Παγκόσμια Συνέδρια
Φέτος είναι μία σημαντική χρονιά για το κίνημα των ΛΟΑΤΚΙ. Φέτος συμπληρώνονται 50 χρόνια από την εξέγερση του Stonewall Inn, όταν η Νέα Υόρκη συγκλονίστηκε από τις μαζικές διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις μεταξύ της ΛΟΑΤ κοινότητας και της αστυνομίας. Το Stonewall θυμίζει σε όλες και όλους ότι οι κατακτήσεις μας κερδίζονται με σκληρούς αγώνες που μόνο εμείς μπορούμε να δώσουμε και δεν μπορούμε να τους αναθέσουμε σε κανέναν άλλο να τους δώσει αντί για μας.
Η φετινή χρονιά όμως σημαδεύτηκε και από την απάνθρωπη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου από τα αφεντικά και τους μπάτσους. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός του Ζακ, και το γεγονός ότι ήταν οροθετικός και εργαζόταν ως drag queen χρησιμοποιήθηκαν για να αθωωθούν οι δολοφόνοι του. Αποτελεί λοιπόν μία ευθεία επίθεση του συστήματος απέναντι σε ολόκληρη τη ΛΟΑΤ κοινότητα και ιδιαίτερα στα πιο φτωχά στρώματα αυτής. Δεν πρέπει να αφήσουμε να ξεχαστεί τι έκαναν στον Ζακ, να παλέψουμε για να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι του, να συγκρουστούμε με όλους τους μηχανισμούς του κράτους που αναπαράγουν την βία ενάντια στα ΛΟΑΤ άτομα.
Το κράτος και οι μηχανισμοί του λειτουργούν με αυτό τον τρόπο γιατί είναι απαραίτητο για να κερδοφορεί το καπιταλιστικό σύστημα εις βάρος μας και να μας διχάζει για να μην αντιδρoύμε. Η καταπίεση της σεξουαλικής επιθυμίας και της σεξουαλικής «διαφορετικότητας» είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα της καπιταλιστικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Τα ψίχουλα που μοίρασε σε μεταρρυθμίσεις και δικαιώματα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν φτάνουν ούτε στο ελάχιστο να αναιρέσουν αυτή την πραγματικότητα. Ίσα ίσα, η πολιτική της λιτότητας που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η πολιτική που δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο τη ζωή των ΛΟΑΤ ατόμων και την πρόσβαση τους σε κοινωνικές παροχές, στην υγεία, την αγορά εργασίας κτλ. Να μην ξεχνάμε την αλλαγή που έφερε η κυβέρνηση στον Ποινικό Κώδικα και στον τρόπο που ορίζεται ο βιασμός. Μία αλλαγή που θα χρησιμοποιούνταν για να ξεφεύγουν οι βιαστές, δηλαδή μία αλλαγή που ενθαρρύνει τον σεξισμό, την καταπίεση και την έμφυλη βία. Αποτελεί νίκη ότι δεν πέρασε αυτή η αλλαγή, και μας γεμίζει αισιοδοξία ότι το κίνημα κατάφερε να την αντιπαλέψει. Είναι μία νίκη που δείχνει το μέγεθος των δυνατοτήτων μας.
Έχουμε καταφέρει πλέον το Pride να έχει μεγάλη συμμετοχή και ο κόσμος να έρχεται χωρίς φόβο και να εκφράζει ελεύθερα την σεξουαλικότητα του. Ταυτόχρονα, το αυτοοργανωμένο Patras Pride και, στην Θεσσαλονίκη, το Radical Pride έχουν καθιερώσει την παρουσία τους και δείχνουν έναν εναλλακτικό τρόπο διοργάνωσης. Είναι καιρός να αμφισβητήσουμε τον χαρακτήρα που έχει αποκτήσει το Athens Pride. Ο τρόπος που διοργανώνεται είναι προβληματικός, αφού δεν δίνει την δυνατότητα στην ΛΟΑΤ κοινότητα να εκφράσει η ίδια τι ανάγκες έχει από αυτό το φεστιβάλ, αλλά ικανοποιεί τις ανάγκες των χορηγών εταιριών που θέλουν να εκμεταλλευτούν τον/την ΛΟΑΤ καταναλωτή/τρια. Άλλωστε πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικό ένα φεστιβάλ που υποστηρίζεται από το Ελληνικό Κράτος, την ΕΕ, από πρεσβείες κτλ, ένα φεστιβάλ στο οποίο συμμετέχουν το κόμμα της κυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ, και άλλα κόμματα που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, όπως η Φιλελεύθερη συμμαχία, το Ποτάμι κ.ά., ακόμα και η αστυνομία; Όλοι οι παραπάνω προωθούν πολιτικές που εν τέλει δεν εμποδίζουν, αλλά προωθούν τις διακρίσεις και τη βία ενάντια στα ΛΟΑΤ άτομα.
Είναι αναγκαίο να υπάρξουν ενωτικές αγωνιστικές πρωτοβουλίες για ένα Αυτοοργανωμένο Pride στην Αθήνα, το οποίο δεν θα ξεπλένει τους πολιτικούς εκφραστές του σεξισμού και των έμφυλων διακρίσεων. Κυρίως, όμως, πρέπει να ληφθούν πρωτοβουλίες συντονισμού μεταξύ των ΛΟΑΤ και των φεμινιστικών οργανώσεων, των σωματείων, των συλλόγων και των συλλογικοτήτων, για να αγωνιστούμε ενάντια στην βία και τις διακρίσεις. Η πατριαρχία και ο σεξισμός έρχονται να συμπληρώσουν την εκμετάλλευση και την καταπίεση των εργαζομένων, των φτωχών και των εξαθλιωμένων. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε όλοι και όλες ενωμένοι/ες ενάντια σε αυτό το σύστημα που γεννά τη φτώχεια, τον σεξισμό και τον ρατσισμό. Να μην προσπαθούμε να διαχειριστούμε την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε, αλλά να την ανατρέψουμε. Να δώσουμε αντικαπιταλιστική πνοή στους πολύχρωμους αγώνες μας.
