Παγκόσμια Συνέδρια
Βιβλιοθήκη
Μετά από πολύχρονη ασθένεια που τον ταλαιπώρησε και άφησε τα σημάδια της τα τελευταία χρόνια της ζωής του, o σύντροφος Αντρέας Κλόκε πέθανε την Τρίτη 7/10, το πρωί, σε ηλικία 72 χρόνων.
Ο Αντρέας γεννήθηκε στην Κολωνία τον Μάρτιο του 1953. Καταγόταν από αστική οικογένεια. Σπούδασε γερμανική φιλολογία. Όντας πνεύμα ανήσυχο και ζώντας στον απόηχο των φοιτητικών εξεγέρσεων του 1968, ο Αντρέας στρατεύτηκε στο ρεύμα του επαναστατικού μαρξισμού από το 1975, απαρνούμενος την ταξική του καταγωγή. Αρχικά και για περίπου 6 μήνες πέρασε από την οργάνωση των Σπαρτακιστών. Στη συνέχεια εντάχθηκε στο γερμανικό τμήμα της Τετάρτης Διεθνούς, στη GIM – Διεθνή Ένωση Μαρξιστών. Μετά τις σπουδές του, εργάστηκε για μερικά χρόνια χειρωνακτικά, μέχρι να διοριστεί αναπληρωτής καθηγητής μέσης εκπαίδευσης.
Ο Αντρέας, μέσα από τη διαδικασία της πολιτικοποίησής του, ήρθε σε επαφή και τάχθηκε στο πλευρό των ξένων μεταναστών, και κυρίως των Τούρκων και Ελλήνων εργατών. Στη GIM αναδείχθηκε σε υπεύθυνες θέσεις. Αργότερα, τη δεκαετία του 1980, ήταν από τα ελάχιστα μέλη του γερμανικού τμήματος της Τέταρτης Διεθνούς που διαφώνησαν με την αυτοδιάλυση της GIM και τη συγχωνευσή της με το πρώην μαοϊκό KPD, προβλέποντας τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της επιλογής.
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, ο Αντρέας ταξίδεψε σε διάφορες χώρες, για να καταλήξει το 1988 στην Ελλάδα, όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα, εντασσόμενος στην ΟΚΔΕ– Σπάρτακος, το ελληνικό τμήμα της Τέταρτης Διεθνούς. Στην Ελλάδα βιοποριζόταν ως καθηγητής της γερμανικής γλώσσας – κι υπήρξε ένας εξαιρετικός δάσκαλος! Εκτός των γερμανικών, χειριζόταν τέσσερις ακόμα γλώσσες (ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά) με επάρκεια φιλολόγου.
Ο Αντρέας, στα περισσότερα από τα 35 χρόνια που έζησε στην Αθήνα, έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη λειτουργία και την πολιτική ανάπτυξη της οργάνωσης και, μαζί με λίγους ακόμα συντρόφους και συντρόφισσες, αποτελούσε σημείο αναφοράς στην ανάπτυξη του ρεύματος του επαναστατικού μαρξισμού στην Ελλάδα. Υπήρξε τακτικός συντάκτης και, από ένα σημείο και μετά, το βασικότερο μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του «Σπάρτακου», και τα άρθρα του ήταν υποδειγματικά τεκμηριωμένα και επιμελημένα. Υπήρξε εξίσου εξαιρετικός ως δάσκαλος για νέους αρθρογράφους, εφοδιάζοντάς τους με ατελείωτη βιβλιογραφία για κάθε πιθανό θέμα και, κυρίως, με κριτικό και διαλεκτικό πνεύμα.
Διατηρούσε επαφές με συντρόφους και συντρόφισσες από άλλες χώρες και εξέφραζε διαρκώς την αγωνία του για τον κύκλο της καταστροφικής πολιτικής της ηγεσίας της Τέταρτης Διεθνούς από το τέλος της δεκαετίας του 1980 και μετά. Υπήρξε πάντα αφοσιωμένος υποστηρικτής της επικαιρότητας των επαναστατικών κομμάτων και μιας επαναστατικής Διεθνούς. Το 1995, στο παγκόσμιο συνέδριο της Τέταρτης Διεθνούς – το τελευταίο στο οποίο συμμετείχε ο Ερνέστ Μαντέλ – όντας αντιπρόσωπος της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, ανέδειξε με παραδειγματικό τρόπο τις ανεπάρκειες της τότε πολιτικής της Διεθνούς, δείχνοντας το δρόμο για την ανεξάρτητη ταξική πολιτική που είναι ουσιώδους σημασία για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης. Τα αμέσως επόμενα χρόνια επικεντρώθηκε στην κριτική της στρατηγικής των πλατιών κομμάτων, που εφαρμοζόταν παραδειγματικά στη Βραζιλία. Γρήγορα αποδείχθηκε ότι είχε δίκιο, μετά από την καταστροφική πορεία του βραζιλιάνικου τμήματος και την προσχώρηση της πλειοψηφίας του στην αστική κυβέρνηση του Λούλα. Το ίδιο σύντομα συνέβη στην Ιταλία, με την πορεία ενσωμάτωσης της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης στην κυβέρνηση Πρόντι. Στην Ελλάδα, στόχος της επίμονης κριτικής του Αντρέα, την οποία φρόντιζε ανελλιπώς να μεταδίδει στο διεθνή διάλογο, έγινε το σχέδιο ΣΥΡΙΖΑ, από την αρχή ακόμα της ίδρυσής του.
Βαθιά διεθνιστής, πραγματικός κοσμοπολίτης, όπως ο ίδιος έλεγε, γνήσιος κομμουνιστής, κι ως εκ τούτου ανθρωπιστής, ο Αντρέας Κλόκε άφησε ισχυρό πολιτικό αποτύπωμα στην εξέλιξη και την ανάπτυξη της ΟΚΔΕ – Σπάρτακος, μέσα σε δύσκολες συνθήκες, σε μια περίοδο που το ελληνικό τμήμα της Τέταρτης Διεθνούς ταλαιπωρούνταν από εσωτερικές πολιτικές αντιπαραθέσεις με επίδικο τον προσανατολισμό του. Ο Αντρέας είχε ήδη διαμορφώσει από την πρώτη στιγμή τη θέση του στην πολιτική διαμάχη!
Όλοι οι σύντροφοι και συντρόφισσες της ΟΚΔΕ – Σπάρτακος, όσοι και όσες τον γνωρίσαμε και ζήσαμε μαζί του μικρά και μεγάλα γεγονότα της ταξικής πάλης, αλλά και τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις μέσα στην οργάνωση, θα θυμόμαστε πάντα έναν άνθρωπο που με στοχαστικό και παιδαγωγικό τρόπο εξηγούσε τις απόψεις του – πάντοτε και γραπτώς – με σεβασμό και ευγένεια. Ήταν γνώστης των κανόνων και τους τηρούσε με ευλάβεια. Δεν προσωποποιούσε ποτέ τις πολιτικές διαφορές, παρότι αρκετές φορές βρέθηκε στο στόχαστρο έντονης κριτικής από άλλους συντρόφους.
Κρατάμε σαν κόρη οφθαλμού τη μεγάλη και πολυσχιδή συμβολή του, από τις αναλύσεις για την παγκόσμια κατάσταση ως την πάλη ενάντια στον εθνικισμό και την ανάλυση των εθνικών ζητημάτων στα Βαλκάνια, την οικονομική κρίση, την άνοδο και την παρακμή του μπολσεβικισμού. Του είμαστε υπόχρεοι για την παραδειγματική μετάφραση της Μπροσούρας του Γιούνιους και την υπενθύμιση της επικαιρότητας των αναλύσεων της Ρόζας και του Λίμπνεχτ. Τα γραπτά του, η εκδοτική του συμβολή, αλλά και η ενεργή του συμμετοχή στην καθημερινή πάλη (ποιος μπορεί να ξεχάσει το χαμόγελό του στην πρώτη γραμμή των μεγάλων πορειών του 2010-11, με το Σπάρτακο στο χέρι;) αποτελούν λαμπρή παρακαταθήκη για όσους και όσες είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε.
Όσοι και όσες περάσαμε χρόνο μαζί του, θα θυμόμαστε έναν άνθρωπο με λαμπρό πνεύμα, με θαυμαστή ευρυμάθεια, σπάνια ευστροφία, λάτρη της κλασικής λογοτεχνίας, της ποίησης και της μουσικής, αλλά και του ποδοσφαίρου και της αγαπημένης του 1.FC Köln. Έναν άνθρωπο που μπορούσε να σε συναρπάσει με το πάθος του για όσα έλεγε, αλλά και που ήξερε να διασκεδάζει, να είναι ευχάριστος και ιδιαίτερα αγαπητός στους νεότερους.
Ο Αντρέας ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος! Ένας σπουδαίος κομμουνιστής! Ένας σπουδαίος σύντροφος! Η απώλειά του μας αφήνει φτωχότερους. Η ΟΚΔΕ – Σπάρτακος, το ελληνικό τμήμα της Τέταρτης Διεθνούς, συλλυπείται τη συντρόφισσά του στη ζωή Μαίρη, τον γιό του Μανώλη και όλους τους οικείους του, που τον στήριξαν με όλες τους τις δυνάμεις στο δύσκολο τελευταίο του αγώνα.
Friede den Hütten! Κrieg den Palästen!
