Παγκόσμια Συνέδρια
Η φοιτητική εξέγερση στις ΗΠΑ εξέθεσε σε κοινή θέα το συνεχές εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής των καπιταλιστικών κρατών, ιδιαιτέρως όταν πρόκειται για τις ΗΠΑ, τον αρχιιμπεριαλιστή του δυτικού ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου. Η εκ μέρους των ΗΠΑ υποστήριξη της γενοκτονίας των Παλαιστινίων από το τελευταίο κράτος απαρτρχάιντ του πλανήτη είναι η άλλη όψη της καταστολής των φοιτητικών αντιδράσεων και της ποινικοποίησης της πολιτικής διαφωνίας με τις κεντρικές πολιτικές επιλογές των αστικών τάξεων όλου του δυτικού κόσμου.
Είναι εκείνες οι κυβερνήσεις που μήνες τώρα μαζί με το Ισραηλινό καθεστώς κλίνουν σε όλες τις πτώσεις το «δικαίωμα του Ισραήλ να υπερασπιστεί τον εαυτό του» και υποστηρίζουν τη σφαγή των Παλαιστινίων από το ισραηλινό καθεστώς, είτε ανεπιφύλακτα είτε μετ’ επικοινωνιακών αστερίσκων, ενώ στην πράξη συνεχίζουν να εφοδιάζουν εντατικά την ισραηλινή πολεμική μηχανή με όπλα, πυρομαχικά και απευθείας χρηματοδότηση, συνεχίζουν να σωρεύουν στη Γάζα όλο και περισσότερα πτώματα.
Τα επικίνδυνα παιγνίδια πολέμου με το Ιράν και οι νέες επιστρατεύσεις του καθεστώτος αποτελούν προανάκρουσμα της εισβολής στη Γάζα και δείχνουν το μέγεθος του πολεμικού τυχοδιωκτισμού του αποικιακού κράτους το οποίο φαίνεται ελαφρά τη καρδία διατεθειμένο να γενικεύσει την πυρκαγιά του πολέμου σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, κάτι που ωστόσο φοβίζει ακόμα και το ιμπεριαλιστικό κέντρο της Ουάσιγκτον. Στο μεταξύ – business as usual– οι ισραηλινές επιχειρήσεις ακινήτων, προεξοφλώντας την προσάρτηση, συνεχίζουν να πουλάνε διαμερίσματα και οικόπεδα στη … Γάζα.
Η Ράφα, εκτός από τους κατοίκους της, φιλοξενεί τους πρόσφυγες του βόρειου τμήματος της Γάζας που εκτόπισε ο ισραηλινός στρατός και από το οποίο παραμένουν αποκλεισμένοι. Η πολιορκία της Ράφα, του εσχάτου καταφυγίου των κατοίκων της Λωρίδας, του τελευταίου εδάφους όπου μπορούν να σταθούν, θα είναι εν μέρει μακελειό κι εν μέρει απέλαση στη χερσόνησο του Σινά. Για τον Νεντανιάχου και το αποικιακό του κράτος και τα δύο αυτά μαζί συναποτελούν απλώς την τελική φάση της «τελικής λύσης» του Παλαιστινιακού ζητήματος, της εθνοκάθαρσης της Παλαιστίνης που αποτελεί συγκροτητικό πρόταγμα του Ισραηλινού κράτους. Η αποφασιστική υποστήριξη μιας τέτοιας θηριωδίας από την ιμπεριαλιστική Δύση, υπαγορεύει και την ανελέητη κρατική καταστολή κάθε αντιπολίτευσης στο εσωτερικό της, κάθε ανθρωπιστικής ακόμα ένστασης.
Το χορό της ακραίας καταστολής άνοιξε η Γερμανία, που, αναγορεύοντας το σιωνιστικό αφήγημα σε νόμο του κράτους, βαφτίζει αντισημιτισμό κάθε κριτική στο σιωνιστικό κράτος, απαγορεύει Συνέδριο για την Παλαιστίνη στο Βερολίνο, απελαύνει τον Βαρουφάκη και τον Ghassan Abu-Sittah, πρύτανη του πανεπιστημίου της Γλασκώβης, απολύει από το πανεπιστήμιο της Κολωνίας τη φιλόσοφο Nancy Fraser, απαγορεύει την παλαιστινιακή σημαία, τις παραστάσεις Παλαιστινίων καλλιτεχνών και σταματά τη χρηματοδότηση πολιτιστικών ιδρυμάτων….
Αν η Γερμανία ήταν εκείνη που χρησιμοποίησε εξωφρενική καταστολή στην ίδια την ελευθερία του λόγου, δεν είναι ωστόσο ούτε η πρώτη ούτε η μόνη. Στη Βρετανία είχαμε τον πολιτικό εξοστρακισμό του Κόρμπιν που συκοφαντήθηκε ως αντισημίτης και τα κροκοδείλια δάκρυα ενός πολιτικού προσωπικού που διαρρηγνύει τα ιμάτιά του αγανακτισμένο από την υποτιθέμενη αναβίωση του αντισημιτισμού στο πρόσωπο των διαδηλωτών υπέρ της Παλαιστίνης. Η Γαλλία απαγόρευσε ένα σχετικό συνέδριο της «Ανυπότακτης Γαλλίας» και μια αντιρατσιστική διαδήλωση, ενώ καταδίκασε σε φυλάκιση συνδικαλιστή της CGT για μια ανακοίνωση αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, λίγες ώρες μετά την αστυνομική καταστολή στην πανεπιστημιούπολη της Κολούμπια, ο πρόεδρος Biden έσπευσε να κατακεραυνώσει τον «αντισημιτισμό» των φοιτητών και φοιτητριών που κατασκήνωσαν αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες με τον παλαιστινιακό λαό. Ανάμεσά τους Εβραίες και Εβραίοι, πολλοί από αυτούς θρησκευόμενοι. Ο Εβραίος Αμερικανός ακαδημαϊκός Warren Montag, δημοσιοποίησε μια αποκαλυπτική μαρτυρία για το νεομακαρθισμό, το τελευταίας μόδας κυνήγι μαγισσών στα αμερικανικά πανεπιστήμια, που έφερε τις αποπομπές των πρυτάνεων των πανεπιστημίων Χάρβαρντ και Κολούμπια, Claudine Gay και Minouche Sahfik αντιστοίχως.
Ωστόσο, τα πολιτικά ανακλαστικά του σημερινού φοιτητικού κινήματος των ΗΠΑ απηχούν τις λαμπρές καταβολές του στο κίνημα 1968 και στην πάλη ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, που συνδέθηκε με τον απεργιακό αγώνα της εργατικής τάξης κι ανάγκασε τις ΗΠΑ να αποσυρθούν.
Το φοιτητικό κίνημα υπεράσπισης του σφαγιαζόμενου παλαιστινιακού λαού που σήμερα εξαπλώνεται στις αμερικανικές πανεπιστημιουπόλεις είναι βεβαίως και πρωτίστως ένας αγώνας αλληλεγγύης, υποστήριξης της παλαιστινιακής υπόθεσης και σωτηρίας ανθρώπινων ζωών˙ αλλά ταυτόχρονα είναι κι ένας αγώνας υπεράσπισης των πιο στοιχειωδών δημοκρατικών ελευθεριών του προλεταριάτου των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες είδαν και άκουσαν πολιτικούς να τους συγκρίνουν με νεοναζί και, με την ένοχη σιωπή των ΜΜΕ, να ζητούν την επέμβαση της Εθνοφρουράς, αγνοώντας επιδεικτικά τις ζωές που χάθηκαν στο πανεπιστήμιο Κέντ το 1970 και στο Σάρλοτσβιλ το 2017.
Η εργατική υπόθεση δεν μπορεί σε κανένα πολιτικό επίπεδο να υπάρξει, όσο τα κράτη αποκρίνονται στις κινητοποιήσεις βαφτίζοντας την αλληλεγγύη αντισημιτισμό και την ελευθερία του λόγου τρομοκρατία, καταστέλλοντάς την αναλόγως. Η εργατική τάξη δεν μπορεί να συγκροτηθεί ως τάξη όσο παρακολουθεί απαθής τα αφεντικά να συνεχίζουν να εξοπλίζουν στρατιωτικά οικονομικά και πολιτικά το αποικιακό κράτος του Ισραήλ για να αναπτύσσει και να εφαρμόζει τεχνικές επιτήρησης, ελέγχου, καταστολής και γενοκτονίας. Η εργατική τάξη των ιμπεριαλιστικών κέντρων γνωρίζει από την πικρή ιστορική της πείρα, ότι όλες αυτές οι τεχνικές του αποικιακού πολέμου προορίζονται για επανεισαγωγή από τις αποικίες στη μητρόπολη, ενάντια στην ίδια. Η τροπή που έχει πάρει το παλαιστινιακό ζήτημα, υπογραμμίζει ότι η αστική εσωτερική πολιτική είναι εξωτερική και η εξωτερική πολιτική είναι εσωτερική, εξ ου και η κρισιμότητα της εργατικής ρήξης με την αστική πολιτική συνολικά.
