Βιβλιοθήκη
Παγκόσμια Συνέδρια
Χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή και ευρύτερα την Ασία φτάνουν κάθε μέρα στην Κω, στην Κάλυμνο, στη Λέσβο, στην Τήλο. Μένουν χωρίς τα στοιχειώδη, στους δρόμους των νησιών, στα καράβια, στην Αθήνα. Είναι άλλη μια ντροπιαστική σελίδα στην ιστορία των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, των τοπικών πολέμων που συδαυλίζονται από τις ιμπεριαλιστικές χώρες, της οικονομικής μέγγενης στους λαούς της Ασίας, των ταξικών κοινωνιών από τις οποίες οι μετανάστες και οι μετανάστριες προσπαθούν να επιβιώσουν.
Το ελληνικό κράτος έχει βαρύτατη διαχρονική ευθύνη για όλα αυτά: είναι οργανικό τμήμα του ΝΑΤΟ, συνεργάζεται ανοιχτά με τα χειρότερα δικτατορικά καθεστώτα στην περιοχή (Ισραήλ, Αίγυπτος κλπ), συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ταυτόχρονα, παίζει το ρόλο χωροφύλακα στα σύνορα για λογαριασμό όλης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το ελληνικό κράτος και οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν επάξια εκπληρώσει το ρόλο τους στα σύνορα: να κρατούν τους ξένους εργάτες και εργάτριες παράνομους, υπό την απειλή της απέλασης, για να τους εκμεταλλεύονται με τους πιο αισχρούς όρους το ελληνικό και το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, και να τους διώχνουν πάλι πίσω όταν δεν τους χρειάζονται.
Η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (και ενώ καμία αντίρρηση δεν έχει διατυπωθεί ούτε από την Αριστερή Πλατφόρμα) συνεχίζει ακριβώς την πολιτική των προηγούμενων: τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ο φράχτης του Έβρου παραμένουν, τα ΜΑΤ εξακολουθούν να επιτίθενται, η τρομολαγνεία για πιθανούς τρομοκράτες που κρύβονται ανάμεσα στους πρόσφυγες οργιάζει, άσυλο δεν δίνεται σε κανέναν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερή Πλατφόρμα, το ΚΚΕ, ακόμα και τμήματα της άκρας αριστεράς, εξακολουθούν όταν μιλούν για εργατική τάξη στην πραγματικότητα να εννοούν “ελληνική εργατική τάξη”. Σε έναν κόσμο όπου το προλεταριάτο έχει γίνει περισσότερο παρά ποτέ πολυεθνικό, εξακολουθούν να φαντασιώνονται την εθνική καθαρότητα. Για αυτό και μένουν κατά κανόνα αποκλειστικά στην ανθρωπιστική πλευρά του ζητήματος. Για αυτό, ακόμα και όταν αναγνωρίζουν την τραγική θέση των προσφύγων και μεταναστών, τους θεωρούν ένα πρόβλημα (αναπαράγοντας τους μύθους ότι αυτοί δήθεν ρίχνουν τα μεροκάματα ή ανεβάζουν την ανεργία) και όχι ένα φυσικό ταξικό σύμμαχο των ντόπιων εργαζομένων. Για αυτό επιμένουν ότι “όλοι θέλουν να φύγουν από την Ελλάδα”, γιατί δεν μπορούν να πουν ευθέως ότι είναι καλοδεχούμενοι στη χώρα. Για αυτό είναι εντελώς ανοχύρωτοι απέναντι στη ρατσιστική ατζέντα της δεξιάς και της ακροδεξιάς. Και για αυτό, κυρίως, η αλληλεγγύη στους ξένους εργαζόμενους, στους μετανάστες και τις μετανάστριες, είναι το τελευταίο σημείο στην ατζέντα τους.
Σε πολλές περιπτώσεις η αλληλεγγύη των ίδιων των κατοίκων ήταν άμεση και εντυπωσιακή. Σε άλλες δεν έλειψαν τα ρατσιστικά παραληρήματα.
Εμείς απαιτούμε για τους μετανάστες και τις μετανάστριες ακριβώς τα ίδια δικαιώματα που διεκδικούμε και για εμάς. Χωρίς διακρίσεις και χωρίς δισταγμούς:
Διαλαλούμε ότι όλοι οι εργαζόμενοι του κόσμου χωράνε, γιατί μόνο αυτοί παράγουν τον πλούτο. Αντίθετα, αυτοί που δεν χωράνε είναι τα καπιταλιστικά παράσιτα που ζουν από τη δουλειά ντόπιων και ξένων εργατών και εργατριών.
Απαιτούμε ανοιχτά σύνορα, γιατί δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα στο κράτος των καπιταλιστών να σκοτώνει τους εργάτες και τις εργάτριες στα ναρκοπέδια και στα νερά του Αιγαίου, την ίδια στιγμή μάλιστα που τα κεφάλαια έχουν πλήρη ελευθερία κίνησης.
Απαιτούμε άσυλο για όσους και όσες το ζητούν, χαρτιά και νομιμοποίηση για όλους και όλες. Και για αυτούς που θέλουν να πάνε σε άλλες χώρες της Ευρώπης, αλλά και για όλους όσους θέλουν να μείνουν στη χώρα, είτε είναι πρόσφυγες (για τους οποίους άλλωστε το επιβάλλει και η συνθήκη της Γενεύης που η Ελλάδα καταπατά), είτε είναι οικονομικοί μετανάστες.
Απαιτούμε άμεση στέγαση για όσο διάστημα χρειαστεί, κάτω από συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης (και αμφιβάλλουμε πολύ αν τέτοιες συνθήκες είναι δυνατό να εξασφαλιστούν στον Ελαιώνα).
Κηρύσσουμε πόλεμο στις απελάσεις, στην αστυνομική βία, στους συνοριοφύλακες και στη FRONTEX, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα ναρκοπέδια και στο τείχος της ντροπής, στους φασίστες και στους ρατσιστές κάθε τύπου. Η υπεράσπιση των μεταναστών και των μεταναστριών είναι ένας αγώνας για την τάξη μας.
ΟΚΔΕ-Σπάρτακος
17 Αυγούστου 2015
