Σπάρτακος 106, Ιούνιος 2011

Ολόκληρο το τεύχος εδώ

Editorial

Αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές!

Στις 15 Ιουνίου η κυβέρνηση του Γ.Α. Παπανδρέου βρέθηκε στο χείλος  του γκρεμού. Η εκρηκτική κοινωνική κατάσταση μεταδόθηκε ακόμη και στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Ο ΓΑΠ έντρομος έψαχνε να παραδώσει την εξουσία στον επόμενο. Μετά την αβεβαιότητα εκείνων των ωρών όπου ο Γ. Παπανδρέου θεωρούνταν παραιτημένος, έπεσε ως «μάνα εξ ουρανού» η ιδέα του ανασχηματισμού. Αυτό όμως που έμοιαζε αρχικά σαν παρωδία, εξελίσσεται σε κακόγουστο έργο αποπροσανατολισμού και παιχνίδι με το χρόνο ώστε πάση θυσία να περάσει το μεσοπρόθεσμο. «Το όλον ΠΑΣΟΚ», τα ΜΜΕ και η Ε.Ε. όλοι μαζί έπεσαν να στηρίξουν την παραπαίουσα κυβέρνηση Παπανδρέου. Ακόμη και ο Σαμαράς που επιμένει στην καταψήφιση του μεσοπρόθεσμου και την «αναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου συμφώνησε στην επίσπευση της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Το ζήτημα είναι να πάρουμε την 5^η δόση. Οι δικαιολογίες θα έρθουν μετά.

Στις 15 Ιουνίου παίχτηκε κάτι πολύ πιο σημαντικό από το κεφάλι του Γιώργου, το γάτζωμα των πασόκων βουλευτών από τους θώκους του κοινοβουλίου, τη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους, ακόμη και το ευρώ.

Η Ελλάδα βρίσκεται στις πρώτες ειδήσεις του παγκόσμιου τύπου. Το ελληνικό χρέος αντιμετωπίζεται σαν τη θρυαλλίδα που μπορεί να βυθίσει ξανά την παγκόσμια οικονομία σε ύφεση. Μια βόμβα πολλαπλάσιας ισχύος από εκείνη της χρεοκοπίας της Lehman Brothers. Ένα κανόνι το οποίο ακολουθήσουν και άλλοι κανονιοβολισμοί στην Ευρωζώνη (Πορτογαλία, Ιρλανδία και προσεχώς Ισπανία, Ιταλία, Βέλγιο….). Η παγκόσμια κατάσταση μοιάζει να κρέμεται από κλωστές. Αν η κυβέρνηση είχε πέσει την Τετάρτη, θα είχαμε καταφέρει κάτι περισσότερο από το να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας από τη νέα βαρβαρότερη επίθεση στο βιοτικό επίπεδο, τους μισθούς, τις συντάξεις, τα εργασιακά δικαιώματα και τις κοινωνικές υπηρεσίες.

Τα «σενάρια καταστροφής» πια όμως οφείλουν να λαμβάνουν υπόψη τον κυριότερο αστάθμητο παράγοντα που δεν είναι ούτε η κερδοσκοπία των χρηματιστηρίων ούτε οι αβέβαιες προοπτικές της παγκόσμιας οικονομίας: την ταξική πάλη.

Οι 20 μέρες καταλήψεων των πλατειών της χώρας από τους «αγανακτισμένους» έχουν στοιχειώσει το πολιτικό σύστημα. Το αυθόρμητο ξέσπασμα της συσσωρευμένης οργής αλλάζει τα δεδομένα. Απέναντι στο «Σύνταγμα» οι πάντες στέκονται με αμηχανία. Ποιοι είναι οι τελικά «αγανακτισμένοι»;  Βασικά, η μόνη απλή απάντηση που μπορεί να δοθεί είναι η εξής: Όλοι εκείνοι και εκείνες που υφίστανται με πρωτοφανή βία την μεταβολή των κοινωνικών όρων της ύπαρξής τους. Το ιστορικό δίδαγμα ότι οι άνθρωποι, όταν ενάντια σ’ όλες τις προσδοκίες, τις ελπίδες και τις βαθύτερες πεποιθήσεις τους, αλλάζουν βίαια οι υλικοί όροι της ζωής τους, εξεγείρονται, επιβεβαιώνονται. Μέσα σ’ ένα χρόνο άνθρωποι που δεν κατέβαιναν ποτέ στο δρόμο για να διαδηλώσουν, κατεβαίνουν κάθε απόγευμα στο δρόμο και την πλατεία. Πρόκειται για μια πρωτόγνωρη (μετά την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο) διαδικασία αφύπνισης και πολιτικοποίησης, η οποία όμως είναι πολύ πιο αντιφατική, επώδυνη, επικίνδυνη, χωρίς καμία προκαθορισμένη έκβαση. Αυτή η περίοδος θα προσφέρει εμπειρίες που θα αναμορφώσουν τη συνείδηση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων. Θα δοκιμαστούν όλες οι πολιτικές, όλα τα ρεύματα, όλες οι απόψεις και θα κριθούν. Το «πλήθος» των πλατειών δεν είναι η πρώτη λέξη ούτε και η τελευταία σ’ αυτή τη διαδικασία πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης που δημιουργεί η κρίση του συστήματος και η ταξική πόλωση που τη συνοδεύει. Είναι μια στιγμή της. Μια στιγμή διδακτική όμως για τις παραδοσιακές δυνάμεις του εργατικού κινήματος, της αριστεράς ακόμη και της αναρχίας. Δείχνει τα όρια τους και τις δυνατότητές τους. Αυτή τη στιγμή η ριζοσπαστικοποίηση τους προσπερνάει. Πρόκειται για δυσπιστία για κάθε τι το «παλιό». Όμως την ίδια οι συνειδήσεις αλλάζουν μετά από δεκαετίας κοινωνικής και πολιτικής σταθερότητας και παγιωμένων ιδεολογικών συσχετισμών. Για τους επαναστάτες και τις επαναστάτριες αυτή η γεμάτη ευκαιρίες και κινδύνους εποχή θα πρέπει να συνοψιστεί στη φράση: ιδού η ρόδος ιδού και το πήδημα.

Περιεχόμενα:

Το πολιτικό αδιέξοδο και η αναπάντεχη εισβολή του αυθόρμητου – Νίκος Τ.

Οι εργαζόμενοι στην κλίνη του Προκρούστη – Τάκης Θ.

Η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος για την πολιτική κατάσταση – Κ.Ε

Αριστερά και μετανάστευση – Παντελής Α.

Το ΠΡΙΝ, η Αριστερά και οι μετανάστες – Γιάννης Γκ.

Τοποθέτηση της ΟΚΔΕ – Σπάρτακος για τη συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Διαχείριση απορριμμάτων ή αλλιώς «είναι πολλά τα λεφτά, Άρη» – Ηλίας Λ.

Το μόνο σύνορο που υπάρχει για μας είναι το σύνορο ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία – Νικόλας Σ.            

Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη και η Αριστερά – Ανδρέας Κ.

Φοιτητικές εκλογές 2011: Η εποχή των αντιθέσεων – Βέρα Ρ.

Στο βυθό της κρίσης και στην επιφάνεια της πολιτικής – Βαγγέλης Κ. Μάνος Σ.

Οι Έλληνες Εβραίοι της Θεσ/νίκης στην Κατοχή: Στα σταυροδρόμια του κόσμου – Δημήτρης Κ.

Η έφοδος στον ουρανό: Η Παρισινή Κομμούνα του 1871 – Έφη Κ. Σωτήρης Σ.

Βιβλιοπαρουσίαση: Έμφυλες βιαιότητες. Eξουσία, λόγος, υποκειμενικότητες – Έφη Κ.