ΠΡΑΚΤΙΚΑ Κ.Ε. 8/1/2017

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΚΕ

8 Ιανουαρίου 2017-02-02

 

Παρόντες/ούσες

Αναστασία, Φελέκης, Νόρα, Μάνος, Νικόλας, Φανή, Ταξιάρχης, Παναγιώτης, Γιάννα, Κλεάνθης, Μυρτώ, Τάσος Αν.

ΕΕ: Σκορδούλης, Ταμβακλής

 

Ενημερώσεις

Λοΐζος:

ΚΣΕ 6/1

Μετωπική πρόταση Ανταρσύα, ξαναζεσταμένη σούπα συμπόρευσης, μπέρδεμα κοινωνικού-πολιτικού. Γκρίνιες ούτε από το ΣΕΚ, πιθανώς εκτιμάται ότι δεν θα περπατήσει ούτως ή άλλως. Εμείς τοποθετηθήκαμε αρνητικά.

ΠΣΟ για 22 Γενάρη.

Ίμια: τελευταίο Σάββατο Γενάρη η ετήσια μέχρι τώρα συνάντηση της ΧΑ. Έγινε μια πρώτη συνάντηση για αντισυγκέντρωση, πήγαμε και αναλάβαμε να το φέρουμε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Παρά τους αρχικούς δισταγμούς, θα συμμετέχει με προσυγκέντρωση στο Σύνταγμα και πορεία προς την κοινή συγκέντρωση στη Ρηγίλλης για να ματαιωθεί εκεί η συγκέντρωση της ΧΑ. Το κοινό κάλεσμα πολύ μίνιμουμ αλλά δεν πειράζει γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα βγάλει και δικά της υλικά.

19 Ιανουαρίου οι ΣΕΚίτες βάζουν κινητοποίηση για την ορκωμοσία Τραμπ.

 

 

Μάνος:

Συμπληρωματικά σε αυτό που είπε ο Ηλίας για τα Ιμια, θα υπάρχει συνάντηση την Τρίτη, για τη διοργάνωση της συγκέντρωσης , θα πάω εγώ, αν υπάρχει και κάποιος άλλος.

Σήμερα καλούσαν για μια αντιισλαμική συγκέντρωση στο Σύνταγμα, πρέπει να πήγε άπατη. Μας είχε πάρει η ΟΡΜΑ να πάμε.

Από τη Νάουσα, ο Λάζαρος ζήτησε να οργανώσουμε μια εκδήλωση εκεί με έναν δικό μας ομιλητή και όποιον άλλο θέλουμε με θέμα ΕΕ, ΕΥΡΩ κτλ. Έχει σημασία να το βάλουμε σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, είναι σημαντικό να πάμε αφού μας καλούνε. Θα επικοινωνήσω εγώ και βλέπουμε ποιος θα πάει, κάποιος που να ξέρει γιατί μπορεί η κουβέντα να πάει και προς λεπτομέρειες.

 

Ταξ:

Εικόνα έχουμε τι γίνεται με τη ΔΙΕΕΞΟΔΟ;

Έχουν συγκροτήσει διάφορες τοπικές δράσεις, π.χ. στη δική μου ευρύτερη περιοχή και έχουν κάνει 3-4 εκδηλώσεις. Ο Λουκάς έχει παρέμβει, κι ο Βασιλείου του την έπεσε στο παρασκήνιο, ότι είμαστε σεχταριστές και δεν τους αφήνουμε να παρέμβουν πουθενά κτλ.

Ο ίδιος έκανε δημόσιες δηλώσεις ότι φεύγει κτλ γιατί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλει μόνο την ψήφο τους κτλ.

Πρέπει να ψιλοφαγώθηκαν αλλά δεν ξέρω τι έγινε.

 

Κλε:

ΝΚΑ : έχουν συνέδριο το επόμενο ΣΚ

Αύριο έχουν παρουσιάσεις θέσεων η τάση του Μάρκου και μας κάλεσαν.

Η κανονική εισήγηση έκανε παρουσίαση πριν τα Χριστούγεννα και δεν μας κάλεσαν, ούτε μας κάλεσαν επισήμως στο συνέδριο τους.

 

Γιάννης: πρέπει να κάνουμε επεξεργασία των θέσεων του ΚΚΕ ενόψει συνεδρίου.

 

Μάνος: πρόταση γι’ αυτό που προτείνει ο Κλε. Να στείλουμε ότι ευχαριστούμε για την πρόσκληση αλλά δεν μπορούμε να πάρουμε θέση σας εφόσον πρόκειται για μια εσωτερική συζήτηση και η ίδια η οργάνωση δεν μας έχει καλέσει στη δημόσια παρουσίαση των θέσεών της, ούτε στο συνέδριο, προς το παρόν (σημ: τελικά μας κάλεσε και χαιρετήσαμε στο συνέδριο).

 

Καρδας: Εγώ λέω να πάμε, εφόσον μας κάλεσαν να πάμε. Σε ανοιχτή εκδήλωση πάμε, δεν πάμε σε κάποια φράξια. Τώρα αν είναι δεξιοί ή αριστεροί – δεν ανακατευόμαστε στα εσωτερικά τους.

 

Νόρα: Συμφωνώ με τον Παναγιώτη, μπορεί να μας καλέσουν και κεντρικά αργότερα. Αυτό δεν είναι ένα κριτήριο που ισχύει γενικά επειδή είναι μια μειοψηφία που μας καλεί κτλ.

Να πάμε και να τοποθετηθούμε.

 

Κλε:

Το πρόβλημα ποιο είναι;

Ένα κομμάτι των κειμένων είναι ότι βγάζουν και τα εσωτερικά τους, τον εσωτερικό τους διάλογο. Βγάζουν δημόσια αυτά που εμείς θα λέγαμε ότι ανήκουν σε ένα «οργανωτικό κείμενο».

Μπορώ να στείλω ένα δύο πράγματα ως σχόλια. Δεν έχει πολιτική αξία να ασχοληθούμε με τα εσωτερικά τους αλλά η πολιτική κριτική πρέπει να γίνει.

Οπότε λεω να πάμε και να τοποθετηθούμε.

 

Καρδας: Και άλλες οργανώσεις το έχουν το οργανωτικό μέσα στο πολιτικό.

 

Να πάμε: 6

Να μην πάμε: 5

Λευκό: 2

Απόφαση: πηγαίνουμε (Κλεάνθης – Μυρτώ ) και παρεμβαίνουμε στην εκδήλωση της τάσης του Μάρκου.

 

Συναντήσεις με ΤΡΑΒΕΡΣΟ:

Κλεάνθης: Από την αρχή υπήρχε συμφωνία σε ορισμένα βασικά, τους δώσαμε υλικό και δεν επικοινωνήσαμε πάλι.

 

Θα τους τηλεφωνήσω να δούμε πότε θα συναντηθούμε.

 

Μάνος:

Από συναντήσεις εκκρεμούν : Κομ. Τάση – είχαμε συζητήσει διάφορα πράγματα, υπήρχε συμφωνία να έρθουν προς τα ΕΑΑΚ, και το δεύτερο θέμα: να τους δίνουμε λίγο το χώρο, να έρθουν και στη λέσχη για εισηγήσεις κτλ.

Βασική διαφωνία : η λογική τους είναι να βρεις ένα μαζικό κόμμα για να παρέμβεις, γιατί πιστεύουν ότι το νέο κόμμα θα προκύψει από κάποιο παλιό.

 

Γιάννης: Πρέπει να κάνουμε και μια κουβέντα για τον εισοδισμό κτλ. Σε πιο θεωρητικό επίπεδο.

 

Μάνος: από την ΑΡΚ είχαμε ζητήσει συνάντηση – δεν έγινε ποτέ.

Και στην ΟΝΡΑ είχαμε ζητήσει συνάντηση αλλά δεν μας προσέγγισαν από πέρσι. Θα το επιδιώξουμε.

 

Ηλίας:

Σάββατο Λέσχη : Η μεγάλη απεργία των Δήμων 1986. Συζήτηση με σημασία γιατί υπάρχει και ντοκιμαντέρ του ΚΚΕ. Θα είναι χρήσιμη η εκδήλωση γιατί είναι μια περίοδος που σπάει ένα κομμάτι από το ΠΑΣΟΚ και το εργ. Κίνημα βγαίνει και κοντράρει το ΠΑΣΟΚ μετά από μια μεγάλη περίοδο νηνεμίας.

 

Γιάννης:

Παράσταση για την Καθαρή πόλη – θεατρική ομάδα 5 καθαρίστριες που βάζουν όλα τα θέματα της οικιακής εργασίας, στο ρατσισμό, έπιασαν διάφορα θέματα και έχει παιχτεί και στο εξωτερικό.

Αν είναι να το φροντίσουμε μήπως πάμε οργανωμένα.

 

Ηλίας: Πρέπει να εκλέξουμε νέο ταμία γιατί ο Παναγιώτης κωλύεται.

Να μαζέψουμε συνδρομές και να φροντίσουμε και τον νέο Σπάρτακο.

 

Γιάννης: πρέπει να μπούμε σε μια σειρά με το ενοίκιο και τη ΔΕΗ.

 

Ηλίας: τις ηλεκτρονικές πληρωμές τις αναλαμβάνει η Γιάννα – τις πληρωμές και το ταμείο το αναλαμβάνω εγώ (Ηλίας)

Πρέπει να κάνουμε ταβερνείο 5 Φεβρουαρίου.

 

Κώστας Σκ.: έχουμε χρόνια να κάνουμε οικονομική εξόρμηση – πας στους φίλους κτλ και τους ζητάς με κουπόνι και ο άλλος αποκτά μια άλλη σχέση με την οργάνωση.

Και ένα παζάρι βιβλίων κτλ.

 

Μάνος: Ο Τάκης μου ζήτησε να μεταφέρω ότι λόγω πολλών απουσιών κτλ πρέπει να αναπληρωθεί από τον πρώτο αναπληρωματικό μέλος. Είναι κουρασμένος από τις διαδικασίες τόσων χρόνων κτλ.

Καλούμε λοιπόν τον Θανάση και τη Μαρία που είναι αναπληρωματικοί και ισοψηφούν για να λυθεί το θέμα της αναπλήρωσης.

 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΙΠΚΕ:

Κώστας:

Για να μην υπάρχουν σκιές, επειδή στο τέλος ειπώθηκε κάτι από τον Τάσο στην αλληλογραφία της ΚΕ έχει να κάνει με τους παμπλικούς. Εκκρεμεί αυτό που ειπώθηκε για τον απολογισμό αλλά θα μιλήσω για τον σχεδιασμό του επόμενου.

Η λογική είναι να γίνει τον Απρίλη ένα τριήμερο – ώστε να μην πέσουμε τον Οκτώβρη που θα γίνεται ο κακός χαμός.

Η προτεινόμενη ημερομηνία είναι Παρ. – Κυρ. 28-30 Απριλίου.

«Από τις θέσεις του Απρίλη στον Οκτώβρη και από εκεί στην επαναστατική αντικαπιταλιστική προοπτική σήμερα»

Ορισμένα άτομα που έχω σημειώσει  / Τα κριτήρια που έχουν επιλεγεί -γιατί εκείνο που προσπαθούμε είναι να διευρύνουμε τον κύκλο της οργάνωσης και να αναπτυχθεί ένας διάλογος- είναι πανεπιστημιακοί κοντά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Γρόλλιος (σχολείο εργασίας στην ΕΣΣΔ), Παυλίδης, Στραβελάκης

Χαλάτσης (πρώην Κόκκινο – ΔΕΑ / τέχνη στην ΕΣΣΔ),

Δεδουσόπουλος (Πάντειο / μακρά κύματα)

Παπαδάκης

Κεφαλής

Συγγενείς οργανώσεις: Καραγιαννόπουλος (Κομ. Τάση), Μιχαήλ (ΕΕΚ), ΝΑΡ και ένας απ’ τη ΝΚΑ, Μπόλαρης και Καμπαγιάννης (ΣΕΚ_μόνιμοι)

Σακελαρόπουλος (ΑΡΑΝ/ σοβαρό άτομο / συγκροτημένη εντελώς αντίθετη από εμάς άποψη)

Δημ. Παπαφωτίου

Κόκκινη Κινηματική Οικολογία

Δικαιάκος (ΑΝΤΑΡΣΥΑ / παμπλικός – κοντά μας)

Γιώργος Γιαννόπουλος (ΕΝΕΚΕΝ)

Λευτέρης Παπαθανάσης

Στάθης Ψιλός (μαρξιστική φιλοσοφία)

Κ.α. ΘΑ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΕΡΘΟΥΝ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ

Αυτοί είναι οι εξωτερικοί – και όποιο μέλος της οργάνωσης επιθυμεί

 

«Εκδήλωση για τον Χρήστο Αναστασιάδη – 30 χρόνια από τον θάνατό του»

Παναγιώτης Νούτσος (αρχείο)

Σακάτος – Λιβιεράτος / προς συζήτηση

Και όσοι από εμάς θέλουν από εμάς (Γουδέλης – Φελέκης)

 

Νόρα:

Έχω πιο κεντρική απορία – σε σχέση γενικότερα με το Ινστιτούτο. Έχω την εντύπωση ότι είναι ανεξάρτητο. Πώς το συζητάμε τώρα; Τι σχέση με την οργάνωση υπάρχει ;

Γιατί συζητάμε το περιεχόμενο της εκδήλωσης;

Ας μου γίνει σαφές και μετά θα τοποθετηθώ.

 

Κώστας: Η σχέση του Ινστιτούτου με την οργάνωση είναι περίπου όση είναι με τη Σ.Ε. του ΣΠΑΡΤΑΚΟΥ. Έχουμε κάποιους στόχους , έχουν συζητηθεί.

Δεν ελέγχεται από την ΚΕ αλλά φέρνει προτάσεις και έχουν ρόλο επιστημονικό όσοι είναι στην επιτροπή.

Στην επιστημονική επιτροπή υπάρχουν και μέλη και μη μέλη της ΟΚΔΕ, η οποία όμως σε θέματα οργανωτικά ενημερώνει την ΚΕ για τον χαρακτήρα και την ονοματολογία κτλ.

Τον αποφασιστικό ρόλο τον έχει η ΚΕ.

 

Παναγιώτης:

Προτάσεις 1. καλό είναι να γίνει μία συζήτηση στη βάση του βιβλίου του ΜΑΝΤΕΛ για το «Πραξικόπημα ή Επανάσταση» 

2. Για τον Σακάτο, πρέπει να προσέχουμε και την παρουσία γιατί όποτε έχει έρθει είναι αλεξέλεγκτος.  Προτείνω να καλέσουμε τον Λιβιεράτο.

 

Ηλίας:

Τεχνικά, πέρσι έλειπα γιατί ήμουν σε εκδήλωση στην Κρήτη. Θυμάμαι λοιπόν από το 1ο, ότι καλό είναι να υπάρχει χρόνος για τοποθετήσεις – ερωτήσεις κτλ γιατί τέτοιος κόσμος θέλει να πηγαίνει όχι μόνο να ακούει.

Το κέντρο της όλης συζήτησης είναι για την επικαιρότητα της επανάστασης, αν ήταν πραξικόπημα κτλ . Είναι σημαντικό ότι θα πρέπει να συμπεριλάβουμε και το ιστορικό κομμάτι, να είμαστε συμπηκνωμένοι για το τι θέλουμε να προβάλλουμε.

Εκκρεμεί μια πρόταση που έχουμε κάνει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ για εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια και το θέμα αυτό θα μας απασχολήσει και στη ΛΕΣΧΗ.

 

Μάνος:

Για τον χαρακτήρα της εκδήλωσης εγώ δεν έχω αντιρρήσεις για τα πρόσωπα, θέλει μια δημιουργική σκέψη και το πιο βασικό είναι να βγει ένα πολιτικό ζουμί, που έχει σχέση με τον Απρίλη. Ρήξη με τις παραδόσεις της αριστεράς σε μια απόφαση να διεκδικήσουν όλη την εξουσία για την εργατική τάξη, τα σοβιέτ –κορυφαία στιγμή και έπαιξε σημαντικό ρόλο για την επανάσταση μετρά. Χρειάζεται και σήμερα μια επαναστατική ρήξη με τη στρατηγική της αδράνειας.

Επειδή είμαστε και τροτσκιστική οργάνωση θα πρέπει να υπάρχει –κάπως διακριτικά- παρουσίαση του ρόλου του Τρότσκι στην επανάσταση.

Το βάρος βέβαια σ’ αυτές τις συζητήσεις πέφτει στα μέλη της δικής μας οργάνωσης.

Να πάμε σε μια κατάσταση όπως πέρσι που και οι καλεσμένοι και οι παρευρισκόμενοι θα είναι σε μια καλή αναλογία.

Το ΙΠΚΕ έχει μια επιστημονική επιτροπή η οποία βρίσκεται στα συνέδρια κτλ και καταστατικά είχαμε πει ότι το ΔΣ του Ινστιτούτου είναι το ίδιο με της «εταιρείας» της οργάνωσής μας. Είχαμε πει απλώς ότι η επιστημονική ομάδα θα το τρέχει, αλλά και μέλη της οργάνωσης.

 

Νόρα:

Το περιεχόμενο σε σχέση με τον πολιτικό λόγο πιστεύω ότι θα πρέπει να είναι 70-30. Δικός μας διακριτός λόγος από τα υπόλοιπα ρεύματα που θα κάνουν εκδηλώσεις αυτή τη χρονιά.

Να διαδώσουμε και τις δικές μας αντιλήψεις και αυτό σημαίνει ότι αρκετός κόσμος από την οργάνωση να κάνει εισηγήσεις.

Να συγκροτηθεί ομάδα που θα οργανώσει τις θεματικές και το περιεχόμενο.

Κινδυνεύει να τείνει να γίνει σαν πανεπιστημιακό συνέδριο και πρέπει να το προσέξουμε, οι εισηγήσεις να ακολουθούνται και από συζήτηση.

 

Γιάννα:

Κάνουμε ένα τριήμερο στο οποίο δε θέλουμε να δείξουμε κανέναν άλλο λόγο εκτός από τον λόγο της οργάνωσης. Ήδη έχουμε βάλει το πλαίσιο, ήδη έχουν προταθεί άνθρωποι που είναι κοντά μας. Ο προγραμματισμός είναι ένα τριήμερο το οποίο ωστόσο δε θα είναι πολιτικό με την έννοια της συζήτησης μεταξύ οργανώσεων. Όταν κάνουμε κάτι τέτοιο έχει νόημα να μπαίνουν και πανεπιστημιακοί. Δε βγάζουμε ντιμπέιτ, κάνουμε αποτίμηση μεθοδολογικά, ιστορικά, πολιτικά.

Δεν είναι ακαδημαϊκό με την έννοια ότι διοργανώνεται από πανεπιστήμιο, έχουν όμως λόγο οι πανεπιστημιακοί που έχουν ασχοληθεί με πτυχές του ζητήματος κα ιθα βοηθήσει στο να αναδειχτούν.. Αλλιώς δεν κάνουμε συνέδριο, κάνουμε αμφιθέατρο. Αυτό είναι μια άλλη λογική…

Στο πόσοι θα μιλήσουν: δεν εξαρτάται από την ποσότητα των ομιλητών ο χαρακτήρας ενός συνεδρίου και το συμπέρασμα που θα βγει. Ζητήσαμε από αυτούς που καλέσαμε να μιλήσουν, να αναδείξουν τα κομμάτια που εμάς μας ενδιαφέρουν και αντανακλούν τις ιδέες μας.

Το νόημα δεν είναι να μιλήσουν 20 κι από εμάς 80. Προφανώς και θα υπάρχουν κύριες δικές μας εισηγήσεις. Δε νομίζω ότι υπάρχει νόημα να βάλουμε ποσόστωση, δεν πάμε να κατατροπώσουμε εχθρούς! Επιλεγμένοι θα είναι οι άνθρωποι…

Από την εμπειρία μου το λέω και απ’ αυτή την άποψη. Γι’ αυτό το λόγο έχουμε επιστημονική επιτροπή και συνεννοούμαστε, επιστημονική επιτροπή με μέλη της οργάνωσης.

 

Αναστασία:

Εγώ, όταν πήραμε την απόφαση για το Ινστιτούτο, το αντελήφθην ως ουσιαστική εξωστρεφή κίνηση της οργάνωσης η οποί δεν έχει στο κέντρο την προπαγάνδιση των απόψεων. Στόχος είναι να αναδείξει και τις αναζητήσεις, την έρευνά της πάνω σε πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα και σ’ αυτό δεν μπορούν προφανώς να συμμετέχουν μόνο μέλη της οργάνωσης.  Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί με συγκεκριμένα ζητήματα και συμβάλλουν σε αυτούς τους στόχους.

Θα είναι επιτυχημένη η εκδήλωση, να συζητήσει η επιτροπή για άτομα που δε θα προσπαθήσουν να αναδείξουν πολωμένα τα ζητήματα, αλλά να ανοίξει μια κουβέντα και να αρθρωθεί άποψη βασισμένη σε πολιτικά, επιστημονικά και κοινωνικά συμπεράσματα.

Προτάσεις για ποιους λόγους η επανάσταση είναι εφικτή και σήμερα.

 

Φελέκης:

Εγώ νομίζω ότι δεν είναι καλό να το κατατμήσουμε σε θέματα, πχ παιδεία κτλ. Η οργάνωση θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη μέσω των μελών να αναδείξουμε τη διαδικασία που με τη διαρκή επανάσταση του Τρότσκι οδήγησε στις θέσεις του Απρίλη.

Ένα δεύτερο θέμα είναι η αναγκαιότητα του επαναστατικού κόμματος / Φλεβάρης – Απρίλης και τί σημασία είχε αυτό για να γίνει η Επανάσταση. Αν δεν προϋπήρχε η μαγιά, δε θα γινόταν απολύτως τίποτα, ή θα γινόταν αυτό που έγινε στη Γερμανία.

Σε κάθε κουβέντα θα πρέπει ένα μέλος της οργάνωσης να βάζει αυτό το θέμα – και να μη χαωθούμε σε επιμέρους πράγματα.

Ένας άνθρωπος να είναι επιφορτισμένος με αυτό, να προβάλει την μαρξιστική-λενινιστική λογική.

Δεν αναφέρθηκε καμία γυναίκα – Νομίζω ότι απ’ αυτούς που έχουν αναφερθεί, είναι πάρα πολλοί.

 

Τάσος:

Λογικές οι ιδέες που ακούγονται και έτσι θα γίνει στην πράξη. Απλά βλέπω κάποιες αντιδράσεις οι οποίες με ξενίζουν. Το αρχικό ερώτημα της Νόρας είναι λογικό και το είχα και γω. Ο Μάνος το κωδικοποίησε με έναν καλό τρόπο. Διαφωνώ ωστόσο με την τροπή που πήρε ο χαρακτήρας του ινστιτούτου -το ότι έγινε παράρτημα της οργάνωση- αλλά δεν είναι αυτό που συζητούμε τώρα. Αλλά με αυτό δουλεύουμε τώρα.  Όταν μας κάνει κριτική κάποιος δεν πρέπει να εκνευριζόμαστε. Πέρσι δεν κάναμε απολογισμό, αλλά είχα κριτική να ασκήσω. Αφού είναι μια εκδήλωση πιο ανοιχτή αυτή που θα γίνει, θα πρέπει να γίνει ουσιαστική συζήτηση για τα άτομα που θα φωνάξουμε να συμμετέχουν. Δεν είναι όντως σωστό να έχουμε μόνο άντρες, όπως ειπώθηκε και πριν αλλά να δούμε πώς μπορεί να βγει μια εκδήλωση, η οποία να βγάζει το επιθυμητό στίγμα. Καλό θα ήταν να διευκρινιστεί και ο τρόπος με τον οποίο δουλεύει το ινστιτούτο και αυτό να καταστεί σαφές από την εκδήλωση. Να βλέπουμε καλόδεχτα τις κριτικές που μας γίνονται. Είναι ένα πρόβλημα ας πούμε ότι έγινε 3-ήμερο, και φαίνεται στο ότι δεν κινητοποιείται το μεγαλύτερο μέρος της οργάνωσης για τις τρεις αυτές μέρες. Δεν είναι λίγο να ακούς καθημερινά για τρεις μέρες από είκοσι εισηγήσεις.

 

Ταξιάρχης:

Να προσέξουμε τα ζητήματα της διοργάνωσης. Να μπει καμια σημαία, καμιά γιγαντοαφίσσα. Επίσης θα έπρεπε να βγει και ένας επετειακός σπάρτακος που να πουλιέται εκείνες τις μέρες. Υποβοηθητικά τελείως, συμφωνώ ότι πρέπει να αναδειχθεί η λογική και η γραμμή της οργάνωσης και του ρεύματος.

 

Νικόλας:

Θα πρέπει να ανοιχθεί από μας το ζήτημα της επναναστατικής στρατηγικής. Δεν νομίζω ότι κινδυνεύουμε να χαθεί η άποψή μας εξαιτίας της παρουσίας γενικών εισηγήσεων. Ωστόσο, ναι θα μπορούσε να αναλωθεί πολύ στο ακαδημαϊκό η κουβέντα. Ίσως θα πρέπει στην τελευταία μέρα ας πούμε να γίνει μια κουβέντα με ιδιαίτερο βάρος στην γραμμή του ρεύματός μας.

 

Γιάννα:

Θα επαναλάβω τώρα πράγματα που έχουν ειπωθεί. Στην πρώτη κουβέντα που είχαμε κάνει με φελέκη και μάνο είχαμε καταλήξει ότι η εκδήλωση θα γίνει Απρίλη, για να μην πέσει πάνω στον πανικό του Οκτώβρη αλλά και συμβολικά. Η οργάνωση να συμμετέχει, αλλά να συμμετέχει ουσιαστικά. Όχι όπως την περασμένη φορά. Καλή η κριτική, αλλά να είμαστε και εκεί. Οι φόβοι να μην φανούν οι απόψεις της οργάνωσης θα είχαν λυθεί αν παρακολουθούσαμε όλοι την συνεδρία για τον Μαντέλ. Τα πάνελ δεν επιλέγονται τυχαία. Γίνεται προεργασία και δεν υπερισχύουν απόψεις που είναι αντίθετες με την άποψή μας. Έγιναν ας πούμε και εισηγήσεις από μη μαντελικούς, που άνοιξε όμως μια συζητηση πους ως αποτέλεσμα είχε να φανεί καθαρότερα η δική μας γραμμή. Για τις γυναίκες συμφωνώ, αλλά δυστυχώς αυτοί είναι που έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα. Το έχω ψάξει ποιες γυναίκες έχουν ασχοληθεί σε ερευνητικό επίπεδο. Είναι καλή η πρόταση του Νικόλα για μια κεντρική εκδήλωση στο τέλος του τριημέρου, αλλά δεν είμαστε αμφιθεάτρο στη διάρκειά του…

 

Κώστας:

Ο λόγος που φτιάχτηκε το ινστιτούτο, ήταν η παρέμβαση στο επίπεδο της θεωρίας. Η ταξική πάλη διεξάγεται και στην θεωρία και πρέπει να παρέμβουμε και εκεί. Πάνω σε αυτό έχει δομηθεί και ο χαρακτήρας των εκδηλώσεων του ινστιτούτο. Τα ονόματα που παρουσιάσαμε έχουν δύο κριτήρια. Α) η διάχυση της οργάνωσης πέραν του τροτσκιστικού χώρου (αναφέρονται ονόματα πιθανών εισηγητών τα οποία δεν προλαβαίνω, 15 στον αριθμό). Από εκεί και πέρα θα συμμετέχουν και μέλη της οργάνωσης. Β) Ο δεύτερος λόγος είναι αρχειακός, η καταγραφή των ιστορικών και πολιτικών δεδομένων, πάνω στα ζητήματα με τα οποία θα ασχοληθεί το ινστιτούτο. Παρατήρηση: Δεν έχουμε πάρει καμία πρωτοβουλία να καλέσουμε κάποιον από τη διεθνή. Στην επόμενη Κ.Ε. θα έρθει ένα πιο συγκεκριμένο πλάνο με τις θεματικές κ.τ.λ.

 

 

 

Τάσος:

Από όσα ειπώθηκαν, φαίνεται ότι το βασικό που θέλουμε να βγάλουμε από τα 100 χρόνια από την επανάσταση είναι, όχι ο απολογισμός της επανάστασης, αλλά το πώς φτάσαμε στη νίκη του οκτώβρη. Θα έλεγα επομένως στη συζήτηση για τους ομιλητές, να εξηγήσουμε ότι αυτό είναι το θέμα, έστω και αν προφανώς, για προσκεκλημένους διανοούμενους, χρειάζεται και ευελιξία…

 

Απόφαση για την πρόταση των εισηγητών: Συμφωνούμε να απευθυνθούμε σε αυτούς τους ανθρώπους που προτάθηκαν. Βέβαια μπορεί όποιος θέλει να προτείνει και κάποιον άλλον/η. Παίρνει τηλέφωνο την Γιάννα, ή τον Μάνο ή τον Σκορδούλη και προτείνει και κάποιο άλλο πρόσωπο.

Υπερ:11

Κατά:1

Λευκά:2

 

 

Δεύτερο θέμα

 

Η εισήγηση από Μάνο Σ.

“Η πολιτική κατάσταση στη χώρα σήμερα χαρακτηρίζεται από μια ορισμένη στασιμότητα, η οποία ωστόσο δεν εδράζεται σε πολιτική και οικονομική σταθερότητα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υλοποιεί με συνέπεια το 3ο μνημόνιο και την ανανεωμένη ταξική επίθεση εναντίον της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων κοινωνικών στρωμάτων. Οι όποιες αντιπαραθέσεις και εμπλοκές στη διαπραγμάτευση για τη 2η αξιολόγηση είναι πολύ περιορισμένης κλίμακας, κατ’ ουσίαν συμβολικές και όχι ουσιαστικά διαφορετικές από τους βραχύβιους λεονταρισμούς των προηγούμενων κυβερνήσεων σε διάφορες προηγούμενες φάσεις διαπραγματεύσεων. Αφενός, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί με κινήσεις εντυπωσιασμού να περισώσει, μάταια και βιαστικά, ό,τι απομένει από το αριστερό της άλλοθι και το εκλογικό της ακροατήριο. Ταυτόχρονα, οι εμπλοκές αντανακλούν οριακές διαφοροποιήσεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, την οποία έχει εναγκαλιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, με τους χριστιανοδημοκράτες και την ριζοσπαστική δεξιά στο μείγμα της λιτότητας, την οποία όλοι θεωρούν απαραίτητη για τη βιώσιμη ανάκαμψη του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Όμως, αυτή η βιώσιμη ανάκαμψη παραμένει όνειρο, όπως δείχνουν η νέα τραπεζική κρίση στην Ιταλία και οι πολιτικοί κραδασμοί του Μπρέξιτ και του ιταλικού δημοψηφίσματος.

Έτσι, η ελληνική και η ευρωπαϊκή αστική τάξη δεν έχουν κάποιο λόγο να βιάζονται να βρουν τη διάδοχη κατάσταση στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Το γεγονός ότι ούτε καν οι γελοίες παροχές που εξασφάλισε η κυβέρνηση στους συνταξιούχους με τον υπερβολικό ζήλο της στα δημοσιονομικά πλεονάσματα δεν φαίνεται να είναι ανεκτές από τα πιο σκληροπυρηνικά ευρωπαϊκά επιτελεία δεν πρέπει να ξεγελά κανέναν, ούτε όσους και όσες πρόσμεναν μια πιθανή, έστω ακούσια, ρήξη του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, σε πολύ πιο τεταμένες τότε συνθήκες. Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη προετοιμάζεται να είναι το κέντρο της επόμενης κυβέρνησης και κατεργάζεται ρεβανσιστικά σχέδια, όμως η αξιοπιστία της και οι κοινωνικές της συμμαχίες δεν δίνουν στα αστικά επιτελεία κανένα εχέγγυο σταθερότητας. Έτσι, προς το παρόν τα τελευταία παρακολουθούν, περιμένοντας πότε θα αποφασίσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να ανακόψει την πολιτική της κατρακύλα με εκλογές.

Αν ένα συστατικό της στασιμότητας όμως είναι η απουσία καλύτερης εναλλακτικής για την αστική τάξη, η άλλη είναι το μούδιασμα του κινήματος. Παρά τους αγώνες που ακόμα δίνονται, παρά τη μεγάλη πολιτική εμπειρία που έχει συσσωρευτεί τα τελευταία χρόνια, τα πιο συνειδητά τμήματα των εργαζομένων, των ανέργων και τον καταπιεσμένων σήμερα έχουν χαμηλό ηθικό και δεν βλέπουν τον τρόπο να αντεπιτεθούν και να νικήσουν. Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κοινωνική οργή βράζει υπόγεια. Κάθε μνημονιακή κυβέρνηση πέφτει αμέσως στην ανυποληψία, αδυνατώντας να οργανώσει κοινωνικές συναινέσεις, από τη μία, και να εξασφαλίσει μια απόδραση του ελληνικού καπιταλισμού από την κρίση, από την άλλη. Έτσι, απέχει ακόμα πολύ η εποχή κατά την οποία θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για μια σταθεροποίηση του συστήματος πάνω από το σώμα μιας υποταγμένης και ιστορικά ηττημένης εργατικής τάξης. Ένα εμψυχωτικό παράδειγμα, μια πολιτική στροφή με τη μια ή την άλλη αφορμή, μπορεί να πυροδοτήσει ένα νέο ξέσπασμα. Σε αυτή την κατάσταση, η χειρότερη υπηρεσία που έχουν να προσφέρουν οι ηγεσίες των οργανώσεων της αριστεράς είναι η ηττοπάθεια και η αδράνεια. Κι όμως, αυτή είναι που σε μεγάλο βαθμό η οποία σφραγίζει τις σημερινές διεργασίες.

Η προς ώρας κινηματική ανάπαυλα και η πολιτική στασιμότητα είναι αντικειμενικά μια στιγμή που ευνοεί στρατηγικούς απολογισμούς, μορφωτική δουλειά, πολιτική εκπαίδευση και οργανωτική ανασυγκρότηση, αρκεί αυτό να μην σημαίνει απόσυρση από το κίνημα και τους κοινωνικούς χώρους – αυτός είναι ο πρώτος παράγοντας που καθορίζει το νέο γύρο συζητήσεων εντός της αριστεράς. Ο δεύτερος όμως, δυστυχώς, είναι ακριβώς η εσωστρέφεια, η ηττοπάθεια, η ανακύκλωση γραφειοκρατιών και η αναμόχλευση στρατηγικών αδιεξόδων.

Σε αυτό το περιβάλλον, η πλειοψηφία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταθέτει εκ νέου την ίδια επί της ουσίας πρόταση “πολιτικής συνεργασίας” με αυτή που προωθούσε την εποχή της “συμπόρευσης”. Παράλληλα, κατατίθεται και μια σειρά άλλων προτάσεων πολιτικής ενότητας, η εμβέλεια των οποίων ποικίλει βέβαια σημαντικά.

 

Ο χώρος εντός και πέριξ της ΛαΕ προσπαθεί να συγκρατήσει τα στρώματα που έφυγαν από την επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ και να υποδεχτεί πιθανά νέα σε ένα αντιμνημονιακό, προοδευτικό, πατριωτικό μέτωπο, για το οποίο όλα δείχνουν ότι η ίδια η ΛαΕ, με την κάκιστη πολιτική κατάστση που παρουσιάζει, δεν επαρκεί από μόνη της. Η εκδήλωση με αφορμή το βιβλίο της Βαλαβάνη ήταν ακριβώς μια προσπάθεια να περισωθεί η ενότητα της αρχικής ΛαΕ, φέρνοντας στο ίδιο τραπέζι το Αριστερό Ρεύμα, την Πλεύση Ελευθερίας, το Σχέδιο Β΄, παλιότερες δεξιές αποχωρήσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (Παπακωνσταντίνου) και “προσωπικότητες” που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνδέθηκαν με την ανταρσία στο ΣΥΡΙΖΑ (Λαπαβίτσας, Γλέζος, Πορτάλιου, ακόμα και Βαρουφάκης). Η καθολική προγραμματική κυριαρχία του ρεφορμισμού ήταν ανάγλυφη στην αναζήτηση “τεχνοκρατικών ρεαλιστικών λύσεων”, με εθνικό νόμισμα αλλά χωρίς ρήξη με την ΕΕ, στην προώθηση ελληνικών προϊόντων, στις καταγγελίες της “ξενοκρατίας”, στα εγκώμια για το υπουργικό έργο της Βαλαβάνη, στα έμμεσα καλέσματα για αλλαγή ηγεσίας στο ΣΥΡΙΖΑ κλπ. Η ανακύκλωση των ίδιων πάντα προσώπων είναι όλο και πιο απωθητική.

Η αδυναμία όσων αντικαπιταλιστικών οργανώσεων βιάστηκαν να εγκλωβιστούν στη ΛαΕ να επηρεάσουν την κατεύθυνσή του είναι πασιφανής, και η εσωτερική παθολογική κατάσταση αντανακλάται στις διαρκείς αποχωρήσεις αριστερών τάσεων και αγωνιστών, την οποία ασφαλώς κρίνουμε θετικά. Τη στιγμή που ηγεσία Λαφαζάνη επιχειρεί έμπρακτα να συγκροτήσει ένα πατριωτικό μέτωπο χωρίς ουσιαστική ταξική αναφορά προσεγγίζοντας αστικές οργανώσεις όπως το ΕΠΑΜ και η Χριστιανική Δημοκρατία, όμως αδυνατεί να συγκρατήσει τις ίδιες τις δυνάμεις της αρχικής ΛαΕ. Οι παλινωδίες στο συνδικαλισμό (συμμετοχή στο διορισμένο προεδρείο του ΕΚΑ) και στην τοπική αυτοδιοίκηση (παραμονή σε κοινές παρατάξεις με το ΣΥΡΙΖΑ) δυσκολεύουν σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμα και την απαραίτητη συνάντηση με την αντικαπιταλιστική αριστερά στο δρόμο. Οι εξελίξεις δικαιώνουν εντελώς την επιλογή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τις αντιφάσεις που υπήρχαν και εξακολουθούν να υπάρχουν, να μην εμπλακεί πολιτικά ή/και εκλογικά με το εγχείρημα της ΛαΕ.

Η προσήλωση όλων των προαναφερθέντων πολιτικών φορέων και προσωπικοτήτων στην εκλογική στρατηγική και στην είσοδο στο κοινοβούλιο ασκεί μεγάλες πιέσεις για μια συνεργασία όλων στις επόμενες εκλογές. Από την άλλη πλευρά, όμως, διεξάγεται μια μάχη, συχνά με μέσα αστικής πολιτικής, για το ποιος θα έχει την ηγεμονία (και τον επικεφαλής) σε μια τέτοια ενδεχόμενη συνεργασία. Οι άθλιες καταγγελίες της Κωνσταντοπούλου για δήθεν χρηματισμό μελών της από πρόσωπα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της ΛαΕ ασφαλώς λογοδοτεί και σε αυτή τη μάχη. Ο Βαρουφάκης έχει προχωρήσει στη δική του διεθνή κίνηση  (DiEM25), ανοιχτά νεοκεϋνσιανού χαρακτήρα. Ο Λαπαβίτσας έχει συγκροτήσει το δικό του επιστημονικό-πολιτικό κέντρο (ΕΔΕΚΟΠ), και πολλά άλλα στελέχη περιμένουν να δουν πού θα κάτσει η μπίλια.

 

Οι ομάδες των αποχωρησάντων του ΚΚΕ προς την κατεύθυνση του 15ου συνεδρίου (Εργατικός Αγώνας, Ένωση Δικαίων, Κορδάτος) προτείνουν μια μορφή κοινωνικής και πολιτικής μετωπικής ενότητας στη βάση της παλιάς φόρμουλας του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου. Μιας μόνιμης πολιτικής συνεργασίας κομμουνιστών με δημοκράτες και προοδευτικούς, στο πλαίσιο του οποίου το να επιμείνει κανείς για ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα θα ήταν σεκταρισμός. Επιμένουν στην εξαρτημένη φύση της Ελλάδας, από την οποία και προκύπτει ο πατριωτικός χαρακτήρας του μετώπου που θεωρούν αναγκαίο. Προγραμματικά, η πρότασή τους δεν διαφέρει από τον κλασικό σταλινικό και μετασταλινικό λαϊκομετωπισμό, πράγμα φανερό άλλωστε στην πυκνή αρθρογραφία τους υπέρ του 7ου συνεδρίου της ΚΔ, στα αφιερώματα στο Χαρίλαο Φλωράκη κλπ.

 Απουσία κάποιου άλλου άμεσου σχεδίου, οι παραπάνω ομάδες (τουλάχιστον οι δύο πρώτες εξ αυτών) βλέπουν ως υποκατάστατο ή πρόπλασμα του μετώπου που επιδιώκουν την ΔιΕΕξοδο.

Στην πραγματικότητα, το μέτωπο που προτείνουν οι παραπάνω δυνάμεις δεν είναι πολύ διαφορετικό από το σχέδιο της ΛαΕ. Ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούν να προσανατολιστούν προς τα εκεί είναι, στην πραγματικότητα, λιγότερο η άποψή τους πως μέσα στο μέτωπο χρειάζεται και ένα κομμουνιστικό κόμμα και περισσότερο η ιστορική τους αντιπαλότητα με την ηγεσία του Αριστερού Ρεύματος, καθώς και το γεγονός ότι ακόμα κατά βάση λογοδοτούν στα μέλη του ΚΚΕ, αποτελώντας ένα είδος δημόσιας δεξιάς αντιπολίτευσης στη σημερινή του ηγεσία (παρά τις επιμέρους θετικές ρήξεις, όπως η απομάκρυνσή τους από τη διασπαστική λογική του ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα).

 

Η Δικτύωση Ριζοσπαστικής Αριστεράς / Ζωή Μετά έχει καταθέσει τη δική της πρόταση για ένα κοινωνικο-πολιτικό μέτωπο, το οποίο θα προκύψει, κατά την άποψή της, μετά από μια διαδικασία διαλόγου πάνω στο αναγκαίο μεταβατικό πρόγραμμα και των “πολιτικών εναλλακτικών, σε ορατό ορίζοντα” στο δόγμα “ΤΙΝΑ” (“δεν υπάρχει εναλλακτική”). Όπως δηλώνει το ίδιο της το όνομα, η ίδια η Δικτύωση είναι μια προσπάθεια να ξεπεραστεί το μετατραυματικό σοκ των μελών της, τα οποία είχαν εμπλακεί ολόπλευρα στο ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα στην προεδρική του πλειοψηφία. Η πρότασή της απευθύνεται σε όσους αποχώρησαν ή αποχωρούν από το ΣΥΡΙΖΑ ή και τη ΛαΕ (ΑΡΚ), αλλά και σε όλη την αριστερά, περιλαμβανομένης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και, ενδεχομένως, της ΛαΕ.

Η ρήξη με το ΣΥΡΙΖΑ και, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, είναι ασφαλώς θετικό γεγονός, που δεν μας αφήνει αδιάφορους. Το ίδιο και η συνειδητοποίηση του αντιδραστικού και μη μεταρρυθμίσιμου χαρακτήρα της ΕΕ. Ωστόσο, η ίδια η μετωπική πρόταση της ΔΡΑ είναι σε μεγάλο βαθμό μια προσπάθεια επιστροφής στην “αθωότητα”, στα χρόνια της αντιπαγκοσμιοποίησης και των φόρουμ. Στην πραγματικότητα, το πρότυπο είναι ο πάλαι ποτέ Χώρος Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς – που όπως είναι γνωστό κατέληξε τελικά στο ΣΥΡΙΖΑ. Η ΔΡΑ φαίνεται να θέλει να διατηρήσει την ιστορική κεντρική ιδέα του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς όμως την τελική της κατάληξη.

Επανέρχεται, έτσι, η πολύ προβληματική σύγχυση του κοινωνικού με το πολιτικό, μέσα από την πρόταση για ένα πολιτικό μέτωπο που θα το χτίσουν τα ίδια τα κινήματα. Η ιδέα αυτή ενέχει το διπλό κίνδυνο να υποβιβαστεί το πρόγραμμα του πολιτικού μετώπου ή κόμματος στο μέσο όρο της συνείδησης που έχουν κατακτήσει τα κοινωνικά κινήματα και, από την άλλη, να αυτοπροβάλλεται το κόμμα ή μέτωπο ως ο νόμιμος εκφραστής όλων των κινημάτων, όπως έκανε για χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ. Ταυτόχρονα, μέσα από τις ασάφειες του κειμένου της πρότασης, εμφανίζεται και πάλι η λογική των παναριστερών αντινεοφιλελέυθερων μετώπων. Ωστόσο, το παλιότερο επιχείρημα ότι ο συνεπής αντινεοφιλελευθερισμός είναι από μόνος του αντικαπιταλισμός, επειδή ο καπιταλισμός σήμερα δεν ανέχεται τίποτα πέρα από τον νεοφιλελευθερισμό, αποδείχτηκε πολλές φορές τραγικά λάθος. Αντιθέτως, έγινε σαφές ότι τα απλώς αντινεοφιλελεύθερα πολιτικά κόμματα και μέτωπα δεν κατέληξαν υπό την πίεση της κρίσης να μετατραπούν σε αντικαπιταλιστικά, αλλά να συμβιβαστούν ή και να εφαρμόσουν τον νεοφιλελευθερισμό.

Σύμφωνα με την παραπάνω λογική, το κάλεσμα της ΔΡΑ επιμένει ότι το πρόγραμμα “δεν είναι το προαπαιτούμενο, αλλά το ζητούμενο”, για αυτό και οι 4 πολιτικές οριοθετήσεις που θεωρεί “ότι αρκούν και με το παραπάνω” δεν είναι παρά εντελώς στοιχειώδεις και μάλλον αυτονόητες για όλη την αριστερά: δεν χωράν όσοι στηρίζουν την κυβέρνηση και το μνημόνιο, οι δεξιές αντιπολιτευτικές γραμμές, όσοι παλεύουν για την παραμονή της χώρας στο ευρώ και την ΕΕ και οι εθνικιστικές, ρατσιστικές προτάσεις για έναν εθνικό καπιταλισμό. Η χαλαρότητα αυτή αφήνει έξω ουσιαστικά ερωτήματα, τα οποία έκαναν για εμάς δύσκολη ή αδύνατη τη συνεργασία με δυνάμεις που ανήκουν στο ίδιο ή σε συγγενικά ρεύματα (πχ ΑΡΕΝ, ΜΕΤΑ στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ), ακόμα και μετά τη ρήξη τους με το ΣΥΡΙΖΑ: παραμένει η στρατηγική για μια “αριστερή κυβέρνηση”; Ποια πρέπει να είναι η στάση των κινημάτων απέναντι στις κυβερνήσεις; Ποια στάση συγκεκριμένα απέναντι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, πλήρης ανεξαρτησία και αντιπολίτευση μέχρι τελικής πτώσης, ή αυτοσυγκράτηση με το σκεπτικό ότι οι επόμενοι θα είναι χειρότεροι; Ποια σχέση με τους κρατικούς θεσμούς, τη συνδιοίκηση, το διάλογο με τα Υπουργεία κλπ; Οι απαντήσεις, δυστυχώς, δεν είναι καθόλου δεδομένες ούτε στα λόγια ούτε στην πράξη, και όσο παραμένουν έτσι, δεν αρνούμαστε το διάλογο, αλλά δεν έχουμε θέση σε ένα τέτοιο εγχείρημα.

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρουσιάζει μια σαφώς πιο αριστερή εκδοχή μετωπικής πρότασης από όλες τις προηγούμενες, η οποία όμως εξακολουθεί να είναι πολύ προβληματική. Εκτός των επαναστατικών οργανώσεων που έχουν μείνει έξω από μέτωπα (ΕΕΚ, ΟΚΔΕ-Εργατική Πάλη), η πρόταση απευθύνεται σίγουρα σε όσες δυνάμεις στοιχίζονται γύρω από τις δύο τελευταίες μετωπικές προτάσεις, και, για ένα τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ακόμα και στη ΛαΕ.

Στο περιεχόμενο οι ασάφειες παραμένουν. Οι διατυπώσεις για την σχέση του αγώνα ενάντια στα μνημόνια, την ΕΕ και το ΔΝΤ με την επιδίωξη “να ανοίξει ένας άλλος δρόμος για την κοινωνική πλειοψηφία” αφήνουν, όχι τυχαία, περιθώρια για ερμηνείες σταδίων. Η αντίθεση στην ΕΕ περιγράφεται περισσότερο ως αναγκαία εξαιτίας της επιβολή των μνημονίων παρά ως στρατηγική αντιπαλότητα με μια πολιτική μηχανή του κεφαλαίου, όπως είναι και το κράτος, πιθανόν για να πέσουν γέφυρες με αντιμνημονιακές δυνάμεις που πρόσφατα αλλάζουν στάση για την ΕΕ. Τα αιτήματα για να “πληρώσει το κεφάλαιο” και για “μείωση της εκμετάλλευσης” παραπέμπουν σε μια λογική αναδιανομής, παρά στην ανατροπή του ίδιου του συστήματος του κεφαλαίου. Οι πολύ σημαντικές θέσεις για πλήρη ανεξαρτησία από τους κρατικούς θεσμούς, για τη συντριβή του αστικού κράτους από λαϊκούς θεσμούς, για αντίθεση στη στρατηγική της αστικής “παραγωγικής ανασυγκρότησης” κλπ καταλήγουν τελικά σε μια σειρά μάλλον μετριοπαθών διεκδικήσεων, όπως και στη διευκρίνιση ότι οι προηγούμενες θέσεις δεν είναι προαπαιτούμενα, “στη λογική ή όλα ή τίποτα”.

Όμως, οι προγραμματικές αντιφάσεις δεν είναι το βασικό πρόβλημα, ούτε το ζήτημα εξαντλείται στο να διυλίζουμε την κάθε διατύπωση. Το βασικό πρόβλημα βρίσκεται στον ίδιο τον πυρήνα που υπαγορεύει τη διαρκή μετωπολογία (και) εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η “πολιτική συνεργασία” καλεί στην πραγματικότητα σε πολιτική ενότητα με δυνάμεις μη αντικαπιταλιστικές, δηλαδή στον ένα ή τον άλλο βαθμό ρεφορμιστικές. Πιστεύουμε ότι με αυτό δεν αδικούμε το κείμενο της πρότασης, που απευθύνεται ρητά σε “δυνάμεις που κινούνται σε αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντιΕΕ κατεύθυνση, και τις ευρύτερες δυνάμεις της ρήξης, που απορρίπτουν τις λογικές «φιλολαϊκής» ή άλλης διαχείρισης του καπιταλισμού”. Το κείμενο προεξοφλεί μάλιστα ότι είναι “αναγκαίο, ώριμο και ρεαλιστικό να υπάρξει τουλάχιστον ένας κοινός συνολικός πολιτικός βηματισμός, με ανοικτή τη δυνατότητα της πολιτικής συνεργασίας”. Με δεδομένο, άλλωστε, ότι, πέραν ορισμένων μικρών επαναστατικών οργανώσεων οι οποίες σίγουρα δεν είναι οι βασικοί παραλήπτες της πρότασης, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή κάποιος άλλος αντικαπιταλιστικός πόλος στην πολιτική σκηνή, η πολιτική συνεργασία δεν μπορεί παρά να στοχεύει σε μη αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, ανεξαρτήτως του γράμματος των διατυπώσεων.

Έτσι, παρά τις διαβεβαιώσεις για το αντίθετο, η πρόταση της μετωπικής συνεργασίας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν μπορεί να αποφασίσει αν επιδιώκει αντικαπιταλιστικό ή αντιμνημονιακό μέτωπο. Αδυνατώντας να αντισταθεί σε μια συζήτηση που απομονώνει τη μετωπική ενότητα από τα καθήκοντα της ταξικής πάλης, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υποκαθιστά αυτό που θα έπρεπε να είναι η πολιτική της πρόταση (πώς θα οργανωθεί το κίνημα, θα περάσει στην αντεπίθεση, θα νικήσει, με ποια όργανα και ποιο πρόγραμμα) από μια ακόμα πρόταση ενότητας, στα ίδια πάντα ακροατήρια της αριστεράς. Επιπλέον, η εσωτερική της αδράνεια δεν την καθιστά ελκυστική για νέες πιθανές εντάξεις, τις οποίες άλλωστε η ηγεσία δεν επιδιώκει, παρά το γεγονός ότι το δυναμικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι μαζικό και αναγνωρισμένο ως το πιο μαχητικό τμήμα στους κοινωνικούς χώρους.

 

Σε τελική ανάλυση, όλες οι παραπάνω μετωπικές προτάσεις επικαλύπτονται τουλάχιστον εν μέρει και λογοδοτούν στην ίδια περίπου πολιτική λογική. Μια λογική, ωστόσο, η οποία δεν εξηγεί γιατί οι συζητήσεις μεταξύ αριστερών ηγεσιών και γραφειοκρατιών, συχνά ανεπανόρθωτα φθαρμένων, είναι προϋπόθεση για την ανάταξη του κινήματος, ούτε σε τι πράγμα βοηθάει από μόνη της η πολιτική ενότητα. Στην ουσία, όλες οι μετωπικές προτάσεις επιστρέφουν στο συνεπές “αντιμνημόνιο”, σε μια περίοδο που καθορίζεται από την πλήρη κατάρρευση ακριβώς της στρατηγικής του “αντιμνημονίου”, χωρίς συνολική ρήξη με τον καπιταλισμό. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ παρουσιάζει την καλύτερη εκδοχή, αδυνατεί όμως να αντιπαραθέσει με συνέπεια και πειστικότητα στη στρατηγική του αντιμνημονίου ένα φρέσκο, λειτουργικό και ριζικά αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό.

Προφανώς, την ΟΚΔΕ-Σπάρτακος δεν την αφήνουν αδιάφορη οι πολιτικές διεργασίες, μετακινήσεις και αναζητήσεις. Η συνεπής συμμετοχή της στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε όλα τα χρόνια της προετοιμασίας της είναι επαρκές τεκμήριο. Ακόμα περισσότερο, κατανοούμε ότι οι αγωνιστές και αγωνίστριες που ήρθαν σε ρήξη με το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το ΚΚΕ και τη ΛαΕ, αποτελούν δυναμικό με το οποίο πρέπει να συναντηθούμε στους κοινωνικούς αγώνες και στην κοινή δράση πάνω σε συγκεκριμένους κινηματικούς στόχους. Τους απευθυνόμαστε για τέτοια κοινή δράση με ειλικρίνεια.

Κατανοούμε, όμως, και τη σημασία της ύπαρξης ενός αυτόνομου, μαζικού αντικαπιταλιστικού χώρου, και δεν έχουμε υπόψη μας καμία καλύτερη σχετική εμπειρία από το εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Χρειάζεται ένας χώρος που, στο περιβάλλον ιστορικών ανακατατάξεων, δεν θα εξαρτά τις θέσεις και τη δράση του από ισορροπίες με ρεύματα που δεν έχουν πειστεί για την αναγκαιότητα του αντικαπιταλισμού και/ή δεν έχουν ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς τους με το αστικό κράτος και τις γραφειοκρατίες.. Για αυτό και κάθε προσπάθεια να διαλυθεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μέσα από απερίσκεπτους φανατικούς διαξιφισμούς ή μέσα από σχέδια διάδοχων πιο χαλαρών μετώπων ή κομμάτων θα μας βρει απέναντί της.

Δεν θα αρνηθούμε τη συμμετοχή σε οποιοδήποτε δημόσιο διάλογο. Ωστόσο, για τους παραπάνω λόγους, εκτιμούμε ότι οι συγκεκριμένες μετωπικές προτάσεις που αναλύσαμε θα οδηγούσαν πιθανότατα σε μη βιώσιμες συνυπάρξεις, και σίγουρα σε κρίσιμες πολιτικές και προγραμματικές ασάφειες και σε μορφώματα που δεν αντιστοιχούν στις ανάγκες τις ταξικής πάλης και της επαναστατικής αριστεράς.

Συμφωνούμε με τις απόψεις που έχει καταθέσει και η Πρωτοβουλία για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αντικαπιταλιστική και Επαναστατική, και ιδιαίτερα με τις προτάσεις για μια στρατηγική επένδυση σε κάθε εμπειρία αυτοοργάνωσης, εκεί όπου γίνονται οι πραγματικές πολιτικές μετακινήσεις μέσα από τη δράση, για άμεση έκδοση ενός κοινού εντύπου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και για τη διοργάνωση μιας μεγάλης διεθνούς αντικαπιταλιστικής συνάντησης/διάσκεψης στην Αθήνα, με θέμα την επαναστατική στρατηγική σήμερα και με αφορμή τα 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση”

 

 

λοιζος: Δεν ξέρω αν είναι της ώρας, αν συζητήθηκε η ιστορία της εφημερίδας και των γραφείων.

 

Μάνος: αύριο στις 7 (Δευτέρα 9/1)

 

Σκορδούλης: να εξηγήσουμε γιατί είμαστε ενάντια σε αυτό που λέγεται μετωπική πολιτική. Μετωπική πολιτική είναι η διεύρυνση του μετώπου και της εκλογικής απεύθυνσης για να μπεις στον κρατικό μηχανισμό, το κράτος είναι σχέσεις οπότε εκεί μπορείς να κάνεις κινήσεις θέσεων και με τα δικά τους μάτια μπορείς να πιέζεις το κράτος απέξω ενώ είσαι μέσα σε αυτό με τα κινήματα. Φρόνταλ στράτετζι το λέει ο Σωτήρης, να καταφέρεις εκλογικά να μπεις μέσα στο κράτος. Εμείς διαφοροποιούμαστε με αυτή την στρατηγική ως τέτοια. Στον Πουλαντζά έχουμε ιστορικά διαφοροποιηθεί και πρέπει να κάνουμε ξεκάθαρο για ποιο λόγο. Διευρυνόμαστε διαρκώς δεξιά, από  τον αντινεοφιλελευθερισμό στον δημοκρατισμό. Πρέπει να κάνουμε αυτή την επεξήγηση. Ότι η επαναστατική στρατηγική συνίσταται στην αλλαγή του συσχετισμού μέσα στο εργατικό κίνημα προς όφελος των επαναστατικών ιδεών. Άρα ο αντικαπιταλισμός ο δικός μας που ορίζεται έτσι είναι τελείως διαφορετική στρατηγική.

 

Καρδαμίτσης: Συμφωνώ με τον Κώστα περί της θεωρίας των μετώπων που παρουσιάζεται από διάφορες εκδοχές από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Η αραν και η δικτύωση παρόμοια, ένας κλειστός πυρήνας αντικαπιταλιστικός και έπονται ευρύτερες συμμαχίες. Στο ναρ υπάρχει ένας φλωρακικός μετωπισμός με ομόκεντρους κύκλους. Σε αυτό  εως τώρα είμασταν κάθετοι και πρέπει να συνεχίσουμε. Τα πολιτικά σχέδια όμως δεν είναι ίδια. Υπάρχει μια κινητικότητα στην δικτύωση κτλ. Όσον αφορά την ΛΑΕ μιλάμε για πολιτικά πτώματα, βρίσκονται σε ένα υπαρξιακό και πολιτικό αδιέξοδο, δεν βρίσκονται στην πραγματικότητα, δεν μπορούνε στα σοβαρά να κάνουνε κάτι. Πέρα από το προγραμματικό, που είναι σαν συνθήματα αυτά που λέει η δικτύωση. Υπάρχει μια θεμελιώδη διαφορά, δεν υπάρχει η πιθανότητα συνεργασίας της ανταρσύα με αυτά τα στοιχεία. Η ανταρσύα έχει μια συγκεκριμένη λογική, χτίζουμε σχήματα από τα κάτω που θα διαμορφώσουν τον φορέα. Από την άλλη υπήρχε η λογική εξωτερικής πίεσης του συριζα. Η κατάρρευση του σύριζα δεν συνέχισε με κατάρρευση αυτής της λογικής. Στη βάση της ηγεσίας είναι ξεκάθαρο περισσότερο από ότι στην ηγεσία. Για το θέμα της κωσταντοπούλου το θέμα είναι περίπλοκο. Η ΛΑΕ δεν έβγαλε ανακοίνωση για τις κατηγορίες στον Σωτήρη. Η ανταρσύα έβγαλε. Η ΛΑΕ κοιτάζει μόνο δεξιά για τις μετωπικές τις διεργασίες. Στην πραγματική πολιτική το ζήτημα των μετώπων έχει κλείσει για την ανταρσύα. Αυτή τη στιγμή το πρόβλημα της ανταρσύα είναι από μέσα. Οι ηγεσίες ναρ σεκ ιεραρχούν την αυτόκεντρη ανάπτυξη και εκεί και εμείς ως οργάνωση και ως τάση πρέπει να δούμε πως θα την βάλουμε σε μια λειτουργία και θα εμπλουτίσουμε το πρόγραμμα. Η ανταρσύα είναι μια κατάκτηση, αυτό που μας απασχολεί είναι το πως θα παραμείνει αυτή η κατάκτηση.

 

Φελέκης: Δεν ξέρω αν είναι υπερθεματισμός αυτό για την ανταρσύα. Η ανταρσύα έχει χάσει μεγάλο μέρος του ανένταχτού κόσμου που είχε μαζέψει στην αρχή. Έχει φτάσει στα όριά της, με τους κινδύνους που αναφέρατε και εσείς. Μαζί τους θα έχουμε μόνο προβλήματα, την διέξοδο, τον λαϊκομετωπισμό. Να συνεχίσουμε και να επιμείνουμε στην δουλειά που κάνουμε, το κόμμα όμως δεν γίνεται με κλωνοποίηση  και οι άνθρωποι που σπάνε από εδώ και από εκεί σκέφτονται τι να κάνουνε. Το πρόβλημα με την δικτύωση είναι το να κάνουνε διάφορα κινηματικά πράγματα, όπου θέλουνε και την ανταρσύα και όποιον άλλο, να συγκεντρωθεί όλος ο κινηματικός κόσμος, αλλά ενώ συζητάνε για μεταβατικό πρόγραμμα, εκεί που κολλάνε, επειδή καήκανε εκεί με τον τσίπρα, κάθε κομματική οργάνωση και πολιτικός φορέας τους φαίνεται οπισθοδρομικό και αρχαίο. Από τη στιγμή που συγκεντρώνεται κάποιος κόσμος σε αυτές τις διαδικασίες είναι καθήκον μας να μιλήσουμε με τις προτάσεις μας. Αν δεν έχει την εργατική τάξη την εξουσία και δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις δεν θα γίνει καμία παραγωγική ανασυγκρότηση. Και να κερδίσεις κάτι θα στο πάρει την άλλη μέρα. Πρέπει να συμμετέχουμε σε αυτές τις διαδικασίες με λόγο συγκροτημένο και ξεκάθαρο. Και με αυτούς τους τύπους που φύγανε από το ΚΚΕ παίζαμε ξύλο. Άλλοι θα έρχονται και άλλοι θα φεύγουν. Το θέμα είναι το κατά πόσο εμείς θα είμαστε οργανωμένοι να μπούμε σε αυτή την διαδικασία. Οι ίδιοι δεν έχουν αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει συμμαχία. Θέλουνε μια ομοσπονδία από κουζίνες, το σίτι πλάζα, τη νοταρά. Αυτές είναι οι αδυναμίες. Εκεί όμως είναι υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται και δεν είναι μπετοναρισμένοι σαν το ναρ και το σεκ. Ψάχνονται. Οι ίδιοι οι ηγέτες, ο κορωνάκης και ο γιαννόπουλος που καήκανε.

 

Τάσος: Δεν πρόλαβα να κοιτάξω τα κείμενα. Έριξα μια ματιά και για αυτό διστάζω να πάρω το λόγο. Υπάρχει ένα ζήτημα. Προσπάθησα να δω αν υπάρχει κάτι καινούριο. Απ’ ό,τι κατάλαβα δεν υπάρχει. Το γύρω γύρω το είδα από την εισήγηση. Και ο Γιάννης μας διαφωτίζει για τα επιμέρους. Σαν κειμενάκι δεν μοιάζει επομένως τόσο κακό, αλλά καταλήγει σε μια σούπα: όταν θέλεις να κάνεις πολιτική ενοποίηση δεν κάνεις ανάλυση για την παιδεία και την υγεία κλπ. Οι διαφωνίες μου που οφείλω να επαναλάβω, είναι ότι στην ατμόσφαιρα που ζούμε πρέπει να δούμε ότι έχουμε ζήσει μια εμπειρία από μεριάς των αγωνιζόμενων μαζών που έχουνε καταλήξει σε μια ήττα. Από αυτή την άποψη είναι σνομπαρία να πάρουμε την τοποθέτηση του Παναγιώτη ότι είναι πτώματα. Είναι αριστοκρατική τοποθέτηση να λέμε σε όποιον άλλο εμείς διαφωνούσαμε από πριν  -και αισθανόμαστε ότι δικαιωθήκαμε- ότι είσαι πεθαμένος. Είναι σημαντικός ο τρόπος με τον οποίο θέτουμε τα ζητήματα, ιδιαίτερα αφού οι σύμμαχοί μας κάτω από την λέξη μέτωπο βάζουνε ό,τι τους κατέβει. Στις διασπάσεις του ρεφορμισμού και ιδιαίτερα αυτές που γίνονται μπροστά στα μάτια μας δεν μπορούμε να τις φτύνουμε -αντίθετα. Η εξέλιξη της ΛΑΕ και της κωσταντοπούλου είναι ότι χειρότερα μπορούσε να συμβεί. Ο λαφαζάνης πέρασε από το μας πρόδωσε ο τσίπρας” στο να κολλάει στον συντηρητισμό, από γλύψιμο στον Πούτιν μέχρι που να πανηγυρίζουν για τον Τράμπ. Αλλά στην Λαε γενικά υπάρχουν άλλοι, όπως η ΔΕΑ οπότε δεν πρέπει να τσουβαλιάζουμε. Να είμαστε διαυγείς στο ενιαίο εργατικό μέτωπο, αλλά και στην αντικαπιταλιστική ανασύνθεση από την άλλη. Αντικαπιταλιστική ανασύνθεση σημαίνει συσπειρώνουμε τις δυνάμεις με αυτή την κατεύθυνση για να τους επηρεάζουμε, δεν μπορούμε να σνομπάρουμε τις διαδικασίες ρήξης με το ρεφορμισμό. Και στο δρόμο δουλεύουμε μαζί. Αλλά και πολιτικά, ακόμα και σε πολιτικό αγώνα, όπως παλιά το αντιμνημονιακό ή το αντικυβερνητικό, από την ενότητα δράσης προσπαθούμε να εξάγουμε συγκλίσεις αντικαπιταλιστικής ανασύνθεσης.

 

 

Νικόλας: Συμφωνώ για μια ανακύκλωση των ίδιων. Στο επίπεδο της ανταρσύα γίνεται όλο και πιο ασαφές, από το αντικαπιταλιστικό πήγαμε στο μέτωπο ρήξης και ανατροπής και γενικότερα πάμε σε κάτι που δεν περιγράφει κάτι. Δεν θεωρώ ότι θα έρθει κάποιος και ότι θα γίνει κάτι άμεσα, δεν υπάρχει ορατός ο κίνδυνος. Είναι η εφαρμογή της λογικής της συνδιάσκεψης και κάθε φορά γίνεται κάτι που σηματοδοτεί την στροφή προς τα δεξιά. Είναι κοινός τόπος όλων των προτάσεων για συνεργασία ότι είναι διαφορετικό το τι κατάλαβε αυτός που ήταν μέσα και αυτός που ήταν έξω. Αυτοί που ήταν μέσα λένε ότι κάναμε όλοι λάθος, από την άλλη δεν αρκεί το σας τα έλεγα, έχει σημασία το κατά πόσο αυτά τα χρόνια έδινες πολιτική διέξοδο στα κινήματα. Το ενστερνιζόμαστε και εμείς ως αποτυχία της αριστεράς και μας δημιουργούν μια ενοχή. Η απάντησή μας απέναντι σε αυτό έλκει την κληρονομιά του ΚΚΕ, αφού είδες τι έκανε ο συριζα τώρα θα έρθεις σε εμάς. Κάποιοι λέγανε περίπου το ίδιο με τον σύριζα μια περίοδο με εξαίρεση το αντιεε αντιευρώ, σε μια περίοδο κινηματικής κάμψης πάμε να κάνουμε κάτι, μια υποκατάσταση της πρότασης στην κοινωνία που έκανε προηγουμένως της αριστεράς αλλά με στόχο την ίδια την αριστερά. Είναι 2 πράγματα για να υπερβούμε, το φταίξαμε όλοι και το εμείς τα λέγαμε. Η πρόταση της δικτύωσης είναι από πολύ παλιά, κάποτε μεγάλα κινήματα, πλέον έχει ξεφουσκώσει και είναι καιρός για ένα νέο φόρουμ. Πέρα του ότι πρακτικά δεν είναι πραγματοποιήσιμο πατάει σε μια άλλη πολιτική κατάσταση. Η μεθοδολογία και του ναρ και του σεκ μας εγκαλεί να δώσουμε την απάντηση που έδωσε ο καρδαμίτσης, πως θα ξεμπλοκάρουμε από τις κινήσεις εντυπωσιασμού και να παίξουμε τον ρόλο του να κινηθούνε τα πράγματα. Να προσπαθήσουμε να κάνουμε 5 πράγματα και να φύγουμε από τα εξαιρετικά επι μέρους.

 

Λοίζος: το πολιτικό ισοδύναμο που ήθελαν τα φόρουμ του παρελθόντος δεν ήταν ουδέτερο. Ήταν για την περίοδο τόπε αριστερό, η διαφωνία μας που τότε φαινότανε ανύπαρκτη αλλά είδαμε σήμερα την κατάληξη αυτής της κατάστασης. Η λογική που είχαμε τότε επιβεβαιώθηκε, και αυτό δεν έχει σημασία για αυτοεπιβεβαίωση, το ζήτημα που πρέπει να θέσουμε είναι ότι οι πολιτικοί σχηματισμοί δεν είναι ουδέτεροι. Είναι σαφέστατα πολιτικό το θέμα, τα εργαλεία, που το πήγαινες. Αν καείς στον χυλό φυσάς και το γιαούρτι, σφοι μας που δεν μπαίνανε πουθενά μπήκανε σε ένα κόμμα αμέσως. Το καθήκον μας είναι η αλλαγή των συσχετισμών μέσα στο κίνημα. Έχουμε να απολογηθούμε μόνο στον αγωνιζόμενο κόσμο. Πριν από ενάμιση μήνα οι αγρότες στην Κρήτη επιτεθήκανε στην απεργία των ναυτεργατών. Κινητοποιηθήκαμε καθόλου; Κανείς. Το ανησυχητικό είναι το ότι δεν κάναμε τίποτα, αυτή η οργανωτική παράλυση. Γκρινιάζουμε για το ότι δεν υπάρχει κίνημα αλλά εκεί που κινείται κάτι μένουμε απαθείς. Αν ποτέ συγκροτήσουνε ένα φορέα με οποιονδήποτε να μας το πούνε. Αν κρατήσαμε τόσα χρόνια είναι επειδή μείναμε στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Αυτή είναι η αξιοπιστία που έχουμε.

 

Νίκος Τ: το θέμα σήμερα είναι το τι συμπεράσματα βγάζουμε και το προβληματικό είναι ότι από αυτούς τους ανθρώπους δεν βγαίνει κανένα συμπέρασμα. Δε βλέπουν ότι γύρω έφτιαξε ο σώρας κίνημα και μαζεύει κόσμο στα καφενεία. Έχουνε συνέπειες αυτά που έγιναν.

 

Κλεάνθης: να μας απασχολεί περισσότερο η δουλεία κοντά στον χώρο μας γιατί πρέπει να διατηρήσουμε μια παρακαταθήκη ανυπότακτης αριστεράς. Βιώνουμε την μετατόπιση του αγωνιστικού προφίλ από τον χώρο μας. Έγραφα πρακτικά και δεν μεταφέρεται η τοποθέτηση.

 

Γιάννα:  Για την επαρχία. Κάποιες κουβέντες που γίνονται είναι εντελώς ακαδημαϊκές. Για να συζητάμε για 10-20 άτομα πέραν του ενδιαφέροντος για ανταλλαγή απόψεων, αλλά κυρίαρχα ο κόσμος γνωρίζει την ανταρσύα. Μια αγωνιστική οργάνωση  αν κρίνω από την ανταπόκριση που παίρνω εκτός Αθήνας. Μας ενδιαφέρει να ρίξουμε το βάρος σε ένα σχήμα, μια οργάνωση όπου συμβαίνει να καταφέρουμε να περάσουμε γραμμή. Να μην ανοιχτούμε σε θολά νερά, να συμφωνήσω με τον παναγιώτη για τα πολιτικά πτώματα. Στην επαρχία η ΛΑΕ είναι στελέχη χωρίς καμία πολιτική ανταπόκριση. Να έχουμε υπόψιν ότι μπαίνουνε θέματα για πράγματα που κοινωνικά δεν έχουν κανένα βάρος. Δεν έχουν αντίκρισμα. Πρέπει να λήξουμε μια στοχοθεσία. Η ανταρσύα δεν είναι αυτό που θέλουμε αλλά είναι πολύ πιο κοντά από αυτό που θέλουμε σε αυτή την συγκυρία. Πρέπει να δούμε το κατά πόσο μπορούμε να το βγάλουμε πέρα αυτό. Να μην ξαναφέρουμε το ευρωπαϊκό κοινωνικό φόρουμ και να πάρουμε διδάγματα.

 

Μάνος κλείσιμο: Μερικά πράγματα που συζητάμε είναι θέματα όπου υπάρχουν διαφωνίες. Υπάρχει μια διαφορά που παίρνει ένα όχι τόσο πολιτικό χαρακτήρα. Μας ενδιαφέρει ο κόσμος που σπάει από τον ρεφορμισμό, αλλά διαφέρουμε στο ύφος. Δεν είναι η τοποθέτησή μας «σνομπαρία», και δεν διατυπώνουμε δημόσια τα περί πολιτικών πτωμάτων, ωστόσο πρακτικά επι της ουσίας συμφωνώ με τον Παναγιώτη. Το μοναδικό μόρφωμα από όσα συζητήσαμε το οποίο έχει κάποιο πραγματικό βάρος είναι η ΛΑΕ. Σε αυτό το σημείο έχει δίκιο ο Τάσος σε σχέση με το Γιάννη, που από ό,τι κατάλαβα βλέπει διαφορετικά τα πράγματα και πιο θετικά τη Δικτύωση. Όμως πιστεύω ότι ορθά μείναμε παντελώς έξω από την υπόθεση ΛΑΕ. Δεν αρνείται κανείς ότι η ΔΕΑ και η ΑΡΑΝ θα μπορούσαν γενικά να είναι κομμάτι του δικού μας πολιτικού σχεδίου. Αλλά το ερώτημα σήμερα είναι το κατά πόσο η συζήτηση με τον λαφαζάνη θα βοηθούσε την ρήξη αυτών μαζί του. Αν γενικά μας άφηνε αδιάφορους η ρήξη, δεν θα γινόντουσαν πράγματα όπως αυτά που έλεγε ο ηλίας, όπου κομμάτια της πασκε ήρθανε κατευθείαν σε μας. Δεν είπαμε ποτέ να μην γίνονται τέτοιες διαδικασίες. Σνομπαρία θα ήταν να μη μιλούσαμε με κάποιον που ήταν σε έναν άλλο πολιτικό χώρο. Μιλάμε. Η κριτική μας είναι στο κατά πόσο υπάρχει αποτίμηση της προηγούμενης κατάστασης. Για παράδειγμα, η Δικτύωση έκανε δική της πρόταση ενώ η ανταρσύα της είχε μόλις κάνει. Θέλουνε να είναι πάλι στην ηγεσία, δεν παραδέχονται ότι έχουνε κάνει λάθος. Τα ίδια πράγματα τα έχουνε πει και τα έχουνε ξαναπεί, τα λέγανε παλιά και μόλις βρέθηκε ο σύριζα πήγανε κα πέσανε με τα μούτρα. Δε θα έλεγα ότι είναι όλοι πολιτικά πτώματα, ωστόσο οι πολιτικές δυνάμεις που κάνανε αυτά τα σφάλματα δεν μπορούν να είναι απευθείας οι ηγεσίες της νέας κατάστασης. Να πάρουμε υπόψιν την σημερινή κουβέντα, να μπει εκεί στο τέλος το ότι το μετωπισμό τον κάνανε στρατηγική. Μας ενδιαφέρουν οι διεργασίες στην κοινωνία και όχι κυρίαρχα στην αριστερά. Η μόνη πρακτική αντιπρόταση είναι του γιάννη που λέει να είμαστε κομμάτι του εγχειρήματος που κάνει η Δικτύωση, ως ανταρσύα.

 

Τάσσος Αν: Νομίζω ότι στο εσωτερικό της ανταρσύα πρέπει να επαναφέρουμε την πρόταση του εεκ -ήταν η μόνη συγκεκριμένη πρόταση που είχε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ…

 

Μάνος: εκεί που ήμασταν κοντά να το προτείνουμε , το εεκ έκανε έναν χειρισμό, μας είπε να προτείνουμε στην ανταρσύα να έρθουνε στην συνδιάσκεψη κλπ, την κάναμε, πέρασε από την ανταρσύα και ύστερα το εεκ δεν ήρθε. Αμέσως μετά την συνδιάσκεψη μας κάλεσε ως ανταρσύα σε μια δική του συνδιάσκεψη. Για τακτικούς λόγους να μην το βάλουμε δημόσια για να μην τους κατηγορήσουμε δημόσια, αλλά ίσως πρέπει να προτείνουμε στο εεκ να ξαναβρεθούμε. Να υπενθυμίσουμε ότι είναι διαφορετική περίπτωση από τους άλλους.

 

Γιάννης: δεν κατέθεσε τελικά αντιπρόταση στην ψηφοφορία και στήριξε την εισήγηση

 

Ψηφοφορία:

Υπέρ της πρότασης, με τις προτεινόμενες βελτιώσεις: 9 + 2 συμβ.

(Αναστασία, Φελέκης, Μάνος, Νικόλας, Φανή, Παναγιώτης, Γιάννα, Κλεάνθης, Μυρτώ – Κώστας, Νίκος Τ.)

Κατά: 0

 

Λευκό: 1 (Τάσος Αν.)