Παγκόσμια Συνέδρια
Ολόκληρο το τεύχος εδώ
Editorial
Όλη η υφήλιος παρακολουθεί, με κομμένη την ανάσα, μια απλή αριθμητική διαφορά, κάθε μέρα, να αυξάνεται: τα ελληνικά spreads, τη διαφορά επιτοκίων μεταξύ των ελληνικών και των γερμανικών 10ετών ομολόγων. Απ’ αυτή τη διαφορά, όπως ακούμε σε κάθε ραδιοτηλεοπτική συχνότητα, εξαρτάται ο μισθός, η σύνταξη, οι εργασιακές σχέσεις, όλο το πλαίσιο στο οποίο καθημερινά παράγουμε τη ζωή μας καθώς εργαζόμαστε. Όσο μεγαλώνει η απόσταση δύο αριθμών τόσο θα περιορίζονται τα δικαιώματά μας, τόσο θα αυξάνεται η ανασφάλειά μας, ο τρόμος μιας βουτιάς στο πουθενά (χωρίς δουλειά, χωρίς σύνταξη, χωρίς καν την αυταπάτη της πολιτικής κυριαρχίας … ).
Τι δημιουργεί αυτή τη διαφορά παραμένει αδιαφανές, και σε αυτό το πυκνό σκοτάδι μια σειρά από μυθικά τέρατα ξεπροβάλλουν: διεθνείς κερδοσκόποι, τεμπέληδες υπάλληλοι του δημοσίου, Γερμανοί κατακτητές, κ.ο.κ. Ίσως ποτέ, στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού, ο παραλογισμός δεν έγινε σε τέτοιο βαθμό καθημερινό βίωμα. Ακόμα και στο Άουσβιτς ήξερε κανείς ποιος τον σκοτώνει, και γιατί. Σήμερα, η μυστικοποίηση των καπιταλιστικών εκμεταλλευτικών σχέσεων έχει καλύψει ολοσχερώς το χώρο του Πραγματικού. Μας καλούν να ενισχύσουμε την «ανταγωνιστικότητα» μιας οικονομίας που εμφανίζουν ως «δική μας», μας καλούν, δηλαδή, να αποδεχτούμε πιο σφιχτές ακόμα τις αλυσίδες του κεφαλαίου στις ζωές μας, και να ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας για τα ψίχουλα, ή ακόμα χειρότερα, για το ποιος/α θα πέσει βαθύτερα στο πηγάδι της εξαθλίωσης, λες και είχαμε ποτέ καθοριστικό λόγο σε αυτήν την οικονομία, λες και η εμπειρία της καθυπόταξης των σωμάτων μας, της εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας, ήταν απλά θεωρητική, λες και η λέξη «αφεντικό» υπήρχε μόνο στο λεξιλόγιό μας, και δεν ανταποκρινόταν σε πολύ πραγματικές καταστάσεις, σε πολύ πραγματικές, καταστατικές ανισότητες.
Οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, και προπάντων οι Έλληνες τραπεζίτες που στοιχηματίζουν στη χρεωκοπία της ελληνικής «εθνικής οικονομίας» (γιατί αυτό σημαίνει η εκτίναξη των spreads) κάνουν μιαν ακόμα, ξεκάθαρα επιθετική αυτή τη φορά, κίνηση στη σκακιέρα του ταξικού πολέμου. Γιατί από τη δική τους οπτική γωνία ο κόσμος είναι και σκακιέρα και εμπόλεμο πεδίο: εκείνοι ξέρουν πώς τα κέρδη τους θα διατηρηθούν υψηλά, ξέρουν πολύ καλά ότι έχουν απεναντί τους έναν εχθρό την αντίσταση του οποίου πρέπει να κάμψουν, ξέρουν ότι ο βασικός ανταγωνιστής τους είναι η εργατική τάξη ως κοινωνική τάξη, και όχι ως μια κατηγορία στις εθνικές στατιστικές. Οι πολιτικές και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, αντίθετα, συνεχίζουν, ως επί το πλείστον, να αμύνονται μιλώντας τη γλώσσα των επιτιθέμενων, προτείνοντας εναλλακτικές λύσεις για την «ανάπτυξη» και την «ανταγωνιστικότητα» (όπως κάνει η ηγεσία της ΓΣΕΕ), για την «εθνική οικονομία» (ΚΚΕ) ή ακόμα και, σε μια προοπτική, για τη «διακυβέρνηση της χώρας» και τους «ευρωπαϊκούς θεσμούς» (ΣΥΡΙΖΑ). Έχει ειπωθεί πολλές φορές, όχι μέσα απ’ τις οθόνες, αλλά στο δρόμο: οι μόνες χαμένες μάχες είναι εκείνες που δεν δίνονται. Και οι γραφειοκρατίες της αριστεράς και του συνδικαλιστικού κινήματος δεν είναι μάλλον διατεθειμένες, ούτε και μπορούν, να δώσουν μια πραγματική μάχη.
Αργά ή γρήγορα, όμως, η εργατική τάξη που σήμερα βλέπει αμήχανη και αιφνιδιασμένη να διεψεύδονται οι υποσχέσεις για ευημερία, στο βάθος του τούνελ της «ευρωπαίκής σύγκλισης», και μάλιστα να εγκαταλείπονται ως «ψέματα των προηγούμενων κυβερνήσεων», θα αναγκαστεί να σηκώσει το γάντι. Ναι, the party is over, αλλά αυτός ο αφορισμός είναι, δυστυχώς για τα αφεντικά, δίκοπος. Οι πολιτικοί εκρπόσωποί τους μας δηλώνουν ήδη κατάμουτρα ότι μας φοβούνται, ότι σταθμίζουν τον κίνδυνο της «κοινωνικής αναταραχής», γιατί πράγματι φοβούνται ό,τι ακόμα δεν έχουν δει, παρά μονάχα φευγαλέα, μέσα από τους σπινθήρες του εξεγερσιακού Δεκέμβρη. Οι αντικαπιταλιστικές πολιτικές δυνάμεις που, οσοδήποτε μικρές ή διεσπαρμένες, όλα αυτά τα χρόνια βρέθηκαν στη σωστή όχθη, που ακολούθησαν με συνέπεια το δρόμο του αγώνα (χωρίς να θέλγονται από τη δανεική ισχύ των διαδρόμων και των διαβουλεύσεων κορυφής), και που προσπάθησαν να μάθουν κάτι από την εμπειρία της επίκαιρης ταξικής αντιπαράθεσης, έχουν σήμερα ως καθήκον να αναδείξουν όχι απλά μιαν επαναστατική θεωρία, αλλά μια επαναστατική πολιτική. Την ιστορία μπορεί να τη γράφουν οι νικητές. Την δημιουργούν, ωστόσο, πάντα εκείνοι που δεν την αποδέχονται ως μοίρα, εκείνοι που αγωνίζονται να την εκτροχιάσουν.
Περιεχόμενο
Στη μέγκενη της ύφεσης και της τοκογλυφίας-Νίκος Μ.
Η Ευρωζώνη σε δοκιμασία-Τάκης Θ.
Γουρούνια στον άνεμο»-Μάνος Σ.
To ΔΝΤ έρχεται… οι αυταπάτες φεύγουν-Δημήτρης Χ.
Οι αντιστάσεις στο εργατικό κίνημα -Ηλίας Λ.
Η μάχη στην Άγρα-Στέλλα Ζ.
Οι δύο ψυχές του ΣΥΡΙΖΑ-Φίλιππος Κ.
Ας μιλήσουμε λοιπόν για πορνογραφία…-Γυναικεία Ομάδα ΟΚΔΕ-Σπάρτακος
Για τα περιβαλλοντικά προβλήματα και την οικολογική κρίση-Κώστας Σ.
Το 16ο Παγκόσμιο Συνέδριο της 4ης Διεθνούς-Παναγιώτης Σ.
Οι γαλλικές τοπικές εκλογές-Δήμητρα Μ.
Οι εκλογές στο Ιράκ-Ανδρέας Κ.
Η Κούβα στην αναζήτηση της ανανέωσης-Joanette H.
Ο Δαρβίνος και η διαμάχη για την εξελικτική θεωρία-Δάφνη Α.
Η Έλλη Παππά για την αρχαία ελληνική σκέψη-Χρήστος Κ.
Τρομοϋστερία-ΟΚΔΕ Σπ.
