Παγκόσμια Συνέδρια
Βιβλιοθήκη
Εισηγητές/τριες:
Τάσος Γουδέλης
Ηρώ Καλαντίδου
Έφη Κοσκώση
Παναγιώτης Σηφογιωργάκης
1. Μια οργάνωση σε κρίση
Το ότι η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος αντιμετωπίζει μια σοβαρή κρίση είναι κάτι που δύσκολα μπορεί κανείς να αμφισβητήσει, είχαμε ήδη μία οργανωμένη διάσπαση, αδρανοποίηση συντρόφων, καχυποψία όλων προς όλους και ένα άσχημο κλίμα στις μεταξύ μας συζητήσεις. Αν με την επόμενη Συνδιάσκεψη δεν μπουν οι βάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης αυτής, κινδυνεύουμε οι συνέπειες της να είναικαταστρεπτικές για την οργάνωση.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος δεν είναι απλά τακτικού ή οργανωτικού τύπου. Η κρίση της οργάνωσης μας είναι κρίση φυσιογνωμίας. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε απολογισμούς και κείμενα κι, αν όχι «αποφάσεις», τουλάχιστο ένα πλαίσιο συζήτησης που θα εξασφαλίζει ότι δεν θα συνεχίζουμε να βάζουμε τα προβλήματα κάτω απ’ το χαλί. Η παλιότερη ολομέλεια (για τη Διεθνή) έδειξε μια τάση ανησυχητική, την τάση της αποφυγής αντιμετώπισης των προβλημάτων κατάματα, μια τάση στρουθοκαμηλισμού.Η τελευταία ολομέλεια (για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ) έφερε στην επιφάνεια μια τάση απώλειας της δυνατότητας να συζητάμε πάνω σε μια κοινή βάση όταν διαφωνούμε. Σε μια δύσκολη περίοδο που δεν χρειαζόμαστε απλά «ανοχή» στη διαφορετική άποψη αλλά να πυροδοτήσουμε συνειδητά μια συνολική συζήτηση για τη «γραμμή», το οργανωτικό μοντέλο, την εξέλιξη μας σαν οργάνωση σε μια κατεύθυνση σύγκλισης, κατά το δυνατόν, φάνηκαν να κυριαρχούν κραυγές, ένταση στην αντιμετώπιση της διαφωνίαςτόσο των συντρόφων που αργότερα αποχώρησαν όσο και εκείνων που παραμένουν και μελοδραματικές κορώνες για το «ποιος πονάει την οργάνωση περισσότερο».Αυτά είναι ορισμένα δείγματα μιας πορείαςόπου γενικάαπουσιάζει η συζήτηση, ο αναστοχασμός και ο προβληματισμός. Τα κείμενα και οι αναλύσεις μας κινούμενα στην αυταπάτη του “businessasusual” απωθούν οτιδήποτε έχει σχέση με μια συζήτηση που πιάνει τα ζητήματα με ένα ριζικό τρόπο. Κυριαρχεί ο φόβος ότι η συζήτησή αυτή θα μας διαλύσει. Μάλλον κινδυνεύουμε να διαλυθούμε λόγω του φόβου μας να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα.
2. Η ΟΚΔΕ και η 4Η Διεθνής
Η βασική αιτία/διάσταση της υπαρξιακής κρίσης της οργάνωσης δεν έχει παρά να κάνει με την κρίση της ίδιας της Τέταρτης Διεθνούς. Οι ευθύνες της οργάνωσης για την ίδια την κρίση της Διεθνούς είναι αντικειμενικά περιορισμένες. Το ελληνικό τμήμα κατά τις τελευταίες δεκαετίες ήταν μια από τις μικρές οργανώσεις της. Αλλά οι συνέπειες της κρίσης πάνω στην οργάνωση είναι πολύ σοβαρές. Η πρακτική απουσία ενός «διεθνούς κέντρου» τόσο σε αναλυτικό / θεωρητικό επίπεδο όσο και στο πεδίο των πολιτικών πρωτοβουλιών είναι απολύτως αισθητή.Το ζητούμενο δεν είναι η επιβολή «γραμμής» από ένα διεθνές πολιτικό κέντρο σ’ ένα εθνικό τμήμα. Υπενθυμίζουμε ότι στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και κατά το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 2000, το ελληνικό τμήμα βρισκόταν επίσης σε αντιπαράθεση με την ηγεσία της Διεθνούς πάνω στις προοπτικές της ανασύνθεσης στην Ελλάδα. Η ηγεσία της Διεθνούς ευνοούσε μια ανασύνθεση γύρω από το Συνασπισμό, εμείς επιδιώκαμε μια ανασύνθεση με ηγεμονία των αντικαπιταλιστικών / διεθνιστικών δυνάμεων. Η διαφωνία αυτή συνδυαζόταν με εκείνη για τη συμμετοχή του τότε βραζιλιάνικου τμήματος στην πρώτη κυβέρνηση Λούλα. Παρόλο που συχνά μπαίναμε στο βολικό ρόλο του «σεκταριστή» και σημαντικά στελέχη του διεθνούς μας ρεύματος είχαν επιλέξει ως συνομιλητή τους τη ΔΕΑ, η οργάνωσή μας συνέχιζε να τροφοδοτείται με έμπνευση και να νοηματοδοτεί την πολιτική της πράξη από την πολιτική μιας διεθνούς ηγεσίας με την οποία πολλές φορές διαφωνούσε. Η Διεθνής ήταν εργαστήριο. Από τις Ευρωπορείες μέχρι τα Κοινωνικά Φόρουμ, από τις μαζώξεις της ευρωπαϊκής και διεθνούς αντικαπιταλιστικής αριστεράς μέχρι τη δημιουργία του ΝPA, το ρεύμα της («Ενιαίας Γραμματείας») 4ης Διεθνούς ήταν πόλος αναφοράς σχεδόν για όλες τις ζωντανές δυνάμεις της επαναστατικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Ήταν και για μας. Και εμείς αυθόρμητα ή συνειδητά οικοδομούσαμε την ταυτότητα της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος πάνω στην πολιτική ταυτότητα της Τέταρτης ανεξάρτητα από τις διαφωνίες μας, όχι σε μια φραξιονιστική εχθρότητα προς την ηγεσία της.
Με την αποτυχία του σχεδίου των αντικαπιταλιστικών κομμάτων, τη διάσπαση του ΝPA (κι άλλες διασπάσεις), τη διολίσθηση στην πρακτική υιοθέτησης των “νέων κομμάτων διαμαρτυρίας” (ΣΥΡΙΖΑ, Podemos) η Τέταρτη Διεθνής σ’ ευρωπαϊκό τουλάχιστο επίπεδο έχει βρεθεί σ’ ένα τέλμα και στερείται τις δυνάμεις που απαιτούνται να έχει έναν ουσιαστικό ανεξάρτητο και προωθητικό ρόλο στην αλλαγή των ταξικών συσχετισμών όπως εκείνον που είχε στη στροφή του αιώνα. Η σημερινή μας ηγεσία στην ΟΚΔΕ (τα περισσότερα μέλη του σημερινού ΠΓ) έχει στρατευθεί σ’ ένα τασιακό αγώνα εντός της Διεθνούς του οποίου συμβολικό απόγειο ήταν το πρώτο (εθνικό) κάμπινγκ του τμήματος το οποίο συνελήφθη ως «κάμπινγκ τάσης» χωρίς να εξασφαλιστεί η παρουσία καλεσμένου/ης από την ηγεσία της Διεθνούς (ή έστω κάποιου/κάποιας με αντίθετη άποψη). Έχει καλλιεργήσει μια εχθρότητα με την πλειοψηφούσα τάση που καθιστά οριακά δικαιολογήσιμη την παρουσία μας στο ρεύμα. Έχουμε βγάλει και εμείς το πριόνι και κόβουμε το ολοένα και πιο λεπτό κλαδάκι πάνω στο οποίο καθόμαστε. Από όποια πλευρά και να το πιάσουμε, υπ’ αυτούς τους όρους η οργάνωση δεν μπορεί να εξηγήσει τι πολιτικό σχέδιο έχει, ούτε να διασαφηνίσει βασικές πλευρές της στρατηγικής της που αφορούν την πολιτική οικοδόμηση.
Η Τέταρτη Διεθνής έχει λειτουργήσει σαν τη συγκολλητική ουσία της οργάνωσης. Ειδικά όταν η Τέταρτη Διεθνής στην οποία αναφερόμασταν δεν ήταν μια «ιστορική αναφορά» στα τέσσερα πρώτα συνέδρια της Κομιντέρν, την πλατφόρμα της Αριστερής Αντιπολίτευσης και το Μεταβατικό Πρόγραμμα του Τρότσκι, αλλά ένα ζωντανό συνεχές που αφορούσε την ταξική πάλη και τα κοινωνικά κινήματα στο σήμερα.Αποτελούσε ένα ελκτικό παράδειγμα για τάσεις άλλων οργανώσεων και ολόκληρα ρεύματα, πρωτοπόρ. νεολαίους, φεμινίστριες, αγωνιζόμενους/ες των ΛΟΑΤ κινημάτων. Η ΟΚΔΕ μόνη της χωρίς τη Διεθνή είναι σε κάθε τομέα κάτι λιγότερο. Το πόσο θα αποδειχτεί κρίσιμο. Στο παρελθόν η κοινή αναφορά συνέβαλε στο να μπαίνουν στην άκρη μικρές και μεγάλες διαφορές, ήταν βασικό στοιχείο για τις στρατολογήσεις και την κατανόηση των νέων συντρόφων/ισσών σχετικά με το χαρακτήρα της οργάνωσης στην οποία στρατολογούνται, τη συνομιλία με άλλα ρεύματα ή τάσεις που έσπαγαν από άλλα ρεύματα.
Η κρίση του δικού μας ρεύματος φάνηκε με πολύ εντονότερο τρόπο μέσα στην κρίση του συστήματος. Η συντριπτική επιρροή απ’ τον αδυσώπητο ταξικό αγώνα, την καθημερινή επίθεση στο βιοτικό επίπεδο, τις συλλογικές και προσωπικές πιέσεις, την άμεση απαίτηση για απαντήσεις και προοπτική στους αγώνες κατά της βάναυσης επίθεσης του κεφαλαίου δοκίμασαν σκληρά πολλούς συντρόφους και συντρόφισσες μας και την αξιοπιστία της διεθνούς/εθνικής μας οργάνωσης στα μάτια τους. Η κρίση ταυτότητας της οργάνωσης μαζί με την αφόρητη πίεση της κοινωνικής πραγματικότητας οδήγησαν σε αποστασιοποίηση το μεγαλύτερο κομμάτι των συντρόφων/ισσών που την προηγούμενη εικοσαετία πολιτικοποιήθηκε σ’ αυτήν. Οι απώλειες εν μέρει έχουν αναπληρωθεί από νέους συντρόφους και νέες συντρόφισσες κυρίως μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα των πιο δραστήριων μελών μας. Οι νέοι σύντροφοιαναγνωρίζουν τον εαυτό στην ΟΚΔΕ σαν επαναστατική οργάνωση, μπαίνουν γιατί θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο αλλάμπαίνουν σε μια οργάνωση χωρίς πλέον σταθερές αναφορές. Και η κατάσταση αυτή δημιουργεί χάσματα στην κοινή κατανόηση του από πού έρχεται και πού πηγαίνει η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος.
Χωρίς την 4η Διεθνή, η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος θα δυσκολευτεί να διατηρήσει την ενότητά της γιατί η 4ης Διεθνής είναι ένα από τα βασικά θεμέλια αυτής της ενότητας. Την ίδια ώρα η απουσία μιας διεθνούς οργάνωσης «που να κάνει τη διαφορά» σημαίνει σε σημαντικό βαθμό και εθνική οργάνωση που δυσκολεύεται «να κάνει τη διαφορά», ειδικά μέσα στην πανσπερμία ανταγωνιστικών ως επί το πλείστονομάδων και ομαδοποιήσεων μ’ αναφορά στην «4η Διεθνή» που παλεύουν να οικοδομήσουν η κάθε μία τον εαυτό της σ’ ένα εκ των πραγμάτων έντονα μειοψηφικό πολιτικό χώρο.
3. Η τακτική οικοδόμησης της ΟΚΔΕ σήμερα
Σ’ αυτή τη δυσμενή κατάσταση η κυρίαρχη τάση στην οργάνωση κινείται σε ορισμένεςαλληλένδετες κατευθύνσεις:
Α) στην αγκίστρωση στο «υπάρχον»: που στην περίπτωσή μας είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Χωρίς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ μοιραζόμαστε την αίσθηση ότι η οργάνωσή μας δύσκολα θα επιβίωνε. Κι αυτό είναι ειρωνικό: η σημερινή ηγεσία της οργάνωσης επικράτησε με την υπόθεση ότι η οργάνωση θα ‘πρεπε να σωθεί από το «λικβινταρισμό» στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η επιδίωξη της συγκρότησης μιας επαναστατικής μαρξιστικής τάσης μέσα σ’ ένα αντικαπιταλιστικό κόμμα θεωρήθηκε «διάλυση»της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, αντίθετα έπρεπε να δοθεί έμφαση στην αυτόνομη οικοδόμησή μας και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να παραμείνει μια «ομοσπονδία». Σήμερα η οργάνωση δεν έχει κανένα άλλο πολιτικό σχέδιο πέρα από τη συγκρότηση της Πρωτοβουλίας στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δηλαδή της συγκρότησης μιας τάσης σε ένα πολιτικό μέτωπο που όλοι αναγνωρίζουμε ότι αδυνατεί να εξελιχθεί σε κόμμα με οποιοδήποτε επιθετικόπροσδιορισμό(αντικαπιταλιστικό, επαναστατικό ή άλλο). Δεν διαθέτει κανένα πόδι να πατήσει σε οτιδήποτε εκτός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.Η οργάνωση έχει γίνει περισσότερο διακριτή και έχει σταθεροποιήσει ένα κύκλο επιρροής μετά από 7 χρόνια συμμετοχής στο εγχείρημα, αλλά έχει γίνει περισσότερο αόρατη έξω απ’ το πλαίσιο της. Αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό αν σκεφτούμε πόσο έχει περιοριστεί η ίδια η εσωτερική ζωή και λειτουργία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Β) στην εύκολη λύση της αριστερής κριτικής στους άλλους, σε μια ιδιότυπη «εεκοποίηση». Η κατάληψη της σίγουρης θέσης στο αριστερό άκρο του φάσματος κάθε πολιτικής διάταξης είναι μια κλασική μέθοδος επιβίωσης σε δύσκολους καιρούς. Συμβάλλει στην περιχαράκωση ενός χώρου για σένα όπου περιμένεις τις εύκολα υπολογίσιμες αποτυχίες των οπορτουνισμών των άλλων. Αυτή η πρακτική δουλεύει ως ένα σημείο και για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Ωστόσο όσο απαραίτητο είναι να υπερασπίζεσαι αρχές άλλο τόσο είναι απαραίτητο να υπηρετείς ένα πειστικό σχέδιο που μπορεί να ενώνει πρωτοπόρα κομμάτια και να αλλάζει τους συσχετισμούς. Η επιτυχία αυτής της πρακτικής στο εσωτερικό της ΟΚΔΕ, η πρακτική της αριστερής πλειοδοσίας, δεν εγγυάται καθόλου την μακροπρόθεσμη επιτυχία της σε ανοιχτά πεδία αντιπαράθεσης όπως για παράδειγμα η Διεθνής ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τα πολιτικά μέτωπα, για να μην αναφερθούμε στο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Πρέπει να διδαχτούμε από την εμπειρία του ΕΕΚ. Η κριτική του στο ΝΑΡ την εποχή του ΜΕΡΑ ότι διαλύει το επαναστατικό εγχείρημα στο δεξιό κεντριστικό σχέδιο των ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ μοιάζει να προϊδεάζει τη δική μας ιδεολογική πάλη στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η κόντρα που τράβηξε μάλιστα είχε και κάποια εκλογικά και οργανωτικά οφέλη. Πανηγύριζαν για κάποιες χιλιάδες ψήφους παραπάνω, εμφανώς προερχόμενες από την τότε αριστερή πτέρυγα του ΝΑΡ. Έχουμε σαφώς σήμερα το μέτρο της στειρότητας και του αδιεξόδου αυτής της πολιτικής αριστερής καθαρότητας. Το ΕΕΚ δεν είχε άλλη προοπτική από τη δορυφοριοποίηση γύρω απ’ την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Έχασε τη δυνατότητα να διαμορφώσει την εξέλιξή της.
Αυτά είναι τα όρια μας, που πρέπει να ξεπεράσουμε: ένας ορισμένος εμπειρισμός και σεκταρισμός. Οι διαπιστώσεις δεν φτάνουν αλλά είναι ένα καλό σημείο εκκίνησης.
Γ) Στο επίπεδο των Διεθνών οργανωτικών σχέσεων η οργάνωση κινείται στο ημίφως.
Από τη μία αναπτύσσεται μια πολιτική «σύνδεσης»με μια από τις δημόσιες τάσεις του ΝPA. Σ’ αυτή τη δημόσια τάση του NPA ένα κομμάτι της νεολαίας που συναντούμε στα διεθνή κάμπινγκ έχει συμπράξει με αγωνιστές/τριες με διαφορετική πολιτική καταγωγή (LutteOuvriere, μορενικές ομάδες κ.α.) που δεν έχουν σε καμία περίπτωση προτεραιότητα την «ανασύσταση» (ή ό,τι άλλο) της 4ης Διεθνούς, τη συγκρότηση εθνικών τμημάτων κοκ. Πρόκειται για ένα άνισο σχήμα. Ωστόσο η πρακτική μας δραστηριότητα στο χώρο της Διεθνούς περιορίζεται στις ανταλλαγές με τα μέλη αυτής της τάσης. Πρέπει να διαχωρίζεται η πολιτική των τάσεων από εκείνη των τμημάτων. Οι τάσεις έχουν το δικαίωμα να κάνουν τις δημόσιες εκδηλώσεις, τα κάμπινγκ, τις επαφές τους αλλά τα τμήματα πρέπει, τυπικά και ουσιαστικά, να επικοινωνούν και να συνεργάζονται με τμήματα και άλλες επίσημες δομές της Διεθνούς.
Από την άλλη, αναπτύσσεται μια προβληματική προνομιακή σχέση με πολιτικές ομάδες εκτός Διεθνούς όπως το τούρκικο SDH. Από την εκδήλωση που οργανώσαμε στη Λέσχη φάνηκε ότι οι σύντρ. του SDH κάνουν μερικές συζητήσιμες επιλογές: ούτε λίγο ούτε πολύ εγκαταλείπουν την κριτική στήριξή τους στο ΗDP πάνω στην πιο δύσκολη ώρα της επίθεσης του τουρκικού κράτους στο κουρδικό κίνημα με δικαιολογία τη στήριξη του HDP στην τρομοκρατία! Η επιλογή τους μετεξέλιξης σε «κόμμα» δεν αντέχει στην πολιτική κριτική αν αναλογιστούμε τα μεγέθη της τουρκικής αριστεράς. Παρουσίαζαν σαν δική τους υπόθεση το κίνημα αλληλεγγύης στους διωκόμενους ακαδημαϊκούς στο όποιο έχουν επενδύσει μεγάλοι τομείς της ριζοσπαστικής αριστεράς.Τέλος δεν είναι καθόλου σαφές αν έχουν μια κατεύθυνση συντονισμού με άλλες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, την ώρα που το Τούρκικο τμήμα γνωρίζουμε ότι συμμετέχει σε σχετικές πρωτοβουλίες.
Και στις δύο περιπτώσεις οι σχέσεις αναπτύσσονται και επιβάλλονται σαν φυσικές μ’ ένα άτυπο τρόπο χωρίς καμία δημόσια συζήτηση στα όργανα και πλατύτερα στην οργάνωση επί της πολιτικής ουσίας.
Αν θέλουμε νακαλύψουμε μια defacto έλλειψη που δημιουργεί η κρίση του ρεύματος, αυτή δεν μπορεί να αναπληρωθεί από το «τασιακόδιεθνισμό» ή τη δημιουργία ενός κλαμπ διεθνών συμπαθούντων. Χρειαζόμαστε περισσότερο ένα συγκεκριμένο διεθνισμό πρωτοβουλιών, κοινών παρεμβάσεων και κινηματικών γεγονότων όταν είναι δυνατό. Η οργάνωση μας δεν κατάφερε ωστόσο να προωθήσειμια από τις λίγες σημαντικέςδιεθνιστικές πρωτοβουλίες στην οποία έπαιξαν ρόλο δυνάμεις του ρεύματός μας, την κοινή τοποθέτηση δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς για την κατάσταση στη Συρία («Ανακοίνωση Οργανώσεων Επαναστατικής Αριστεράς της Μέσης Ανατολής και της Ευρώπης: Ενάντια στις Δικτατορίες, στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στον Da’esh (ISIS), στην κρατική καταστολή και στον ρατσισμό»).
Θα άξιζε τον κόπο σαν οργάνωση να επενδύσουμε χρόνο και δυνάμεις για μια διεθνή κινητοποίηση για τους πρόσφυγες στην Ελλάδα και τα ελληνοτουρκικά σύνορα που θα μπορούσε να κινηθεί από ένα τυπικό τριήμερο μέχρι τη δημιουργία ενός διεθνούς συντονιστικού εμπλέκοντας δυνάμεις απ’ το ρεύμα μας ανεξάρτητα από τάσεις και φράξιες. Μια πρωτοβουλία ελληνοτουρκικοκουρδικού συντονισμού με επίκεντρο την κρίση σε Κουρδιστάν-Συρία θα πρέπει να εξεταστεί επίσης σαν πρωτοβουλία της οργάνωσης λαμβάνοντας υπόψη φυσικά τα δύσκολα πολιτικά προβλήματα. Η εμπλοκή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα έπρεπε να ήταν προτεραιότητα αλλά η απουσία διάθεσης στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ να πάρει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες δεν μπορεί να αποτελεί το απόλυτο όριο για τις δικές μας διεθνείς πολιτικές πρωτοβουλίες.
Δ) Σε οργανωτικό επίπεδο, η οργάνωση ενώ χάνει συνέχεια την τελευταία τετραετία έμπειρα μέλη, αδυνατεί να εντάξει μ’ οργανικό τρόπο νεωτέρα μέλη ή επαφές που δεν έπαψε να έχει. Ειδικά για νέους και νέες ηλικιακά που η κρίση της 4ης Διεθνούς μπορεί να μη σημαίνει ακριβώς κάτι από τα παραπάνω η ένταξη σε μια οργάνωση όπου η απορρόφηση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μια ορισμένη εξασθένιση κινηματικών αντανακλαστικών, ένας πρακτικά αφηρημένος διεθνισμός δεν μπορούν ακριβώς να δικαιολογήσουν μια ισχυρή «στράτευση». Οι στρατολογήσεις αδυνατούν να εξελιχθούν σε μόνιμα ενεργά μέλη πυρήνων ή στελέχη. Είτε η επαφή με την οργάνωση σταματάει κάπου ανάμεσα στο προθάλαμο της φοιτητικής ομάδας και τη σαββατιάτικη λέσχη είτε η συμμετοχή στους πυρήνες δεν μπορεί από μόνη της να εμπνεύσει μακροπρόθεσμα. Η οργάνωση δεν προσφέρει ισχυρές εμπειρίες που δένουν έμπρακτα τα μέλη με κοινούς αγωνιστικούς δεσμούς πέρα και εκτός της κοινής συμμετοχής στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το αποτέλεσμα είναι να αυξάνει ο αριθμός μελών στα χαρτιά και να μειώνεται στην πραγματικότητα ο αριθμός των ενεργών στελεχών, των ανθρώπων που τρέχουν κάνοντας κάτι παραπάνω από το να εμφανίζονται σ’ ένα πυρήνα ή σε μια εκδήλωση της οργάνωσης. Ο ενεργός πυρήνας της οργάνωσης αναπαράγεται ως ένα κοινωνικό δίκτυο. Αυτό είναι ένα αναπόφευκτο χαρακτηριστικό στην ανάπτυξη μικρών οργανώσεων προπαγάνδας που δυσκολεύονται να κερδίσουν «έτοιμα» πρωτοπόρα στοιχεία ή να βαρύνουν οργανωτικά με άλλους τρόπους αλλά στο πρόσφατο παρελθόν αντισταθμιζόταν από τη δυνατότητα της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος να εντάσσει άλλες οργανωμένες τάσεις.
Παρά τα προβλήματα που την ταλανίζουν, μια σύγκριση με τη σεκταριστική παράνοια, την αντιδημοκρατική λειτουργία, τις σταλινικές παραδόσεις άλλων τάσεων και οργανώσεων καμιά φορά βοηθάει να καταλάβουμε το «κεκτημένο» της οργάνωσής μας. Όποιος και όποια προσεγγίζει την οργάνωση αναγνωρίζει ένα ιδιαίτερο μείγμα συστατικών που δεν βρίσκεται εύκολα αλλού. Δημοκρατικό εσωτερικό καθεστώς, διεθνισμός, προσήλωση σε μια αντίληψη με έμφαση στην επαναστατική αυτενέργεια, ενιαιομετωπική αντίληψη, σύζευξη του εργατικού κινήματος με τα άλλα κοινωνικά κινήματα (γυναικείο, ΛΟΑΤ, οικολογικό) ή στη μικροκλίμακα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μια σχετική πολιτική συνέπεια. Η εποχή όμως είναι δύσκολη και για μια οργάνωση σαν την ΟΚΔΕ-Σπάρτακος δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για «σκόντα» και απώλεια κάποιων από αυτά τα ειδοποιά γνωρίσματα.
4. Ένας απολογισμός τωνπαρεμβάσεών μας
Στην πιο πρόσφατη περίοδο, απ’ την προηγούμενη συνδιάσκεψη, η δράση της οργάνωσης παρουσίασε χαρακτηριστικές ασυνέχειες. Στη φάση του δημοψηφίσματος ήταν φανερό ότι καταβλήθηκε συγκεκριμένη προσπάθεια να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, να πάρει κινηματικές πρωτοβουλίες πέρα απ’ τα εσκαμμένα, που ενείχαν κι ένα ορισμένο ρίσκο (πρωτοβουλία αντιδιαδηλώσεων κατά του «Μένουμε Ευρώπη», συμβολική κατάληψη κτιρίου ΓΣΕΕ κα) χρησιμοποιώντας ευέλικτες τακτικές συμμαχιών. Ήταν σαφές ότι ήμασταν απροετοίμαστοι για τέτοια γεγονότα και ότι τα καθήκοντα ξεπερνούσαν τις δυνατότητες μας αλλά επιδείχθηκαν σωστά αντανακλαστικά που κατόρθωσαν να κινητοποιήσουν σχεδόν το μέγιστο των δυνάμεων μας. Μ’ αυτό το δυναμισμό η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος οργάνωσε μια αποτελεσματική καμπάνια αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της 15ης Ιουλίου, για την οποία κατάφερε να αξιοποιήσει όλο το εύρος των διεθνών και εγχωρίων επαφών και επιρροής της και να καταστήσει πολιτικό γεγονός τη δίκη τους. Ανάμεσα στη δίκη των συλληφθέντων της 15ης Ιούλη και τη συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ καταγράφεται ένα πολύ μεγάλο διάστημα κατάρρευσης της πολιτικής και κινηματικής παρέμβασης της οργάνωσης που δεν ξεπέρασε ποτέ το όριο κάποιων αναιμικών μπλοκ σε πορείες. Μέλη μας έπαιξαν σημαντικό ρόλο σ’ ορισμένες εργατικές κινητοποιήσεις σ’ αυτή την περίοδο (5μηνα,μηχανικοί, κινητοποιήσεις για την αργία της Κυριακής στο εμπόριο) και είχαν μικρότερη ή μεγαλύτερη στήριξη από την οργάνωση αλλά, μεθοδολογικά, πρέπει να εστιάσουμε σ’ εκείνες τις πολιτικές και κινηματικές παρεμβάσεις που αφορούν την οργάνωση ως σύνολο. Απ’ αυτή την άποψη η μεγαλύτερη αδυναμία μας ήταν να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο/συνεκτικό στο πλατύ και πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες. Απορροφηθήκαμε απ’ τη στεγνή αντιπαράθεση μηχανισμών στην οποία έχει αναχθεί η εσωτερική ζωή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε βάρος ενός κινηματικού προσανατολισμού.Το κακό είναι πως τείνει να αποτελέσει το πεδίο μέσω του οποίου καναλιζάρονται και τα υπόλοιπα πεδία παρέμβασης,για παράδειγμα το γυναικείο κίνημα για μας πλέον είναι μόνο κάτι το οποίο ζυμώνουμε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Κάνοντας τη διαπίστωση πως ο χώρος πραγματικής και ουσιαστικής δράσης εντός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει στενέψει, με τα πλάνα μετεξέλιξης του Μετώπου να βρίσκονται σε πλήρη ανάπτυξη, θα πρέπει, μαζί με τους αγωνιστές/στριες που επηρεάζουμε, να ρίξουμε βάρος στην πιο πολύπλευρη και -όπου χρειάζεται- ανεξάρτητη δράση στα κινήματα. Παρόλο που η οργάνωση προέταξε τη συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πάνω απ’ το ο,τιδήποτε, είδαμε κι εκεί σοβαρά προβλήματα στην παρέμβασή της. Δόθηκε ελάχιστη έμφαση στη διακίνηση ενός πολιτικού υλικού, σπαταλήθηκε ο περιορισμένος χρόνος των ομιλιών μας σε κάποιες «συνδικαλιστικού τύπου» ομιλίες που απαντούσαν στους πιο δεξιούς επικριτές μας στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ «αν είμαστε ή δεν είμαστε σεκταριστές» δηλαδή αυτοαναφορικά, ενώ ο άχαρος ρόλος των συνεννοήσεων / ζυμώσεων στο προεδρείο έπεσε σε ελάχιστους συντρόφους/ισσες μας.
Η «Πρωτοβουλία για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αντικαπιταλιστική & Επαναστατική» έχει δημιουργήσει ένα ζωτικό χώρο για την οργάνωση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι σημαντικό να εξάρουμε και τον τρόπο με τον οποίο λειτούργησε και λειτουργεί η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος απέναντι στην πρωτοβουλία, δηλαδή με σεβασμό της ανεξαρτησίας των συμμάχων μας και πολιτική ισοτιμία. Ως προς τη δημόσια παρουσία της ΠΑΑΕ στη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το σε αρκετές περιπτώσεις καλό πρόσωπο σημαδεύτηκε και από ορισμένες αντίθετες με την κουλτούρα και της αρχές μας συμπεριφορές. Φωνασκίες και αντιμετώπιση του εχθρικού ύφος αντιπαράθεσης απ’ το προεδρείο ή τους πολιτικούς αντιπάλους με αναπαραγωγή του ανάλογου ύφουςδεν επιβεβαιώνουν το ήθος που διατεινόμαστε πως μας διέπει.Πρωταρχικό μέλημά μας όμως πρέπει να είναι η αναβάθμιση της αμοιβαίαςπροσέγγισηςσε ευρύτερα επίπεδα πολιτικής συμφωνίας για θέματα μέσα και έξω από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Διατηρώντας τη συζήτηση στην ΠΑΑΕ σε θέματα αμιγώς σχετικά με το Μέτωπο, ελλοχεύει ο κίνδυνος δημιουργίας ενός υπομετώπου με βραχυπρόθεσμα τακτικά χαρακτηριστικά που θα εξαρτάται τελικά από την κυκλοθυμία των πλειοψηφικών τάσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το φτωχό «ημερολόγιο» των ραντεβού της. Η εύκολα προβλέψιμη «κοιλιά» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μετά τη συνδιάσκεψή της περιορίζει αντικειμενικά το πεδίο παρέμβασης τόσο της δικής μας όσο και της Πρωτοβουλίας εν γένει και καλλιεργεί εσωστρέφεια. Δεν θέλουμε να καπελώσουμε τους συντρόφους/ισσες με τους οποίους/ες βρεθήκαμε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αλλά για να αλλάξουν τα πράγματα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στην αντικαπιταλιστική αριστερά χρειάζεται να τους πείσουμε ότι χρειαζόμαστε μια πλατιά, πλουραλιστική πολιτική και κινηματική προσέγγιση.
5. Ένας απολογισμός της εσωτερικής λειτουργίας
Πυρήνες:
· Κέντρου: Ο πυρήνας έχει διατηρήσει τα περισσότερα αρνητικά που είχε στο παρελθόν (υδροκεφαλισμός, λειτουργία με υποπολλαπλάσιο αριθμών των εγγεγραμμένων) και με μικρή μόνο βελτίωση σ’ ορισμένους τομείς («ωράριο», έλλειψη ορίων στο πόσο μιλάμε – παρολαυτά η λειτουργία παραμένει αρκετά απαγορευτική για εργαζόμενους/εςσυντρ.) έχοντας απωλέσει τα δυνατά του σημεία, π.χ. να εξασφαλίζειμιαμίνιμουμπαρουσία της οργάνωσης στο δρόμο στις κεντρικές κινητοποιήσεις στο κέντρο της Αθήνας, να υποδέχεται ένα κομμάτι των επαφών της οργάνωσης που βρίσκονται στο πρώτο στάδιο ή να παρακολουθεί κινηματικές διεργασίες στην περιοχή κέντρου (π.χ συνελεύσεις κατοίκων). Παρότι σε οργανωτικά κείμενα των προηγούμενων συνδιασκέψεων το σπάσιμό του σε μικρότερους πυρήνες είχε μπει σε προτεραιότητα, η λειτουργία του πυρήνα Γκύζη-Αμπελοκήπων παραμένει μετέωρη.
· Ζωγράφου-Βύρωνα: Ο πυρήνας αποτελεί όντως τον πιο νεολαιίστικο της οργάνωσης. Διατηρείται σε μια σχετικά καλή κατάσταση λειτουργίας εσωτερικά και στις τοπικές παρεμβάσεις, δεδομένων των υπαρχουσών δυνάμεων και διαθεσιμοτήτων στην περιοχή. Δεν μπορεί βέβαια να ειπωθεί πως σηκώνει το βάρος των στρατολογήσεων από τον φοιτητικό ή μη χώρο, καθώς από την προηγούμενη συνδιάσκεψη δεν έχει ενισχυθεί με νέα μέλη και η παρουσία επαφών της οργάνωσης προερχόμενων από το φοιτητικό χώρο ήταν σπάνια.
· Βόρεια: Ο πυρήνας στο Βόρεια έχει κάποια σταθερή λειτουργία παρά το γεγονός ότι καλύπτει ένα αρκετά μεγάλο αριθμό περιοχών. Η αποχώρηση δύο μελών του όμως από τον οργάνωση αδυνάτισε τη σχετικά περιορισμένη του σύνθεση. Σε γενικές γραμμές και παρά την αστάθεια που μπορεί να παρουσιάζει ανά διαστήματα στις συναντήσεις του, έχει καταφέρει να ισορροπεί ανάμεσα σε συζητήσεις που αφορούν την παρέμβαση σε τοπικά σχήματα και πολιτικές κινήσεις, με συζητήσεις πιο θεωρητικού χαρακτήρα.
· Πατήσια: Ο πυρήνας δεν κατάφερε να εμφανίσει ούτε μια συστηματικότητα στις συνεδριάσεις του ούτε μια τακτικότητα στη συμμετοχή των ίδιων των μελών του. Η θεματολογία του πυρήνα περιστράφηκε κυρίως γύρω από θεωρητικές συζητήσεις ή της τρέχουσας γενικής επικαιρότητας.Η παρουσίατου στα τοπικά κινήματα(προσφυγικό, αντιφασιστικό, εγχειρήματα καταλήψεων-δημοσίων χώρων) ήταν αδύναμη, πέρα από τη συμμετοχή του στις διαδικασίες και τις δράσεις της τοπικής ΑΝΤΑΡΣΥΑ – η οποία και αυτή όμως ήταν αρκετά περιορισμένη την προηγούμενη περίοδο στη περιοχή. Η δράση των συντρόφων από το Ίλιον-Καματερό που συμμετέχουν στο πυρήνα ήταν πιο ενεργητική και συνέβαλλε στον εμπλουτισμό των διαδικασιών του πυρήνα. Ο στόχος της ανασυγκρότησης του πυρήνα παραμένει εκκρεμής.
· Ο πυρήνας Νοτίων, ιστορικά πυρήνας Καλλιθέας-Νέας Σμύρνης, γνωρίζει ένα ισχυρό πλήγμα με την αποχώρηση των τριών συντρόφων (Π.Α., Κ.Κ., Ζ.Μ.). Η αντιμετώπιση του πυρήνα ως προβληματικού από μέλη άλλων πυρήνων ή των Οργάνων, λόγω διαφωνιών με την πλειοψηφική γραμμή της οργάνωσης, είναι σίγουρο πως δε βοήθησε. Η απουσία τους από τις τοπικές κινηματικές – πολιτικές δραστηριότητες θα αποδυναμώσει την επιρροή της ΟΚΔΕ στην περιοχή. Η ανασυγκρότηση σίγουρα θα είναι δύσκολη, ιδιαίτερα στο πεδίο της παρέμβασης στα τοπικά δρώμενα αλλά και στη διοργάνωση θεωρητικών συζητήσεων. Θα πρέπει να επιδιωχθεί η διατήρηση συντροφικών σχέσεων και συνεργασίας με τους συντρόφους που αποχώρησαν, σε ό,τι αφορά την παρέμβαση στην περιοχή.
· Ηράκλειο: Ο πυρήνας έχει ακολουθήσει σταθερά βήματα στην πορεία συγκρότησής του, ωφελούμενος από τη συμμετοχή συντρόφων/ισσών με χρόνια δραστηριοποίησης στους κόλπους της οργάνωσης. Διέπεται από ως επί το πλείστον θετικά σημεία λειτουργίας. Αρνητικό στοιχείο είναι η ελλιπής εκπροσώπηση του πυρήνα στις κεντρικές διαδικασίες της οργάνωσης, καθώς δεν κατέστη εφικτή η συχνή παρουσία μελών του πυρήνα στην Κ.Ε..
· Λοιπές δυνάμεις ανά την επαρχία: Ο απολογισμός των δυνάμεων που διαθέτουμε σε διάφορες πόλεις και περιοχές της επαρχίας, κρίνεται μάλλον αρνητικός, με εξαίρεση την παρουσία μας στο Ηράκλειο, όπως προαναφέρθηκε. Ελπίδες που καταγράφτηκαν στην προηγούμενη Συνδιάσκεψη για οργάνωση της επιρροής μας στη Θεσσαλονίκη, δε φαίνεται να ευδοκίμησαν. Παράλληλα, η απόσταση που μας χωρίζει από τη λειτουργία πυρήνα στα Γιάννενα, πόλη που ανέκαθεν απολαμβάναμε διακριτής και συγκροτημένης παρουσίας, φαίνεται να μεγαλώνει.
Όργανα:
Οι διαδικασίες των Οργάνων ακολούθησαν σε γενικές γραμμές τις συνηθισμένες νόρμες των τελευταίων χρόνων. Η Κεντρική Επιτροπή, όπως και το Πολιτικό γραφείο έφεραν εις πέρας ένα μέρος των αρμοδιοτήτων τους· σε κάποιες περιπτώσεις δυσκολεύτηκαν, ενώ σε κάποιες άλλες απέτυχαν.
Η Κεντρική Επιτροπή, την περίοδο έπειτα από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και τις διαφορετικές εκτιμήσεις-απόψεις που εκφράστηκαν, δεν κατάφερε σε κανένα βαθμό να επαναπροσεγγίσει τους συντρόφους μέλη της Κ.Ε. που διατύπωσαν διαφορετική άποψη, σε προσπάθεια να γεφυρώσει τις παραγόμενες πολιτικές ή/και προσωπικές διαφορές. Προτιμήθηκε, συλλογικά αλλά και μεμονωμένα, η απάθεια παρά η δράση.
Οι επιλογές αυτές ετοίμασαν το έδαφος για τη διεξαγωγή της Ολομέλειας της 19-12-2015 (για την Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) με εντελώς αρνητικούς όρους: με την πρόταση ενός κειμένου από την πλευρά της πλειοψηφίας της Κ.Ε., που έκλεινε με απαγόρευση της δημόσιας διαφοροποίησης για όσους/ες εκλέγονταν αντιπρόσωποι με την οργάνωση στη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και με την εκφορά απόψεων του τύπου «σε όποιον δεν του αρέσει, δεν τον κρατάμε με το ζόρι» κοκ. Εμείς, που ως Ρεύμα δεκαετίες τώρα υπερασπιζόμαστε το πλήρες δικαίωμα στην δημιουργία και έκφραση τάσεων και διαφορετικών απόψεων, να που φτάσαμε, να επιζητούμε την ενιαία και απαρέγκλιτη έκφραση στο δημόσιο λόγο. Τα δημοκρατικά θεμέλια της ΟΚΔΕ ταρακουνήθηκαν για τα καλά, την ίδια στιγμή που στις δημόσιες πρωτοβουλίες και τοποθετήσεις μας ανεμίζαμε τα λάβαρα της δημοκρατίας παντού και με κάθε κόστος, στα κινήματα και τα πολιτικά μέτωπα.
Έτερο μελανό σημείο στη λειτουργία και τις επιλογές της Κ.Ε., ήταν η αντιμετώπιση που είχε η σεξιστική-ρατσιστική επίθεση προς την σ/φισσα Α.Μ.. Η λογική των ίσων αποστάσεων επικράτησε σε πρώτο χρόνο, η ανάμιξη πολιτικού και κοινωνικού συμπλήρωσε την ιστορία, ενώ τα υπονοούμενα και η σπέκουλα έδεσαν το γλυκό. Με ευθύνη της πλειοψηφίας της Κ.Ε., το κλίμα δυσπιστίας και φαγωμάρας διαχύθηκε στους κόλπους ολόκληρης της οργάνωσης. Η οργάνωση στο σύνολό της και η πλειοψηφία της Κ.Ε. ακόμη περισσότερο, δεν κατάφερε να λειτουργήσει με πυξίδα το πλαίσιο αρχών και αξιών που έχει προσφέρει δεκαετίες τώρα το Ρεύμα της 4Ης Διεθνούς. Η κατοπινή διορθωτική απόφαση της Κ.Ε. βοήθησε στο να αναστραφεί αυτό το νοσηρό κλίμα αλλά αν είχε ληφθεί η σωστή απόφαση από την πρώτη στιγμή θα είχαμε αποφύγει μια κρίση που δεν χρειαζόμασταν.
Το Οργανωτικό Γραφείο δε λειτούργησε σε προωθητική κατεύθυνση και καλύτερα είναι να καταργηθεί. Ο ρόλος του στην οργάνωση της δουλειάς δημιουργεί διάχυση ευθυνών και σύγκρουση αρμοδιοτήτων με το Πολιτικό Γραφείο. Adhoc οργανωτικά σχήματα μπορούν να λειτουργήσουν για συγκεκριμένα θέματα ή το υπαρκτό δίκτυο των υπευθύνων πυρήνα για τα σταθερά οργανωτικά καθήκοντα. Η οργάνωση έχει Όργανα, δε χρειάζεται περισσότερα για να ξεπεράσει την κρίση της. Η παραγωγή οργάνων όταν ο αριθμός των ενεργών μελών είναι περιορισμένος αυξάνει τα τυπικά καθήκοντά τους και εξαντλεί τον πολιτικό τους χρόνο.
Όταν λέμε ότι η οργάνωση έχει όργανα, αυτό σημαίνει ότι το Πολιτικό Γραφείο δεν μπορεί να υποκαθιστά άλλα όργανα που είναι υπόλογα στην Κ.Ε. Στην αντιπαράθεση που ξέσπασε στην ολομέλεια γύρω από το αν κόπηκε ή όχι αντιπαραθετικό κείμενο προς την πλειοψηφούσα γραμμή της οργάνωσης στο ζήτημα της Ουκρανίας, το μόνο που αποδείχθηκε με σιγουριά είναι ότι το Πολιτικό Γραφείο, πρωτοφανώς στην ιστορία της οργάνωσης, υποκατέστησε τη Συντακτική Επιτροπή του Σπάρτακου, ένα όργανο που είναι ανεξάρτητο, πολιτικά υπόλογο μόνο στην Κεντρική Επιτροπή.
Η λίστα επικοινωνίας των μελών της οργάνωσης, έχει αναβαθμίσει το επίπεδο ενημέρωσης, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις γίνεται χρήση της με λάθος τρόπο. Δεν μπορεί να είναι υποκατάστατο της πολιτικής συζήτησης δια ζώσης. Μια αντιπαράθεση στο διαδικτύο απαιτεί εκπλήρωση κάποιων όρων, ένα αυστηρό «moderation» που να εξασφαλίζει ισοτιμία και συντροφικότητα. Από την άλλη, δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις δομές της οργάνωσης στην κινητοποίηση των μελών. Η αναζήτηση διαθεσιμοτήτων για πορείες ή άλλες δραστηριότητες διαχέεται στους κόλπους της λίστας, υποκαθιστώντας τις λειτουργίες του Π.Γ., της Κ.Ε. των γραμματέων και των Πυρήνων. Είναι φορές που κανείς νομίζει πως είμαστε ένα φόρουμ κοινού προβληματισμού, χωρίς οργανωμένες δομές. Θα πρέπει με ευθύνη των Οργάνων να μετριαστεί η χρήση της λίστας και να χρησιμοποιηθεί για τις λειτουργίες που της αντιστοιχούν
Φράξιες παρέμβασης:
Φοιτητική Ομάδα
Η απουσία απολογισμού –σε πρώτο τουλάχιστον επίπεδο- για τη λειτουργία της Φοιτητικής Ομάδας (Φ.Ο.), προνομιακού πεδίου στράτευσης νέων μελών την τελευταία 15ετία, φανερώνει τη δυσκολία αναπαραγωγής για την Οργάνωσηστο φοιτητικό κίνημα. Το ιδιαίτερα δυσμενές περιβάλλον για την ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος προκύπτει, στην εποχή της παρατεταμένης κρίσης, από μια σειρά αρνητικούς αντικειμενικούς παράγοντες.Προχώρημα απορρύθμισης Δημόσιου Πανεπιστημίου, βάθεμα εντατικοποίησης, γιγάντωση ανεργίας-επισφάλειας-μετανάστευσης της Νεολαίας είναι από τους κυριότερους. Το μάλλον υπεραισιόδοξο πλάνο που έμπαινε από το Οργανωτικό στην προηγούμενη συνδιάσκεψη δε βοήθησε στο να αντιμετωπίσουμε κατάματα το πρόβλημα αναπαραγωγής της Φ.Ο. και κατ’ επέκταση της ΟΚΔΕ. Στην πορεία μετεξέλιξης των σχημάτων της ΕΑΑΚ, δεν έχουμε καταφέρει να επαναδιατυπώσουμε ένα ελκυστικό ιδεολογικοπολιτικό πλαίσιο οργάνωσης και δράσης. Στον «μετωπισμό» απαντάμε με «αντιμετωπισμό», δίχως να εγκύπτουμε στα χαρακτηριστικά μιας νέας πραγματικότητας στα πανεπιστήμια και στα καθήκοντα που απορρέουν από αυτά. Η Φ.Ο. θα πρέπει με όσες δυνάμεις της απομένουν, να οργανώσει τη δράση της ποντάροντας στη διάδοση των πολυδιάστατων αναφορών που κουβαλά το Ρεύμα μας, μέσα και έξω από τα κανάλια του σημερινού φοιτητικού συνδικαλισμού.
Εργατική Ομάδα
Η προσπάθεια συγκρότησης και λειτουργίας Εργατικής Ομάδας (Ε.Ο.) δεν προβλεπόταν ρητά από την προηγούμενη Συνδιάσκεψη. Αυτό που προκρινόταν ήταν η καταρχήν συγκρότηση ομάδων παρέμβασης ανά εργασιακό/επαγγελματικό τομέα (δημόσιο, ΟΤΑ, εκπαιδευτικοί, μηχανικοί, βιβλιοϋπάλληλοι, γιατροί, οικοδόμοι κτλ). Σήμερα, το καθήκον συλλογικοποίησης της δράσης μας σε επιμέρους χώρους παραμένει πρωταρχικό/επιτακτικό. Η έναρξη λειτουργίας της Ε.Ο. θα πρέπει να βασιστεί στα συλλογικά δεδομένα δράσης ανά εργατικό χώρο, να αφουγκραστεί και να συνδυάσει τα διαφορετικά επίπεδα αναπαραστάσεων.
Γυναικεία Ομάδα
Η γυναικεία ομάδα δεν κατάφερε να λειτουργήσει από την προηγούμενη συνδιάσκεψη. Οι λόγοι σχετίζονται με την ιδιαίτερη περίοδο που διανύουμε μετά από τις πρόσφατες αλλαγές στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Από την μία πλευρά, ορισμένεςαγωνίστριες, παραδοσιακές σύμμαχοί αφομοιώθηκαν στο projectτης κυβέρνησης της Αριστεράς με τα εκφυλιστικά χαρακτηριστικά κυβερνητισμού του, ενώ από την άλλη πλευρά οι συντρόφισσες της ΑΡΑΝ που είχαν παίξει σημαντικό ρόλο στη δημιουργία και τη λειτουργίατης ομάδας γυναικών της ΑΝΤΑΡΣΥΑαποχώρησαν για να αφομοιωθούν στοαριστεροπατριωτικό χώρο της ΛΑΕ. Ως εκ τούτου, οι σχέσεις που είχαν δημιουργηθεί σε κινηματικό επίπεδοκλονίστηκαν σοβαρά χωρίς να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε καινούριες κινηματικές επαφές με συλλογικότητες και ομάδες που ασχολούνται με ζητήματα γυναικείας χειραφέτησης και δρουν στο χώρο του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Ο ομάδα ενεργοποιήθηκε ευτυχώς στην περίπτωση της πρόσφατης καταγγελίας για σεξιστική επίθεση κάτι που δείχνει κατά πρώτο αυξημένα ακόμα αντανακλαστικά καθώς και ότι οι παρακαταθήκες μιας προηγούμενης δουλειάς δεν πήγαν χαμένες. Ταυτόχρονα όμως η ίδια η ύπαρξη τέτοιων γεγονότων αλλά και η αρχή των ίσων αποστάσεων που αρχικά τηρήθηκε από την Κ.Ε.φανερώνουν την ανάγκη για περαιτέρω πολιτικοποίηση και εντός της οργάνωσης και αρκετή θεωρητική και κινηματική δουλειά που μένει να γίνει σε μία χώραόπου η πατριαρχία καλά κρατεί και τα ιδιαίτερα προβλήματα των γυναικών πολλαπλασιάζονται από την καπιταλιστική βαρβαρότητα στους χώρους δουλειάς αλλά και στην ιδιωτική ζωή.
Η επαναλειτουργία της γυναικείας σε μόνιμη και συστηματική βάση πρέπει να είναι προτεραιότητά μας. Πάνω σ’ αυτή τη λειτουργία πρέπει να στηριχθεί η παρέμβασή μας στο γυναικείο κίνημα και ειδικότερα η προσπάθεια για επενενεργοποίηση και της γυναικείας ομάδας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η ενίσχυση της γυναικείας διάστασης των πολιτικο-μετωπικών μας συμμαχιών πρέπει να συνδυάζεται διαλεκτικά με την ενίσχυση των αυτόνομων δομών του γυναικείου κινήματος. Σ’ αυτή την κατεύθυνση η στήριξη της σημαντικής δουλειάς που έχει γίνει στο «Φύλο Συκής» από τη γυναικεία ομάδα και την οργάνωση ως σύνολο είναι απαραίτητη.
6. Αντιρατσιστικό κίνημα
Η Οργάνωση, με τις ανάγκες των προσφύγων και μεταναστών στο ζενίθ, επιδεικνύει μειωμένα αντανακλαστικά δραστηριότητας σε σχέση με προηγούμενες χρονιές. Δεν έχουμε φτάσει σε καμία περίπτωση τα επίπεδα δραστηριοποίησης σε παλιότερους αγώνες (πχ απεργία πείνας των 300), ενώ παράλληλα, τμήματα δουλειάς που πραγματοποιούσαμε μέσω του Δικτύου Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων κα Μεταναστών (αντιρατσιστικές παρεμβάσεις, στήσιμο αντιρατσιστικού φεστιβάλ), δεν έχουν αναπληρωθεί από νέες δραστηριότητες. Η συμμετοχή στην Πρωτοβουλία (ΣΥΠΡΟΜΕ – Συντονισμός για το Προσφυγικό – Μεταναστευτικό) που δημιουργήθηκε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, λειτούργησε κατά κάποιο τρόπο ως εφησυχασμός. Το ξεπέρασμα σε ιδεολογικό και πραχτικό επίπεδο των ανεπαρκειών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και παράλληλα ο συγχρωτισμός/συμμετοχή σε πιο ζωντανά τμήματα (πχ Καταλήψεις στέγης) του κινήματος αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες και Μετανάστες θα βοηθήσουν στην αναβάθμιση της παρέμβασής μας. Είναι σημαντικό να ανοίξει μέσα στην οργάνωση μια ουσιαστική συζήτηση και «παραγωγή γραμμής» για το πώς πηγαίνουμεστο προσφυγικό μεταναστευτικό λαμβάνοντας υπόψη την πολυπλοκότητα του. Π.χ. Πώς αντιμετωπίζουμε τις κρατικές δομές «φιλοξενίας»; Με ποιους τρόπους, για παράδειγμα, μπορούμε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη έτσι ώστε να μη βάζουμε πλάτη στα σχέδια της κυβέρνησης και να εξασφαλίζουμε ότι οι στοιχειώδεις ανάγκες των προσφύγων μπορούν να καλύπτονται; Πώς συμμετέχουμε στις αυτοοργανωμένες δομές και καταλήψεις και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να τις ενισχύσουμε; Μέσα στις καταιγιστικές εξελίξεις που είχαμε σε αυτόν τον τομέα, είναι ανάγκη, ένα πρώτο βήμα, να εξασφαλιστεί και η οριζόντια επικοινωνία ανάμεσα σε συντρόφους και συντρόφισσες παρεμβαίνουν στο κίνημα αλληλεγγύης σε διάφορα μέρη της Ελλάδας.
7. Ανάγκη για μια νέα πορεία
Η ΟΚΔΕ δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι. Ούτε μπορεί να ξεπεράσει την κρίση της με μέτρα οργανωτικού και διοικητικού χαρακτήρα. Η οργάνωση χρειάζεται μια σοβαρή συζήτηση αυτοπροσδιορισμού της και χάραξης της πορείας της, όπου οι φορείς της αντίθετης άποψης δεν θα αντιμετωπίζονται σαν εχθροί και η προσπάθεια θα είναι να υπάρξει σύγκλιση των διαφορετικών απόψεων. Η συζήτηση αυτή όμως όχι μόνο δεν πρέπει να οδηγήσει σε εσωστρέφεια αλλά αντίθετα θα πρέπει να συνδυαστεί με την επέκταση της συντονισμένης επέμβασης μας και σε άλλους χώρους (π.χ. προσφυγικό κλπ) και με την προσπάθεια αυτόνομης επικοινωνίας και συνεργασίας μας και με άλλες πολιτικές δυνάμεις πέραν της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπου βεβαίως η παρουσία μας πρέπει να συνεχίσει.Πρέπει να καταβληθεί κάθε προσπάθεια ενεργοποίησης των συντρόφων που έχουν αδρανοποιηθεί και να προωθηθεί η συνεργασία και, αν γίνεται, η επαναπροσέγγιση με τους συντρόφους μας που πρόσφατα αποχώρησαν παρέχοντας σε όλους εγγυήσεις για τη δημοκρατική λειτουργία, το σεβασμό και τη λήψη σοβαρά υπόψη των διαφορετικών απόψεων και την εξάντληση κάθε προσπάθειας σύνθεσης στη λήψη των αποφάσεων.
Σε ότι αφορά τις σχέσεις μας με τη Διεθνή είναι αναγκαίαη αποκατάσταση ενός κλίματος εμπιστοσύνης με την ηγεσία της, χωρίς να αποσιωπώνται ή να καλύπτονται οι διαφορές μας με τους πολιτικούς της προσανατολισμούς. Οι οποιεσδήποτε δραστηριότητες διεθνών τάσεων και φραξιών μπορούν να γίνονται από εκείνους που επιλέγουν να ενταχθούν σε αυτές, τα τμήματα οφείλουν να τους διευκολύνουν στη διάδοση των θέσεων και προβληματισμών τους αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να εντάσσονται σαν τέτοια σε αυτές ή να υποκαθιστούν τη λειτουργία και τις δραστηριότητες τους.Θα πρέπει να προσπαθήσουμε να φέρουμε την οργάνωση όσο γίνεται πλησιέστερα στην εσωτερική ζωή της Διεθνούς στέλνοντας, όσο γίνεται τακτικότερα, συντρόφους στις συνεδριάσεις των οργάνων της, δημοσιεύοντας τις θέσεις της, στέλνοντας άρθρα για την εδώ κατάσταση στον τύπο της, ενημερώνοντας έγκαιρα για τις συνεδριάσεις των οργάνων της με γραπτές εκθέσεις,προσκαλώντας εκπροσώπους της σε εκδηλώσεις μας και στέλνοντας όσο μεγαλύτερο γίνεται αριθμό νέων συντρόφων στο καλοκαιρινό της κάμπινγκ νέων.
20/06/2016
