Παγκόσμια Συνέδρια
Βρισκόμαστε στην 5η εβδομάδα κινητοποιήσεων, συνελεύσεων και καταλήψεων ενός φοιτητικού κινήματος που έχει λάβει έκταση και μαχητικότητα που ξεπερνά κατά πολύ κάθε προηγούμενο αγώνα που ξεπήδησε στους κόλπους του πανεπιστημίου τα τελευταία χρόνια. Η πρώτη πανελλαδική διαδήλωση είναι το αποκορύφωμα της μέχρι τώρα πορείας του κινήματος, και είναι κρίσιμο ο σχεδιασμός που θα βγει από το πανελλαδικό Συντονισμό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων να δώσει το μήνυμα της κλιμάκωσης και της ολομέτωπης αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, που προχώρησε στην παρουσίαση του νομοσχεδίου παρά τις αντιδράσεις. Το φοιτητικό και πανεκπαιδευτικό κίνημα που έχει ξεσπάσει εδώ και ένα μήνα, παλεύει ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και διεκδικεί πραγματικά δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, αντιδρώντας στην χρόνια υπονόμευση και υποχρηματοδότησή της. Κατεβαίνει στο δρόμο για να αγωνιστεί ενάντια στους ταξικούς φραγμούς, διεκδικώντας πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίς αποκλεισμούς για τα παιδιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Απαιτεί αξιοπρεπή εργασιακή προοπτική για τους αποφοίτους των σχολών, κοντρα στον κατακερματισμό των πτυχίων και την δημιουργία αποφοίτων πολλών ταχυτήτων. Αντιτάσσεται στο αέναο κυνήγι προσόντων και τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργαζομένων, που θα εντείνει κι άλλο τη λογική του ατομικού δρόμου και του κανιβαλισμού, αντί για τη συλλογική πάλη απέναντι στην εργοδοσία. Αντιδρά στην περαιτέρω υποταγή του πανεπιστημίου στις ανάγκες του κεφαλαίου και αρνείται τη λειτουργία των σχολών με βάση τα κριτήρια αποδοτικότητας της αγοράς.
Το φοιτητικό κίνημα με τις πολυήμερες καταλήψεις και μαχητικές πορείες που πραγματοποιεί εδώ και έναν μήνα απέδειξε πως η κυβέρνηση έκανε λάθος υπολογισμούς όταν έλεγε πως θα έχει ψηφίσει τον νόμο για τα ιδιωτικά μέχρι το τέλος του Γενάρη. Σε μια απελπισμένη προσπάθεια να απονομιμοποιήσει τις συνελεύσεις και τις καταλήψεις, η κυβέρνηση άνοιξε στα ΜΜΕ την συζήτηση για “εστίες ανομίας”, “παράνομες συνελεύσεις” και “μειοψηφίες που τρομοκρατούν”, φέρνοντας στα κανάλια μέλη και στελέχη της ΔΑΠ και πλασάροντάς τα ως απλούς φοιτητές. Δυστυχώς για την κυβέρνηση, η προσπάθεια αυτή έπεσε στο κενό, με τους φοιτητές και τις φοιτήτριες να ψηφίζουν μαζικά καταλήψεις ακόμα και σε κάστρα της ΔΑΠ όπως το ΠΑΜΑΚ, γυρνώντας την πλάτη στις καθεστωτικές ΔΑΠ και ΠΑΣΠ αλλά και στους “ανεξάρτητους” που ήθελαν τις σχολές ανοιχτές. Ο κόσμος δεν πτοήθηκε μπροστά στις απειλές διοικήσεων και υπουργείου για χαμένες εξεταστικές, ούτε κάμφθηκε από τις απειλές κυβέρνησης για εισαγγελική παρέμβαση ενάντια σε διοικήσεις και καταληψίες. Ακόμα, οι φοιτητικοί σύλλογοι μαζικά υπερασπίστηκαν το άσυλο οπότε η κυβέρνηση το καταπάτησε για να σπάσει καταλήψεις και να τρομοκρατήσει το κίνημα, δίνοντας μαζικές και μαχητικές απαντήσεις από άκρη σ’ άκρη της χώρας, από το ΕΜΠ μέχρι το ΑΠΘ, από τα Χανιά μέχρι το ΔΠΘ στην Κομοτηνή.
Παίρνοντας την σκυτάλη από τον αγώνα ενάντια στο νόμο Κ-Χ που έσπασε τις απαγορεύσεις διαδηλώσεων μέσα στην πανδημία, τους διαδοχικούς γύρους ανυποχώρητων κινητοποιήσεων για την αποτροπή της εγκατάστασης της ΟΠΠΙ στις σχολές, αλλά και την αγωνιστική εμπειρία του κινήματος για το έγκλημα στα Τέμπη, το φοιτητικό κίνημα ήρθε να ξεπεράσει σε μαζικότητα, μαχητικότητα και έκταση ολα τα πρόσφατα κινήματα που είχαν ως πρωταγωνιστή την φοιτητική νεολαία. Το τρέχον πανελλαδικό κύμα συνελεύσεων και καταλήψεων ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, ήρθε να διαψεύσει εμφατικά την ηττοπάθεια που υπήρχε όλα τα προηγούμενα χρόνια στους κόλπους πολλών οργανωμένων δυνάμεων του φοιτητικού κινήματος, που έδειχναν φοβικότητα σε αγώνες με μεγαλύτερη ένταση και βάθος. Αποδεικνύεται ότι οι μειωμένες προσδοκίες που είχαν ορισμένες αγωνιστικές δυνάμεις στο παρελθόν ήταν ουσιαστικά ο τρόπος τους να στραγγαλίζουν την αυτενέργεια και να ελέγχουν την κατεύθυνση του κινήματος, και σε καμία περίπτωση δεν βασιζόταν σε μια αντικειμενική συνθήκη για το φοιτητικό σώμα.
Προκειμένου να φτάσουμε εδώ που βρισκόμαστε τώρα, χρειάστηκε η συντονισμένη κίνηση όλων των οργανωμένων δυνάμεων του κινήματος για να ξεκινήσουν συνελεύσεις και καταλήψεις πανελλαδικά. Προκειμένου, ωστόσο, να μπορέσει το κίνημα να κλιμακωθεί, να συνεχιστεί και να φτάσει μέχρι τέλους, είναι κομβικός ο ρόλος “της δικιάς μας” αριστεράς: της αντικαπιταλιστικής και ανεξάρτητης από το κράτος, το ρεφορμισμό και τη γραφειοκρατία.
//Η κλιμάκωση του αγώνα περνάει μέσα από την ενοποίηση με άλλα κομμάτια της κοινωνίας, την ενότητα με κάθε ενεργό κοινωνικό και ταξικό κίνημα. Η προσπάθεια για κήρυξη απεργίας ενάντια στην κατάθεση του νομοσχεδίου μπλοκάρεται από τις γραφειοκρατικές και ρεφορμιστικές δυναμεις, και για αυτό πρέπει να στηριχτούν από τους Φ.Σ. τα απογευματινά συλλαλητήρια που δίνουν την ευκαιρία στο φοιτητικό κίνημα να βρεθεί στο δρόμο μαζί με το εργατικό. Απαιτείται, ακόμα, βάθεμα του πανεκπαιδευτικού μετώπου με κοινές συσκέψεις με εκπαιδευτικούς και μαθήτ(ρι)ες. Επιπλέον, χρειάζεται κάλεσμα σε εργατικά σωματεία για στήριξη του αγώνα του φοιτητικού κινήματος με απεργιακές κινητοποιήσεις, αλλά και αντίστροφα οι φοιτητικοί σύλλογοι οφείλουν με τη σειρά τους να είναι παρόντες στις ανοιχτές εργατικές μάχες της περιόδου, να είναι στο πλάι των αγωνιζόμενων αγροτών.
//Μακριά από συντεχνιακές λογικές, πρέπει να υπερασπιστούμε και να διευρύνουμε την πρόσβαση της εργατικής τάξης στο πανεπιστήμιο, να παλέψουμε συνολικά για εργασία με αξιοπρεπή μισθό και δικαιώματα για κάθε απόφοιτο -αλλά και για κάθε εργαζόμενο/η ανεξάρτητα αν έχει πτυχίο ή όχι.
//Η κινηματική αυτή περίοδος είναι ευκαιρία πολιτικοποίησης ενός ευρύτερου δυναμικού μέσα από τις συνελεύσεις, τα συντονιστικά καταλήψεων αλλά και τα ίδια τα αριστερά αντικαπιταλιστικά σχήματα. Η πολιτικοποίηση του αγωνιστικού μπλοκ περνάει μέσα από μια ανάλυση που θα βλέπει στο σύνολό της την επίθεση, που θα βάζει απέναντι την κυβέρνηση της ΝΔ και τις προηγούμενες κυβερνήσεις, καθώς και την Ε.Ε. και τους μηχανισμούς του κεφαλαίου. Εξίσου σημαντική προϋπόθεση για την πολιτικοποίηση του αγωνιστικού μπλοκ είναι να πάρει ακόμα περισσότερο τον αγώνα στα χέρια του, να παράγει πολιτική και να κάνει συμβάλει στην οργάνωση του κινήματος -με δυό λόγια, η αυτοοργάνωση του κινήματος. Πρέπει να είναι προτεραιότητά μας να είναι ζωντανές όλες οι διαδικασίες και ιδιαίτερα οι συντονιστικές επιτροπές κατάληψης, ώστε οι φοιτητές και οι φοιτήτριες να κάνουν πραγματικά δικό τους το βασικό μέσο πάλης που χρησιμοποιούν σε αυτό το κίνημα.
//Αξιοποιώντας την συγκυρία και την άνοδο του φοιτητικού κινήματος, να επιδιώξουμε να πετύχουμε υλικά κεκτημένα μέσα στις σχολές και να πετύχουμε επιμέρους νίκες που χτυπήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, ώστε να βρεθούμε σε καλύτερες θέσεις μάχης στις μάχες που θα κληθούμε να δώσουμε στο κοντινό μέλλον.
Πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε ότι η κυβέρνηση θέλει μέσω της ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων να ελέγξει τις φοιτητικές αντιστάσεις μέσα στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Το φοιτητικό κίνημα είναι αγκάθι για κάθε κυβέρνηση και δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τον πολιτικό χαρακτήρα αυτής της επίθεσης. Για αυτό θα πρέπει σε αυτή την φάση, για να διατηρηθεί η μαζικότητα των συνελευσεων και των πορειών να προτείνουμε αναβαθμισμένα και πολύμορφα μέσα πάλης. Η καλύτερη στιγμή να αναβαθμιστούν τα μέσα πάλης μας, να αποκτήσουν όλες τις μορφές που το κίνημα μπορεί να φανταστεί, είναι τώρα.
