Εισαγωγή

Πολλοί ισχυρίζονται ότι ο Σιωνισμός και ο Ιουδαϊσμός ταυτίζονται, λες και είναι αυτονόητο ότι ο εβραϊκός λαός λαχταρούσε, εδώ και χιλιάδες χρόνια, να επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ. Κι όμως, ο Σιωνισμός είναι ένα σχετικά νέο πολιτικό κίνημα, προϊόν της εποχής του αστικού εθνικισμού και της αποικιοκρατίας. Το προγραμματικό μανιφέστο του Θέοντορ Χερτσλ (Theodor Herzl) εμφανίστηκε μόλις το 1896, μια εποχή που εβραϊκές σοσιαλιστικές ομάδες δραστηριοποιούνταν ήδη, για περισσότερες από δύο δεκαετίες, στο Λονδίνο και σε άλλες πόλεις. Πολύ πριν σκεφτεί κανείς να αποικίσει την Παλαιστίνη, οι Εβραίοι επαναστάτες αγωνίζονταν για σοσιαλισμό.

Ο Σιωνισμός δεν ήταν διόλου ηγεμονικός μεταξύ των Εβραίων της Ευρώπης. Στις μεγαλύτερες εβραϊκές κοινότητες, μέσα στα όρια της Περιοχής Εγκατάστασης¹ στο δυτικό άκρο της Τσαρικής Αυτοκρατορίας, πολύ περισσότεροι Εβραίοι έλκονταν από τον σοσιαλισμό. Η πιο σημαντική οργάνωση του εβραϊκού προλεταριάτου ήταν η Γενική Εβραϊκή Εργατική Bund στη Λιθουανία, την Πολωνία και τη Ρωσία, ή για συντομία η «Bund». Η Μπουντ αντιτάχθηκε στο σιωνιστικό πρόγραμμα μετανάστευσης με ένα πρόγραμμα ταξικής πάλης και «ντοϊκάιτ», παραμονής στη χώρα διαμονής.

Ο Σιωνισμός του Χερτσλ ήταν αστικός και αναζήτησε την υποστήριξη των αντισημιτών υπουργών του Τσάρου, των διοργανωτών τρομερών πογκρόμ διαβλέποντας το κοινό τους ενδιαφέρον να σπρώξουν τους Εβραίους να εγκαταλείψουν την Αυτοκρατορία και να μείνουν μακριά από επαναστατικές οργανώσεις. Μετά την επανάσταση του 1905, η άνοδος της ταξικής πάλης στη Ρωσία και η ριζοσπαστικοποίηση των Εβραίων εργατών οδήγησαν στην εμφάνιση διαφόρων υβριδικών μορφών Σοσιαλισμού και Σιωνισμού. Ο «Σοσιαλιστικός Σιωνισμός» ιδρύθηκε από τον Μπερ Μπορόχοφ (Ber Borochov) και η σημαντικότερη οργάνωσή του ήταν η Poale Zion (Οι Εργάτες της Σιών).

Η Poale Zion είχε ένα αντιφατικό πρόγραμμα: άλλες φορές προέτρεπε τους Εβραίους εργάτες να στραφούν προς τη μετανάστευση στην Παλαιστίνη όπου θα οικοδομούσαν μια σοσιαλιστική κοινωνία, ενώ κάποιες άλλες φορές τόνιζε την ταξική πάλη, ανακηρύσσοντας την οικοδόμηση της εβραϊκής εθνικής πατρίδας στους Αγίους Τόπους στόχο του απώτερου μέλλοντος. Λόγω αυτής της αντίφασης, η Poale Zion δεν κράτησε πολύ. Μετά τη Ρωσική Επανάσταση, η αριστερή της πτέρυγα προσχώρησε στην Κομμουνιστική Διεθνή, ενώ η δεξιά της έγινε ένα μεταρρυθμιστικό και αποικιοκρατικό κόμμα που ίδρυσε το Κράτος του Ισραήλ.

Σε αυτό το δοκίμιο του 1906, ο Χάιμ Γιάκοβ Γκέλφαντ (Chaim Yakov Gelfand), ηγετικό μέλος της Μπουντ, εξηγούσε γιατί ο Σοσιαλιστικός Σιωνισμός ήταν μια αντιδραστική ουτοπία. Ο Σοσιαλισμός και ο Σιωνισμός ήταν θεμελιωδώς ασυμβίβαστοι: ο πρώτος εξαρτιόταν από την πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης, ενώ ο δεύτερος απαιτούσε μακροχρόνια συνεργασία τόσο με την εβραϊκή αστική τάξη όσο και με τις ιμπεριαλιστικές αποικιακές δυνάμεις. Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στο Die Neue Zeit, το θεωρητικό περιοδικό της Γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας, που επιμελούνταν ο Karl Kautsky. Ο ίδιος ο Κάουτσκι στο βιβλίο του για το ζήτημα το 1914, δήλωνε επίσης ότι οι καταπιεσμένοι Εβραίοι εργάτες θα έπρεπε να επιδιώκουν μια «επανάσταση στη Ρωσία», αντί για μετανάστευση στην Παλαιστίνη.

Το δοκίμιο του Γκέλφανντ είναι τραγικά προφητικό. Ακόμη και το 1906, ήταν σαφές ότι η Παλαιστίνη δεν ήταν καθόλου ακατοίκητη και ότι η ίδρυση ενός αποκλειστικά εβραϊκού εθνικού κράτους θα οδηγούσε αναπόφευκτα σε συγκρούσεις με τον αυτόχθονα πληθυσμό. Οι μαρξιστές κατάλαβαν ότι ο αποικισμός θα δημιουργούσε νέες μορφές καταπίεσης όπως επίσης και νέο μίσος κατά των Εβραίων. Ο Γκέλφαντ κατέστησε σαφές ότι ένα εβραϊκό κράτος θα μπορούσε να οικοδομηθεί μόνο σε συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό και επομένως δεν θα μπορούσε επ’ ουδενί να ήταν ποτέ σοσιαλιστικό.

Είναι ενδιαφέρον να διαβάσουμε για τα προοδευτικά ιδανικά τμημάτων του πρώιμου Σιωνιστικού κινήματος, πριν από την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ. Οι αντιφάσεις αυτού του «σοσιαλιστικού» αποικιακού σχεδίου αποδείχθηκαν ανυπέρβλητες. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών, πολλοί νέοι Εβραίοι ακτιβιστές απομακρύνθηκαν από τον Σοσιαλιστικό Σιωνισμό και εντάχθηκαν στο τροτσκιστικό κίνημα — σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό συνέβη μόνο μετά την άφιξή τους στην Παλαιστίνη.

Ο πιο διάσημος από αυτούς είναι αναμφίβολα ο Αβραάμ Λεόν (Abraham Leon), ένας λόγιος-μαχητής που έγραψε μια μαρξιστική ιστορία του εβραϊκού λαού ενώ καθοδηγούσε τον παράνομο αγώνα κατά των Ναζί στο Βέλγιο, πριν δολοφονηθεί στο Άουσβιτς στα 26 του. Αριστεροί σιωνιστές από το Βερολίνο όπως ο Μάρτιν Μόναθ (Martin Monath) και ο Ρούντολφ Σίγκαλ (Rudolf Seagall) έγιναν επίσης τροτσκιστές. Ο πρώτος ως εξόριστος στο Βέλγιο, ο δεύτερος ενώ εργαζόταν σε ένα κιμπούτζ στην Παλαιστίνη. Και οι δύο, όπως πολλοί άλλοι πρώην σιωνιστές, έγιναν ηγέτες της Τέταρτης Διεθνούς.

Σήμερα, οι διεθνιστικές παραδόσεις των Εβραίων επαναστατών αποσιωπούνται και σβήνουν. Αυτό το κείμενο, στην πρώτη του μετάφραση στα αγγλικά, είναι μια υπενθύμιση ότι ο Σιωνισμός είναι μόνο ένα μικρό και αμφιλεγόμενο μέρος της εβραϊκής ιστορίας. Οι διαδηλώσεις κατά του πολέμου στη Γάζα όπου πρωτοστάτησαν Εβραίοι, αναβιώνουν αυτές τις διεθνιστικές παραδόσεις.

Nathaniel Flakin

************

Εργάτες της Σιών: Μια νέα τάση μεταξύ των Ρώσων Εβραίων

Του Chaim Jakov Gelfand

Α’ δημοσίευση: “Der Poalei-Zionismus. Eine neue Strömung russischen Judentum”, Die neue Zeit, Bd. 1, Heft 25 (1906), p. 804-813.

Το γερμανικό πρωτότυπο από το klasse gegen klasse

Η Αγγλική μετάφραση του Nathaniel Flakin στις εκδόσεις Verso

Ελληνική Μετάφραση Πέτρος Νομικός

Tην τελευταία περίοδο της επαναστατικής ανόδου στη Ρωσία, μια νέα τάση έχει εμφανιστεί στους Εβραϊκούς κύκλους της Ρωσίας — η Poale Zion (Οι Εργάτες της Σιών). Οι οπαδοί της συχνά αυτοαποκαλούνται «Σιωνιστές Σοσιαλιστές». Όπως θα δείξουμε, στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για νέα τάση, αλλά μάλλον για τον παλιό, γνωστό μας Σιωνισμό που, nolens volens², επιδιώκοντας να προσαρμοστεί στην επαναστατική διάθεση των μαζών, τυλίγεται με κόκκινα κουρέλια, αυτοαποκαλούμενος μάλιστα «Εβραϊκό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα». Επειδή ένα τέτοιο όνομα μπορεί να σπείρει σύγχυση σε συντρόφους που δεν είναι εξοικειωμένοι με τη ζωή των εβραϊκών εργαζομένων μαζών, ίσως έχει κάποιο ενδιαφέρον να εκτιμήσουμε εάν και κατά πόσο οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές μπορούν να διεκδικήσουν τον τίτλο του σοσιαλιστή.

Οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές δηλώνουν ότι ο ιστορικός υλισμός είναι η βασική αρχή από την οποία ελαύνονται³ και ότι, κατά συνέπεια, η βάση της διδασκαλίας τους είναι η οικονομική κατάσταση του εβραϊκού λαού και ιδιαίτερα του εβραϊκού προλεταριάτου. Διαπιστώνουν ότι οι Εβραίοι αποτελούν παντού μειοψηφίες του πληθυσμού και ότι στις Χώρες της Διασποράς (Golus-Goim)⁴, η εβραϊκή παραγωγή, το εβραϊκό κεφάλαιο και, επομένως, το εβραϊκό προλεταριάτο είναι μικρά και ασήμαντα σε σύγκριση με τα μη Εβραϊκά τους αντίστοιχα. Σε όλα τα καπιταλιστικά έθνη, το προλεταριάτο, στην πορεία της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αποσπά ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο της οικονομικής ισχύος και έτσι προσεγγίζει το σοσιαλισμό. Το εβραϊκό προλεταριάτο, αντίθετα, δεν έχει καμία ελπίδα να πάρει ποτέ την οικονομική εξουσία στα χέρια του. Σύμφωνα με τους Σιωνιστές Σοσιαλιστές, ο Εβραίος μικροαστός, όπως και όλοι οι μικροαστοί της χώρας διαμονής του, παρασύρεται στη δίνη της καπιταλιστικής ανάπτυξης και θα έπρεπε να προλεταριοποιηθεί, να γίνει μισθωτός εργάτης. Κατά την άποψη όμως του Σιωνιστικού Σοσιαλισμού, αυτός ο Εβραίος μικροαστός δεν έχει ούτε τη δύναμη ούτε την ευκαιρία να γίνει προλετάριος. Ο εβραϊκός του χαρακτήρας τον βαραίνει σαν κατάρα: ο ανταγωνισμός από τους μη Εβραίους εργάτες και ο αντισημιτισμός των κυρίαρχων τάξεων σημαίνει ότι ο Εβραίος τεχνίτης και ο Εβραίος έμπορος δεν μπορούν να γίνουν μισθωτοί εργάτες και επομένως οι εβραϊκές μάζες δεν προλεταριοποιούνται. Αυτή είναι η πηγή της δυστυχίας των εβραϊκών μαζών, γι’ αυτό και δεν μπορεί να σχηματιστεί κανονική εργατική τάξη μεταξύ των Εβραίων. Στα μάτια των Σιωνιστών Σοσιαλιστών κόμη και οι υπάρχοντες Εβραίοι μισθωτοί εργάτες δεν είναι πραγματικοί προλετάριοι, επειδή το εργοστάσιο προορίζεται για χριστιανούς εργάτες και παραμένει έτσι κλειστό γι’ αυτούς. Σε αυτές τις απελπιστικές συνθήκες, ο Εβραίος τεχνίτης δεν έχει άλλη επιλογή από το να μεταναστεύσει, παρόλο που η μετανάστευση γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο δύσκολη. Οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές βλέπουν την αιτία όλων αυτών των ανώμαλων φαινομένων στο γεγονός ότι οι Εβραίοι δεν έχουν εθνική οικονομία. Για να αντιμετωπιστεί λοιπόν το πρόβλημα, πρέπει να δημιουργηθεί μια τέτοια εθνική οικονομία. Αλλά, καθώς αυτό είναι εντελώς αδύνατο στις Χώρες της Διασποράς, λογικά απομένει μόνο μία λύση: να αποκτήσουν μια ελεύθερη περιοχή, όπου οι Εβραίοι θα αποτελούν την πλειοψηφία, όπου θα υπάρχουν συνθήκες για μια ελεύθερη κοινωνικοπολιτική ζωή, όπου θα ήταν δυνατή μια εβραϊκή παραγωγή με αποκλειστικά εβραϊκή εργασία. Μόνο κάτω από αυτές τις συνθήκες θα αναδυόταν μια κανονική εβραϊκή εργατική τάξη, η οποία θα είχε στη συνέχεια τη δύναμη να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό. Τα μέσα για την επίτευξη αυτού του στόχου τα παρέχει ο ίδιος ο καπιταλισμός: μετανάστευση. Οι εβραϊκές μάζες ήδη μεταναστεύουν, αλλά το κάνουν, θα λέγαμε, ασυνείδητα. Οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές επιδιώκουν να δώσουν σε αυτό το κίνημα ένα στόχο, ένα ιδανικό, να το οργανώσουν. Αλλά αυτή η οργάνωση της μετανάστευσης πρέπει να γίνει αντιληπτή κατά την έννοια ότι, για να ωφελήσει τις εβραϊκές μάζες, πρέπει αυτές να οργανωθούν σύμφωνα με τα ταξικά τους συμφέροντα εκεί όπου ζουν, δηλαδή στις Χώρες της Διασποράς. Αυτό θα τους μεταμόρφωνε και, κατά κύριο, λόγο το εβραϊκό προλεταριάτο, σε μια κοινωνικοπολιτική δύναμη ικανή να πραγματοποιήσει το Σοσιαλισμό από τη μια και τον Σιωνισμό από την άλλη. Εξ ου και ο αμφίθυμος χαρακτήρας της Σιωνιστικής Σοσιαλιστικής δραστηριότητας. Οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές δηλώνουν ότι η κύρια μέθοδος τους είναι η ταξική πάλη: όπως πολύ σωστά λένε, θα περάσει πολύς χρόνος μέχρι να πραγματοποιηθεί ο Σιωνισμός και, μέχρι τότε, το εβραϊκό προλεταριάτο στις Χώρες της Διασποράς πρέπει να οργανωθεί και να διεξαγάγει μαζί με το προλεταριάτο των άλλων εθνών την ταξική του πάλη, τον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, για μια δημοκρατική τάξη πραγμάτων αλλά και ενάντια στα απομεινάρια φεουδαρχικών συνθηκών όπως είναι η ρωσική απολυταρχία. Η δευτερεύουσα μέθοδός τους είναι η ειδικά σιωνιστική δουλειά: να δώσουν δηλαδή στις εβραϊκές μάζες να καταλάβουν ότι η κατάστασή τους στις Χώρες της Διασποράς είναι ανώμαλη. Η σιωνιστική δουλειά περιλαμβάνει επίσης «ελεύθερες διαπραγματεύσεις με τους εκπροσώπους των κρατών που ασκούν αποικιακές πολιτικές» για την απόκτηση ενός ελεύθερου εδάφους και φυσικά την εξεύρεση των απαραίτητων κεφαλαίων.

Αυτή είναι μια σύντομη σκιαγράφηση της θεωρίας των Σιωνιστών Σοσιαλιστών. Ωστόσο πρέπει να προστεθεί, ότι από τις τάξεις τους, δεν λείπει η σύγχυση : συναντά κανείς θεμελιωδώς διαφορετικές ερμηνείες των ίδιων γεγονότων καθώς και τις πιο ποικιλόχρωμες θεωρίες.

Ως ιστορικοί υλιστές, οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές ξεκινούν μεν από την οικονομική κατάσταση του εβραϊκού λαού, αλλά περιγράφουν αυτή την κατάσταση εσφαλμένα, γεγονός που τους οδηγεί σε συμπεράσματα αρκετά διαφορετικά από εκείνα που θα έβγαζε ένας προσεκτικός απροκατάληπτος παρατηρητής. Το πιο εντυπωσιακό σημείο στα επιχειρήματά τους είναι η απουσία μιας κανονικής εβραϊκής εργατικής τάξης και η έλλειψη των απαραίτητων συνθηκών για την κανονική προλεταριοποίηση των εβραϊκών μεσαίων τάξεων. Όλες οι ιδέες τους στηρίζονται σε αυτούς τους δύο ισχυρισμούς, που, εάν καταπέσουν, τότε πέφτει μαζί τους και όλο το Σιωνιστικό οικοδόμημα. Θα προχωρήσουμε τώρα σε μια κριτική αυτών των θέσεων.

Σύμφωνα με τους Σιωνιστές Σοσιαλιστές, η εβραϊκή εργατική τάξη δεν είναι φυσιολογική. Οι Εβραίοι εργάτες δεν είναι «πραγματικοί» προλετάριοι, αφού δεν εργάζονται σε εργοστάσια. Εδώ, έχουμε μια πλήρη σύγχυση δύο όρων: προλετάριοι και εργοστασιακοί εργάτες. Σύμφωνα με τη γενικά αποδεκτή θεωρία, προλετάριος είναι όποιος δεν κατέχει μέσα παραγωγής, πουλά την εργατική του δύναμη και παράγει υπεραξία για τον καπιταλιστή που τον απασχολεί.⁵ Τόσο ο εργάτης στο εργοστάσιο όσο και ο τεχνίτης εμπίπτουν σε αυτόν τον επιστημονικό ορισμό. Για τους Σιωνιστές Σοσιαλιστές, ωστόσο, ο τελευταίος δεν θεωρείται πραγματικός προλετάριος επειδή δεν στέκεται μπροστά στη μηχανή. Με αυτόν τον τρόπο, ένας μεγάλος αριθμός Εβραίων μισθωτών εργατών εξαιρείται από τις τάξεις του προλεταριάτου. Σύμφωνα με τα στατιστικά της JKA,⁶ υπάρχουν 500.986 τεχνίτες στη Ρωσία, μεταξύ των οποίων 259.396 μάστορες, 140.528 καλφάδες και 101.062 μαθητευόμενοι, δηλαδή οι μισοί σχεδόν τεχνίτες είναι καθαροί προλετάριοι. Από αυτούς, το 38 τοις εκατό απασχολείται στον τομέα της ένδυσης, το 11,6 τοις εκατό στη βιομηχανία τροφίμων και το 17 τοις εκατό είναι βυρσοδέψες. Επομένως το 67 σχεδόν τοις εκατό ανήκει σε εκείνους τους κλάδους της βιομηχανίας στους οποίους, ακόμη και στις καπιταλιστικά προηγμένες χώρες, η μηχανή έχει ακόμα πολύ δρόμο μπροστά της μέχρι να πανηγυρίσει την πομπή του θριάμβου της.

Οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές ισχυρίζονται ότι το εβραϊκό κεφάλαιο είναι μικρό και ασήμαντο σε σύγκριση με το μη εβραϊκό κεφάλαιο. Εδώ, και πάλι σκέφτονται μόνο το εργοστάσιο. Η χειρωνακτική βιομηχανία και η οικοτεχνία, αν και σε χαμηλότερο επίπεδο, είναι επίσης καπιταλιστικές μορφές παραγωγής και αυτές ακριβώς οι μορφές είναι εκείνες που κυριαρχούν στην εβραϊκή βιομηχανία. Μια εντυπωσιακή απόδειξη αυτού του ισχυρισμού είναι και το γεγονός, ότι οι Εβραίοι τεχνίτες εργάζονται για τις πιο απομακρυσμένες δυνάμεις: έχουν πια να κάνουν με αγοραστές, μεσάζοντες και χονδρεμπόρους και έχουν χάσει σε μεγάλο βαθμό τον ανεξάρτητο χαρακτήρα τους. Ιδού μερικά μόνο παραδείγματα. Από το Radom (Πολωνία) κάθε χρόνο, παπούτσια αξίας ενός εκατομμυρίου αποστέλλονται σε όλες τις γωνιές της Ρωσίας. Στο Brzeziny (Κυβερνείο Piotrków, Πολωνία), οι ράφτες εργάζονται για αγοραστές, οι οποίοι στη συνέχεια πωλούν τα προϊόντα σε χονδρεμπόρους που έρχονται για το σκοπό αυτό από τη νότια Ρωσία, τον Καύκασο ή ακόμα και την Υπερκαυκασία. Το Grodzisk (Κυβερνείο της Βαρσοβίας) πουλά κάλτσες στο εσωτερικό της Ρωσίας, με τη βοήθεια μεσαζόντων, όλο το χρόνο. Το Vitebsk στέλνει ξυλουργικά προϊόντα και κατεργασμένα δέρματα στο εξωτερικό. Στη Λιθουανία, οι κατασκευαστές γαντιών, οι ξυλουργοί και οι παραγωγοί ξυλείας στέλνουν τα προϊόντα τους στις πιο μακρινές αγορές. Στη Νότια Ρωσία, ορισμένες μικρές πόλεις παράγουν διάφορους τύπους παπουτσιών που ανταγωνίζονται με επιτυχία τους καλύτερους κατασκευαστές της Βαρσοβίας και της Πετρούπολης και έχουν μεγάλη ζήτηση σε ολόκληρη τη Ρωσία. Υπό το πρίσμα όλων αυτών των γεγονότων, χιλιάδες και χιλιάδες από αυτούς που οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές θεωρούν ανεξάρτητους τεχνίτες πρέπει στην πραγματικότητα να συγκαταλέγονται στο προλεταριάτο και ανήκουν στα πιο εξαθλιωμένα και υπό μεγαλύτερη εκμετάλλευση, στρώματά του.

Όσον αφορά τους Εβραίους εργάτες εργοστασίων, η JKA μετρά 34.000 από αυτούς. Ωστόσο, είναι εξαιρετικά σημαντικό να τονίσουμε ότι από τα στατιστικά στοιχεία που χρησιμοποιούν οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές λείπουν εντελώς στοιχεία για το Κυβερνείο της Χερσώνας με την Οδησσό, καθώς και για ολόκληρη την Πολωνία με πόλεις όπως η Βαρσοβία, το Λοντζ, η Παμπιάνιτσε, η Ζγιέρζ, η Ζντούνσκα Βόλα και πολλές άλλες. Έτσι όμως, τα σημαντικότερα κέντρα της εβραϊκής βιομηχανίας, όπου απασχολούνται πολλές χιλιάδες Εβραίοι εργοστασιακοί εργάτες, δεν λαμβάνονται υπόψη. Επομένως, ο αριθμός των Εβραίων εργοστασιακών εργατών είναι πιθανότατα πολύ μεγαλύτερος από όσος υποθέτουν η JKA και οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές. Το ποσοστό των Ρώσων εργατών σε εργοστάσια ως προς το σύνολο του ρωσικού πληθυσμού είναι 1,5 τοις εκατό (130 εκατομμύρια κάτοικοι και 2 εκατομμύρια εργάτες). Ο εβραϊκός πληθυσμός της Ρωσίας είναι 5 εκατομμύρια, επομένως ο αριθμός των Εβραίων εργοστασιακών εργατών θα πρέπει, κατ’ αναλογία, να ανέρχεται σε 75.000. Αν λάβουμε υπόψη τα τεράστια αριθμητικά λάθη που περιέχονται στα στατιστικά στοιχεία της JKA, μπορούμε να υποθέσουμε, ότι ο πραγματικός αριθμός των Εβραίων εργοστασιακών εργατών είναι πιθανό να μην υπολείπεται από αυτόν τον αριθμό των 75.000˙ στην πραγματικότητα ίσως μάλιστα και να τον ξεπερνάει. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο αριθμός των Εβραίων τεχνιτών είναι σημαντικά υψηλότερος σε απόλυτους και σχετικούς όρους από τον αριθμό των Εβραίων εργατών σε εργοστάσια. Ας εξετάσουμε τώρα τις αιτίες αυτού του γεγονότος.

Οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές ισχυρίζονται ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι εβραϊκές μάζες, η εβραϊκή μεσαία τάξη, οι μικροτεχνίτες και οι καταστηματάρχες δεν προλεταριοποιούνται. Η σκέψη τους πάει ως εξής: στην πορεία της οικονομικής ανάπτυξης, η χειρωνακτική εργασία αντικαθίσταται από τη μηχανική παραγωγή. Όμως, αφού οι Εβραίοι δεν έχουν πρόσβαση στα εργοστάσια, ο δρόμος τους προς την προλεταριοποίηση και την εργοστασιακή εργασία είναι μπλοκαρισμένος, οπότε ο τεχνίτης ή λουμπενοποιείται ή μεταναστεύει. Η αναφορά των Σιωνιστών Σοσιαλιστών στην οικονομική ανάπτυξη, ωστόσο, δεν είναι τόσο σωστή και σίγουρα όχι τόσο «μαρξιστική» όσο μπορεί να φαίνεται με την πρώτη ματιά: παρουσιάζουν το θέμα σαν, ιστορικά, να μετατράπηκε άμεσα η εργασία του τεχνίτη σε εκμηχανισμένη βιομηχανία, κάτι που διόλου δεν συμβαίνει. Αγνοούν εντελώς τις μεταβατικές μορφές της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης την οικοτεχνία και τη χειρωνακτική βιομηχανία. Ωστόσο, όπως έχουμε ήδη δει, ακριβώς αυτές οι μορφές είναι εκείνες που αντιπροσωπεύονται ιδιαίτερα στην εβραϊκή βιομηχανία. Επιπλέον, οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές ισχυρίζονται ότι οι Εβραίοι συχνά δεν προσλαμβάνονται στα εργοστάσια. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές εξηγήσεις για αυτό. Οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές δεν ψάχνουν καν για κάποια εξήγηση. Λένε απλά: «Έτσι είναι και έτσι θα είναι πάντα στις Χώρες της Διασποράς». Η έλλειψη διαλεκτικής σκέψης είναι χτυπητή. Από τη δική μας οπτική γωνία, οι αιτίες μπορούν να εντοπιστούν στην επιφάνεια ήδη της εβραϊκής ζωής στη Ρωσία και έχουν εντελώς πολιτικό χαρακτήρα. Πάνω από όλα, πρέπει να ληφθούν υπόψη οι περιορισμοί στην ελεύθερη μετακίνηση. Οι Εβραίοι συνωστίζονται σε μια περιορισμένη Περιοχή Εγκατάστασης. Αλλά ακόμα και σε αυτήν την περιοχή, δεν τους επιτρέπεται να ζουν στην πεδινή ανοιχτή ύπαιθρο και, επομένως, αποκλείονται από όλες τις αγροτικές επιχειρήσεις, όπως οι σακχαροβιομηχανίες, τα αποστακτήρια, οι κεραμουργίες, τα πριονιστήρια και άλλες, καθώς και από τη γεωργία. Είναι αυτονόητο ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες συνωστισμού στις πόλεις, αναπτύσσεται ένας σκληρός ανταγωνισμός και δεν βρίσκουν όλοι δουλειά στη μεγάλης κλίμακας αστική βιομηχανία. Στην πραγματικότητα, αυτό είναι αυτονόητο, και αυτός είναι ο λόγος που τόσοι πολλοί Εβραίοι εξαρτώνται από τη δουλειά του τεχνίτη, το μικρεμπόριο κλπ. Ο Εβραίος τεχνίτης επιτρέπεται μεν από το νόμο να ζήσει στο εσωτερικό της Ρωσίας, αλλά τούτο έχει μικρή πρακτική σημασία, δεδομένου ότι πρέπει πάντα να ζει με το φόβο της απέλασης, με την πρώτη αναποδιά που θα τον εμποδίσει να ασκήσει το επάγγελμά του, όπως ασθένεια, ανεργία και άλλα παρόμοια: του επιτρέπεται να ζήσει στο εσωτερικό της Ρωσίας μόνο ενόσω δραστηριοποιείται στο επάγγελμά του, όπου ακόμα κι έτσι, παραμένει πάντα εκτεθειμένος σε παρενοχλήσεις που απειλούν συνεχώς την ύπαρξή του.

Μια άλλη σημαντική αιτία μπορεί να εντοπιστεί στα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι Εβραίοι στην προσπάθειά τους να σπουδάσουν: σχεδόν όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν μπορούν να δεχθούν παρά ένα ορισμένο, μηδαμινό ποσοστό Εβραίων. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην τεχνική εκπαίδευση, η οποία είναι σχεδόν παντελώς απρόσιτη για τους Εβραίους. Τους απαγορεύεται επίσης να εργάζονται στη δημόσια διοίκηση, στα Ζέμστβο⁷ και, με μικρές μόνο εξαιρέσεις, στις δημοτικές διοικήσεις. Αυτές μάλιστα οι απαγορεύσεις δεν αφορούν μόνο τα ελεύθερα επαγγέλματα όπως γιατροί, δικηγόροι, δάσκαλοι, κλπ., αλλά και τις θέσεις εργασίας στους σιδηρόδρομους, σε κρατικές επιχειρήσεις και στη συντριπτική πλειοψηφία των δημοτικών επιχειρήσεων κλπ. Επιπλέον, υπάρχει ο αντισημιτισμός των αρχουσών τάξεων και —όσο κι αν μπορεί να φαίνεται περίεργο— το επαναστατικό πνεύμα των εβραϊκών εργατικών μαζών, το οποίο επίσης εξηγεί το γεγονός ότι ακόμη και οι Εβραίοι ιδιοκτήτες εργοστασίων προτιμούν συχνά χριστιανούς εργάτες, επειδή προσφέρουν φθηνότερη αλλά και πιο πρόθυμη εργατική δύναμη.

Θα χρειαζόταν μια απίστευτη δόση πολιτικής μυωπίας και άγνοιας για να ισχυριστείς ότι τα πράγματα θα παραμένουν πάντα έτσι. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι όλοι οι παράγοντες που εμποδίζουν την προλεταριοποίηση των εβραϊκών μαζών είναι προϊόντα της ρωσικής απολυταρχίας και ότι θα εξαφανιστούν με την πτώση της και με την εισαγωγή μιας δημοκρατικής τάξης πραγμάτων. Όταν παραμεριστούν τα τελευταία απομεινάρια των φεουδαρχικών-απολυταρχικών συνθηκών, θα καταπέσουν και οι ειδικοί νόμοι κατά των Εβραίων, όπως και όλοι οι φραγμοί που εμποδίζουν την ανάπτυξη του ρωσικού καπιταλισμού, ο οποίος θα ορμήσει μπροστά με γιγάντια βήματα παρασύροντας στη δίνη του τις μάζες του εβραϊκού πληθυσμού και, τότε, οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές, αν δεν έχουν ακόμα εξαφανιστεί από προσώπου γης, δεν θα έχουν πια κανένα λόγο να παραπονιούνται για την ανεπαρκή προλεταριοποίηση της εβραϊκής μεσαίας τάξης.

Για τους Σιωνιστές Σοσιαλιστές, ωστόσο, η αιτία της ανώμαλης κατάστασης των Εβραίων στις Χώρες της Διασποράς (στην πραγματικότητα, στη Ρωσία, αφού ολόκληρη η θεωρία τους είναι προσαρμοσμένη σε αυτήν) βρίσκεται κάπου αλλού, οπουδήποτε αλλού εκτός της πολιτικής. Αντί να αναζητήσουν τη ρίζα του προβλήματος στην πολιτική, τη βλέπουν στο γεγονός ότι οι Εβραίοι δεν έχουν εθνική οικονομία. Δεν έχουν ορίσει ποτέ τι εννοούν με αυτόν τον όρο, πράγμα που αφήνει ανοικτή τη δυνατότητα διάφορων ερμηνειών. Εάν ως εθνική οικονομία νοείται μια αυτάρκης οικονομία, που δεν χρειάζεται ούτε εξαγωγές ούτε εισαγωγές, και επομένως σχηματίζει ένα είδος κλειστής οικονομίας σε είδος, τότε αυτή η μορφή έχει προ πολλού ξεπεραστεί από την οικονομική ανάπτυξη˙ κανένα έθνος και κανένα κράτος δεν έχει τόσο κλειστή οικονομία. Βρισκόμαστε στην περίοδο της παγκόσμιας οικονομίας, όχι της εθνικής οικονομίας και η προσπάθεια οικοδόμησης αυτής της τελευταίας σημαίνει αναζήτηση ενός ιδανικού από το παρελθόν, όχι από το μέλλον. Εάν πάλι οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές εννοούν ότι μια εθνική οικονομία είναι μια οικονομία που διοικείται μόνο από εβραϊκές δυνάμεις, που βασίζεται αποκλειστικά σε Εβραίους, τότε αποκαλύπτεται μια εκπληκτική αφέλεια όσον αφορά την πολιτική οικονομία: ο στόχος των Σιωνιστών Σοσιαλιστών επομένως θα ήταν, ο Εβραίος εργάτης να υφίσταται κακομεταχείριση αποκλειστικά από Εβραίους καπιταλιστές, και ότι την «ελεύθερη χώρα» πρέπει να την εκμεταλλεύεται κατ’ αποκλειστικότητα το εβραϊκό κεφάλαιο και να την ποτίζει με εβραϊκό αποκλειστικά ιδρώτα. Δεν αντιλαμβάνονται οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές ότι ο καπιταλιστής παίρνει χρήματα απ’ όπου βρει; Όταν απομυζά το αίμα του εργάτη, δεν έχει καμιά σημασία ποιο εθνικό χρώμα έχει αυτό το αίμα. Ή μήπως πιστεύουν ότι ο Εβραίος καπιταλιστής, «για χάρη της ιερής εθνικής υπόθεσης», δεν θα χρησιμοποιήσει φθηνότερη εργασία Βεδουίνων ή μεταναστών με την ελπίδα του κέρδους; Ή μήπως οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές σκοπεύουν κι αυτοί με τη σειρά τους να καθορίσουν κάποια Περιοχή Εγκατάστασης Βεδουίνων και εξαιρετικούς νόμους για μετανάστες, μη Εβραίους εργάτες;

Μπορούμε να υποθέσουμε ότι εθνική οικονομία σημαίνει μια περιοχή όπου ο εβραϊκός λαός —και στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, η εβραϊκή αστική τάξη— αποτελεί την πλειοψηφία και καταπιέζει τους λαούς που είναι μειοψηφία, όπως ακριβώς και οι ίδιοι οι Εβραίοι καταπιέζονται μέχρι τώρα.

Η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη, ισχυρίζονται οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές, πιέζει προς αυτόν τον στόχο, προς την απόκτηση ενός ελεύθερου εδάφους με εθνική οικονομία, εφόσον οδηγεί τις εβραϊκές μάζες στη μετανάστευση. Για εμάς, αντίθετα, είναι σαφές ότι η μετανάστευση εξαρτάται ολοκληρωτικά από πολιτικούς παράγοντες, από το ρωσικό αυτοκρατορικό καθεστώς: μετά από κάθε νέο διωγμό των Εβραίων, η μετανάστευση διογκώνεται σημαντικά, όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει μετά από τις τρομερές σφαγές του Οκτωβρίου.⁸ Μπορούμε επομένως με ασφάλεια να προβλέψουμε ότι, με την πτώση της απολυταρχίας και την εγκαθίδρυση μιας δημοκρατικής τάξης πραγμάτων, η εβραϊκή μετανάστευση θα μειωθεί πολύ κάτω από το σημερινό της επίπεδο. Άρα, δεν μπορούμε επ’ ουδενί να θεωρήσουμε τη μετανάστευση ως απόδειξη της ανάγκης για εθνική οικονομία.

Ωστόσο, οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές πιστεύουν ότι μια εθνική οικονομία είναι απολύτως απαραίτητη για τον εβραϊκό λαό, γιατί αλλιώς είναι καταδικασμένος σε πολιτική και οικονομική καταστροφή. Για να πετύχουν αυτό το υψηλό ιδανικό, θέλουν να οργανώσουν την εβραϊκή μετανάστευση που ήδη συμβαίνει, υποσχόμενοι να της δώσουν έναν στόχο: το ιδανικό μιας «ελεύθερης επικράτειας» και μιας «ασφαλούς πατρίδας».

Θέλουν όμως και να οργανώσουν τις εβραϊκές μάζες και, ιδιαίτερα, το εβραϊκό προλεταριάτο στις Χώρες της Διασποράς. Πιστεύουν ότι έτσι το προλεταριάτο θα αναπτύξει τη δύναμη να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό από τη μια και να αποκτήσει μια «ελεύθερη επικράτεια» από την άλλη. «Ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό είναι η ταξική πάλη», διακηρύσσουν οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές και συμπεριφέρονται σαν να αρκούσαν αυτά τα λόγια για να αυτοαποκαλούνται σοσιαλδημοκράτες. Όχι τα λόγια, αλλά η πράξη είναι απόδειξη του σοσιαλδημοκρατικού πνεύματος και, όπως θα δούμε, οι πράξεις τους στην ταξική πάλη παραλείπουν πολλά από όσα θα ήταν επιθυμητά.

Πού θέλουν οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές να οικοδομήσουν τον Σοσιαλισμό; Φυσικά, όχι στις Χώρες της Διασποράς, όπου το εβραϊκό προλεταριάτο δεν μπορεί ποτέ να καταλάβει την οικονομική εξουσία, αλλά μάλλον σε μια «ασφαλή πατρίδα», σε μια ελεύθερη επικράτεια. Έτσι, η ταξική πάλη στη Ρωσία υποτίθεται ότι οδηγεί στον σοσιαλισμό στην Παλαιστίνη ή στην Ουγκάντα!⁹

Η ταξική πάλη μπορεί να ευδοκιμήσει και να καρποφορήσει μόνο εκεί όπου ζουν και οι ίδιες οι μάζες. Μπορεί να αναπτυχθεί μόνο στο έδαφος της παραγωγής και μπορεί να οδηγήσει μόνο στο μετασχηματισμό της παραγωγής σε σοσιαλιστική μορφή˙ κάθε άλλος στόχος, κάθε άλλο αποτέλεσμα της είναι ξένο. Η ταξική πάλη στις Χώρες της Διασποράς μπορεί να οδηγήσει μόνο σε σοσιαλισμό σε αυτές τις χώρες˙ να οικοδομηθεί ο Σιωνισμός μέσω της ταξικής πάλης, είναι αδύνατο. Ο Σιωνισμός ως στόχος, είναι ξένος προς τις εργαζόμενες μάζες. Τα συμφέροντά τους είναι γερά ριζωμένα στη χώρα που είναι η τωρινή τους πατρίδα. Γνωρίζουν ότι η ταξική τους πάλη θα οικοδομήσει τον σοσιαλισμό εδώ, στη Διασπορά, και τότε η Διασπορά παύει να είναι διασπορά. Γιατί λοιπόν να νοιάζονται για τη Σιών; Και γιατί το προλεταριάτο να ξερριζωθεί από τη γη όπου έχει εγκατασταθεί, όπου έχει χαλυβδώσει την κοινωνικοπολιτική του δύναμη και να μεταφυτευθεί σε νέες συνθήκες ύπαρξης; Γιατί θα έπρεπε να αφήσει να χαθούν πολλά χρόνια μέχρις ότου καταφέρει να προσαρμοστεί σε αυτές τις νέες συνθήκες και ξεκινήσει από την αρχή την ταξική πάλη, ώστε να μπορέσει επιτέλους να αρχίσει να οικοδομεί το σοσιαλισμό; Το προλεταριάτο μπορεί να κερδίσει το σοσιαλισμό νωρίτερα και με λιγότερη προσπάθεια στην παλαιά χώρα. Για να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές αντιφάσκουν: αφενός ισχυρίζονται ότι το εβραϊκό προλεταριάτο στις Χώρες της Διασποράς δεν μπορεί να γίνει κοινωνικοπολιτική δύναμη και αφετέρου πιστεύουν ότι μπορεί να κερδίσει τέτοια ισχύ ώστε να είναι ικανό να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό ακόμη και στη μακρινή Παλαιστίνη, την ίδια στιγμή και ενόσω θα αποκτούσε ταυτόχρονα μια «ελεύθερη επικράτεια».

Ενώ οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές προσπαθούν να επιβάλουν στο εργατικό κίνημα ένα στόχο που είναι ξένος στην ίδια του τη φύση, αυτοί οι ίδιοι ξεπέφτουν —παρά τις καυχησιολογίες περί καθαρότητας του σοσιαλδημοκρατικού τους δόγματος— στον πιο χυδαίο μικροαστικό σοσιαλισμό. Ο στόχος του Σιωνισμού, η «ελεύθερη επικράτεια», είναι ένας στόχος που «συμμερίζονται και άλλες τάξεις του εβραϊκού λαού». («Διακήρυξη», σελ. 13). Πόσο σκληρή, πόσο αδυσώπητη μπορεί να είναι η ταξική πάλη ενάντια σε τάξεις που συμμερίζονται με το προλεταριάτο έναν κοινό στόχο, ένα κοινό ιδανικό, με τις οποίες μάλιστα το προλεταριάτο, σύμφωνα με τους Σιωνιστές Σοσιαλιστές, πρέπει να βαδίσει χέρι-χέρι προς αυτόν τον στόχο;! Και με ποιον να ενωθεί το προλεταριάτο για να πραγματοποιήσει τον Σιωνισμό; Οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές απαντούν: με τη γενική σιωνιστική οργάνωση. Θα προσθέταμε: με την οργάνωση των «Εβραίων τεχνιτών και καταστηματαρχών», αφού «οι περισσότεροι οπαδοί του Σιωνισμού στρατολογούνται επί του παρόντος από τη μικροαστική τάξη» («Διακήρυξη», σελ. 9). Οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές δεν φαίνεται να έχουν επίγνωση του γεγονότος ότι η ταξική πάλη του εβραϊκού προλεταριάτου θα έχανε την αγριότητα και την σκληρότητά της στην περίπτωση της ενοποίησης με τέτοια στοιχεία.

Ποια μέσα θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει το προλεταριάτο —σε συμφωνία φυσικά με τη μικροαστική τάξη— για να αποκτήσει μια «ελεύθερη επικράτεια»; Οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές προτείνουν, πρώτα και κύρια, «ελεύθερες διαπραγματεύσεις με εκπροσώπους εκείνων των κρατών που ακολουθούν αποικιακές πολιτικές». Διπλωματικές διαπραγματεύσεις με κράτη, με αστικές κυβερνήσεις — αυτό ζητούν αυτοί οι «σοσιαλδημοκράτες»! Το προλεταριάτο και η αστική διπλωματία! Προλεταριακός αγώνας που επιδιώκει να καταστρέψει ολόκληρη την υπάρχουσα κοινωνική τάξη πραγμάτων και, μαζί, διαπραγματεύσεις με αστικές κυβερνήσεις για να αγοράσουν ένα κομμάτι γης! Το προλεταριάτο μπορεί να προσεγγίσει μια κυβέρνηση μόνο με απαιτήσεις, όχι με αιτήσεις. «Δώσ’ το μου, αλλιώς το παίρνω μόνος μου!»: αυτή είναι η μόνη μορφή διπλωματίας που δεν έρχεται σε αντίθεση με την προλεταριακή ταξική πάλη.

Γνωρίζουμε ότι το «να συνειδητοποιήσουν οι εβραϊκές μάζες την ανώμαλη κατάστασή τους στις Χώρες της Διασποράς» είναι ένα από τα κύρια καθήκοντα των Σιωνιστών Σοσιαλιστών. Οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές εργάζονται με φλογερό ενθουσιασμό και δεν φείδονται προσπαθειών προκειμένου να εξασφαλίσουν πρόσβαση στο εβραϊκό προλεταριάτο και να κερδίσουν πολιτική επιρροή. Μάταια: το εβραϊκό προλεταριάτο είναι κωφό στο δέλεαρ των Σιωνιστών Σοσιαλιστών˙ μόνο μεμονωμένοι εργάτες, που αγνοούν ακόμη τα αληθινά ταξικά τους συμφέροντα, έχουν γοητευτεί από αυτούς. Οι μάζες βρίσκονται και παραμένουν υπό την ηγεσία της Μπουντ, που προέκυψε από τις μάζες και παραμένει στενά συνδεδεμένη με αυτές, και η οποία είναι ο αληθινός εκπρόσωπος των συμφερόντων του εβραϊκού προλεταριάτου. Η Μπουντ κατανοεί την εσώτερη λειτουργία της εβραϊκής ζωής, κατανοεί επομένως και τη μικροαστική φύση των Σιωνιστών Σοσιαλιστών, όπως κανένα άλλο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Από την πρώτη τους εμφάνιση, η Μπουντ τους πολέμησε με σθένος και με ολοένα μεγαλύτερη επιτυχία. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές αμύνονται με νύχια και με δόντια και ότι, στην απελπιστική τους κατάσταση, καταφεύγουν στις πιο δυσάρεστες μεθόδους: αποκαλούν τη Μπουντ κόμμα «αφομοιωτών», προσπαθούν να παρεμποδίσουν το έργο της με όσα μέσα διαθέτουν, χωρίς καν να αποφεύγουν και αυτή τη συκοφαντία. Η αλληλογραφία από πολλές οργανώσεις που δημοσιεύεται στα «Τελευταία Νέα της Μπουντ» ξεχειλίζει από αφηγήσεις για τέτοιες ηρωικές πράξεις των Σιωνιστών Σοσιαλιστών. Στο έργο του «διαφωτισμού», οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές προχωρούν ακόμη παραπέρα: αφήνοντας ελεύθερο το αυθεντικά παθολογικό τους εθνικό συναίσθημα, ασκούν ανοιχτά σοβινιστική προπαγάνδα μεταξύ των μαζών. Ξυπνούν εχθρικά συναισθήματα κατά του χριστιανικού πληθυσμού και κάνουν τις εβραϊκές εργατικές μάζες να δυσπιστούν προς τους Ρώσους συντρόφους τους. Θα συμπεριλάβουμε αποσπάσματα από διάφορα Σιωνιστικά Σοσιαλιστικά μανιφέστα για να μη φανεί αβάσιμη η αξιολόγησή μας:

Η Επιτροπή του Γκρόντνο [Λευκορωσία] των Σιωνιστών Σοσιαλιστών γράφει:

Έχουν τη δυνατότητα να μας σφαγιάζουν γιατί είμαστε διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο και ζούμε ολιγάριθμοι ανάμεσα σε άλλους λαούς που μας θεωρούν ξένους. Και όσο είμαστε αδύναμοι, θα υπάρχουν πάντα μαύρες ψυχές που θα εκμεταλλεύονται την αδυναμία μας. Θα γινόμαστε πάντα αποδιοπομπαίοι τράγοι φτιαγμένοι να υποφέρουμε για τα άδικα των άλλων. Αν θέλουμε να καταργήσουμε αυτή τη δυνατότητα, πρέπει να συγκεντρωθούμε σε ένα μέρος και να δημιουργήσουμε μια ασφαλή πατρίδα. Αυτό στοχεύει να κάνει ο Σιωνισμός, η μόνη λύση στο εβραϊκό ζήτημα.

Η Επιτροπή του Αικατερίνοσλαβ [Δνείπερος, Ουκρανία] γράφει στην έκκλησή της «Προς όλους τους Εβραίους εργάτες»:

Το εβραϊκό προλεταριάτο πρέπει να ζηλεύει τους καταπιεσμένους συντρόφους του, το προλεταριάτο των άλλων εθνών.

Μια πραγματικά περίεργη ερμηνεία του προσκλητηρίου: «Προλετάριοι όλων των εθνών, ενωθείτε!», του αποφθέγματος που κοσμεί όλα τα Σιωνιστικά Σοσιαλιστικά έντυπα.

Η ομάδα των Σιωνιστών Σοσιαλιστών φοιτητών του Βίλνιους απευθύνεται στην εβραϊκή φοιτητική νεολαία ως εξής:

Δεν είναι μόνο οι δυνάμεις του σκότους που έχουν χρησιμοποιήσει τους Εβραίους για τους σκοπούς τους και συνεχίζουν να τους χρησιμοποιούν. Δεν είναι οι μόνοι για τους οποίους ο Εβραίος είναι αποδιοπομπαίος τράγος. Ακόμη και οι προοδευτικές δυνάμεις έχουν επιτρέψει στους εαυτούς τους να θεωρούν τους Εβραίους όχι ως αυτοσκοπό, αλλά μόνο ως μέσο για να επιτύχουν τους σκοπούς τους (των προοδευτικών). … Οι Ρώσοι επαναστάτες της «Narodnaya Volya» έχουν στρέψει τις ρωσικές μάζες εναντίον των Εβραίων. … Οι εκπρόσωποι του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος πολεμούν τη Μπουντ επειδή αποσπά την προσοχή της εβραϊκής διανόησης από τη δουλειά στις ρωσικές μάζες. … Κάτω τη ντροπιαστική Διασπορά. Ζήτω η εθνική ελευθερία!

Γενικά, όποιο προϊόν της Σιωνιστικό-Σοσιαλιστικής λογοτεχνικής ιδιοφυΐας κι αν πάρουμε, εντυπώνει στον Εβραίο εργάτη την ιδέα, ότι η πηγή κάθε κακού δεν είναι ούτε η καπιταλιστική τάξη πραγμάτων ούτε η εκμετάλλευση και ότι η βάση κάθε εθνικής καταπίεσης, δεν είναι η αστική τάξη πραγμάτων. Αντίθετα, ρίχνουν ολόκληρο το φταίξιμο σε έναν δευτερεύοντα παράγοντα, στη διασπορά των Εβραίων μέσα σε ξένους λαούς. Δεν σταματούν ποτέ να υποστηρίζουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία ενότητα, καμία αλληλεγγύη μεταξύ Εβραίων εργατών και εργατών άλλων εθνοτήτων, επειδή οι Εβραίοι εργάτες είναι «αδύναμοι» και επειδή οι μη Εβραίοι εργάτες ανήκουν στην πλειοψηφία που καταπιέζει τους Εβραίους.

Μετά από όλα αυτά, δεν υπάρχει αμφιβολία για το ποιες θα ήταν οι απαντήσεις στα ακόλουθα ερωτήματα: Οι Σιωνιστές σοσιαλιστές διαφωτίζουν το προλεταριάτο ή θολώνουν την ταξική του συνείδηση; Έχουν το παραμικρό δικαίωμα να αυτοαποκαλούνται «Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα»; Επ’ αυτού δεν χωράνε δύο απόψεις.

Όσο κι αν σκούζουν και φωνάζουν οι Σιωνιστές Σοσιαλιστές ότι ο Σιωνιστικός Σοσιαλισμός είναι προϊόν των ανώμαλων συνθηκών των Εβραίων σε όλο τον κόσμο, είναι φανερό σε κάθε προσεκτικό παρατηρητή, ότι όλο αυτό δεν είναι παρά μόνο ένας απόηχος της γκρίνιας της εβραϊκής μικροαστικής τάξης στη Ρωσία. Ο επαναστατικός τόνος που απέκτησε πρόσφατα ο παλιός Σιωνισμός στη Ρωσία οφείλει την προέλευσή του στην επαναστατική διάθεση¹⁰ που επικρατεί τώρα εκεί. Ο παλιός πολιτικός Σιωνισμός βρίσκεται εδώ και καιρό σε αποσύνθεση και το έδαφος κάτω από τα πόδια του τρέμει. Ήταν αρκετά καλός μόνο ενόσω οι εβραϊκές μάζες αρκούνταν να στρέφονται προς τον ουρανό βαριαναστενάζοντας. Τώρα πια όμως, που, στον αντίκτυπο του ηρωικού αγώνα του προλεταριάτου, ακόμη και η μικροαστική τάξη έχει γίνει κάπως επαναστατική, ο Σιωνισμός έπρεπε επίσης να ακολουθήσει το κίνημα. Για να αποφύγει να χάσει τους Kantonisten του – τους απρόθυμους οπαδούς του¹¹ αλλά και να κερδίσει νέους οπαδούς μεταξύ του γοργά ανερχόμενου προλεταριάτου, ρίχνει στους ώμους του ένα μανδύα μπαλωμένο όπως όπως με «προλεταριοποίηση», με «ταξικά συμφέροντα», με «σοσιαλδημοκρατική άποψη», με «κοινωνικο-πολιτικές δυνάμεις» κλπ, αποσκοπώντας να συγκαλύψει τον παλιό, σάπιο και μουχλιασμένο πολιτικό Σιωνισμό.

Ο Σιωνισμός των Σιωνιστών Σοσιαλιστών γεννήθηκε από την καταθλιπτική οικονομική και πολιτική κατάσταση των Εβραίων της Ρωσίας. Το επαναστατικό λούστρο των Σιωνιστών Σοσιαλιστών οφείλει την προέλευσή του στο χειραφετητικό κίνημα στη Ρωσία. Με την πτώση της απολυταρχίας, όταν οι διωγμοί των Εβραίων θα έχουν παύσει και το χειραφετητικό κίνημα θα έχει φτάσει στο στόχο του, ο Poale Σιωνισμός θα στερείται οποιασδήποτε βάσης και θα βουλιάξει ανεπιστρεπτί στη θάλασσα της λησμονιάς.

Σημειώσεις

Οι σημειώσεις 3 και 6 είναι του συγγραφέα. Οι σημειώσεις των μεταφραστών υποδεικνύονται με τα αρχικά τους

1. ΠΝ: Η Περιοχή Εγκατάστασης, ήταν μια δυτική (Πολωνική) περιοχή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας με μεταβαλλόμενη έκταση, όπου από το 1791 έως το 1917 επιτρεπόταν η μόνιμη διαμονή Εβραίων. Έξω από αυτήν, η εβραϊκή διαμονή, μόνιμη ή προσωρινή, απαγορευόταν γενικώς ή επιτρεπόταν μόνο υπό όρους.

2. ΠΝ: Θέλοντας και μη

3. Τα σχόλια αναφέρονται κυρίως στη Διακήρυξη που δημοσίευσε η κεντρική επιτροπή του κόμματος των Εργατών της Σιών.
   NF: Δεν μπορέσαμε να βρούμε αυτό το ντοκουμέντο.

4. Οι χώρες όπου διεσπάρησαν οι Εβραίοι μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (70μΧ).
   NF: Η λέξη διασπορά στα Γίντις
   ΠΝ: Golus-Goim, οι Χώρες της Διασποράς, «τα Έθνη» σύμφωνα με τη βιβλική μετάφραση των Εβδομήκοντα.

5. ΠΝ: Ο κάπως αφελής μαρξισμός και η γκραντουαλιστική αντίληψη της ιστορίας, χαρακτηριστικά του SPD εκείνης της περιόδου και τα οποία πολέμησε χωρίς επιτυχία η Ρόζα Λούξεμπουργκ, είναι διάχυτα στο κείμενο του Gelfand, πράγμα εντελώς βέβαια αναμενόμενο: το SPD ήταν το κόμμα μοντέλο της εποχής.. Ας μην ξεχνάμε ακόμα ότι ο Gelfand γράφει για το θεωρητικό περιοδικό του SPD που εκδίδει ο πολύς Κάουτσκι. Ο προσεκτικός αναγνώστης θα αναγνωρίσει επίσης, στις διάφορες αποστροφές του Gelfand, το πρόγραμμα του 1903 του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος της Ρωσίας, από το οποίο ωστόσο η Μπουντ είχε αποχωρήσει.

6. General Jewish Colonization Society. Δυστυχώς δεν υπάρχουν επίσημα στατιστικά για τον εβραϊκό πληθυσμό της Ρωσίας και υποχρεωνόμαστε έτσι να καταφύγουμε σε αριθμητικά δεδομένα συλλεγμένα από ιδιώτες μέσω διαφόρων επισκοπήσεων.
   NF: Μάλλον αναφέρεται στην Jewish Colonization Association (JCA)

7. ΠΝ: Το Ζέμστβο (земство) ήταν τοπικό ή περιφερειακό κοινοβούλιο των πέντε (μετα)φεουδαρχικών κοινωνικών τάξεων (états sociales) όπου οι ευγενείς μετείχαν ex officio, ενώ υποεκπροσωπούνταν οι κατώτερες οικονομικά τάξεις. Τα εισήγαγε ο τσάρος Αλέξανδρος ΙΙ στα 1861 ως μέρος της μεταρρύθμισης που κατάργησε τη δουλοπαροικία.

8. ΠΝ: Αναφέρεται στο πρόσφατο την εποχή της συγγραφής του άρθρου πογκρόμ της Οδησσού 18 – 22 Οκτωβρίου του 1905. Ήταν το χειρότερο από τα 5 μεγάλα πογκρόμ που γνώρισε η Οδησσός (1821, 1859, 1871, 1881 και 1905) . Ρώσοι, Ουκρανοί και Έλληνες σκότωσαν πάνω από 400 Εβραίους και κατέστρεψαν ή προκάλεσαν ζημιές σε περισσότερες από 1600 Εβραϊκές ιδιοκτησίες.

9. ΠΝ: Η Ουγκάντα βρισκόταν μαζί με την Παλαιστίνη στο τραπέζι των αναζητήσεων ενός «ελεύθερου» εδάφους για τη σιωνιστική γη της επαγγελίας. Σήμερα, βλέποντας τη φρίκη της Παλαιστίνης, οι κάτοικοι της Ουγκάντα θα φυσάνε τα δάχτυλά τους…

10. ΠΝ: Ο Gelfand αναφέρεται βέβαια στον αντίκτυπο της ρωσικής επανάστασης του 1905.

11. ΠΝ: Καντονιστές: Οι νεοσύλλεκτοι που προσπαθούν να λουφάρουν. Από το ρωσικό кантонист. Μεταφορικά, οι απρόθυμοι οπαδοί.

˙