Παγκόσμια Συνέδρια
Editorial
Αν θέλαμε να επαναλάβουμε μια κοινοτοπία γενικής αποδοχής, θα αρκούμασταν να επισημάνουμε ότι «το πολιτικό σύστημα της χώρας (και μάλιστα, ο δικομματισμός) βρίσκεται σε κρίση». Αποκαλύψεις σκανδάλων που πια τείνουν να γίνουν μια καθημερινή τηλεοπτική τροφή, χαμηλά ποσοστά στις δημοσκοπήσεις για τα δύο κόμματα εξουσίας που καμιά ανακοίνωση μέτρων ή πρωτοβουλιών δεν φαίνεται να μπορεί να τα σηκώσει, επιδημητική ανησυχία στα κομματικά επιτελεία για το επόμενο στραπατσάρισμα της δημόσιας εικόνας τους, ανικανότητα να τιθασευτεί, ή έστω να απαλυνθεί, η γενικευμένη διάθεση κοινωνικής δυσαρέσκειας. Ανάμεσα όμως στα συνεχόμενα γκάλοπ, η ζωή συνεχίζεται, και μάλιστα υπό τις αλυσίδες του κεφαλαίου…
Μπορεί η κυβέρνηση της Δεξιάς να αδυνατεί να προτείνει μια πολιτική λύση στην κρίση, αφού ακόμα και τα επικοινωνιακά φλερτ με την νεοδεξιά του Σαρκοζί πείθουν μονάχα τους αναγνώστες της Απογευματινής. Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να πληρώνει πολύ ακριβά τη νύφη της «εκσυγχρονιστικής» διαχείρισης, αλλά και της έλλειψης κάθε εναλλακτικής στον νεοφιλελευθερισμό στρατηγικής, οδηγούμενο σχεδόν στην πολιτική ανυποληψία. Μπορεί ο Πρετεντέρης να σηκώνει, κάθε απόγευμα, αμήχανα τους ώμους του μπροστά στο γυαλί. Η επίθεση, ωστόσο, της αστικής τάξης, όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά και αποκτά μιαν αγριότητα του τύπου «ας καθαρίσουμε ό,τι μένει, όσο έχουμε καιρό», πριν δηλαδή εκδηλωθεί πραγματικά (και όχι απλώς δημοσκοπικά) στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό η κοινωνική απονομιμοποίηση του νεοφιλελυθερισμού. Οι ιδιωτικοποιήσεις επεκτείνονται, ενώ ο δημόσιος λόγος χρωματίζεται όλο και πιο έντονα από μια νεοσυντηρητική χροιά. Τα αφεντικά αυτό που έχουν να αντιτάξουν στο πρόβλημα της ακρίβειας ή στην κατακλυσμική αίσθηση της κοινωνικής ανασφάλειας είναι ό,τι πάντα είχαν να αντιτάξουν στην κρίση: υπομονή, φόβο, υποταγή, και τάξη. Ευτυχώς γι’ αυτούς, βρέθηκε και η γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ να υπογράψει νέα Συλλογική Σύμβαση, και να αποτρέψει κάθε ενδεχόμενο άγριων απεργιών…..Όλα παραμένουν εν τάξει, αλλά αυτή η τάξη αποκαλύπτεται καθημερινά ως αφόρητη.
Η εγχώρια Αριστερά, από την πλευρά της, και ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ, απολαμβάνει προς το παρόν μια μεγάλη, για τα πραγματικά δεδομένα του, δημοτικότητα, αλλά δεν προτάσσει καμιά σοβαρή αμφισβήτηση της, διασαλευόμενης, υπάρχουσας πολιτικής τάξης πραγμάτων. Όταν πια χρειάζεται να μιλήσουμε για ριζικές ανάγκες, όπως συμβαίνει σήμερα με την εξάπλωση της φτώχειας, με την ανοιχτή καταστρατήγηση κάθε πολιτικού και κοινωνικού δικαιώματος, τότε και οι λύσεις πρέπει να είναι ριζικές. Αυτός ο κόσμος έχει ήδη επιζήσει αρκετά για να παρατείνει την ύπαρξή του όχι μόνο μέσω, όπως τόνιζε πάντα ο Μαρξ, των αλλεπάλληλων κρίσεων, αλλά μιας ολοένα μετατιθέμενης καταστροφής (κοινωνικής, οικολογικής, πολιτισμικής).
Το ερώτημα «ποια αριστερά;» δεν είναι ίσως το κατάλληλο σε αυτή την συγκυρία. Μάλλον θα πρέπει να αναρωτηθούμε πώς η διάχυτη κοινωνική εναντίωση θα γίνει πολιτική δύναμη ανατροπής. Η πανευρωπαϊκή συζήτηση που η LCR εγκαινίασε με αφορμή τα 40 χρόνια από τον Μάη ανιχνεύει έναν τέτοιον δρόμο: όπως και τότε, ας μιλήσουμε επιτέλους σοβαρά, ας μιλήσουμε ξανά για μια επαναστατική πολιτική, εδώ και τώρα.
Σε αυτό το τεύχος του Σπάρτακου επιχειρούμε να καλύψουμε μια σειρά από θέματα, με μια κοινή κλωστή: αυτήν που συνδέει την εμπειρία των εργατικών αγώνων της προηγούμενης περιόδου με την κριτική της κυρίαρχης πολιτικής, από την Ευρώπη μέχρι το Ιράκ και την Παλαιστίνη, και κυρίως με την δυνατότητα μιας ανασυγκρότησης στα αριστερά της αριστεράς, που θα ξαναθέτει στην ημερήσια διάταξη το αίτημα μιας ριζικής κοινωνικής αλλαγής.
Περιεχόμενα
Αριστερή στροφή & αριστερή ανασυγκρότηση – Νίκος Μ.
Το πραγματικό περιεχόμενο των ιδιωτικοποιήσεων – Τάκης Θ.
Ασφαλιστικό: Η προοπτική της νέας αντιμεταρρύθμισης – Παντελής Α.
Να πιάσουμε ξανά το νήμα των εργατικών αγώνων – Ηλίας Λ.
Θέσεις της ΟΚΔΕ Σπάρτακος για το «Μακεδονικό»
Η διεθνιστική αλληλεγγύη καταργεί τα σύνορα – Αγγελική Β. και Άρης Κ.
ΑποΦΥΛΑκιστείτε!- Έφη Κ.
Συνδιάσκεψη της ευρωπαϊκής αντικαπιταλιστικής αριστεράς στο Παρίσι -Francois Sabado
Ο Μάης του ’68 και η συνδιάσκεψη της ευρωπαϊκής αντικαπιταλιστικής αριστεράς στο Παρίσι – Josep Maria Antentas και Raul Camargo
Η ελληνική ριζοσπαστική αριστερά… στο Παρίσι – Παναγιώτης Σ.
Ιρλανδία: Θάφτηκε το αναθεωρημένο ευρωσύνταγμα; – John Meehan
Η αυτοκρατορία, το πετρελαίο & η παγκόσμια κυριαρχία – Ανδρέας Κ.
4η Διεθνής: Απόφαση για την κλιματική αλλαγή
Πέντε χρόνια κατοχής και καταστροφής στο Ιράκ – Ανδρέας Κ.
Βενεζουέλα: Τα διλήμματα της επαναστατικής αριστεράς – Νίκος Μ.
1, 2, 3… χίλια Γκουαντάναμο – Βαγγέλης Κ.
Οι νέοι κρατικοί καπιταλισμοί – Δημήτρης Λ.
Η οικονομική κρίση μέσα από τον αστικό τύπο – Χρήστος Κ.
Ένας δεύτερος Μάης-Ιούνης που δεν ήρθε ποτέ – Νίκος Π.
Θέσεις για έναν επαναστατικό φεμινισμό – απόφαση συνδιάσκεψης ΟΚΔΕ-Σπάρτακος
Σχόλια
Ενάντια στην υποκρισία, δικαίωμα στην ομοφυλοφιλία – ΟΚΔΕ-Σπάρτακος
