Παγκόσμια Συνέδρια
Editorial/100 ΤΕΥΧΗ ΤΟΥ ΣΠΑΡΤΑΚΟΥ
του Νίκου Σ.
Με το τεύχος αυτό γίνονται 100 τα τεύχη του Σπάρτακου που έχουν κυκλοφορήσει από τον Οκτώβρη του 1986.
Η ιστορία του Σπάρτακου, ως εντύπου του ελληνικού τροτσκισμού, είναι πολύ παλιότερη. Πρωτοκυκλοφόρησε το 1927 σαν όργανο της Ενωμένης Αριστερής Αντιπολίτευσης. Από το 1934 έγινε όργανο της ΟΚΔΕ, όπως ονομάστηκε η οργάνωση που προέκυψε από την ενοποίηση των οργανώσεων της Αριστερής Αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, και συνέχισε να εκδίδεται μέχρι την απαγόρευση της από τη δικτατορία του Μεταξά το 1936.
Ο Σπάρτακος εκδόθηκε και πάλι σαν όργανο της ΟΚΔΕ τον Οκτώβριο του 1986. Τα 21 πρώτα τεύχη του είχαν τη μορφή εφημερίδας και τα υπόλοιπα τη μορφή περιοδικού, όπως αυτό που κρατάτε στα χέρια σας.
Η εποχή που εκδόθηκε ο Σπάρτακος (1986) σημαδεύτηκε από την ξεκάθαρη στροφή της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ σε πολιτικές λιτότητας και αυταρχισμού, με το πάγωμα των μισθών και την πραξικοπηματική ανατροπή της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Από την πρώτη στιγμή ο Σπάρτακος συντάχτηκε με τις προσπάθειες δημιουργίας ενιαίου εργατικού μετώπου ενάντια στην πολιτική αυτή. Ακολούθησε η ΕΑΣ, η πρώτη ενωτική κάθοδος της Άκρας Αριστεράς στις εκλογές του 1989, όπου συμμετείχε η ΟΚΔΕ και ο Σπάρτακος υποστήριξε θερμά. Το καλοκαίρι του 1989 ο Σπάρτακος κατήγγειλε σκληρά την κυβερνητική συνεργασία του Συνασπισμού της Αριστεράς (ΕΑΡ και ΚΚΕ) με τη ΝΔ και δικαιώθηκε απόλυτα όταν μέσω αυτής φτάσαμε το 1990 στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, που εξαπέλυσε την πιο άγρια αντεργατική επίθεση που έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα. Ο Σπάρτακος στήριξε όλους τους ενωτικούς αγώνες των εργαζομένων ενάντια στην κυβέρνηση της ΝΔ προβάλλοντας ιδιαίτερα την ανάγκη ανατροπής της. Την ίδια εποχή, με μια πολύπλευρη αρθρογραφία, προσπάθησε να εξηγήσει το φαινόμενο της ανατροπής των καθεστώτων της ΕΣΣΔ και της Α. Ευρώπης, που είχε παγώσει την παγκόσμια εργατική τάξη.
Στην περίοδο των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ (1996-2004) και ΝΔ (2004-2009) ο Σπάρτακος υποστήριξε τους αγώνες ενάντια στις αντεργατικές πολιτικές που άσκησαν. Έκανε πολεμική στις εθνικιστικές απόψεις που έβρισκαν απήχηση και σε τομείς της Αριστεράς για τα λεγόμενα «εθνικά θέματα» (ελληνοτουρκικά, μακεδονικό) προβάλλοντας διεθνιστικές θέσεις. Άνοιξε τις σελίδες του στο Αντι-2004 και στις κινητοποιήσεις ενάντια στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα και στις συνέπειες τους. Ήταν ένα από τα πρώτα έντυπα που κατήγγειλαν το καθεστώς της τρομολαγνείας που επιβλήθηκε το 2002 με τις συλλήψεις ατόμων που κατηγορήθηκαν σαν μέλη της «Ε.Ο. 17 Νοέμβρη», όταν η ρεφορμιστική Αριστερά αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της Άκρας Αριστεράς είχαν σωπάσει. Την εποχή εκείνη, με την εμφάνιση του Αντιπαγκοσμιοποιητικού Κινήματος (Σηάτλ, Γένοβα, Πόρτο Αλέγρε, Φλωρεντία, κλπ) ο Σπάρτακος πρόβαλε θέσεις γύρω από αυτό, προπαγάνδισε την ίδρυση του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ και συμμετείχε, με ειδική έκδοση του, στη διεξαγωγή του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ στην Αθήνα.
Ο Σπάρτακος στήριξε θερμά την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 στην Αθήνα και, με διάφορα άρθρα, προσπάθησε να αποτιμήσει τη σημασία της. Υποστήριζε ανέκαθεν την ανάγκη συνεύρεσης και συνεργασίας της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, πολιτική που βρήκε υπόσταση με τη δημιουργία αρχικά του ΕΝΑΝΤΙΑ και στη συνέχεια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Ο διεθνισμός είναι γραμμένος στο DNA του Σπάρτακου. Από την αρχή της έκδοσης του υπερασπίστηκε σθεναρά τους Τούρκους και Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες. Μετά το 1989 άρχισε να προβάλει το θέμα των δικαιωμάτων των μεταναστών και την ανάγκη υπεράσπισης τους, κάτι που συνεχίζει μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα, στις σελίδες του υπήρχαν πάντα άρθρα που ενημέρωναν για το παγκόσμιο κίνημα: από τη Νικαράγουα των Σαντινίστας, το Μεξικό των Ζαπατίστας, τις εξεγέρσεις στο Λος Άντζελες και στα προάστια του Παρισιού, τη Μπολιβαριανή επανάσταση στη Βενεζουέλα, την πορεία των κοινωνιών στη Ρωσία και την Κίνα, τις Φιλιππίνες, την Ινδία, τις ΗΠΑ, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και τον υπόλοιπο κόσμο, το αντικαπιταλιστικό και αντιπολεμικό κίνημα στην Ευρώπη κλπ. Τα κρίσιμα προβλήματα του περιβάλλοντος, της οικολογικής καταστροφής και του οικοσοσιαλισμού απέκτησαν ένα αυξημένο βάρος στην αρθρογραφία του τελευταία χρόνια.
Σήμερα γιορτάζουμε το 100ό μας τεύχος, τα χρόνια που πέρασαν έγιναν πολλά, στόχος μας είναι να γίνουν πολύ περισσότερα. Γι’ αυτό θα συνεχίσουμε στην κατεύθυνση αυτή, που βλέπουμε να δικαιώνεται, προσπαθώντας να δώσουμε ενημέρωση και θέσεις που να εξυπηρετούν τις ανάγκες του εργατικού κινήματος στις μέρες μας.
Περιεχόμενα
Editorial/ 100 τεύχη Σπάρτακου – Νίκος Σ.
Απαξίωση του παλαιοκομματισμού και άνοδος των τεχνοκρατών – Νίκος Τ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ «πέθανε». Ζήτω ο.. ΣΥΡΙΖΑ; – Φίλιππος Κ.
Πού βαδίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ; – Παναγιώτης Σ.
Ενόψει του Παγκόσμιου Φόρουμ για τη μετανάστευση – Αγγελική Β.
Μετανάστευση και Ε.Ε. – Βαγγέλης Κ.
Πατριαρχία και ενδοοικογενειακή βία – ομάδα γυναικών ΟΚΔΕ-Σπάρτακος
Η ΛΟΑΤ πλευρά των εκλογών – Κωστής Σ.
Ο Ομπάμα και η μεταρρύθμιση του αμερικανικού συστήματος υγείας – Ανδρέας Κ.
Ονδούρα: Οι τρεις ταυτόχρονες συγκρούσες – Γκιγιέρμο Αλμέιρα
Βραζιλία: Το ξεθώριασμα του άστρου της αριστεράς – Eduardo d’ Albergaria Freitas
Γερμανικές εκλογές: Πτώση του SPD, άνοδος της αριστεράς – Ανδρέας Κ.
Η παρούσα κατάσταση στην Κροατία – Radnicka Borba
Σεράγεβο: Ένα φόρουμ με ιδιαίτερη σημασία – Δημήτρης Χ.
Νεπάλ: Ποια σημαία κυματίζει στην υψηλότερη κορυφή του κόσμου; – Μάνος Σκ.
Το Κατίν και τα ψεύδη του Ριζοσπάστη Μέρος Α. – Χρήστος Κ.
Γιώργος Κατσαρλίνος (1928-2009) – Γιάννης Φ.
Ιμπεριαλισμός και διεθνισμός – Τάσος Α.
Η νεκρανάσταση της ΕΦΕΕ – Νίκος Π.
Ανταπόκριση από το 26ο Διεθνές Επαναστατικό Κάμπινγκ της 4ης Διεθνούς – Μαρία Π.
Εκλογική διακήρυξη της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος
