Παγκόσμια Συνέδρια
41 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και 40 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση,
τι είναι αυτό που κάνει ακόμα το Νοέμβρη τόσο επίκαιρο;
Είναι αυτό που, όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχει επιτρέψει το τριήμερο και η διαδήλωση του Πολυτεχνείου να σβήσουν, ούτε να γίνουν «γιορτή». Είναι αυτό που ακόμα συγκινεί και κινητοποιεί μαζικά παλιές και νέες γενιές αγωνιστών και αγωνιστριών. Είναι αυτό που κάνει πάντα το Πολυτεχνείο αιχμή των σύγχρονων διεκδικήσεων και αγώνων.
Είναι η συναίσθηση ότι καμία κατάκτηση και κανένα δικαίωμα δεν μας χαρίστηκαν από την άρχουσα τάξη, ούτε οικειοθελώς, ούτε μέσα από διαπραγματεύσεις. Όλα αποσπάστηκαν με σκληρούς αγώνες και με ρήξεις ανατρεπτικές και επαναστατικές.
Στη δκτατορική Ελλάδα, η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν το ρήγμα που η χούντα των συνταγματαρχών δεν μπόρεσε ποτέ να κλείσει, με αποτέλεσμα να ανατραπεί λίγους μήνες αργότερα. Για να μπορέσει να δώσει αυτό το αποφασιστικό πλήγμα, η εξέγερση δεν είχε μόνο να αναμετρηθεί με τη βαρβαρότητα της ΕΣΑ, των τανκς, των παρακρατικών και των νεοφασιστών. Έπρεπε επίσης να αποφύγει τις Σειρήνες του στημένου «εκδημοκρατισμού» του Παπαδόπουλου, δηλαδή το σχέδιο για μια ομαλή μετάβαση σε μια κηδεμονευόμενη και ακρωτηριασμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία, με τις ευλογίες των χουντικών και με το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, όπως και πριν, στο νάρθηκα. Το κίνημα της μάζας ξεχείλισε και ανέτρεψε αυτούς τους σχεδιασμούς, με τους οποίους οι «δημοκρατικές δυνάμεις» και η ρεφορμιστική αριστερά ήταν έτοιμες να συνθηκολογήσουν.
Και σήμερα οι εργαζόμενοι, η νεολαία, τα καταπιεσμένα στρώματα, έρχονται αντιμέτωπα με παρόμοια διλήμματα. Τα χρόνια των σκληρών εργατικών αγώνων, των απεργιών και των καταλήψεων, από τότε που οι καπιταλιστές επέβαλαν τα μνημόνια, δεν μπορούν να δικαιωθούν μέσα από το σχέδιο μιας ομαλής κοινοβουλευτικής μετάβασης. Δεν θα κερδίσουμε με διαπραγματεύσεις, ούτε περιμένοντας τις εκλογές.
Μόνο με ένα νέο γύρο αγώνων και εκρήξεων θα εξασφαλίσουμε ότι η κυβέρνηση του Σαμαρά και του Βενιζέλου, η ακροδεξιά αυτή κυβέρνηση των ΜΑΤ, των επιστρατεύσεων και της λιτότητας, θα πέσει και δεν θα μπορέσει να προετοιμάσει κανένα διάδοχο για να ακολουθήσει την ίδια πολιτική. Μόνο με μια κοινωνική εξέγερση, μόνο με επαναστατικά γεγονότα, μόνο με αγώνες μαζικούς και ανυποχώρητους και ανατρεπτικούς μπορεί η κοινωνική πλειοψηφία των εργαζομένων και των ανέργων, της νεολαίας, των γυναικών, των μεταναστών και μεταναστριών, να ανατρέψει τα μνημόνια και τις ατζέντες της τρόικα, τη δικτατορία των αγορών και των πιστωτών, την ωμότητα της αστυνομίας και των ναζί της Χρυσής Αυγής, την οποία το ίδιο το σύστημα έθρεψε για να εγγυηθεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Για να κερδίσει τη χειραφέτηση, το κίνημα θα πρέπει να απορρίψει κάθε λογική σταδιακής απαγκίστρωσης, επαναδιαπραγμάτευσης, σταθεροποίησης, από όποια πλευρά κι αν διατυπώνεται.
Όπως και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, να βγούμε στο προσκήνιο αυτόνομα και επαναστατικά. Με αγώνες που δεν χωράνε στα καλούπια του κοινοβουλευτικού και διαχειριστικού παιχνιδιού. Εναντίον όσων υπαγορεύουν οι «διεθνείς υποχρεώσεις» της χώρας, η Ε.Ε., οι αγορές και τα χρηματιστήρια. Έξω από τα όρια της κανονικότητας και της «νομιμότητας» ενός συστήματος που έχει για νόμο το δίκαιο των πλουσίων. Σε ρήξη με κάθε γραφειοκρατία, συνδικαλιστική και κομματική. Με την αυτό-οργάνωση που μας δίδαξαν οι συνελεύσεις των φοιτητών, των μαθητών και των εργατών στο Πολυτεχνείο του 1973.
Καμία ειρήνη με την άρχουσα τάξη και την κυβέρνησή της, που μας κήρυξαν πρώτες τον πόλεμο.
Στο Πολυτεχνείο οι επαναστατικές οργανώσεις, μικρές, κυνηγημένες και κατασυκοφαντημένες ακόμα και από την επίσημη αριστερά, μπόρεσαν να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο και να μπολιάσουν το κίνημα με επαναστατική δυναμική. Σήμερα μια ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική αριστερά, σε ρήξη με τον ρεφορμισμό του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, είναι εξίσου απαραίτητη – και ήδη πιο μεγάλη. Πρέπει να είναι και πιο αποφασισμένη.
Στο τριήμερο και τη διαδήλωση του Πολυτεχνείου θα ενώσουμε και πάλι τις φωνές μας για δουλειά για όλους, με αξιοπρεπείς μισθούς και δικαιώματα. Για να διαγραφεί το χρέος. Για να γίνουν οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις δημόσιες και να δουλεύουν κάτω από το έλεγχο των ίδιων των εργαζομένων. Για να διαλυθούν τα ΜΑΤ και οι ειδικές δυνάμεις και να αφοπλιστεί η αστυνομία. Για να τσακιστεί η Χρυσή Αυγή και όλες οι φασιστικές οργανώσεις.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, όμως, μας εμπνέει να μιλήσουμε και για το όραμά μας συνολικά. Για μια κοινωνία πάνω σε ριζικά διαφορετικές βάσεις: την ελευθερία, την ισότητα, την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και του κανιβαλισμού του κέρδους. Για τη σοσιαλιστική επανάσταση, την εξουσία των εργατικών συμβουλίων, τον κομμουνισμό.
