Παγκόσμια Συνέδρια
Βιβλιοθήκη
Φοιτητική Ομάδα της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος
Οι φετινές φοιτητικές εκλογές ήρθαν μετά από μια περίοδο έντονων κοινωνικοπολιτικών διεργασιών εντός και εκτός πανεπιστημίων. Αρχικά οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις με αφορμή την προσπάθεια συγκάλυψης του εγκλήματος των Τεμπών και οι εικόνες χιλιάδων διαδηλωτών και φοιτητ(ρι)ών στο δρόμο, το κίνημα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό αλλά και τις αντιστάσεις απέναντι στην εφαρμογή ψηφισμένων νόμων και μέτρων στο πλαίσιο της ευρύτερης εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης και της περαιτέρω ιδιωτικοποίησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, απασχόλησαν φέτος την σπουδάζουσα νεολαία. Στα πανεπιστήμια επιχειρείται να επιβληθεί μια καθημερινότητα με τα φοιτητά εντατικοποιημένα, το περιβάλλον των σχολών αποστειρωμένο, με κάμερες, ωράρια, λοκαουτ, συχνές εφόδους της αστυνομίας και την εκκένωση των τελευταίων καταλήψεων. Ταυτόχρονα εξελίσσεται η προσπάθεια απονομιμοποίησης των φοιτητικών συλλόγων από κράτος και κυβέρνηση, αλλά και η απουσία κάθε πολιτικού διαλόγου και δράσης εντός πανεπιστημίου.
Σε αυτό το πλαίσιο η κυβερνητική παράταξη, με την περιορισμένη παρουσία της, παρέμεινε στην δεύτερη θέση με πτώση της τάξης 1.27%. Η ΠΑΣΠ παρουσίασε άνοδο η οποία φανερώνει την εν μέρη ενσωμάτωση της ευρύτερης αντίδρασης σε κεντρικό επίπεδο προς την ΝΔ, σίγουρα όμως δεν αποτυπώνει ένα διαφορετικό ρεύμα εντός των συλλόγων αφού αυτή – όπως και το ΔΙΚΤΥΟ (ΣΥΡΙΖΑ) – έχει έναν πλήρως καθεστωτικό ρόλο.
Αν και οι φοιτητικές εκλογές παραμένουν μια πολιτική διαδικασία με μαζική συμμετοχή, συνεχίστηκε η καθοδική τάση της συμμετοχής των τελευταίων ετών. Αυτή η τάση αιτιολογείται αφενός από την μείωση των εισακτέων στις σχολές και αφετέρου από την γενικότερη αποστροφή για τις συλλογικές διαδικασίες που υπάρχει την τελευταία δεκαετία σε όλη την κοινωνία. Είναι γεγονός επίσης ότι ενώ τα τελευταία δύο χρόνια έχει υπάρξει κινητοποίηση με γενικές συνελεύσεις και καταλήψεις ανά περιόδους, αυτές δεν εμπλέκουν τον αναμενόμενο κόσμο. Ειδικά φέτος κατά την διάρκεια του κινήματος των Τεμπών και ενώ πολύς κόσμος ήταν στον δρόμο και στις απεργίες, φαίνεται ότι δεν κατορθώθηκε να δει η σπουδάζουσα νεολαία τους φοιτητικούς συλλόγους ως ένα όχημα αποτελεσματικό για τον αγώνα ενάντια στην συγκάλυψη. Η εμπειρία των καταλήψεων ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ενέπλεξε και πολιτικοποίησε πολλούς αλλά απογοήτευσε άλλους. Σε κάθε περίπτωση, το κεντρικό μήνυμα που έδωσαν για άλλη μία χρονιά οι φοιτητικές εκλογές ήταν αυτό της εναντίωσης στην κυβέρνηση και στην πολιτική που εφαρμόζει, κόντρα την επίθεση που δέχονται οι φοιτητικοί σύλλογοι.
Από τις αγωνιστικές δυνάμεις, η ΠΚΣ παρέμεινε σχετικά σταθερή σε αυτή την εκλογική της κάθοδο. Φέτος, σε αντίθεση με την περσινή της συμμετοχή και προσπάθεια ελέγχου του κινήματος ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, κάτι που τελικά εγκαταλείφθηκε από μεριάς της με την ψήφιση του νομοσχεδίου, η ΠΚΣ δεν επιχείρησε να μεταφέρει την συζήτηση για τα Τέμπη, ζήτημα που απασχόλησε όλη την κοινωνία, εντός των σχολών. Εμπόδισε τους φοιτητικούς συλλόγους από το να αναβαθμίσουν τα μέσα πάλης και τα αιτήματά τους άρα και τελικά να παίξουν εκείνη την κρίσιμη περίοδο, κάποιον άλλον ρόλο πέρα από αυτόν του παρατηρητή.
Αντίθετα όλη την χρονιά, φάνηκε να προωθεί λογικές ανάθεσης και κόκκινων ΔΣ, υποτιμώντας την σημασία της εμπλοκής του κόσμου στην λήψη αποφάσεων. Για άλλη μια φορά εμπόδισε την συνένωση των κινημάτων, και συγκεκριμένα του φοιτητικού με το εργατικό, πράγμα που θα οδηγούσε και στην δημιουργία μιας ευρύτερης κίνησης αμφισβήτησης της πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση και όχι μόνο. Γενικά φαίνεται να μην εκφράζει το πιο πρωτοπόρο και ριζοσπαστικό ρεύμα εντός των σχολών -βέβαια ούτε η ίδια επιδιώκει κάτι τέτοιο αν αναλογιστούμε την στάση της σε καίρια ζητήματα- με αποτέλεσμα η πρωτιά της, όπως και τις προηγούμενες τρεις χρονιές, να μην υποδεικνύει την ενεργοποίηση των φοιτητικών συλλόγων, κάτι απαραίτητο απέναντι στην επίθεση που δέχονται αυτοί και το άσυλο.
Τα ΕΑΑΚ έχουν χάσει σε μεγάλο βαθμό τα οξυμένα αντανακλαστικά τους, την τάση τους να παίρνουν ρίσκα, να εκφράζουν το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της νεολαίας και να να εμπνέουν το πιο αγανακτισμένο δυναμικό δείχνοντάς του τον τρόπο να παλέψει. Παρ’ όλα αυτά, εκμεταλλευόμενα και την αίγλη των παλαιότερων καιρών, φαίνεται ακόμα να φέρουν την εμπιστοσύνη του κόσμου και για αυτό σημείωσαν μια ορισμένη εκλογική άνοδο.
Τα ΕΑΑΚ (ΑΡΑΣ), χρόνο με τον χρόνο, ακολουθούν όλο και περισσότερο τα χνάρια της ΠΚΣ, υιοθετώντας λογικές ανάθεσης. Προβάλλουν επιθετικά συνθήματα στον λόγο τους αλλά στην πράξη δεν προωθούν την αυτοοργάνωση και τον μαχητικό αγώνα διαρκείας. Στο κίνημα που ξέσπασε παρουσίασαν μία σχετική αδράνεια στη δράση τους. Το θέμα των Τεμπών δε συνδέθηκε από πλευράς τους με άλλα θέματα, αντίθετα εγκλωβίστηκε σε έναν στείρο λόγο περί απόδοσης της δικαιοσύνης και εναντίωσης στην Νέα Δημοκρατία. Αυτό σίγουρα δεν ενέπνευσε ούτε την συνέχιση του αγώνα αλλά και την προοπτική πραγματικής ανατροπής. Ταυτόχρονα η ΑΡΑΣ φέτος έθεσε σχεδόν μονοθεματικά το ζήτημα των διαγραφών, αδιαφορώντας για τα υπόλοιπα μέτρα και μεταρρυθμίσεις που το συνοδεύουν. Χαρακτηριστικό στοιχείο των παραπάνω αποτελεί και το πλήρως απλοποιημένο, ψεύτικο δίπολο που παρουσίασαν κεντρικά στις εκλογές: ΕΑΑΚ ή διαγραμμένοι φοιτητές. Η αντιμετώπιση τους για το ζήτημα των διαγραφών, η οποία δε συνοδεύεται με μια συνολικότερη ανάλυση για την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, καταλήγει να εγκλωβίζει τα φοιτητά σε παροδικές λύσεις με συντεχνιακά αιτήματα τα οποία υποτίθεται ότι εξασφαλίζουν την αποφυγή των διαγραφών, ή την επιμέρους βελτίωση των όρων σπουδών, αλλά όχι έναν πραγματικά πολιτικό και συνολικό αγώνα που να στοχεύει την ανατροπή του νόμου Κ-Χ.
Η υιοθέτηση της αναθετικής λογικής η οποία δεν προϋποθέτει μαζική δουλειά στο πεδίο των σχολών, συνοδεύτηκε από την επιλογή να εμπλακούν σε συγκρούσεις με άλλες ομάδες εντός του ασύλου. Αυτό πέρα από μία πράξη που λειτουργεί απωθητικά προς τον κόσμο των συλλόγων, βολεύει και την κυβέρνηση που θέλει να θέτει το πανεπιστημιακό άσυλο συνεχώς στο στόχαστρο.
Η νεοσύστατη Ρεβάνς, μέσα από την πορεία της όλη την χρονιά αλλά και την παρουσία της στις εκλογές, φαίνεται να μην έχει συγκροτηθεί πάνω στην ύπαρξη ενός πραγματικού πολιτικού κενού και σχεδίου. Η από κοινού κάθοδος της στις συνελεύσεις – αλλά και ενός σχήματος της Ρεβάνς στις εκλογές – με τα ΕΑΑΚ, φανερώνουν την προσκόλληση της σε αυτό το μόρφωμα. Με αυτό τον τρόπο δίνει άλλοθι στις προβληματικές αντιλήψεις που υπάρχουν εντός ΕΑΑΚ και ακυρώνει την κριτική που τους έχει ασκήσει στο παρελθόν. Ακυρώνει επίσης το περσινό σπάσιμο του εκλογικού κατεβάσματος ΕΑΑΚ – ΑΡΕΝ και την αποχώρηση σχημάτων από τα ΕΑΑΚ για την συγκρότηση της Ρεβάνς.
Η στροφή της ΑΡΙΣ προς το ΚΚΕ και το ΜΑΣ, οδήγησε στην αποχώρηση αγωνιστ(ρι)ών και ολόκληρων σχημάτων από την οργάνωση, και την ξεχωριστή τους καταγραφή στα Άλλα Αριστερά. Έτσι λοιπόν η Συσπείρωση Αριστερών Σχημάτων κατέγραψε έντονη εκλογική υποχώρηση. Τόσο τα σχήματα της Σ.Α.Σ όσο και αυτά των αποχωρησάντων αδυνατούν να εκφράσουν ένα κεντρικό πολιτικό σχέδιο και πλάνο, ωθώντας τον κόσμο κυρίαρχα προς την ΚΝΕ. Όσο βρίσκονται σε αυτό το μεταίχμιο, η πολιτική αυτοκτονία, την οποία σχολιάσαμε από πέρσι, συνεχίζει να επιβεβαιώνεται.
Η Attack στα ΑΕΙ – Αριστερή Αντικαπιταλιστική Κίνηση, που συγκροτήθηκε πέρσι μέσα στο κίνημα ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια και στην οποία συμμετέχουμε, αύξησε τα κατεβάσματά της πανελλαδικά και κατάφερε να παραμείνει, ύστερα από την πρώτη χρονιά που δοκιμάστηκε στο πεδίο του φοιτητικού κινήματος, σταθερή. Η Attack φέτος ήταν η δύναμη που δεν φοβήθηκε μέσα από τον πραγματικά αγωνιστικό της χαρακτήρα να ενεργοποιήσει τους φοιτητικούς συλλόγους, μεταφέροντας την πολιτική κουβέντα εντός των σχολών και προτείνοντας αναβαθμισμένα μέσα πάλης. Περιέγραψε ένα φοιτητικό κίνημα όχι μόνο μαχητικό στο δρόμο αλλά και εφοδιασμένο με αιχμηρό, πολιτικής προοπτικής περιεχόμενο, συνδεδεμένο με τις διεκδικήσεις των εργαζομένων και των καταπιεσμένων.
Θεωρούμε πως είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για το πως αποτιμώντας την δράση αλλά και υιοθετώντας τα καλά στοιχεία και κεκτημένα τόσων χρόνων των ΕΑΑΚ, μπορεί μια συλλογικότητα να πάει την κουβέντα εντός των σχολών πολλά βήματα μπροστά, ξεπερνώντας κάθε όριο των λοιπών πολιτικών δυνάμεων που περιγράψαμε παραπάνω. Η εμπιστοσύνη τόσο σε αυτή την πρόταση για το φοιτητικό κίνημα, όσο και στα συνδικαλιστικά σχήματα φάνηκε να αποδίδει καρπούς σε διάφορους συλλόγους και δείχνει τον δρόμο ενάντια στην συνολική επίθεση την οποία δεχόμαστε.
Όλα αυτά συνηγορούν στο ότι η Attack ήρθε να καλύψει ένα υπαρκτό πολιτικό κενό στους φοιτητικούς συλλόγους, το κενό μιας ξεκάθαρης αριστερής – αντικαπιταλιστικής πολιτικής κατεύθυνσης. Και σε αυτό το δρόμο θα συνεχίσουμε να κινούμαστε στις μικρές και μεγάλες μάχες του επόμενου διαστήματος για ένα κίνημα οργανωμένο από τα κάτω που, επιδιώκοντας το επιμέρους, ξέρει να συντονίζεται και να αντλεί δυνάμεις από το γενικό.
