Παγκόσμια Συνέδρια
Βιβλιοθήκη
Είμαστε όλες Παλιόγριες
Καταγγελία Γυναικείας Ομάδας ΟΚΔΕ-Σπάρτακος
Με έντονο προβληματισμό διαβάσαμε την καταγγελία της σ. Αθηνάς Μος για τη σεξιστική επίθεση που δέχθηκε από το σ. Ν. Καπράλο στις 06/02/2016 στα γραφεία της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος. Γίναμε μάρτυρες συμπεριφορών που αγωνιζόμαστε να μην έχουν θέση ούτε στο «καφενείο της γειτονιάς» ή το δρόμο, πόσο μάλλον ανάμεσα σε συνειδητά μέλη μιας επαναστατικής οργάνωσης που παλεύουν από κοινού να εξαλείψουν μαζί με τον καπιταλισμό και την πατριαρχία. Πρέπει στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση να παλεύουμε μαζί για την εξάλειψη των σεξιστικών προκαταλήψεων, και όχι να γινόμαστε οι ίδιοι φορείς τους.
Η επιλογή, για οποιαδήποτε λόγο, να υβριστεί μια συντρόφισσα επειδή φέρει την «ιδιότητα» της μεγάλης γυναίκας (άρα όχι της νέας) είναι καταδικαστέα και εχθρική μέσα σ’ ένα περιβάλλον συντροφικών σχέσεων ακόμη και αντιπαραθέσεων μεταξύ αγωνιστών και αγωνιστριών.
Η χρήση του όρου «παλιόγρια» ως κατηγορία υποβιβασμού μιας συντρόφισσας στη διάρκεια μιας ανταλλαγής επιχειρημάτων αποκαλύπτει την παρουσία στερεοτύπων που επιστρατεύονται με κάποια ευκαιρία για να μειώσουν κοινωνικά μια γυναίκα που διεκδικεί την άποψή της. Ας αναρωτηθούμε για το κοινωνικό περιεχόμενο τέτοιων αποστροφών. Ο ηλικιακός ρατσισμός είναι καταδικαστέος και για τα δύο φύλα. Στην περίπτωση των γυναικών όμως, όταν δηλαδή συγχωνεύεται με τον υπάρχοντα σεξισμό, λόγω του φύλου, δημιουργεί ένα οξύτερο αποτέλεσμα. Εγκαλεί τις γυναίκες που μεγαλώνουν (ωσάν να είναι επιλογή ο χρόνος) ότι δεν είναι πια νέες, ότι δηλαδή δεν επιτελούν πλέον τον «πραγματικό τους ρόλο». Ο οποίος συνήθως πρακτικά σημαίνει να είναι «χαριτωμένες, ωραίες, σφριγηλές». Κορύφωση αυτού είναι η εξωτερική όψη των ανθρώπων-γυναικών να υπηρετεί ανά πάσα στιγμή, στη δουλειά, στο δρόμο, στη σχολή, στο περίπτερο (μήπως τελικά και στις πολιτικές διαδικασίες;) την αντρική τέρψη και ικανοποίηση.
Αν όμως είναι «γριά», τότε αποβάλλεται από το προηγούμενο καταπιεστικό πλαίσιο μόνο για να μπει σ’ ένα καινούριο. Αυτή τη φορά όμως, ως αποτυχούσα να διατηρήσει το προηγούμενο status της νέας, μπορεί να αποβληθεί ως περιττή, ως μη ανταποκρινόμενη στα κριτήρια της αντρικής ικανοποίησης, ως μια «παλιόγρια».
Είναι σαφές για εμάς ότι ο σεξισμός εις βάρος των γυναικών, νέων και μεγάλων, δεν έχει χώρο μέσα σε μια επαναστατική μαρξιστική οργάνωση. Είναι κρίσιμο να καταδικάζεται ως αυτό που είναι: αναπαραγωγή των έμφυλων διακρίσεων εις βάρος των γυναικών, η οποία αναπαράγεται από τον καπιταλισμό για να διαιρέσει την πλειοψηφία των καταπιεζομένων, καθιστώντας έτσι τις γυναίκες κοινωνικά κατώτερες και άρα πιο ευάλωτες στην εκμετάλλευση και «χρήσιμες» για το σύστημα. Είναι κρίσιμο λοιπόν για μια επαναστατική οργάνωση να μπορεί να διακρίνει την πολιτική αυτή λειτουργία του σεξισμού και να την καταπολεμά σ’ όλες τις εκφάνσεις της.
Με αυτήν την έννοια θεωρούμε λαθεμένα τα κριτήρια με τα οποία η Κ.Ε. της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος τοποθετήθηκε απέναντι στην καταγγελία της σ. Αθηνάς. Η μετατροπή του ζητήματος σε προσωπική υπόθεση αντιπαράθεσης μεταξύ δύο ατόμων και η προσπάθεια συγχώνευσης του σεξισμού με την ψυχική υγεία είναι κατά την γνώμη μας άτοπη. Γιατί με αυτόν τον τρόπο για ακόμα μια φορά μια γυναίκα τείνει να βρίσκεται από καταγγέλλουσα στην ίδια μοίρα με τον θύτη. Το σχήμα της εξίσωσης της γυναίκας που καταγγέλλει σεξισμό με τον άντρα-θύτη που «του είπε όμως και αυτή μια κουβέντα παραπάνω» είναι χιλιοφορεμένο και θυμίζει το αφήγημα «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται». Δεν διαπαιδαγωγεί σωστά στην αναγκαιότητα της ιδιαίτερης σημασίας της καταπολέμησης των περιστατικών στα οποία οι γυναίκες προσβάλλονται μόνο και μόνο γιατί είναι γυναίκες και δεν προωθεί την πάλη κατά του σεξισμού για μια οργάνωση με τις προγραμματικές επεξεργασίες της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος.
Σαν γυναικεία ομάδα επισημαίνουμε την αναγκαιότητα καταδίκης τέτοιων αντισυντροφικών σεξιστικών συμπεριφορών με το σκεπτικό το οποίο εκθέσαμε. Στο κομμάτι που μας αναλογεί αναγνωρίζουμε ότι σαν γυναικεία ομάδα της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης. Η αδρανοποίηση έως και παύση της ομάδας τα τελευταία χρόνια έχει τις επιπτώσεις της σ’ εμάς τις γυναίκες πρώτα και κύρια και φυσικά στο σύνολο της οργάνωσης. Η φεμινοποίηση της οργάνωσης, που τόσα χρόνια αναφέρεται στις αποφάσεις των συνδιασκέψεών μας, είναι υπόθεση τόσο της οργάνωσης ως σύνολο, όσο όμως και των ίδιων των συντροφισσών.
Γυναικεία Ομάδα ΟΚΔΕ/Σπάρτακος
27/02/2016
