Παγκόσμια Συνέδρια
Βιβλιοθήκη
1973: η χουντική κυβέρνηση συμπλέει πλήρως με τις επιδιώξεις των πιο αντιδραστικών μερίδων του ντόπιου και του αμερικάνικου κεφαλαίου, με τους εφοπλιστές και τους βιομήχανους να τρίβουν τα χέρια τους. Για τους εργαζόμενους άφθονη λιτότητα και καταστολή, για τους αγωνιζόμενους φυλακές, εξορία και βασανιστήρια. Η μεγαλειώδης απάντηση φοιτητών και εργαζομένων μέσα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου πότισε το χώμα για άλλη μια φορά με αίμα, αλλά έδειξε ξεκάθαρα αυτό που είχαν δείξει και οι μεγάλες κινητοποιήσεις της δεκαετίας του ’60. Εκείνες οι καρδιές δε βολεύονταν παρά μόνο στο δίκιο. Λίγους μήνες μετά, η χούντα καταρρέει, μέσα στις πιο μαύρες της στιγμές.
2017: η κυβέρνηση του κόμματος που διακήρυττε πως θα δικαίωνε τους αγώνες της εργατικής τάξης και της αριστεράς αποδεικνύεται ένας ακόμη σκληρός εχθρός των καταπιεσμένων. Στο πλευρό του Trump, με τον οποίο ο Τσίπρας «μοιράζεται τις ίδιες αξίες για τη δημοκρατία». Η μνημονιακή λαίλαπα συνεχίζεται, συμπληρώνοντας διαρκώς την εικόνα μιας αφάνταστης πριν από λίγα χρόνια δυστοπίας: στρατόπεδα συγκέντρωσης, μισθοί πείνας με εξοντωτικά ωράρια εργασίας για αυτούς που εργάζονται, ανεργία για τους υπόλοιπους, πλειστηριασμοί και κατασχέσεις της λαϊκής περιουσίας, διώξεις αγωνιστών και ναζιστικές επιθέσεις συνθέτουν την εικόνα μιας αποκρουστικής καθημερινότητας για τους καταπιεσμένους και τις καταπιεσμένες αυτής της χώρας. Η ντόπια αντίδραση μας κουνάει το δάχτυλο απαξιωτικά. Τα χρήματά τους είναι ασφαλή σε φορολογικούς παραδείσους, οι εγκληματικές πολιτικές του πολιτικού τους προσωπικού μένουν ατιμώρητες, τα κέρδη τους είναι εξασφαλισμένα. Όποτε κάποιο σχέδιό τους πέφτει έξω, η συνταγή είναι γνωστή: «φορτώστε τα βάρη στους εργαζόμενους».
Κι όμως, μέσα στον κυκεώνα των διαρκών επιθέσεων, δεν είμαστε λίγοι αυτοί, που τώρα, όπως και τότε, σηκώνουμε το γάντι! Οι εργαζόμενοι και η νεολαία δε σταματούν να δίνουν όπου και όπως μπορούν μικρές και μεγάλες μάχες: ενάντια στην αξιολόγηση στο Δημόσιο που για μια ακόμα φορά πήγε περίπατο, ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και τις απολύσεις, ενάντια στους πλειστηριασμούς, ενάντια στο ναζισμό που παλεύει να αναβιώσει, ενάντια στις πολύμορφες καταπιέσεις και υπέρ του δικαιώματος του αυτοπροσδιορισμού της ταυτότητας του φύλου, μαζί με τους πρόσφυγες, με τα τοπικά κινήματα ενάντια στις καταστροφικές για το περιβάλλον επιχειρήσεις και στο πλάι κάθε άλλου αγωνιζόμενου κομματιού αυτής της κοινωνίας.
Οι αγώνες του 1973 δεν έγιναν για πολύ διαφορετικά πράγματα από τους αγώνες του τώρα. Με σεβασμό στη μαχητικότητα και στην αυτοθυσία των αγωνιστών του Πολυτεχνείου, με τα μάτια στο σήμερα και το αύριο, να βαδίσουμε για άλλη μια φορά στο δρόμο του αγώνα, να κλείσουμε το στόμα σε όσους λένε ότι δεν κινητοποιούμαστε για το δικό μας δίκιο, σε όσους λένε ότι «η Μεταπολίτευση τέλειωσε», να δείξουμε ότι ουσιαστικά, η Μεταπολίτευση δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Τα κόμματα που ομνύουν στο νεοφιλελευθερισμό έχουν πληθύνει επικίνδυνα, τα κόμματα που απελευθέρωσαν τους βασανιστές της χούντας και συνέχισαν τις πολιτικές της ράβουν κυβερνητικά κοστούμια, ενώ οι ναζί περιμένουν στη γωνία. Η κραυγή των αγωνιζόμενων του Πολυτεχνείου μένει να δικαιωθεί. Να είμαστε στο δρόμο στις 17 του μήνα, να φωνάξουμε όλοι μαζί, να οργανωθούμε και να παλέψουμε μέχρι τη δικαίωση, τη δική τους και τη δική μας.
Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία!
Συμμετέχουμε στις τριήμερες εκδηλώσεις για την 44η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου
Όλοι/ες στην πορεία του Πολυτεχνείου, Παρασκευή 17/11, πλατεία Κλαυθμώνος , 3 μ.μ.
