Το Athens pride ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια και, με τα χρόνια, έχει καταστεί μαζική διοργάνωση από άποψη παρουσίας κόσμου, που συμμετέχει στην παρέλαση-πορεία αλλά και στα υπόλοιπα events της διοργάνωσης. Ένας κόσμος που αναγνωρίζει το δικαίωμα της ορατότητας των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων στον δημόσιο χώρο και την ισότητα τους σε πεδίο πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα, οι αγώνες μαζί με την επιμονή και το θάρρος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας έκανε την κοινωνία να γίνει φιλική μαζί τους, κι έτσι τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα να μην φοβούνται να αποκαλύψουν την ταυτότητα τους και να αποκτούν το δικαίωμα του σύμφωνου συμβίωσης, του αυτοπροσδιορισμού της ταυτότητας φύλου και αναδοχής-τεκνοθεσίας.
Οι διεκδικήσεις βοηθούν στην δημιουργία αυτοπεποίθησης από τον ΛΟΑΤΚΙ χώρο να διεκδικήσει και άλλα δικαιώματα. Οι διεργασίες εντός κοινωνίας βοήθησαν να υπάρξουν και οι αντίστοιχες διεκδικήσεις. Όμως, ανάλογα με το φύλο, την σεξουαλική ταυτότητα η καταπίεση υπάρχει και στο πεδίο της εργασίας. Ο πληττόμενος κόσμος της εργασίας από τις πολιτικές του κεφαλαίου βιώνει εργασιακή ανασφάλεια-επισφάλεια, απολύσεις, αλλαγή των συμβάσεων εργασίας και γκρεμισμένο σύστημα υγείας και κράτους πρόνοιας. Αυτό κάνει περισσότερο ευάλωτα τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα στα αφεντικά τους, που απολύουν επειδή είναι λιγότερο ή καθόλου παραγωγικά γι’ αυτά. Γι’ αυτό και η κάθε μορφή καταπίεσης στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν μπορεί να ιδωθεί χωρίς την υλική-εργασιακή εκμετάλλευση που γεννά αυτό το σύστημα. Αυτό καθιστά αναγκαίο ο αγώνας απέναντι στις έμφυλες ανισότητες να συνδεθεί με το εργατικό κίνημα, αλλά και το εργατικό κίνημα να εντάξει τα αιτήματα των ΛΟΑΤΚΙ στα αιτήματα του. Η πείρα έχει δείξει ότι αυτά που κατακτούν οι εργαζόμενοι, οι μετανάστες, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα ή οι γυναίκες εντός αυτού του συστήματος είναι παροδικά, και γι’ αυτό πρέπει συνεχώς όλοι οι παραπάνω να τα υπερασίζοται. Η πραγματική απελευθέρωση του ατόμου θα έρθει μόνο εάν απελευθερωθεί η κοινωνία του από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Διαβάστε περισσότερα: Athens Pride: μια γιορτή των καταπιεσμένων;
Το ένα χέρι νίβει το άλλο, και τα δυο το πρόσωπο
Από τη μια μεριά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ακολουθώντας τις ντιρεκτίβες των ΕΕ,ΔΝΤ, Κεφαλαίου, νομοθέτησαν τον περασμένο Γενάρη ενάντια στο δικαίωμα της απεργίας. Από την άλλη, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία επιχειρεί να μετατρέψει τις εργατικές απεργίες σε ανάμεικτες «πανεθνικές μέρες δράσης» παρέα με διάφορους. Στόχος είναι να τις αποστεώσει από κάθε εργατικό αίτημα και να υποτάξει τη μισθωτή εργασία στα συμφέροντα της εργοδοσίας, σε μια λογική κοινωνικού εταιρισμού άνευ προηγουμένου.
Η ταξική πάλη είναι μεν αέναη, όμως περνάει από πλημμυρίδες και αμπώτιδες ακολουθώντας την πορεία του οικονομικού κύκλου και την αντίστοιχη συμπεριφορά κράτους και κεφαλαίου. Την προηγούμενη περίοδο της σφοδρής επίθεσης του κεφαλαίου, τα συνδικάτα και η γραφειοκρατία τους προσαρμόστηκαν ανάλογα με απεργιακά μπαράζ και αιτήματα περισσότερο προωθημένα, καθώς η ταξική πτέρυγα μέσα σε αυτά συχνά έδινε τον τόνο. Σήμερα με την «Κοινωνική Συμμαχία» επιχειρείται να εμπεδωθεί το μνημονιακό κεκτημένο της τεράστιας κοινωνικής καταστροφής, με μια όμως επιπλέον απόπειρα αντιδραστικής αναδίπλωσης των συνδικάτων υιοθετώντας αιτήματα της αντίπερα όχθης, όπως η επιχειρηματικότητα, η καινοτομία και τα φορολογικά κίνητρα σε επιχειρήσεις. Η γραφειοκρατία προσπαθεί να σύρει τα συνδικάτα στο δόγμα που διατύπωσε ο προηγούμενος πρόεδρος του ΣΕΒ: «είμαστε όλοι στο ίδιο καράβι που βυθίζεται». Το μόνο που δεν μας λένε οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, είναι ενάντια σε ποιόν στρέφεται η «Κοινωνική Συμμαχία», αν όχι σε κράτος και εργοδοσία; Υπάρχει κάποιος αόρατος εχθρός που δεν γνωρίζουμε;
Διαβάστε περισσότερα: ΣΤΙΣ 30 ΜΑΗ ΠΑΜΕ ΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ» ΚΑΙ...
