Παγκόσμια Συνέδρια
Βιβλιοθήκη
Στις 8 Μάρτη του 2025 θα είμαστε στο δρόμο για την παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, λίγες μόνο μέρες μετά τη μεγαλύτερη απεργιακή συγκέντρωση που έχει λάβει χώρα στην Ελλάδα από τη Μεταπολίτευση.
Η φωνή του κοριτσιού μέσα από το τρένο των Τεμπών που λέει «δεν έχω οξυγόνο» λίγο πριν ξεψυχήσει ηχεί στα αυτιά μας όπως η φωνή της Κυριακής Γρίβα που ζητάει περιπολικό για να πάρει την απάντηση «τα περιπολικά δεν είναι ταξί» λίγο πριν δολοφονηθεί από τον πρώην σύντροφό της. Οι 57 των Τεμπών, τα θύματα γυναικοκτονιών, οι νεκροί στο Μάτι, οι χιλιάδες νεκροί της πανδημίας, οι δολοφονημένοι Ρομά από την αστυνομία, οι 600 της Πύλου και πόσοι ακόμα βρίσκονται σε μία μεγάλη λίστα θυμάτων του συστήματος που θυσιάζει τις ζωές μας για την κερδοφορία των λίγων εις βάρος των πολλών και στηρίζεται στο μίσος και την καταπίεση για την αναπαραγωγή του.
Όλες, όλα και όλοι εμείς που βρισκόμαστε αντιμέτωπες με την έμφυλη βία μπορούμε να αντιληφθούμε την υποκρισία ενός συστήματος που παριστάνει ότι είναι σύγχρονο και προοδευτικό, ότι εξασφαλίζει δικαιώματα και ισότητα αλλά επιτρέπει να γίνονται τέτοια εγκλήματα. Σήμερα, το φεμινιστικό κίνημα πρέπει να ενωθεί με τις χιλιάδες κόσμου που ζητούν δικαιοσύνη για το έγκλημα των Τεμπών, όπως ακριβώς το 2023, όταν λίγες μέρες μετά το δυστύχημα προκηρύχθηκε γενική απεργία για τις 8 Μάρτη και τα φεμινιστικά συνθήματα ενώθηκαν με τη γενικότερη λαϊκή οργή.
Η προσπάθεια συγκάλυψης και η τοποθέτηση του πρω- θυπουργού ότι «δεν γνώριζε για το μπάζωμα», δεν διαφέρει καθόλου από τον ισχυρισμό της υπουργού Μενδώνη ότι «ο Λιγνάδης την εξαπάτησε». Πρόκειται για μια κυβέρνηση η οποία είναι πρόθυμη να προστατέψει το πολιτικό της προσωπικό και τη διαπλοκή ακόμα και για τα πιο ειδεχθή εγκλήματα.
Οι ιδιωτικοποιήσεις των δημόσιων αγαθών και η συρρίκνωση του μέρους του κρατικού προϋπολογισμού που κατευθύνεται στην κοινωνική πρόνοια είναι μια ευθεία επίθεση στις ζωές μας. Είτε πρόκειται για τον σιδηρόδρομο που δεν είναι ασφαλής, είτε πρόκειται για τα νοσοκομεία που αδυνατούν να περιθάλψουν όσους/ες το έχουν ανάγκη. Για τα θύματα έμφυλης και σεξουαλικής βίας σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμία προστασία. Στην Ελλάδα είναι από ανεπαρκείς έως ανύπαρκτες οι δομές που μπορούν να φιλοξενήσουν γυναίκες και παιδιά που το έχουν ανάγκη, ενώ δεν υπάρχει ψυχολογική και νομική υποστήριξη για τα θύματα.
Η κυβέρνηση παριστάνει ότι ενδιαφέρεται για την προστασία των γυναικών, νομοθετώντας βαρύτατες ποινές για τους δράστες της βίας και ενισχύοντας την αστυνομοκρατία. Με αυτό τον τρόπο δείχνει ότι αδιαφορεί εντελώς για τα θύματα που τα αφήνει απροστάτευτα και δίνει περισσότερη δύναμη σε ένα τιμωρητικό κράτος καταστολής το οποίο γνωρίζουμε ότι είναι εχθρός των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων.
Με την άνοδο της ακροδεξιάς το τελευταίο διάστημα σε παγκόσμιο επίπεδο, έχουν έρθει ξανά στην επιφάνεια θέματα που υποτίθεται ότι ήταν λυμένα στον 21ο αιώνα. Αμφισβητείται το δικαίωμα στην άμβλωση, αποψιλώνεται η κοινωνική πρόνοια για τα ευάλωτα κομμάτια της κοινωνίας, στοχοποιείται η τρανς ταυτότητα φύλου κλπ. Όλα αυτά δείχνουν ότι είναι κάλπικη η υπόσχεση ενός δίκαιου κόσμου στο σύγχρονο καπιταλιστικό και πατριαρχικό σύστημα και ότι ο μόνος τρόπος για να ζήσουμε ελεύθερα είναι παλεύοντας για την ανατροπή του.
