Παγκόσμια Συνέδρια
Βιβλιοθήκη
(Μια απάντηση στην εναλλακτική εισήγηση των 4 για το οργανωτικό)
Αναστασία Βεργάκη, Χάρης Μερτής, Βέρα Ρόρου, Μάνος Σκούφογλου
Το κείμενο των 4 συντρόφων και συντροφισσών, το οποίο κατατίθεται ως αντιπρόταση στο οργανωτικό κείμενο των σ. ΔΧ και ΠΚ, συμπληρώνει και από πολλές απόψεις διευκρινίζει πολιτικά την κατεύθυνση του επίσης εναλλακτικού πολιτικού κειμένου των 4. Όπως είχε συζητηθεί στην ΚΕ, οι σ. ΔΧ και ΠΚ επέλεξαν ένα λιτό κείμενο, που να αποφεύγει την πόλωση σε μια περίοδο κατά την οποία εμφανίστηκαν δυσαρέσκειες και προστριβές. Αντιθέτως, το οργανωτικό των 4 επιχειρεί ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών, που φτάνει πολύ πίσω στο χρόνο. Χαρακτηρίζεται από εμπάθεια και, ταυτόχρονα, από μια σοβαρή απόσταση από τα πραγματικά γεγονότα και τις δράσεις της οργάνωσης. Περιέχει βαριές καταγγελίες, συχνά ηθελημένα αόριστες και βασισμένες σε ανακρίβειες. Ακόμα και οι πιο απλές του προτάσεις, που θα μπορούσαν να υιοθετηθούν σε ένα κοινό κείμενο, διατυπώνονται πάντα στο πλαίσιο μιας αφήγησης σύμφωνα με την οποία κάποιος φταίει. Διαρθρώνεται γύρω από ένα πολύ απλοϊκό σχήμα νοσταλγίας: η οργάνωση λειτουργούσε με βάση τις υγιείς παραδόσεις, τις δικές της και του Ρεύματος (που με Ρ κεφαλαίο παίρνει σχεδόν μεταφυσική διάσταση), μέχρι που μια ηγετική ομάδα (όχι όλη η ηγεσία, γιατί αυτό θα περιελάμβανε και έναν εκ των 4) την άλωσε φέρνοντας τον εμπειρισμό, το σεκταρισμό, αλλά και την αντιδημοκρατική λειτουργία. Δυστυχώς, αυτή η ιστορία παραείναι καλή για να είναι αληθινή.
Το κείμενο των 4 είναι σαφές ότι συμπληρώνει και επεξηγεί την ουσία του πολιτικού κειμένου των 4 (παρότι οι συγγραφείς είναι μόνο κατά το ήμισυ οι ίδιοι), προτείνοντας αφενός την επαναπροσέγγιση με την ηγεσία της 4ης Διεθνούς, αφετέρου την εγκατάλειψη του σχεδίου της οικοδόμησης της αριστερής πτέρυγας της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στο όνομα του αντι-σεκταρισμού. Προτείνει, δηλαδή, αν και εντελώς αόριστα, έναν πολύ διαφορετικό προσανατολισμό από αυτόν που έχει επιλέξει τα τελευταία χρόνια στην οργάνωση. Αυτό οι 4 έχουν, φυσικά, κάθε δικαίωμα να το κάνουν, και αυτό θα συζητήσουμε πολιτικά στη συνδιάσκεψη. Η αναφορά, όμως, στις υποτιθέμενες παραβιάσεις της φυσιογνωμίας και των αρχών, των οποίων οι 4 αυτοπροβάλλονται ως θεματοφύλακες, απαιτεί μια απάντηση. Μπορεί η απάντηση αυτή να είναι λίγο άχαρη, καθώς οι νεότεροι σύντροφοι και συντρόφισσες θα αναγκαστούν να διαβάσουν και για γεγονότα που συνέβησαν πολύ καιρό πριν, ωστόσο αυτό δεν ήταν δική μας επιλογή, αλλά συνέπεια της καταγγελτικής λογικής των 4.
Η 4η Διεθνής και το τμήμα
Το οργανωτικό των 4 φαίνεται πως αναγνωρίζει την κρίση της 4ης Διεθνούς και, ευτυχώς, αποδίδει λίγες ευθύνες για αυτήν στο τμήμα. Αντιθέτως, όμως, στο τμήμα και την ηγεσία του αποδίδεται πρακτικά όλη η ευθύνη για τις κακές σχέσεις με τη Διεθνή. Οι 4 προβαίνουν στον εξωφρενικό ισχυρισμό ότι η “σημερινή μας ηγεσία στην ΟΚΔΕ” με τον τασιακό της αγώνα “έχει καλλιεργήσει ένα κλίμα εχθρότητας με την πλειοψηφούσα τάση” της Διεθνούς! Απόγειο αυτής της κατάστασης θεωρούν το εθνικό κάμπινγκ, στο οποίο οι 4 αναφέρονται ελαφρά τη καρδία παρότι κανείς τους δεν ήταν παρών ή παρούσα, και όπου δεν “εξασφαλίστηκε” η παρουσία της ηγεσίας της 4ης ή έστω της πλειοψηφικής άποψης. Φυσικά, ο μόνος τρόπος να εξασφαλιστεί η παρουσία αυτή ήταν να οργανώσουμε κάποια διεθνή επιχείρηση απαγωγής, γιατί τόσο η ηγεσία της 4ης, όσο και όλη η λίστα του θερινού κάμπινγκ της 4ης είχαν επανειλημμένα δεχτεί την πρόσκλησή μας, την οποία αγνόησαν.
Αλλά αυτό δεν έχει σημασία για τους 4, όπως δεν έχουν σημασία και τόσα πολλά: τα δημόσια κείμενα μέλους του ΠΓ της Διεθνούς, στα οποία η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος κατηγορήθηκε για “ιστορική προδοσία”· οι ύβρεις του αρχισυντάκτη (μοναδικού συντάκτη, για την ακρίβεια) του ινπρεκόρ από το βήμα της Διεθνούς Επιτροπής προς τα μέλη του ελληνικού τμήματος, τα οποία αποκάλεσε “αντεπαναστάτες”· η απροκάλυπτη εχθρότητα της ηγεσίας στα διεθνή κάμπινγκ προς τη νεολαία του ελληνικού τμήματος, η οποία τραβάει κάθε φορά τον παθών της τον τάραχο· η συστηματική παράκαμψη του τμήματος από τα στελέχη της ηγεσίας της Διεθνούς, που παρήλαυναν στις εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς καν να μας ενημερώνουν για την παρουσία τους στη χώρα· οι επανειλημμένες ανακοινώσεις για την Ελλάδα που αγνοούν επιδεικτικά τις θέσεις του τμήματος κλπ. Μετά από όλα αυτά, είναι η δική μας “φραξιονιστική εχθρότητα” που μας απομόνωσε από την ηγεσία της Διεθνούς!
Οι 4 ισχυρίζονται ότι δεν συντρέχει σήμερα σοβαρότερος λόγος από ότι τη δεκαετία του 1990 ή του 2000 για να είμαστε σε σύγκρουση με την ηγεσία της 4ης, γιατί και τότε είχαμε διαφωνίες αφενός με τη στήριξη της κυβέρνησης Λούλα στη Βραζιλία, αφετέρου σχετικά με την ανασύνθεση στην Ελλάδα. Δεν αμφιβάλλουμε ότι οι τεράστιες αντιφάσεις της ηγεσίας και της πολιτικής κατεύθυνσης που είχε πάρει η 4η Διεθνής ήταν ήδη εμφανείς εκείνη την περίοδο. Παρόλα αυτά, η κατάσταση έχει προχωρήσει πολύ από τότε, με μια παγκόσμια κρίση να έχει μεσολαβήσει, άλλωστε.
Όταν το τμήμα συμμετείχε στην κυβέρνηση Λούλα ήταν μια ντροπιαστική στιγμή. Παρόλα αυτά, δέχτηκε κριτική και σε κάποια στιγμή διασπάστηκε, με εκείνο το κομμάτι που έμεινε στο κυβερνητικό κόμμα να απομακρύνεται τελικά από τη Διεθνή. Αντιθέτως, το ιταλικό τμήμα δεν δέχτηκε καμία κριτική από την ηγεσία της 4ης για τη μετέπειτα στήριξη στην αστική κυβέρνηση Πρόντι, στήριξη η οποία αποσύρθηκε μόνο έπειτα από δεκάδες ψηφοφορίες υπέρ κυβερνητικών μέτρων. Σήμερα, το πορτογαλικό τμήμα στηρίζει την κυβέρνηση του Σοσιαλιστικού Κόμματος, που πρώτο έφερε στη χώρα τα μνημόνια. Η πλειοψηφία του τμήματος της Σρι Λάνκα στηρίζει την αστική κυβέρνηση της χώρας. Το ισπανικό τμήμα είναι οργανικό κομμάτι του Ποδέμος, που παραλίγο να στηρίξει επίσης κυβέρνηση σοσιαλιστών, πράγμα που καθόλου δεν αποκλείεται να κάνει στο μέλλον. Ο Δήμαρχος του Κάδιξ, μέλος του τμήματος, υπερψήφισε την κατασκευή πολεμικών πλοίων για λογαριασμό της Σαουδικής Αραβίας, του σκοτεινότερου καπιταλιστικού κράτους της Μέσης Ανατολής, και παραχώρησε την πόλη για ασκήσεις του ΝΑΤΟ. Το δανέζικο τμήμα υπερψήφισε δύο σοσιαλδημοκρατικούς κρατικούς προϋπολογισμούς που περιελάμβαναν πολεμικές δαπάνες και ανέχτηκε την υπερψήφιση που προσέφερε η Κοκκινοπράσινη συμμαχία στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη. Όλα αυτά δεν τα αρνείται η σημερινή ηγεσία της 4ης, αντιθέτως τα δικαιολογεί και τα θεωρεί νόμιμες τοποθετήσεις στο πλαίσιο της Διεθνούς.
Ας πάμε όμως και σε όσα αφορούν την Ελλάδα. Τη δεκαετία του 1990 και του 2000, η Διεθνής ευνοούσε πράγματι μια ανασύνθεση γύρω από το Συνασπισμό, ένα τότε μικρό, και καραμπινάτα ρεφορμιστικό, κόμμα. Αυτό ήταν σοβαρό λάθος. Όμως, τα τελευταία χρόνια έχουμε προβλήματα τελείως διαφορετικών διαστάσεων: ένα από τα πιο γνωστά διεθνώς στελέχη της 4ης υπερηφανεύεται ότι συνέταξε το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, με το οποίο αυτός κέρδισε τις εκλογές. Ένα άλλο εμφανιζόταν σταθερά στις οθόνες μας στη Βουλή, δίπλα στην Κωνσταντοπούλου. Το 2012 και το 2015, το Γραφείο της Διεθνούς στήριξε ανοιχτά το ΣΥΡΙΖΑ και την προοπτική μιας δικής του κυβέρνησης. Την επόμενη του δημοψηφίσματος, και ενώ είχαμε ήδη προειδοποιήσει σε κάθε τόνο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπογράψει μνημόνιο, το ΠΓ της 4ης καλούσε ευθέως την ελληνική και τις διεθνείς εργατικές τάξεις να σταθούν στο πλευρό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Σε λίγες μέρες, μόλις αυτή η λογική γελοιοποιήθηκε, το γραφείο της 4ης, σαν να μην έτρεχε τίποτα, κάλεσε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να συμπράξει με τη Λαϊκή Ενότητα.
Είναι αλήθεια λοιπόν ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει, που να δικαιολογεί τον “τασιακό διεθνισμό” μας;
Η παραμονή μας στην 4η είναι “δικαιολογήσιμη” ακριβώς γιατί υπάρχουν μέσα της δυνάμεις με προσανατολισμό εντελώς διαφορετικό από αυτόν που προωθεί η ηγεσία και αρκετά τμήματα. Γιατί υπάρχουν προγραμματικές και αγωνιστικές παρακαταθήκες πολύ σημαντικές για την επαναστατική στρατηγική. Όμως αυτές οι δυνάμεις και αυτές οι παρακαταθήκες μπορούν να σωθούν μόνο αν η αριστερή πτέρυγα της Διεθνούς πράγματι συντονιστεί. Δεν υπάρχει καμία ντροπή στο να το λέμε αυτό. Συζητήθηκε, μάλιστα, ανοιχτά σε ολομέλεια στις αρχές του 2014 και συγκέντρωσε, ως προσανατολισμός, την αποδοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας των παρόντων μελών της οργάνωσης.
Για αυτή την ολομέλεια οι 4 έχουν να πουν ότι “έδειξε μια τάση ανησυχητική, την τάση της αποφυγής αντιμετώπισης των προβλημάτων κατάματα, μια τάση στρουθοκαμηλισμού”. Κανείς δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς σημαίνει αυτό, όπως συμβαίνει και με πολλές άλλες από τις καταγγελίες στο κείμενο. Πάντως εύλογα συμπεραίνει κανείς ότι είναι κάτι που καταλογίζεται στην “ηγεσία” ή στην “πλειοψηφία”. Βρισκόμαστε εδώ μπροστά σε μια αντιστροφή της πραγματικότητας. Η ολομέλεια αυτή ήταν μια δημοκρατική διαδικασία για να τοποθετηθούμε στο φλέγον θέμα της Διεθνούς. Αν υπάρχει κάτι το σκανδαλώδες, είναι το βέτο που εντελώς αυθαίρετα και αντιδημοκρατικά μπήκε στην πράξη από όσους διαφωνούσαν. Ο σ. ΤΑ επικαλέστηκε τότε καταστατικό κώλυμα στο να πάρει η οργάνωση ως τέτοια θέση στις διαδικασίες της Διεθνούς, πράγμα που δεν προκύπτει ούτε από το καταστατικό της οργάνωσης, ούτε από αυτό της Διεθνούς. Παρόλα αυτά, για χάρη της ενότητας, η πλειοψηφία τότε δέχτηκε να γίνει μια αναδιατύπωση η οποία θα διευκρίνιζε το αυτονόητο, ότι παρότι υπάρχει μια πλειοψηφική άποψη στο τμήμα, τα μειοψηφούντα μέλη του στη Διεθνή τοποθετούνται σύμφωνα με τις δικές τους απόψεις. Ένας από τους σημερινούς 4 ήταν που ανέλαβε τη “μικρή” αυτή αναδιατύπωση, την οποία δεν έφερε ποτέ τους επόμενους μήνες στην ΚΕ. Όταν του το θυμίσαμε τις παραμονές της συνδιάσκεψης του 2014, ο σύντροφος παρουσίασε ένα κείμενο αλλοιωμένο σε καίρια σημεία, το οποίο άλλαζε ουσιαστικά το σκεπτικό της απόφασης και την αναιρούσε. Υπό αυτές τις συνθήκες, η απόφαση δεν δημοσιοποιήθηκε ποτέ. Αυτοί που έβαλαν στην πράξη το βέτο είναι θράσος να ζητούν ευθύνες από την πλειοψηφία της ολομέλειας ή από οποιαδήποτε ηγεσία. Τα κείμενα, για όποιον θέλει να τα δει και να τα συγκρίνει, υπάρχουν.
Η επιείκεια που δείχνουν οι 4 στην ηγεσία της 4ης Διεθνούς, την κρίση της οποίας τείνουν να δικαιολογούν με περίτεχνα κοινωνιολογικά επιχειρήματα, εξαντλείται τελείως στο σημείο που αναφέρεται το τουρκικό SDH, μια οργάνωση αξιόλογου μεγέθους, η οποία ήταν από εκείνες που ενδιαφέρθηκαν για τις θέσεις της οργάνωσης όταν όλη η διεθνής αριστερά υμνούσε το ΣΥΡΙΖΑ. Η επίθεση που επιφυλάσσει το κείμενο των 4 στην τουρκική οργάνωση είναι αναπάντεχη, δυσανάλογη και εξηγήσιμη μόνο με όρους εμπάθειας. Το SDH δεν έχει διαμορφώσει τη θέση της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος για το τουρκικό και κουρδικό ζήτημα, ούτε έχει κάποια ιδιαιτέρως “προνομιακή σχέση” μαζί της, έχει μπει ωστόσο σε μια συντροφική συζήτηση με την οργάνωση, την οποία οι 4 προφανώς αγνοούν, κρίνοντας μόνο από μια εκδήλωση που με εντελώς κακοπροαίρετη διάθεση έτυχε να παρακολουθήσει κάποιος εξ αυτών. Το SDH μπορεί να έχει δίκιο ή άδικο στην πολιτική του, πάντως προς το παρόν δεν έχει υποστηρίξει ούτε αστικές κυβερνήσεις ούτε πολεμικούς εξοπλισμούς. Σημειωτέον ότι η γνώμη του εκπροσώπου του τουρκικού τμήματος της 4ης στη Διεθνή Επιτροπή ζητήθηκε, και ο σύντροφος διατύπωσε πολύ θετική γνώμη για το SDH.
Στις τροποποιήσεις των 2 (ΤΑ και ΓΦ) πάνω στο ίδιο κείμενο, η ίδια μισαλλοδοξία προς τις διεθνιστικές οργανώσεις που δεν ανήκουν στην 4η παίρνει τη μορφή της ανακήρυξης των “μορενικών” σε “εχθρούς” (ανάλογη είναι και η αντιμετώπιση προς τους “λαμπερτιστές εισοδιστές”). Πόσο σύμφωνο είναι, αλήθεια, με τις αρχές και τις παραδόσεις μας να ανακηρύσσουμε τη διαφωνία σε εχθρό; Δεν ξέρουμε. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι πέρσι το “εχθρικό” αργεντίνικο PTS έστειλε άμεσα μια μεγάλη λίστα υπογραφών, με όλους τους βουλευτές και τα αναγνωρίσιμα στελέχη του, για τους 2 διωκόμενους της οργάνωσης, ενώ ο ευρωβουλευτής του ισπανικού τμήματος και τα μέλη του “φιλικού” ΠΓ της 4ης, με ελάχιστες μεμονωμένες εξαιρέσεις, δεν υπέγραψαν γιατί διαφωνούσαν με το πολιτικό πλαίσιο της καμπάνιας μας.
Ας σημειώσουμε ακόμα, μια που μιλήσαμε για το τουρκικό και κουρδικό ζήτημα, ότι η οργάνωση έχει πρωταγωνιστήσει στο, μικρό δυστυχώς, κίνημα της αλληλεγγύης. Ο σ. ΑΤ παίζει κεντρικό ρόλο στην ελληνική επιτροπή του Μπλοκ της Ειρήνης και βρέθηκε, μαζί και με άλλους συντρόφους, σε όλες τις συσκέψεις στις οποίες οργανώθηκαν οι διαδηλώσεις προς την τουρκική πρεσβεία. Με όσα προβλήματα συντονισμού έχει, η οργάνωση ήταν εκεί στις κινητοποιήσεις, χωρίς να περιμένει την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αντίθετα εμπλέκοντας δυναμικό της, παρά τη διστακτικότητα της ίδιας.
Στη βιασύνη της κριτικής τους, οι 4 φαίνεται ότι αρκούνται σε ό,τι τυχαία υποπίπτει στην αντίληψή τους. Προτείνουν μια διεθνή καμπάνια στα ελληνοτουρκικά σύνορα. Εδώ δείχνουν ότι έχουν χάσει επεισόδια. Μια τέτοια καμπάνια έγινε το Γενάρη, με πρωτοβουλία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κυρίως του ΣΕΚ και της διεθνούς του τάσης. Η καμπάνια ήταν πραγματικά διεθνής, περιλαμβάνοντας ταυτόχρονες διαδηλώσεις σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, συγκέντρωση στο Καλαί και διήμερο στον Έβρο, με τη συμμετοχή αγωνιστών και αγωνιστριών και από τις 2 πλευρές των συνόρων. Έστω και με μικρή αποστολή, η οργάνωση ήταν εκεί. Η 4η ειδοποιήθηκε για την καμπάνια, χωρίς να δείξει κάποιο ενδιαφέρον, και δεν είναι δική μας ευθύνη το αν προτιμά να κινητοποιείται για τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Με τη χαρακτηριστική τους ευκολία να κάνουν αφορισμούς, οι 4 γράφουν ότι: “η πρακτική μας δραστηριότητα στο χώρο της Διεθνούς περιορίζεται στις ανταλλαγές με τα μέλη” μιας από τις δημόσιες τάσεις του ΝΡΑ (ας εξηγήσουμε στον αναγνώστη ότι πρόκειται προφανώς για το ρεύμα “Αντικαπιταλισμός και Επανάσταση”). Αν ενδιαφέρονταν στοιχειωδώς, όμως, οι 4 θα μπορούσαν να ξέρουν ότι η οργάνωση έχει μιλήσει σε εκδηλώσεις τμημάτων της 4ης από τις ΗΠΑ και τον Καναδά μέχρι την Κίνα και την Ιαπωνία, ότι κείμενά της έχουν μεταφραστεί σε 8 γλώσσες και ότι έχει συναντηθεί με εκπροσώπους των περισσότερων διεθνιστικών ρευμάτων που υπάρχουν διεθνώς. Προφανώς, όμως, αυτό το τελευταίο δεν το βλέπουν με καλό μάτι, γιατί δεν θέλουν η οργάνωση να “διαθέτει κανένα πόδι να πατήσει σε οτιδήποτε εκτός της” 4ης.
Για τη δημοκρατία στο εσωτερικό: η μνήμη ενάντια στη λήθη
Το κείμενο των 4 βρίθει καταγγελιών για δημοκρατία. Κάθε αγωνία για τη δημοκρατία είναι σημαντική, και η διάθεση ελέγχου κάθε ηγεσίας είναι θεμιτή. Η υπερβολή των 4 όμως είναι κραυγαλέα. Τα περιστατικά που επικαλούνται έχουν συζητηθεί και ξανασυζητηθεί, και οι 4 επιλέγουν να αγνοούν τις απαντήσεις. Ας είναι, επειδή κανείς δεν μπορεί να στερήσει το δικαίωμα στην υπερβολή, θα απαντήσουμε άλλη μια φορά. Όμως, το να παρουσιάζονται οι 4 ως θεματοφύλακες της δημοκρατικής κληρονομιάς της οργάνωσης και του “Ρεύματος”, πάει πολύ. Γιατί κι εμείς θυμόμαστε.
Η βασική αιτίαση των 4 αφορά την ολομέλεια που έγινε ενόψει της συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όπου υποτίθεται πως “τα δημοκρατικά θεμέλια της οργάνωσης ταρακουνήθηκαν για τα καλά”, επειδή το κείμενο που ψηφίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία έκλεινε δήθεν “με απαγόρευση της δημόσιας διαφοροποίησης για όσους/ες εκλέγονταν αντιπρόσωποι με την οργάνωση στη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ”. Ας δούμε τι το τόσο σκανδαλώδες έγραφε πραγματικά το κείμενο:
Στη συνδιάσκεψη οι αντιπρόσωποι μας ψηφίζουν ενιαία με βάση την απόφαση της οργάνωσης, όχι κατά συνείδηση. Είναι κρίσιμο να υλοποιούμε τις συλλογικές μας αποφάσεις στις διαδικασίες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Οι εισηγητές του κειμένου εξήγησαν πολύ καλά ότι μιλάμε για την πλατφόρμα που παρουσίασε η οργάνωση μαζί με την Πρωτοβουλία για μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ Αντικαπιταλιστική και Επαναστατική, και όχι για επιμέρους ψηφοφορίες πάνω σε επιμέρους διατυπώσεις και τροποποιήσεις. Είναι παράλογο να ζητά η οργάνωση από όσους εκλεγούν με τη στήριξή της να ψηφίσουν την πλατφόρμα της και όχι μια άλλη πλατφόρμα;
Επίσης, διευκρινίστηκε άπειρες φορές ότι ο καθένας και η καθεμία που διαφωνεί με τις αποφάσεις της οργάνωσης έχει κάθε δικαίωμα να εκφέρει δημόσια τη γνώμη του ή της, αρκεί να διευκρινίζει ότι με αυτό δεν εκπροσωπεί την άποψη της οργάνωσης, πράγμα που στο πρόσφατο παρελθόν μερικές φορές δεν έγινε, δημιουργώντας σύγχυση για τις θέσεις της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος.
Που είναι το αντιδημοκρατικό στο να επιδιώκει η οργάνωση κοινή δράση, αφότου πάρει μια απόφαση υπό πλήρες καθεστώς ελευθερίας; Προφανώς πουθενά, για αυτό άλλωστε και παρόντες στην ολομέλεια εκπρόσωποι των μετέπειτα 4 επιχειρηματολόγησαν πως μια τέτοια αναφορά είναι περιττή, γιατί είναι καταστατικά αυτονόητη. Το γιατί όλο αυτό μετατράπηκε εκ των υστέρων σε σκάνδαλο, μάλλον το ξέρουν καλύτερα οι ίδιοι και οι ίδιες.
Έστω, όμως, ότι κάποιος κάνει δεύτερες σκέψεις για το πώς μπορεί να ερμηνευτεί η παραπάνω πρόταση στην πράξη. Τι έκανε η οργάνωση και η ηγεσία όταν πράγματι προέκυψε ζήτημα με την άρνηση κάποιων συντρόφων να υπερψηφίσουν την πλατφόρμα της ΠΑΑΕ; Πήρε ή πρότεινε κάποιο διοικητικό μέτρο; Κανένα απολύτως. Τους στέρησε το λόγο; Κάθε άλλο: με δεδηλωμένη την άρνησή της να υποστηρίξει την πλατφόρμα, η σ. ΖΜ προτάθηκε από την οργάνωση ως ομιλήτρια στη συνδιάσκεψη, οι εκπρόσωποί μας στο προεδρείο έδωσαν τεράστια μάχη για να μιλήσει, και τελικά χρειάστηκε να αποσυρθεί άλλο μέλος της οργάνωσης για να μιλήσει εκείνη. Παρότι δεν σεβάστηκαν την απόφαση της ολομέλειας και την πολιτική θέση της οργάνωσης, και ούτε καν ήρθαν στην ολομέλεια για να παρουσιάσουν τις απόψεις τους, οι μετέπειτα αποχωρήσαντες σύντροφοι (με την ευκαιρία, δεν είναι λίγο υπερβολικό να μιλάμε εδώ για “οργανωμένη διάσπαση”;) δεν υπέστησαν καμία συνέπεια. Οι ίδιοι, άλλωστε, δεν επικαλέστηκαν ούτε στην επιστολή της αποχώρησης, ούτε στην ιδιωτική τους επικοινωνία με την ηγεσία κάποια αντιδημοκρατική ατασθαλία.
Ταρακουνημένα δημοκρατικά θεμέλια αδυνατούμε να δούμε σε αυτό. Προβληματίζει όμως η εξέγερση των 4 ενάντια σε οποιαδήποτε υπόνοια πειθαρχίας, έστω και αν αυτή μένει στο επίπεδο της πολιτικής παραίνεσης και δεν επιβάλλεται διοικητικά, ενώ οι ατομικές στρατηγικές σε μια οργάνωση δεν φαίνεται να τους απασχολούν καθόλου. Δημοκρατία μόνο με δικαιώματα και χωρίς υποχρεώσεις δεν υπάρχει.
Προβληματίζει επίσης μια εικόνα από λίγο παλιότερα, από την 1η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: η εικόνα ενός από τη σημερινή ομάδα των 4 υπογραφόντων, και τότε μέλους του ΠΓ, να απειλεί ενώπιον των μελών της οργάνωσης με διαγραφή άλλο μέλος του ΠΓ εάν δεν υπερψήφιζε τροποποίηση για το θέμα της σύγκρουσης αναρχικών ομάδων και ΚΚΕ στο Σύνταγμα. Η τροποποίηση αυτή κατέβηκε από μέλος της οργάνωσης κατευθείαν στη συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς αυτό να έχει αποφασιστεί. Ο σύντροφος που τότε απειλούσε με διαγραφή σήμερα βλέπει ταρακουνημένα δημοκρατικά θεμέλια σε μια πολύ πιο ήπια παραίνεση, η οποία αφορά μάλιστα μια πλατφόρμα και όχι μια επιμέρους τροποποίηση. Αυτή η ευαισθησία απλώς δεν πείθει.
Σχετικά με το άρθρο για την Ουκρανία, το οποίο δεν συμπεριελήφθη στο Σπάρτακο του Φθινοπώρου, γιατί ήταν τεράστιο και επιπλέον δημοσιευμένο στο σάιτ της οργάνωσης εδώ και πολλούς μήνες, θα ήταν κουραστικό να επαναλάβουμε όσα έχουν εξηγηθεί τόσες φορές. Θυμίζουμε ότι το τεύχος ήταν ήδη διπλό, διότι το τεύχος του Ιουλίου δεν βγήκε, λόγω του δημοψηφίσματος και της ματαίωσης του αντιρατσιστικού φεστιβάλ. Ορισμένα από τα κείμενα του Ιουλίου, μαζί και αυτό για την Ουκρανία, αναρτήθηκαν τότε στο σάιτ, κατόπιν σαφούς συμφωνίας με τους συντάκτες να παραληφθούν έπειτα από το τεύχος του φθινοπώρου. Το ΠΓ δεν πήρε καμιά αυτόκλητη απόφαση, του ζητήθηκε από τη ΣΕ να πάρει θέση για το μέγεθος και την τιμή του Σπάρτακου, επειδή αυτός δεν είναι οικονομικά αυτοτροφοδοτούμενος, και το έκανε. Από τη στιγμή που υπήρξε διαφωνία, το άρθρο θα μπορούσε να επανέλθει σε επόμενο τεύχος, όμως αυτό δεν επιδιώχθηκε. Η διαρκής επαναφορά του θέματος, σε ένα κλίμα απόλυτης υπερβολής, το μόνο που κάνει είναι να δημιουργεί εντυπώσεις εναντίον των υποτιθέμενων “λογοκριτών” του ΠΓ, αλλά και της ΣΕ. (Ας προσθέσουμε παρενθετικά το εξής ελαφρώς τρελό: μέλος του ΠΓ που υπογράφει την τρίτη πλατφόρμα, ενώ πήρε πρωταγωνιστικά μέρος στις αποφάσεις του ΠΓ και υποστήριζε σταθερά από τότε μέχρι και τον τελευταίο πυρήνα του κέντρου ότι οι καταγγελίες για λογοκρισία “είναι μεγάλη υπερβολή”, στις προσθήκες που υπογράφει σήμερα υιοθετεί τις ίδιες αυτές καταγγελίες!).
Η αναφορά των 4 στο θέμα της καταγγελίας συντρόφισσας για επίθεση εναντίον της με ύβρεις που δηλώνουν ηλικιακό ρατσισμό και σεξισμό δημιουργεί εύλογα ερωτήματα. Ποια πλειοψηφία της ΚΕ ακριβώς καταγγέλλεται ότι δεν πήρε “τη σωστή απόφαση από την πρώτη στιγμή”; Η ψήφος στην ΚΕ έσπασε στα 4, με την κατανομή να μην ακολουθεί κανενός είδους διαίρεση σε πολιτικές συγγένειες ή “φράξιες”. Από ποια σκοπιά γίνεται η κριτική για καθυστέρηση; Από τη σκοπιά του μέλους της ΚΕ που υπογράφει το κείμενο των 4, ο οποίος πρότεινε να μην πάρει απολύτως καμία θέση η ΚΕ, παραπέμποντας το θέμα στην Εξελεγκτική και περιμένοντας το πόρισμά της; Πόσο “από την πρώτη στιγμή” θα ήταν μια τέτοια αντιμετώπιση; Με αυτό δεν θέλουμε να κάνουμε κριτική στους συντρόφους που ψήφισαν αυτή την πρόταση, αλλά να δείξουμε πόσο πιο πολύπλοκη και ακανθώδης ήταν η ιστορία από ό,τι την παρουσιάζουν σήμερα οι 4. (Και πάλι παρενθετικά κάτι πάλι ελαφρώς τρελό: το μέλος του ΠΓ που υπογράφει την τρίτη πλατφόρμα, υιοθετεί την καταγγελία εναντίον της πρώτης απόφασης της ΚΕ, την οποία ο ίδιος διατύπωσε τότε και υποστήριξε και στην επόμενη ΚΕ!)
Και το πιο βασικό: σε ποιους ακριβώς καταλογίζεται ότι “η ανάμιξη πολιτικού και κοινωνικού συμπλήρωσε την ιστορία, ενώ τα υπονοούμενα και η σπέκουλα έδεσαν το γλυκό”; Αν τέτοιες καταγγελίες δεν αναφέρονται σε κανέναν συγκεκριμένα, τότε μας φαίνονται απλώς “υπονοούμενα” και “σπέκουλα”.
Εάν έδειξε κάτι η επεξήγηση ή αναδιατύπωση (ή όπως θέλετε πείτε το) της απόφασης της ΚΕ μετά το αίτημα μελών της βάσης – την οποία αναδιατύπωση πρότεινε ένας από τους υπογράφοντες αυτού εδώ του κειμένου – ήταν ακριβώς καλή επικοινωνία και σεβασμός των απόψεων της βάσης. Αυτό οι 4 δεν θέλουν να το δουν. Με την ίδια επιλεκτικότητα, αδιαφόρησαν για τη στοχοποίηση που δέχτηκαν συγκεκριμένες συντρόφισσες ως μέλη κάποιας απροσδιόριστης “φράξιας”. Ακριβώς επειδή θεωρούμε ότι ο σεξισμός, ο ρατσισμός και οι αντισυντροφικές συμπεριφορές είναι πολύ σημαντικά θέματα για να γίνονται αντικείμενο παραπολιτικής, δεν δίνουμε περαιτέρω έκταση.
Η λογική της αόριστης και εντυπωσιοθηρικής καταγγελίας που διακατέχει το κείμενο των 4 φαίνεται σε όλο της το μεγαλείο στην αιτίαση ότι ο πυρήνας των Νοτίων αντιμετωπίστηκε ως προβληματικός “από μέλη άλλων πυρήνων ή των Οργάνων, λόγω διαφωνιών με την πλειοψηφική γραμμή της οργάνωσης”. Φυσικά κανένα απολύτως στοιχείο δεν προσκομίζουν οι 4 για αυτό, διότι απλούστατα δεν ισχύει. Αντιθέτως, όταν ο πυρήνας, πριν 2 περίπου χρόνια, βρέθηκε σε μια κατάσταση κατά την οποία πρακτικά δεν συνεδρίαζε και δεν είχε γραμματέα, δόθηκε κεντρική βοήθεια για την επανενεργοποίησή του, με την προσθήκη 2 νέων στρατολογιών της οργάνωσης.
Τα μέλη του πυρήνα των Νοτίων, και ιδίως αυτά που το κείμενο φωτογραφίζει ως διαφωνούντες, αντιμετωπίστηκαν από τα όργανα με σεβασμό, και αν υπήρχε κάποια διάκριση ήταν πάντοτε θετική υπέρ τους, ακριβώς στο όνομα του πλουραλισμού. Στο ΠΣΟ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ οι “διαφωνούντες” των Νοτίων προωθήθηκαν σε 2 από τις 5 θέσεις που είχε η οργάνωση. Στην ΚΣΕ, ο σ. ΠΑ είχε αναλάβει κατά το ήμισυ την εκπροσώπησή μας. Στις εκλογές, η οργάνωση φρόντιζε πάντα να παρουσιάζει υποψηφίους από τα Νότια, όπως και να τους δίνει δημόσια το λόγο. Ο σ. ΠΑ, μάλιστα, έγραψε το προηγούμενο πολιτικό κείμενο της συνδιάσκεψης! Όλα αυτά είναι γεγονότα που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν.
Ας δούμε τώρα, γενικότερα, πόσο στέκει το νοσταλγικό αφήγημα των 4. Πώς χειριζόταν τα πράγματα η ηγεσία των παλιών καλών εποχών, για την παρέλευση των οποίων θρηνούν σήμερα οι 4; Με ποια ευαισθησία αντιμετώπιζε τις διαφορετικές απόψεις;
Ας θυμηθούμε το γεγονός ότι, το 2010, νεαρή τότε συντρόφισσα, η οποία υπογράφει το κείμενο που έχετε ανά χείρας, παραπέμφθηκε στην Εξελεγκτική γιατί μίλησε σε δόκιμο μέλος της οργάνωσης για τις απόψεις της τότε μειοψηφίας. Στην Εξελεγκτική δέχτηκε επίπληξη με την αιτιολογία ότι υπονομεύει την οργάνωση. Τη μαύρη αυτή σελίδα δεν την επαναφέραμε κάθε τρις και λίγο, παρόλα αυτά δεν την έχουμε ξεχάσει.
Ας θυμηθούμε πώς χειρίστηκε η πλειοψηφία της τότε ηγεσίας το θέμα της εκπροσώπησής μας στη Διεθνή. Το Φλεβάρη του 2010, η οργάνωση έκανε συνδιάσκεψη για το Παγκόσμιο Συνέδριο της Διεθνούς. Η πλειοψηφία της ηγεσίας υποστήριζε το κείμενο που προτεινόταν από το ΠΓ της Διεθνούς, και στο οποίο βασίστηκε όλη η μετέπειτα πολιτική της 4ης και της πανθομολογούμενης κρίσης της. Η πλειοψηφία της οργάνωσης (μαζί και εμείς), όμως, ψήφισε κατά του κειμένου. Με δεδομένο ότι είχαμε 2 απόψεις, εστάλη στο συνέδριο ένας αντιπρόσωπος από κάθε άποψη: υπέρ και κατά του κειμένου του ΠΓ της Διεθνούς. Σε αυτά προστέθηκε αριστίνδην και με συμβουλευτική ψήφο το μέλος της οργάνωσης στην απερχόμενη Διεθνή Επιτροπή. Στη Διεθνή Επιτροπή που εξελέγη από το Συνέδριο προσφέρθηκαν στο ελληνικό τμήμα 2 έδρες. Εύκολο πρόβλημα με την πρώτη ματιά: ένας από την πλειοψηφική και ένας από τη μειοψηφική άποψη, έτσι δεν είναι;
Όχι! Γιατί οι εκπρόσωποι της πλειοψηφίας της ΚΕ (αλλά μειοψηφίας της οργάνωσης στην Συνδιάσκεψη για το Παγκόσμιο Συνέδριο) είχαν άλλη γνώμη. Κατασκευάζοντας μια εκ των ενόντων πλειοψηφία (ο εκπρόσωπος υπέρ του κειμένου συν ο αριστίνδην εκπρόσωπος, εναντίον του εκπροσώπου κατά του κειμένου – 2 προς 1), επέβαλαν στη Διεθνή Επιτροπή 2 εκπροσώπους της μειοψηφικής στην οργάνωση άποψης, αποκλείοντας την πλειοψηφία. Η πρώτη δικαιολογία ήταν ότι δεν υπάρχει άλλη άποψη, επειδή η πλειοψηφία απλώς ψήφισε κατά. Αυτό βέβαια ήταν γελοίο, γιατί και η μειοψηφία είχε απλώς ψηφίσει υπέρ, χωρίς να έχει γράψει κανένα κείμενο για το σκεπτικό της. Αφού αυτό κατέρρευσε, οι 2 εκπρόσωποι της πλειοψηφίας της τότε ΚΕ είπαν ευθέως ότι δεν θεωρούν τις διαφορετικές απόψεις κριτήριο για την εκπροσώπησή μας στην 4η. Ποιος ήταν ο εκλεγμένος εκπρόσωπος υπέρ του κειμένου, ο οποίος κίνησε όλη αυτή την ιστορία; Ένας από τους 4 υπογράφοντες την αντιπρόταση του οργανωτικού. Ποιος ήταν ο αριστίνδην απερχόμενος; Ένας από τους 2 σ. που υπογράφουν τις προτεινόμενες προσθήκες στο δεύτερο αυτό οργανωτικό, υιοθετώντας όλες τις καταγγελίες για αντιδημοκρατική παρέκκλιση.
Όταν επιστρέψαμε στην Ελλάδα έπρεπε να γίνει ένας τεράστιος χαμός για να αναιρεθεί η απόφαση που επέβαλαν τα 2 μέλη της πλειοψηφίας της ΚΕ στο Συνέδριο και να αντικατασταθεί 1 από τα 2 μέλη στη Διεθνή Επιτροπή από εκπρόσωπο της άλλη άποψης. Η ίδια μάχη έπρεπε να δοθεί για να συμπεριληφθεί σε επόμενο τεύχος του Σπάρτακου η άποψή μας για το Συνέδριο, γιατί το πρώτο τεύχος μονοπωλήθηκε από την άποψη υπέρ του κειμένου του ΠΓ της 4ης. Στη γνωστή σε εμάς ιστορία της οργάνωσης, δεν υπήρξε ποτέ μεγαλύτερη παράκαμψη της άποψης της βάσης από την ηγεσία – την ηγεσία στην οποία τότε πρωταγωνιστούσαν 3 από τους 4 υπογράφοντες του κειμένου των 4, καθώς και οι 2 που υπογράφουν τις τροποποιήσεις.
Ας μην κάνουμε κατάχρηση της υπομονής του αναγνώστη με άλλα παραδείγματα – γιατί υπάρχουν και άλλα. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Δεν θέλουμε να υπερβάλουμε από την πλευρά μας για την αντιδημοκρατικότητα των πιο παλιών ηγεσιών. Παρά τα πολύ άσχημα αυτά περιστατικά, η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος ήταν και είναι μάλλον η πιο δημοκρατική οργάνωση της επαναστατικής αριστεράς. Όμως, είναι βέβαιο ότι σήμερα είναι πιο δημοκρατική από ό,τι ήταν παλιότερα.
Όταν η πλειοψηφία της οργάνωσης άλλαξε, κανένας ρεβανσισμός δεν υπήρξε από τη νέα ηγεσία απέναντι στην παλιά, παρά τις παραπάνω συμπεριφορές που είχαμε υποστεί. Η οργάνωση έγινε μεγάλη προσπάθεια να λειτουργήσει ως σύνολο, χωρίς αναχρονιστικούς διαχωρισμούς με βάση τα “στρατόπεδα” που διαμορφώθηκαν κάποτε. Αυτό φάνηκε να το συμμερίζονται όλοι και όλες, πρώην μειοψηφίες και πρώην πλειοψηφίες. Σήμερα, όμως, οι 4 επαναφέρουν το μίζερο αυτό αναχρονισμό, κάνοντας εντελώς αναπόφευκτη και μια δική μας απάντηση.
Οι “δημοκράτες” της ηγεσίας της 4ης
Οι 4 επιμένουν να παρουσιάζονται ως θεματοφύλακες μιας απροσδιόριστης παράδοσης, του “ήθους” και των “αρχών” του Ρεύματος και της 4ης. Αυτή η αφ’ υψηλού στάση δεν είναι καινούρια. Την αντιμετωπίσαμε ως νέοι και νέες, που φέρναμε τη δαιμονοποιημένη φυσιογνωμία των ΕΑΑΚ, μολύνοντας έτσι την “κουλτούρα 4ης”. Και σήμερα, είναι χαρακτηριστική η υποτιμητική αντιμετώπιση που επιφυλάσσει το κείμενο των 4 στους πρόσφατα στρατολογημένους συντρόφους και συντρόφισσες της οργάνωσης, που υποτίθεται πως δεν μπορούν να γίνουν στελέχη ώστε να αναπληρώσουν τις απώλειες των παλιών. Σαν γονείς που ανησυχούν για το στραβό δρόμο που πήραν τα παιδιά, οι 4 ντρέπονται για τις “φωνασκίες” μας στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την εχθρότητά μας προς την 4η. Ακριβώς αυτό έκαναν πάντα.
Αν είναι, όμως, να εμφανίζονται ως οι επίσημοι εκπρόσωποι του Ρεύματος, θα πρέπει να αναλάβουν και τις ευθύνες που αναλογούν σε αυτό. Πρέπει να μας πουν ποια 4η, ποιο Ρεύμα και ποια δημοκρατική κουλτούρα υπερασπίζονται.
Μια 4η με ένα πρακτικά ισόβιο ΠΓ, τα περισσότερα μέλη του οποίου δεν ανήκουν καν σε εθνικά τμήματα (και επομένως ούτε λογοδοτούν σε τέτοια); Μια 4η της οποίας η ΟΚΔΕ-Σπάρτακος ήταν η μόνη ίσως οργάνωση που έκανε συνδιάσκεψη πριν το Παγκόσμιο Συνέδριο, ενώ τα άλλα τμήματα άφηναν την ηγεσία τους να επιλέξει τους αντιπροσώπους ερήμην της βάσης; Μια 4η της οποίας η ηγεσία προέρχεται βασικά από ένα τμήμα, το γαλλικό, το οποίο δεν υπάρχει, δεν συνεδριάζει, και δεν εκλέγει κανέναν;
Το ισπανικό τμήμα διέγραψε μεμιάς 80 μέλη, εκ των οποίων και μέλη της ηγεσίας, χωρίς συνέδριο. Η Διεθνής Επιτροπή της 4ης το εξέτασε, δεν βρήκε κανένα πρόβλημα σε αυτό και αρνήθηκε όχι μόνο να δώσει καθεστώς παρατηρητή, αλλά ακόμα και να συναντήσει τους διεγραμμένους. Η ηγεσία του γαλλικού τμήματος (αυτού που δεν υπάρχει καν) όρισε τα 12 μέλη της στη Διεθνή Επιτροπή χωρίς να βρει χώρο ούτε για έναν εκπρόσωπο της αριστερής τάσης, που είχε πάρει 30% στο πρώτο συνέδριο του ΝΡΑ, λίγου μήνες πριν την εκλογή της ΔΕ.
Που πήγε ξαφνικά η δημοκρατική ευαισθησία για όλα αυτά; Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει αυτά τα γεγονότα; Στην πραγματικότητα, οι 4 στο εσωτερικό υιοθετούν το βολικό ρόλο της υποτιθέμενα καταπιεσμένης αντιπολίτευσης, αλλά δεν θέλουν να εγκαταλείψουν και τον παλιό ρόλο του τοποτηρητή της πλειοψηφίας της 4ης ενάντια στις “σεχταριστικές” μειοψηφίες.
Όσο για τις νέες στρατολογίες, τα νέα μέλη και δόκιμα μέλη της οργάνωσης, όσο μικροί και να είναι οι αριθμοί τους, όσο δύσκολες και να έχουν γίνει οι συνθήκες, λειτουργούν ως πραγματικά στελέχη στους χώρους τους, στη δουλειά τους, στη γειτονιά τους ή στο φοιτητικό τους σύλλογο. Δίνουν καθημερινούς αγώνες, τους οποίους οι 4 εμφανώς αγνοούν. Ευτυχώς, δεν περιμένουν την έγκριση ούτε των 4, ούτε της ηγεσίας της 4ης για να αναγορευτούν σε στελέχη.
Οι διάολος έχει πολλά ποδάρια
Οι 2 σύντροφοι που υπογράφουν την τρίτη πλατφόρμα, σύμμαχοι των 4 στη συνδιάσκεψη του 2010 που σήμερα φαίνεται να αναβιώνει χωρίς ιδιαίτερο λόγο, επιμένουν στην κριτική που μας έκαναν τότε: ότι είμαστε σεκταριστές, γιατί αρνούμαστε το στόχο της μετατροπής της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε κόμμα ή ενιαίο πολιτικό φορέα και τις εκλογικές και πολιτικές συμμαχίες με μη-αντικαπιταλιστικές δυνάμεις. Αν και εντελώς λανθασμένη κατά τη γνώμη μας, αυτή η κριτική είναι τουλάχιστον πολιτικά συνεκτική. Οι σύντροφοι δεν έχουν βγάλει κανένα συμπέρασμα από τις τραγικές αποτυχίες της πολιτικής των πλατιών κομμάτων. Όμως έχουν μια σταθερή πολιτική θέση.
Στον αντίποδα, οι 4 του εναλλακτικού οργανωτικού, όπως και οι 4 του δεύτερου πολιτικού κειμένου, νομίζουν ότι έχουν χτυπήσει φλέβα χρυσού λέγοντας και ξαναλέγοντας ότι η οργάνωση έχει εγκλωβιστεί στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στους αντιπαρατιθέμενους μηχανισμούς, εις βάρος των κινηματικών αντανακλαστικών. Μάλιστα, κατασκευάζουν μια αφήγηση τραβηγμένη από τα μαλλιά: η σημερινή ηγεσία βγήκε στο όνομα της αντίστασης στο “λιγκβινταρισμό”, δηλαδή στη διάλυση μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά μετά απορροφήθηκε η ίδια από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ξεκινώντας ως σεχταριστές που αρνηθήκαμε να ρίξουμε το (εντελώς λάθος, όπως αποδείχτηκε) σύνθημα να γίνει κόμμα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καταλήξαμε ενσωματωμένοι στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για να ξαναγίνουμε “εμπειριστές” και “σεχταριστές” με την Πρωτοβουλία και τον στείρο “αντι-μετωπισμό”. Εξεζητημένο.
Κατ’ αρχάς η σημερινή ηγεσία βγήκε μέσα από μια ενιαία πλατφόρμα στην τελευταία συνδιάσκεψη, και η ηγεσία πριν από αυτή είχε προκύψει και πάλι από ενιαία πλατφόρμα στη συνδιάσκεψη του 2013 (την οποία άλλωστε είχε εισηγηθεί ένας εκ των σημερινών 4). Και πάλι οι 4 μας γυρνάνε στο 2010. Αν ανατρέξει κανείς στα τότε κείμενα θα δει ότι καμία αντίφαση δεν υπάρχει μεταξύ όσων λέγαμε τότε και όσων λέμε τώρα, πριν της φυσιολογικής εξέλιξης της ζωής. Αυτό που βλέπαμε τότε είναι πως η γραμμή να γίνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κόμμα είναι αφηρημένη και βασίζεται σε λάθος εκτίμηση, η οποία προκύπτει από το χαμηλό βαθμό πραγματικής εμπλοκής στο ρεύμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Έτσι, δεν υπάρχει και καμία αντίφαση μεταξύ του να επιδιώκεται μεγαλύτερη εμπλοκή στη ζωή και τους αγώνες του δυναμικού που συγκεντρώνεται γύρω από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και του να ενισχύουμε ταυτόχρονα την οργάνωση και να χτίζουμε μαζί με άλλους μια αριστερή/επαναστατική πτέρυγα. Άσε που αυτή η κριτική είναι και πάρα πολύ εύκολα αντιστρέψιμη, γιατί το ίδιο εύκολα μπορεί κανείς να πει ότι είναι “ειρωνικό” αυτοί που ήθελαν να κάνουμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενιαίο κόμμα να λένε σήμερα πως ενσωματωνόμαστε στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η ουσία είναι αλλού.
Πρώτον, οι 4 αντιστρέφουν τελείως την πραγματικότητα όταν ισχυρίζονται ότι η ενασχόληση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ άμβλυνε τα κινηματικά αντανακλαστικά της οργάνωσης. Όπως πάντα, όλα παραμένουν αόριστα και αφηρημένα, γιατί οι 4 δεν μας είπαν ποτέ τι συγκεκριμένα θυσιάσαμε για χάρη των συνεδριάσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στην πραγματικότητα, το δυναμικό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αν και όχι πάντα με μια συντονισμένη λειτουργία των τοπικών αλλά συχνά μέσα από διαφορετικούς διαύλους (εργατικά σχήματα, ΕΑΑΚ κλπ), βρέθηκε σε όλα τα μεγάλα ή μικρά κινήματα της περιόδου σε όλη τη χώρα, άλλοτε πρωταγωνιστικά, άλλοτε όχι. Η παρουσία του ήταν πολύ μεγαλύτερη από ό,τι θα μπορούσε ποτέ να εξασφαλίσει η οργάνωση με τα μεγέθη της, και αυτό μας έφερε σε επαφή με πολύ περισσότερες εμπειρίες, αγωνιστές και αγωνίστριες. Το αν κάποιες άλλες σχέσεις με συγκεκριμένους κινηματικούς κύκλους αδυνάτισαν, δεν οφείλεται στην προσήλωσή μας στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά στους ηγετικούς πυρήνες αυτών των κύκλων που μεγαλοπιάστηκαν με το ΣΥΡΙΖΑ. Να το πούμε πιο απλά, για το ότι δεν μπορούσαμε τον τελευταίο καιρό να βρεθούμε σε κοινές πρωτοβουλίες πχ με τον Αλμπάνη, όπως έκανε η οργάνωση παλιότερα, δεν φταίει ότι μας κατανάλωσε το χρόνο ή τη προσοχή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά ότι εκείνος επέλεξε για κάποια χρόνια να είναι υπασπιστής του Τσίπρα.
Δεύτερον, η οργάνωση δεν είναι καθόλου αλήθεια ότι λειτουργεί μόνο μέσα από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γνωρίζουν οι 4 σε πόσες συσκέψεις και κινητοποιήσεις εναντίον της ΧΑ πήρε μέρος η οργάνωση, και με ποιους; Γνωρίζουν ότι το φθινόπωρο κάναμε ένα μεγάλο κύκλο συζητήσεων με τις περισσότερες αντικαπιταλιστικές οργανώσεις εκτός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Γνωρίζουν με ποιους συνεργάζονται τα μέλη μας από το Φάληρο μέχρι το Βόλο, τη Νάουσα και τα Γιάννενα; Οι 4 παραδέχονται ότι το καλοκαίρι η οργάνωση μπόρεσε να κινηθεί οργανικά και μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και έξω, όταν αυτό χρειάστηκε. Πώς θα γινόταν αυτό, αν δεν διέθετε “κανένα πόδι να πατήσει σε οτιδήποτε εκτός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ”;
Ωστόσο, το ότι έχουμε πόδια και κεραίες εκτός ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν σημαίνει ότι μπορούμε να αντικαταστήσουμε ένα πολιτικό σχέδιο με έναν εκλεκτικισμό εμπειριών. Η οργάνωση πρέπει να συμμετέχει σε όλες τις εργατικές κινητοποιήσεις και τα κοινωνικά κινήματα, ανεξαρτήτως του ποιο ρεύμα τα καθοδηγεί. Πολιτικά, όμως, τροφοδοτείται βασικά από μια δεξαμενή, από το σχέδιο της συσπείρωσης της αγωνιστικής πρωτοπορίας που έχει ονομαστεί αντικαπιταλιστική αριστερά και έχει βασικό κέντρο αναφοράς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αυτό το χώρο, και ιδιαίτερα την πιο συνειδητή του πτέρυγα (με πρόπλασμα την Πρωτοβουλία), οικοδομούμε. Οι τροτσκιστικές οργανώσεις πολλές φορές προσπάθησαν να ακολουθήσουν πολλά διαφορετικά σχέδια ταυτόχρονα. Όμως, ένας τέτοιος τακτικισμός δεν δημιουργεί καμία σχέση εμπιστοσύνης με κανέναν.
Αυτό που στους 4 του οργανωτικού και τους 4 του πολιτικού φαίνεται ένα κλουβί, δεν είναι παρά ένα ορισμένο πολιτικό σχέδιο. Το σχέδιο αυτό οι 4 το στιγματίζουν με τους πιο κακόπιστους χαρακτηρισμούς που έχουμε ακούσει από τη δεξιά του ΝΑΡ, την ΑΡΑΝ και την ΕΠΠΔ – “εμπειρισμός” και “σεχταρισμός” – συν τον αδιανόητο αργκό νεολογισμό “εεκοποίηση”. Εάν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες έχουν διαφορετικό σχέδιο, ας το καταθέσουν. Οι διαστρεβλώσεις, οι υβριστικοί χαρακτηρισμοί, η διχαστική ρητορεία, ο εντυπωσιασμός, η δαιμονοποίηση υποτιθέμενων σκοτεινών ηγετικών κύκλων, η αφηρημένη πολεμική εναντίον των πάντων – όλα αυτά δεν είναι υποκατάστατα ενός σχεδίου.
Πώς να προχωρήσουμε;
Το κλίμα γενικής καταγγελίας ναρκοθετεί τη συνδιάσκεψη. Κανένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Για αυτό το λόγο, άλλωστε, και εμείς όσα λέμε παραπάνω ούτε τα βάλαμε, ούτε θα τα βάζαμε σε ένα οργανωτικό κείμενο ή σε μια ψηφοφορία. Κάτι τέτοιο θα πλήγωνε ανεπανόρθωτα την οργάνωση. Αν αναγκαζόμαστε να τα γράψουμε, είναι γιατί βρεθήκαμε μπροστά σε εντελώς άδικες και ανυπόστατες κατηγορίες, οι οποίες από ένα σημείο και μετά παίρνουν πρακτικά προσωπικό χαρακτήρα.
Στη συνδιάσκεψη, η μια επιλογή που έχουμε είναι να βρούμε αυτά στα οποία συμφωνούμε και να προχωρήσουμε σε έναν κοινό οργανωτικό βηματισμό, στη βάση της συνύπαρξης όλων των απόψεων στα όργανα, ώστε η οργάνωση να παραμείνει ενωμένη. Ο σεβασμός όλων των απόψεων είναι αδιαπραγμάτευτη αρχή. Το οργανωτικό των ΔΧ και ΠΚ, εμπλουτισμένο με προσθήκες ομάδων και μελών, μπορεί να λειτουργήσει ως βάση για μια τέτοια απόφαση. Η άλλη επιλογή είναι να καταφύγουμε σε έναν πόλεμο εξόντωσης του “εσωτερικού αντιπάλου” και σε ένα κυνήγι υπευθύνων, και δυστυχώς αυτή η λογική διέπει το εναλλακτικό οργανωτικό κείμενο. Είναι ευθύνη όλων, και όχι κάποιας ηγεσίας ή κάποιας πλειοψηφίας, να το αποφύγουμε αυτό.
