Παγκόσμια Συνέδρια
Επιστρέφει το athens pride μετά από δύο χρόνια πανδημίας, περιορισμών και απαγορεύσεων. Γίνεται μετά από μια διακοπή δύο χρόνων, που σε αυτά ήρθαν σημαντικές αλλαγές στο επίπεδο της καθημερινής επιβίωσης και ζωής όλων μας. Αλλά η μαζική συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων στο pride δείχνει ότι έχουν συντελεστεί τα τελευταία χρόνια σημαντικές κοινωνικές μεταβολές και έχουν αναδειχθεί διεκδικήσεις στην ελληνική κοινωνία, μέσα από κινήματα και σημαντικούς αγώνες της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.
Στα πλαίσια του καπιταλισμού οι διακρίσεις απέναντι στην κοινότητα δεν έχουν παύσει, και όσο υπάρχει αυτό το σύστημα δεν θα σταματήσει η καταπίεση της, όσο και αν υπάρχουν χορηγοί πολυεθνικές και κρατικοί θεσμοί στο pride που κάνουν ροζ ξέπλυμα με την παρουσία τους και προσπαθούν να το απολιτικοποιήσουν.
Η κοινότητα βιώνει διακρίσεις στον χώρο εργασίας, στην εκπαίδευση, στη δημόσια υγεία και στις δημόσιες υπηρεσίες. Παρά τις δειλές αλλαγές που έχουν συντελεστεί σε επίπεδο δικαιωμάτων της (σύμφωνο συμβίωσης, νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου), έχει να παλέψει το δικαίωμα της ισότητας στον γάμο, την υιοθεσία και τεκνοθεσία από άτομα του ίδιου φύλου, την τρανς γονεϊκότητα και τη δημόσια-ασφαλή εγχείρηση επαναπροσδιορισμού φύλου, την αναγνώριση των πολυσυντροφικών σχέσεων, μέτρα καταπολέμησης της βίας κ.ο.κ. Ο χαρακτήρας του νέου νόμου Τσιάρα για τη συνεπιμέλεια φαίνεται πόσο αντιδραστικός είναι και από την αδιαφορία που είχε στα παραπάνω αιτήματα των συλλογικοτήτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.
Στον καιρό της καραντίνας, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα έπρεπε να μένουν μέσα στο σπίτι, στο κακοποιητικό οικογενειακό περιβάλλον που απαξιώνει τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την ταυτότητα φύλου τους. Χάθηκε ο κοινωνικός χώρος συνάντησης, επικοινωνίας και συντροφικότητας της κοινότητας στο πλαίσιο της κοινωνικής απομόνωσης των lock down και των απαγορεύσεων κυκλοφορίας. Ταυτόχρονα η δημόσια υγεία και πρόνοια ήταν σε κατάρρευση λόγω της εγκληματικής και αυταρχικής διαχείρισης της πανδημίας από πλευράς κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση ΝΔ δεν μπορεί να είναι σύμμαχος της κοινότητας έχοντας δείξει το σκληρό της πρόσωπο, νεοφιλελεύθερο και αυταρχικό, όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, διαλύοντας εργασιακά δικαιώματα, απαξιώνοντας την καθημερινή επιβίωση της εργατικής τάξης με την ακρίβεια και τον πληθωρισμό, αποκλείοντας χιλιάδες κόσμου με τους ταξικούς φραγμούς από την εκπαίδευση και διαλύοντας το ΕΣΥ και τις δομές κοινωνικής πρόνοιας. Εφόσον απαξιώνεται η εργασιακή προοπτική και δύναμη όλων των εργαζομένων, αντίστοιχα εντείνονται στους χώρους δουλειάς και στην κοινωνία από τους καπιταλιστές και οι εργασιακές διακρίσεις, ομοφοβικές και τρανσφοβικές, απέναντι στα ΛΟΑΤΚΙ άτομα.
Αυτή η κυβέρνηση που είχε υποσχεθεί τον πολιτικό γάμο πριν κάποιο διάστημα, επικαλείται τώρα διάφορα προσχήματα για να μην τον νομοθετήσει. Νομιμοποίησε τις θεραπείες μεταστροφής εάν γίνονται με συναίνεση (sic), ενώ υποστήριζε νομικά ότι θα τις καταργούσε. Έβγαλε μεν την αναχρονιστική απαγόρευση για τη μη λήψη αίματος από άτομα με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, ενώ όμως έβαλε καινούργιους αναχρονισμούς αποκλείοντας τμήματα του κόσμου της κοινότητας. Ο ΕΟΔΥ με το ερωτηματολόγιο του για την προστασία από την ευλογιά των πιθήκων στιγματίζει την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα δίνοντας επιστημονικοφανή επιχειρήματα, βοηθώντας στην αναπαραγωγή κοινωνικών στερεοτύπων.
Η αστική δικαιοσύνη αθώωσε τους μπάτσους που δολοφόνησαν τον Ζακ. Μια δικαστική έδρα όπου στην απόφαση της για τους δύο καταστηματάρχες δέχθηκε την κοινωνική πίεση του κινήματος αλληλεγγύης και της πολιτικής αγωγής, όσο και εάν δεν είναι η απόφαση που θα θέλαμε. Δεν μπορεί να είναι τμήμα της παρέλασης η αστυνομία. Μια αστυνομία που ως θεσμός καταστολής των αγώνων της εργατικής τάξης και περιφρούρησης της ισχύος της αστικής τάξης έχει καταγγελθεί για βία από μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Εάν έχει ρόλο η αστυνομία στο pride, απαξιώνεται η ιστορία αλλά και το παρόν των αγώνων της κοινότητας: το stonewall ξεκίνησε με αφορμή την αστυνομική καταστολή, στη δολοφονία του Ζακ η αστυνομία είχε αδιαμφισβήτητη συμμετοχή. Ακόμη, μέσα από μια δυνητική παρουσία της ΕΛ.ΑΣ. εξωραΐζεται ο αυταρχισμός του αστικού κράτους και της κυβερνητικής πολιτικής, καλύπτοντας με έναν προοδευτικό μανδύα τον πιο απωθητικό του βραχίονα.
Στη δομική κρίση του κεφαλαίου υπάρχει μια ένταση συντηρητισμού από τους πάνω για την κατάργηση κοινωνικών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν από το φεμινιστικό και ΛΟΑΤΚΙ κίνημα, όπως είναι π.χ. το δικαίωμα στις αμβλώσεις. Αλλά τα σύγχρονα κινήματα απαντούν με νίκες απέναντι στην επίθεση αυτή, με την έκφραση ριζοσπαστικού λόγου και πρακτικής, με νέα μέσα πάλης, διεθνή συντονισμό και κατάθεση κινηματικών εμπειριών.
Η ελληνική κοινωνία συγκλονίστηκε από τη δυναμική του metoo, που έσπασε έμφυλα στερεότυπα δεκαετιών, κινητοποίησε χιλιάδες κόσμου στον δρόμο, και έδειξε τις ταξικές διαστάσεις του κινήματος. Για αυτό η κυβέρνηση ήθελε να το κλείσει με τη συγκάλυψη της υπόθεσης Λιγνάδη. Η δίκη του Λιγνάδη ωστόσο συνεχίζει να διεξάγεται υπό το βλέμμα του κινήματος, κι ας συνεχίζει ο συνήγορος του να προσβάλλει τα θύματά του αποκαλώντας τα “επαγγελματίες ομοφυλόφιλους” και συνδέοντας την ομοφυλοφιλία με την παιδοφιλία.
Για αυτούς τους λόγους το pride είναι αναγκαίο και χρήσιμο. Μια μέρα αγώνα και γιορτής όπου δηλώνουν άνθρωποι την περηφάνια τους σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Η πορεία με τις χιλιάδες κόσμου δείχνει πόσο έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί συνειδήσεις σε σχέση με το παρελθόν. Αλλά χρειάζεται ένα pride μακριά από χορηγούς και κρατικούς φορείς. Είναι ανάγκη για μια άλλη εναλλακτική πρόταση, ενός αυτοοργανωμένου και κινηματικού pride στην Αθήνα. Υπάρχει το επιτυχημένο παράδειγμα της Θεσσαλονίκης. Η δημιουργία ενός τέτοιου Radical Pride θα είναι έργο της συντονισμένης δουλειάς των φεμινιστικών και ΛΟΑΤΚΙ συλλογικοτήτων, εργατικών σωματείων αλλά και σχημάτων και πρωτοβουλιών στις σχολές, στις γειτονιές και στην κοινωνία και θα εκφράζει πραγματικά τις διεκδικήσεις της κοινότητας. Ως ΟΚΔΕ Σπάρτακος θα συμβάλουμε με όλη μας τη δύναμη σε αυτήν την κατεύθυνση, αναγνωρίζοντας ότι η σημερινή εργατική τάξη είναι πολύχρωμη και πολυεθνική στο εσωτερικό της.
