Να μην αφήσουμε να πεθάνει ο αγωνιστής Δημήτρης Κουφοντίνας, έστω και την ύστατη στιγμή.

Ο αγώνας του Κουφοντίνα ως απεργού πείνας και δίψας είναι δίκαιος. Δεν υπερασπίζεται μόνο τα δικαιώματα του ως κρατούμενος, παλεύοντας να υπερασπιστεί έστω και τα ελάχιστα δικαιώματα που του αφήνει η εκδικητική και φωτογραφική ρύθμιση, αλλά παλεύει με το παράδειγμά του για τις δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα όλων των αγωνιζομένων. Παλεύει ενάντια σε μια αυταρχική κυβέρνηση που δεν θέλει εμμονικά μόνο να δολοφονήσει τον ίδιο. Στην περίπτωση αυτή δείχνει με τον αυταρχικό της κατήφορο την ανάγκη της να καταστείλει το κίνημα, τους αγωνιστές του και τις αντιστάσεις του, με όλα τα νομικά και κατασταλτικά μέσα που έχει στα χέρια της, αλλά και παραβαίνοντας και τους δικούς της νόμους. Αναπαράγει την τρομοϋστερία για να συκοφαντήσει τον Κουφοντίνα και το κίνημα αλληλεγγύης του, να δικαιολογήσει την καταστολή και τον αυταρχισμό της και να προλειάνει το κατασταλτικό έδαφος για τον νέο κύκλο αγώνων που έρχεται ενάντια στην πολιτική της. Θέλει η αστική τάξη, στην κρίση που περνάει “με πρόσχημα την πανδημία”, να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς και τις παρακαταθήκες του κινήματος ενάντια της, απομονώνοντας το και διεγείροντας τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας. Ο ρεβανσισμός της δηλώνεται στο μοτίβο που χρησιμοποιεί ως κυρίαρχο αφήγημα: ”η δημοκρατία δεν εκδικείται, αλλά και δεν εκβιάζεται”. Με την δήλωση αυτή, δείχνει τις προθέσεις της ότι από εδώ και πέρα, ο κάθε δίκαιος ταξικός και κοινωνικός αγώνας, όχι μόνο είναι εκβιασμός αλλά και θα αντιμετωπίζεται αυταρχικά.

Γνωρίζουμε ότι το πρόβλημά μας είναι η αστική πολιτική και η κρατική τρομοκρατία. Δικό μας χρέος είναι να κατεβούμε στις 26/2 στις 12 στην Πλατεία Συντάγματος. Ο Κουφοντίνας είναι λίγο πριν τον θάνατο, κάνοντας αίτημα στους οικείους του να μην του γίνει ανάνηψη εάν χάσει τις αισθήσεις του. Δεν μπορούμε να βλέπουμε την δολοφονική πολιτική της κυβέρνησης και να σιωπούμε. Δεν μπορούμε να σκεφτούμε ότι πεθαίνει ένας καταπιεσμένος. Ασχέτως της γνωστής μας κριτικής για τις μεθόδους και τη δράση του, δεν μπορούμε να σκεφτούμε ότι ένας αγωνιστής πεθαίνει και να κοιμόμαστε ήσυχα τα βράδια. Αν πεθάνει θα είναι ο πρώτος απεργός πείνας που δολοφονήθηκε στην Ευρώπη τα τελευταία σαράντα χρόνια! Το κίνημα της αλληλεγγύης θα ενωθεί με τους αγώνες των εργαζομένων, τις φοιτητικές κινητοποιήσεις, τον ξεσηκωμό ενάντια στη σεξιστική βία, για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας.

 Καλούμε το Σάββατο 27/2 στις 12:00 στο Σύνταγμα.