Παγκόσμια Συνέδρια
Μιχάλης Σκούρτης
Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μια συμβολή μου στη συζήτηση της συνδιάσκεψης ΟΚΔΕ Σπάρτακος 2016 και τα υπάρχοντα πολιτικά (2) κείμενα που έχουν κατατεθεί. Η συμβολή αυτή δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ένα ολοκληρωμένο κείμενο πάνω στα ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται. Έχοντας λάβει υπόψη τα αντίστοιχα σημεία των 2 υφιστάμενων φετινών ντοκουμέντων α. υπογραμμίζει (προάγει) σημεία από συγκεκριμένες αναλύσεις τα οποία θεωρεί κάπως σημαντικότερα. β. Συμπληρώνει και βάζει κάποια σημεία που λείπουν εντελώς από την ανάλυση μας. γ. Διαφωνεί με τον τρόπο που βλέπουν οι συγγραφείς των υπαρχόντων κειμένων κάποια άλλα σημεία.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ: Μερικές κρίσιμες παρατηρήσεις.
Η εμφάνιση της δράσης των κοινωνικών κινημάτων σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και εγχώριο επίπεδο από το 2001-2002 σηματοδότησε και την συμμετοχή της οργάνωσης μας στην δράση και στις διεργασίες των διαφόρων μορφών πάλης που εξελίχθηκαν σε όλη την Ελλάδα και αλλού, ποτέ όμως στο μέγεθος που μας αναλογούσε. Η ταυτόχρονη επικράτηση μιας παραλυτικής συζήτησης και αμφισβήτησης αυτών των κινημάτων (Forum) που επικράτησε στο εσωτερικό της οργάνωσης μας για την “επαναστατική” ποιότητα και κατεύθυνση τους έβγαλε πραγματικά χρήσιμα συμπεράσματα που αξιοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό στην επόμενη κινηματική έκφραση 2008 και 2009-2011 (σαφώς ριζοσπαστικοποιημένη από πριν), μας στοίχισε όμως σε δύο επίπεδα εξίσου χρήσιμα για την αποτελεσματικότερη παρέμβαση και παραπέρα οικοδόμηση μας στην περίοδο.
α. Η οργάνωση μας δεν κατάφερε να ενεργοποιηθεί συνολικά ή με την πλειοψηφία τουλάχιστον των μελών της μέσα σε αυτά, θεωρητικοποιώντας μάλιστα την αδυναμίας της σε σημείο να συζητάει για Forum ξε-Forum, ως αυτά τα κινήματα να μην υπήρχαν ή να μην ήταν “αναγκαία” για την παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας και χρήσιμα για μια συνολικότερη αμφισβήτηση. Στην πραγματικότητα πλήγωνε τη συντροφικότητα στο εσωτερικό της και ξεδίπλωνε έναν ανταγωνισμό για την “σωστή συνταγή” που θα ζήλευαν οι αληθινοί εχθροί μας.
β. Δεν κατάφερε να επηρεάσει στο μέτρο των δυνατοτήτων της τις πρωτοπορίες που κινούνταν ή κοινωνικές ομάδες που κινούνταν για πρώτη φορά με ένα ομολογουμένως πρωτόλειο ή πολλές φορές εκλογικά και οργανωτικά κατευθυνόμενο τρόπο και εξ’ αυτού να προετοιμαστεί καλύτερα για τις επόμενες ταξικές “μάχες” έχοντας εμπλουτίσει σημαντικά την θεωρητική επαναστατική κατάρτιση των νέων κυρίως μελών της (αριστερή αντιπολίτευση) με περισσότερες πραγματικές εμπειρίες. Στην πραγματικότητα άφηνε εντελώς ανοιχτό πεδίο δράσης λαμπρό σε όλο το γραφειοκρατικό και ρεφορμιστικό μπλοκ να δρα ανενόχλητο μέσα σε αυτά τα κινήματα με εμάς «δύσπιστους θιασώτες».
Είναι σαφές πως η ΟΚΔΕ Σπάρτακος δεν ευθύνεται ούτε για τον χαρακτήρα των κοινωνικών-πολιτικών και εργατικών κινημάτων ούτε και για τον βαθμό της παραπέρα πολιτικοποίησης τους και της εξέλιξης τους. Είναι ωστόσο επίσης σαφές ότι “αρνήθηκε” τότε και με έναν ιδιόρρυθμο τρόπο να αναλάβει το μέρος της ευθύνης που της αναλογούσε πολιτικά, οργανωμένα και συντροφικά μέσα σε αυτά τα κινήματα και η αναβάθμιση της θεωρητικοποίησης της άρνησης ήρθε με την άδικη προσωπική κριτική στους / στις συντρόφους /ες που ενεργοποιούνταν σε αυτές τις κινηματικές διαδικασίες και τους κύκλους συμπαθούντων ή υποψήφιων μελών που αυτοί οικοδομούσαν. Το χειρότερο είναι ότι “κινηματίες με ταυτότητα” ήταν κατευθυνόμενοι και ταυτισμένοι με την πλειοψηφία της 4ης… Και το απαξιωτικό ερώτημα που έθεταν κάποιοι ήταν (Και τί κάνατε μέσα στα κινήματα;) Η ιστορία αποδείχνει συνεχώς ότι όπου δρούμε με οργανωμένο τρόπο οι παρεμβάσεις και τα αποτελέσματα που επιστρέφουν είναι πολλαπλάσια και αντιστρόφως ανάλογα του μεγέθους μας.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις επόμενες πολύ σωστές πρωτοβουλίες και τοπικές προσπάθειες μελών της οργάνωσης μας το αμέσως επόμενο διάστημα για την συμπόρευση στη δράση με αντικαπιταλιστικές δυνάμεις (Νέα Σμύρνη, Βύρωνας κ.ά.).
Ωστόσο η πολιτική επιρροή των ρεφορμιστικών ηγεσιών και νέων γραφειοκρατών μέσα σε αυτά τα κινήματα (που έτσι ή αλλιώς είναι πλειοψηφική) είχε ήδη ξεκινήσει από την ακμή τους (και όχι κατά την ύφεση τους) και φυσικά καταλυτικό ρόλο στην πολιτική επικράτηση τους έπαιξε η πολιτική προσχώρηση σε αυτή την λογική διεθνιστικών οργανώσεων τύπου ΔΕΑ ή σταλινογενών τύπου ΚΟΕ όσο και η στάση της πλειοψηφίας της 4ης Διεθνούς.
Το λάθος μας ήταν η ισχνή παρουσία και παρέμβαση μας σε ζωντανές κινηματικές διαδικασίες με τις απόψεις μας από κοντά λόγω… της σωστής διαφωνίας μας με την πλειοψηφία της 4ης Διεθνούς που ομολογουμένως από τότε έχτιζε πολιτικές συμπορεύσεις με λάθος συμμάχους και στρατηγική, από μακριά…
Στις μεγάλες κινηματικές διαδικασίες που γεννήθηκαν αργότερα στις πλατείες από το 2010, οι εργατικές πρωτοπορίες, οι μικρές επαναστατικές οργανώσεις, ο αντιεξουσιαστικός χώρος, και η νεαρή ακόμα ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρέθηκαν αντιμέτωπες και καθ’ όλα απροετοίμαστες ξαφνικά και μαζικά α. με έναν κόσμο που στη μεγάλη του πλειοψηφία δεν είχε κατέβει στις πλατείες με σκοπό να μην γυρίσει σπίτι του ούτε και έβαζε από μόνος του ζήτημα πραγματικής εξουσίας παρά μόνο αμφισβητούσε αόριστα ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και τη συγκεκριμένη κυβέρνηση την ίδια ώρα που εκτόνωνε την οργή του. Άρα ένα αγανακτισμένο ακροατήριο ανοιχτό σε νέες εκλογικές υποσχέσεις και μια νέα ανάθεση.
β. με έναν ήδη οργανωμένο ρεφορμισμό, υποβοηθούμενο από κεντρίστικα δεκανίκια από το 2003 (ΣΥΡΙΖΑ πλέον), που συγχρωτίστηκαν πολύ νωρίς με την κίνηση και τα αιτήματα των μαζών… που καταφέρνει να απηχεί τις εκλογικές υποσχέσεις και δεσμεύσεις με πολλή μεγαλύτερη επιτυχία από εκεί που τις είχε αφήσει στην προηγούμενη περίοδο των κινημάτων αλλά και της ύφεσης τους. Μέσα σε αυτό το κλίμα τα “αντικαπιταλιστικά – επαναστατικά” προγράμματα των συνιστωσών του ΡΙΖΑ είχαν ήδη πάει περίπατο και το μόνο άλλοθι που είχε μείνει ήταν το “αίτημα των μαζών” για εκλογές και η στήριξη από την πλειοψηφία της 4ης Διεθνούς σε αυτή την κινηματική ψηφοθηρία. Μέσα σε αυτή την κατάσταση να εκτυλίσσεται σε μεγάλο βαθμό ως δεδομένη… η νεαρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ πολύ μικρή πιθανότητα είχε να αντιστρέψει – έστω σε κάποιο βαθμό το κλίμα, όσο και αν το επεδίωκε μια μερίδα αγωνιστών / στριών της συνειδητά – και να μην συρθεί και η ίδια στην εκλογολογία και τις λάθος πολιτικές συνεργασίες. Γιατί μια μερίδα αγωνιστών / ριων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ήταν ακριβώς στο ίδιο μήκος κύματος με τις ρεφορμιστικές ηγεσίες με λίγο αντικαπιταλιστική και αντι ΕΕ ρητορεία. Άρα δεν είναι τόσο ότι το κίνημα των πλατειών δεν κατάφερε να αυτοοργανωθεί όπως συνηθίζουμε να λέμε απλά, αλλά και οι ευθύνες των ηγεσιών και στελεχών του ρεφορμιστικού και αντικαπιταλιστικού μπλοκ όσο και τα τραγικά λάθη της 4ης, όσο και οι δικές μας ελλείψεις και αστοχίες που συνέβαλαν αρκετά σε αυτό. Βρεθήκαμε απροετοίμαστοι, με πολύ μικρές εμπειρίες από την προηγούμενη κινηματική περίοδο, με ασυντόνιστη και αποσπασματική δουλειά από τη νεοσύστατη ΑΝΤΑΡΣΥΑ και δικαιολογημένη καχυποψία με έναν κόσμο του αντιεξουσιαστικού χώρου που θα μπορούσαμε τότε να έχουμε μεγαλύτερη ενότητα στη δράση ειδικά στο αντιφασιστικό κίνημα. Τα δύο μεγαλύτερα λάθη μας ήταν και παραμένουν…
α. Η μη ρεαλιστική και συντροφική αντιμετώπιση του πολιτικού ζητήματος της φυσιογνωμίας και της στρατηγικής της 4ης Διεθνούς από εμάς συλλογικά και εξ’ αυτού η δαιμονοποίηση της όσο και η οικειοποίηση της “λύσης” από ένα τμήμα της οργάνωσης. Ένα ζήτημα που μπορεί να προϋπήρχε από την δεκαετία του ‘90 αλλά φάνηκε περίτρανα όταν οι κοινωνικές ομάδες κινήθηκαν μαζικά σε πολλά σημεία του κόσμου και στην Ελλάδα και φυσικά όταν εμείς το επαναφέραμε με προσωπικούς αφορισμούς ως ήδη τελειωμένη υπόθεση…
β. Η μονομερής στροφή της οργάνωσης μας με τρόπο απαξιωτικό πολλές φορές απέναντι στα “ρεφορμιστικά” κινήματα και τους συντρόφους μας που σε συνέχεια και με συνέπεια δούλευαν και δουλεύουν μέσα σε αυτά ακόμα χρησιμοποιώντας αρκετά από τα επαναστατικά εργαλεία που ενστερνίστηκαν μέσα στην ΟΚΔΕ Σπάρτακος και φυσικά δικαιώνονται στα μάτια των ρεφορμιστών τώρα που έπεσαν οι μάσκες. Ούτε εμείς τους θέλαμε στην οργάνωση ούτε και αυτοί /ες την έκαναν ποτέ αληθινά “κτήμα” τους.
Αυτά, στο βαθμό που “σηκώνουμε” αυτά που απαξιώνουν οι γραφειοκρατίες.
Για το ζήτημα του αντιρεφορμισμού, ενώ ο ρεφορμισμός ήταν, είναι και θα είναι στρατηγικός αντίπαλος, είναι και κρίσιμο πως δουλεύουμε με τους ρεφορμιστές στο δρόμο σε κάθε περίοδο και ειδικότερα τις περιόδους που διαλύονται οι αυταπάτες τους. Αλλιώς τους αφήνουμε εκεί που κάθονται ή τους “βοηθάμε” να αποστρατευτούν ή να εκφασιστούν. Σε κάθε περίπτωση δεν τους δέρνουμε ούτε και τους κυρήσουμε “ανεπιθύμητους”. Το τελευταίο καταφύγιο όταν δεν μπορείς να πείσεις μπορεί εύκολα να γίνει ο εμφύλιος των καταπιεσμένων.
ΣΥΡΙΖΑ: Μερικά κρίσιμα σημεία στα οποία δεν χωράνε αμφισημίες.
Είναι βέβαιο ότι ο Σύριζα μετεξελίχθηκε σε φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία με καλπάζοντα ρυθμό μέσα στη φάση του καπιταλισμού που διανύουμαι αλλά και ως κεντρική πολιτική επιλογή της φυτευτής (Αλαβάνος – Γλέζος – Δαχτυλίδι – Τσίπρας) ηγεσίας του. Επιπλέον όμως έρχεται να καλύψει και το “κενό” της σοσιαλδημοκρατίας που αφήνει η κατάρρευση του μετεξελιγμένου ΠΑΣΟΚ όσο και η αδυναμία των φιλόδοξων σχεδίων τύπου Ποτάμι να καλύψουν αυτό το κενό οικοδομώντας ταυτόχρονα το νέο κεντρώο χώρο του πολιτικού συστήματος με άλλες δυνάμεις. Ωστόσο η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν είχε το δίλλημα εργατικές ανάγκες ή αστική πολιτική και αυτό φάνηκε αλλά και ομολογήθηκε ξεκάθαρα από τις πρώτες κιόλας ώρες της διακυβέρνησης, με την γραμμής της “ήπιας ενσωμάτωσης” στο ελληνικό κατεστημένο που επιβλήθηκε σε όλη την κυβέρνηση από την αρχή. Αν όμως παρακολουθούσε κανείς προσεκτικά και τις συνεχώς μεταβαλλόμενες προεκλογικές εξαγγελίες του Αλέξη Τσίπρα κ.ά. θα είχε κατανοήσει ότι το αρχικό προβαλλόμενο τότε προεκλογικό “μαχητό ζήτημα” των εργατικών – κοινωνικών αναγκών ήταν αυτό ακριβώς που προσπαθούσε να “μαζέψει” με κάθε τρόπο ώστε να φτάσει στην αναζήτηση μιας ρεαλιστικής υπερψήφισης του από την κοινωνία στην λογική του μικρότερου κακού χωρίς καμία απολύτως δέσμευση. Ο Αλέξης Τσίπρας λοιπόν και η ηγετική του ομάδα δεν βρέθηκαν ποτέ σε κανένα τέτοιο δίλλημα γιατί είχαν ξεκαθαρίσει προ πολλού ότι θα ακολουθήσουν αστική πολιτική μια φρέσκιας και συνεπούς σοσιαλδημοκρατίας με “καθαρότερα χέρια”, κοπής 2015. Το δημοψήφισμα για αυτούς δεν ήταν παρά μόνο ένα ακόμα διαπραγματευτικό χαρτί στην δική τους κυβερνητική υπεράσπιση, μέχρι να “βρούν” ακριβώς τη θέση τους μέσα στη συνεχώς διαμορφούμενη ιμπεριαλιστική σκακιέρα και τον αστικό ελληνικό χάρτη. Γιατί ή Ελλάδα παραμένει -με έναν ιδιόρρυθμο τρόπο μέσα στην συνδυασμένη και ανισόμετρη ανάπτυξη- μια μη ανεπτυγμένη καπιταλιστική χώρα, με ισχυρούς καπιταλιστές (κυρίως διανομείς και μεταπράτες αγαθών και υπηρεσιών και χρηματοπιστωτές) και καταπιεστικό αστικό κράτος με θαυμαστές εφεδρείες (Χρυσή Αυγή, Καρατζάφέρης – Μπαλτάκος, Αρτέμης Σιώρας κ.ά.) σε όλες τις διαφορετικές μορφές άσκησης της εξουσίας τους και “αποπλάνησης” μιας κοινωνίας που εν πολλοίς τους θεωρεί ακόμα από πατριώτες επενδυτές και εργοδότες ώς εθνικούς ευεργέτες. Επίσης μια περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη στη Μεσόγειο με ακόμα μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες. Αυτό που μπορεί να προσθέσει κανείς είναι η ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση της ΕΕ και η λειτουργία του διευθυντηρίου των αναπτυγμένων καπιταλιστικών δυνάμεων (κυρίως Γερμανία) που καθόλου δεν μας κάνει αποικία και “πατρίδα υπό κατοχή”. Τελικά και ο μονόδρομος του ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της ΕΕ είχε εκφραστεί με σαφήνεια δια στόματος Χέλμουτ Κολ στον Γεώργιο Α. Παπανδρέου επί υπουργίας του στο ΥΠΕΞ με την ρήση: “Όποιος βλέπει οράματα για την Ευρώπη… να πάει στον οφθαλμίατρο!”. Για τους παραπάνω ακριβώς λόγους και με άλλοθι το εκλογικό ποσοστό που τους οδηγούσε αναγκαστικά σε συγκυβέρνηση αλλά και επίσης άλλοθι τις δημοσκοπήσεις που συνέχιζαν να δείχνουν σταθερά “Μένουμε Ευρώπη” -ακόμα και μέσα στη νεολαία-, “καθάρισε” με συνοπτικές και ακραία αντιδημοκρατικές διαδικασίες τα “βαρίδια” της αριστερής πτέρυγας του και οδήγησε την ελληνική κοινωνία στην κάλπη για δεύτερη φορά με τα γνωστά αποτελέσματα. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτό το από χρόνια προαναγγελθέν “ξεκαθάρισμα” Τσίπρα έχει αρκετά σημεία έμπνευσης από το αντίστοιχο ΠΑΣΟΚ – ΞΕΚΙΝΗΜΑ. Αυτό που παραμένει αξιοσημείωτο είναι ότι τα 2-3 τελευταία χρόνια τα πιο ακραία φιλοευρωπαϊκά κόμματα στην Ευρώπη ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και το PODEMOS. Θέλαν σώνει και ντε να “σώσουν” την ιμπεριαλιστική Ευρώπη (της οποίας τα θεμέλια τρίζουν ακόμα υπό το βάρος της πολιτικής που ακολουθεί και της δομής της) και να την μετατρέψουν σταδιακά σε μια σοσιαλιστική Ευρώπη με την βοήθεια των κοινωνικών και εργατικών κινημάτων που θα καλούσαν τα ίδια αυτά κόμματα όταν θα αναλάμβαναν τις αντίστοιχες κυβερνήσεις. Και άρα είναι τελικά το εύλογο ερώτημα και ταυτόχρονα παράδοξη απόδειξη “γιατί πόνταραν και καλούσαν τα κινήματα από την θέση της κυβέρνησης πια (και αυτά απλά… θα υπάκουαν;) αφού την ώρα που το κοινωνικό – εργατικό κίνημα κινήθηκε αυθόρμητα και μαζικά πολύ πρόσφατα στην Ελλάδα οι ίδιοι ηγέτες με τα δεκανίκια, τα τσιράκια και τους πολιτευτές τους “έδειχναν” στο κίνημα μόνο εκλογική διέξοδο με μια νέα ανάθεση και αντίστοιχες προεκλογικές φανφάρες;” που προσπαθεί να απαντήσει η παραπάνω συλλογιστική και να χρησιμοποιήσει ταυτόχρονα σαν τεκμήριο άποψης.
ΛΑΕ: Μια αξιόπιστη βάση κριτικής μας απέναντι στην ΛΑΕ δεν θα πρέπει να στηρίζεται σε προβλέψεις για το ποσοστό που θα πάρει στις επερχόμενες εκλογές, πολλώ δε μάλιστα για το πόσο σύντομα θα διαλυθεί ή όχι. Κεντρικά σημεία όπως η απάλειψη από τα ντοκουμέντα της κάθε αναφοράς σε Μαρξισμό και Λενινισμό ή Κομμουνισμό, η έλλειψη προσυνεδριακού διαλόγου και οι αντιδημοκρατικές διαδικασίες που επικρατούν από τη συγκρότηση της, οι προγραμματικές αντινομίες της κ.ά. είναι πιο ουσιαστικά πεδία κριτικής.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Ο εθισμός στο “εφικτό” και το άπιαστο ιδεατό.
Φυσιωγνομία: επιλογή και αυτοδέσμευση
Η τριπολική φυσιογνωμία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο οργανωτικό (πότε πολιτικό μέτωπο, πότε πόλος αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής ανασύνθεσης για εκλογική κατανάλωση και πότε κόμμα κατά το δοκούν) όχι μόνο δεν της χαρίζει καμιά ευελιξία και είναι αυτοκαταστροφική αλλά αποδείχνει και τους ανίσχυρους δεσμούς των κοινών στόχων (ανατροπή και εξουσία από ποιούς/ες και για ποιούς/ες) ή την ανυπαρξία τους. Αν δεν έχουμε πειστεί εμείς μεταξύ μας δεν πρόκειται να πείσουμε κανέναν. Και καλώς ή κακώς η κυρίαρχη πραγματική συγκολλητική ουσία σε οποιαδήποτε σχέση, για όσο διαρκέσει, είναι μόνον οι κοινοί στόχοι. Όλα τα υπόλοιπα (μέθοδες – τακτικές) είναι άκρως σχετικά και κατά βάση χωρίζουν και σπάνια ενώνουν. Μέσα σε αυτή την τριπολικότητα απλά θα συσσωρεύονται πολλαπλασιαστικά μέχρι διάλυσης ότι χειρότερο κουβαλάει στις αποσκευές της η κομμουνιστική και διεθνιστική αριστερά και όχι ότι καλύτερο. Προσωποπαγής και μόνιμες ηγεσίες, φράξιες χωρίς αρχές, οργανωτικός συγκεντρωτισμός και φετιχισμός, παρέες, κοπτάτσια, ιδιοκτησιακή αντίληψη, ορολαγνεία, έκδοση πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων κ.ά. Αυτά μπορούν όχι μόνο να παραλύσουν την ενότητα στη δράση, τους αγώνες μας, την αποτελεσματικότητα μας, τις “ανώτερες” ιδέες μας, τη συντροφικότητα, τα όνειρα μας αλλά να τελικά να τα διασύρουν. Χωρίς την αναγκαία υπέρβαση στις συνήθειες, στο φόβο και στον εγωκεντρισμό σε λίγο καιρό (και κάθε καιρό) απλά θα μιλάμε μόνο για ένα ακόμα εκλογικό τρικ που μάταια θα προσπαθεί να αποτελέσει το εκλογικό αντίδοτο στον ρεφορμισμό και την σοσιαλδημοκρατία. Και όποιος υποτίμησε την υπαρκτή σωρρευμένη εμπειρία, το ένστικτο, τη διορατικότητα και το φιλότιμο αυτής της κοινωνίας με όλα τα στραβά της δεν είναι μόνο ότι έχασε… αλλά μάλλον αναφέρεται σε ένα εικονικό ακροατήριο το οποίο μάλιστα καταφέρνει και να το παραπλανά… ή έτσι θέλει να νομίζει! Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να λειτουργήσει μόνο σαν πόλος αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής ανασύνθεσης για τις συνιστώσες της και για όσους / ες συμφωνούν με τις βασικές αλλά “ξεκάθαρες” γραμμές του μεταβατικού προγράμματος της. Ειδικό βάρος πρέπει να δοθεί στη συνιστώσα των ανένταχτων που πρέπει να μπει στο επίκεντρο της ζωής και δράσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και να της επιτραπεί να λειτουργεί ισότιμα και δημοκρατικά γιατί αποτελεί το μέλλον και την ελπίδα κάθε προσπάθειας ανασύνθεσης. Όσο οι ανένταχτοι θα αποτελούν το αδρανές οικοδομικό υλικό της οικοδόμησης μικρομάγαζων που μικρομεγαλίζουν, τόσο θα συνεχίζεται ο αέναος κύκλος της δι-α-νόησης από αδράνεια. Ενώ οι συνιστώσες της δεν θα πρέπει να αυτοδιαλυθούν, επιβάλλεται πια να απελευθερώσουν την δυναμική τους μέσα και έξω από αυτή και να συγκροτηθούν σε πλατφόρμες συγκεκριμένων πολιτικών απόψεων οι οποίες έτσι κι αλλιώς αναμετρούνται μέσα σε οποιοδήποτε υπάρχον πεδίο (οργάνωση, μέτωπο, συσπείρωση-όταν αναμετρούνται) χωρίς όμως να καταφέρνουν να γονιμοποιήσουν αντικαπιταλιστικά – επαναστατικά παραπέρα ιδέες και δράση με μαζικό τρόπο ώστε να επιφέρουν πλήγματα στο υπάρχον καταπιεστικό σύστημα, με αποτέλεσμα να καταπνίγονται ή να εκτονώνονται μέσα στα ίδια πεδία αναφοράς τους εις βάρος τελικά της όποιας ανασύνθεσης και ανατροπής και τελικά εις βάρος του ίδιου του εαυτού τους. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός με σύνθεση και συντροφικότητα μπορεί τελικά να διευθύνει αποτελεσματικά ένα τέτοιο εγχείρημα και να συμπυκνώνει την δράση μέσα στην ίδια την κοινωνία (η οποία μέχρι σήμερα εξαθλιώνεται χωρίς να προλεταριοποιείται και με δική μας ευθύνη) που πρέπει να γίνει ο μοναδικός πραγματικός σύμμαχος και εταίρος σε αυτή την υπόθεση.
Πρόγραμμα: Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν “χωράνε” όλοι
Παρότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι κόμμα (και απέχει πολύ από το να γίνει) η συγκρότηση της δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στην ΕΚΟΥΣΙΑ συνεύρεση μελών και συνιστωσών στη βάση ΚΟΙΝΗΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ. Από την άλλη πρέπει να είναι ευπρόσδεκτος /η όποιος /α θέλει και μπορεί να συμβάλλει στην παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση και εξειδίκευση του δεύτερου ενοποιητικού στοιχείου (Πρόγραμμα) και όχι όποιος / α θέλει να το ξεχειλώσει οδηγώντας μας προς τα πίσω. Είναι αναγκαία η άμεση εξειδίκευση του μεταβατικού προγράμματος πολύ περισσότερο κοντά στα όρια της μεταβατικότητας από τα όρια της δημιουργικής ασάφειας. π.χ. Εμείς δεν φτάνει να ξεδιπλώνουμε τα ενναλακτικά σενάρια διανομής και αξιοποίησης του νερού ή ενέργειας αλλά να προτείνουμε αναδιανεμητικό νερό ή ενέργεια με συγκεκριμένα “ισοδύναμα” και είμαστε ανοιχτοί στους άμεσα ενδιαφερόμενους /ες να το αλλάξουν προς το καλύτερο για λογαριασμό όλων. Εμείς πρέπει να προτείνουμε κατάργηση της καπιταλιστικής γαιοπροσόδου, με αγροτική – εργατική εξουσία, στη γη, το νερό, το γενετικό υλικό, τον τιμάριθμο και ανασυγκρότηση του αγροτοσυνδικαλιστικού κινήματος κ.ά. για την παραγωγή αγαθών υψηλής ποιότητας και θρεπτικής αξίας και όχι να σχολιάζουμε δημοσιογραφικά το ξεκαθάρισμα του μητρώου των αγροτών της ΠΑ.ΣΥ. του ΚΚΕ. Αν το πρόγραμμα μας δεν γίνει το εργαλείο κοινής δράσης και στράτευσης θα καταντήσει το μοναδικό “διαπιστευτήριο” μιας ελιτίστικης “εναλλακτικής” ψήφου.
Αντιφασισμός: Από την Κατοχή, τους γερμανοτσολιάδες και τους χύτες στον κίνδυνο εκφασισμού των μαζών.
Απαιτείται η παραπέρα εργαλειοποίηση της φύσης του Φασισμού και των διεθνών εμπειριών αυτού α. για να διακρίνεται συνεχώς και καλύτερα από τις υπόλοιπες μορφές άσκησης της αστικής πολιτικής β. για να γίνονται “τάληρα” στην κοινωνία και τις εργατικές ενώσεις ο αληθινός χαρακτήρας και η αντιμετώπιση του σημαντικότατου εχθρού της γ. για να οικοδομηθούν παραπέρα οι αντιφασιστικές συσπειρώσεις και μέτωπα. Η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να ανασύρει από το θυμικό της, αλλά ούτε και την ιστορία της τι σημαίνει εκφασισμός και ανάπτυξη φασιστικού κινήματος γιατί δεν τα βίωσε όπως π.χ. η γερμανική κοινωνία. Ούτε εμφανίζεται το φαινόμενο με τα ίδια χαρακτηριστικά των 10ετιών ’30 ή 50. Άρα πάντα θα υπάρχει μια εγχώρια υστέρηση και στα αντανακλαστικά και στην κατανόηση του φαινομένου. Επίσης δεν είναι τόσο εύκολο να πείσεις πάντα για την χρηματοδότηση, εμφάνιση και διεύθυνση του φαινομένου από την αστική τάξη αλλά την γιγάντωση και τον κίνδυνο της κατάληψης της φυσικής ίσως και πολιτικής εξουσίας από τα κάτω. Πολλές φορές είναι πολύ πιο εύκολο να πείσεις σε μια κουβέντα για το ότι ο Φασισμός πέταξε τελικά διαμελισμένες στα σκουπίδια τις κοινωνικές τάξεις στις οποίες στηρίχθηκε για να καταλάβει την εξουσία και να ολοκληρώσει την βρώμικη δουλειά των αφεντικών σε παγκόσμιο επίπεδο, ως κοινό γνώρισμα. Επίσης πολύ πιο εύκολα πείθεις και προβληματίζεται σοβαρά ένας υπερπατριώτης γονιός όταν του εξηγήσεις ότι είναι πολύ πιθανό να κακοποιηθεί ή μαχαιρωθεί το παιδί του από τους αντίστοιχους Εγγλέζους φασίστες επειδή βρίσκεται εκεί σαν οικονομικός μετανάστης…
Κλείνοντας για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ πιστεύω πως α. Ένας μεγάλος κύκλος έκλεισε και είναι στο χέρι όλων η δημιουργία της αρχής του επόμενου πιο δημοκρατικού, δημιουργικού, υπερβατικού και αποτελεσματικού κύκλου δράσης με σαφέστερους προσανατολισμούς, οργάνωση και απευθύνσεις. Τα κύτταρα της λειτουργείας της θα πρέπει να είναι αποκλειστικά οι τοπικές οργανώσεις μέσα στις οποίες πρέπει να συνυπάρχουν (εργατικά, γυναικείο, θεματικά κ.ά.)
β. Μια πιθανή διάλυση ή μακρόχρονη παράλυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ όπως και μια σφετεριστική πρακτική από την πλευρά της πλειοψηφίας ή μια αναγκαστική -έστω και οργανωμένη- αποχώρηση από την πλευρά της μειοψηφίας θα επιφέρει πολύ ισχυρό πλήγμα είτε σε ότι απομείνει -όχι μόνο μέτωπο αλλά και συνιστώσες του- είτε σε ότι “νέο” γεννηθεί. Τραγικοί αποδέκτες θα είμαστε όλοι/ες μας. Από μια τέτοια ΑΝΤΑΡΣΥΑ το μόνο που μπορούμε να “εξάγουμε” στο Διεθνές κίνημα είναι τα παραδείγματα προς αποφυγή για να μην το οπισθοχωρήσουν. Από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την οποία ζήσαμε και πολύ καλές στιγμές και μάλλον ονειρευτήκαμε καλύτερες θα εξαχθούν από μόνα τους τα καλύτερα συμπεράσματα και θα βρουν και πολλούς μιμητές στο μέλλον της. Αυτό μπορεί να είναι πια ή ανάμνηση ή ζητούμενο. Η πρωτοβουλία μπορεί να παίξει έναν πολύ εποικοδομητικό ρόλο για την μετάβαση στην επόμενη φάση της ανασύνθεσης και της ιστορικής απάντησης που οφείλουν να πετύχουν το εργατικό και τα κοινωνικά κινήματα στον ελληνικό και ευρωπαϊκό καπιταλισμό όπως και στον ρεφορμισμό και πρέπει να την ενισχύσουμε πολιτικά και αγωνιστικά μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Τέλος τα παραπάνω δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση το “ιδεατό” ούτε αποτελούν “ανώτερες ιδέες” και κάτι “νέο”, αλλά από τον εθισμό του “εφικτού” (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και διάφοροι…) προτιμώ την διαρκή προσπάθεια σύνδεσης των ανώτερων ιδεών με την συλλογική προσπάθεια της υλοποίησης τους. Γιατί αυτό είναι τελικά το ιδεατό που υπηρετούμε.
ΔΙΕΘΝΗΣ: Είναι σίγουρο πως η όποια κρίση της οργάνωσης μας είναι αποτέλεσμα και της μακροχρόνιας κρίσης της 4ης Διεθνούς. Ωστόσο, σοβαρό μέρος της κρίσης είναι και η μη έγκαιρη, συντροφική και πολιτική αντιμετώπιση του προβλήματος (φυσιογνωμίας και στρατηγικής) με συνολική ευθύνη της οργάνωσης αλλά και της 4ης. Αυτό πρέπει να ανατραπεί αμέσως (τα πάνω κάτω όμως) ουσιαστικά και με θετικό τρόπο. Για να συμβεί αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους /ες που ακριβώς συμφωνεί κάποιος / α ή διαφωνεί με την σημερινή “γραμμή” της 4ης ή αν είναι δυνατό με ποια πλατφόρμα ή τάση συγχρωτίζονται οι απόψεις του ώστε να παραχθεί ουσιαστική πολιτική συζήτηση και γενικό πλαίσιο προσανατολισμού στο ζήτημα. Η ΟΚΔΕ Σπάρτακος την επόμενη περίοδο πρέπει να προετοιμαστεί και οργανωθεί για την συζήτηση που πρέπει να ανοίξει μέσα στη Διεθνή ακόμα και από διαφορετικές πλατφόρμες αν κάτι τέτοιο προκύψει. Σε κάθε περίπτωση τα ζητήματα που χρονίζουν στην 4η Διεθνή δεν πρέπει να τα λύσει η 5η, γιατί μπορεί και μόνη της!
27/6/16
