Βιβλιοθήκη
Παγκόσμια Συνέδρια
Η 28η Φεβρουαρίου ήταν η μέρα των μαζικότερων διαδηλώσεων που έγιναν ποτέ. Εργαζόμενοι, νεολαία, εγκατέλειψαν τη δουλειά, κατέβηκαν στο δρόμο κι έμειναν εκεί, σε πείσμα των δακρυγόνων, των χειροβομβίδων κρότου-λάμψης, του νερού από τα κανόνια των τεθωρακισμένων που αγόρασε η αστυνομία από το Ισραήλ. Το μαζικό κίνημα ξαναπιάνει το νήμα των τεράστιων αγώνων του 2007-2012, αλλά με μεγαλύτερη πολιτική εμπειρία τώρα πια. Καμία πολιτική δύναμη δεν μπορεί να βρει άλλοθι στην υποτιθέμενη αδράνεια του κόσμου.
Η κυβέρνηση ξέρει πως δεν είναι μόνο η οργή για την εξόφθαλμη συγκάλυψη που ξεσηκώνει τον κόσμο. Είναι η αγανάκτηση για το εργατικό εισόδημα που εξανεμίζεται από τον πληθωρισμό, ενώ η όποια ανάκαμψη υπόσχονταν οι κυβερνήσεις, όταν ορθοποδήσει η οικονομία, ωφελεί αποκλειστικά τις εταιρείες της ενέργειας, της κατασκευής ή του εφοπλισμού. Η κτηματομεσιτική κερδοσκοπία κάνει αδύνατο να βρει κανείς αξιοπρεπή στέγη με προσιτό ενοίκιο. Η οικονομία του τουρισμού διαλύει το περιβάλλον και κάνει αβίωτες ολόκληρες περιοχές, αφήνοντας στην κοινωνική πλειοψηφία αβέβαια εισοδήματα. Ακόμα και αυτή η αναιμική ανάκαμψη, ωστόσο, έχει δώσει τη θέση της σε μια νέα ύφεση.
Είναι η αγανάκτηση για την ανυπαρξία κάθε υπηρεσίας προστασίας, που από τους καμένους ανθρώπους στο Μάτι, τους πνιγμένους στη Μάνδρα και τους ατελείωτους νεκρούς της πανδημίας, μας στο έγκλημα των Τεμπών.
Είναι η αγανάκτηση από την κρατική βία, το αυταρχικό λοκντάουν, τον ξυλοδαρμό των παιδιών στις πλατείες και στις διαδηλώσεις που η κυβέρνηση κήρυξε παράνομες, τον πνιγμό των εκατοντάδων μεταναστών και προσφύγων στην Πύλο, την υποστήριξη του Ισραήλ στην ισοπέδωση της Γάζας.
Ο εφιάλτης των καπιταλιστών ζωντανεύει σε όλη την περιοχή: από τον πολύμηνο αναβρασμό που έριξε την κυβέρνηση στη Σερβία και τις οργισμένες κινητοποιήσεις στη Μακεδονία, μέχρι τις μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στον αυταρχισμό του Ερντογάν στην Τουρκία. Η φλόγα της εξέγερσης ενός λαού εμπνέει και εξαπλώνεται στους διπλανούς. Και οι καπιταλιστές ξέρουν ότι όχι μόνο να σαρώσει τις κυβερνήσεις τους, αλλά και να στραφεί ενάντια στο σύστημα που αυτές υπηρετούν.
Το πρώτο αντανακλαστικό της κυβέρνησης ήταν να λοιδορήσει και να απαξιώσει το κίνημα που ξεκίνησε με τις επίσης τεράστιες διαδηλώσεις της 26ης Γενάρη. Όταν κατάλαβε ότι με αυτό τον τρόπο απλώς φουσκώνει κι άλλο την οργή, προσπάθησε να παρουσιάσει τις κινητοποιήσεις ως εκδήλωση εθνικού πένθους, που δεν πρέπει να γίνει αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης. Του κάκου! Οι μάζες δεν σταμάτησαν να φωνάζουν: κάτω η κυβέρνηση.
Μετά το σοκ της 28ης Φλεβάρη, η κυβέρνηση επιχείρησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις με έναν υποτιθέμενα ριζικό ανασχηματισμό. Αλλά δεν μπορεί πλέον να προσελκύσει κανέναν, και ανακυκλώνει απλώς τα ίδια σάπια υλικά, σε όλο και χειρότερους συνδυασμούς, βάζοντας έναν καραμπινάτο ρατσιστή, τον Βορίδη, στο Υπουργείο μετανάστευσης και διατηρώντας τον Άδωνι, που ξεσηκώνει και τις πέτρες εναντίον του κάθε φορά που επισκέπτεται νοσοκομείο, στο Υπουργείο Υγείας. Οι εκλογές στο μεγαλύτερο πρωτοβάθμιο σωματείο της χώρας, την ΕΙΝΑΠ, στραπατσάρισαν την παράταξη του Άδωνι, της Παγώνη, των διορισμένων διοικητών και των ρουφιάνων τους.
Τώρα, η κυβέρνηση προσπαθεί να κατευνάσει τα πνεύματα αυξάνοντας τον κατώτατο μισθό. Αλλά η αύξηση είναι αστεία σε σχέση με την ακρίβεια και την πραγματική μείωση του εργατικού εισοδήματος.
Είναι διατεθειμένη να θυσιάσει κάποια κατώτερα στελέχη για να σωθούν οι κορυφές. Αλλά φοβάται τόσο τις αποκαλύψεις που δεν τολμά να κάνει ούτε αυτό. Ρίχνει λάδι στη φωτιά με την απόφαση να παραπέμψει απευθείας τον Τριαντόπουλο, παρακάμπτοντας μια συζήτηση στη Βουλή, που, όσο τελετουργική και ανούσια και αν είναι, θα μπορούσε να φέρει στο φως στοιχεία για το ευρύτερο κοινό.
Τι της μένει; Να υποσχεθεί γενναίες αυξήσεις στους μισθούς των ενστόλων για να τους κρατήσει πιστούς απέναντι στον μεγαλύτερό της εχθρό, τον εσωτερικό, δηλαδή εμάς, ίσως προλειαίνοντας και το έδαφος για μεγαλύτερη εμπλοκή στην ουκρανική ιμπεριαλιστική σύγκρουση.
Το μόνο που συγκρατεί προς το παρόν την κατάρρευση της ΝΔ είναι η απουσία πειστικής αντιπολίτευσης. Η πρόταση μομφής ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς το μόνο που κατάφερε ήταν να δώσει μια ύστατη, έστω πρόσκαιρη, νομιμοποίηση στη ΝΔ. Διότι το ζήτημα δεν είναι ότι η κυβέρνηση δεν έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής, αλλά ότι η Βουλή δεν έχει πλέον την εμπιστοσύνη της κοινωνίας.
Τα κόμματα που κυβέρνησαν στην κρίση, εφαρμόζοντας όλα ανεξαιρέτως λιτότητα, είναι λογικό να μην εμπνέουν. Το ΠΑΣΟΚ, που άνοιξε τον χορό των μνημονίων, με όλη την αλαζονεία της ηγεσίας Ανδρουλάκη, μένει στάσιμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση που πούλησε τους σιδηροδρόμους ανοίγοντας το δρόμο για το έγκλημα, πέφτει στην αφάνεια που του αξίζει. Όπως είναι λογικό, παρασέρνει μαζί του τη Νέα Αριστερά και το Κίνημα Δημοκρατίας, που μοιράζονται την ευθύνη των μνημονιακών κυβερνήσεων με τους ΑΝΕΛ. Η ανάμνηση όλων αυτών είναι πολύ πρόσφατη.
Με τον τηλεοπτικό τσαμπουκά της Ζωής Κωνσταντοπούλου, η Πλεύση Ελευθερίας ευνοείται δημοσκοπικά, παρά την αλλοπρόσαλλη πολιτική της (στήριξη δεξιών μέτρων όπως τα ωνάσεια σχολεία ή η απόφαση του ευρωκοινοβουλίου για σύνταξη έως και στα 74, κατά καιρούς φλερτ με την ακροδεξιά). Προβάλλεται ως αντισυστημική, αλλά υπερασπίζεται ακριβώς το νόμο και την τάξη του συστήματος, που φτιάχτηκαν για τα συμφέροντα των δυνατών. Εκμεταλλεύεται ένα κίνημα στο οποίο δεν συνέβαλε καθόλου, γιατί δεν διαθέτει οργανωμένη δύναμη πουθενά.
Το ΚΚΕ, από την άλλη, διαθέτει δύναμη στα συνδικάτα και στο κίνημα, αλλά δεν προσπαθεί καν να προσφέρει κάποια προοπτική. Αναμασάει διαρκώς γενικόλογα σύνθημα (“τα κέρδη τους ή οι ζωές μας”) και εναντιώνεται σε κάθε πραγματικά μάχιμο αίτημα, όπως η απαλλοτρίωση της Hellenic Train και η επιστροφή των σιδηροδρόμων στο δημόσιο. Αυτό καταγγέλλουν και οι συνδικαλιστές που αποχωρούν από το κόμμα. Οι χαριεντισμοί με τον Τασούλα στην ορκομωσία του δίνουν την εικόνα ενός μηχανισμού που δεν έχει καμία διάθεση να έρθει σε ρήξη με το σύστημα.
Η κρίση της ΝΔ, σε συνδυασμό με την ανεπάρκεια της κοινοβουλευτικής αριστεράς, φέρνουν και πάλι στο προσκήνιο τον κίνδυνο της ακροδεξιάς. Εάν η Λατινοπούλου και η Νίκη χάνουν τη φόρα τους, ο Βελόπουλος φαίνεται να χτυπάει έως και διψήφια ποσοστά, και το δηλητήριό του πρέπει να αντιμετωπιστεί έγκαιρα από το εργατικό κίνημα. Ωστόσο, κανένας τους δεν μπόρεσε να παίξει τον παραμικρό ρόλο στην απεργία και στο κίνημα. Φασίστες δεν τόλμησαν να εμφανιστούν ανοιχτά στις 28, και θα εξασφαλίσουμε ότι δεν θα πατήσουν ούτε στο μέλλον.
Το κίνημα των Τεμπών δεν το ενέπνευσε καμία κοινοβουλευτική αντιπολίτευση. Η επιμονή του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων έπαιξε σημαντικό ρόλο. Τον πιο κρίσιμο, όμως, τον έπαιξε η αγωνιστικότητα των εργαζομένων, της νεολαίας, των καταπιεσμένων που ξεχύθηκαν στους δρόμους. Το στοίχημα είναι το κίνημα να μην υποχωρήσει, να ξέρει τι θέλει, να οργανωθεί χωρίς κανέναν κοινοβουλευτικό πληρεξούσιο ή υποτιθέμενο σωτήρα. Ό,τι κερδίζουμε, το κερδίζουμε μόνοι μας.
Καμία δικαιοσύνη δεν θα υπάρξει αν δεν πέσει η κυβέρνηση. Αλλά και καμία εμπιστοσύνη δεν θα χρωστάμε στις επόμενες κυβερνήσεις. Να ρίξουμε το Μητσοτάκη, για να μας φοβάται όποιος κι αν έρθει. Αυτή τη φορά, να μην χαρίσουμε τις ελπίδες μας σε κανένα κόμμα του κοινοβουλίου. Να χτίσουμε τις πολιτικές οργανώσεις που χρειάζονται στον αγώνα μας. Να ενισχύσουμε την ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική αριστερά, που δεν περιμένει τις εκλογές και δεν χάνει τον καιρό της στα έδρανα της Βουλής. Να ενώσουμε τις πραγματικά αντικαπιταλιστικές δυνάμεις.
Για τα Τέμπη, για τη φτώχεια, για την καταπίεση δεν φταίνε απλώς κάποιοι διεφθαρμένοι, δεν φταίει μόνο το άθλιο πολιτικό προσωπικό του Μαξίμου ή της Βουλής. Φταίει το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης: ο καπιταλισμός.
Η απεργία της 9ης Απρίλη είναι ο επόμενος, αλλά όχι ο τελευταίος σταθμός. Να συνεχίσουμε με νέες απεργίες και διαδηλώσεις. Να παραλύσουμε την παραγωγή των καπιταλιστών. Να καταλάβουμε σχολές, σχολεία, χώρους δουλειάς, δημαρχεία, κυβερνητικά κτίρια, όπως κάναμε στην αρχή της κρίσης.
Κανείς δεν θα τα αναλάβει όλα αυτά αν δεν το κάνουμε μόνοι μας. Να στηρίξουμε τα σωματεία και τους συλλόγους μας. Να πάρουμε τον έλεγχό τους από τους γραφειοκράτες που συνδιαλέγονται με τα αφεντικά. Να φτιάξουμε συνελεύσεις και επιτροπές σε κάθε γειτονιά, μεγάλο χώρο εργασίας, πανεπιστήμιο. Μόνο την αυτοοργάνωση μας μπορούμε να εμπιστευτούμε, καμία άλλη εξουσία.
Να απαιτήσουμε την απαλλοτρίωση των σιδηροδρόμων, χωρίς καμία αποζημίωση στην εταιρεία. Αποκλειστικά δημόσιες επιχειρήσεις στις μεταφορές, στις συγκοινωνίες, στην ενέργεια, στην παραγωγή, παντού. Να επιβάλλουμε τον δικό μας έλεγχο, με επιτροπές εργαζομένων και πολιτών, που θα εκλέγονται και θα λογοδοτούν στις συνελεύσεις μας. Μόνον αυτές εμπιστευόμαστε, κανέναν ιδιώτη επιχειρηματία και κανέναν ελεγκτικό μηχανισμό του κράτους. Τέλος στα ιερά δικαιώματα του ιδιοκτήτη και του διευθυντή – είδαμε πολύ καλά σε τι ζωή μας έχουν οδηγήσει όλα αυτά.
Να ενωθούμε ντόπιοι και ξένοι εργαζόμενοι, ενάντια στον κοινό εχθρό, τους καπιταλιστές και το κράτος τους. Να συναδελφωθούμε με τους εργαζομένους των γειτονικών χωρών, των Βαλκανίων και της Τουρκίας, ξεπερνώντας τα εθνικιστικά μίση που εξυπηρετούν μόνο τα αφεντικά κάθε χώρας.
- Κάτω η κυβέρνηση της ΝΔ
- Να λογοδοτήσουν και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι για το έγκλημα των Τεμπών
- Απαλλοτρίωση της Hellenic Train χωρίς αποζημίωση, δημόσιος ΟΣΕ με εργατικό έλεγχο
