Στη μνήμη του Αλέξη, στο Δρόμο του Δεκέμβρη!

«Ένας δεν είμαι, μα χιλιάδες!

Όχι μονάχα οι ζωντανοί –

κ’ οι πεθαμένοι μ’ ακολουθάνε

σε μια αράδα σκοτεινή.»

Κ. Βάρναλης 

Τον Δεκέμβρη του 2008 ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός στα Εξάρχεια από τη σφαίρα του μπάτσου Κορκονέα. Δύο εβδομάδες αργότερα, μπράβοι της εργοδοσίας λούζουν την Κωνσταντίνα Κούνεβα με βιτριόλι, γιατί ήταν μια μετανάστρια εργάτρια που τολμούσε να αγωνιστεί για καλύτερες συνθήκες εργασίας. Τον φετινό Δεκέμβρη, η Βασιλική Παραστατίδου, λογίστρια των “Everest”, στην πλατεία Βικτωρίας, πεθαίνει μετά από έκρηξη στο υπόγειο της επιχείρησης, όπου πραγματοποιούνταν εργασίες συνεργείου ψυκτικών που περιελάμβανε εργασία με φλόγα με χρήση φιαλών με αέριο. Το υπόγειο του καταστήματος δεν είχε έξοδο κινδύνου. Την ίδια μέρα, σε αγαστή συνεργασία, δικαστές και αστυνομικοί καταδικάζουν στον Πολύγυρο αγωνιστές των Σκουριών που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια καθιστικής διαμαρτυρίας για την καταστροφή του Δάσους της περιοχής από την “El Dorado Gold”. Παράλληλα, πρόσφυγες πεθαίνουν κάθε μέρα στα κέντρα κράτησης των νησιών. 

Τι άλλαξε από τον Δεκέμβρη του 2008 έως τον σημερινό Δεκέμβρη; 

Άλλαξαν αρκετές κυβερνήσεις, από τη Νέα Δημοκρατία ως τον συνασπισμό ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που οικειοποιήθηκε τους αγώνες και την εξέγερση του 2008 μέχρι να γίνει κυβέρνηση, σήμερα είναι αυτός που υποθάλπει την εργοδοτική αυθαιρεσία και τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, τους μισθούς της μιας μπουκιάς, τα lock-out. Ο Τσίπρας και το επιτελείο του, όπως ο Καραμανλής τότε, πνίγει κάθε απεργία και κινητοποίηση στο δακρυγόνο, προσάγει, συλλαμβάνει, προφυλακίζει και φυλακίζει τους ίδιους αυτούς αγωνιστές των δρόμων του 2008, πάνω στις πλάτες των οποίων πάτησε για να πιάσει τον κυβερνητικό θώκο. Ανταλλάσσει υποσχέσεις φιλίας και κλείνει συμφωνίες με τον Ομπάμα, και ταυτόχρονα κάνει την Αθήνα φρούριο με δεκάδες χιλιάδες αστυνομικών τις μέρες του Πολυτεχνείου. 10 μέρες μετά, μιλάει με θράσος στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο. 

Δεν άλλαξαν όμως στο ελάχιστο οι λόγοι για να εξεγειρόμαστε. Από τον Δεκέμβρη του 1944 μέχρι τον Δεκέμβρη του 2008 και μέχρι τις μέρες μας, οι εξεγερμένοι αγωνιστές και αγωνίστριες διεκδικούν αποφασιστικά τα δικαιώματά τους. Και δείχνουν τι πρεσβεύουν οι αγώνες τους και τι είναι αυτό που μπορεί να καταφέρει η εργατική τάξη και η νεολαία αν ο αγώνας φτάνει ως το τέλος. Η μαχητικότητα, οι εμπειρίες της αυτοοργάνωσης, η μαζικότητα, η διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη ήταν ένα πολύτιμο υπόβαθρο για τους αγώνες της εποχής των μνημονίων. Το πνεύμα της εξέγερσης μπορεί σήμερα επιπλέον να συμπληρωθεί από την πολιτική εμπειρία που έχουν συσσωρεύσει όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τη δράση τους οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, η νεολαία, οι μετανάστες και οι μετανάστριες. Μένει ακόμα να συμπληρωθεί από τη συνειδητή ταξική οργάνωση, από ένα αντικαπιταλιστικό πολιτικό υποκείμενο, ανυποχώρητο και αποφασισμένο, ικανό να βοηθήσει τους αγώνες να φτάσουν μέχρι τη νίκη, μέχρι την εξουσία των ίδιων των εργαζομένων.

Για τις νέες εξεγέρσεις

Για τον αφοπλισμό της αστυνομίας, την κατάργηση των ΜΑΤ, την απαγόρευση των χημικών

Για να μην επιτρέψουμε καμία άλλη δίωξη αγωνιστών και αγωνιστριών

Για να συντριβεί η εργοδοτική τρομοκρατία

Για την κατάργηση όλων των μνημονιακών μέτρων

Για τον εργατικό έλεγχο, την αυτοδιαχείριση, την εξουσία των εργαζομένων

Όλοι/ες στν πορεία 6μμ, Προπύλαια