Παγκόσμια Συνέδρια
Βιβλιοθήκη
Ολόκληρο το τεύχος εδώ
Editorial
Όλα θα κριθούν και πάλι στο δρόμο
Η πολιτική του εσωτερικού αποπληθωρισμού έχει αποτύχει παταγωδώς στους στόχους της: το αποτέλεσμα είναι η ανεξέλεγκτη διόγκωση του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ και η βύθιση στη χειρότερη οικονομική κρίση για τον ελληνικό καπιταλισμό από την εποχή του τελευταίου παγκόσμιου πολέμου! Τα υποτιθέμενα πλεονεκτήματα από την ενδυνάμωση του εξαγωγικού προσανατολισμού του ελληνικού καπιταλισμού παρά την ταπείνωση του εργατικού κόστους… πουθενά στον ορίζοντα!
Το συμπέρασμα της τρόικας, των αστικών επιτελείων, του αδελφάτου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ που μας κυβερνά; Αυτή η πολιτική πρέπει να συνεχιστεί! Αυξήστε τα όρια συνταξιοδότησης, μειώστε κι άλλο τους μισθούς, μικρότερα επιδόματα ανεργίας! Ποιο 8ώρο; Δουλέψτε 10, 11 ώρες, 6 μέρες τη μία εβδομάδα, καμία την επόμενη! Το ερώτημα είναι πού θα φτάσει το ξεζούμισμα, η εξαθλίωση, η αντοχή στο σαδισμό της επίθεσης;
Ο Τάκης Θανασούλας ανατέμνει το «φαύλο κύκλο της ύφεσης» στο άρθρο του «Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης», επιχειρεί να απαλλάξει τη συζήτηση για την κρίση από ρηχές δημοσιολογικές προσεγγίσεις και να φτάσει στο πυρήνα της, τη συγκεκριμένη μορφή με την οποία εκδηλώνονται οι «άλυτες και αξεπέραστες αντιφάσεις» του συστήματος. Ο Ηλίας Λοΐζος ξαναπιάνει και ξετυλίγει το νήμα των αγώνων που έχουν δώσει οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες στους δήμους από τον περσινό ως το φετινό Οκτώβρη. Η πρόταση που έχει υιοθετήσει η ομοσπονδία της ΠΟΕ-ΟΤΑ για αγώνα διαρκείας με καταλήψεις των δημαρχείων και μετατροπή τους σε κέντρα αγώνα ανοιχτά σε σωματεία, ανέργους, τοπικά κινήματα και φορείς βάζει για πρώτη φορά στο τραπέζι, παρά τις προφανείς δυσκολίες για την υλοποίησή της, μια «χειροπιαστή» προοπτική κλιμάκωσης των εργατικών αγώνων. Το πιο επιτακτικό, το πιο αποφασιστικό ζήτημα της περιόδου είναι η ανάκτηση της ελπίδας ότι υπάρχει τρόπος με το συλλογικό αγώνα, το μαζικό ξεσηκωμό να αναχαιτιστεί επιτέλους η επίθεση, να πέσουν αυτά τα μέτρα και γιατί όχι να πέσουν και αυτοί που μας κυβερνούν πριν την ώρα τους. Η εκλογική άνοδος της Αριστεράς, το γεγονός ότι μπορεί να βρίσκεται λίγα βήματα πριν περάσει την πόρτα της κυβέρνησης θα έπρεπε να δίνει δύναμη και να αποτελεί έμπνευση για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες να παλέψουν τώρα και να ρίξουν μέτρα και κυβέρνηση. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει στην εκλογική εξαργύρωση αγώνων που δεν φτάνουν ποτέ στο τέρμα γιατί ο σκοπός είναι η ομαλή και «αναίμακτη» αλλαγή της κυβερνητικής σκυτάλης από την τρικομματική κυβέρνηση του μνημονίου σε μια κυβέρνηση με ηγεμονικό ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ. Αν το θέμα ήταν η οικονομία δυνάμεων, η δυνατότητα να πετύχουμε τα ίδια αποτελέσματα εξ απαλών ονύχων χωρίς να χάνουμε μεροκάματα και να τρώμε χημικά στους δρόμους, τι πιο βολικό και έξυπνο από το να ακολουθήσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα. Αν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ «περιορίζεται βασικά σε διακηρύξεις αμφιβόλου πειστικότητας για την πολυθρύλητη «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους» μέσα στους θεσμούς της ΕΕ, για τη διάσωση των υπολειμμάτων του κράτους πρόνοιας που έχουν απομείνει και για την μάλλον αόριστη «παραγωγική ανασυγκρότηση» της καπιταλιστικής οικονομίας» όπως τονίζει ο Νίκος Ταμβακλής στο άρθρο του «Μπορεί να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ το νέο ΠΑΣΟΚ;» τότε μάλλον πρέπει να μείνουμε και να προχωρήσουμε σ’ ένα δρόμο λιγότερο εύκολο και περπατημένο. Ο σ. Ταμβακλής αντικρούει τη διαδεδομένη σύγκριση του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα με το φαινόμενο του ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου αναδεικνύοντας την κύρια διαφορά, την απολύτως διαφορετική κατάσταση σήμερα του ελληνικού καπιταλισμού και την ανικανότητά του να προσφέρει την παραμικρή παραχώρηση στους καταπιεζόμενους/ες.
Από εκεί και πέρα αυτό το τεύχος του Σπαρτάκου αφιερώνει δίκαια πολλές απ’ τις σελίδες στα μέτωπα της αντιπαράθεσης με τα νεοναζιστικά καθάρματα της Χρυσής Αυγής: στα σχολεία, στις πλατείες, στις γειτονιές. Το μήνυμα που στέλνουν τα άρθρα του Παναγιώτη Καρδαμίτση, της Ζέττας Μελαμπιανάκη και του Μάνθου Ταβουλάρη είναι ό, τι παντού ευτυχώς οι αγωνιστές και αγωνίστριες παίρνουν πρωτοβουλίες, οργανώνονται και αντιπαρατίθενται στα φασιστικά σκουλήκια και παντού υπάρχουν ακόμα κωλύματα, αδράνειες και λαθεμένες αντιλήψεις στην Αριστερά που έχουν σταθεί εμπόδιο στην κατανόηση του κινδύνου που αντιπροσωπεύει ο φασισμός και στην έγκαιρη οργάνωση για την αντιμετώπισή του. Η διάθεση είναι πραγματικά να φάμε τα λυσσακά μας για να συρθούν στον αντιφασιστικό αγώνα όσο γίνεται πλατύτερες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις από την Αριστερά και το εργατικό κίνημα για να αντιμετωπιστεί η φασιστική απειλή.
Περιεχόμενα
Απόφαση της ΚΕ της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος
Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης – Τάκης Θ.
Ξαναπιάνοντας το νήμα των καταλήψεων στους δήμους – Ηλίας Λ.
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει το «νέο ΠΑΣΟΚ»; – Νίκος Τ.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η αντιφασιστική πάλη – Παναγιώτης Απ.
Η πολλαπλή επικινδυνότητα της Χρυσής Αυγής – Ζέττας Μ.
Οι νεοναζί στον Πειραιά – Μάνθος Τ.
Το ευρώ, η ελληνική κρίση και η αριστερά – Ανδρέας Κ.
Μπάτσοι παντού… αλλά πού καιρός για δικαιοσύνη – Βέρα Ρ.
Ποιο πανεπιστήμιο σε ποια κοινωνία; – Θεοφάνης Γ.
Σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία… – Κάρλος Καρούζο, Πέτσι Μουρίγιο
Η αμερικανο-ισραηλινή απειλή εισβολής στο Ιράν – Κλεάνθης Α.
Ο Πάμπλο και η «γενικευμένη κοινωνική αυτοδιαχείριση» – Μιχάλης Δ.
Βιβλιοπαρουσίαση: Ερνέστ Μαντέλ – Ο Τρότσκι για το φασισμό – Άρης Β. και Αλέκος Κ.
Θεόδωρος Σταυρόπουλος (1925-2012) – Γιάννης Φ.
Ανταπόκριση από το 29ο Διεθνές Camping Επαναστατικών Νεολαιών – Βέρα Ρ. Και Χάρης Μ.
