Βιβλιοθήκη
Παγκόσμια Συνέδρια
Το φετινό Athens Pride λαμβάνει χώρα έναν χρόνο μετά την ψήφιση της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, που αποτελούσε διεκδίκηση χρόνων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Ωστόσο, πολλά σκοτεινά νομικά σημεία, ελλείψεις και περιορισμοί είναι ο τελικός απολογισμός αυτής της καθ’ όλα επίδοξης διαχείρισης της «κυβέρνησης της αριστεράς», μιας που το ανερχόμενο ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα διεκδικεί πολλά περισσότερα, όπως ο πολιτικός γάμος, η παιδοθεσία και η κατοχύρωση της ταυτότητας φύλου κ.ά. Εκτός όμως από τις παραπάνω διεκδικήσεις αστικών ελευθεριών, υπάρχουν και ομάδες που ριζοσπαστικοποιούνται προς μια συνολικότερη ανάδειξη της διαθεματικότητας που έχουν οι κοινωνικοί αγώνες ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, στη βάση της ταξικότητας. Παρά το ότι τα τελευταία χρόνια, μέσω του Athens Pride, έχει ανοίξει ο διάλογος για τις διεκδικήσεις της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, η διοργάνωσή του από μία αδιαφανή ΜΚΟ, η εμπορευματοποίηση και η ύπαρξη χορηγών, με τρανταχτά παραδείγματα την πρεσβεία των ΗΠΑ αλλά και την ELDORADO (η οποία τελικά, μετά από την κατακραυγή ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, αποχώρησε από τη συνεργασία), έρχονται σε αντίθεση με το πραγματικό νόημα της ημέρας για το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα, μιας ημέρας μνήμης της εξέγερσης στο Stonewall.
Όπως και τότε, έτσι και σήμερα μόνο με ένα μαζικό διεκδικητικό κίνημα, οι κατακτήσεις δε θα μείνουν στα χαρτιά και θα μπορέσουμε να αμφισβητήσουμε στην πράξη την πραγματικότητα που παραμένει εχθρική για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Γιατί η πατριαρχία δένεται θαυμάσια με τις ανάγκες του καπιταλισμού, με την καθημερινότητα των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, των μεταναστών και όλων των καταπιεσμένων να γίνεται ολοένα χειρότερη. Περικόπτονται μισθοί, οι απολύσεις απελευθερώνονται, η ανεργία συνεχώς αυξάνεται, η ανασφάλιστη και ευέλικτη εργασία έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ της επίθεσης, οι αναγκαίες κοινωνικές υποδομές της δημόσιας υγείας και παιδείας διαλύονται ακόμη περισσότερο. Η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις προηγούμενες, συνεχίζοντας την πολιτική τους αλλά και καταστέλλοντας όσους/ες αντιστέκονται σ’ όλα τα παραπάνω.
Σ’ αυτή την περίοδο οικονομικής κρίσης, οι έμφυλες αντιθέσεις οξύνονται, οι σεξιστικές, ομοφοβικές, τρανσφοβικές επιθέσεις πληθαίνουν και δεν είναι λίγα τα παραδείγματα του τελευταίου διαστήματος. Κάθε μήνα διαβάζουμε για τουλάχιστον έναν βιασμό. Κάθε εβδομάδα ακούμε για μια κακοποίηση. Η περίπτωση της Λάρισας, με τον βιασμό ανήλικης, και οι επιθέσεις σε ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα τον τελευταίο μήνα στο Γκάζι, αποτελούν μόνο δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα μιας μεγάλης λίστας. Η βία όμως δεν είναι μόνο σωματική. Η εμπορία του γυναικείου σώματος και το trafficking, η κοινωνική απαξίωση και η απαγόρευση του δικαιώματος έκφρασης του σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας, η υπονόμευση του ελέγχου του σώματος και ο σεξιστικός λόγος αποτελούν κομμάτια της βίας που βιώνουν στην καθημερινότητά τους γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα.
Σ’ αυτές τις επιθέσεις όμως υπάρχουν αντιστάσεις. Οι γυναίκες όλο το προηγούμενο διάστημα, τόσο στην Ελλάδα όσο και παγκοσμίως, κατέβηκαν δυναμικά στον δρόμο. Με όλο και μαζικότερη συμμετοχή στις διαδηλώσεις και τις απεργίες, βγήκαν στο προσκήνιο σε μια σειρά από χώρες, τις ΗΠΑ, την Πολωνία, την Τουρκία, τη Γαλλία, τη Λατινική Αμερική και την Ελλάδα, ενάντια στην απαγόρευση της άμβλωσης, ενάντια στους βιασμούς και τις δολοφονίες γυναικών, πετυχαίνοντας και νίκες. Σε αντίστοιχη τροχιά κινήθηκε και το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα, διεκδικώντας επέκταση των δικαιωμάτων των ομόφυλων ζευγαριών, συμμετέχοντας σε αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές διαδηλώσεις.
Ο δρόμος όμως για τη χειραφέτηση των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, των μεταναστών/στριών περνάει μέσα από την αυτοοργάνωση των ίδιων και τη σύνδεση των αιτημάτων τους με τις ευρύτερες διεκδικήσεις της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεσμένων. Η ενιαία αντεπίθεση αποτελεί στρατηγικό στόχο της αμφισβήτησης των καπιταλιστικών συμφερόντων των έμφυλων διαχωρισμών. Γιατί η πάλη για την απελευθέρωση των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ είναι πάλη για τη συνολική κοινωνική χειραφέτηση, και το αντίστροφο: η απελευθέρωση των καταπιεσμένων από κάθε είδους εκμετάλλευση και καταπίεση, αλλά και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που τις γεννά, δε νοείται χωρίς τη χειραφέτηση των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+.
