17ο Συνέδριο της 4ης Διεθνούς

Για ένα γεμάτο εξαήμερο, το τμήματα, οι συμπαθούσες και προσκεκλημένες οργανώσεις της 4ης Διεθνούς συνεδρίασαν συζητώνατς σε βάθος για την περίοδο που διανύουμε και τα καθήκοντά μας κατά διάρκεια του 17ου Συνεδρίου της που έγινε στο Βέλγιο από 24/3 μέχρι 2/4 του 2018.

Οι εισηγήσεις και συζητήσεις επικεντρώθηκαν στο γεωπολιτικό χάος της εποχής μας όπου διεθνείς συμμαχίες και συνεργασίες διαρκώς μεταβάλλονται και αντιπαρατίθενται, στη γενικευμένη νεοφιλελεύθερη επίθεση και τις αντιστάσεις σ’αυτήν, και στο ποιά είναι τα δικά μας καθήκοντα. Ειδική συζήτηση έγινε για την καπιταλιστική καταστροφή του περιβάλλοντος και την οικοσοσιαλιστική εναλλακτική.

Το πρόβλημα της εποχής μας παραμένει το πώς θα αποκατασταθούν οι επαναστατικές ιδέες και το αντίστοιχο κίνημα για την αντιμετώπιση του σύγχρονου καπιταλισμού. Μία εκδοχή είναι να περιχαρακωθούμε στα όρια του προπαγανδιστικού ομίλου, εξασφαλίζοντας έτσι τις βασικές μας τις αρχές από κάθε επιμόλυνση. Μία διαφορετική είναι να ανοιχτούμε στην κοινωνία με αυτοπεποίθηση και να απευθυνθούμε σε ό,τι έχει απομείνει από την παλιά αριστερά και σε ό,τι καινούργιο αριστερό κίνημα εμφανίζεται, συμβάλλοντας στη γέννηση της νέας ανατρεπτικής αριστεράς που είναι απολύτως αναγκαία σε παγκόσμιο επίπεδο. Με πολύ μεγάλη πλειοψηφία η 4η Διεθνής επέλεξε το δεύτερο, που άλλωστε ήταν γνώρισμά μας από την εποχή της Αριστερής Αντιπολίτευσης. Η πρώτη εκδοχή μάς δίνει τη σιγουριά της ασφάλειας, η δεύτερη το ρίσκο ενέχεται στην επιδίωξη του αναγκαίου.

Περισσότερα για τον 17ο Συνέδριο από τον σ. Λεόν.

Γιάννης Φελέκης

23/4/2018

4η Διεθνής – 17^ο Συνέδριο:

ΑΝΑΛΥΟΥΜΕ, ΔΡΟΥΜΕ, ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΜΕ

Leon Cremieux[1]

Ανοίγοντας το 17^ο Συνέδριο της Τετάρτης Διεθνούς τη χρονιά της πεντηκοστής επετείου του 1968, ο Αλαίν Κριβίν αναφέρθηκε στη σύγκλιση των διεθνών αγώνων και κινητοποιήσεων: επίθεση του Τετ από το Βιετναμέζικο ΕΑΜ ενάντια στα αμερικάνικα ιμπεριαλιστικά στρατεύματα, που ενισχύθηκε από την αντιπολεμική εξέγερση στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, Ανοιξη της Πράγας, φοιτητικά κινήματα στην Πολωνία, την Ιαπωνία, την Ιταλία, τη Γερμανία, στην Βραζιλία ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία, Μάης του 68 στη Γαλλία και κινητοποίηση των φοιτητών στο Μεξικό που κατέληξε στη σφαγή της πλατείας των Τριών Πολιτισμών από το στρατό του Diaz Ordaz.

Αυτό ήταν μια υπενθύμιση εκείνων των αντιιμπεριαλιστικών και αντιαποικιακών αγώνων, της κινητοποίησης της νεολαίας σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά επίσης της πανίσχυρης γενικής απεργίας των 10 εκατομμυρίων εργαζομένων για πολλές εβδομάδες στη Γαλλία και του «έρποντος Μάη» που ακολούθησε στην Ιταλία. Αυτή η στροφή στα τέλη της δεκαετίας του 60 ήταν μια σημαντική ώθηση για δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες και προώθησε την οικοδόμηση πολλών επαναστατικών οργανώσεων, συμπεριλαμβανομένων και τμημάτων της Τέταρτης Διεθνούς. Αυτό ήταν το πνεύμα που έφερε ο Αλαίν στο Συνέδριο, μια προοπτική ανοιχτή στο μέλλον, καθώς η παγκόσμια σύγκλιση που ήρθε στο φως το 1968 απηχείται σήμερα μέσα από την πλειάδα των αντιστάσεων και των αγώνων που ξεσπούν σε όλο τον κόσμο.

Η αντίθεση ανάμεσα στην αναφορά αυτήν και την τωρινή κατάσταση κάνει ιδιαίτερα εμφανή την ανάγκη να προχωρήσουμε στην ανάλυση της παγκόσμιας κατάστασης, ξαναβλέποντας τη δραστηριότητα των κοινωνικών κινημάτων και την οικοδόμηση των αντικαπιταλιστικών οργανώσεων.

Πράγματι οι συζητήσεις κάλυψαν πολλά θέματα που έχουν παρουσιαστεί μετά το προηγούμενο συνέδριο του 2010. Το κλίμα στο συνέδριο αντανακλούσε τόσο το βάρος των επιθέσεων και υποχωρήσεων όσο και την πραγματική ανάμιξη στους αγώνες και τις αντεπιθέσεις και την εμμονή στην προσπάθεια προσέγγισης των ριζοσπαστικών δυνάμεων.

Εκείνοι που έλαβαν μέρος θέλουν να σκέφτονται και να οικοδομούν βασιζόμενοι στις κατακτήσεις μιας μαχητικής Διεθνούς που έχει στόχο την οικοδόμηση της πολιτικής σύγκλισης στην καρδιά των κοινωνικών αγώνων. Σήμερα, η Διεθνής μας περιλαμβάνει 55 οργανώσεις, μέλη και συμπαθούσες, σε 40 χώρες, που οργανώνουν συνολικά περισσότερα από 13.000 αγωνιστές.

Το συνέδριο αυτό έγινε σε μια κατάσταση που σημαδεύεται από τις επαναστατικές εκρήξεις στις Αραβικές χώρες, τις εμπειρίες των λαϊκών κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική, την άνοδο των Indignad@s, Occupy και Nuit Debout, την αντίσταση του λαού της Ελλάδας στις εντολές της Τρόικα, τις μαζικές φεμινιστικές κινητοποιήσεις ενάντια στη βία, τους βιασμούς και τις δολοφονίες γυναικών, και για την άσκηση πίεσης υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών. Αλλά σημαδεύεται επίσης και από την εξουσία των Τραμπ, Πούτιν, Ερντογάν, Νετανιάχου και Ντουέρτε και την αντιδραστική στροφή πολλών κυβερνήσεων στην Ευρώπη. Όλα αυτά τα πολιτικά στοιχεία προκύπτουν σε ένα πλαίσιο παρατεταμένης κρίσης ενός καπιταλιστικού συστήματος που συσσωρεύει οικονομικές, οικολογικές, κοινωνικές και πολιτικές κρίσεις.

Την περίοδο αυτή τα λαϊκά και επαναστατικά κινήματα δεν κατάφεραν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις αντιδραστικές επιθέσεις και ιδιαίτερα τις προκλήσεις στα κοινωνικά κεκτημένα που είχαν κερδηθεί στις παλιές βιομηχανικές χώρες τις προηγούμενες δεκαετίες. Οι επαναστατικές αναταράξεις στις Αραβικές χώρες κατέληξαν σε αντιδραστικές κυβερνήσεις και στη Βολιβία, τον Ισημερινό και τη Βενεζουέλα, οι λαϊκές κυβερνήσεις δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους για οικονομικές μεταβολές που θα αμφισβητούσαν το σύστημα. Η καπιταλιστική επίθεση ενάντια στον ελληνικό λαό κατάφερε να κάνει την κυβέρνηση του Τσίπρα να παίξει το ρόλο του εκτελεστή των επιθέσεων της Τρόικα. Τελικά στην Ευρώπη, καθώς και στη Μέση Ανατολή και την Ασία, αντιδραστικές θρησκευτικές δυνάμεις κατάφεραν να ριζώσουν σε λαϊκά στρώματα, αναπτύσσοντας βίαιες καμπάνιες ενάντια στις γυναίκες και στους LGBT.

Οι αντιπρόσωποι εξέφρασαν την επιθυμία τους για οικοδόμηση της Διεθνούς μας γιατί τα προηγούμενα χρόνια επιβεβαίωσαν την ανάγκη επανασυσπείρωσης για να δράσουμε σε έναν κόσμο όπου οι πόλεμοι, η βία, οι επιθέσεις ενάντια σε εργαζόμενους/ες και  καταπιεσμένους/ες βάρυναν ακόμη πιο πολύ, αυξάνοντας την ανάγκη για αλληλεγγύη, διεθνιστική συνέπεια καθώς και για έναν αντικαπιταλιστικό και επαναστατικό προσανατολισμό, που θα αντιμετωπίζει τα προβλήματα στη ρίζα τους.

Αναλύοντας την κατάσταση

Αρχικά έγινε μια συζήτηση για την τωρινή φάση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και την ανάλυση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, το πολιτικό χάος και τις συνέπειες του[2]. Ανάλυση του συσχετισμού των δυνάμεων ανάμεσα στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ που, αν και αποδυναμώθηκε, παραμένει η κυριότερη στρατιωτική δύναμη, κύρια των βασικών οικονομικών μηχανισμών, και της δυναμικής ανόδου της Κίνας που ασκεί μια ιμπεριαλιστική πολιτική με την στρατιωτική της παρουσία στην Κινέζικη Θάλασσα και τη δύναμή της για διεθνείς οικονομικές επενδύσεις. Η μεγάλη πλειοψηφία των συνέδρων συμφώνησε με αυτό το πλαίσιο. Ταυτόχρονα, οι παρεμβάσεις υπογράμμισαν την εσωτερική αντίσταση στην πολιτική της κυβέρνησης Τραμπ και τη δύναμη των γυναικείων κινητοποιήσεων και απαντήσεων στη ρατσιστική βία στις ΗΠΑ. Άλλοι σύντροφοι επιβεβαίωσαν την επιθετικότητα και την αυξανόμενη παρουσία του κινέζικου κεφαλαίου στην Λατινική Αμερική και στην Αφρική, που αρπάζει τον έλεγχο μεγάλων αγροτικών εκτάσεων, βάζοντας σε κίνδυνο την παραδοσιακή παραγωγή και τις κοινωνικές υποδομές. Η σημαντική παρουσία συντρόφων από Ασιατικές χώρες έφερε στη συζήτηση όλες τις διαστάσεις αυτής της χαοτικής κατάστασης όπου, ωστόσο, η Διεθνής μας αναπτύσσει ισχυρές οργανώσεις, βαθειά ριζωμένες στις λαϊκές τάξεις, ιδιαίτερα στο Πακιστάν και στις Φιλιππίνες.

Η Αμερική και η Ευρώπη είχαν ισχυρή εκπροσώπηση ανάμεσα στους 180 αγωνιστές που μετείχαν στις συζητήσεις του συνεδρίου αυτού. Η παρουσία εκπροσώπων από τις οργανώσεις μας στη Βόρεια Αφρική καθώς και εκείνη των συντρόφων μας που έχουν επενδυθεί στα καθήκοντα της διεθνιστικής αλληλεγγύης, παρά την απουσία συνέδρων από τη Μέση Ανατολή – εκτός από την Τουρκία – καθώς και από την Υποσαχάρια Αφρική – εκτός από τη Νότια Αφρική – αντανακλούσαν τόσο τις πραγματικές δυσκολίες για να έρθουν στην Ευρώπη όσο και την αδυναμία των δυνάμεων μας[3].

Η δεύτερη συζήτηση αφορούσε την καταστροφή του περιβάλλοντος από τον καπιταλισμό και την οικοσοσιαλιστική εναλλακτική λύση[4]. Αυτό είναι το τρίτο παγκόσμιο συνέδριο που ασχολείται με το ζήτημα αυτό, που ήταν ήδη στο επίκεντρο των εργασιών μας το 2003. Δυστυχώς η κατάσταση έγινε ακόμη πιο καταστρεπτική τα τελευταία 15 χρόνια. Η απόφαση που υιοθετήθηκε αποδίδει την κύρια ευθύνη για την καταστροφή του περιβάλλοντος στο καπιταλιστικό σύστημα και όχι γενικά στο ανθρώπινο είδος. Υπήρξε γενική συμφωνία για αγώνα ταυτόχρονα ενάντια στην κλιματική αλλαγή και για το ξερίζωμα του καπιταλιστικού συστήματος σαν τρόπο παραγωγής. Ο στόχος αυτός απαιτεί να πάρουν οι λαοί τη μοίρα τους στα χέρια τους όχι εμπιστευόμενοι τη λειτουργία της αγοράς σαν τμήμα ενός πράσινου καπιταλισμού αλλά ενεργοποιούμενοι για τις κοινωνικές στους ανάγκες, ξεκινώντας από τη δημόσια ιδιοκτησία των πλουτοπαραγωγικών πηγών, ενώ θα αμφισβητούν τις πολιτικές εξόρυξης και τα άχρηστα γιγάντια έργα. Η συζήτηση υπογράμμισε τη θέση των γυναικών και των αγροτικών κοινοτήτων στους αγώνες αυτούς, το ρόλο της Via Campesina και την ενεργή συμμετοχή των οργανώσεων μας, ιδιαίτερα στις Φιλιππίνες, το Μπανγκλαντές, το Πακιστάν και τη Βραζιλία, αλλά επίσης και στον Καναδά, στις ΗΠΑ, ιδιαίτερα ενάντια στον αγωγό Keystone, και στην Ευρώπη στις κινητοποιήσεις ενάντια στη σύσκεψη του ΟΟΣΑ στην Κοπεγχάγη και στο Παρίσι, καθώς και στις κινητοποιήσεις στη Γαλλία ενάντια στην κατασκευή του αεροδρομίου στη Νοτρ Νταμ ντε Λαντ, ή στη Γερμανία στο κίνημα πολιτικής ανυπακοής Ende Gelande («να σταματήσει εδώ και τώρα») που αντιτίθεται στα λιγνιτωρυχεία.   

Η επόμενη συζήτηση επικεντρώθηκε τόσο στην ανάλυση της ανάπτυξης και της μεταβολής του μισθού σε παγκόσμια κλίμακα -με την αύξηση των επισφαλών μορφών απασχόλησης, αλλά και την καταγραφή των κινημάτων αντίστασης και λαϊκών συγκρούσεων[5].

Οι σύντροφοι που υποστήριξαν τις δύο μειοψηφικές αποφάσεις (“Πλατφόρμα για μια επαναστατική Διεθνή” και “Νέα Εποχή…”) έδωσαν έμφαση στην αριθμητική ανάπτυξη της εργατικής τάξης σε παγκόσμιο επίπεδο και στον κεντρικό της ρόλο για τους αγώνες.

Για την πλειοψηφία, το πρόβλημα που μας τίθεται δεν είναι καθόλου μια αριθμητική παρακμή της εργατικής τάξης. Αντίστροφα, τα τελευταία 10 χρόνια, υπήρξε αύξηση της μισθωτής εργασίας, τόσο στην παραγωγή όσο και στις υπηρεσίες, ιδιαίτερα στις νεο-εκβιομηχανισμένες χώρες. Αλλά αυτή η αριθμητική αύξηση συνοδεύεται με μια πολιτική εξασθένιση του εργατικού κινήματος, που οφείλεται σε διάφορες σημαντικές αιτίες: Η μία είναι η κρίση των παραδοσιακών, ρεφορμιστικών, σοσιαλδημοκρατικών και σταλινικών οργανώσεων στις παλιές βιομηχανικές χώρες, που για τις πρώτες προέρχεται από τις πολιτικές τους διαχείριση του νεοφιλελευθερισμού ενώ για τις δεύτερες ανάγεται στην πτώση των σταλινικών συστημάτων. Ένα άλλο στοιχείο εξασθένισης προέρχεται προφανώς από τις συσσωρευμένες ήττες στα τελευταία χρόνια, μέσα στην Ευρώπη και στην αμερικανική ήπειρο, από τις μετωπικές επιθέσεις μέσω των πολιτικών κοινωνικού συμβιβασμού, με τις οποίες υπονομεύτηκαν πολλά από τα κεκτημένα τόσο στο χώρο της απασχόλησης όσο και της κοινωνικής προστασίας. Προς την ίδια φορά και η ανάπτυξη των νέων εργατικών τάξεων, ιδιαίτερα στην Ασία (Κίνα, Ινδία, Τουρκία, κλπ.), δεν έγινε σε ανάλογο πλαίσιο και συσχετισμό δύναμης όπως στον 20ο αιώνα. Η αμυντική αυτή κατάσταση, ωστόσο, δεν κλόνισε τη διάθεση των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων να αγωνιστούν: οι κοινωνικοί αγώνες, για παράδειγμα, στο Μαγκρέμπ, στη Λατινική Αμερική, στην Ευρώπη, τα πρόσφατα χρόνια, απέδειξαν αυτό το αγωνιστικό πνεύμα.

Η συζήτηση επίσης ανέδειξε μερικά από τα ισχυρά σημεία, όπως τη διαπίστωση της μαχητικότητας των εργαζομένων στις νεοεκβιομηχανισμένες χώρες, το αποφασιστικό βάρος της νεολαίας σε πολλές από τις κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων και τη θέση του φεμινιστικού κινήματος με ολόκληρες γενιές νεαρών αγωνιζόμενων γυναικών που ζωογόνησαν όχι μόνο γυναικείους αγώνες, αλλά και βρέθηκαν στην καρδιά όλων των αγώνων. Επιπλέον από αυτό, αρκετοί αντιπρόσωποι τόνισαν τη σημαντική σχέση ανάμεσα στις μάχες στους χώρους εργασίας με άλλα ζητήματα, όπως των διακρίσεων, του περιβάλλοντος και του αγώνα κατά της σεξιστικής βίας. Οι σχέσεις αυτές είναι μάλιστα ισχυρότερες σε όλους του αγώνες στις αγροτικές περιοχές, συχνά κατά των πολυεθνικών και των στρατιωτικών επεμβάσεων. Εμπειρίες αντίστασης, καθώς και της προώθησης μιας παραγωγής με αυτοδιαχειριστικούς τρόπους σε εργοστάσια και σε αγροτικές περιοχές, επίσης τονίστηκαν.

Πολλοί νέοι σύντροφοι, ιδιαίτερα γυναίκες, μίλησαν σε αυτή τη συζήτηση, μαρτυρώντας με τις παρεμβάσεις τους στο μαζικό κίνημα και εμπλουτίζοντας τη συζήτηση, τόσο για τους συνδικαλιστικούς αγώνες στην Ιταλία ή στις ΗΠΑ όσο και για τις κινητοποιήσεις της νεολαίας, όπως και για την αλληλεγγύη με το Πακιστάν, σε σχέση με το σύντροφο Baba Jan, που απειλείται με φυλάκιση εφόρου ζωής, επειδή πήρε μέρος σε αγροτική κινητοποίηση για διατήρηση εδαφών απέναντι σε εξαφάνισή τους από φράγμα. Και, τέλος, η αυταρχική πορεία πολλών κυβερνήσεων δεν μείωσε τη ισχύ πολλών από τους αγώνες που αντιπαρατάχθηκαν στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση.

Ο ρόλος μας και τα καθήκοντα οικοδόμησης

Το τελευταίο θέμα -για το ρόλο και τα καθήκοντα της Διεθνούς μας και των τμημάτων της– ήταν το σημείο σύγκλισης των προηγούμενων συζητήσεων και ερωτημάτων στα οποία συγκροτήθηκαν και δύο εναλλακτικές πλατφόρμες[6]. (5)

Τα τελευταία χρόνια, οι συζητήσεις μας επικεντρώθηκαν σε διάφορες εμπειρίες τμημάτων μας στην οικοδόμηση πλατιών κομμάτων, που να παίζουν χρήσιμο ρόλο στην πάλη των τάξεων, καθοδηγώντας τον αγώνα κατά του καπιταλισμού, και αρκετά μαθήματα πήραμε από τις πρόσφατες εμπειρίες των συντρόφων μας, όπως στο Podemos στο Ισπανικό Κράτος, στο PSOL στη Βραζιλία, στο Awami Workers Party στο Πακιστάν, στο Bloco de Esquerda στην Πορτογαλία, στην Κοκκινο-Πράσινη Συμμαχία στη Δανία, ή και στον προσανατολισμό προς τον Σύριζα.

Η συζήτηση επικεντρώθηκε σε διάφορα ζητήματα: Η κατάσταση επιθετικής καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, χάους και διεθνούς αποδιοργάνωσης δεν έχει κλείσει την πόρτα στις επαναστατικές εκρήξεις και στις μεγάλες πολιτικές κρίσεις. Οι αντικαπιταλιστές σε παγκόσμια κλίμακα έχουν σήμερα βαριές ευθύνες: να χτίσουν πολιτικές οργανώσεις που να είναι χρήσιμες στην αντίσταση της καθημερινής ζωής και ικανές να αντιμετωπίσουν κρίσεις που θέτουν το ζήτημα της εξουσίας. Απέναντι στις κριτικές των δύο, διαφορετικών, μειοψηφικών θέσεων, το κείμενο που υιοθέτησε το Συνέδριο υπερασπίζεται να την ανάγκη να κρατήσουμε και τις δύο άκρες του νήματος. Η αντίσταση απαιτεί να δημιουργηθούν εργαλεία που αντιτίθενται στις πολιτικές λιτότητας, απ’ όπου και αν προέρχονται. Όλες οι καταστάσεις που συζητήθηκαν στη διάρκεια του συνεδρίου, έτσι, έδειξαν τη διπλή ανάγκη, τόσο να οικοδομηθούν, όπου είναι δυνατόν, πλατιές και αποτελεσματικές, πολιτικές συγκλίσεις και να υποστηριχτεί στο εσωτερικό τους ένας σημαντικός αντικαπιταλιστικός και οικοσοσιαλιστικός προσανατολισμός. Αυτό επιβεβαιώνει την επιλογή να κρατηθεί σε κάθε περίπτωση η οργάνωση των αγωνιστών της 4ης Διεθνούς.

Το συνέδριο επιβεβαίωσε τη δουλειά συνοχής, σκέψης και πολιτικής συμφωνίας, που ανανεώνει τις ηγεσίες των οργανώσεών μας και της Διεθνούς μας. Επίσης δείχνει τη δύναμη της διαδικασίας αυτής που καθιστά δυνατό, σε χώρες όπου διασπάσεις έγιναν μέσα στα τμήματά μας, όπως πρόσφατα στην περίπτωση της Βραζιλίας ή της Ιταλίας, να κρατηθεί για τη Διεθνής μια ισχυρή σχέση που μακροχρόνια μας επιτρέπει να επανενοποιήσουμε τις δυνάμεις μας σε κοινή οργάνωση, όπως μόλις έγινε στη Γερμανία.

Η παρουσία πολλών νέων οργανώσεων που προσκλήθηκαν για πρώτη φορά, όπως το βραζιλιάνικο MAIC και η πακιστανική The Struggle, επίσης μαρτυρούν την επιθυμία αυτή για δημοκρατική σύγκλιση στη Διεθνή μας. Από την ίδια οπτική γωνία, επίσης στη Βραζιλία, το MES έχει τώρα τη θέση συμπαθούσας οργάνωσης της 4ης Διεθνούς.

Τέλος, το Συνέδριο ήταν η ευκαιρία να επαναβεβαιώσουμε την επιλογή μας να χτίσουμε τη Διεθνή μας αναπτύσσοντας την αναλυτική και προγραμματική μας επεξεργασία και μέσα από τακτικά σεμινάρια, αναπτύσσοντας τα εκπαιδευτικά μας εργαλεία των Ινστιτούτων στο Άμστερνταμ, τη Μανίλα και το Ισλαμαμπάντ, καθώς και την πρωτοβουλία για ετήσια συνάντηση νεολαιών στην Ευρώπη. Οι προσπάθειες αυτές ανταμείβονται με την ανανέωση νέων εκλεγμένων ηγεσιών. Από την άλλη μεριά, μεταξύ των συμμετεχόντων στο συνέδριο σαν σύνολο, οι γυναίκες ήταν μόνο το 25%, παρόλο που πολλές οργανώσεις της 4ης σεβάστηκαν την ισομέρεια στις αντιπροσωπείες τους και που πλέον φτάνει το 40% γυναικών στη νέα ηγεσία.

Léon Crémieux

9 Απριλίου 2018

[Μετάφραση: ΤΠΤ]