Σπάρτακος 107, Οκτώβριος 2011

Ολόκληρο το τεύχος εδώ

Editorial

Λίγο πριν «απασφαλίσει» η κοινωνία…

Η 48ωρη γενική απεργία στις 19-20 Οκτωβρίου ήταν μια πρωτοφανής στιγμή στην ιστορία των κοινωνικών αγώνων στη χώρα. Η μαζικότητα των απεργιακών διαδηλώσεων δεν είχε προηγούμενο και αποτέλεσε μια ανμφισβήτη λαϊκή ετυμηγορία καταδικαστική για τη βάρβαρη αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης, του μνημονίου και της Τρόικας.

Η πολιτική κατάσταση βρίσκεται σε οριακό σημείο: Η κυβέρνηση περάσε με νύχια και με δόντια το πολυνομοσχέδιο «γιατί αλλιώς δεν παίρνουμε την 6η δόση» αλλά ακόμη και τα υψηλότερα κυβερνητικά στελέχη καταλαβαίνουν ότι έχει φάει τα ψωμιά της.

Η Βασώ Παπανδρέου το εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο: Από τη Δευτέρα ο πρωθυπουργός πρέπει να πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες. Ή κυβέρνηση συνεργασίας ή, πιθανότερα, εκλογές. Η «Δευτέρα» αυτή αργεί γιατί το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να πάει σε εκλογές αν δεν κλειδώσει μια συνολική συμφωνία για το ελληνικό χρέος με δεσμεύσεις που δεν θα τεθούν σε διαπραγμάτευση από καμία επόμενη κυβέρνηση. Δεν υπάρχουν περιθώρια για «δημοκρατικές πολυτέλειες».

Το γενναίο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους (έως και 60%!) φαίνεται σαν μια «ρεαλιστική» λύση διαχείρισής του στα πλαίσια της Ε.Ε. και του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος το οποίο έχει αποφανθεί ό,τι τα χρέη του ελληνικού κράτους είναι αδύνατο να εξυπηρετηθούν.

Σαν λύση θα έχει «παρενέργειες» για το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και τα ασφαλιστικά ταμεία, μπορεί να θεωρηθεί ως «πιστωτικό γεγονός» ενώ δεν απαλλάσσει από το μόνιμο κίνδυνο να υπάρξουν τέτοια γεγονότα στο μέλλον.

Σε κάθε περίτπωση δεν πρόκειται για χάρισμα αλλά για ενταφιασμό των ελπίδων των ελλήνων εργαζομένων, καθώς για αντάλλαγμα στην προσωρινή χασούρα των δανειστών, το ελληνικό κράτος θα αναλάβει δεσμεύσεις με βάθος 30ετίας στην κατεύθυνση της «εσωτερικής υποτίμησης», των διαρθρωτικών αλλαγών (κατάργηση εργατικών κατακτήσεων – ιδιωτικοποιήσεις) και της επιτήρησης των ελληνικών δημοσιονομικών εις το διηνεκές.

Δεν είναι μια ριζοσπαστική λύση, μια άρνηση πληρωμής προς τους δανειστές, αλλά μια υποθήκευση του μέλλοντος των εργαζομένων στο βωμό των ευκολιών πληρωμής των χρωστουμένων.

Ήδη οι κυβερνητικοί κυκλοι ετοιμάζουν μετά το άθλιο πολυνομοσχέδιο, που εισήγαγε τις απολύσεις στο δημόσιο τομέα και μείωσε δραστικά τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, νέα μέτρα μείωσης των μισθών-συντάξεων, κατάργησης συνολικά του αφορολογήτου και αύξησης της φορολογίας των χαμηλότερων και των μεσαίων εισοδημάτων.

Η πολιτική και κοινωνική κατάσταση είναι δεινή για την κοινωνική πλειοψηφία: οι εργαζόμενοι/ες στενάζουν, η ανεργία καλπάζει, τα μεσαία στρώματα συντρίβονται κοινωνικά. Οι αστικοί εθνικοί και διεθνείς μηχανισμοί δεν έχουν να προσφέρουν καμία λύση και προοπτική πέρα από την εναγώνια προσπάθειά τους να ρίξουν τα βάρη της κρίσης, τις ζημιές των τραπεζών και τις φούσκες των χρηματιστών στις πλάτες της πλειοψηφίας των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου. Αυτή την εποχή της κρίσης οι αστικοί κοινοβουλευτικοί δημοκρατικοί θεσμοί δεν μπορούν να ενσωματώσουν μέρος των συμφερόντων των κατώτερων τάξεων. Οι ανατρεπτικές διαθέσεις ενισχύονται από τις προωθημένες εμπειρίες αυτοοργάνωσης στις οποίες «υποχρεώνονται» οι εργαζόμενοι και οι εργάζομενες στην προσπάθεια τους να αντισταθούν. Αυτές έχουν περιοριστεί στο δημόσιο τομέα, αλλά δεν είναι καθόλου ασήμαντες: μαζικές συνελεύσεις και απεργιακές επιτροπές βάσης, απεργιακός συντονισμός σε πρωτοβάθμιο επίπεδο, καταλήψεις δημόσιων κτιρίων δηλάδη εμπειρίας αυτοοργάνωσης μεγάλης κλίμακας. Η Αριστέρα που περιορίζεται στο να ζητά εκλογές και δημοκρατική λύση χωρίς να αμφισβητήσει το πλαίσιο των κοινωνικών σχέσεων και του ίδιου του κατασταλτικού αστικού κράτους δεν μπορεί παρά να οδηγήσει το μαζικό κίνημα σ’ αδιέξοδο και νέες απογοητεύσεις. Χρειαζόμαστε μια πολιτική δύναμη, που να δείχνει στην κατεύθυνση της γενίκευσης αυτών των πρακτικών, της συνειδητοποίησης ότι οι ίδιοι οι παραγωγοί μπορούν να πάρουν την οικονομία στα χέρια τους και να τη διευθύνουν δημοκρατικά χωρίς τον παρασιτισμό των τραπεζών, των τοκογλύφων και των αφεντικών.

Ελπίζουμε η πρώτη συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 29-30 Οκτωβρίου, του μετώπου των δυνάμεων της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς, αυτής της ελπιδοφόρας προσπάθειας στο εργατικό κίνημα της χώρας, να συμβάλει στην οικοδόμηση αυτής της προοπτικής.

Περιεχόμενα

Ο καπιταλισμός ανοίγει την πόρτα στη βαρβαρότητα. Το εργατικό κίνημα θα τη φράξει – Νίκος Τ.

Στη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης – Τάκης Θ.

Η εμπλοκή της Ελλάδας στη διαμάχη για τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου – Κώστας Κ.

Συμβολή της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος στην 1η πανελλαδική συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Τώρα! Τα πάντα! – Ομάδα Γυναικών ΟΚΔΕ-Σπάρτακος

Αυτοί που μας πήραν τα βιβλία μας κατηγορούν ότι μείναμε αδιάβαστοι – Βέρα Ρ.

Επαινώντας την κατάληψη της Wall Street – Paul Street

Ομοφυλόφιλες και ομοφυλόφιλοι στην Ελλάδα – Στρατής Γ.

Ο ρόλος της νεολαίας και της εργατικής τάξης στην επανάσταση – Xavier G.

Η Αριστερή Αντιπολίτευση για το εθνικό ζήτημα – Φίλιππος Κ.

Οι βασικές θέσεις του Π. Πουλιόπουλου (1924-1927) Δημήτρης Κ.