Παγκόσμια Συνέδρια
Το προηγούμενο διάστημα εξαπολύθηκε μια εκτεταμένη επίθεση σε καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους με αποτέλεσμα πολλές συλλήψεις και διώξεις. Αυτό ήρθε σαν επιστέγασμα στο κύμα επιθέσεων από μεριάς των φασιστών, αποδεικνύοντας έτσι την αγαστή συνεργασία των νεοναζί με το κράτος και ολοκληρώνοντας έτσι την επίθεση στον κόσμο του κινήματος και των καταπιεσμένων.
Πιο συγκεκριμένα, στις 19/4 εκκενώθηκε το solicafe στη Χίο με συλλήψεις μεταναστών και αλληλέγγυων, για να πυρποληθεί λίγες μέρες μετά από “αγνώστους”. Στις 20/4 εκκενώθηκε το No Border Camp στη Λέσβο, με αποτέλεσμα 348 συλλήψεις μεταναστών που στεγάζονταν εκεί, οι οποίοι οδηγήθηκαν στο κέντρο κράτησης στη Μόρια. Αλληλέγγυοι που στήριζαν το εγχείρημα κρατήθηκαν έγκλειστοι για 2 ώρες έως ότου απελευθερωθούν. Στις 21/4 η κατάληψη Περσιδιάδου 8 στο Γαλάτσι εκκενώνεται και αυτή. Αυτή τη φορά οι κατηγορίες αφορούσαν τη διατάραξη οικιακής ειρήνης και την παράνομη λήψη ρεύματος, 3 συλληφθέντες. Τέλος, στις 22/4 έχουμε την εκκένωση της κατάληψης Tertle Corner στη Θεσσαλονίκη. Για ακόμη μια φορά είχαμε 15 συλλήψεις αλληλέγγυων και τουλάχιστον 4 μεταναστών οι οποίοι απειλούνται με επαναπροωθήσεις.
Το κράτος επιλέγει να κλιμακώσει την καταστολή έναντι αυτών των εγχειρημάτων επειδή αισθάνεται απειλημένο από την αλληλεγγύη. Οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι συνιστούν κέντρα αγώνα και εστίες αντίστασης και αλληλεγγύης που χτίζουν κοινότητες ανθρώπων. Η αυτοοργάνωση ξεπροβάλλει μέσα απ΄ αυτές ως ένα πρόταγμα για την κοινωνική και ταξική χειραφέτηση των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων. Με όλες τις αντιφάσεις τους, με διαφωνίες για το χαρακτήρα και τη στόχευση, αλλά με κοινό χαρακτηριστικό την αγωνία για το σήμερα και το αύριο του κινήματος των καταπιεσμένων, οι αυτοοργανωμένοι χώροι είναι ζωτικό κομμάτι του τρόπου που οργανώνονται και παλεύουν οι καταπιεσμένοι. Η «κυβέρνηση της αριστεράς» επιλέγει να συγκρουστεί μ΄ αυτούς αποδεικνύοντας με τον πιο περίτρανο τρόπο το χαρακτήρα της και το στρατόπεδο που στέκεται και προωθεί. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα γι΄ αυτούς. Οι απεργίες, οι καταλήψεις και όλες οι αυτοοργανωμένες δράσεις των καταπιεσμένων έρχονται να υψώσουν το ανάστημά τους, να δείξουν ότι η τάξη δε φοβάται, αλλά οργανώνει τον αγώνα της για μια καλύτερη κοινωνία.
Μια κοινωνία που θα περάσει πάνω απ΄ τα συντρίμμια του κεφαλαίου και του κράτους του. Μια κοινωνία που δε θα γνωρίζει πολέμους, έθνη και σύνορα και όπου η ευτυχία του ενός θα είναι προϋπόθεση για την ευτυχία του άλλου. Δίχως διακρίσεις έμφυλες, φυλετικές, θρησκευτικές και εθνικές. Μια κοινωνία όπου η αξιοπρέπεια και η αλληλεγγύη θα έχει τον πρώτο λόγο. Δίχως δυνάστες, πάτρονες, αφέντες και σωτήρες. Μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα διαχειρίζονται τη μοίρα τους μόνοι τους, όπου τα όνειρα θα γίνουν συλλογικά. Εκεί όπου οι καταπιεσμένοι, χτίζοντας τις δικές τους δομές, θα είναι οι ίδιοι νομοθέτες των ζωών τους. Εκεί όπου οι εκμεταλλευόμενοι θα καταλάβουν την εξουσία ορίζοντας αυτό που τους ανήκει: τον πλούτο! Μόνο με όπλο τον επαναστατικό διεθνισμό και την ταξική αλληλεγγύη η ζωή θα γίνει έγχρωμη ξανά.
ΑΛΗΛΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ, ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗ!
