Παγκόσμια Συνέδρια
Ολόκληρο το τεύχος εδώ
Editorial
Η ζωή συνεχίζεται κανονικά. Το πρωί ή το απόγευμα, ανάλογα με το (ελαστικό) μας ωράριο, πηγαίνουμε στη δουλειά μας, μπαίνουμε στα μέσα μαζικής μεταφοράς, πληρώνουμε το (αυξημένο) εισιτήριο, κάνουμε το κάθηκον μας, επιστρέφουμε σπίτι. Η ζωή συνεχίζεται κανονικά, ακόμα και τις νύχτες. Παρακολουθούμε τις ειδήσεις των 8, ακούμε τα νέα ανακοινωθέντα του υπουργού προπαγάνδας, ετοιμαζόμαστε νοερά για τα χειρότερα που θα έρθουν, ακούμε για δεκάδες χιλιάδες νεκρούς από φυσικές καταστροφές, εξοικειωνόμαστε με τη φυσικότητα του μαζικού θανάτου, με τη φυσικότητα κάθε καταστροφής, ακόμα και αυτής που η διαρροή ραδιενέργειας από πυρηνικούς αντιδραστήρες στημένους σε ένα ηφαιστιογενές νησιωτικό σύμπλεγμα κάπου στην Ασία επιφυλάσσει.
Είναι φυσικό να χάνεις τη δουλειά σου, και να φοβάσαι, μέρα με την ημέρα, ότι θα χάσεις τη δουλειά σου, μέσω κρίσης, γιατί η κρίση ήρθε όπως το τσουνάμι στην Ιαπωνία: κάπου, κάποτε ξέσπασε ένας μη προβλέψιμος, ακατανόητος με τα δικά μας μέτρα και σταθμά, σεισμός, μια κατάρρευση εδάφους. Είναι φυσικό, πριν κλείσεις το φως στο υπνοδωμάτιο, να ακούς στο πεζοδρόμιο από κάτω τον Αφρικάνο γείτονά σου να ψάχνει στα σκουπίδια, γιατί δεν έχει «χαρτιά», κι όποιος δεν έχει «χαρτιά», δεν είναι όμοιός μας, δεν είναι, δηλαδή, εξίσου ανθρώπινο ον, ούτε έχει τις ίδιες ανάγκες, με εμάς που γραφτήκαμε, από την επόμενη κιόλας μέρα της γέννησής μας, στα ελληνικά δημοτολόγια. Είναι ένα ζώο που πεινάει, που ήρθε από αλλού, από «κάπου» και «κάπως», δεν μας αφορά, και άρα είναι στη φύση του να τρώει ό,τι εμείς του δίνουμε να φάει.
Όλα είναι φυσικά, σε αυτήν τη ζωή, γιατί συνεχίζεται κανονικά, γιατί είναι διαμορφωμένη ώστε να συνεχίζεται κανονικά, να επαναλαμβάνεται στο αιώνιο παρόν της κίνησης των δειχτών ενός ρολογιού. Οι μισθοί που πέφτουν είναι αριθμητικές σχέσεις που αναπροσαρμόζονται. Οι ζωές που χάνονται είναι καταγεγραμμένες απώλειες σε ισολογισμούς. Μέχρι και η ελπίδα, όσο και η απόγνωση, οφείλει να παρατείνεται «κανονικά». Αν δεν έρθουν τα χειρότερα, ή αν τουλάχιστον τα χειρότερα δεν είναι τόσο τρομακτικά όσο ενίοτε φανταζόμαστε ότι μπορεί να είναι, κάπως θα ξυπνάμε και πάλι το πρωί, κάπως θα κοιμόμαστε και πάλι τις νύχτες, κάπως η ζωή μας θα βιώνεται και πάλι ως υποφερτή. Υπάρχει εξάλλου μιαν, εκλεγμένη από εμάς, κυβέρνηση που μεριμνά, στην οποία μπορούμε πάντοτε να απευθυνθούμε. Υπάρχουν θεσμοί στους οποίους υπαγόμαστε, και πέραν των οποίων δεν μπορούμε καν να διανοηθούμε ότι μπορεί κάτι να υπάρξει και να επιβιώσει. Υπάρχουν λεφτά και κάποια στιγμή θα γυρίσουν στις τσέπες μας. Υπάρχει προοπτική γιατί βλέπουμε συνέχεια το αύριο μέσα από οθόνες.
Αυτή η ζωή που συνεχίζεται κανονικά επικαλύπτει, συνθλίβει την πραγματικότητα της ανθρώπινης ζωής. Υπάρχουν, όμως, στιγμές που ανοίγει ένα ρήγμα ανεπούλωτο. Ο Αφρικάνος μετανάστης κάνει απεργία πείνας μαζί με εκατοντάδες άλλους ομοίους του, απεργούς και αλληλέγγυους, που κατακτούν την κοινότητά τους καθώς αγωνίζονται συλλογικά. Ο μικροπωλητής που δεν έχει «χαρτιά» και αντιμετωπίζει, «φυσικά», τις συνέπειες του νόμου, αυτοπυρπολείται, επιλέγει έναν αφύσικο, δημόσιο θάνατο. Η γυναίκα στην πλατεία μιας χώρας που μέχρι τώρα ξέραμε μονάχα ως τουριστικό μας προορισμό βγάζει την «παραδοσιακή» μαντίλα και σηκώνει μια πέτρα για να την πετάξει σε παραταγμένους αστυνομικούς. Λαϊκές συνελεύσεις αναλαμβάνουν να θέσουν και να λύσουν προβλήματα της καθημερινής κοινής διαβίωσης. Πρόεδροι φεύγουν με ελικόπτερα μαζί με τα λεφτά τους. Κοινοβούλια πολιορκούνται και κρατικά κτίρια καταλαμβάνονται από εκείνους και εκείνες που βλέπουν στη λογιστική των αριθμών το χρόνο τους καθώς υπεξαιρείται, την καθημερινότητά τους καθώς ερειπώνεται.
Αν χάνεται κάπου κάτι από τη ζωή, χάνεται και κάτι από τη δική μου ζωή, γιατί ανήκω σε μια ζωή που με ξεπερνά, και ακριβώς γι’ αυτό είναι, μπορεί να διεκδικηθεί ως, δική μου: να ποια παραδοχή, τόσο ριζικά αντίθετη προς ό, τι συνηθίζεται κατά την παραγωγή του κοινωνικού χώρου και χρόνου στον καπιταλισμό, ξανάρχεται στην επιφάνεια μέσα από αυτά τα ρήγματα. Τώρα που πληθαίνουν οι κραδασμοί, που οι επαναστάσεις σαρώνουν ολόκληρες περιοχές του πλανήτη, που οι κυριαρχές τάξεις ξαναφοράνε την πανοπλία του κατακτητή, είμαστε καταδικασμένες/οι να μάθουμε και πάλι ότι η ζωή, σε μια κοινωνία βασισμένη στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, δεν μπορεί να συνεχιστεί κανονικά παρά μονάχα ως οργανωμένο ψέμα. Η ζωή πρέπει να αλλάξει, πρέπει να απελευθερωθεί.
Στο στοίχημα της αλλαγής, στους επίκαιρους αγώνες όπου αυτό το ενδεχόμενο διακυβεύεται, είναι και τα περισσότερα κείμενα αυτού του τεύχους αφιερωμένα. Τα γεγονότα γύρω μας εξελίσσονται πια με ρυθμούς καταιγιστικούς: η εμβάθυνση της κρίσης στην Ελλάδα και την Ευρώπη, οι νέες εκδηλώσεις της ταξικής σύγκρουσης (όπως το κίνημα αυτομείωσης «Δεν Πληρώνω», η απεργία στην Υγεία και στα Μέσα Μεταφοράς), η απεργία πείνας των 300 μεταναστών – εργατών, η απειλούμενη πυρηνική καταστροφή στην Ιαπωνία, οι αραβικές επαναστάσεις, η στρατιωτική παρέμβαση των ιμπεριαλιστών της Δύσης, οι εργατικοί αγώνες στις ΗΠΑ, όλα αυτά θίγονται σε αντίστοιχα άρθρα.
Περιεχόμενα:
Η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει. Οι αραβικές εξεγέρσεις προαναγγέλλουν την νέα εποχή-Νίκος Τ.
Μαθήματα αξιοπρέπειας και αγώνα στην Ελλάδα του μνημονίου-Ανακοίνωση της ΟΚΔΕ Σπ.
Η επιστροφή της επανάστασης στις αραβικές χώρες και η δυτική επίθεση στη Λιβύη-Ανδρέας Κ.
ΗΠΑ-Κάτω τα χέρια από τη Λιβύη! Νίκη στην εξέγερση των εργατών και αγροτών εναντίον του Καντάφι-Andrew P.
Τυνησία: ο αφρικανικός λέων βρυχάται!-Νικόλας Σ.
Το τέλος των… φαραώ-Αναστασία Β.
Δεν πληρώνουμε – Δεν ψαρώνουμε-Βέρα Ρ.
Η απεργία των γιατρών έκλεισε. Η μάχη για τις κοινωνικές υπηρεσίες τώρα αρχίζει-Θανάσης Α.
Απόσπασμα από την πολιτική απόφαση της ΟΚΔΕ – Σπάρτακος
Απόφαση της συνδιάσκεψης της ΟΚΔΕ – Σπάρτακος για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την ανασύνθεση
Για τις προοπτικές του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα-Απόφαση Εθνικής Συνδιάσκεψης
Φουκουσίμα: Ακόμα μία πυρηνική καταστροφή-Κώστας Σ.
Η απόδειξη της Φουκουσίμα: Δεν μπορούν να υπάρξουν πυρηνικά χωρίς καταστροφή-Daniel T.
Το νέο αμερικάνικο εργατικό κίνημα σε σταυροδρόμι-Dan B.
Η άκρα δεξιά ταράζει τα νερά στην πολιτική σκηνή στις ΗΠΑ-John L.
Για το αφιέρωμα της «Ε» στις «Δίκες της Μόσχας»-Χρήστος Κ.
Βιβλιοπαρουσίαση: Ρόζα Λούξεμπουργκ, Η «Μπροσούρα του Γιούνιους» και άλλα κείμενα-Ανδρέας Κ.
Βιβλιοπαρουσίαση:Βαγγέλης Σακκάτος: Παντελής Πουλιόπουλος, ο θεμελιωτής του μαρξισμού στην Ελλάδα-Φίλιππος Κ.
