Βιβλιοθήκη
Παγκόσμια Συνέδρια
Το 3ο Φεμινιστικό Φεστιβάλ επιστρέφει και φέτος, στις 28-29 Σεπτεμβρίου, στον κήπο του Παντείου. Η πρώτη αυτοοργανωμένη και μεγαλύτερη φεμινιστική συνάντηση στην Αθήνα, είναι ένα εγχείρημα που διοργανώνεται από την “Συνέλευση 8 Μάρτη” και ένα πλήθος φίλων που αγκαλιάζουν αυτή την προσπάθεια. Περιλαμβάνει εκδηλώσεις, συζητήσεις, workshop, συναυλίες και πολιτιστικά δρώμενα. Το φετινό φεστιβάλ με κεντρικό σύνθημα “Καμία δεν είναι ελεύθερη, μέχρι να είμαστε όλες” επιδιώκει να δώσει διεθνιστικό χαρακτήρα στον φεμινισμό. Η πρώτη μέρα του φεστιβάλ επικεντρώνεται στις γυναικοκτονίες και η δεύτερη μέρα είναι αφιερωμένη στις Παλαιστίνιες οι οποίες, όπως όλος ο Παλαιστινιακός λαός, δοκιμάζονται με τον πιο σκληρό τρόπο από την ανελέητη επίθεση του σιωνιστικού καθεστώτος και των ιμπεριαλιστών.
Γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ, εργαζόμενες, φοιτήτριες, άνεργες, όλες και όλα που έρχονται αντιμέτωπες με τις μικρότερες ή τις πιο σκληρές μορφές της εμφυλης βίας και του σεξισμού, έχουν κάθε λόγο να παρευρεθούν στο φεστιβάλ και να πάρουν μέρος στις εκδηλώσεις του. Σχεδόν καθημερινά ενημερωνόμαστε για κάποιο βίαιο έγκλημα εναντίον γυναικών, με την απάντηση των κυβερνώντων και της ακροδεξιάς να είναι η περισσότερη αστυνόμευση και η αυστηροποίηση των ποινών. Η “Συνέλευση 8 Μαρτη” δεν υποστηρίζει αυτή την αντιμετώπιση. Η ενίσχυση των δυνάμεων καταστολής, όχι μόνο δεν μπορεί να βοηθήσει την κατάσταση, αλλά είναι τελικά όπλο ενάντια στις πιο φτωχές και περιθωριοποιημένες. Η απάντηση του ριζοσπαστικού φεμινιστικού κινήματος ενάντια στην έμφυλη βία στηρίζεται στην οργάνωση και αλληλεγγύη των καταπιεσμένων, στο αίτημα για περισσότερες δημόσιες δομές άμεσης προστασίας των γυναικών, στην πάλη για την ανατροπή του συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Ο ανελέητος πόλεμος ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό, η συνεχιζόμενη γενοκτονία απο το σιωνιστικό κράτος – δολοφόνο, βρίσκεται πάντα στο προσκήνιο όλων όσων βιώνουμε. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της δύσης έχουν δώσει λευκή επιταγή στο κρατος του Ισραήλ να διαπράττει εγκλήματα πολέμου και να προβαίνει σε κινήσεις που φέρνουν όλο και πιο κοντά το σενάριο μιας γενικευμένης σύρραξης στην Μέση Ανατολή. Οι κυβερνήσεις της ΕΕ έχουν περίπου ανάγει αυτή την σφαγή σε έναν ιερό πόλεμο μεταξύ δύσης και ανατολής, μεταξύ προόδου και οπισθοδρόμησης, μεταξύ δημοκρατίας και αυταρχισμού, και επιχειρούν να μας πείσουν ότι οι ελευθερίες και τα δικαιώματα που έχουμε κατακτήσει, θα χαθούν αν δεν υποστηρίξουμε αυτό το έγκλημα. Η θέση η δική μας, ως γυναίκες, ως ΛΟΑΤΚΙ, ως εργαζόμενες είναι με την πλευρά του λαού που αγωνίζεται για την επιβίωσή του και το φεμινιστικό κίνημα θα πρέπει να προβάλει την διεθνιστική αλληλεγγύη ενάντια στο “ροζ ξέπλυμα” της γενοκτονίας.
Είναι επίσης σημαντικό να αναφέρουμε ότι φέτος δεν κατέστη δυνατό να διεξαχθεί το φεστιβάλ στον χώρο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΑ) στο Θησείο όπως τις άλλες χρονιές, καθώς θυμίζουμε ότι το υπουργείο Πολιτισμού έχει εξαπολύσει μια βρώμικη επίθεση συκοφάντησης του συλλόγου με αφορμή την διάθεση του ιστορικου κτιρίου για εκδηλώσεις συλλογικοτήτων. Το γεγονός ότι φέτος το φεστιβάλ διεξάγεται εντός πανεπιστημιακού ασύλου, μας δίνει έναν επιπλέον λόγο να θέλουμε την επιτυχία του, ώστε να δημιουργήσουμε αναχώματα στην κυβερνητική επιδίωξη αποστείρωσης των σχολών και εκδίωξης των πολιτικών διαδικασιών και των φεστιβάλ από αυτές.
Είναι πολύ σημαντική η διεξαγωγή και η στήριξη του φεστιβάλ γιατί πρόκειται για ένα φεστιβάλ ταγμένο στον φεμινισμό που είναι συμπεριληπτικός, αγωνιστικός και ταξικός. Που δίνει τον πρώτο λόγο στις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ να μιλήσουν για όσα βιώνουν. Που γκρεμίζει τα στεγανά μεταξύ των καταπιεσμένων και τον ανταγωνισμό, που οικοδομεί η πατριαρχία, και λέει ότι μπορούμε να αγωνιστούμε από κοινού. Που στηρίζεται στην αυτοοργάνωση και τους αγωνες των από κάτω για δικαιοσύνη και ορατότητα και όχι στις υποσχέσεις των από πάνω. Που χτίζει γέφυρες μεταξύ φεμινιστικού και εργατικού, αντιπολεμικού, αντικαπιταλιστικού κινήματος ώστε να παλέψουμε συλλογικά ενάντια στην βάρβαρη πραγματικότητα.
