Παγκόσμια Συνέδρια
Από το 2019 κάνουμε την προσπάθεια να μετατραπεί η 8η Μάρτη από γιορτή και «μέρα της γυναίκας» σε
μία μέρα αγωνιστική, απεργιακή. Να πάρει ξανά τον χαρακτήρα που είχε ιστορικά για το εργατικό κίνημα και τις γυναίκες όλου του κόσμου. Μια μέρα αφιερωμένη στους αγώνες των εργαζόμενων γυναικών για τα δικαιώματά τους.
Φέτος, η 8η Μάρτη είναι πράγματι μια τέτοια μέρα, με απεργία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Όλοι και
όλες νιώθουμε τη θλίψη και την οργή για τον άδικο και τραγικό χαμό 56 νέων ανθρώπων στη σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη. Οι κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών δείχνουν ότι η κοινωνία αντιλαμβάνεται ότι δεν πρόκειται για ατύχημα αλλά για το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου, ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα με την υπογραφή όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων. Ο ένοχος αυτής της υπόθεσης δεν είναι άλλος από τις πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων, της κερδοφορίας παντού.
Το φεμινιστικό κίνημα είχε ανέκαθεν το αίτημα των δημόσιων υπηρεσιών και υποδομών υψηλής ποιότητας που θα ικανοποιούν τις ανάγκες των πληττόμενων κομματιών της κοινωνίας, των εργατριών, των ανέργων και των ευάλωτων. Αυτό συμβαίνει επειδή αντιλαμβανόμαστε ότι το βάρος από τη διάλυση του κοινωνικού κράτους βαραίνει δυσανάλογα τις γυναίκες που καλούνται να καλύψουν αυτές τις ανάγκες. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Όταν διαλύεται το σύστημα υγείας οι γυναίκες καλούνται να φροντίσουν τους ηλικιωμένους και τους αρρώστους της οικογένειας. Όταν δεν υπάρχουν βρεφονηπιακοί σταθμοί οι γυναίκες καλούνται να φροντίσουν τα παιδιά.
Το αστικό κράτος όμως ως ο εκφραστής της τάξης των καπιταλιστών, όποια κυβέρνηση και να βρίσκεται στην ηγεσία του, προσπαθεί να κάνει αυτές τις υπηρεσίες κερδοφόρες και αυτό γίνεται εις βάρος της εργατικής τάξης και του συνόλου των καταπιεσμένων. Αδιαφορεί ακόμα και για την ανθρώπινη ζωή. Το ίδιο επέλεξε να κάνει και με τους σιδηρόδρομους και την ασφάλεια που αυτοί προσφέρουν. Γίνεται τις τελευταίες μέρες πιο ξεκάθαρο από ποτέ ότι η εκχώρηση των υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα και η λειτουργία αυτών με κριτήριο το κέρδος, κοστίζει ανθρώπινες ζωές.
Οι γυναίκες πρέπει να σταθούμε πρωτοπόρες στον αγώνα για να τιμωρηθούν οι αληθινοί υπεύθυνοι αυτού του εγκλήματος, γιατί εμείς πρώτες γνωρίζουμε από την εμπειρία της τελευταίας και πλέον δεκαετίας παγκόσμιας κρίσης και μνημονίων τι σημαίνει λιτότητα, διάλυση του κοινωνικού κράτους, ιδιωτικοποιήσεις κ.ο.κ. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι η αστική δικαιοσύνη πάντα θα μεροληπτεί και θα στέκεται δίπλα στους ισχυρούς όσο ειδεχθή και να είναι τα εγκλήματά τους. Η δικαιοσύνη και η αστυνομία που δεν τιμωρεί βιαστές, παιδοβιαστές και γυναικοκτόνους ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να κάνει υπουργούς και στελέχη επιχειρήσεων να λογοδοτήσουν για το έγκλημα στα Τέμπη. Οι μόνοι και οι μόνες που θα αποδώσουν δικαιοσύνη σε αυτά τα θύματα είναι οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες, η νεολαία, οι καταπιεσμένοι και οι καταπιεσμένες που με την οργάνωση και τον αγώνα τους θα ορίσουν τις εξελίξεις. Είναι εκείνοι και εκείνες που μπορούν να ασκήσουν πραγματικό έλεγχο στις υπηρεσίες και τις υποδομές και να επιβάλουν τη συλλογική τους θέληση με κριτήριο το συμφέρον της εργαζόμενης τάξης και όχι το κέρδος των καπιταλιστών.
Για αυτόν το λόγο, ακόμα και σήμερα, με όλη την οργή και τη θλίψη που μας διακατέχει, δεν πρέπει να ξεχάσουμε τι σημαίνει η 8η Μάρτη για το εργατικό και το γυναικείο κίνημα, τους λόγους που θέλουμε την ενδυνάμωση του γυναικείου και του ΛΟΑΤΚΙ κομματιού της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Στοχεύουμε στην πολιτική ενδυνάμωση των ταξικών δυνάμεων αυτής της κοινωνίας γιατί μόνο αυτές με τον αγώνα και τη συλλογική τους οργάνωση μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα και δεν έχουμε αυταπάτες ότι μπορεί κάποια κυβέρνηση να μας λύσει τα προβλήματα. Οι ταξικές δυνάμεις πρέπει να δώσουν αυτή τη μάχη από κοινού και ισότιμα, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, σεξουαλικού προσανατολισμού.
Απεργούμε από την εργασία: Οι γυναίκες δεχόμαστε διπλή καταπίεση στους χώρους εργασίας μας. Έχουμε να διαχειριστούμε εξαντλητικά ωράρια και χαμηλούς μισθούς. Ερχόμαστε αντιμέτωπες με μεγαλύτερη ανεργία. Δεν έχουμε προστασία απέναντι στις σεξιστικές συμπεριφορές και τις παρενοχλήσεις από τους ανώτερους ή τους πελάτες. Δεν έχουμε κάλυψη αν είμαστε μητέρες. Γίνεται προσπάθεια να μην έχουμε έλεγχο στο σώμα μας όσον αφορά τις αμβλώσεις. Δεν δικαιούμαστε άδεια αν πονάμε στη διάρκεια της περιόδου. Δουλεύουμε αδήλωτες και κακοπληρωμένες αν είμαστε μετανάστριες. Είναι σχεδόν αδύνατο να βρούμε δουλειά αν είμαστε τρανς γυναίκες. Η εύρεση εργασίας είναι ακόμα πιο δύσκολη και με χειρότερους όρους αν είμαστε και μετανάστριες ή προσφύγισσες. Για αυτό, διεκδικούμε συλλογικές συμβάσεις εργασίας που να καλύπτουν τις ανάγκες όλων των εργαζόμενων, συλλογικές συμβάσεις που θα είναι ασπίδα για όλες μας.
Απεργούμε στο σπίτι: Οι γυναίκες, εργαζόμενες και μη, θεωρείται δεδομένο ότι πρέπει να αναλαμβάνουμε την κάλυψη όλων των αναγκών του νοικοκυριού και της οικογένειας. Αυτή η πεποίθηση συνδέεται με τη συνολική υποτίμηση και τον σεξισμό που βιώνουμε μέσα κι έξω από το σπίτι. Απεργούμε και από αυτή την εργασία. Την κάνουμε απλήρωτα αν και είναι δομική για την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας με τον τρόπο που την ξέρουμε. Απεργούμε για να αναδείξουμε τη σημασία της. Για να αναδείξουμε πως δεν την κάνουμε επειδή είναι «στη φύση μας», αλλά επειδή μας επιβάλλεται γιατί έτσι γλιτώνει το αστικό κράτος από ένα μεγάλο οικονομικό κόστος.
Απεργούμε για να διεκδικήσουμε δημόσιες υποδομές κοινωνικής πρόνοιας: Ζητάμε ισχυρό, δημόσιο και δωρεάν σύστημα υγείας και εκπαίδευσης στο οποίο θα έχουν όλοι και όλες πρόσβαση. Παλεύουμε ώστε η φροντίδα και η αναπαραγωγή να γίνει ευθύνη όλης της κοινωνίας και όχι κάθε μεμονωμένης οικογένειας που είναι έρμαιο της φτώχειας και του ανταγωνισμού. Ζητάμε δομές υποστήριξης και προστασίας για τις κακοποιημένες γυναίκες. Παλεύουμε για να κρατικοποιηθούν χωρίς αποζημίωση όλες οι δομές που ξεπουλήθηκαν σε ιδιώτες και για να δημιουργήσουμε τα όργανα των εργαζομένων που θα μπορούν να ασκούν έλεγχο πάνω στη λειτουργία τους και στις προσφερόμενες υπηρεσίες.
Απεργούμε για να καταγγείλουμε την έμφυλη βία, τους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες: Για να μπορέσουμε οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ να ζούμε και να αγωνιζόμαστε χωρίς φόβο, για την αυτοδιάθεση του σώματος μας, για να αλλάξει ο φόβος μεριά. Ενάντια στον σεξισμό, την ομοφοβία, την τρανσοφοβία, τη σωματική, ψυχολογική και σεξουαλική βία. Καμία άλλη δολοφονημένη! Κανένα κορίτσι ανυπεράσπιστο! Ενάντια στο αστικό κράτος που υποθάλπτει κακοποιητές.
Απεργούμε φεμινιστικά παντού! Μπλοκάρουμε την παραγωγή και την αναπαραγωγή. Μπλοκάρουμε με την απεργία μας την καπιταλιστική μηχανή του κέρδους. Μπλοκάρουμε τις λειτουργίες που επιτρέπουν στον καπιταλισμό να αναπαράγει τη διαίρεση ανάμεσα σε όλες και όλους εμάς που δίνουμε μέχρι και το αίμα μας για να μπορεί να αντλεί κέρδη. Αυτή είναι η δύναμή μας απέναντι στον καπιταλισμό και την πατριαρχία. Να ανατρέψουμε το σύστημα που παράγει φτώχεια, μιζέρια και θάνατο.
