ΠΡΑΚΤΙΚΑ Κ.Ε. 29/1/2017

ΠΡΑΚΤΙΚΑ Κ.Ε. 29/1/2017

 

Παρόντες/ούσες: Νικόλας, Φανή, Παναγιώτης, Μάνος, Ηλίας Λ., Γιάννης, Τάσος Α., Τάσος Γ., Μυρτώ

Συμβουλευτικά μέλη: Κώστας

 

 

ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΙΣ:

Μάνος

απόφαση ΠΣΟ

τα κείμενα είναι δύο – ένα που αφορά την πολιτική κατάσταση

δεύτερο – η απεύθυνση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για «πολιτική συνεργασία»

Το πολιτικό κείμενο είχε σημεία πιο ισορροπημένα από παλιότερα:

1. Ε.Ε. (υπάρχει και δεξιά αντιπαράθεση οπότε πρέπει να διαφοροποιηθούμε από αυτό στην εναντίωσή μας στην ΕΕ)               

2.κίνημα: σχετική αναπροσαρμογή του ΣΕΚ για τις δυσκολίες και την ύφεση των αγώνων

3. υποχώρηση του λόγου περί παραγωγικής ανασυγκρότησης, διαχειριστικών προτάσεων για το νόμισμα κλπ και αναφορά στην αυτοοργάνωση (επιτροπές αγώνα σε γειτονιές)

 

Δική μας παρέμβαση:

Κριτική στο γεγονός ότι το κείμενο είναι γενικό, σας μικρή συνδιάσεκψη, δεν έχει αποτίμηση των συγκεκριμένων εμπειριών και διαφορών εντός της ΑΝΤΑΣΥΑ από το προηγούμενο ΠΣΟ μέχρι σήμερα (συνέδριο ΑΔΕΔΥ, ΠΟΕ-ΟΤΑ, πλειστηριασμοί, γεγονότα Ξάνθης κ.ά)

Κριτική στο ότι όλα τα κείμενα τελικά τελειώνουν με μια νέα πρόταση πολιτικής συνεργασίας με μη αντικαπιταλιστικά ρεύματα, στο μοτίβο της συμπόρευσης

Κάλεσμα πιο πλατύ από ποτέ για τα Ίμια / δεν είχαμε αποσπάσει ιδιαίτερα ενεργητική παρέμβαση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτή τη φορά, χάρη στην εμπλοκή της οργάνωσης στη διοργάνωση, καταφέραμε εμπλοκή του ΝΑΡ, κάποιων απ’ την ΑΡΙΣ, και σαφώς δική μας.

ΣΕΚ: είπε ναι αλλά δεν ήρθε

Καβγάς με το ΣΕΚ , λόγω της απόρριψης εκ μέρους του των προτάσεών μας για το Έντυπο (ευθύνη της ΚΣΕ για ολοκληρωμένη πρόταση – είχαμε κι εμείς ενδεικτικά ένα σχέδιο που φτιάξαμε με Φελέκη και Ευγενία)

Και για τη διεθνή διάσκεψη το φθινόπωρο για τον Οκτώβρη με διεθνείς συμμετοχές κτλ.

Αυτό το είχαμε αποφασίσει και στην ΚΣΕ, αλλά δεν το είχαν δημοσιεύσει.

“Πλατιά αντικαπιταλιστική διεθνιστική συνάντηση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και συμμετοχές από το εξωτερικό” δική μας πρόταση.

Το ΣΕΚ μας έπιασε και διαμαρτυρήθηκε ότι “τελεσιγραφικά” πάμε τις προτάσεις.

Δεν τα ψήφισε. Ο Γκαργκάνας εριστικός / ΝΑΡ έσπασε / ΤΟ ΕΝΤΥΠΟ ΠΕΡΑΣΕ (ΑΡΙΣ λευκό, ΣΕΚ κατά, οι άλλοι υπέρ, συμπεριλαμβανομένων των ανένταχτων του ΣΕΚ).

 

Για τη διάσκεψη το ΝΑΡ είπε ότι είναι υπερβολικό, είχε πει ναι αλλά δεν ήθελε αντιπαράθεση με το ΣΕΚ. Έδινε μεσοβέζικες λύσεις.

Και ΝΑΡ και ΣΕΚ καταψήφισε.

ΕΠΠΔ , Πρωτοβουλία – ΝΑΙ

Μάρκου – λευκό.

Τυπικά βέβαια έχουμε μια νομιμοποίηση γιατί έχει ήδη περάσει σε προηγούμενη απόφαση.

 

Οι προτάσεις μας δίχασαν, δημιούργησαν κουβέντα κτλ.

 

Για τις 18 Μάρτη :

ΣΕΚ: στις συναντήσεις των Ιμίων είπε ναι / με αντάλλαγμα τις 18 Μάρτη στην Ομόνοια.

ΝΑΡ: ήθελε κόντρα. Άλλη πρόταση : “όμως αυτό δε σημαίνει ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δε θα κάνει δική της κινητοποίηση…”

Αλήθεια είναι ότι το ΣΕΚ τα κάνει μόνο του, αλήθεια όμως και ότι το ΝΑΡ θέλει να τα ελέγξει όλα. Σε αυτή τη διαμάχη εμείς είπαμε ότι γίνεται με γελοίο τρόπο και δεν παίρνουμε θέση.

 

Τελείωσε με θεαματικό τρόπο / στην ΚΣΕ ήταν πάλι πολιτισμένοι.

 

Συζητήσεις για την πολιτική συνεργασία. Εμείς είμαστε εναντίον του σχεδίου, έχουμε πάρει θέση, οπότε παρακολουθούμε.

Αναλάβαμε να φέρουμε το ΕΕΚ. Τους μίλησα και θα γίνει η συνάντηση.

Με τη Δικτύωση: έγινε σε θετικό κλίμα, κατά το ΝΑΡ  – θα ξαναγίνει.

Πιο αναλυτικά άλλη στιγμή γι’ αυτό το θέμα.

 

Γιάννης:

Για τις 18 Μάρτη : ξεκίνησε απ’ το Σίτι Πλάζα. Και πήγν όλοι και συμφώνησαν όλοι για κοινό κατέβασμα. Μετά το ΣΕΚ προσπαθεί να το καπελώσει ως συνήθως. Εκεί είναι το πρόβλημα.

Ηλίας:

Υπήρχαν και καλές στιγμές στο ΠΣΟ: ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις.

 

Μάνος:

Παπαδάκης – καλές τοποθετήσεις για τα μέτωπα.

Στο ίδιο μήκος κύματος η Βούλα Τάκη ανένταχτη από τη Θεσ/κη και από Παγκόσμια πορεία γυναικών. Γνωρίζεται και με συντρόφισσες της οργάνωσης.

-Νερό -πλειστηριασμοί – γυναικείο = έχουν αντίληψη και έχουν βγάλει τα δικά τους συμπεράσματα και συμφωνούν με τη δική μας άποψη για τις συνεργασίες στη δράση με ταυτόχρονη πολιτική ανεξαρτησία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

 

Ηλίας:

Δελτίο που έχει τη σημασία του / Νταβανέλος – από ατύχημα μπορεί να μας πετάξουν έξω απ’ την ΕΕ.

Παίρνουν τα μέτρα τους διάφοροι ως πλάνο β.

Οι ΝΑΡιτες το έχουν αυτό υπόψη τους.

 

Κάποια στιγμή οι ΣΕΚιτες θέλησαν να περάσουν κάτι για την πρωτοβουλία ενάντια στα μνημόνια, και ο Αδαμόπουλος τους είπε ότι δε θέλουμε ανεξάρτητα κέντρα αγώνα. !!! Ποιοι; οι ναρίτες!

 

Μας την έπεσαν οι ΣΕΚίτες στην ψηφοφορία.

Για την εφημερίδα, πρέπει να τους υπενθυμίζουμε ότι την έχουν ψηφίσει σε 3 συνδιασκέψεις.

Παίξαμε έναν ρόλο στο ότι και στα αντιφασιστικά κινητοποιήθηκε κόσμος και στο θέμα της εφημερίδας.

Καταλαβαίνει ο κόσμος ότι κάνουμε σοβαρή πολιτική.

 

Μάνος:

Ίμια . Πήγαν καλά και το πρωί και το μεσημέρι. Φέραμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ κυρίως το ΝΑΡ.

Φαινόταν ότι ήμασταν ο σύνδεσμος μεταξύ των δύο (Ανταρσυα και λοιποί)

Έπρεπε να είμαστε περισσότεροι ΟΚΔΕ, μιας που είμαστε εμείς που ενώσαμε τους παραπάνω.

 

ΑΤΖΕΝΤΑ: 1. Διεθνής Επιτροπή

2. Απολογισμός του 3ημέρου.

Άνοιγμα ο Τάσος Γ.

Η συζήτηση για το Role and Τasks θεωρώ ότι είναι πιο σημαντική από εκείνη για τα άλλα κείμενα  γιατί σε αυτό είναι που συνήθως υπάρχουν προβλήματα και διαφωνίες.

Εκεί που είχαμε και τα προηγούμενα χρόνια θέματα, προβλήματα και διαφορετικές προσεγγίσεις είναι ο ρόλος και τα καθήκοντα.

Στα κείμενα αυτά υπήρχαν ασάφειες σε μια σειρά θέματα που αλλιώς τα αντιλαμβάνεται ο ένας και αλλιώς ο άλλος.

Κάποιοι άξονες καλό είναι να μπαίνουνε για την οικοδόμηση και πρέπει να βγαίνουνε και κάποια συμπεράσματα.

 

Το κείμενο αυτό είναι σαν ένα προσχέδιο κειμένου  ρόλου και καθηκόντων, προσπαθεί να βάλει κάποιους άξονες συζήτησης για ένα καινούργιο κείμενο.

Ξεκινάει αναφέροντας ότι στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε κόμματα που μπορούν να συσπειρώσουν τις δυνάμεις και να αποφασίσουν για τις δραστηριότητες που έχουν επίδραση και προωθούν την ταξική πάλη. Με ένα γενικό τρόπο στη διατύπωση αυτή δε διαφωνούμε.

Αναφέρει παρακάτω ότι πρέπει να είμαστε ένα πλήρες και πιστό τμήμα στην οικοδόμηση και την καθοδήγηση αυτών των κομμάτων.

Πρώτη ένσταση: μπορεί να ενταχθείς σε ένα ευρύτερο κόμμα (υπό συνθήκες). Αλλά το να είσαι ένα πιστό τμήμα αυτού του κόμματος βάζει προβλήματα, δεδομένου του πόσες φορές έχουμε καεί από τις ηγεσίες ευρύτερων κομμάτων όπου ενταχθήκαμε.

Υπάρχει η αρνητική εμπειρία από τη Βραζιλία όπου η ηγεσία Λούλα πρόδωσε το κίνημα  και τότε ένα τμήμα των συντρόφων μας αποφάσισε να βγει  από το ΡΤ, ένα άλλο τμήμα έμεινε και  η Διεθνής δεν πήρε άμεσα επίσημη θέση.

 

Στη συνέχεια το κείμενο περιγράφει τις θέσεις και τις αποφάσεις μας από το ’90 και μετά, για τον προσανατολισμό μας στην κατεύθυνση της οικοδόμησης.

Τα κείμενο παραδέχεται ότι η εξέλιξη στο PT και τη Rifondazione τελικά δεν οδήγησε πουθενά αλλά θεωρεί ότι αυτό δεν σημαίνει ότι η προηγούμενη επιλογή ένταξης σε αυτά ήταν λανθασμένη, αν θυμηθούμε ότι ακόμη και κόμματα που αναφέρονταν στο πρόγραμμα της μπολσεβίκικης επανάστασης πρόδωσαν/κατέληξαν ρεφορμιστικά.

Το θέμα όμως για μένα δεν είναι αν και πότε μπαίνεις σε τέτοια κόμματα όπως π.χ. στο PT. Πιθανόν να έπρεπε να μπεις, αλλά το θέμα είναι πότε και πως φεύγεις.

π.χ. Στην περίπτωση της ΔΕΑ, η ΔΕΑ την πάτησε γιατί ας πούμε ότι θεώρησε ότι το κίνημα περνούσε μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ (για μένα δεν περνούσε αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση) και γιαυτό εντάχθηκε σε αυτόν, το κύριο πρόβλημα είναι πότε βγήκε από αυτόν, την επαύριο της ψήφισης του 3ου μνημονίου και της ανοιχτής πια στροφής του.

 

Το θέμα που είναι σοβαρότερο για μένα, για το ΡΤ και τη Rifondazione είναι το πότε έπρεπε να βγεις, το κείμενο το αφήνει να πλανάται σαν ερώτημα.

 

Παρακάτω αναφέρεται ότι οι σύντροφοι μας από τη Βραζιλία, μετά την προδοσία του ΡΤ,  έφυγαν από το PT και συμμετείχαν στην οικοδόμηση του PSOL. Δεν έγιναν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Οντως ένα τμήμα των συντρόφων μας προχώρησε έτσι. Ένα άλλο τμήμα όμως από αυτούς παρέμεινε και ενσωματώθηκε, ενώ άλλοι βγήκαν αργότερα. Η Διεθνής θα έπρεπε από την αρχή να πάρει μια ξεκάθαρη απόφαση στήριξης εκείνων που έφυγαν από το ΡΤ.

Αυτοί που βγήκαν, ορθώς  βγήκαν. Η 4η θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρη για τα θέματα αυτά, υπενθυμίζω ότι στο 15ο Συνέδριο πολλοί σύνεδροι, ανάμεσα στους οποίους και εγώ, καταγγείλαμε την παρουσία υπουργού δικού μας, του Rosseto, αλλά παρόλα αυτά δεν πάρθηκε μια ξεκάθαρη απόφαση.

 

Για την εμπειρία του NPA αναφέρεται ότι απέτυχε να αποκτήσει το δυναμικό που επεδίωκε λόγω της απρόβλεπτης εμφάνιση ενός αριστερού ρεύματος της σοσιαλδημοκρατίας, του Parti de gauche. Ας θυμίσω εδώ τι μας έλεγε ο Verkammen ότι η LCR, με το άνοιγμα της, σκοτώνει το ΚΚΓ. Βέβαια δεν έγινε έτσι. Όταν υπάρχει ένα κενό ανάμεσα στο ρεφορμισμό και σ’ εμάς δημιουργούνταν ενδιάμεσα κόμματα. Δεν υπάρχει περίπτωση να μας αφήσουν το πεδίο ελεύθερο.

Όπως και εδώ δεν ήταν ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΗ η εμφάνιση ενός τέτοιου ρεύματος. Όσοι έφυγαν απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ δεν ήρθαν κατευθείαν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δημιούργησαν τη ΛΑΕ και διάφορα άλλα μικρότερα σχήματα.

 

Στη συνέχεια το κείμενο αναφέρεται στα προβλήματα που εμφανίζονται όταν τα πλατιά αυτά κόμματα της αριστεράς γίνονται πολιτική πλειοψηφία και αναλαμβάνουν την κυβέρνηση.

Αναφέρεται η περίπτωση του PT , του PODEMOS και της ΔΕΑ στον ΣΥΡΙΖΑ.

Βλέποντας το αποστασιοποιημένα, στο βαθμό που το κείμενο αυτό έχει κατεύθυνση να μπούμε σε τέτοια κόμματα, υπάρχει νόημα να συζητηθούν οι παραπάνω περιπτώσεις. Εδικά η εμπειρία της ΔΕΑ μπορεί να είναι χρήσιμη για να δούμε τι έγινε.

Να θυμηθούμε ότι η πορεία προς το 3ο μνημόνιο φαινόταν ήδη από τη συμφωνία της 20 Φλεβάρη και εκείνοι της ΔΕΑ δεν το έβλεπαν. Ετσι αιφνιδιάστηκαν το καλοκαίρι του 2015 και δεν μπόρεσαν να επηρεάσουν τα πράγματα ούτε να τραβήξουν μαζί τους σημαντικό τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως δεν έχουμε αντίρρηση να συζητηθεί  η εμπειρία της ΔΕΑ, αλλά για εμάς αυτή είναι άκρως αρνητική. Δεν ισχυρίζομαι ότι και εμείς πετύχαμε εντυπωσιακά αποτελέσματα αλλά νομίζω ότι η εμπειρία της ΔΕΑ ήταν πιο αρνητική απ’ τη δική μας ή όποιου άλλου προσπάθησε να οικοδομήσει κάτι έξω από το ΣΥΡΙΖΑ..

 

Το κείμενο αναφέρεται στο φιλιππινέζικο τμήμα, δεν γνωρίζω τα θέματα των Φιλιππίνων για να διαπιστώσω αν οι εκεί σύντροφοι κινούνται σωστά, καταλαβαίνω πως είναι μια κατάσταση τελείως διαφορετική από αυτή που αντιμετωπίζουμε εδώ. Σε κάθε περίπτωση ξεκινάω απ’ το δεδομένο ότι πρέπει να είμαστε αλληλέγγυοι επειδή είναι σύντροφοί μας και δρουν σε μια περιοχή του πλανήτη όπου ακόμη και η φυσική ύπαρξη τους απειλείται.

 

Το κείμενο προτείνει την ενίσχυση της Διεθνούς σαν χώρο ανταλλαγής και αντιπαράθεσης απόψεων και τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή σε όσα οργανώνει, όπως τα σχολεία, τα σεμινάρια, το κάμπινγκ νεολαίας κλπ. Συμφωνώ με αυτά και πιστεύω ότι πρέπει να εντατικοποιήσουμε τις προσπάθειες μας ιδιαίτερα για τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή νέων συντρόφων μας στο κάμπινγκ.

 

Το κείμενο κλείνει με ένα σύντομο κομμάτι για το ενδεχόμενο μιας νέας Διεθνούς.

Πρέπει να ξεκαθαρίσει αυτό το θέμα. Καλό είναι αυτές οι απόψεις να μπουν ανοιχτά στο τραπέζι.

Μπαίνει στον ορίζοντα αυτό το ζήτημα;

Οποιος είναι υπέρ αυτής της νέας ή της διεύρυνσης της υπάρχουσας Διεθνούς, πρέπει να μας παρουσιάσει μια πλήρη και ξεκάθαρη πρόταση. Με ποιους προτείνει να έρθουμε σε επαφή για τη δημιουργία αυτής της νέας Διεθνούς, που στοχεύουμε, ποια διαδικασία θα ακολουθηθεί κλπ.

 

 

Μάνος:

Συμφωνώ κι εγώ ότι τα δύο πρώτα κείμενα δεν έχουν πολύ ζουμί.

Δεν βγάζουν φοβερά πράγματα, αν και μάλλον οδηγούν στο τρίτο.

Το δεύτερο κείμενο έχει μια λογική, γίνονται πράγματα, πολλά πήγαν κατά διαόλου κτλ.

Διαπιστώσεις – αλλά φαίνεται ότι είναι απ’ έξω οι διαπιστώσεις, από τη σκοπιά του παρατηρητή.

Καθόλου συμπεράσματα ως την τελευταία παράγραφο.

 

Το τρίτο κείμενο είναι αυτό που θα προκαλέσει τη συζήτηση.

Το κομμάτι που λέει ότι έχουμε δίκιο που μπήκαμε στα πλατιά κόμματα δικαιολογεί πλήρως όλα τα τεράστια λάθη και τις αποτυχίες. Δεν είναι απλώς λάθη. Πρόκειται για μια ολόκληρη στρατηγική που θεωρεί ότι χρήσιμα κόμματα είναι τα μαζικά κόμματα μαζί με ρεφορμιστές, και τα άλλα που έχουμε κάνει μέχρι τώρα στην ιστορική και διεθνή μας εμπειρία είναι, επομένως, άχρηστα.

Δεν λέμε ότι σε κανένα περιβάλλον δεν θα μπαίναμε ποτέ σε πλατύ κόμμα, αν δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Δεν είναι όμως αυτό το plan a, αλλά η αυτόνομη αντικαπιταλιστική αριστερά. Ο χώρος της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην ελλάδα υπάρχει.

Κριτήρια γιατί μια επαναστατική οργάνωση πρέπει να μπει σε ένα «Χρήσιμο» πλατύ κόμμα δεν αιτιολογούνται. Για το κείμενο, είναι απλώς αξιακό – πρέπει απλώς να μη μένουμε απ’ έξω. Δεν υπάρχει καμία αναφορά στο τί είναι αυτό που θεωρούμε ότι είναι θετικό.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι αναφέρονται στη ΔΕΑ, αλλά ότι θεωρούν σημαντικό αποκλειστικά αυτό που γινόταν με τη ΔΕΑ – λένε ότι είχε δίκιο που μπήκε στο ΣΥΡΙΖΑ και έμεινε μέχρι τελευταία στιγμή. Δεν είναι ουδέτερο, το κείμενο παίρνει θέση.

Κατά τη γνώμη τους είχε δίκιο η ΔΕΑ που μπήκε. Δεν τους ένοιαζε καν τι κάναμε εμείς.

 

Απ’ την σκοπιά των πλατιών κομμάτων το κείμενο. Είναι πρόβλημα που δεν τους ενδιαφέρει τι κάνουμε. Είναι δεδομένο ότι οι μόνες εμπειρίες που αξίζουν να αναφερθούν για το κείμενο είναι αυτές που έχουν εκλογική απήχηση. Το ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είχε εκλογικά αποτελέσματα την κάνει στα μάτια τους άχρηστη.

 

Το κεντρικό νόημα είναι αυτό που είχαμε συζητήσει: χρειαζόμαστε χρήσιμα κόμματα.

Δηλαδή κόμματα τα οποία έχουν εκλογικά αποτελέσματα και είναι χρήσιμα. Η 4η εγκατέλειψε παλιότερα την αφήγηση των κομμάτων πρωτοπορίας – μετά πήγαμε στα αντικαπιταλιστικά και τώρα χρειαζόμαστε τα χρήσιμα.

Το κείμενο απομονώνει τα χειρότερα σημεία του συνεδρίου του 2003. Πρέπει να φτιάχνουμε κόμματα που εκλέγουν κόσμο, να «αντιπροσωπεύουν κάτι πραγματικό» έχοντας δύναμη σε κεντρικά και τοπικά κοινοβούλια.

Αυτό έγινε το κριτήριο.

Αν πας και δεν έχεις βουλευτές δεν σε υπολογίζουν. Είσαι περιθωριακός.

 

Πρόκειται για προβληματικά πράγματα όχι μόνο από τις εκτιμήσεις αλλά από μια στρατηγική στροφή που ωριμάζει προς τα κόμματα χωρίς επαναστατικά κριτήρια, προς τα εκλογικίστικα κριτήρια δημιουργίας των κομμάτων.

Πάνω σε αυτή την ιδέα αποτυπώνεται μια ιδεολογία (κωδικοποιείται) την οποία είχαμε ακούσει και από κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ, και απ την ΑΡΑΣ πιο παλιά, του ευρωκομμουνισμού.

Η λογική είναι: χρειάζεται ένας (μάλλον χαλαρός) αντικαπιταλιστικός πόλος – πλατύτερα κόμματα όπου θα συμμετέχουμε με όλη την αριστερά – το κίνημα στη δράση που περιλαμβάνει και αυτούς που δεν είχαν σχέση με τα παραπάνω, και όχι μόνο την εργατική τάξη.

Είναι ακριβώς αυτά που έχουμε πολεμήσει και εδώ με όσα έχουμε πει τα τελευταία χρόνια.

 

Πρέπει να συζητήσουμε και τα κείμενα – συμβολές.

Ίσως πρέπει να γράψουμε μια αναφορά στο τι κάνει η ΟΚΔΕ + και σύμφωνα με τις αποφάσεις μας για την κατρακύλα της διεθνούς, να προτάξουμε μια εναλλακτική για τη Διεθνή.

 

Κώστας:

Με καλύπτουν οι εισηγήσεις.

Χαρακτηριστικό του κειμένου για τις διάφορες κατευθύνσεις που είχαμε πάρει κατά καιρούς.

               

•              Κόμματα της πρωτοπορίας της εργατικής τάξης

 

•              Μαζικές οργανώσεις της νεολαίας σε σύνδεση με το κόμμα (αυτόνομες ή όχι)

 

•              Εκτίμηση ότι οι οργανώσεις ήταν φοιτητοκεντρικές    / μεταστροφή στη βιομηχανία – με                 μηχανιστικό τρόπο οδήγησε στη συρρίκνωση της Δ.

 

•              Συνένωση με άλλες οργανώσεις (αποδείχτηκαν καταστροφικές γιατί δεν έγιναν στη βάση της κοινής προγραμματικής αρχής)

 

•              Διαμορφώνεται μια διαφοροποίηση : τελειώνει η 4η όπως την ξέραμε / πρόταση για δίκτυο και όχι το κόμμα της παγκ. Σοσιαλ. Επανάστασης.

 

•              Πλατιά αντικαπιταλιστικά κόμματα

 

•              ακόμα πιο πλατιά αριστερά κόμματα.

 

Δύο τα κύρια σημεία:

αταξικός όρος – “ΧΡΗΣΙΜΑ ΚΟΜΜΑΤΑ”

Τι σημαίνει αυτό;

Προσανατολισμός; Τι κάνουμε;

 

Λέει το κείμενο ότι ένα κόμμα δεν έχει επιρροή αν δεν έχει ένα 10%.

 

Σενάριο που ξεκίνησε πριν πολλά χρόνια και φτάνουμε να μιλάμε για useful parties άνω των 10%.

Εγώ δεν έχω την αίσθηση ότι οι σ. Ξαφνικά έγιναν προδότες της ταξικής πάλης.

Υπάρχει λάθος στην ανάλυση.

Πιθανώς υπάρχει μία αποθάρρυνση , πτώση του ηθικού γιατί η ιστορία ξεκινάει απ’ την δεκαετία του ’80 με την επέλαση της Θάτσερ στα σωματεία.

 

Στο σημείο με τη ΔΕΑ: και οι δύο σ. Τα είπαν καλά που μίλησαν.

Τελευταία παράγραφος:

νέα Δ. ; όχι – περιμένουμε τι θα γίνει.

Είναι σαφώς καλυτερο απ’ την μετάλλαξη της 4ης που λεγόταν πριν 10 χρόνια.

Τώρα λέει ο΄τι δεν υπάρχει κάποιος με τον οποίο να συζητήσουμε για να κάνουμε αυτη την αλλαγή.

Περιμένουμε, θα δούμε τι θα κάνουμε.

 

Κάτι πρέπει να γράψουμε σ’ αυτούς τους συντρόφους, σχετικά με το τι κάνουμε και στην Ελλάδα και τι στόχο έχουμε για τη Δ.

 

Γιάννης:

Θα πρέπει να είμαστε κάπως πιο συστηματικοί γιατί έχει μπόλικη δουλειά η ιστορία.

Να μάθουμε τι απολογισμός υπάρχει σχετικά με αυτά που γράφουν για τα πλατιά κόμματα που έγιναν.

Να τους βρούμε και να τους δούμε ποια είναι η εκτίμησή τους, πχ γιατί έγινε αυτό στη Γερμανία με την ενοποίηση με τους μαοικούς που μετά από μια βδομάδα διαλύθηκαν και δεν λειτουργησαν μετά ούτε μόνοι τους.

 

Είναι ζήτημα που χωρίς απολογισμούς φτάσαμε και γλιστρήσαμε από τα πλατιά κόμματα στα χρήσιμα κόμματα, ειδικά για το ΝΡΑ.

 

Έχει πάψει το δίλημμα ρεφορμισμός ή επανάσταση – δεν υπάρχει επανάσταση, τέλειωσε.

Αυτά μας έλεγε π.χ. Ο Μητραλιάς.

Νομίζω το υπόβαθρο για όλη αυτή τη λογική είναι η άποψή τους ότι δεν έχουμε επανάσταση στον ορίζοντα.

Κανένα συμπέρασμα για την αραβική άνοιξη.

 

Θα φτιάξουμε το επαναστατικό κόμμα ή θα παλεύουμε για τα χρήσιμα κόμματα;

Αυτή νομίζω είναι η ουσία.

 

Για τη νέα Διεθνή: σε σχέση με παλιότερα, ήταν πιο συγκεκριμένα τα πράγματα. Υπήρχαν αριστερές οργανώσεις ανά τον κόσμο (1 εκατ. Κτλ) που φανταζόντουσαν αυτή τη νέα διεθνή.

Μα λέγαμε, ποιος υπάρχει γύρω μας; Με ποιους άλλους;

Εκεί το ξεχείλωσαν – και οι μαοικοί και οι σοσιαλδημοκράτες και όσοι έφυγαν απ’ τα ΚΚ.

 

Τώρα : μπορεί να υπάρχουν διεθνώς οι καταστάσεις / λαικίστικο αριστερό κόμμα, κάποιος που μαζεύει κόσμο να τον βάλουμε στη διεθνή.

 

Νικόλας:

 

Το βασικό πρόβλημα με αυτό το κείμενο, που υπάρχει και στα άλλα, ότι είναι κείμενο σχολιασμού. Δεν υπάρχει ούτε ρόλος ούτε καθήκοντα, ψευδεπίγραφος ο τίτλος.

 

Το δεύτερο κείμενο λέει γίνονται πραγματάκια, δεν μας αρκούν, δε βγάζει κανένα συμπέρασμα. Δεν ξέρω τι χρειαζόμαστε τέτοια κείμενα. Υπάρχει έλλειψη στρατηγικής.

 

Το ρόλος και καθήκοντα όντως το βασικό. Τα παρουσιάζει όλα απροσδιόριστα, αν και αυτό που εννοούν δεν είναι απροσδιόριστο.

 

Διαμάντι: είχαμε πει το 1995 ότι είναι καλή η ήττα του σταλινισμού γιατί οι σταλινικοί τώρα μας προσεγγίζουν, καλή και η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού γιατί βγαίνουν συμπεράσματα, όλοι αντιλαμβάνονται τις αδυναμίες τους και πλέον μας μιλάνε.

 

Το γενικό κλίμα του κειμένου: παρακολουθούμε τις εξελίξεις, προσαρμοζόμαστε στις καταστάσεις, ακολουθούμε τις αλλαγές της κατάστασης και των συσχετισμών δύναμης (κανείς δεν λέει ότι πάντα μιλάμε απλώς για την επανάσταση, αλλά αυτό είναι αυτονόητο). Δεν κάνουμε λοιπόν τίποτα για να καθορίσουμε εμείς τις αλλαγές και τους συσχετισμούς. Είναι ωρίμανση της άποψης που υπήρχε στην 4η την εποχή του φόρουμ, κάνουμε κόμματα όχι επαναστατικά, αλλά κόμματα που εκφράζουν τα κινήματα (ο μπενσαίντ είχε πει στο βιβλίο που εκδόσαμε το αντίθετο, θέλουμε κόμματα που όχι απλώς εκφράζουν γενικώς τα κινήματα, αλλά τα καθοδηγούν στην κατεύθυνση της προετοιμασίας της επανάστασης)

 

Το κείμενο δέχεται ότι αυτό που έκανε η ΔΕΑ είναι σωστό, να βγουν τα ανάλογα συμπεράσματα. Άλλωστε το γραφείο της 4ης είχε βγάλει ανακοίνωση ότι στήριξε το συριζα μέχρι την 11η ώρα, και μετά έφταιξε η προδοσία Τσίπρα. Σήμερα δεν μπαίνουν καν στον κόπο να μας πουν τι κέρδισε η ΔΕΑ από αυτή την ιστορία, αλλά πολύ περισσότερο τι κέρδισε η κοινωνία ή η εργατική τάξη. Με αυτή την έννοια η απολογητική στάση ότι ήταν σωστή ανεξαρτήτως της κατάληξης δεν αποδεικνύεται κάπως.

 

Στην ουσία ομολογία αποτυχίας. Θυμίζει πολύ τη συζήτηση εδώ: όλα αποτύχαν, ας κάνουμε ένα νέο παναριστερό μέτωπο. Έτσι και αυτοί, τα κόμματα πρωτοπορίας απέτυχαν, τα αντικαπιταλιστικά απέτυχαν, πάμε για πιο πλατιά και χρήσιμα κόμματα. Η επανάληψη μιας αποτυχημένης συνταγής ως συνταγή επιτυχίας.

 

Από όλες τις εμπειρίες της 4ης σε όλο τον κόσμο, το μόνο που αναφέρει ως επιτυχία είναι οι προεκλογικές καμπάνιες του Μπεζανσενό το 2002 και 2007. Καμία αναφορά σε κάποιο κοινωνικό αγώνα που καθοδήγησε η διαθνής, ή σε κάποια πολιτική επιτυχία.

 

Δεν ξέρω τι είναι είναι αυτό με τα κριτήρια που βάζουν για τα κόμματα μετά τον απολογισμό. Το συμπέρασμα είναι ότι θέλουμε κόμματα χρήσιμα, οικολογικά και με εσωτερική δημοκρατία. Λες και θα υπήρχε κάποιος που θα έλεγε ότι θέλουμε άχρηστα, μάτσο αντιοικολογικά κόμματα χωρίς δημοκρατία.

 

Χρήσιμα κόμματα πολύ προβληματικό να το λέμε. Χρήσιμα σε τι;

 

Δεν υπάρχει κανένας απολογισμός για το πώς παρενέβη η διεθνής στα μεγάλα γεγονότα, όπως η αραβική άνοιξη. Ποιοι είναι οι άξονες δράσης; Τι πρέπει να γίνει; Υπάρχει ανάγκη για μια διεθνή επαναστατική οργάνωση; πόσο χρήσιμο ένα κόμμα που δεν κάνει τίποτα για αυτά; Πώς θα έχουμε μια χρήσιμη διεθνή;

 

Η απροσδιοριστία ότι δεν μπορούμε να έχουμε συνταγή για τι πρέπει να γίνει σε κάθε χώρα δεν είναι και τόσο απόλυτη. Όσοι έκαναν κριτική στην κατεύθυνση της διεθνούς που οδήγησε εδώ καταδικάστηκαν ως σεκταριστές εως και ως αντεπαναστάτες. Μας το είπαν επειδή δεν συμμετείχαμε στο ΣΥΡΙΖΑ. Στην ισπανία διέγραψαν τους διαφωνούντες εν μια νυκτί, επειδή διαφώνησαν με την κεντρική συμφωνία που έκανε η ευρωβουλεύτρια Τερέσα Ροντρίγκεζ κατευθείαν με τον Ιγκλέσιας για την υποψηφιότητα της Ανδαλουσίας και πρότειναν μια υποψηφιότητα από τα κάτω. Επομένως όταν υπήρξαν διαφωνίες στην ίδια χώρα, δεν υπήρξε καμία απροσδιοριστία, ήταν σαφής η θέση της ηγεσίας.

 

Κανένα λόγο δεν έχουμε να στηρίξουμε ένα τέτοιο κείμενο, αντιθέτως πρεπει να δουλέψουμε σε μια εναλλακτική, πριν ο εκφυλισμός οδηγήσει τη διεθνή στα όρια της εξαφάνισης.

 

Τάσος:

Εγώ λυπάμαι αλλά, όπως καταλαβαίνετε, δεν πρόλαβα να διαβάσω τα κείμενα.

Απλώς για το ένα κείμενο με τις κίτρινες διορθώσεις είναι επουσιώδεις προσθήκες ή τροποποιήσεις επικαιροποίησης (π.χ.Χαλέπι) – το λέω γιατί το μετέφρασα. Αλλά, μετά από αυτά που άκουσα, οφείλω να μιλήσω.

 

Η τοποθέτηση του Τάσου είναι απολύτως σοβαρή, για να οριοθετήσουμε από την εμπειρία ορισμένα συμπεράσματα για την υπαρκτή και την αναγκαία ανασύνθεση.

Και αυτό γιατί από τους μπολσεβίκους αυτό που  θέλουμε να οικοδομήσουμε είναι χρήσιμα εργαλεία για την τάξη και την προλεταριακή επανάσταση. Όχι έναν απλό σχολιασμό, μια ανάλυση, μια σημαία, αντίθετα με αυτό που βλέπουν άλλοι σύντροφοι, που θεωρούν  έτοιμες τις λύσεις.

Βέβαια, η αντικειμενική κατάσταση (και στην Ελλάδα) ότι δε διευκολύνει. Μπορεί αυτό να συνδεθεί και με τη συζήτηση για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έναν απολογισμό της αντικαπιταλιστικής ανασύνθεσης. Εγώ εξακολουθώ να πιστεύω ότι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το βασικό όχημα με το οποίο (εμείς τουλάχιστον) χρειάζεται να συνεχίσουμε.

Χρειάζονται απολογισμοί και συμπεράσματα.

Από αυτή τη σκοπιά μπορούμε να συνεισφέρουμε στη διεθνή συζήτηση. Νομίζω πως αυτή συνδέεται και με το πώς μπορούμε να έρθουμε σε ρήξη με τον καπιταλισμό, με τη στρατηγική για την προλεταριακή επανάσταση

Οφείλω να πω ότι είναι ακριβώς χάρη στη 4η και σ’ αυτό που είναι, που εξακολουθούμε να έχουμε πάτημα και να καταλάβουμε και να τοποθετηθούμε πάνω σε ζητήματα που μας συμβαίνουν διεθνώς, π.χ. Για τα ζητήματα της Ουκρανίας, της Συρίας, της Λ. Αμερικής (για να μην είμαι απόλυτος, ας πω ότι υπάρχουν και άλλα ρεύματα, όπως η IST, που γενικά κρατούν κάποιον μπούσουλα συνολικής τοποθέτησης, όμως δεν συμβαίνει το ίδιο με εθνοκεντρικές αντικαπιταλιστικές οργανώσεις). Και σε κάθε περίπτωση, το να συνοψίζεται αυτό, στο εσωτερικό της οργάνωσης, ότι “προδίδετε” ή ότι “κατρακυλάτε προγραμματικά” δεν αποτελεί πολιτική συζήτηση.

Ο προσανατολισμός μας του τι θέλουμε να οικοδομήσουμε, ένα πολιτικό υποκείμενο, στρατηγική οικοδόμησης κόμματος εδώ και 30 χρόνια (και δικαίως) η οποία έχει πολύ ουσιαστικές πλευρές, θα πρέπει να τη δούμε σαν τέτοια, στο που και με ποιον τρόπο πρέπει μια μικρή ομάδα να ενταχθεί, σε ποιο σημείο φιλοδοξεί να βρεθεί και με ποιους όρους να συζητήσει με άλλες οργανώσεις, όπως εμείς, αλλά όχι ως συζήτηση ανεξάρτητων οντοτήτων, ως τμήμα πολιτικής συγκρότησης της τάξης. -και χρήσιμης

Λιγότερο να αρκεστούμε στο να αναπαράγουμε προγραμματικά στοιχεία του περασμένου αιώνα, που πολλά τους μπορεί να τίθενται με νέους όρους (αυτό π.χ. μας κάνει να βρισκόμαστε μαζί “κρατικοκαπιταλιστές” και του “εκφυλισμού” μαζί ακόμα και στην οργάνωσή μας.

Όχι γενικόλογες κριτικές που σύντροφοι που επιλέγουν άλλες πολιτικές.

Κάνουμε απολογισμούς- συζητήσεις – επεξεργασία για να δούμε πού πάμε.

Να απαλλαγούμε από τη θεωρία πως όποιος λέει ό,τι ξεφεύγει απ’ τον Λένιν ή τον Τρότσκι είναι προδότης -αν θέλουμε να είμαστε χρήσιμοι για την τάξη, για το σοσιαλισμό

 

Παναγιώτης:

Όσον αφορά αυτό που είπε ο Τάσος, λείπει η αναζήτηση νέων υποκειμένων πολιτικών από την ανάλυση της 4ης. Πρέπει να ορίσουμε το υποκείμενο.

Ένα βασικό ζήτημα είναι της στρατηγικής.

Κείμενα τακτικών ελιγμών και όχι σαφούς στρατηγικής τα κείμενα της Δ.

Πρέπει να συζητήσουμε αν πρέπει, χρειάζεται να μπει κάποιος ή όχι σε πλατιά, εργατικά κόμματα. Μπαίνεις; Και βασικά πότε φεύγεις;;

 

Εφόσον αυτά δεν εξετάζονται, αφήνονται παράθυρα ανοιχτά για επανάληψη τέτοιων κινησεων.

 

Σχετικά με τα χρήσιμα κόμματα:

θυμίζει πολυ΄έντονα μια ευρωκομμουνιστική πολιτική. Κόμματα της κοινωνίας, του λαού, που θα μπουν σε διαδικασία να κερδίζουν έδαφος στους θεσμούς και θα αλλάζουν τα πράγματα από μέσα τους.

Δεν το λέει αυτό ξεκάθαρα αλλά αφήνει ασάφειες.

Δεν υπάρχει καμιά σοβαρή αυτοκριτική, ειδικά για την ανασύνθεση.

Επανεφεύρεση ΝΕΩΝ αντίστοιχων κομμάτων που θα είναι πιο ειλικρινή.

 

Όμως υπάρχει και το παράδειγμα της Αργεντινής, και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Ελλάδα.

Δεν υπάρχουν τέτοιου είδους αναφορές.

 

Ηλίας:

Μερικά πράγματα όταν τα κρινεις στη βάση της ηθικής υπάρχει πρόβλημα.

Συγκεκριμε΄νοι όροι και συγκεκριμένα εργαλεία χρειαζόμαστε. Δεν γίνεται να αλλάζουμε τους όρους μας.

Ρεφορμισμός σημαίνει μεταρρυθμισμός όχι απατεωνιά.

Δεν καταλαβαίνω τη λογική ότι ο Τσίπρας εξαπάτησε.

Το πράγμα είναι πιο πολύπλοκο απ’ τις θεωρίες συνωμοσίας.

 

Μπήκε ένα θέμα: σίγουρα έχουν αλλάξει πράγματα αλλά οι ανασυνθέσεις γίνονται σε συγκεκριμενα προγραμματικά ζητήματα. Δεν είναι στη βάση να γίνουμε πολλοί, γιατί κατέληξαν να γίνονται πολύ λιγότεροι.

 

Να αλλάξουμε τους συσχετισμούς ανάμεσα στους ρεφορμιστές και την επανάσταση. Πολλά πράγματα αλλάξανε και από τα κάτω, οι αντιστάσεις το έδειξαν μέσα στην κρίση.

Η μικρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ έπαιξε έναν ρόλο και έχει αναπτύξει βάσεις στο εργ. Κίνημα και την ε.τ.

Πρόβλημα έλλειψης επαναστατικής στρατηγικής.

Υπάρχουν σύγχρονες αντιλήψεις που έχουν χάσει απ’ τα μάτια τους την εργατική τάξη και την κεντρικότητά της.

 

Όποιος χάνει το υποκείμενο και το πρόβλημά του είναι να συγκροτεί μεγάλα κόμματα, είναι ήδη χαμένος .

 

Φανή:

Τον ιμπεριαλισμό τον διάβασα από το Σπάρτακο. Έχει ορισμένα ενδιαφέροντα σημεία κυρίως όσον αφορά περιοχές που δεν είναι πολύ αναλυμένα από μας πχ Αφρική. Βέβαια, όπως ειπώθηκε, τα δυο πρώτα κείμενα περιγράφουν μια κατάσταση, και απλώς κάνουν αναφορές σαν από τη σκοπιά ενός εξωτερικού παρατηρητή.

Όπως και το τρίτο κείμενο είναι γραμμένο με τρόπο σαν να παρουσιάζεται ότι έχουμε κάνει όσα έχουμε κάνει, τα περισσότερα δεν ήταν λάθος, έχουμε εμπειρία κι ήταν ηθικά σωστό. Δεν είναι η εμπειρία το ζητούμενο σε ένα κείμενο Διεθνούς.

Εγώ στρατεύτηκα στην ΟΚΔΕ γιατί ήταν το τμήμα της 4ης Δ, κι αυτό ήταν πολύ σημαντικό, με την ιστορική της αξία. Δεν πρέπει να είναι ένα δίκτυο που απλώς βγάζει ανακοινώσεις αν κάτι γίνεται.

Στις ΔΕ που γίνονται κάθε χρόνο θα πρέπει να βγαίνουν κείμενα που θα χαράζουν κατεύθυνση;Πώς βοηθά η Διεθνής τα τμήματα; Να κάνει ο καθένας μόνος του; Ο τύπος του εργαλείου λέει αλλάζει με τις συνθήκες; Εμείς δεν πρέπει να αλλάξουμε τις συνθήκες, τους συσχετισμούς της ταξικής πάλης;

Δεν χωράει μοιρολατρία, ότι είναι δύσκολα τα πράγματα και ο καθένας προσπάθησε με διαφορετικό τρόπο. Δεν καταλήγει να σε καθοδηγήσει κάπου.

Όταν μπήκα, ήταν το ντιμπέιτ για τις εκλογές και τον ΣΥΡΙΖΑ. Το πρώτο κάμπινγκ αφορούσε αυτό το διάλογο.

Οποιαδήποτε κριτική έγινε σε μας δεν ήταν προς ενίσχυση του τμήματος. Κανείς δεν μας είπε πώς υποστηρίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ θα ενισχυθεί το τμήμα ή η ταξική πάλη στην Ελλάδα.

Αναφορά στις διάφορες εμπειρίες πχ Βραζιλία, που μιλάμε για τμήματα. Η ΔΕΑ δεν είναι τμήμα. Η Διεθνής είχε αποκλειστικά επαφές με τη ΔΕΑ κι όχι με το τμήμα. Θα έπρεπε να υπάρχει αναφορά για το τι έχουμε κάνει, με σαφή αναφορά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στο τι έχει πετύχει, παρά τα γνωστά προβλήματα.

Εντοπίζω κι εγώ όπως οι περισσότεροι ότι χρειάζεται περισσότερη ανάλυγη του τι έχει γίνει αλλά και κυρίως το τι γίνεται από δω και πέρα. Όχι εν λευκώ, με ασαφή στρατηγικό ορίζοντα εθνικά αλλά και στο κομμάτι του διεθνούς συντονισμού.

Όπως αναφέρθηκε, σε μια συνάντηση στο Παρίσι, που έγινε με πρόσκληση του ρεύματος Α+Ε του ΝΡΑ με συμμετοχές του ρεύματος κλπ

Συζητήσαμε πώς εντοπίζουμε το θέμα της δικτύωσης της Διεθνούς. Τι στρατηγική κατεύθυνση θέλουμε να δώσουμε στη Διεθνή, μέσα από αυτήν κι όχι έξω. Έχει καταγραφεί λοιπόν κάποιο κείμενο που θα παρουσιαστεί στη ΔΕ και δεν σας το παρουσιάζουμε μόνο επειδή δεν είναι ακόμα έτοιμο.

Ο Μάνος είναι ο εκλεγμένος στη ΔΕ και θα το υποστηρίξει.

Θα πρότεινα μετά τη ΔΕ, να υπάρξει μια συνεδρίαση κάθε πυρήνα με συμμετοχή του Μάνου, για καλύτερη ενημέρωση του συνόλου της οργάνωσης για τα τεκταινόμενα της Διεθνούς.

 

Μυρτώ:

Εκ των προτέρων να πω ότι η τοποθέτησή μου είναι σε εμπειρικά στοιχεία, γιατι δεν έχω εικόνα τί γίνεται τόσα χρόνια στη διεθνή.

Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι η συζήτηση μοιάζει με αυτή που γίνεται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Θέλω να πω ότι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλάμε για την απεύθυνση, τα μέτωπα κτλ, ενώ στη Δ. Συζητάμε πια για τα πλατιά και ύστερα χρήσιμα κόμματα.

Εμένα ο χαρακτήρας των κειμένων που συζητάμε δεν με καλύπτει.

Ούτε για τα αντικαπιταλιστικά, ούτε για τα πλατιά κόμματα δεν έχει γίνει ο απαραίτητος απολογισμός και απλά χωρίς λόγο ορίζεται η αλλαγή σε “χρήσιμα”.

 

Αλλαγή ακόμα και τα camping. Υπήρχε μεγάλη απόκλιση από το ένα στο άλλο, στην ποιότητα και στο βάθος. Δεν πατούσαν στην ουσία του αντικαπιταλισμού και του επαναστατικού μαρξισμού.

Δεν ενδιαφέρθηκε κανείς να μάθει για τους λόγους της στρατηγικής της ΟΚΔΕ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ.

 

Το μόνο που συζητούσαμε είναι το ‘πραξικόπημα’ του Τσίπρα.

 

Στο κείμενο θα έπρεπε να αναφέρεται το τμήμα, η ΟΚΔΕ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ.

Την ενδιαφέρει την 4η βέβαια, η ΔΕΑ γιατί εξυπηρετεί τον σχεδιασμό της.

Μου βγαίνει κάπως άσχημος χειρισμός.

 

Όσον αφορά τον camping, σχεδιάζουμε να πάμε ένας αξιοπρεπής αριθμός ατόμων. Βέβαια υπάρχει πρόβλημα οικονομικό, να βάλουμε όλα τα λεφτά από την τσέπη μας. Να το δούμε γιατί υπαρχει μεγάλο ενδιαφέρον.

 

Ναι στη συζήτηση στους πυρήνες και των μεταφρασμένων κειμένων και ως ενημέρωση από τον Μάνο.

 

Μάνος:

Πώς έγιναν οι απολογισμοί:

Κάποιοι είχαμε καταθέσει πρόταση στο συνέδριο του 2010 να γίνουν απολογισμοί, αλλά καταψηφίστηκε γιατί θεωρήθηκε μομφή για το κείμενο. Κατέβηκε ένα ψήφισμα να γίνει η κουβέντα για τις εμπειρίες. Έγινε, αλλά χωρίς κείμενα.

Έτσι σε κάθε ΔΕ σχολιαζόταν και κάποιες χώρες. Γίνονταν κριτικές, συζήτηση κτλ κι εμείς στην Ελλάδα είχαμε γράψει και κάτι και το παρουσιάσαμε με τον Χείλαρη. Δεν υπάρχει τίποτα γραπτό ούτε και έχει ψηφιστεί.

Σχόλιο για την τοποθέτηση του Τάσου Α.: χωρίς να θέλω να απολογηθώ για αυτά που είπα. Το θέμα της 4ης δεν είναι ότι είναι προδοσία. Εκείνοι μας είπαν ακόμα και αντεπαναστάτες. Ακόμα και ο Κριβίν, που δεν είναι από κακές περιπτώσεις, είχε πει ότι δεν μπορούμε να είμαστε ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί ενάντιά του είναι μόνο η αστική τάξη.

Θα προσκαλούσα τον Τάσο να έχει την ίδια ευαισθησία απέναντι σε όσα μας καταλογίζει η ηγεσία της 4ης.

Το να πούμε ότι η διαφορά μας με την 4η είναι ότι κάποιοι από εμάς δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται στην κοινωνία, τι έχει αλλάξει τις τελευταίες δεκαετίες, είναι ένας απλοϊκός τρόπος να τεθεί το θέμα. Είναι εύκολα αντιστρέψιμη κριτική και πρέπει να συζητήσουμε πάνω στη βάση της συγκεκριμένης στρατηγικής.

Το σκάνδαλο δεν είναι ότι βγήκαν κάποιοι “αρχαιολάτρες” και είπαν “πάμε με τα παλιά”. Θα αδικήσουμε τη συζήτηση.

 

Τάσος Α.: Όταν λες, ότι εσύ (δηλ. Εγώ) είσαι προδότης, δεν υπάρχει πλαίσιο συζήτησης.

Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου 4η Δ. Αλλά αν μου λέτε ότι στην 4η είναι προδότες κτλ.

 

Κώστας: Εγώ δεν είπα κανέναν προδότη, το αντίθετο, ας το επιβεβαιώσουν οι παρόντες

 

 

Ενημέρωση από την πρόσκληση δύο συντρόφων στη συνδιάσκεψη της IZAR στην Ισπανία και από τη διεθνή συνάντηση που κάλεσε η τάση Αντικαπιταλισμός και Επανάσταση του ΝΡΑ, όπου παραβρέθηκαν οι σ. Νικόλας και Φανή

 

Τάσος Γ.: Δικαίωμα κάθε συντρόφου είναι να συμμετέχει σε τάσεις εθνικές ή διεθνείς, και δικαίωμά του είναι αν θέλει να ανακοινώνει τι συζητείται εκεί. Επομένως αν πήγαν οι σύντροφοι και συζήτησαν με συντρόφους διεθνώς που είναι κοντά τους, μπορούν όταν το κρίνουν και θέλουν να μας γνωστοποιήσουν τι συζήτησαν και τι αποφάσισαν εκεί.

 

Τάσος Α.: Ειδικότερα για την Ισπανία , να εξηγήσει ο Νικόλας.

 

Νικόλας: Μιλάμε για 2 διαφορετικά πράγματα, για το Παρίσι και την Ισπανία.

Στο Παρίσι που βρέθηκα με τον Τομάς, μας κάλεσαν στην Ισπανία στο συνέδριό τους. Αυτή η πρόσκληση ήταν προσωπική. Στη συνέχεια, πήραν την πρωτοβουλία να καλέσουν έτσι την ΟΚΔΕ.

Ξέρουν με ποιους μιλάνε, με βάση τις κατατεθειμένες απόψεις και από την τελευταία συνδιάσκεψη και από παλαιότερες συνδιασκέψεις και ολομέλειες για τη  Διεθνή και γνωρίζουν με ποιους είναι κοντά στη διεθνή και ποιοι τους στήριξαν όταν διεγράφησαν.

Τώρα αν θέλετε να απολογηθώ, εγώ μίλησα ως Νικόλας, από την ΟΚΔΕ, και ξέρουν οι άνθρωποι την ιδιότητά μου.

 

Τάσος Γ.: Εφόσον εξέφρασες τις αποφάσεις της συνδιάσκεψής μας, εμένα μου αρκεί, αφού μας κάλεσαν σαν οργάνωση οι σ. από την Ισπανία.

 

Μάνος: Δεν υπάρχει κάποια τάση στη Διεθνή. Πιστεύω ότι υπάρχει ανάγκη για τάση, αλλά δεν έχουμε προχωρήσει σε κάτι τέτοιο. Υπάρχουν τάσεις με την ανεπίσημη έννοια, απόψεις. Όλοι ξέρουν τις απόψεις μας. Εμείς τότε είχαμε κάνει μια ολομέλεια της οργάνωσης όπου ετέθη ένα θέμα ότι στην 4ης δεν τοποθετούμαστε ως ΟΚΔΕ. Αυτό δεν έχει καμία καταστατική βάση, αλλά το έχουμε δεχτεί στην πράξη μέχρι τώρα για λόγους πολιτικής ευαισθησίας. Είναι λογικό επομένως κάποιος που συμφωνεί με σένα να σε καλεί, και όχι να καλεί την ΟΚΔΕ, καλεί την άποψη, που ξέρει ότι είναι πλειοψηφική αλλά δεν μπορεί να εκφραστεί ως ΟΚΔΕ, όπως το έχουμε κάνει.

 

Τάσος Α.: Εγώ δε θέλω να μπλεχτώ στη συζήτηση, στη δική σας τάση.

Εγώ δε θέλω να εκπροσωπούμαι όταν καλείστε εσείς.

 

Μάνος: Το πρόβλημα είναι δικό μας, αυτό που δεν έχουμε λύσει πώς θα τοποθετούμαστε ως οργάνωση, όχι αυτών που μας καλούν.

 

Νικόλας: Έχουμε κάνει πολιτικό συμβιβασμό. Δεν χρησιμοποιούμε την υπαρκτή πλειοψηφία για να συμμετέχει η οργάνωση ως τέτοια σε τέτοιες συζητήσεις, όχι ότι υπάρχει κάποιο καταστατικό κώλυμα σε αυτό. Απλώς δεν το κάνουμε για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους. Εξάλλου ο καθένας ως μέλος της Διεθνούς απευθείας μπορεί να κάνει τις δικές του επαφές.

 

Τάσος Γ.: Ο Μάνος να γράψει κάτι για την εμπειρία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όχι μόνο όπως τη βλέπουμε ως ΟΚΔΕ αλλά και τη γείωση της στην ελληνική κοινωνία.

Θεωρώ λοιπόν τους εαυτούς ως κατεξοχήν αρμόδιους να κάνουμε έναν απολογισμό και να παρουσιάσουμε την εμπειρία οικοδόμησης στην Ελλάδα.

 

Μάνος: Ναι, θα το γράψω, αν προλάβω, εναλλακτικά το στέλνω στη λίστα ως άξονες.

 

 

2ο θέμα: ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 3ημέρου ΙΠΚΕ

 

Τάσος Γ.: 1.Δεν έχουν σχέση με την κουβέντα που θα κάνουμε οι “τάσεις” του συνεδρίου της ΟΚΔΕ. Οι απόψεις που εκφράζω είναι δικές μου.

2.Δεν υπάρχει διάθεση μείωσης οποιουδήποτε συντρόφου και της δουλειάς του.

Θεωρώ ότι κάνοντας κριτική, βοηθώ την οργάνωση και τους συντρόφους που εμπλέκονται περισσότερο στον τομέα αυτόν.

 

Επειδή ο σύλλογος “Πουλιόπουλος” στήθηκε βασικά από εμάς και τους συντρόφους μας, έχει ένα νόημα να δούμε αν στο τριήμερο που έγινε επιτεύχθηκαν οι δικοί μας στόχοι.

Ποιος είναι ο στόχος μας;

Μπορεί να είναι περαιτέρω μόρφωση νεότερων συντρόφων.

Μπορεί να είναι ιστορικές αναφορές και προβολή όσων έγιναν από εμάς.

Θεωρώ ότι στην παρούσα περίπτωση αυτά δεν επιτεύχθηκαν όπως θα έπρεπε.

Χωρίς να μετράω την αρχική εισήγηση – εισαγωγή του Κώστα, οι καθαυτό εισηγήσεις ήταν 5 την πρώτη μέρα, 7 για Μαντέλ και 14 για Πάμπλο.

Πρώτον ποιο είναι το πολιτικό μας συμφέρον;

Να προβληθεί η ιστορία της οργάνωσής μας και η τωρινή δραστηριότητα μας, όχι βέβαια με χοντροκομμένο και καπελωματικό τρόπο.

 

Δεν υπήρχε εισήγηση για τον Χρήστο Αναστασιάδη. Πιστεύω ότι θα είχε νόημα μιας που αναφερόμαστε στην ιστορία μας, να έχουμε δώσει βάρος στην ιστορία και την προβολή αυτού του ανθρώπου, γιατί αυτός ταυτίζεται διαχρονικά με την οργάνωση μας και την κράτησε, σε κάποιες φάσεις και μόνος του, όλη την μεταπολεμική περίοδο, μέχρι το θάνατο του, σε εξαιρετικά δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες.

 

Υπήρχαν 7 εισηγήσεις που αναφέρονταν στον Μαντέλ και ειδικότερα στην επίδραση των ιδεών του στην ελληνική αριστερά. Κατά τη γνώμη μου σε 3 πράγματα ήταν πολύ σημαντική και μας επηρέασε  η συμβολή του:

              οικονομία (Βασικές αρχές οικονομικής θεωρίας, Υστερος καπιταλισμός κλπ) – όπου υπήρχαν εισηγήσεις

              εργατικό – αυτοδιαχείριση (εργατικά  συμβούλια / εργατικός έλεγχος\ αυτοδιαχείριση)  – δεν υπήρξε αναφορά!     

              Φοιτητικό (Φοιτητές, διανοούμενοι και πάλη των τάξεων) – δεν υπήρξε αναφορά!

Αντίθετα υπήρξε εισήγηση για τη συμβολή του στην προσέγγιση του αστυνομικού μυθιστορήματος, που, χωρίς να την υποτιμούμε, δεν μας επηρέασε σε κάποιο βαθμό.

 

Για τον Πάμπλο έγιναν 14 εισηγήσεις  ενώ για όλα τα άλλα θέματα έγιναν συνολικά 12. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι ο Πάμπλο ήταν έξω απ’ το ρεύμα μας απ’ τα τέλη του ’50 και το πιο σοβαρό ήταν ότι ανέπτυξε ένα σχέδιο και μια πρακτική για την οικοδόμηση τελείως διαφορετική από τη δική μας.

Σήμερα ενδεχομένως θα μπορούσε κάποιος να “κατηγορήσει” την τωρινή γραμμή οικοδόμησης της 4η ως παμπλική.

Το κυριότερο όμως πρόβλημα με τον Πάμπλο ήταν όχι ότι απλά στρεφόταν προς τα πλατιά κόμματα αλλά ότι, ο άξονας της δουλειάς του εκεί, ήταν η προσπάθεια, μέσω της δικής του προσωπικής ακτινοβολίας, να επηρεάσει τους ηγέτες τους (Μπεν Μπελλά, Μακάριος, Αλλιέντε, Παπανδρέου) με αποτέλεσμα να προσκολλάται στους  ηγέτες αυτούς, που σαφώς, ο καθένας με τις ιδιομορφίες τους, υπηρέτησαν το σύστημα (ο Μακάριος και ο Παπανδρέου άμεσα, ο Αλλιέντε έμμεσα, παραδίδοντας την εργατική τάξη της Χιλής άοπλη στον Πινοσέτ που αυτός όρισε αρχηγό του στρατού).

 

Η μισή τριημερίδα αφιερώθηκε στον Πάμπλο. Νομίζω ότι η κατανομή ήταν τελείως άνιση.

Πρέπει να θυμηθούμε ότι προς το τέλος της ζωής του ο Πάμπλο πήρε και θέσεις εθνικιστικές για τα ελληνικά ζητήματα. Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι ότι στην κηδεία του ήταν παρόν, δίπλα στους κλασσικούς ακροαριστερούς, το μισό υπουργικό συμβούλιο του Σημίτη (Λαλιώτης, Χριστοδουλάκης κλπ). Σε αυτήν υπήρξε στεφάνι από τον Καραζιτς που κατέθεσε, σαν εκπρόσωπος του, ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος.

Θεωρώ ότι στην τριημερίδα μας  έγινε άνισα υπερβολική προβολή του Πάμπλο έναντι του Μαντέλ και του ελληνικού τροτσκισμού συνολικά.

 

Σε επόμενη διοργάνωση , πιστεύω ότι θα πρέπει να αποφύγουμε την υπερβολική προβολή προσώπων ανταγωνιστικών στην οργάνωση μας και να εστιάσουμε κύρια στο δικό μας χώρο.

 

Κώστας:

Ηλεκτρίστηκε η αλληλογραφία για τον Τάσο γιατί είπε κάτι για ερασιτεχνισμούς. Αλλά δεν πιστεύω βεβαια ότι το είπε για τα οργανωτικά.

Το δεύτερο θέμα είναι ότι το είχαμε συζητήσει το πρόγραμμα σε ΚΕ.

Γίνονταν ενημερώσεις τουλάχιστον 2-3 φορές.

Γιατί ο Πάμπλο;

Έγινε ΚΕ και είπαν “ναι πάμε μ’ αυτό” στη λογική της αναδρομής της ιστορίας της συνένωσης της ομάδας Σπάρτακος με ΚΕΟ.

Αυτή ήταν η λογική που ειπώθηκε ο Πάμπλο.

Πάμε τώρα στην αναλογία των ομιλητών.

Το πρόγραμμα – θυμηθείτε (μη ψάχνω τα μέιλ μου) – και στην ΚΕ και αργότερα στάλθηκε και στη λίστα της οργάνωσης ώστε όποιος σ.σ. Ήθελε να μιλήσει .

Αν υπήρχε σ.σ. Που θέλησε να μιλήσει και κόπηκε , να το πει.

 

Η παράμετρος που φτιάχνουμε το πρόγραμμα έχει ως εξής: θα προσκαλέσουμε τους εξής.

Αυτά τα είχαμε συζητήσει.

Το ανώτερο της συμμετοχής μάλιστα ήταν για τον Μαντελ (μετρημένα 80 άτομα).

Για τον Πάμπλο το μάξιμουμ της συμμετοχής ήταν 40 άτομα.

 

Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι δεν ήταν κάτι που δεν το γνώριζε η οργάνωση.

 

Το θετικό σημείο για μένα, γιατί θεωρώ ότι ήταν μια επιτυχημένη ιστορία : πέρασαν 120-130 άτομα, εκ των οποίων ο περισσότερος κόσμος ήρθε για τον Μαντέλ.

 

Ηλίας:

Ειμαστε οργάνωση που δεν είχε φοβερές εμπειρίες από διοργανώσεις.

Κινδυνοι: 1. να χάσεις τη μπάλα και να έρθουν όσοι θέλουν να πουν τα δικά τους.

2. να είναι πολύ κομματική η εκδήλωση.

Οι παρατηρήσεις του Τάσου θεωρώ ότι οφελούν την οργάνωση.

Στην προηγούμενη ΚΕ ο Κώστας και η Γιάννα μας είπαν ότι θα απευθυνθούν σε κάποιους.

Μετά πάμε σε ένα δεύτερο πλάνο με χρεώσεις της οργάνωσης.

Διαφημιστικό μέρος του τριημέρου.

 

Είναι υπόθεση που μπορούμε να κερδίσουμε πολιτικά.

Να έρθει όποιος έρθει να κάνει όχι μόνο ακαδημαϊκή κουβέντα αλλά και πολιτική συμβολή.

Πιστεύω ότι ο Κώστας έχει σχέση με αυτούς τους κύκλους και ευτυχώς-δυστυχώς ο τροτσκισμός στην Ελλάδα δεν ήταν ιδιαίτερα μαζικός.

Πρέπει να δουλέψει η οργάνωση, να πάρει εισηγήσεις.

 

Να βάλουμε και ένα εισιτήριο.

 

Μάνος: Το ζήτημα με το Ινστιτούτο είναι να δούμε και τι κόσμο μαζεύουμε και τι πετύχαμε.

Το δεύτερο τριήμερο ήταν πολύ πιο επιτυχημένο απ’ το πρώτο, με μεγαλύτερη συμμετοχή. Ταυτόχρονα, ο κόσμος πήρε το δικό μας στίγμα.

Όσον αφορά το “φοιτητές/διανοούμενοι” εγώ είχα πει στον Κώστα ότι είχαμε ήδη κάνει 2 εκδηλώσεις με το φοιτητικό το προηγούμενο διάστημα οπότε θεώρησα ότι δε θα είχαμε κόσμο και ενδιαφέρον.

Ο Πάμπλο μου φαίνεται μια πολύ κακή αντίληψη, ήταν μάλιστα ένας παράγοντας που προσωπικά για λίγα χρόνια με έκανε να διστάζω για τον τροτσκισμό, αλλά το Ινστιτούτο οφείλει να συζητήσει τις θέσεις του ως μέρος της ιστορίας του.

Ο Πάμπλο τουλάχιστον αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην επανάσταση, όπως την έβλεπε ο ίδιος, με όλες τις κριτικές που του κάναμε στο κλείσιμο, με πολλή σαφήνεια.

Μάλιστα οι παμπλικοί μας είπαν ότι ωραία που μας καλέσατε, αλλά στο τέλος μας καπελώσατε με τα δικά σας.

Δεν είναι κακό που ανοίξαμε την κουβέντα για τον Πάμπλο.

Η δική μου διαφωνία είναι ότι η μέρα για τον Πάμπλο δεν πήγε άπατη, αντιθέτως είχε πολύ κόσμο, και είναι καλό που ήρθε κόσμος και μας άκουσε και εμάς στο κλείσιμο.

 

Γιάννης:

Εγώ θέλω να είμαστε επικεντρωμένοι στο τι θέλουμε να βγάλουμε.

Για το επόμενο: γιατί ήταν νικηφόρα η Οκτωβριανή Επανάσταση, γιατί είναι αναγκαία σήμερα, γιατί είναι δυνατή και γιατί μπορεί είναι νικηφόρα.