Ενημέρωση από τη Διεθνή Επιτροπή 2016 από Μάνο Σκούφογλου

 

Στο τέλος τα δύο κείμενα εισήγησης και ένα κείμενο συμβολής (που συνυπογράφω)

 

1η συζήτηση: Ιμπεριαλισμός

 

Πιερ Ρουσέ, Γαλλία, NPA (η εισήγηση υπάρχει γραπτή στα αγγλικά):

–        Ρωσία και Κίνα είναι ιμπεριαλιστικές χώρες

–        Ο όρος θεοφασισμός κατάλληλος για φαινόμενα όπως το ΙΣΙΣ

–        ΗΠΑ-Ρωσία συνεργάζονται στη Συρία

 

Λεμέτρ, Γαλλία, ΝΡΑ (υπάρχει γραπτή συμβολή):

–        Χρειαζόμαστε επαναστατικά κόμματα, πρέπει να ξανασκεφτούμε την έννοια των “πλατιών κομμάτων”

 

Σαμαρύ, Γαλλία, ΝΡΑ/Ensemble

–        Διαφωνώ με την έννοια “ισλαμοφασισμός”

–        Η συνεργασία ΗΠΑ-Ρωσίας αποτελεί χρεωκοπία του αριστερού campism (λογικής στρατοπέδων)

 

Τζεφ Μακλέρ, ΗΠΑ, Socialist Action

–        Διαφωνώ ότι Ρωσία και Κίνα είναι ιμπεριαλιστικές, παρότι αντιδραστικά κράτη

–        Κίνα: χαμηλή τεχνολογία, μεγάλη συμμετοχή ξένων κεφαλαίων στο ΑΕΠ, πολύ μειωμένη στρατιωτική παρουσία στο εξωτερικό

–        Οι ΗΠΑ ακόμα αδιαμφισβήτητη πρώτη ιμπεριαλιστική δύναμη

–        Το κείμενο του Ρουσέ δεν αναφέρει καθόλου τις αμερικανικές επεμβάσεις σε Συρία, Λιβύη

 

Τόμας, Βέλγιο

–        Το Βέλγιο από ιμπεριαλιστική χώρα έχει εξελιχθεί σε χώρα εξαρτημένη από εξαρτημένες

 

Γιάκομπ, Γερμανία, RSB

–        Το ευρώ δεν μπορεί να επιζήσει γιατί δεν υπάρχει ενιαίο πανευρωπαϊκό ποσοστό κέρδους

–        Δεν υπάρχει πορεία προς πανευρωπαϊκό κράτος, η ΕΕ σε οικονομική και πολιτική κρίση

–        Το προσφυγικό πολιτική κρίση της ΕΕ

 

Τουσαίν, Βέλγιο

–        Το χρέος ο βασικός λόγος της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ

–        Η Ρωσία είναι ο μεγαλύτερος γαιοκτήμονας της Ουκρανίας

 

Ουραζ, Τουρκία

–        Ο campism είναι πάντα πρόβλημα όταν πάμε για κίνημα αλληλεγγύης

–        Η τουρκική αριστερά είναι γενικά υπέρ του Άσαντ

–        Πολύ ενδιαφέρουσα η εμπειρία στη Ροτζάβα

–        Λόγω της αφήγησης του ΡΚΚ είναι σχεδόν αδύνατο να μιλήσεις για συριακή επανάσταση

–        Πολύ ηρωική και προοδευτική η Ροτζάβα, αλλά να μην φετιχοποιείται, ούτε και το ΡΚΚ, που το υποστήριζαν οι Άσαντ για 50 χρόνια

 

Λουίς, Μεξικό

–        Βιαστικό να πούμε ότι το σχήμα κέντρο-περιφέρειας είναι παρωχημένο, τα BRICS κατέρρευσαν

 

Ιντρύ, Ελβετία

–        Δεν είναι αλήθεια ότι υπάρχει ελεύθερο παγκόσμιο εμπόριο. Ο ΠΟΕ περνάει τεράστια κρίση

Κέντζι, Ιαπωνία

–        Δυσκολευόμαστε να χαρακτηρίσουμε ιμπεριαλιστική την Κίνα. Θα συμπλεύσουμε με τον ιαπωνικό εθνικισμό

 

Γκαέλ, Γαλλία, ΝΡΑ

–        Με τις γενικότητες δεν μιλάμε για καθήκοντα, απλώς σχολιάζουμε

–        Πρώτιστο καθήκον η μάχη ενάντια στον “δικό μας” ιμπεριαλισμό

–        Η μάχη εναντίον του campism δεν μπορεί να είναι πρόσχημα για να μη χτυπάμε το δικό μας ιμπεριαλισμό. Έγινε από μερικούς συντρόφους πχ για Λιβύη

 

Γουάνγκ, Χονγκ κονγκ

–        Δεν είναι εύκολο να βάλουμε μια ταμπέλα στην Κίνα, αντιφατικό

–        Είναι καπιταλιστική, μονοπωλιακή, επεκτατική, έχει όμως και χαρακτηριστικά εξαρτημένης συσσώρευσης, ημιαποικιακά κατάλοιπα

–        Δεν υπάρχουν βάσεις, ούτε μόνιμες συμμαχίες στο εξωτερικό. Οι απαιτήσεις της Κίνας στη σινική θάλασσα είναι περισσότερο αμυντικές

–        Παρά την εξαγωγή κεφαλαίων, μικρή κερδοφορία από αυτά, ασταθής βάση

–        Ακροδεξιό πολιτικό καθεστώς

 

Χάνι, Λίβανος

–        Κριτική στην άποψη ότι Ρωσία-Κίνα δεν είναι ιμπεριαλισμός, και άρα ίσως είναι εχθροί του εχθρού, δηλαδή των ΗΠΑ

–        Δίνει άλλοθι στις επεμβάσεις Ρωσίας-Κίνας

–        Η κρατική εταιρεία πετρελαίου της Κίνας ανταγωνίζεται παγκόσμια

 

Σουζάν, Κεμπέκ

–        Διαφορά από τον ιμπεριαλισμό του Λένιν: δεν έχουμε σήμερα ανταγωνισμούς ανάμεσα σε εθνικά κράτη

 

Λίνους, Σρι Λάνκα

–        Η αγροτική οικονομία είναι ακόμα πολύ σημαντική σε πολλές περιοχές και μπορεί να δώσει λύσεις στην ανεργία

–        Χρειάζεται προσοχή στη χρήση της λέξης “φασισμός”. Στη Σρι Λάνκα μας δίχασε*

 

Λούσα, Πορτογαλία

–        Μέσα σε 4 χρόνια στην Πορτογαλία, το ποσοστό που δουλεύει με συλλογικές συμβάσεις έπεσε από 50 σε 5%

–        Γιατί γίνεται τόσο αργά το καθοδικό κύμα που είχε προβλέψει ο Μαντέλ; Γίνεται αργά η καταστροφή του κεφαλαίου

–        Το πλασματικό κεφάλαιο είναι μια πλασματική απαίτηση πραγματικού πλούτου, δεν είναι φανταστικό

–        Μετά την Ελλάδα αποδείχτηκε ότι δεν υπάρχει ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση

 

Μαμαντού, Πορτογαλία

–        Έλλειψη του κειμένου για την Αφρική

 

Τυνήσιος

–        Το κείμενο του Ρουσέ δεν λέει τίποτα για τις αραβικές χώρες

–        Το κείμενο μιλάει για διάφορους ιμπεριαλισμούς, αλλά όχι για τον ιμπεριαλισμό της ΕΕ

–        Η ΕΕ έχει χαρακτηριστικά ιμπεριαλιστικού κράτους, αυτό κυριαρχεί στην Τυνησία

Φαρούκ, Πακιστάν

–        Ιμπεριαλιστική η κυριαρχία της Κίνας στις γειτονικές χώρες. Κατασκευάζει αυτοκινητόδρομο Pak–China corridor στο Πακιστάν, 2,800 km

–        Υπάρχει στο Πακιστάν η αυταπάτη ότι η Κίνα θα βοηθήσει

–        Καταστροφικές οι στρατιωτικές επεμβάσεις εναντίον του φονταμενταλισμού, τον τρέφουν

 

Ιντρύ, Ελβετία

–        Λάθος το σχήμα της dispossession του Χάρβεϊ. Το κλειδί της εκμετάλλευσης η παγκοσμιοποιημένη εργατική δύναμη

 

Τουσαίν, Βέλγιο

–        Όντως η ΕΕ είναι πρωτο-ιμπεριαλιστικό κράτος, καρτέλ ευρωπαϊκών ιμπεριαλισμών

–        Η Κίνα βαθμιαία γίνεται ιμπεριαλιστική. Δεν ελέγχει τους διεθνείς οργανισμούς, ούτε έχει αξιόλογη στρατιωτική δύναμη, αλλά φτιάχνει τους δικούς της οργανισμούς

 

Πέτερ, Σουηδία

–        Μπορούμε να απεμπλακούμε από το πρόβλημα του ορισμού. Ασχέτως του αν πούμε μια χώρα ιμπεριαλιστική, είμαστε εναντίον του καπιταλισμού της και του επεκτατισμού της

–        Στη Συρία υπάρχουν δύο εκδοχές campism: αυτοί που είναι με τον Άσαντ, και αυτοί που είναι με ο,τιδήποτε εκτός του Άσαντ, βλέποντας παντού επανάσταση

–        Ο ένοπλος αγώνας ήταν εξαρχής ισλαμικός. Μας είπαν ημι-ασαντικούς όταν το είπαμε

–        Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός δεν είχε κανέναν πραγματικό έλεγχο στο έδαφος

–        Τα ίδια στη Λιβύη

–        Μόνο μια κατάπαυση του πυρός μπορεί να ευνοήσει τις δημοκρατικές δυνάμεις. Δεν μπορούμε να υποστηρίζουμε την ένοπλη συριακή επανάσταση

 

Άντερς, Νορβηγία

–        Για να υπερβούμε τον campism, πρέπει να αναθεωρήσουμε ότι τα ανατολικά καθεστώτα ήταν ποτέ αντικαπιταλιστικά. Το πολύ προκαπιταλιστικά

 

Ρουσέ, Γαλλία, ΝΡΑ

–        Η οικοδόμηση της ΕΕ ως κράτος απέτυχε

 

 

2η συζήτηση: Πλατιά κόμματα, Podemos και Μπλόκο της Αριστεράς

 

Χοσέπ Μαρία, Ισπανία

–        Η πρόταση του Podemos στο Σοσιαλιστικό Κόμμα για κυβερνητική συνεργασία είναι και καλή και κακή.  Καλή επειδή εκθέτει το ΣΚ, κακή επειδή δημιουργεί σύγχυση για το χαρακτήρα του

–        Το Podemos στρατηγικά: ποπουλισμός, εκλογική κατεύθυνση, μπολιβαριανή επανάσταση

–        Η ηγεσία του είναι αυτόνομη, στενή σχέση με τα ΜΜΕ

–        Το πρόγραμμα στρογγύλεψε, χωρίς όμως αυτό να παίξει ρόλο στην εσωτερική ζωή του κόμματος

–        Η διακηρυγμένη υπέρβαση της διάκρισης αριστεράς/δεξιάς είναι μάλλον φιλοδοξία, στην πραγματικότητα η βάση του κόμματος είναι αριστερή

–        Το κόμμα δεν παρεμβαίνει στα κινήματα. Η άνοδός του συμπίπτει με την πτώση των κινημάτων

–        Καταλονία: το Podemos εναντίον της αυτονομίας, υπέρ όμως του δημοψηφίσματος

–        Το τμήμα (Anticapitalistas) παρότι ιδρυτές έχει βρεθεί σε δευτερεύουσα θέση. Πρεσβεύει έναν προσανατολισμό υπέρ της ρήξης. Δουλεύει και εκτός του κόμματος

–        Το τμήμα μεγάλωσε, αλλά όχι με πολύ πολιτικοποιημένο κόσμο. Χρειάζεται επιμόρφωση

–        Το τμήμα έχει 13 περιφερειακούς βουλευτές, 1 ευρωβουλευτή, 1 Δήμαρχο (Κάδιξ), 40 περιφερειακούς συμβούλους

 

Χόρχε, Πορτογαλία

–        Ήττα το μνημόνιο στην Πορτογαλία το 2011. Μεγάλες διαδηλώσεις αρχικά, μετά πτώση

–        Παρά την εσωτερική κρίση του 2014, το Μπλόκο ανέβηκε στις εκλογές ως “πορτογαλικός ΣΥΡΙΖΑ”, ενάντια στη λιτότητα

–        Μετά τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ διαφοροποιηθήκαμε. Μια αριστερή κυβέρνηση θα έπρεπε να έρθει σε ρήξη με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Εθνική κυριαρχία

–        Το Σοσιαλιστικό Κόμμα είχε το χειρότερο πρόγραμμα από ποτέ. Για ενδεχόμενη στήριξη της κυβέρνησής του απαιτήσαμε και έβγαλε: απελευθέρωση απολύσεων, μείωση εισφορών των εργοδοτών, μείωση μισθών. Το προτείναμε ήδη στις εκλογές

–        Το ΚΚ έκανε ξεχωριστές διαπραγματεύσεις. Κοινό μεταξύ μας: να σταματήσει η μείωση του εργατικού εισοδήματος

–        Κυβέρνηση ΣΚ, με στήριξη Μπλόκο και ΚΚ: 5% αύξηση του ελάχιστου μισθού το χρόνο, οι μισθοί στο δημόσιο θα αναστηλωθούν, καμία ιδιωτικοποίηση, επιστροφή των κομμένων από το μνημόνιο διακοπών, 35 στο δημόσιο αντί του 40ώρου που είχε επιβάλει η τρόικα

–        μερικά έχουν γίνει, τα υπόλοιπα αν δεν τηρηθούν αποσύρουμε υποστήριξη

 

Μάνος (μίλησα παρουσιάζοντας τη συλλογική συμβολή που υπογράφω)

 

Γκαέλ, Γαλλία, ΝΡΑ

–        Ο Δήμαρχος του Κάδιξ, μέλος του Ισπανικού τμήματος και του Podemos, ενέκρινε την κατασκευή 5 πολεμικών πλοίων για τη Σαουδική Αραβία, με επιχείρημα τις θέσεις εργασίας

–        Το Podemos ανέστρεψε τελείως κάθε προοδευτική θέση: διαγραφή χρέους, απαγόρευση απολύσεων στις κερδοφόρες επιχειρήσεις κλπ

 

Τουσαίν, Βέλγιο

–        Συμφωνώ με το Μάνο ότι αντι-λιτότητα χωρίς ρήξη με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς δεν γίνεται. Χρειαζόμαστε σχέδιο Β’

–        Ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να κάνει στάση πληρωμών και εθνικοποίηση τραπεζών από το Φλεβάση, με παράλληλο νόμισμα

–        Κριτική στο ελληνικό τμήμα για μη συμμετοχή στην ΕΛΕ. Δεν καταλάβατε την πρωτοβουλία της Κωνσταντοπούλου

–        Η ΟΚΔΕ ήταν αντίθεση στην εκλογική συμμαχία με τη ΛαΕ. Μπορούσατε να είστε εκτός του ΣΥΡΙΖΑ αλλά να συμμετέχετε στις πρωτοβουλίες όπως ο λογιστικός έλεγχος του χρέους

 

Τόμας, Βέλγιο

–        Έχει δίκιο ο Μάνος ότι η Ελλάδα έπρεπε να είναι φέτος στην ατζέντα

 

Λούσα, Πορτογαλία

–        Σε αντίθεση με την Ισπανία, το τμήμα στην Πορτογαλία ελέγχει το Μπλόκο και καθορίζει την πολιτική του

–        Δεν προτείνουμε τον πορτογαλικό δρόμο για παντού

–        Η πρότασή μας στο Σοσιαλιστικό Κόμμα ήταν win–win

–        Το Μπλόκο δεν συμμετέχει στην κυβέρνηση, τη στηρίζει απλώς

 

Άντερς, Νορβηγία

–        Είμαι οκ με τα πλατιά κόμματα, αλλά χρειαζόμαστε και μια τακτική για επαναστατικά κόμματα

–        Δεν με ενδιέφερε ποτέ η τακτική των ευρωπαϊκών αντικαπιταλιστικών κομμάτων, αναμενόμενα απέτυχε

 

Φελίπε (;), Βραζιλία, MES

–        Το FIT στην Αργεντινή είναι το βασικό εμπόδιο στην προοπτική ενός πλατιού κόμματος

–        Και ο Λένιν μέχρι το ’14 ανήκε στην ενιαία σοσιαλδημοκρατία

 

Λοράν, Γαλλία, ΝΡΑ

–        Δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει αν δεν δούμε την ταξική πάλη. Για να το κάνεις δεν αρκούν οι μικρές ομάδες

–        Πρέπει να συλλέξουμε και εμπειρία μέσα στους θεσμούς

–        Είχαμε αυταπάτες για το ΣΥΡΙΖΑ; Υποστηρίξαμε τους θεσμούς;

–        Θέλουμε όμως και επαναστατικές οργανώσεις μέσα στα πλατύτερα κόμματα

 

Λεμέτρ, Γαλλία, ΝΡΑ

–        Σωστά τα ζητήματα που έβαλαν ο Μάνος και ο Γκαέλ

–        Πραγματικά, τι μπορεί να κάνει ένας δήμαρχος; Δεν νομίζω ότι σήμερα στο Κάδιξ γίνεται να εκπροσωπηθούν τα εργατικά συμφέροντα από το δήμο

–        Στην Ελλάδα, να δούμε την αλήθεια. Θέλουμε ρήξη με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, αλλά και με τους εθνικούς. Όχι κόμμα Βαρουφάκη

 

Ιντρύ, Ελβετία

–        Η ΔΕΑ είδε έγκαιρα τον εκφυλισμό του ΣΥΡΙΖΑ

–        Για το χρέος χρειαζόμαστε πολιτική λύση, δεν λέω όχι στην ΕΛΕ, αλλά διαφωνώ με τον τρόπο που έγινε στη Βουλή. Χρειαζόμαστε σχέδιο Β, αλλά όχι δημόσια γνωστό όπως λέει ο Γιάκομπ

 

Μανουέλ, Αργεντινή, Λα Καλντέρα**

–        Δεν μπορούμε να διαλυθούμε σε μεγάλα μέτωπα μαζί με ρεφορμιστές. Συμμετέχουμε σε ένα μέτωπο με ευρύτερες επαναστατικές δυνάμεις (Λα Μπρέτσα)

–        Είμαστε μαζικοί στο κίνημα

–        Το FIT (Μέτωπο της Αριστεράς) είναι θετικό. Διαφωνώ με το Βραζιλιάνο σύντροφο εντελώς. Έγινε λόγω του εκλογικού νόμου, όμως

–        Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Ελλάδα όμως είναι πιο ενωμένη. Οι Έλληνες σύντροφοι της ΟΚΔΕ δεν είναι σεκταριστές

–        Δεν συμφωνώ με το πρότζεκτ για κυβέρνηση με το ΣΚ στην Ισπανία, στο Podemos μόνο εισοδισμός μπορεί να γίνει

 

Κροατία (δεν θυμάμαι το όνομα του συντρόφου)

–        Η οργάνωσή μας συμμετείχε στο Εργατικό Μέτωπο, στο οποίο θέλαμε όλα τα αντικαπιταλιστικά ρεύματα

–        Όμως, το βασικό που προέκυψε εκτός από εμάς ήταν ένα ελιτίστικο αναρχικό ρεύμα

–        Στα μέτωπα χρειάζονται ιδεολογικές μάχες, είναι σημαντικές για την ικανότητα ανταπόκρισης σε επαναστατικές καταστάσεις

–        Θέλαμε δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, όμως ψηφίστηκε ένα είδος “άμεσης δημοκρατίας” που προκάλεσε χάος. Το μέτωπο κατέρρευσε

 

Κώστας, Ελλάδα

–        Δεν έχει δίκιο ο Μάνος όταν είπε ότι η Τέταρτη με τη γραμμή της έχει απαξιωθεί στην Ελλάδα. Απλώς και μόνο επειδή αυτό που ξέρουν όλοι από την Τέταρτη δεν είναι η γραμμή του γραφείου, αλλά οι αγώνες του τμήματος, της ΟΚΔΕ

–        Κανείς δεν πήρε χαμπάρι ούτε την ΕΛΕ, ούτε ποιος είναι σύμβουλος της Κωνσταντοπούλου, ούτε του Τσίπρα, ούτε της ΔΕΑ. Και ευτυχώς

–        Όταν άλλοι ήταν στη Βουλή, το ελληνικό τμήμα ήταν έξω στις διαδηλώσεις, όπου στις 15 Ιούλη 2 μέλη του συνελήφθησαν, ξυλοκοπήθηκαν και πήγαν σε δίκη από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ

 

Ματιέ, Γαλλία, Ensemble

–        Η Πορτογαλία αποδεικνύει ότι υπάρχει ακόμα και μέσα στην ΕΕ χώρος για κυβερνήσεις που θα κερδίσουν κατακτήσεις για τους εργαζόμενους

–        Μπορεί μια μόνη χώρα να φύγει από το ευρώ;

 

Πέτερ, Σουηδία

–        Δεν υπάρχει ενιαίος δρόμος, υπάρχει όμως ένα σύνολο αρχών

–        Το Αριστερό Κόμμα (8%) μας κάλεσε να μπούμε, χωρίς να απαιτεί να εγκαταλείψουμε την εφημερίδα μας. Απαιτούμε να διατηρήσουμε και τη σύνδεση με την 4η

–        Δεν είναι απλό να δεχτούμε. Έχει 20.000 μέλη, αλλά δεν υπάρχει ακόμα το δικαίωμα τάσεων, ούτε τα προγραμματικά προαπαιτούμενα (βασικό για εμάς: μη συμμετοχή σε καπιταλιστικές κυβερνήσεις)

 

Πέτερ, Δανία

–        Η Κοκκινοπράσινη Συμμαχία στη Δανία είναι αντικαπιταλιστικό κόμμα, όχι πλατύ.

–        Είναι ψέμα ότι στηρίξαμε κυβέρνηση. Απλώς ψηφίστηκαν προϋπολογισμοί σε δύο περιπτώσεις

–        Κρατάμε όμως και το τμήμα της Τέταρτης, δεν αυτοδιαλυόμαστε

 

Άλντα, Πορτογαλία

–        Το Μπλόκο έχει 12.000 μέλη, τα 2/3 ενεργά. Εμείς το καθοδηγούμε

–        Χρειάζεται ανυπακοή και ρήξη με ΕΕ

 

Ντιάνα, Αυστραλία

–        Να μην υποτιμάμε τις μικρές προπαγανδιστικές ομάδες, όταν δεν υπάρχει κάτι άλλο. Αυτές μας έχουν διατηρήσει τόσα χρόνια

–        Η ΔΕΑ δούλεψε σωστά στο ΣΥΡΙΖΑ

 

Τζοάνα, ΗΠΑ, Solidarity

–        Μπορείς να κάνεις λάθη ή όχι στα μαζικά κόμματα, αλλά το πιο μεγάλο λάθος είναι να μην πας

–        Η εργατική τάξη έχει ανάγκη από εκπροσωπήσεις. Δεν μπορούμε να είμαστε ηγεμονικοί στα πλατιά κόμματα, αλλά να συμμετέχουμε

–        Με την ιστορία του Μπέρνι Σάντερς ίσως πρέπει να αναθεωρήσουμε ότι δεν στηρίζουμε ποτέ Δημοκρατικούς

 

Πιέρο, Ιταλία, Κομμούνια

–        Δεν χρειαζόμαστε κόμματα που καθοδηγούν, δεν έρχεται απ’έξω η συνείδηση

–        Δεν βοηθούν οι ιεροτελεστίες των μικρών κομμάτων. Χτίζουμε μαζί με τη συνείδηση του κινήματος

–        Δεν πήγαμε για εισοδισμό στην Επανίδρυση. Βγήκαμε πιο δυνατοί, άρα το πρόβλημα δεν ήταν ότι μπήκαμε

–        Ενδιαφερόμαστε για το ευρωπαϊκό σχέδιο Β’***

–        Δεν υπάρχει η δυνατότητα για εκλογικές συμμαχίες στην Ιταλία

 

Καμίλ, Λίβανος

–        Στα κείμενα δεν υπάρχει τίποτα ουσιαστικό για το προσφυγικό και τη Συρία, το ΙΣΙΣ, τον Πούτιν

–        Τα πλατιά κόμματα βλέπω ότι προκάλεσαν απογοήτευση

–        Στο Λίβανο είχαμε 2 τέτοιες εμπειρίες, προκάλεσαν και οι δύο απογοήτευση

–        Αντίθετα, θετική η συγχώνευση με το τμήμα του IST

 

Σαμαρύ, Γαλλία, ΝΡΑ/ Ensemble

–        Χρειάζεται ένα αριστερό μέτωπο στη Γαλλία, όχι όμως το υφιστάμενο Αριστερό Μέτωπο, γιατί είναι κλινικά νεκρό

 

Κριστιάν, ΝΡΑ, Γαλλία

–        Δεν μπορούμε να μιλάμε μόνο για μια ψηφοφορία για τα πολεμικά πλοία και όχι για τη συνολική δουλειά των Anticapitalistas στην Ισπανία

 

Νίσαρ, Πακιστάν

–        Δεν είναι εύκολο για εμάς να πάρουμε θέση για τα πλατιά κόμματα. Όμως είδαμε ότι όταν παίρνουν την εξουσία αποτυγχάνουν (Βενεζουέλα, Ελλάδα), επειδή δεν προβάλλουν εναλλακτική στο νεοφιλελευθερισμό

–        Στο Πακιστάν κάναμε πλατύ κόμμα, μαζί διεθνιστές, πρώην σταλινικοί και σοσιαλδημοκράτες

–        Κερδίζουμε δημοτικότητα, όχι με το σλόγκαν σοσιαλισμός, αλλά κυρίως αντι-φονταμενταλισμός, αντι-εθνικισμός, γυναικείο, εργατικά δικαιώματα

 

Πέννυ, Γαλλία, ΝΡΑ

–        Σωστά λένε οι Λούσα και ο Νίσαρ ότι το μόνο συμπέρασμα είναι ότι δεν υπάρχει μοντέλο

–        Θέλουμε μια αποτελεσματική πολιτική φωνή των αγώνων και των διεκδικήσεων των εκμεταλλευομένων και καταπιεσμένων

–        Τα πλατιά κόμματα ήταν απάντηση στα “μικρά μαζικά κόμματα πρωτοπορίας” της εποχής μετά το 1968, της τότε γραμμής μας, που ήταν αυτο-ανακηρυκτικά (self–proclamatory)

 

Άγκνες, Σουηδία

–        20 χρόνια είμαι στη Διεθνή, είχαμε ελάχιστες νίκες. Το Podemos είναι σαν να αναπνέεις για πρώτη φορά, κι ας αποτύχει αύριο

–        Αλλά να κρατάμε την οργάνωσή μας

–        Στη Σουηδία καίνε ένα στρατόπεδο προσφύγων κάθε βδομάδα. Χρήσιμο κόμμα**** είναι αυτό που μπορεί να σπάσει το ρατσισμό

 

Τάρσια, Βραζιλία, Enlace

–        Ενδιαφέρον να μιλάμε για χρήσιμα, παρά για πλατιά κόμματα

 

Άλεξ Μερλό, Ισπανία

–        Έγινε απολογισμός, ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να πάρει πιο δραστικά μέτρα και να είναι πιο διεθνιστικός

–        Δεν ήθελαν να πιέσουν τις άλλες κυβερνήσεις με διεθνή κινήματα, αλλά να βρουν φίλες κυβερνήσεις

–        Ανάγκη σύγκρουσης με ευρωπαϊκούς θεσμούς. Αυτό είναι το σχέδιο Β (συνδιάσκεψη της Μαδρίτης)

 

Ματίλντ, Γαλλία, ΝΡΑ

–        Το αντίθετο του διεθνισμού να λέμε ότι δεν μπορούν να βγουν γενικά συμπεράσματα

–        Άσε που είναι υποκριτικό, μέχρι πέρσι μας λέγατε να φτιάξουμε ΣΥΡΙΖΑ παντού

–        Τα στρατηγικά μη καθορισμένα πλατιά κόμματα δεν είναι μόνο τακτικές, επηρεάζουν τη ζωή μας

–        Όταν λέμε για χρήσιμα κόμματα, ας αναρωτηθούμε: έφερε η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ αγώνες; Ο Έλληνας σύντροφος λέει καθαρά όχι

–        Ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσώπησε την εκλογική αυταπάτη, ας μην παλέψουμε και ας περιμένουμε τις εκλογές

–        Ασποσταθεροποίησε το σύστημα ο ΣΥΡΙΖΑ; Αντιθέτως, ήταν μια λύση επανασταθεροποίησης. Εντελώς λάθος οι προβλέψεις του Σαμπαντό

–        Ποιο σχέδιο έχει το Podemos; Είναι διαφορετικό;

 

Θόρνετ, Αγγλία

–        Με ενότητα γεμίζουμε το χώρο αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας

–        Τα χρήσιμα κόμματα δεν μου λένε πολλά. Τα επαναστατικά ήταν κρίσιμα ιστορικά, τα πλατιά είναι απαραίτητα σήμερα

–        Είχε δίκιο ο Σαμπαντό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να δημιουργήσεις επαναστατική κατάσταση στην Ελλάδα

–        Τα πλατιά κόμματα μπορούν να φτιάξουν επαναστατικές καταστάσεις γιατί την κρίσιμη στιγμή μπορούν είτε να συνθηκολογήσουν και να αποδεσμεύσουν κόσμο είτε να κινηθούν αριστερά, ακόμα και να το κάνει η ηγεσία χωρίς να το θέλει

–        Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ οι ευρωκομμουνιστικές του ρίζες

 

Τουσαίν, Βέλγιο

–        Μπορούσατε να μείνετε εκτός ΣΥΡΙΖΑ, το ερώτημα είναι τι έπρεπε να κάνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ

–        Ποτέ δεν πίστεψα στον Τσίπρα, είχα πει στο γραφείο ότι είχε συμφωνία με την αστική τάξη ήδη από το 2013

–        Η ΕΛΕ είχε μεγάλη απήχηση στο κίνημα, θα είχε μεγαλύτερη αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ΟΚΔΕ δεν εμπόδιζαν τη δουλειά του Χατζηστεφάνου και του Βατικιώτη

 

Ιντρύ, Ελβετία

–        Διαφωνώ με τον τρόπο που έγινε η ΕΛΕ

–        Δεν είχα ποτέ αυταπάτες για το ΣΥΡΙΖΑ

–        Ο Μπούτας σταμάτησε τις κινητοποιήσεις επειδή ο Τσίπρας έκανε συμφωνία με την Ευρώπη, για να τον διευκολύνει

–        Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ επικρατεί διαλυτικός φραξιονισμός, το ΝΑΡ τη θέλει συγκεντροποιημένη, το ΣΕΚ δεν το δέχεται

 

Γιάκομπ, Γερμανία, RSB

–        Δεν ήταν έκπληξη η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ

 

Γκαέλ, ΝΡΑ

–        Είναι τρελό να μιλάς για μεγαλύτερη Διεθνή τη στιγμή που διώχνεις 80 αντικαπιταλιστές συντρόφους στην Ισπανία*****

–        Στο δικό μας απολογισμό: η διαίρεση μεταξύ επαναστατών και ρεφορμιστών είναι επίκαιρη όσο πάντα

–        Οι anticapitalistas (ισπανικό τμήμα) δεν έχουν συναντήσεις, εφημερίδα, τίποτα. Ό,τι λένε οι δημόσιες φιγούρες μόνο

–        Η διαφορά των συντρόφων του IZAR ήταν πως η Τερέζα δεν έπρεπε να γίνει γραμματέας με τη στήριξη του Ιγκλέσιας, και τις προγραμματικές παραχωρήσεις που έκανε

–        Δεν μπορεί το μόνο θέμα να είναι η διαγραφή του χρέους

 

Πιρού, Χώρα των Βάσκων/Ισπανικό Κράτος

–        Παλιά η ισπανική lcr μιλούσε για ενότητα των επαναστατών. Η ενοποίηση με τους λαμπερτιστές απέτυχε

–        Μετέπειτα ενοποίηση με μαοϊκούς επίσης απέτυχε

–        Η Ενιαία Αριστερά απέτυχε

–        Στο Podemos νέα υπόθεση. Δεν κάνουμε εισοδισμό

–        Δεν θέλουμε τον κοινοβουλευτικό κρετινισμό. Δεν είμαστε πια κόμμα-τμήμα, είμαστε όμως πιο λενινιστές και συγκεντρωτικοί από ποτέ. Δεν έχουμε εφημερίδα γιατί δεν την αγόραζε κανείς, έχουμε όμως ιστοσελίδα

–        Για πρώτη φορά βγήκαν τροτσκιστές στην τηλεόραση

–        Είχαμε 500 μέλη όταν μπήκαμε στο Podemos, χάσαμε μερικά λόγω ενσωμάτωσης, σήμερα όμως είμαστε 900

–        400.000 έχουν γραφτεί στο Podemos, 10% μόνο ενεργοί στις διαδικασίες

–        Δίνουμε μάχη για τη διατήρηση των “κύκλων” (τοπικών επιτροπών) του Podemos

–        Το Podemos δεν συμμετέχει σε καμία περιφερειακή κυβέρνηση. Η πρόταση προς το ΣΚ, δεν ήταν για να μπούμε στην κυβέρνηση, αλλά να τη στηρίξουμε υπό όρους

–        Μπορεί κάποτε να σπάσουμε με το Podemos

 

Κάπου ανάμεσα, δεν ξέρω ακριβώς, μίλησα και εγώ λέγοντας:

Μάνος, Ελλάδα

–        Λέει ο Λοράν ότι δεν υπήρχαν εδώ αυταπάτες για το ΣΥΡΙΖΑ. Ασφαλώς υπήρχαν

–        Δεν μιλάμε απλώς για την άκριτη στήριξη όλα αυτά τα χρόνια. Μετά το δημοψήφισμα, όταν το ελληνικό τμήμα έλεγε ότι η κυβέρνηση θα υπογράψει άμεσα συμφωνία, το Γραφείο της 4ης έβγαλε ανακοίνωση λέγοντας ότι ο λαός στην Ελλάδα πρέπει να στηρίξει την κυβέρνησή του στη  μάχη ενάντια στου θεσμούς

–        Σε λίγες μέρες, όταν υπεγράφη η άθλια συμφωνία, ξαφνικά χωρίς κανέναν άλλο απολογισμό, το γραφείο μας κάλεσε να στηρίξουμε την Αριστερή Πλατφόρμα και τη Λαϊκή Ενότητα

–        Κανένας απολογισμός για αυτά που λέγονταν πέρσι

–        Είπα στην εισήγηση ότι 7 χρόνια που παρακολουθώ τη διεθνή πρέπει να απολογούμαι γιατί δεν στηρίζουμε το ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα μάλλον πρέπει να περάσω άλλα 7 απολογούμενος γιατί δε στηρίζουμε τη ΛαΕ

–        Διαφωνήσαμε με την υπόλοιπη ΑΝΤΑΡΣΥΑ όταν απευθύνθηκε για συνεργασία στη ΛαΕ, λέγοντας ότι θα αποτύχει και ότι δεν έχει νόημα να προσπαθούμε να μεταρρυθμίσουμε γραφειοκράτες πρώην υπουργούς

–        Η ΛαΕ είπε περίπου: έχουμε όνομα, έχουμε πρόγραμμα, έχουμε αρχηγό, καλώς ήρθατε στο πλοίο. Άρα απέτυχε το κάλεσμα. Είχαμε άδικο;

 

3η συζήτηση: Η κατάσταση της εργατικής τάξης (η καταγραφή της συζήτησης είναι ελλιπής)

 

Λοράν, Γαλλία, ΝΡΑ (εισήγηση)

 

Κριβίν, Γαλλία, ΝΡΑ

–        Δεν μπορούμε να “εκφράσουμε” τα κινήματα, λάθος ιδέα. Επιδιώκουμε να εκφράσουμε συγκεκριμένους, συνειδητούς τομείς

–        Παρεμβαίνουμε και στην οργανωμένη και στην ανοργάνωτη εργατική τάξη

–        Τα πλατιά κόμματα-κινήματα έχουν ένα όριο, δεν αναμετρώνται με το πρόβλημα της εξουσίας

 

Τζεφ, ΗΠΑ, Socialist Action

–        Πιο στενός και γραφειοκρατικοποιημένος ο συνδικαλισμός στις ΗΠΑ από ποτέ. Όργανο του Δημοκρατικού κόμματος, στο οποίο καμία στήριξη δεν δικαιολογείται, αστικό κόμμα.

–        Μάλλον απ’εξω από το επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει πρωτίστως να δράσουμε

 

Έντγκαρ, Μεξικό

–        Ερχόμαστε σε ρήξη με το συνδικαλισμό της κυβέρνησης και των μαφιών

–        Στηρίζουμε την κίνηση για νέα ομοσπονδία

 

Φουέντες, Βραζιλία, MES

–        Τα συνδικάτα πέφτουν σε δύναμη, αλλά δεν προκύπτει και τίποτα άλλο εκτός των μορφών που αναπτύσσονται στα κινήματα, αλλά είναι κατά κανόνα προσωρινές

 

Καμίλ, Λίβανος

–        Ο Μουνίθ, ο Σύριος αρχηγός της Κομμουνιστικής Δράσης, φυλακίστηκε πολλές φορές από τον Άσαντ από το 1970, και πάλι φυλακισμένος από τον Οκτώβριο

–        1000 ακόμα μέλη έχουν διωχθεί όλα αυτά τα χρόνια

–        Πρέπει να πούμε έξω όλοι από τη ΣΥΡΙΑ, ΗΠΑ, Ευρώπη, Ρωσία, Σαουδική Αραβία, Τουρκία, Ιράν

 

Γουάνγκ, Χονγκ Κονγκ

–        Σήμερα οι μαοϊκοί λένε να επικεντρωθούμε στην εργατική της πόλης και των κρατικών επιχειρήσεων, γιατί τα αγροτικά στρώματα και οι εργάτες της υπαίθρου είναι τώρα χαμένη υπόθεση. Διαφωνούμε

–        Το κίνημα της ανεξαρτησίας Χονγκ Κονγκ-Ταϊβάν κάνει κακό γιατί συσπειρώνει το κινεζικό κράτος και τος εργάτες ενάντια στον αποσχιστικό εχθρό

 

Μάνος, Ελλάδα

–        Παρουσίαση του αγώνα των πενταμήνων

–        Ανάγκη παρέμβασης και στα οργανωμένα συνδικάτα, και στις νέες μορφές οργάνωσης

–        Αναλυτικά η παρέμβασή μας στο εργατικό στην Ελλάδα

 

Φαρούκ, Πακιστάν

–        Πακιστάν: αποβιομηχάνιση, εργολαβίες, οικιακή εργασία (ευνοείται και από το φονταμενταλισμό, να δουλεύουν οι γυναίκες σπίτι για να μην βγαίνουν έξω)

–        Το Πακιστάν έχει πολύ προοδευτική εργατική νομοθεσία, αλλά δεν εφαρμόζεται τίποτα, διαφθορά πανού

 

Ναδίρ, Αλγερία

–        Στην Αλγερία δεν υπάρχει αντίθεση σουνιτών-σιιτών, αλλά Αράβων/αστικοποιημένου Βορρά εναντίον Βερβέρων/υπαίθρου/Νότου

–        Το ίδιο στο Μαρόκο

 

Οικοσοσιαλισμός

Ανάμεσα στις συζητήσεις για τον ιμπεριαλισμό και για τα κόμματα, παρενεβλήθη μια συζήτηση για τον οικοσοσιαλισμό και συγκεκριμένα για τη σύνοδο COP21 στο Παρίσι. Ο εισηγητής Tanuro (Βέλγιο) είχε την άποψη ότι πρόκειται για μια πολύ κακή απόφαση. Ο αντι-εισηγητής Θόρνετ (Αγγλία) υποστήριξε ότι η συμφωνία έχει κάποια θετικά, τα οποία πρέπει να υπερασπιστεί το κίνημα. Ο Τανούρο απάντησε ότι ό,τι βλέπει ο Θόρνετ ως θετικό για το κίνημα, δεν είναι παρά τα μεσοπρόσθεσμα συμφέροντα του κεφαλαίου, που απαιτούν βιωσιμότητα, εναντίον των βραχυπρόθεσμων άπληστων συμφερόντων του κεφαλαίου. Στο τέλος μπήκαν τα δύο κείμενα ξεχωριστά σε ψηφοφορία. Προσωπικά ψήφισα του Τανούρο και καταψήφισα του Θόρνετ (ο Κώστας είχε φύγει). Το τρελό ήταν ότι ενώ σχεδόν όλοι υπερψήφισαν του Τανούρο, ταυτόχρονα υπερψήφισαν (ή έστω ψήφισαν λευκό) και στου Θόρνετ! Μια στιγμή αποχαύνωσης.

 

Προσφυγικό

Βγήκε ανακοίνωση μετά από μια ειδική συνάντηση και από τη συζήτηση στην ολομέλεια. Κάποιες παρατηρήσεις μας ενσωματώθηκαν.

 

Γυναικείο

Έγινε γυναικεία συνάντηση, η οποία ήταν κλειστή, επομένως δεν έχω πληροφορίες, καθότι δεν βγήκε και κάποιο κείμενο.

 

Οικονομικά

Η διεθνής έχει πάρα πολύ συρρικνωμένα έσοδα, πράγμα που προκύπτει κυρίως από την κατάρρευση των γαλλικών εισφορών. Πριν 5 χρόνια, το γαλλικό τμήμα έδινε 50.000 ευρώ, ενώ πέρσι έδωσε μόλις 4.000. Το καθεστώς οργανωτικής μετεξέλιξης πολλών τμημάτων σε associations ή σε μεμονωμένα μέλη δεν βοηθάει καθόλου.

Η κακή οικονομική κατάσταση καθιστά αμφίβολη τη διοργάνωση παγκόσμιου συνεδρίου, που ειπώθηκε ότι θα έπρεπε να γίνει το 2018 (ήδη 8 χρόνια από το προηγούμενο).

 

Μια μικρή προσωπική εκτίμηση

Η κατάσταση στη Διεθνή είναι πολύ κακή. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κανένα ηγεμονικό σχέδιο για το τι κάνουμε. Αυτό φαίνεται και από την παραπάνω καταγραφή της συζήτησης, και από το γεγονός ότι εδώ και 5 χρόνια δεν βγαίνει πολιτική απόφαση στις διεθνείς επιτροπές, παρά μόνο διακηρύξεις για επιμέρους θέματα. Στην απουσία σχεδίου έχει παίξει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο και η οργανωτική κατάρρευση της 4ης στη Γαλλία. Πριν 7 χρόνια το τμήμα εκεί ήταν 3000 μέλη. Τώρα έχει αντικατασταθεί από μια συνέλευση της 4ης, χωρίς συγκεκριμένη δομή, και η οποία δεν συγκεντρώνει πάνω από 300-400 μέλη, τα οποία ανήκουν σε 3 διαφορετικές οργανώσεις. Η μεγαλύτερη μάζα του ΝΡΑ δεν έχει καμία συγκεκριμένη σχέση με τη Διεθνή, παρότι βέβαια υπάρχει μια ορισμένη αναφορά.  Ίδια κατάσταση αποδιοργάνωσης και μετατροπής των τμημάτων σε associations επικρατεί σε πολλές χώρες, και δεν είναι τυχαίο ότι μόνο 23 επίσημα τμήματα εμφανίστηκαν στη Διεθνή Επιτροπή, ενώ κάποτε αυτά μπορούσαν να φτάσουν και τα 65.

Κατά την άποψή μου, έχει παίξει επίσης ρόλο η λάθος πολιτική των “πλατιών κομμάτων” (στην πραγματικότητα παναριστερών κομμάτων ενάντια στη λιτότητα), που αντικατέστησε βαθμιαία το σχέδιο της αυτόνομης αντικαπιταλιστικής συγκρότησης. Όσο αόριστο και αν ήταν εκείνο το παλιότερο σχέδιο της αντικαπιταλιστικής ανασύνθεσης σε πολλές περιπτώσεις, καθώς έμενε αδιευκρίνιστη η σχέση του το με το στόχο της οικοδόμησης επαναστατικών κομμάτων, περιελάμβανε την πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια από το ρεφορμισμό, κάτι που σήμερα κάθε άλλο παρά ο κανόνας είναι. Η αυτοπεποίθηση ότι μπορούμε να φτιάξουμε κόμματα και οργανώσεις με επαναστατική φυσιογνωμία μέσα στη βαθιά καπιταλιστική κρίση έχει χαθεί, τουλάχιστον ανάμεσα στα παλιά ηγετικά στελέχη.

Οι εισηγήσεις και μεγάλο μέρος των συζητήσεων χαρακτηρίστηκαν από μια ακαδημαϊκή ή δημοσιογραφική προσέγγιση, με ελάχιστο βάρος να δίνεται στα καθήκοντα.

Οι μόνοι που φαίνεται σήμερα να έχουν σχέδιο είναι οι Ισπανοί και οι Πορτογάλοι, το σχέδιό τους όμως είναι πολύ δεξιό. Οι Πορτογάλοι ήδη στηρίζουν μια αστική κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι η κυβέρνηση πράγματι θα υλοποιήσει τις μικρές φιλεργατικές μεταρρυθμίσεις που υποσχέθηκε, ποιο θα είναι το κόστος της στήριξης του μικρότερου καπιταλιστικού κακού για μια αντικαπιταλιστική οργάνωση; Στην Ισπανία, οι διαπραγματεύσεις με το Σοσιαλιστικό Κόμμα γίνονται στην ίδια λογική, με την πρόθεση να στηριχθεί και εκεί μια αντίστοιχη κυβέρνηση Σοσιαλιστών. Η διαχείριση στο δήμο του Κάδιξ και η ανταλλαγή στήριξης μεταξύ Ποδέμος και ΣΚ σε μια σειρά δημοτικών συμβουλίων για την ανάδειξη δημάρχων είναι κάκιστοι οιωνοί.

Τα διδάγματα της ελληνικής εμπειρίας και της τραγικής αποτυχίας της λογικής της κριτικής ή άκριτης υποστήριξης στον ΣΥΡΙΖΑ, την οποία σε διάφορους βαθμούς μοιράστηκε όλη η ηγεσία της 4ης, δεν έχουν βγει.

Παρόλα αυτά, είναι εμφανές ότι, απουσία ενός πραγματικού σχεδίου, αναπτύσσεται ένας πλατύς προβληματισμός ανάμεσα στους αγωνιστές και τα τμήματα της 4ης. Αρκετοί σύντροφοι και συντρόφισσες εξέφρασαν τη δυσφορία τους για το γεγονός ότι το Γραφείο χάραξε για την Ελλάδα μια πολιτική γραμμή αγνοώντας ουσιαστικά τη γραμμή του τμήματος. Ταυτόχρονα, η έλλειψη σχεδίου είναι εμφανής, και πολλοί και πολλές αναρωτιούνται τι φταίει.

Από την άλλη, η Διεθνής εξακολουθεί να έχει μια αίγλη και στην πραγματικότητα να αποτελεί τη μεγαλύτερη, έστω και χαλαρή, διεθνή οργάνωση της άκρας αριστεράς. Ιδίως στην Ασία, νέες οργανώσεις προσεγγίζουν τη Διεθνή (αν και σε αυτή τη ΔΕ δεν είχαμε νεοφερμένους). Στις χώρες τους, οι αγωνιστές και αγωνίστριες της 4ης δίνουν σκληρές μάχες. Οι προγραμματικές παρακαταθήκες της Διεθνούς εξακολουθούν να είναι αναντικατάστατες.

Επομένως, και επειδή ο διεθνισμός δεν μπορεί να είναι μόνο ένα περιεχόμενο, αλλά πρέπει να παίρνει και μορφή, αξίζει τον κόπο και πρέπει να παλέψουμε για έναν αναπροσανατολισμό, ή τουλάχιστον για μια στενότερη σχέση με οργανώσεις και συντρόφους/συντρόφισσες που μοιράζονται παρόμοιες απόψεις. Χρειάζονται ρήξεις με την πολιτική που ακολουθείται εδώ και χρόνια. Το ελληνικό τμήμα, έχοντας αγωνιστεί σε μια χώρα που τράβηξε για χρόνια τη διεθνή προσοχή, μπορεί να παίξει ρόλο σε έναν νέο διεθνή διάλογο για την επαναστατική στρατηγική.

 

Ένα αστείο περιστατικό, για το τέλος

Σε κάποια φάση, ο σ. Ιντρύ αισθάνθηκε θιγμένος για τα όσα του απάντησα σχετικά με την Ελλάδα, αν και δεν το έκανα σε ιδιαίτερα έντονο ύφος. Συγκεκριμένα παρεξηγήθηκε γιατί είπα ότι όσοι λένε για τη σωστή πολιτική της ΔΕΑ μπλα μπλα, κλπ, δεν έχω χρόνο να επαναλάβω τα επιχειρήματά τους, δεν κρίνουν με το κριτήριο αν μια επαναστατική οργάνωση βγαίνει πιο δυνατή ή όχι από μια πολιτική επιλογή, αλλά με αφηρημένα κριτήρια ορθότητας του τύπου: δεν πρέπει να μένεις έξω από το ρεύμα. Μόλις κατέβηκα από το βήμα με φώναξε μπροστά σε όλους και μου είπε ότι δεν μπορεί να δεχτεί τέτοιου τύπου διάλογο, είναι μεγάλος και έχει δει πολλά, και ότι αν θέλω να τσακωθούμε (fight) πολύ καλά, μπορούμε να το κάνουμε. Εγώ υπέθεσα πως εννοούσε να συνεχίσουμε τη λογομαχία, οπότε είπα ότι δεν είναι τίποτα προσωπικό για να το συνεχίσουμε.

Αμέσως μετά, βγήκε έξω και πήρε κάποιον από τη ΔΕΑ στο τηλέφωνο, λέγοντας πως η τοποθέτησή μου ήταν horrible και χρειάζεται να του πουν κάτι χειροπιαστό για να απαντήσει. Προφανώς από εκεί έμαθε τα όσα είπε για το Μπούτα, και τα οποία δεν κατάλαβε κανείς σε τι απαντάνε τελικά.

Όμως, αργότερα με έπιασε και μου εξήγησε πως όταν μου έλεγε αν θέλω να fight εννοούσε κανονικά, γιατί αυτός έχει κάνει καράτε, και κραβ μαγκά, επειδή ο πατέρας του πέθανε νέος και έπρεπε να μάθει να υπερασπίζεται τον εαυτό του, και ότι ξέρει και να πυροβολεί, και ότι μια φορά πήγε στη Συρία και εκεί μάλωσε με κάποιον, και στο τέλος του είπε ας βάλουμε κουτάκια να πυροβολήσουμε, και αυτός πέτυχε 3 (κι αυτό επειδή ήταν κουρασμένος), ενώ ο άλλος 2, και έτσι κέρδισε το σεβασμό του, και ότι ήξερε τον Σαντούτσο, που σκοτώθηκε στο αντάρτικο στην Αργεντινή, και επίσης είναι φίλος του Φουέντες, που στην πραγματικότητα είναι ο Πουχάλς, και είχε επίσης έναν αδερφό αντάρτη που σκοτώθηκε. Μην ξέροντας τι να πω, απάντησα ότι όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέροντα, και έφυγα.

 

Σημειώσεις

*Στη Σρι Λάνκα το τμήμα έχει διασπαστεί σε δύο δημόσιες φράξιες. Ο Λίνους ανήκει στην αριστερή. Ο Μπαχού ηγείται της άλλη μερίδας. Η διαφορά έγκειται στην εκτίμηση της προηγούμενης κυβέρνησης, που ήταν ρατσιστική απέναντι στη μειονότητα των Ταμίλ. Ο Μπαχού υποστήριξε πως η κυβέρνηση είναι φασιστική, και ενεπλάκη οργανικά σε προεκλογική συμμαχία με την αστική δημοκρατική αντιπολίτευση, η οποία και κέρδισε στις εκλογές. Ο Λίνους τον κατηγορεί για σύμπραξη με αστικό κόμμα, ενώ πιστεύει ότι η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν αυταρχική και ρατσιστική, αλλά όχι φασιστική

**Η Καλντέρα είναι μια μικρή αργεντίνικη οργάνωση, η οποία έχει τροτσκιστικές και γκεβαρικές επιρροές ταυτόχρονα. Έδειξα να συμπαθεί πολύ τις θέσεις μας

***Η συνδιάσκεψη της Μαδρίτης είναι μια συνδιάσκεψη για ένα ευρωπαϊκό σχέδιο Β, η οποία θα γίνει στις 28 Μάη. Έχει σχέση με το πρότζεκτ του Βαρουφάκη

****Η έννοια των “χρήσιμων κομμάτω픨προτάθηκε ως επικαιροποιημένος όρος αντί των πλατιών κομμάτων και των παλιότερων αντικαπιταλιστικών κομμάτων

*****Η ισπανική οργάνωση IZAR αποβλήθηκε πέρσι από το ισπανικό τμήμα. Μετά από καταγγελία της αντικαταστατικότητας της διαγραφής (διαγραφή μελών της κεντρικής επιτροπής χωρίς συνέδριο), η IZAR ζήτησε να αναγνωριστεί ως μέλος ή ως παρατηρητής της 4ης. Πέρσι έγινε μια πενταμελής επιτροπή για το θέμα, όμως δεν συναντήθηκε ποτέ. Φέτος, το ΠΓ απέρριψε το αίτημα να συναντηθούν με εκπροσώπους της IZAR και αντιπρότεινε συνάντηση μέσω σκάιπ. Το Σάββατο το μεσημέρι, η επιτροπή, με 3 μόνο εκ των 5 μελών παρόντα, επικοινώνησε και ζήτησε συνάντηση το ίδιο βράδυ. Η IZAR δήλωσε ανέτοιμη να το κάνει σε τόσο λίγες ώρες και ζήτησε να γίνει άλλη στιγμή. Η επιτροπή παρόλα αυτά συνεδρίασε και πρότεινε στο Γραφείο απόρριψη του αιτήματος για οποιαδήποτε σχέση με τη διεθνή, με το σκεπτικό ότι το υφιστάμενο τμήμα δεν το θέλει. Στην ολομέλεια κατέβηκε για ψηφοφορία το θέμα πολύ αργά, όταν πολλοί είχαν ήδη φύγει. 10 σύντροφοι από διάφορες χώρες (Ελλάδα, Γαλλία, ΗΠΑ, Σουηδία, Νορβηγία, Τουρκία, Γερμανία) κατεβάσαμε μια πρόταση ότι το θέμα πρέπει να αναβληθεί για την επόμενη Διεθνή επιτροπή, γιατί είναι απαράδεκτο να πάρουμε θέση χωρίς να έχει καν μιλήσει η ειδική επιτροπή με την IZAR. Πέρασε η πρόταση του Γραφείου για αποκλεισμό, με αρκετά κατά και λευκά όμως. Κατά τη γνώμη μου ο αποκλεισμός είναι πολιτικός και έχει γίνει εντελώς αντιδημοκρατικά.

 

Πρώτο Κείμενο Εισήγησης

 

Capitalist globalization, imperialisms, geopolitical chaos

and their implications

 

I. A new imperialist galaxy

II. Chronic geopolitical instability

III. Globalization and crisis of governability

IV. The new (proto) imperialisms

V. New far right forces, new fascisms

VI. Authoritarian regimes, demand for democracy and solidarity

VII. Internationalism against campism

VIII. Capitalist expansion and climate crisis

IX. A world of permanent wars 

X. The limits of the superpower

XI. Humanitarian crisis

 

The US and British bourgeoisies were the first to impose anti-social neoliberal policies (under Reagan and Thatcher); then, a quarter-century ago, the implosion of the USSR made it possible for globalization to take on its full dimension. This has not resulted in a stable mode of international domination, but in a chronically chaotic situation. Some traditional imperialisms have continued to decline, while new capitalist powers are asserting themselves, heightening geopolitical rivalries. In several countries and regions, the universal violence of neoliberal diktats has led to the decomposition of the social fabric, to acute regime crises, and indeed to popular uprisings, but also to dangerous counter-revolutionary developments. The expansion of capitalism in Russia and China has given a further boost to the global ecological crisis – particularly to global warming – for which many peoples are already paying a heavy price.

 

We have in the past attempted to evaluate the political implications of capitalist globalization. With hindsight and the acceleration of geopolitical upheavals, it is however necessary to return to the subject.  While offering first elements of analysis and response to questions that are posed to us today, the “theses” that follow do not claim to be exhaustive or to present finished conclusions. Their main purpose is to initiate an international  process of collective reflection. They often rely on already shared analyses, but try to push further the discussion of the implications of these analyses. To this end, at the risk of oversimplifying complex realities, they “filter” present evolutions, which are often incomplete, in order to highlight what seems new.

 

 

I. A new imperialist galaxy

 

First observation, the situation today is quite different from those which prevailed in the early twentieth century or during the decades from the 1950s to the 1980s. Of particular note:

 

• A profound change and a diversification of the status of the traditional imperialisms: a United States “super power”; failure of the constitution of an integrated European imperialism; “reduction” of French and British imperialism; militarily “toothless” imperialisms (Germany especially, but also Spain in relation to Latin America); subordination of Japanese imperialism; crises of social disintegration in some Western countries (Greece) belonging historically to the imperialist sphere…

 

• The “tilting of  the world”, the “heart” of global production of commodities is located in Asia and not in the West. The classic notions of “centre” and “periphery” are thus obsolete.

 

• The affirmation of new (proto) imperialisms – starting with China, which is now emerging as the second world power, but without ignoring the particular case of Russia.

 

• An uneven development of each imperialism, strong in some areas, weak in others. The hierarchy of imperialist states is accordingly more complex to establish than it was in the past. The United States obviously remains No. 1; it is the only one which can claim to be powerful in almost all areas, but it nevertheless registers relative decline in economic terms, a reduction of the military budget, and it is experiencing the limits of its global power.

 

The characterization of the new powers is not the only question that is posed to us. We also need to better reassess the changing status of the traditional imperialisms – and of the imperialist order in its entirety.

 

 

II. Chronic geopolitical instability

 

Second observation, capitalist globalization has not given birth to a stable international “new order”, quite the contrary.

 

• Inter-imperialist competition has revived and is all the more universal in that in most parts of the world (apart from Latin America to a large degree?), the time of “backyards”, virtually exclusive zones of influence, is over. China is demanding to enter the top league. The Japanese government is trying to reduce its military dependence on the US and to free itself from the pacifist clauses of the Japanese Constitution. The border between the EU and Russia has again become a zone of conflict

 

• The old (Brazil …) or renewed (post-apartheid South Africa…) “sub-imperialisms”, among which some postulate following the “Chinese way” (India), can take advantage of the sharpness of the rivalries between powers in order to participate more aggressively in competition on the world market.

 

• The geopolitical alliances were yesterday “fixed” by the East-West conflict on the one hand and the Sino-Soviet conflict on the other (which explains, for example, in South Asia, the India-Russia axis versus the US-Pakistan-China one); they have once again become more fluid and uncertain. Latin American regimes have tried to loosen the corset imposed by Washington.

• The eruption of the Arab revolutions, then the brutality of the counter-revolution in a number of countries of this region, have contributed to the creation of an uncontrolled situation in a vast area stretching from the Middle East to the Sahel (and beyond).  After the implosion of the USSR, at first the bourgeoisie and the (traditional) imperialist states had a very conquering attitude: penetration of Eastern markets, interventions in Afghanistan (2001) and Iraq (2003) … Then they became bogged down militarily and there was the financial crisis, the emergence of new powers, the Arab revolutions … all leading to a loss of geopolitical initiative and control: Washington today acts more by reacting to emergencies than by planning to impose its order.

 

One of the questions that is posed to us by the evolution of the international situation is the link between the post-1989 turning-point (conquering imperialism) and the one that took shape in the mid-2000s (geopolitical instability).

 

 

III. Globalization and crisis of governability

 

The imperialist bourgeoisies wanted to take advantage of the collapse of the Soviet bloc and the opening up of China to capitalism to create a global market with uniform rules, allowing them to deploy their capital at will. The consequences of capitalist globalization could only be very profound – multiplied moreover by developments that, in their euphoria, these imperialist bourgeoisies had not wanted to foresee.

 

This project involved in fact:

 

• Depriving elected institutions (parliaments, governments …) of decision-making power on key choices and requiring them to incorporate into their legislation measures decided elsewhere: by the WTO, international free trade treaties, etc. It thus dealt a blow to classical bourgeois democracy – which is transcribed on the ideological level by the reference to “governance” instead of democracy.

 

• Making illegal, in the name of the preeminent right  of “competition”, the “appropriate methods” of bourgeois rule, flowing from the specific history of countries and regions (historic compromise of the European kind, the Latin American kind of populism, state dirigisme of the Asian kind, many kinds of redistributive clientelism…). In fact, all of these forms erect modulated relations with the world market, and thus barriers to the free deployment of imperialist capital.

 

•  Radical geopolitical upheavals, fostered by an unprecedented mobility of imperialist capital, financialization, the increasing internationalization of production lines … with, in particular, the “re-centring” of production in Asia and the weakening of Europe. These global upheavals are accompanied by new differentiations within regional groupings, particularly within the European Union.

 

• An unprecedented level of financialization. The development of fictitious capital, which is inherent in modern capitalism, has in recent years taken on considerable proportions. Without the link being broken, it is leading to a higher degree of distanciation of fictitious capital from productive processes, while the link between initial borrower and initial lender becomes distended. Financialisation has sustained capitalist growth, but its overdevelopment accentuates the contradictions of this growth.

 

• An endless spiral of destruction of social rights. The traditional imperialist bourgeoisies have really taken the measure of the weakening and the crisis of the labour movement in the so-called “centre”. In the name of “competitiveness” on the world market, they are taking the opportunity to conduct a systematic ongoing offensive to destroy the collective rights that were conquered, particularly during the period that followed the Second World War. They do not aim to impose a new “social contract” that is more favourable to them, but want to do away with such agreements and to get their hands on all the potentially profitable sectors which, belonging to public services, escaped them: health, education, pension systems, transport, etc.

 

• A modification of the role assigned to the states and of the relationship between imperialist capital and territory. With few exceptions, governments are no longer co-drivers of large-scale industrial projects or of the development of social infrastructure (education, health …). Although they continue to support throughout the world “their” transnational corporations, the latter (given their power and internationalization) do not feel dependent on their country of origin as they did in the past: the relationship is more “asymmetric” than ever… The role of the state, always essential, is contracting: contributing to establishing the rules universalizing the mobility of capital, opening up the entire public sector to the appetites of capital, contributing to the destruction of social rights and keeping its population in line.

 

• So we are dealing with two hierarchical systems that are structuring the relations of world domination. The hierarchy of the imperialist states, already complex, as we have noted (point I) and the hierarchies of the large capital flows that encompass the planet in the form of networks. These two systems no longer overlap, even though the states are at the service of the second.

 

Capitalist globalization represents a new global mode of class rule, unfinished and structurally unstable. It leads in fact to open crises of legitimacy and of ungovernability in many countries and in entire regions; to a state of permanent crisis. The supposed centres of regulation on a world scale (the WTO, the UN Security Council …) are unable to fulfill their role effectively.

 

A class does not permanently rule over a society without mediations and social compromises; without sources of legitimacy, whether their origin be historical, democratic, social, revolutionary… The imperialist bourgeoisies are liquidating centuries of “know-how” in this field in the name of the freedom of movement of capital, while the aggressiveness of neoliberal policies is tearing the social fabric in a growing number of countries. The fact that in a Western country like Greece, much of the population is deprived of access to health care and services, says a great deal about the uncompromising line of the European bourgeoisie.

 

At the time when there were empires, it was necessary to ensure the stability of colonial possessions – as well as (although to a lesser extent) that of the spheres of influence during the Cold War. Let us say that today, because of mobility and financialization, it depends on the time and the place… Thus, entire regions may enter into chronic crisis under the blows of globalization. The implementation of neoliberal diktats by worn-out dictatorial regimes provoked popular uprisings in the Arab world, open regime crises and violent counter-revolutionary ripostes, leading to acute instability. 

 

The particularity of globalized capitalism is that it seems to accommodate itself to crisis as a permanent state of affairs: crisis becomes consubstantial with the normal functioning of the new global system of domination. If this is really the case, we must profoundly change our view of “crisis” as a particular moment between long periods of “normality” – and we have not finished measuring, and suffering, the consequences of this.

 

 

IV. The new (proto) imperialisms

 

The traditional imperialist bourgeoisies thought after 1991 that they would penetrate the market of the former so-called “socialist” countries to the point of subordinating them naturally- even wondering whether NATO still had a function in relation to Russia. This hypothesis was not absurd, as was shown by the situation of China at the beginning of the 2000 decade and the conditions of accession of the country to the WTO (very favourable to international capital). But things turned out differently – and this does not appear to have been initially or seriously considered by the established powers.

 

In China, a new bourgeoisie has been constituted from within the country and the regime, mainly via the “bourgeoisification” of the bureaucracy, which transformed itself into a property-owning class by mechanisms that are now familiar to us. Therefore it has reconstituted itself on an independent basis (the legacy of the Maoist revolution) and not as a bourgeoisie that was from the start organically subordinated to imperialism. China has thus become a capitalist power, and moreover a permanent member of the UN Security Council with a right of veto (all of which is true also for Russia).

 

Can we call it a new imperialism? It is obviously necessary to define what we mean by this term in the present world context. But since China has become the second world power, it seems more and more difficult to deny it that status, regardless of what may be the fragility of the present regime and of its economy. For many members of the left opposition to the Russian regime, the same can be said for Russia, although it remains economically dependent on exports of primary goods (of which petroleum products account for two-thirds). Can we in this last case talk about “weak imperialism”?

 

The BRICS have tried to act together in the arena of the world market, without much success. The countries that make up this fragile “bloc” do not all play in the same league. Brazil, India and South Africa can probably be described as sub-imperialisms – a notion that dates back to the 1970s – and regional gendarmes, but with a significant difference in relation to the past: they benefit from a much greater freedom to export capital (see the “great game” that has opened up in Africa, with competition between the United States, Canada, Britain, France, India, Brazil, South Africa, China, Qatar, Turkey …).

 

Two conclusions here:

 

1. The competition between capitalist powers is reviving,  with the affirmation of China especially, but also of Russia in Eastern Europe. These are really conflicts between capitalist powers, therefore qualitatively different from those of the previous period.

 

2. More generally, concerning the free movement of capital, the bourgeoisies (even subordinate ones) and transnational corporations of the “South” can use the rules conceived after 1991 by the traditional imperialist bourgeoisies for themselves, particularly in terms of investment, making competition in the global market more complex than in the past. As far as the flow of commodities is concerned, the generalized setting of workers in competition with each other admittedly remains largely driven by the enterprises of the traditional imperialist centres, and it is they and not the firms in producer countries who control access to the consumer markets of the developed countries; today however, this is less true for China and indeed India or Brazil.

 

 

V. New far right forces, new fascisms

 

One of the first consequences of the phenomenal destabilizing power of capitalist globalization is the equally spectacular rise of new far right forces and new fascisms with a (potential) mass base. Some take relatively traditional forms, such as Golden Dawn in Greece, within which there are new xenophobic currents and those based on falling back on national identity. Others emerge in the form of religious fundamentalism, and this is the case in all the “great” religions (Christian, Buddhist, Hindu, Muslim …), or of “national religious” fundamentalism (the Zionist far right)… These currents represent today a considerable threat in countries like India, Sri Lanka and Israel, and have been able to influence the policy of governments as important as that of the United States (under Bush). So the Muslim world has no monopoly in this domain; but it has taken there a particular international dimension, with “cross-border” movements like the Islamic State or the Taliban (see the situation in Pakistan), and networks connecting up more or less formally, from Morocco to Indonesia and indeed to the South of the Philippines.

 

In general, we have to further analyze the new far right movements, whether they are religious or not: they are not mere replicas of the past, but expressions of the present time! This is particularly true for religious fundamentalist currents. It is important to define them politically in order to understand the role they play (remember that not so long ago, a significant part of the international radical left saw in them an expression of an “objectively” progressive, although ideologically reactionary, anti-imperialism). It is also necessary to combat “essentialist” interpretations of the “clash of civilizations”.

 

These movements are far-right and counter–revolutionary currents. They have contributed to bringing to a halt the dynamic of the popular revolutions born of the “Arab Spring”. They do not have a monopoly of extreme violence (see the Assad regime!) nor of “barbarism” (the imperialist order is “barbaric”). But they exercise over society a control and a terror that comes “from below”, which in many cases recalls the fascisms of the inter-war period, before they came to power.

 

Like all political terms, that of fascism is often overused or interpreted in various ways. However, our own organizations are discussing this question – how fundamentalist and far-right nationalist movements are evolving, which of them can be defined as fascist or not – for example in countries like Pakistan and India.

 

Whatever the most appropriate adjectives to describe the new extreme right movements, their growing power poses to our generation of activists political problems with which we had not been confronted in the previous period – that of large-scale “antifascist” resistance. We have to work on this and to do so we need to pool national and regional analyses and experiences.

 

More generally, the renewal of the radical right strengthens a dangerous reactionary thrust that aims to put into question in particular the fundamental rights of women and LGBT people, often relying on the institutional churches concerning abortion (in Spain, where a reactionary proposed law abolishing the right to abortion was defeated, in Italy …) family law (advocating a return to a very conservative view of the role of women …) and even triggering real witch hunts against homosexuals (Iran, African countries where evangelical currents are powerful ….). The reaction is thus frontally attacking the right to self-determination of women and of individuals (recognition of the diversity of sexual orientation), rights that were won after prolonged struggles.

 

This rise of the reactionary right is encouraged by the ideology of national security advocated today by bourgeois governments in the name of the fight against terrorism and “illegal” immigration. In return, these governments use the fears thus generated to strengthen the law-and-order state, to establish regimes where police have more and more power and to get authoritarian measures accepted: entire populations are now treated as “suspicious”, subject to surveillance.

 

 

VI. Authoritarian regimes, demand for democracy and solidarity

 

Capitalist globalization has provoked the crisis of so-called democratic institutions (where they existed) and of bourgeois parliamentarism. Faced with this loss of legitimacy, the dominant trend is towards the establishment – sudden or creeping – of authoritarian regimes not subject to popular sovereignty. The right to choose is simply denied to peoples in the name of treaties and regulations endorsed by their governments.

 

The democratic imperative – “real democracy now!”- thus acquires a more subversive dimension that is more immediate than was often the case in the past, making it possible to give it an alternative, popular content. Similarly, the universality of neoliberal policies and the accompanying commoditisation of “common goods” make possible the convergence of forms of social resistance, as seen in the global justice movement. The consequences of climate change, which are already being felt, also offer a new field of potentially anti-capitalist convergences.

 

However, the lasting effects of the defeats of the workers’ movement and of neoliberal ideological hegemony, the loss of credibility of the socialist alternative, counteract these positive trends. It is difficult to situate within a longer-term perspective the success, sometimes considerable, of protest movements (occupation of public squares, civil disobedience …). The acuteness of oppression can, in this context, strengthen “closed”, identity-based resistance, where an oppressed community remains indifferent to the fate reserved to other oppressed people (as in the case of “homo-nationalism”). The religious character taken by many conflicts also contributes to the division of the exploited and oppressed.

 

The neo-liberal order can only be imposed if it succeeds in destroying the old solidarities and stifling the emergence of new solidarities. As necessary as these are, we cannot consider that solidarity will develop “naturally” in response to the crisis, nor internationalism faced with globalized capital. A concerted and systematic effort must be made in this domain.

 

 

VII. Internationalism against campism

 

There is no longer a “non-” “or “anti-” capitalist great power (a category to which Cuba does not belong). We must draw all the conclusions from this.

 

In the past, without ever aligning ourselves with Beijing’s diplomacy, we defended the People’s Republic (and the dynamics of the revolution) against the Japan-US imperialist alliance – we were in this sense in its camp. We were opposed to NATO, whatever we thought of the Stalinist regime; we were not however “campist” because that did not limit our struggle against the Stalinist bureaucracy. We were simply acting in a world where there was an articulation of lines of conflict:  revolutions/counter-revolutions, East/West and Sino-Soviet blocs. This is no longer the case today.

 

“Campist” logic has always led to the abandonment of victims (who happen to find themselves on the wrong side) in the name of fighting against the “main enemy”. This is even truer today than in the past, because it leads to lining up in the camp of a capitalist power (Russia, China) – or in the Western camp when Moscow and Beijing are seen as the primary threat. In this way aggressive nationalism is encouraged and the borders inherited from the era of “blocs” are sanctified, whereas they are precisely what we should efface.

 

Campism can also lead to support in Syria the murderous Assad regime – or the coalition under US hegemony, including in particular Saudi Arabia. Other currents content themselves with condemning the imperialist intervention in Iraq and Syria (which we must certainly do), but without saying what the Islamic State is doing and calling for resistance to it.

 

This type of position makes it impossible to pose clearly the whole range of solidarity tasks. To recall the historic responsibility of imperialism, from the intervention in 2003, the undeclared objectives of the present intervention, to denounce one’s own imperialism, is not enough. It is necessary to think about the concrete tasks of solidarity from the point of view of the needs (humanitarian, political and material) of the populations who are victims and of the movements engaged in struggle. Which cannot be done without attacking the Assad regime and the counter-revolutionary fundamentalist movements.

 

 

VIII. Capitalist expansion and climate crisis

 

The reintegration of the Sino-Soviet “bloc” into the world market has led to a huge expansion of the geographical area in which capital dominates, which is the foundation for the optimism of the imperialist bourgeoisies. It is also the foundation for a dramatic acceleration of the global ecological crisis, on multiple terrains. We have arrived at a point where the reduction of greenhouse gas emissions must begin without any further delay in the major emitting countries of the South and not just of the North.

 

In this context, the settlement of the “ecological debt” to the South must not favour world capitalist development and benefit either the Japanese-Western transnational corporations implanted in the South or the transnational corporations of the South (such as Brazilian agribusiness, etc.), which would only generate ever more social and environmental crises.

 

There is certainly always the need for “North-South solidarity “, for example in defense of the victims of climate chaos. However, more than ever, it is a common “anti-systemic” struggle that is on the agenda in “North-South” relations from the point of view of the working classes: that is to say a common fight for an anti-capitalist alternative, another conception of development in the “North” as in the “South” (the quotation marks are there to remind us that the heterogeneity of the “North” and the “South” is now such that these concepts can be misleading).

 

The starting point is the socio-environmental struggle to “change the system, not the climate”; its base is composed of social movements and not just specific coalitions on the climate. We must therefore work on the articulation between the two. If we do not “ecologise” the social struggle (following the example of what can already be done in peasant and urban struggles), the numerical expansion of “climate” mobilizations will remain on the surface of things.

 

The effects of climate chaos are already being felt and the organization of the victims, their defense and help with their self-organization, are also part of the base of the ecological struggle.

 

The consequences of a global fossil fuel based energy system on are now absolutely clear. As a result of the rising global temperature the ice caps are shrinking, sea levels are rising, deserts are expanding, water is become more scarce, agriculture is under threat and extreme weather events are becoming more frequent. The effects of super-typhoon Haiyan in the Philippines surpassed in scale what we had already been warned about. The future that is announced is already part of the present. This has destabilizing consequences that extend far beyond the regions that are directly affected and gives rise to a chain sequence of tensions (for example the refugees from Bangladesh and the conflict with India on the question of migrants).

 

Scientists agree that a global surface temperature rise of 2°C over preindustrial levels would trigger climate feedbacks, which, once started, will be impossible to stop. With this in mind there are a number of major issues that remain entirely unresolved.

 

Melting ice sheets and glaciers threaten a catastrophic rise in the sea level. Even if the global temperature increase stabilised at 2°C the rise in the sea level by the end of the century is likely to be something between 0.6 and 2.2m. If a 2°C increase was exceeded such levels would be much higher. Coastal cities around the globe are under threat from this as are island communities and low lying countries and regions. Over 50% of Bangladesh would be under direct threat.

 

Now a completely new dimension is added to this with signs of the destabilisation of the vast Western Antarctic ice sheet, the melting of which could raise the sea level by 7m.

 

As the earth’s temperature rises we can expect a devastating impact on fresh water resources with increasing droughts and heatwaves. The glaciers are retreating at an unprecedented rat and the aquifers are drying up. The rivers are losing their capacity. More than 50 percent of the world’s freshwater comes from mountain runoff and snowmelt. Wars over water resources will become far more prevalent.

 

The problem of how to feed the rising global population of the planet without increasing resorting to factory farming (agribusiness) and the ever increasing use of pesticides and herbicides and GM food that destroys the biosphere. In the Global South the key issue is food sovereignty. This would give people the rights and means to define their own food systems. It would give control to those who produce, distribute and consume food rather than the corporations and market institutions that dominate the global food system. It would mean an end to land grabs and would require extensive land redistribution to put the land in the hands of those who produce the food.

 

Possibly the biggest single most damaging aspect of the environmental crisis is the impact it is having on biodiversity – ‘the sixth extinction’ as it is increasingly known. An increase in global average temperature of around three degrees, for example, would means that 50% of all species – plants and animals – will be driven to extinction. A quarter of all mammal species are at risk. The acidification of the oceans that is taking place means that coral reefs are dying off, as are organisms that rely on calcification for their shell structure. It is a crisis in which our own future as a species cannot be separated.

 

 

IX. A world of permanent wars 

 

We are probably not going towards  a third world war along the lines of the First and Second World Wars, because there is not a conflict for the territorial division of the world in the sense that there was in the past. But the factors pushing towards war are very profound and diverse: new conflicts between powers, competition on the world market, access to resources, decomposition of societies, the rise of new forms of fascism escaping from the control of those who brought them into existence, a chain sequence of the effects of climate chaos and of humanitarian crises on a very large scale…

 

We have well and truly entered a world of permanent wars (plural). Every war must be analyzed in its specificities. We are confronted with very complex situations, as today in the Middle East where, in the framework of a single theatre of operations (Iraq–Syria) there are interlocking conflicts with specific characteristics (Syrian Kurdistan, the region of Aleppo, etc.).

 

Wars are here to stay, with many faces. We need to look again at how they are conducted, particularly by popular resistance movements, in order to better understand the conditions of a struggle, the reality of a situation, the concrete requirements of solidarity …

 

However, we must have “points of stability” in order to continue to have a compass in a very complex geopolitical situation: class independence against imperialism, against militarism, against fascism and the rise of identity movements‘ that are “anti-solidarity”(racist, Islamophobic and anti-Semitic, xenophobic, casteist, fundamentalist, homophobic, misogynistic, masculinist…).

 

 

X. The limits of the superpower

 

The common set of rules of the global capitalist order does not prevent some countries from being more equal than others; the United States takes the liberty of doing things that it does not allow elsewhere. It plays on the place of the dollar, controls much of the most advanced technologies, has at its disposal unmatched military power. Its state continues to maintain global sovereign functions that others no longer have – or no longer have the means of having.

 

The United States remains the only superpower in the world – and yet, it has lost all the wars that it has engaged in, from Afghanistan to Somalia. The fault lies perhaps in neoliberal globalization, which prohibits it from consolidating socially (in alliance with local elites) its temporary military gains. This is perhaps also a consequence of the privatization of armies, of firms of mercenaries playing an increasing role, as well as the “unofficial” armed gangs in the service of particular interests (big companies, big families…).

 

It is also the case that this power, as “super” as it might be, does not have the means to intervene in every direction under conditions of structural instability. It would require secondary imperialisms capable of supporting it. But the constitution of a European imperialism has been aborted; France and Britain have now only very limited capacities; Japan has yet to break the civic resistance to its complete remilitarization.

 

Whoever says war should say anti-war movement. Since the wars are very different from each other, the building of anti-war movements in synergy does not go without saying. The way activists in (Western) Europe approach this question seems pessimistic, a consequence of how “campism” has gnawed at and rendered impotent the principal campaigns undertaken in this field. But there are anti-war movements, particularly in Asia – and in Eurasia; the overcoming of the frontiers inherited from the era of the blocs will take place particularly around this question.

 

 

XI. Humanitarian crisis

 

Neoliberal policies, war, climate chaos, economic convulsions, social breakdowns, exacerbated violence, pogroms, the collapse of social protection systems, devastating epidemics, women reduced to slavery, forced migration: children slowly dying of thirst, abandoned along with their parents in the middle of the Sahel…  Triumphant capitalism, unbridled, is giving birth to a world where humanitarian crises multiply, causing degrees of suffering that are unimaginable for those who have not experienced them – and unspeakably atrocious for those who have experienced them.

 

The breakdown of social order has impacted the state head-on in countries like Pakistan (which has nuclear weapons); or again Mexico where the mafias, in symbiosis with the political class, use terror to impose their domination – hence the denominations of failed states, of mafia-ridden states, of narco-terrorism.

 

This modern barbarism must be met with a widening of internationalist fields of action. Militant left currents and social movements in particular must ensure the development of solidarity “from people to people” with the victims of the humanitarian crisis.

 

After a period when the very concept of internationalism was often disparaged, the global justice wave, then the multiplication of “occupations” of public squares or districts, have restored it to its full importance. Now it is necessary for this revived internationalism to find more permanent forms of action, on all the terrains of contestation.

 

Pierre Rousset, with input from discussions in the Bureau and the Secretariat. Thanks are also due to people who sent me helpful comments on an earlier draft of the document.

 

 

Δεύτερο Κείμενο Εισήγησης (δυστυχώς σαν εικόνες)

  

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Κείμενο Συμβολής

 

For a revolutionary International and revolutionary parties, useful for the class struggle

 

I- Lessons from Greece and the Spanish State : the necessity to break with the « anti-austerity governments » orientation
 
In the course of just a few months, the situation in Greece demonstrated the impasse represented by reformist solutions. The Greek people proved its will to resist austerity, not to bow down before Greek and European capitalists. In four years, no less than 30 days of general strike and many other struggles shook the Greek ruling class. Syriza won the election by capitalizing on this rejection of austerity, campaigning on a program that promised a raise of minimum incomes, the return to a 751€ minimum wage, the reinstatement of the collective agreements rescinded by the austerity plans, and a freeze on the privatization of public companies. But from day one, after its election and the formation of a government together with the right nationalist party ANEL, Syriza  started systematically violating each and every promise they had made. In the wake of the massive NO at the referendum, the Tsipras government made a new deal with the Troïka and the European Union (the so-called Third Memorandum), opening the door to an even more violent austerity plan than those implemented by previous governments. The capitulation of the government is not really a surprise.  It only confirms the impasse of reformist solutions in the face of the current crisis. It is an illusion to believe that austerity can be stopped without the expropriation of key sectors of the economy, such as the banks and the energy sector, without challenging the EU and all imperialist institutions, and without attacking the very foundation of the system and the power of the capitalists, that is, private property in the major means of production. The Greek situation demonstrates how relevant an anti-capitalist and revolutionary program is, not as a long-term prospect, but as a solution to the problems posed today by the crisis of capitalism. Of course, we present our solutions in accordance with our tradition and the method associated with immediate, democratic and transitional demands, combined with appropriate efforts to achieve united front-type mass mobilizations to engage workers and their allies directly in the struggle. But this does not mean that the most strategic, revolutionary demands are a luxury.  Neither can we discard the strategic goal of worker’s power, based on structures of self-organization of the working class.
For several months, a discussion has begun in the Fourth International about the orientation our sections and what they should advocate in Europe, and concerning our stance on the emergence of organizations such as Syriza in Greece and Podemos in the Spanish State. Parts of the CI have been advocating, on a Europe-wide basis, the idea of putting in place “anti-austerity governments”. According to those comrades, the key element required to bring the struggles to victory is the emergence of a “credible political outlet”. In other words, the sine qua non condition to unlock the political situation is the formation of political forces that are credible on the electoral field.  The prospect of “anti-austerity” governments that are able to implement youth and workers’ demands is what would give youth and workers the courage to struggle. Thus the activity of many FI European sections has been focused on this goal of helping such a “political outlet” to emerge by forming “broad” parties, or fronts, or by seeking electoral alliances with organizations from the « anti-neoliberal » left. The emergence and success of organizations such as Syriza and Podemos fueled that hope.  It was as if these organizations could constitute a new type of reformism — after the transformation of social democracy into forces that are in most cases practically impossible to distinguish from traditional bourgeois parties. From these experiences, some leading comrades, if not the FI Bureau per se, even conceived new strategic hypotheses. They explained, for example, that the rise to power of Syriza, a government that would reject austerity, could constitute the first phase of a break with capitalism (*2). Syriza’s victory would raise a tide of hope and encourage struggles European-wide. Nothing like that happened.  To the contrary, SYRIZA managed to impose a deal that the right wing would have had great difficulty doing. No balance sheet of the previous, totally mistaken expectations was ever made, and most of the comrades who shared that false vision, suddenly shifted, self-confidently, to embrace Popular Unity, which is a project with the very same strategic orientation as SYRIZA before it took government power.
Yet the Greek experience shows that there cannot be such a thing as an “anti-austerity” government without raising the issue of which class shall rule, and by using our transitional method to break with capitalism. We must draw the correct lessons.  We have to break with this “anti-austerity governments” orientation which only fosters illusions on the nature of the reformist leaderships, even those of a new type like the leaders of Syriza and Podemos.
Podemos is rapidly evolving rightward.  The launch of Podemos corresponded to the break of sectors of the Spanish State’s youth and working class with the old regime. But the project of the Podemos leadership was to try to go along with this move to the left, at first, in order to better channel and re-integrate these angry sectors into establishment institutions.

The recent proposition made by Iglesias to form a Podemos-IU-PSOE coalition capitalist government is the logical outcome of this project. Since the foundation of Podemos, the leadership of Anticapitalistas (the group linked to the leadership of the FI) limited itself to protestations against Iglesias on organizational grounds and systematically refused to advocate any anti-capitalist demands, despite having access to platforms that enabled them to address hundreds of thousands of people via the mass media. This is also the case concerning the proposal by Pablo Iglesias to form a government with the PSOE. Anticapitalistas and its spokespersons have been very ambiguous, with contradictory declarations, creating illusions on the advantages of a left government, even urging — in the case of Teresa Rodriguez — the secretary general of the PSOE to be courageous and to accept the Podemos proposal. The outrageous expulsion of the comrades who formed IZAR is only a consequence of this orientation, which IZAR correctly rejected.
Given the failure of Syriza, and the accelerated institutionalization of Podemos, it is clearly time to abandon the orientation to “anti-austerity governments”.
 
II- The possibilities for the revolutionaries in the current situation

The line of the current FI leadership majority is well summed up by the phrase “new situation, new program, new party”. The balance of forces between classes is supposedly so bad that it is necessary to enter a long historical stage of rebuilding an elementary class consciousness by way of “broad strategically undelineated” parties.  The conquest of power by the working class (and the building of democratic and revolutionary parties in the Leninist tradition) is postponed to a distant historical period.

We agree that the ruling class is obviously still very much on the offensive.  It dominates the balance of class forces. However, the main feature of the current period, since the 2008-2009 crisis began, is the growing instability of the capitalist system. This instability is heightened by mass struggles on a significantly higher scale than the ones from the pre-crisis period, which shook and are still shaking every continent. The “Arab Spring”, the Indignados, Occupy Wall Street, Black Lives Matter, student and public sector strikes in Quebec, the wave of workers’ strikes in China and across Asia are examples. These struggles, despite extreme reformist illusions and reformist leadership in many instances, have not yet achieved a shift in the balance of forces, but they change what the possibilities are for us. They reveal a deep discontent, anger and hatred at the ever-deepening austerity measures imposed on millions by a crisis-ridden world capitalist system.

We live in contradictory times marked by a huge gap between the blows absorbed by the working class, including their growing consciousness that the problem lays at the heart of the system itself, and the need for a concerted fightback. Confidence in capitalist parties is at a low point in the modern era. There is a deep and growing hatred and contempt for the ruling class.  This includes deep resentment against the massive and deepening cuts imposed, and a growing understanding that the fault lies with “the system” itself… but without igniting automatically a will to fight. The gap is narrowing between the search for individual solutions (working longer hours, finding a second job, cutting back expenditures, etc.), linked to illusions that the system will turn itself around, versus the need for collective action.
 

We are not unfamiliar with this contradiction, or gap, between mass consciousness and action. The Great Depression of the 1930s saw a similar hiatus – a period of some 5-6 years in some countries – between the initial demoralization resulting from mass layoffs and unemployment, and a stunning fightback that radically altered consciousness and opened the door to the re-composition of the unions and related workers’ organizations – breathing new life into the socialist left, despite its social democratic and Stalinist deformations. What we see today in the sudden, seemingly from out of nowhere, mass mobilizations are a beacon to our future. Some workers and other oppressed people begin to absorb the full impact of capitalist austerity, in all its manifestations.

 

For years, leading FI Bureau and International Committee comrades explained that there was a structural gap between the strength struggles could have and its translation into terms of political consciousness and organization. It should be noted today that, conversely, the tremors of the crisis and of the struggles it provoked are beginning to find political expressions, however limited and restricted by reformist and pro-capitalist leaders. Syriza, Podemos, Jeremy Corbyn, Bernie Sanders, the recent electoral scores of the Portuguese Left Block and PCP, the results of the Scottish referendum, the break of NUMSA with the ANC-SACP-COSATU government, and the appearance in South Africa of the Economic Freedom Fighters — in spite of their diversity — all these political phenomena reflect an undeniable fact.  Large parts of our class think, with more or less confusion, that a global change is needed, without, however, breaking with reformism. Reformist forces for the most part take advantage of this evolution, although the Argentine FIT experience shows that it is possible for revolutionaries to occupy a large space, politically, in the current situation.

 

We cannot forecast with precision what forms the radicalization and counter-attack will take. We need to prepare our forces for sudden transformations of the consciousness of the masses, and to be able to take the initiative. But instead of building class struggle parties politically and organizationally prepared for this type of situation, the FI leadership takes a position of alignment with the aforementioned reformist forces, a policy which in recent years led to dreadful consequences for a great number of sections.
 
III- For the building of revolutionary parties
After the dissolution of a number of sections… where are we going?
No balance sheet was drawn from the multiple attempts at building “broad parties” carried out by FI sections over the past 25 years. Be it Syriza, Podemos, but also previously of the Italian PRC, the Brazilian PT, the Portuguese Left Block, or even within the NPA, the FI leadership adopted a line that consisted of entering (or launching) broad organizations without simultaneously building revolutionary currents in them, or constructing separate and distinct revolutionary organizations. This led to the dissolution or dislocation of whole sections (Italy, Brazil, France).  It led to the PRC’s support for the formation of a bourgeois government (the Prodi government in 2006) and the vote for war spending; the stance of the Left Block comrades in favor of a EU loan implying austerity measures in Greece in 2012; the vote of the RGA comrades in Denmark in support of the so-called left government in 2011-2012; the participation of the former Brazilian section in the coalition capitalist Lula government. Entering broad organizations, and giving up our organizational independence as revolutionaries, was accompanied by an adaptation to the policies of the leaders of these reformist currents.
Organizational independence (be it independent organizations or organized currents within broader groupings) is not of secondary importance. It is necessary to allow us to wage a battle for our own policies.  What is at stake is the necessity of fighting for our revolutionary ideas. For us, the revolutionary program is not an identity to be reserved for later, when conditions may be more favorable. Our revolutionary program is relevant today in order to confront the current crisis of the capitalist system, a program not made up of fixed formulas but updated and concretized thanks to our method that remains the same : class independence, transitional method…

 Anti-capitalist parties, broad parties… or a revolutionary socialist party?

The last FI congress had taken a stance in favor of building “anti-capitalist” forces inspired by the NPA, without defining a programmatic basis, thus leaving a very wide margin for interpretation.
Today, the policy advocated by the leadership consists in supporting neo-reformist organizations like Syriza and Podemos or « new » initiatives like the « Plan B » project, centered on the aim of democratization of the european institutions.
We think, to the contrary, that the main goal of the FI must be the building of revolutionary socialist parties in accordance with our Leninist tradition and the statutes of the Fourth International. Our simultaneous objective is the construction of deeply-implanted parties of the working class and the oppressed layers of society, particularly the youth. The working class plays a central role in the revolution. The industrial working class and the class of wage-earners as a whole are expanding, on the worldwide scale. Between 1991 and 2012, the number of workers worldwide went from 2.2 billions to 3.2 billions, and the number of industrial workers from 490 millions to 715 millions (ILO data). Our social class has never had this much potential strength. To dwell on regret for the post-World War II economic boom, on the dominant role of Stalinism inside sections of the workers’ movement, amounts to making a norm out of what was a situation limited in time and space. At the end of the 19th century and the beginning of the 20th century, the working class was much more precarious and fragmented, and much smaller in number than today.  And yet that did not stop the formation of mass socialist parties and unions of hundreds of thousands led by revolutionaries, such as the CGT in France. In recent years, traditional industrial workers proved that, far from being marginalized, they could play a central role (in oil refineries in France during the 2010 strike against pensions reform, in the mining industry during the revolutionary process in Tunisia, in the workers’ strike in Egypt, in the wave of strikes in China since 2010…), and “new” casualized sectors show their ability to fight with determination (the historic strike of cleaning workers in The Netherlands in 2010 and 2012, the year-long strike of undocumented workers in France in 2009-2010, the “Fight for $15” movement in the US, the student strikes in Quebec in 2012-13). The revolutionary potential of the working class is far from belonging to the past.
Concerning youth, its role as a tactical vanguard was confirmed several times these last years, for example in Quebec, Chile and South Africa. The importance of recruiting and training young cadres must not be under-estimated. Organising the International Youth Camp every year is be an opportunity to gather as many young revolutionaries as possible, from every current that maintains political relationships with the FI, without exception.

We need parties built around a revolutionary Marxist program, that encompasses the experience of our historical current, while trying to update and elaborate it according to the evolution of capitalism today. Our aim must be to build activist, democratic and disciplined parties that seek to intervene in a coordinated way in the class struggle and all the struggles of the oppressed — parties that consciously prepare for taking power in the – all too rare – moments when the power of the ruling class is shaken and the mobilization of our social class is maximal.

We try to build such organizations because history has proved many times (for example during the revolutionary processes in Tunisia and Egypt in 2011) that there cannot be a victorious revolution without a revolutionary party. And such parties cannot be built instantly when the revolutionary crisis arises; it necessarily involves an effort that begins long before, when the situation was not revolutionary.
Building mass revolutionary parties is not a prospect immediately at hand. But reinforcing our organizations with this objective foremost in our minds is possible because of the echo our ideas can find in a situation of crisis of capitalism like the one we see today.
That is why the utility of all tactics of party building must be judged by whether it brings us closer to, or farther from the strategic goal of building revolutionary parties. Regarding the conditions in which we build parties, the conditions are very different from one country to another, so the tactics we ought to use will vary. The situation is not the same in France, with its revolutionary and far-left tradition, as it is in Argentina with the construction of the FIT, or in South Africa where a mass union (NUMSA) recently broke with the ANC.
Still, even when revolutionaries consider participating in broader political formations, the preservation of their political and organizational autonomy is not negotiable. Confrontation with the reformist leaders is inevitable, and we should prepare for it from the beginning. Conversely, and as we have been able to observe for several years, entering reformist organisations without keeping the perspective of the revolutionary party can only lead to the disintegration of the forces of the FI.
 
We stress the necessity of bringing together the revolutionaries in a common party.
Today, no revolutionary current can claim to be the sole point from which the revolutionary party and International will form. Minimizing political points of disagreement or idealizing the leaders of other international currents, such as the IST or the TF-FI, would obviously be a mistake. But we should not ignore them, nor ignore a certain number of revolutionary organizations that exist on a national scale and play an important role on that level, like the Argentinian PO, LO in France, and many others. We should advocate the necessity of eventually bringing together the revolutionaries on a national and international scale. It is not about adding up the existing forces in order to build revolutionary parties and a revolutionary international. But the creation of revolutionary parties will not happen soley by way of linear growth of our own organizations. We can do this by fostering common debate and action with other revolutionary organizations whever possible.
 
IV- For clear opposition to imperialist war

Central to our analysis, inseparable from our understanding of the imposition of the worldwide austerity agenda, is the corresponding rise in imperialist war and intervention in pursuit of new markets, vital resources and geo-political advantage. U.S. imperialism, the world’s sole superpower, (with military expenditures matching almost all other countries combined), and its historic imperial European counterparts, wage wars of saturation bombing and mass murder.  They wage wars often utilizing private or mercenary armies (in greater numbers than at any time in world history), drone wars, economic sanction and embargo wars, and near-secret wars, as is the case with the U.S. Africa Command’s (AFRICOM) re-colonizing and plundering of Africa via the installation and arming of military dictatorships totally dependent on the U.S.

France too, on a lesser scale, and other colonial powers, ever militarizing and refining their deadly arsenals, engage in the same plunder to secure and expand their previous colonial conquests.
There are no “humanitarian wars” conducted by the imperialist beast. There never have been any. The term itself is repulsive to revolutionaries, who are dedicated to opposition to all imperialist interventions and wars. Support for the right of oppressed nations to self-determination necessarily excludes reliance on, or the issuing of calls to imperialism to aid in the defeat of local tyrants and dictators. Such “aid” inevitably comes with strings attached – lethal strings that are more akin to the hangman’s rope than to any form of “benign” or “democratic” assistance.
The liberation of the oppressed can be achieved only through their own independent mass organizations and through the construction, in a timely way, and whatever the difficulties, of revolutionary socialist parties. Rejection of imperialist intervention in all its variations is the per-requisite for successful national liberation struggles. Free from the imperialist yoke, oppressed nations are best positioned to determine their own future and to effectively challenge their own bourgeoisie. In the face of imperialism’s incessant wars of conquest, the FI’s central demand be “Bring the Troops Home Now!”
 
All these elements are essential for us. We wish to discuss them with all comrades and sections during the next IC, and in the discussions and preparations leading up to the next FI World Congress. It is imperative that the dates of the next World Congress be established clearly at the February/March 2016 meeting of the IC.

 

Manos Skoufoglou, member of the PB of OKDE-Spartacos, member of the IC of the FI

Vera Rorou, member of the PB of OKDE-Spartacos

Kostas Skordoulis, member of the Control Commission of OKDE-Spartacos 

Jeff Mackler, National Secretary, Socialist Action/USA

Christine Marie, member, Political Committee, Socialist Action/USA

Mathilde Stein, Permament observer IC, member of the National Political Committee of the NPA (France)

Gaël Quirante, Permament observer IC, member of the National Political Committee of the NPA (France)

Xavier Chiarelli, member of the National Political Committee of the NPA (France)

 

Special note: The following comrades have indicated to us their agreement with the general line of the contribution to the IC above. They are not members of the FI. The comrades of IZAR and SA-LAS have been improperly and undemocratically excluded or expelled from the FI despite their agreement with the FI’s fundamental principles. All desire to be included in FI deliberations in one form or another. It is our intention to continue collaboration with these comrades, hopefully, in the immediate future, as comrades integrated into the ranks of the FI.

 

Barry Weisleder, Central Committee Socialist Action-Ligue pour l’Action Socialiste/Canada

Elizabeth Byce Central Committee Socialist Action-Ligue pour l’Action Socialiste/Canada

Tomàs Martínez Peña, member of the leadership of IZAR (Spanish State)
Mariajo Teruel member of the leadership of IZAR (Spanish State)
Rubén Quirante Román member of the leadership of IZAR (Spanish State)

Angelo Cardone, Collettivo Politico Guevara (Italy)

Giuseppe Caretta, Collettivo Politico Guevara (Italy)

 

 

*1 : “The proposition of a united left government, of “social rescue”, formulated by SYRIZA, could be a first step towards the reorganization of the country on an anti-capitalist basis (…). ” extracted from the text about the international situation, voted by a majority of the NPA’s 2nd congress in February 2013, found on page 10 of the minutes of the 2nd congress of the NPA.