Παγκόσμια Συνέδρια
O Joseph Daher για τη Συριακή Επανάσταση
Καθώς η Συριακή Επανάσταση μπήκε στο όγδοο έτος τη ς αυτό το Μάρτιο, οι Νταν Φίσερ (Dan Fischer) και Σ. Μάζα (S. Maja) έστειλαν κάποιες ερωτήσεις στον Τζόζεφ Ντάχερ (Joseph Daher). Συζήτησαν γύρω από το πως η μοίρα του συριακού λαϊκού αγώνα εναντίον της δικτατορίας του Μπασάρ αλ-Άσαντ (Bashar al–Assad) συνδέεται με τους αγώνες κατά του αυταρχισμού και του φασισμού παγκόσμια, συμπεριλαμβανομένων των αγώνων σε Ροζάβα, Παλαιστίνη, Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική.
Η πολιτική και οι πράξεις της δικτατορίας του Μπασάρ αλ-Ασαντ πλησιάζουν τον φασισμό;
Γιατί οι καταπιεστές και η άκρα δεξιά σε όλον τον κόσμο υποστηρίζουν το καθεστώς του Άσαντ, και σε ποιό βαθμό αποτελούν οι σφαγές του Άσαντ στη Γούτα και αλλού έμπνευση για αυτούς;
Το δεσποτικό καθεστώς του Άσαντ σίγουρα έχει φασιστικές τάσεις, που φαίνονται από την άρνησή του οποιασδήποτε αντιπολίτευσης και από τις βιαιότητες που έχει διαπράξει. Σε σχέση με τη φύση του καθεστώτος του Άσαντ, θα επιχειρηματολογούσα ότι είναι ένα δεσποτικό, καπιταλιστικό και πατρογονικό κράτος που κυβερνά με βίαιη καταστολή και χρησιμοποιεί διάφορες πολιτικές, όπως τον θρησκευτικό σεκταρισμό, τον φυλετισμό, τον συντηρητισμό και τον ρατσισμό για να καθυποτάξει την κοινωνία και να κινητοποιήσει μια διαταξική λαϊκή βάση που συνδέεται δια μέσου σεκταριστικών, τοπικών, φυλετικών και πελατειακών δεσμών για να υπερασπίσει το καθεστώς σε μια αντιδραστική βάση.
Η πατρογονική φύση το κράτους σημαίνει ότι τα κέντρα εξουσίας (πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής) εντός του καθεστώτος είναι συγκεντρωμένα σε μια οικογένεια και την κλίκα της, παρόμοια με την Λιβύη και της μοναρχίες του Κόλπου για παράδειγμα, επομένως ωθώντας το καθεστώς να χρησιμοποιεί όλη τη βία που έχει στη διάθεσή του για να προστατεύσει την ηγεμονία της.
Απέχει πολύ, λοιπόν, από το να είναι σοσιαλιστικό, αντι-ιμπεριαλιστικό και κοσμικό όπως παρουσιάζεται από κάποια τμήματα της δυτικής αριστεράς, που συχνά έχουν άγνοια για τη Συρία.
Σε όλον τον κόσμο, πολλά φασιστικά και φασιστοειδή κόμματα και προσωπικότητες στηρίζουν το καθεστώς του Άσαντ, συμπεριλαμβανομένων των Forza Nuova και Casa Pound της Ιταλικής άκρας δεξιάς, της νεοφασιστικής Χρυσής Αυγής στην Ελλάδα, του Βρετανικού Εθνικού Κόμματος (BNP) στο Ηνωμένο Βασίλειο, και της Πολωνικής ακραία εθνικιστικής Εθνικής Αναγέννησης (National Rebirth). Αυτά είναι τμήματα ενός διεθνούς μετώπου που κινητοποιείται υπέρ του Μπασάρ αλ-Άσσαντ και έχει στείλει αντιπροσωπείες αλληλεγγύης στη Συρία από την αρχή του ξεσηκωμού. Ένα παράδειγμα είναι το Ευρωπαϊκό Μέτωπο Αλληλεγγύης για τη Συρία (European Solidarity Front for Syria – ESFS), συνασπισμός νεοφασιστικών ομάδων και ομάδων της άκρας δεξιάς που στηρίζουν το καθεστώς Άσαντ. Πιο πρόσφατα, το Μάρτιο, επτά μέλη του ακροδεξιού Alternative for Germany (AfD) επισκέφθηκαν τη Δαμασκό.
Μπορείτε να βρείτε και άλλες ακροδεξιές προσωπικότητές που στηρίζουν τον Άσαντ επίσης, συμπεριλαμβανομένων των Nick Griffin πρώην μέλος του Βρεταννικού Εθνικού Κόμματος, τον Αμερικανό υποστηρικτή της υπεροχής των λευκών Richard Spence, και άλλων.
Υπάρχουν διάφορες αιτίες για αυτό, που μπορεί να είναι αντικρουόμενες μερικές φορές, άλλα βρίσκεις βασικά:
· Αυταρχικότητα
· Ισλαμοφοβία: το καθεστώς του Άσαντ θεωρείται “προπύργιο” ενάντια στον Ισλαμισμό και το σουνιτικό Ισλαμικό φονταμενταλισμό
· Αντι-ΗΠΑ θέσεις, που δεν πρέπει να συγχέονται με τον αντι-ιμπεριαλισμό, διότι δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τον Ρώσικο ιμπεριαλισμό
· Αντισημιτισμό, που σε αυτή την περίπτωση συμπεριλαμβάνει και την αντίθεση στο Ισραήλ
Δεσμοί με διάφορα φασιστικά και φασιστοειδή κινήματα υπήρξαν στην πραγματικότητα ακόμα και πριν από την εξέγερση. Για παράδειγμα, το 2005, ο David Duke, πρώην Grand Wizard της Ku Klux Klan και διαβόητος αρνητής του Ολοκαυτώματος, ήταν ομιλητής στην Δαμασκό στη κρατική τηλεόραση.
Σχετικά με την τελευταία ερώτηση, αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι η ατιμωρησία που υπάρχει για τα συνεχιζόμενα φονικά εγκλήματα του δεσποτικού καθεστώτος του Άσαντ στη Γούτα και αλλού με τη συνδρομή ή/και τη συνενοχή των διεθνών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ενθαρρύνει άλλους δικτάτορες και αυταρχικά καθεστώτα να καταστείλουν βίαια τους δικούς τους λαούς. Αυτό συμβάλλει επίσης και σε μια διεθνή τάση αυταρχικότητας που υπάρχει σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων και φιλελεύθερων δημοκρατιών δυτικών χωρών, με την προώθηση και την ενίσχυση του νεοφιλελευθερισμού.
Ποια είναι η απάντησή σου σε αυτούς που λένε ότι η συριακή αντιπολίτευση στον Άσαντ αποτελείται κυρίως από Τζιχαντιστές; Ποια είναι η πολιτική των αριστερών και δημοκρατικών ρευμάτων εντός της Συριακής Επανάστασης;
Πρέπει να θυμηθούμε πρώτα ότι οι πολίτες που δρούσαν τοπικά ήταν η αρχική κινητήρια δύναμη της λαϊκής εξέγερσης κατά του καθεστώτος Άσαντ. Κράτησαν την λαϊκή εξέγερση ζωντανή για αρκετά χρόνια με το να οργανώνουν και να καταγράφουν διαμαρτυρίες και πράξεις απείθειας κατά των αρχών, και με το να κινητοποιούν τον κόσμο να συμμετάσχει στις διαμαρτυρίες. Οι αρχικές εκδηλώσεις των “συντονιστικών επιτροπών” (ή tansiquiyyat) ήταν συγκεντρώσεις γειτονιών σε όλη τη Συρία. Το καθεστώς στόχευσε συγκεκριμένα αυτά τα δίκτυα ακτιβιστών, που είχαν ξεκινήσει διαδηλώσεις, πράξεις απείθειας κατά των αρχών, και καμπάνιες για απεργίες σε ολόκληρη τη χώρα. Το καθεστώς σκότωσε, φυλάκισε, απήγαγε και έσπρωξε στην εξορία αυτούς τους ακτιβιστές.
Τραγικά, κάθε ήττα της δημοκρατικής αντίστασης ενδυνάμωσε και ωφέλησε τις δυνάμεις των Ισλαμικών φονταμενταλιστών και τζιχαντιστών στο χώρο. Η άνοδος των κινημάτων Ισλαμικών φονταμενταλιστών και τζιχαντιστών και η κυριαρχία τους στη στρατιωτική σκηνή σε κάποιες περιοχές είχε αρνητικές επιπτώσεις για την επανάσταση, καθώς αυτοί ήταν αντίθετοι με τους σκοπούς της (δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα). Με σεκταριστικό και αντιδραστικό λόγο και συμπεριφορές, αυτά τα κινήματα όχι μόνο δρούσαν απωθητικά για τη μεγάλη πλειοψηφία των θρησκευτικών και εθνοτικών μειονοτήτων, και για τις γυναίκες, αλλά επιπλέον και για τμήματα του πληθυσμού των Αράβων Σουνιτών σε απελευθερωμένες περιοχές, όπου έχουμε δει διαδηλώσεις εναντίον τους, ιδιαίτερα ανάμεσα σε μεγάλα τμήματα των μεσαίων τάξεων στη Δαμασκό και στο Χαλέπι. Επιτέθηκαν και συνεχίζουν να επιτίθενται στους δημοκράτες ακτιβιστές, ενώ συχνά προσπάθησαν να ελέγξουν θεσμούς που ίδρυσαν κάτοικοι, συχνά προκαλώντας την αντίσταση των τοπικών πληθυσμών κατά της αυταρχικής συμπεριφοράς τους.
Κανείς δεν αρνείται ότι δεν είμαστε πλέον στο Μάρτιο του 2011, και ότι η κατάσταση των δημοκρατικών και προοδευτικών δυνάμεων είναι πολύ αδύναμη στη Συρία σήμερα. Οι επαναστατικές διαδικασίες είναι μακροπρόθεσμα γεγονότα, και χαρακτηρίζονται από υψηλότερο ή χαμηλότερο βαθμό κινητοποίησης ανάλογα με τις συνθήκες. Χαρακτηρίζονται ακόμα και από περιόδους ήττας, άλλα είναι δύσκολο να προσδιορίσεις πότε λήγουν. Αυτή είναι η περίπτωση ιδιαίτερα στη Συρία, όπου οι συνθήκες που επέτρεψαν την έναρξη των εξεγέρσεων είναι ακόμα παρούσες, ενώ το καθεστώς απέχει πολύ από το να βρίσκει τρόπους να τις αντιμετωπίσει.
Το άλλο στοιχείο που θα μπορούσε επίσης να παίξει ρόλο στη διαμόρφωση των μελλοντικών γεγονότων είναι η μεγάλη τεκμηρίωση της εξέγερσης, κάτι που δεν έχει ιστορικό προηγούμενο. Έχουν γίνει σημαντικές καταγραφές, μαρτυρίες και τεκμηρίωση του κινήματος διαμαρτυρίας, των πρωταγωνιστών και του τρόπου δράσης. Τη δεκαετία του ’70, η Συρία έζησε δυνατή λαϊκή και δημοκρατική αντίσταση με σημαντικές απεργίες και διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα με μαζική συμμετοχή. Δυστυχώς, η μνήμη αυτών δεν διατηρήθηκε και δεν ήταν πολύ γνωστή στη νέα γενεά αυτών που διαμαρτύρονταν στη χώρα το 2011. Η συριακή επαναστατική διαδικασία που ξεκίνησε το 2011 είναι από τις πιο τεκμηριωμένες. Αυτή η μνήμη θα παραμείνει και θα μπορούσε να εμπνεύσει και να πληροφορήσει τη μελλοντική αντίσταση. Οι πολιτικές εμπειρίες που έχουν συσσωρευθεί από το ξεκίνημα της εξέγερσης δεν θα εξαφανιστούν.
Σχετικά με την διεύρυνση του ISIS και άλλων εξτρεμιστικών τζιχαντιστικών δυνάμεων, κάποιοι επιχειρηματολογούν ότι πρέπει να “διαλέξουμε στρατόπεδο”, ανάμεσα στο καθεστώς του Άσαντ και των τζιχαντιστικών δυνάμεων για να μπορέσουμε να βρούμε πραγματική λύση στη σύγκρουση. Ουσιαστικά, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υποστηρίξουμε τον Άσαντ και τις συμμαχικές του ιρανικές και ρωσικές δυνάμεις. Δυστυχώς, μια αβάσιμη συζήτηση σαν αυτή έγινε ιδιαίτερα έντονη μετά από τρομοκρατικές επιθέσεις της ISIS σε διάφορες χώρες στον κόσμο. Μετά από αυτές τις επιθέσεις, πολλοί στη Δύση άρχισαν να υποστηρίζουν έναν “παγκόσμιο πόλεμο εναντίον της ISIS”. Στην αριστερά όπως και στη δεξιά επιχειρηματολογούσαν για την ανάγκη να συνεργαστούν με το καθεστώς του Άσαντ, ή τουλάχιστον να αναζητήσουν μια λύση με την οποία η δυναστεία του Άσαντ να διατηρήσει τον έλεγχο της χώρας.
Όσοι, σαν εμένα, είναι αντίθετοι με αυτή την άποψη κατηγορούνται ότι είναι ιδεαλιστές. Μας λένε οι επικριτές μας ότι πρέπει να έχουμε μια “πιο ρεαλιστική” προσέγγιση σχετικά με τη Συρία, ώστε να σωθούν ζωές. Αυτό που αυτά τα άτομα δεν αντιλαμβάνονται, όμως, είναι ότι δεν αρκεί να νικήσεις την ISIS, τις τζιχαντιστικές δυνάμεις και άλλες οργανώσεις Σαλαφιστών. Η ωμή βία από μόνη της απλώς εξασφαλίζει ότι άλλες μαχητικές ομάδες θα πάρουν τη θέση τους, όπως μας δείχνει η αλ Κάϊντα στο Ιράκ. Οι πραγματικές λύσεις στη κρίση στη Συρία και αλλού στην περιοχή πρέπει να απευθύνονται στις κοινωνικο-οικονομικές και πολιτικές συνθήκες που έχουν επιτρέψει την ανάπτυξη της ΙSIS και άλλων εξτρεμιστικών οργανώσεων.
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η διεύρυνση της ISIS είναι βασικό στοιχείο της αντεπανάστασης στη Μέση Ανατολή που αναδύθηκε ως αποτέλεσμα της καταστολής από αυταρχικά καθεστώτα των λαϊκών κινημάτων που συνδέθηκαν με την Αραβική Άνοιξη του 2011. Οι παρεμβάσεις τοπικών και διεθνών κρατών έχουν συνεισφέρει στην ανάπτυξη της ISIS επίσης. Τέλος, νεοφιλελεύθερες πολιτικές που έχουν εξαθλιώσει τη λαϊκή τάξη, μαζί με την καταστολή των δημοκρατικών δυνάμεων και των εργατικών σωματείων, υπήρξαν καίριες για την μεγέθυνση της ISIS και των Ισλαμικών φονταμενταλιστικών δυνάμεων.
Η αριστερά πρέπει να καταλάβει ότι μόνο όταν εξαλειφθούν στην περιοχή οι συνθήκες που επέτρεψαν στην ISIS και στις Ισλαμικές φονταμενταλιστικές ομάδες να αναπτυχθούν θα μπορέσουμε να επιλύσουμε την κρίση. Ταυτόχρονα, είναι αναπόσπαστο κόμμάτι της προσέγγισης αυτής η ενδυνάμωση των προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων στον τόπο που μάχονται για να ανατρέψουν απολυταρχικά καθεστώτα και που αντιμετωπίζουν αντιδραστικές ομάδες. Σαφώς, καμμία ειρηνική και δίκαιη λύση στη Συρία δεν μπορεί να υπάρξει με τον Μπασάρ αλ-Άσαντ και την κλίκα του στην εξουσία. Είναι ο μεγαλύτερος εγκληματίας στη Συρία και πρέπει να διωχθεί για τα εγκλήματά του και όχι να νομιμοποιείται από διεθνείς και τοπικές δυνάμεις.
Τι επίδραση είχε ο αναρχικός οικονομολόγος Ομάρ Αζίζ (Omar Aziz) στη Συριακή επανάσταση, ιδιαίτερα στην συγκρότηση των αυτοδιευθυνόμενων τοπικών συμβουλίων; Το 2016, η Λειλά Αλ-Σάμι (Leila Al–Shami) επικαλέστηκε μια εκτίμηση ότι υπήρχαν 395 τοπικά συμβούλια σε όλη τη Συρία. Τι έχει συμβεί με τα τοπικά συμβούλια από τότε;
Ο Ομάρ Αζίζ, ένας εξηντατριάχρονος αναρχικός ακτιβιστής ο οποίος συνελήφθη τον Οκτώβρη του 2012 και πέθανε από βασανιστήρια σε φυλακή του καθεστώτος το Φεβρουάριο του 2013, ήταν ο πρώτος που έκανε έκκληση για την συγκρότηση “τοπικών συμβουλίων” τον Οκτώβρη του 2011. Οπωσδήποτε στη Δαμασκό και την επαρχία του οι ιδέες του και ή έκκληση για αυτοδιευθυνόμενα συμβούλια ήταν σημαντικά και αποτέλεσαν έμπνευση για πολλούς ακτιβιστές. Εντούτοις, αυτό ήταν και αποτέλεσμα της πραγματικής κατάστασης. Μετά από την απόσυρση των καθεστωτικών δυνάμεων από κάποιες περιοχές, ο κόσμος έπρεπε να οργανώσει την κοινωνία πολιτικά και να κάνει τον συντονισμό ανάμεσα σε πολίτες και σε οπλισμένες ομάδες της αντιπολίτευσης.
Ο αριθμός των τοπικών συμβουλίων έχει μειωθεί σημαντικά μετά την πτώση του Ανατολικού Χαλέπι το Δεκέμβρη του 2016 και εξαιτίας της στρατιωτικής προέλασης των δυνάμεων που στηρίζουν το καθεστώς καταλαμβάνοντας περιοχές που κρατούσε η αντιπολίτευση, και επίσης σαν αποτέλεσμα των επιθέσεων οπλισμένων ομάδων Ισλαμικών φονταμενταλιστών και τζιχαντιστών, οι οποίοι αντκατέστησαν συμβούλια πολιτών με δικά τους.
Σχετικά με τα τοπικά συμβούλια που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στις περιοχές που κρατούσε η αντιπολίτευση, οφείλουμε να είμαστε σαφείς ότι οι πολύ σημαντικές εμπειρίες τους δεν σήμαιναν ότι δεν υπήρξαν αδυναμίες, όπως η έλλειψη αντιπροσώπευσης γυναικών, ή θρησκευτικών μειονοτήτων γενικά. Υπήρξαν και άλλα προβλήματα όπως περιπτώσεις αποδιοργάνωσης, μη δημοκρατικών πρακτικών, αντιπροσώπευση μερικών ισχυρών οικογενειών υπέρ του δέοντος σε κάποιες περιοχές κτλ. Τα πολιτικά συμβούλια επίσης δεν ήταν πάντα εντελώς αυτόνομα από στρατιωτικές ομάδες, στηριζόμενα συχνά σε στρατιωτικές ομάδες για πόρους. Ενώ αρκετά μέλη των συμβουλίων εκλέγονταν γενικά – σχεδόν τα μισά, υπήρξαν και αρκετοί που διορίζονταν αντιδημοκρατικά αντί να εκλέγονται, με βάση την επιρροή τοπικών στρατιωτικών ηγετών, φυλετικών ομάδων και οικογενειακών δομών. Άλλο ένα πρόβλημα που προέκυψε στην επιλογή των αντιπροσώπων των συμβουλίων ήταν η ανάγκη για συγκεκριμένες επαγγελματικές και τεχνικές γνώσεις.
Παρά τα όρια αυτά, τα τοπικά συμβούλια μπόρεσαν να αποκαταστήσουν ένα ελάχιστο επίπεδο κοινωνικών υπηρεσιών στις περιοχές τους και απέκτησαν κάποιο βαθμό νομιμοποίησης.
Στο άρθρο σου “Η Κουρδική Κρίση στο Ιράκ και στη Συρία” υποστηρίζεις ότι “δεν πρέπει να απομονώσουμε τον αγώνα για αυτοδιάθεση του κούρδικού λαού από τη δυναμική της συριακής επανάστασης.” Τι έχεις να προτείνεις για τους ανθρώπους που στηρίζουν και τη Συριακή Επανάσταση και την επανάσταση της Ροζάβα παρά τις συγκρούσεις ανάμεσα σε ορισμένα στοιχεία αυτών των δύο αγώνων;
Αρχικά, δεν πρέπει να χωρίζουμε τις μοίρες μας, και οφείλουμε να αντιπαρατεθούμε στις διάφορες στρατιωτικές επιθέσεις στο Αφρίν, το Ιντλίμπ και την Ανατολική Γούτα και να στηρίξουμε όλους τους πολίτες στη Συρία.
Ευρύτερα, η επιχείρηση στο Αφρίν αντανακλά την αδυναμία όλων των δημοκρατικών και προοδευτικών παραγόντων στη Συρία απέναντι στην συντριβή της συριακής επανάστασης από το καθεστώς Άσαντ και τους συμμάχους του, και την επακόλουθη ανανεωμένη δύναμη αυτού του καθεστώτος, που έχει την αποδοχή όλων των διεθνών παραγόντων.
Αυτό που είναι απεγνωσμένα αναγκαίο είναι η αλληλεγγύη μεταξύ όλων των επαναστατών (Αράβων, Κούρδων και όλων των άλλων εθνοτικών μειονοτήτων) που είναι εναντίον του καθεστώτος του Άσαντ και όλων των τοπικών και διεθνών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, και που στηρίζουν τους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη, τα δικαιώματα των γυναικών, και τα δικαιώματα των καταπιεσμένων μειονοτήτων.
Γενικά, καμία λύση για το κουρδικό ζήτημα και για μια Συρία χωρίς αποκλεισμούς (inclusive Syria) δεν μπορεί να βρεθεί χωρίς να αναγνωριστούν οι Κούρδοι ως πραγματικός “λαός” ή “έθνος” στη Συρία και να υπάρξει άνευ όρων στήριξη στην αυτοδιάθεση του κουρδικού λαού στη Συρία και αλλού. Εντούτοις, αυτό δεν δικαιολογεί την έλλειψη κριτικής σε όποια αρνητική πολιτική του PYD (ή άλλων κουρδικών πολιτικών κομμάτων).
Βλέπουμε ότι η ήττα της συριακής εξέγερσης κατά πάσα πιθανότητα θα σήμαινε το τέλος της εμπειρίας της Ροζάβα και την επιστροφή σε μια εποχή καταπίεσης για τους Κούρδους της Συρίας. Το καθεστώς Άσαντ και οι αντιδραστικές δυνάμεις, που τώρα κυριαρχούν ευρύτερα στη Συρία, δεν θα επέτρεπαν οποιαδήποτε πιθανή ανάπτυξη μιας πολιτικής εμπειρίας που βρίσκεται σε αντίθεση με τον αυταρχισμό τους.
Πρέπει επίσης να αντιταχθούμε σε όλες τις μορφές σεκταρισμού και ρατσισμού. Το σύνθημά μας πρέπει να είναι “Οι μοίρες μας συνδέονται”. Γενικότερα, πρέπει να συνδέσουμε και πάλι την εξέγερση στη Συρία με τις εξεγέρσεις στην περιοχή και σε άλλες χώρες. Με αυτό τον τρόπο, βλέπουμε πως συνδέονται οι αγώνες μας, και ότι ή κάθε ήττα των λαών που αγωνίζονται για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη είναι ήττα για όλους. Τα δεσποτικά και αυταρχικά καθεστώτα μαθαίνουν από τις εμπειρίες τους στην καταστολή και τις μοιράζονται με τους συμμάχους τους. Αυτή είναι μια πραγματικότητα, και για αυτό το λόγο χρειαζόμαστε περισσότερη συνεργασία μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων στη περιοχή.
Ποιά επίπτωση έχει η τουρκική εισβολή στο Αφρίν στις επαναστάσεις στη Συρία και στη Ροζάβα;
Είναι καταστροφική από την ανθρωπιστική άποψη φυσικά, αλλά και πολιτικά.
Στα μέσα Μαρτίου του 2018, ως υπενθύμιση, ο τουρκικός στρατός και οι πληρεξούσιοί του κατέλαβαν την πόλη του Αφρίν, μετά από την απόσυρση των δυνάμεων του YPG από την πόλη. Μετά από την κατάκτηση και την κατάληψη της πόλης, μαχητές των ένοπλων ομάδων της συριακής αντιπολίτευσης που συνδέονται με την Άγκυρα λεηλάτησαν οικίες και καταστήματα πολιτών, ενώ γκρέμισαν ένα άγαλμα του Kawa, μια κεντρική και συμβολική φιγούρα σε ένα κουρδικό θρύλο για την πρωτοχρονιάτικη γιορτή του Newroz. Σχεδόν 100,000 άνθρωποι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους μετά την εισβολή στο Αφρίν. Δεν πρέπει να ξεχαστεί ότι κατά τη διάρκεια της στρατιωτής εκστρατείας κατά του Αφρίν, επιτέθηκαν επίσης σε πολίτες και ακρωτηρίασαν τις σωρούς των Κούρδων στρατιωτών των YPG και YPJ και αυτά τα ανάρτησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ιδίως ενός μέλους της Γυναικείας Μονάδας Προστασίας, πυροδοτώντας εθνοτικές εντάσεις. Οι εντάσεις κορυφώθηκαν, και οι εθνοτικές διαφορές μεταξύ Αράβων και Κούρδων βάθυναν ακόμη περισσότερο.
Οι αγωνιστές της αντιπολίτευσης πρέπει να είναι σαφείς στην αντίθεσή τους στο Συριακό Συνασπισμό. Ο Συριακός Συνασπισμός, που συγκροτείται κυρίως από φιλελεύθερους, ισλαμικές και συντηρητικές προσωπικότητες και ομάδες όχι μόνο στήριξε την τουρκική στρατιωτική παρέμβαση και συνέχισε την σοβινιστική και ρατσιστική πολιτική εναντίον των Κούρδων στη Συρία, άλλα συμμετείχε σε αυτή την επιχείριση καλώντας τους Σύρους πρόσφυγες στην Τουρκία να ενταχθούν στις ένοπλες ομάδες της συριακής αντιπολίτευσης που μάχονταν στο Αφρίν. Εδώ και καιρό έχουν ζητήσει την τουρκική στρατιωτική παρέμβαση και έχουν ενθαρρύνει τον Αραβικό σοβινισμό και ρατσισμό κατά των Κούρδων, ενώ δικαιολογούν και υποστηρίζουν την παρουσία των Ισλαμικών φονταμενταλιστικών κινημάτων. Οι Σύροι μαχητές στην Άγκυρα έχουν πολλαπλασιάσει τον ρατσιστικό λόγο κατά των Κούρδων από το ξεκίνημα της στρατιωτικής επιχείρισης.
Η Τουρκία χρησιμοποιεί αυτή τη στρατιωτική παρέμβαση επίσης για να εξυπηρετήσει εσωτερικούς σκοπούς συντρίβοντας το κουρδικό ζήτημα και ικανοποιώντας την Τουρκική άκρα δεξιά και τους ακραίους εθνικιστές. Επιπλέον, και όπως έχω αναφέρει πολλές φορές στο παρελθόν, καθώς η μάχη κατά της Daesh έχει σχεδόν ολοκληρωθεί, οι ΗΠΑ έχουν ανακοινώσει την προθυμία τους να αποσύρουν τις δυνάμεις τους από τη Συρία, κάτι που θα έδινε την ευκαιρία στην Τουρκία να παρέμβει στρατιωτικά, όπως και στο Αφρίν, στις βορειοανατολικές περιοχές της χώρας που ελέγχονται από το PYD, χωρίς αντίσταση από τις ΗΠΑ. Ο Ερντογάν έχει πράγματι δηλώσει ότι οι τούρκικες δυνάμεις θα εξαπολύσουν επίθεση κατά των Κούρδων μαχητών του YPG κατά μήκος των συνόρων της Τουρκίας με τη Συρία και εάν είναι απαραίτητο και μέσα στο βόρειο Ιράκ.
Πως πρέπει η διεθνιστική αριστερά να απαντήσει σε εκκλήσεις κάποιων Σύρων και Κούρδων για για στρατιωτική βοήθεια από τις ΗΠΑ;
Σίγουρα δεν υπάρχει εύκολη απάντηση, ιδίως όταν σφαγιάζονται άνθρωποι, οι ΗΠΑ όμως δεν έχουν καμία προθυμία για αλλαγή καθεστώτος στη Συρία, και έτσι είναι η κατάσταση από την αρχή της εξέγερσης, ή όπως είδαμε επίσης δεν προτίθεται να σταματήσει την τουρκική παρέμβαση εναντίον των Κούρδων στο Αφρίν.
Σήμερα πραγματικά το κύριο ζήτημα είναι να απαιτήσουμε το τέλος του πολέμου, την παύση όλων στρατιωτικών παρεμβάσεων, και την εγγύηση των δικαιωμάτων των πολιτών. Μίλησα για το ζήτημα αυτό εκτενέστερα στην προηγούμενη ερώτηση.
Εντούτοις, ενώ διαφωνούμε με ομάδες που απαιτούν στρατιωτικές παρεμβάσεις, πρέπει παρά ταύτα να διατηρήσουμε την αλληλεγγύη μας με όλες τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις στη Συρία όπως και με τις κουρδικές σοσιαλιστικές και δημοκρατικές δυνάμεις που αντιστέκονται στους δυο φορείς της αντεπανάστασης: το καθεστώς Άσαντ από τη μια πλευρά και τις τζιχαντιστικές και ισλαμικές αντιδραστικές δυνάμεις από την άλλη.
Από αυτή την άποψη, αυτό που μπορούμε να υποστηρίξουμε είναι ότι είναι απαραίτητο να υπερασπιστούμε μια τοπική δυναμική αυτοάμυνας παρά να αυξήσουμε τον ασφυκτικό κλοιό του ιμπεριαλισμού, και επομένως οφείλουμε επίσης να στηρίξουμε την παροχή οπλισμού σε αυτές τις δημοκρατικές δυνάμεις στην περιοχή για να καταπολεμήσουν και τις δυο αντεπαναστατικές δυνάμεις. Αυτά είναι σημαντικά στοιχεία που θα ενδυνάμωναν τις δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις στον τόπο και θα τους παρείχαν τα εργαλεία να υπερασπίσουν τους εαυτούς τους.
Για τους ανθρώπους που τους προβληματίζει να ζητηθεί οπλισμός άνευ πολιτικών προϋποθέσεων και περιορισμών από τη Δύση, τους προσκαλώ να διαβάσουν το “Μάθετε να σκέφτεστε [Μια φιλική παραίνεση σε ορισμένους υπεραριστερούς]” του Τρότσκι.
Αυτό δεν σημαίνει, φυσικά, ότι δεν ασκούμε κριτική στην ηγεσία των ομάδων που έχουν τέτοια αιτήματα, και πρέπει να διατηρήσουμε την ανεξαρτησία και την κριτική μας άποψη, ακόμα και στις σχέσεις μας με αυτούς.
Πρέπει να είμαστε σαφείς ότι ιμπεριαλιστικοί παράγοντες και τοπικές δυνάμεις όλοι ενεργούν σύμφωνα με μια ιμπεριαλιστική λογική που συντηρεί αυταρχικά και άδικα συστήματα. Αντιτίθενται στην αυτοδιάθεση των λαών της περιοχής και στους αγώνες τους για χειραφέτηση. Επομένως, όσοι και όσοι αγωνίζονται κατά του πολέμου, είτε στη Μέση Ανατολή είτε στη Δύση, πρέπει να αντιμετωπίζουν όλες τις μορφές καταπίεσης και αυταρχισμού, και να καταδικάζουν όλες των μορφές ξένων παρεμβάσεων κατά των λαϊκών συμφερόντων στη περιοχή.
Ποιος είναι ο ρόλος του Ισραήλ στη σύγκρουση και ποια η άποψή του σχετικά με την αλλαγή καθεστώτος; Πως απαντάς σε όσους λένε ότι το καθεστώς Άσαντ είναι υπέρμαχος της Παλαιστίνης;
Καθώς δεν επιθυμεί να δει καμία ριζική αλλαγή στα σύνορά του, το Ισραήλ προτιμούσε μια παρόμοια επιλογή στη Σύρια με αυτή των ΗΠΑ. Οι κύριες προτεραιότητες του κράτους του Ισραήλ ήταν πρώτα να αποτρέψει τον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας να απλωθεί στην απέναντι πλευρά των συνόρων, και δεύτερο να αποτρέψει να βρεθούν χημικά όπλα στα χέρια ομάδων ισλαμιστών εξτρεμιστών ή τη μεταφορά σημαντικού οπλισμού στην Χεζμπολά στο Λίβανο. Το Σεπτέμβριο του 2017, ο Αμίρ Εσέλ (Amir Eshel), πρώην αρχηγός των Ισραηλινών αεροπορικών δυνάμεων, δήλωσε ότι το Ισραήλ έχει πλήξει αποστολές οπλισμού του Συριακού στρατού και των συμμάχων της στη Χεζμπολά σχεδόν 100 φορές από τις αρχές του 2012. Το καθεστώς Άσαντ, απρόθυμο να προκαλέσει το Ισραήλ, ποτέ δεν απάντησε σε αυτές τις επεμβάσεις, εκτός από το Φεβρουάριο του 2018 όταν αντιαεροπορικά πυρά έριξαν ένα Ισραηλινό πολεμικό αεροπλάνο που επέστρεφε από τον βομβαρδισμό θέσεων δυνάμεων που υποστηρίζονταν από το Ιράν στη Συρία. Το Ισραήλ τότε εξαπέλυσε μια δεύτερη και πιο σφοδρή αεροπορική επιδρομή, πλήττοντας, σύμφωνα με τις δηλώσεις του, 12 ιρανικούς και συριακούς στόχους στη Συρία, συμπεριλαμβανομένων και συστημάτων της συριακής αεράμυνας. Μετά από αυτή τη αντιπαράθεση, αμφότεροι, Ισραήλ και Συρία, έδειξαν ότι δεν ζητούσαν ευρύτερη σύγκρουση, ενώ η Ρωσία και οι ΗΠΑ ανησυχούσαν για πιθανή σφοδρότερη κλιμάκωση.
Οι ισραηλινές αρχές επίσης δήλωσαν δημόσια την αντίθεσή τους να βρεθούν στρατεύματα ιρανικά ή της Χεζμπολά κοντά στα σύνορά της και ζήτησαν από τη Ρωσία να το αποτρέψει. Σε αυτό το πλαίσιο, το Ισραήλ πολλαπλασίασε τις επιθέσεις, ιδίως από το 2017, εναντίον φιλοιρανικών στόχων καθώς και της Χεζμπολά.
Σαν μια πιθανή χειρονομία να καθησυχάσει τις ανησυχίες του ισραηλινού κράτους, ο Ιρανός Υφυπουργός Εξωτερικών, Αμπάς Αραγκτσί (Abbas Aragchi) τόνισε στα τέλη Φεβρουαρίου 2018 ότι η παρουσία της χώρας του στη Συρία, κατόπιν πρόσκλησης της Δαμασκού, δεν στόχευε τη δημιουργία νέου μετώπου κατά του Ισραήλ, αλλά στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Επομένως, το κύριο ζήτημα σήμερα για το Ισραήλ είναι η παρουσία του Ιράν και της Χεζμπολά κοντά στα σύνορά του στη Συρία.
Όσον αφορά τη δεύτερη ερώτηση, αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα του Συριακού καθεστώτος. Όντως, η τελική ρήξη το 1970 μεταξύ του Σαλά Τζαντίντ (Salah Jadid), εκ των πραγμάτων ηγέτη της Συρίας τότε, και του Χαφέζ αλ-Άσαντ, ο οποίος ήταν Υπουργός Άμυνας και επικεφαλής των Αεροπορικών Δυνάμεων, συνέβη μετά από την άρνηση του Χαφέζ αλ-Άσαντ να στηρίξει την κυβερνητική απόφαση που επέτρεπε στον Παλαιστινιακό Απελευθερωτικό Στρατό (υπό τις διαταγές του Συριακού Αραβικού Στρατού) να παρέμβει στην Ιορδανία κατά τη διάρκεια του πολέμου το 1970 ανάμεσα στην Παλαιστινιακή αντίσταση και τον στρατό του Βασιλιά Χουσεΐν. Αυτό οδήγησε στον αιματηρό Μαύρο Σεπτέμβρη με χιλιάδες σκοτωμένους Παλαιστίνιους. Το κόμμα του Μπάαθ, υπό την ηγεσία του Τζαντίντ (Jadid), ξεκίνησε τη διαδικασία αποβολής του Άσαντ από τις θέσεις του στην εξουσία για να μπορέσει να υπερισχύσει το στρατό. Η απόφαση αυτή ποτέ δεν εκτελέστηκε. Ο στρατός πήρε υπό τον έλεγχό του το αρχηγείο του κόμματος, υπό τις διαταγές του Χαφέζ αλ-Άσαντ και του Μουσταφά Τλας (Mustafa Tlass). Το νέο αιματηρό πραξικόπημα οδήγησε σε πλήρη έλεγχο του κόμματος και του καθεστώτος από τον Άσαντ.
Σχετικά με τον ιμπεριαλισμό: το καθεστώς Άσαντ έχει ένα παρελθόν συνεργασίας με διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Οι δυνάμεις του καθεστώτος Άσαντ μπήκαν στο Λίβανο το 1976 για να συνθλίψουν τις αριστερές δυνάμεις της Παλαιστίνης και του Λιβάνου με την υποστήριξη και την έγκριση των ΗΠΑ και του Ισραήλ.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, υπήρξε ο πόλεμος των στρατοπέδων κυρίως ανάμεσα στην Αμάλ και τις παλαιστινιακές ομάδες, με τη Συρία να στηρίζει την Αμάλ εναντίον των παλαιστινιακών ομάδων και να τις συντρίβει.
Κάτι που είναι λιγότερο γνωστό, μετά το 1982 και την συντριβή των παλαιστινιακών ομάδων στο Λίβανο από το Συριακό καθεστώς, το στρατόπεδο Γιαρμούκ (Yarmouk camp), η οποία είναι μια γειτονιά Παλαιστινίων στη Δαμασκό, γνώρισε μερικές εξεγέρσεις ή κινηματα διαμαρτυριών σε μαζικό επίπεδο εντός της Δαμασκού. Υπήρξε σκληρή καταστολή εκ μέρους των συριακών μυστικών υπηρεσιών εναντίον τους, με περισσότερους από 1,000 πολιτικούς κρατούμενους στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 στις φυλακές του Άσαντ.
Το 1991, η Συρία στήριξε την επέμβαση στην οποία ηγήθηκαν οι ΗΠΑ εναντίον του Ιράκ. Από το 1974 ως το 2011, ούτε μια σφαίρα δεν έπεσε από τη Συρία για να απελευθερώσει τα κατεχόμενα υψώματα του Γκολάν. Ο Άσαντ ήταν πάντα έτοιμος να συνάψει συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ, αν το Ισραήλ επέστρεφε τουλάχιστον ένα τμήμα των κατεχόμενων υψωμάτων του Γκολάν, αλλά το Ισραήλ ποτέ δεν το θέλησε. Δεν ίσχυε το αντίθετο, και είναι πολύ σημαντικό να το κατανοήσουμε αυτό. Ακόμα και σήμερα, βλέπουν τον Άσαντ ως το λιγότερο κακό, ως τη καλύτερη εγγύηση για τα σύνορά τους. Γι’ αυτό είναι ευχαριστημένοι με μια αποδυναμωμένη δικτατορία στη Συρία, σε αντιδιαστολή με μια αλλαγή καθεστώτος. Το Ισραήλ φοβάται διάφορες εξεγέρσεις στην περιοχή, διότι τα αυταρχικά καθεστώτα είχαν συμφέρον, άμεσα ή έμμεσα, να συνεργαστούν με το Ισραήλ και να συντρίψουν το λαό τους μαζί και τους Παλαιστίνιους. Το καλύτερο παράδειγμα ήταν μια δήλωση του Άβιγκντορ Λίμπερμαν (Avigdor Lieberman), Ισραηλινού Υπουργού Εξωτερικών το 2011, όταν ανακοίνωσε ότι η μεγαλύτερη απειλή για το Ισραήλ είναι μια πετυχημένη αιγυπτιακή επανάσταση, οπότε οι άνθρωποι που απελευθερώνονται θα στραφούν προς το παλαιστινιακό ζήτημα που υπήρξε κεντρικό για δεκαετίες στη περιοχή. Λοιπόν όχι, το καθεστώς Άσαντ σίγουρα απέχει πολύ από το να είναι σύμμαχος του παλαιστινιακού λαού ή οποιουδήποτε λαού που αγωνίζεται για ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Από το 2011, υπάρχει μαζική καταστολή κατά των παλαιστινίων προσφύγων στη Συρία. Το συριακό στρατόπεδο Γιαρμούκ έζησε μια τρομακτική πολιορκία με εκατοντάδες άτομα να πεθαίνουν από την πείνα, κτλ. Κατά τη πρώτη βδομάδα της εξέγερσης, η Μπουθάϊνα Σααμπάν (Buthaina Shaaban), σύμβουλος του Συριακού καθεστώτος, κατηγόρησε τους Παλαιστίνιους ότι υποδαύλιζαν διχαστική βία εντός της Συρίας, ιδιαίτερα στη Λατάκια, κτλ. Αρκετά παλαιστινιακά στρατόπεδα προσφύγων έχουν βομβαρδιστεί. Σήμερα, υπάρχουν πάνω από 20.000 Παλαιστίνιοι που καταζητούνται από το καθεστώς Άσαντ.
Πιστεύω ότι η απελευθέρωση των λαϊκών τάξεων στη περιοχή και της Παλαιστίνης συνδέονται. Η απελευθέρωση της Παλαιστίνης και των λαϊκών τάξεων της συνδέεται με την απελευθέρωση και την χειραφέτηση των λαϊκών τάξεων στην περιοχή εναντίον των αρχουσών τάξεων και των διάφορων ιμπεριαλιστών, ιδιαίτερα των ΗΠΑ και Ρωσία, και των τοπικών δυνάμεων, όπως το Ιράν, η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία και το Κατάρ. Με μια παρόμοια λογική πρέπει να καταπολεμήσουμε όλες τις προσπάθειες των καθεστώτων και των αντιδραστικών Ισλαμικών δυνάμεων να διαιρέσουν τις λαϊκές τάξεις σύμφωνα με το φύλο, τη θρησκευτική σέκτα, την εθνικότητα κτλ σε μια προσπάθεια να κυριαρχήσουν πάνω τους και επομένως να αποτρέψουν την απελευθέρωσή τους μαζί με αυτήν των παλαιστινιακών λαϊκών τάξεων.
Ποιες θα μπορούσαν να είναι ορισμένες άμεσες δράσεις τις οποίες αντιφασίστες και όσοι είναι κατά του αυταρχισμού μπορούν να αναλάβουν σε αλληλεγγύη με το Συριακό λαό, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που σφαγιάζονται στην Γούτα, το Ιντλίμπ και το Αφρίν;
Πολλαπλά πράγματα πρέπει να γίνουν. Νομίζω ότι όσοι είναι αντιφασίστες και κατά του αυταρχισμού πρέπει να ζητήσουν το τέλος του πολέμου, που έχει προκαλέσει τρομερά δεινά. Έχει οδηγήσει στο μαζικό εκτοπισμό ατόμων εντός της χώρας και έχει οδηγήσει εκατομμύρια να εγκαταλείψουν τη χώρα ως πρόσφυγες. Ο πόλεμος ωφελεί μόνο τις αντεπαναστατικές δυνάμεις όλων των πλευρών. Από πολιτική όπως και ανθρωπιστική άποψη, το τέλος του πολέμου στη Συρία είναι απόλυτη ανάγκη.
Παρομοίως, πρέπει να απορρίψουμε όλες τις προσπάθειες να νομιμοποιηθεί το καθεστώς Άσαντ, και πρέπει να αντιπαρατεθούμε σε όλες τις συμφωνίες που του επιτρέπουν να παίξει οποιοδήποτε ρόλο στο μέλλον της χώρας. Μια λευκή επιταγή στον Άσαντ σήμερα θα ενθαρρύνει μελλοντικές προσπάθειες από άλλα δεσποτικά και αυταρχικά καθεστώτα να συντρίψουν τους πληθυσμούς τους εάν εξεγερθούν.
Πρέπει, επίσης, να εγγυηθούμε τα δικαιώματα των πολιτών εντός της Συρίας, ιδίως να αποτρέψουμε περισσότερους βίαιους εκτοπισμούς και να εξασφαλίσουμε τα δικαιώματα των προσφύγων (δικαίωμα επιστροφής, δικαίωμα οικονομικής αποζημίωσης σε περίπτωση καταστροφής των σπιτιών τους, δικαιοσύνη για την απώλεια των συγγενών κτλ).
Ο Άσαντ και οι διάφοροι εταίροι του στο καθεστώς πρέπει να λογοδοτήσουν για τα εγκλήματά τους. Το ίδιο ισχύει για τις δυνάμεις των Ισλαμικών φονταμενταλιστών και των τζιχαντιστών και για άλλες ένοπλες ομάδες.
Χρειάζεται να στηρίξουμε τους δημοκρατικούς και προοδευτικούς φορείς και κινήματα στον αγώνα τους κατά των δύο πλευρών της αντεπανάστασης: το καθεστώς και οι αντίπαλοί του Ισλαμικοί φονταμενταλιστές. Πρέπει να οικοδομήσουμε ένα ενιαίο μέτωπο που να βασίζεται στους αρχικούς στόχους της επανάστασης: δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, και ισότητα, λέγοντας όχι στο σεκταρισμό και στο ρατσισμό.
Φυσικά, χρειάζεται να αντιπαρατεθούμε σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς και αυταρχικούς παράγοντες που παρεμβαίνουν στη Συρία.
Στη δικές τους χώρες, η αριστερά διεθνώς πρέπει να αγωνιστεί
· για το άνοιγμα των συνόρων για μετανάστες και πρόσφυγες και κατά της ανέγερσης τοίχων ή την μετατροπή της Ευρώπης, για παράδειγμα, σε φρούριο που θα μετέτρεπε τη Μεσόγειο σε νεκροταφείο μεταναστών
· ενάντια σε όλες της μορφές ισλαμοφοβίας και ρατσισμού
· ενάντια στη συνεργασία των Δυτικών κρατών με δεσποτικά καθεστώτα και στο απαρτχάϊντ, αποικιακό και ρατσιστικό κράτος του Ισραήλ (σε δεύτερη περίπτωση, στηρίζουμε τις καμπάνιες για μποϊκοτάζ, απαλλοτρίωση και κυρώσεις)
· ενάντια σε περισσότερη “ασφάλεια” και αντιδημοκρατικές πολιτικές που προωθούνται στο όνομα “του πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας”
Joseph Daher
6 Απριλίου, 2018
Από το “It’s Going Down”
[Μετάφραση: ΤΠΤ]
