Ευρωπαϊκές εκλογές αλά Γκρέκα

Οι Ευρωπαϊκές εκλογές της 9ης Ιουνίου εξέλεξαν 720 αντιπροσώπους για το λεγόμενο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο του Στρασβούργου. Απέναντι σε μια χωρικά διαχωρισμένη από αυτό και πολιτικά στεγανοποιημένη από κάθε επιρροή εκλεγμένου σώματος Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, παρά το όνομά του, δεν έχει περισσότερο πολιτικό βάρος από όσο είχε η Δούμα της τσαρικής Ρωσίας έναντι του θρόνου της Αγ. Πετρούπολης. Ωστόσο, για τις  Ευρωπαϊκές Δημοκρατίες που έχουν στηθεί γύρω από την πίστη ότι το κοινοβούλιο αποτελεί την ενσάρκωση του Δημοκρατικού ιδεώδους,  η έστω και προσχηματική τήρηση των δημοκρατικών τύπων έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία  από όση θα μπορούσε να ποτέ φανταστεί ο τσάρος πασών των Ρωσιών. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει επωμισθεί αυτόν τον κρίσιμο ρόλο της δημοκρατικής επίφασης, έναν ρόλο ικανό να πυροδοτεί τις ημικατακλυσμιαίες και συνάμα γκροτέσκες πολιτικές αναταράξεις, που παρακολουθούμε στη μακρονική Γαλλία.[1]

Οι ιθύνουσες τάξεις και οι πολιτικές τους ελίτ δεν μπορούν ωστόσο να κρύψουν, ότι η πολιτική κρίση που ξέσπασε από την κάλπη της Ευρωπαϊκής «Δούμας» από τη μια αποτελεί τη συνέχεια της έντονης αντίστασης που συνάντησαν οι νεοφιλελεύθερης κοπής απαντήσεις της ΕΕ στις παροξυμμένες από την κλιματική αλλαγή χρόνιες αντιφάσεις του κεφαλαίου, ενώ από την άλλη αποτελεί επίσης προδρομικό φαινόμενο της κοινωνικής έκρηξης που θα φέρει η επαναφορά το προσεχές φθινόπωρο του ζουρλομανδύα του συμφώνου σταθερότητος μετά την χαλάρωση της πανδημίας.

Η γενική εικόνα

Σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να γίνει κατανοητή η σημασία της εκλογικής αριθμητικής για το εγχώριο πολιτικό σκηνικό αλλά και το πώς παρουσιάζεται η ταξική συνείδηση στον παραμορφωτικό της καθρέφτη. Η πρωθυπουργική διαπίστωση ότι το 41% δεν υπάρχει πια, δεν θα αποδειχθεί παρά μόνο ένα μικρό κλάσμα της αλήθειας.

Μεθοδολογικά, η σύγκρισή μας δεν θα ανατρέξει σε ευρωεκλογές πριν από το 2014. Οι ευρωεκλογές μέχρι και αυτές του 2009 είχαν γίνει σε ένα εντελώς διαφορετικό προμνημονιακό πολιτικό τοπίο και δεν προσφέρονται για συμπεράσματα. Θα παρεμβάλουμε επίσης στη σύγκριση και τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών του 2023 λόγω της χρονικής εγγύτητας των 12 μηνών με την επιφύλαξη ασφαλώς που επιβάλλει η σύγκριση μεταξύ των δύο διαφορετικών πολιτικών πλαισίων, του Ευρωενωσιακού και του εθνικού.

Στο επίπεδο του παρόντος Ελληνικού Κοινοβουλίου οι αριθμοί δίνουν μια εικόνα υποχώρησης του συνολικού πολιτικού συστήματος. Η απότομη καθίζηση της ΝΔ και η βαθμιαία αλλά σταθερή καθίζηση του κέντρου (ΣΥΡΙΖΑ + ΠΑΣΟΚ+Πλεύση) από το 2014 κάνουν τα πράγματα ακόμα σοβαρότερα. Στον αντίποδα, η κοινοβουλευτική Ακροδεξιά (Ελληνική Λύση + Νίκη) μαζί με την Αριστερά (ΚΚΕ+Νέα Αριστερά) εμφανίζουν μικρή άνοδο.

Το συνολικό ποσοστό των πυλώνων του Κοινοβουλίου αποσταθεροποιείται αλλά όχι με το δραματικό γαλλικό τρόπο.

Τα ποσοστά  είναι εδώ τα επίσημα, αναφέρονται δηλαδή στα έγκυρα ψηφοδέλτια και η απώλεια, σε οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ ευρωεκλογών δεν είναι μεγαλύτερη του 5,69%, ενώ συγκρίνοντας τις τωρινές με τις βουλευτικές του 2023 η απώλεια φτάνει το 14%.

Μια πέραν του κοινοβουλίου, συνολική εικόνα της κάλπης, θα μας επέτρεπε να δούμε τις πολιτικές μεταβολές στο εκλογικό σώμα. Με σημείο εκκίνησης τα επίσημα συνολικά αποτελέσματα ομαδοποιημένα κατά μήκος του πολιτικού φάσματος, η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ εκπροσωπείται από ένα μακρύ κατάλογο 14 κομμάτων, η ΔΕΞΙΑ από τη ΝΔ, τους Δημοκράτες και  την Ένωση Κεντρώων, το ΚΕΝΤΡΟ περιλαμβάνει το Πασοκ το Συριζα την Πλεύση τον Κόσμο και τους πράσινους, η ΑΡΙΣΤΕΡΑ το ΚΚΕ, το Μερα25 και τη Νέα Αριστερά και η ΑΚΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ την Ανταρσύα τον Μ-Λ χώρο και το υπόλοιπο αριστερό εξωκοινοβούλιο. Τα ποσοστά της δεύτερης στήλης είναι τα επίσημα, ενώ της τρίτης είναι επί των εγγεγραμμένων.

Αυτό που εντυπωσιάζει σε αυτόν τον πίνακα είναι φυσικά το ποσοστό 21,03% της ακροδεξιάς, εξαιτίας του οποίου κάποιοι βιάστηκαν να παραλληλίσουν με το φαινόμενο Λεπέν. Ωστόσο, οι αναλογίες θα ήταν υπερβολικές.
Πρώτα, το 21,03% αναφέρεται σε ούτε λίγο ούτε πολύ 14 κόμματα, από τα οποία υπάρχουν όχι λιγότερα από 4 που ξεπερνούν το όριο του 1% επί των εγκύρων. Κανένα από αυτά τα 4 μεγαλύτερα κόμματα δεν είναι ανοιχτά φασιστικό και, κυρίως, κανένα από τα 14 κόμματα δεν έχει δυνατότητα οργανωμένης παρουσίας στο δρόμο. Εν συγκρίσει με τον Ιούνιο του 2023 τα επίσημα ποσοστά της ακροδεξιάς αυξήθηκαν κατά 6,84%, αλλά η μισή από αυτή την αύξηση αφορά τη «Φωνή λογικής» ίσως την πιο lifestyle ακροδεξιά (αλλά όχι λιγότερο ακροδεξιά) της ΕΕ.

Ωστόσο, όχι μόνο η σύγκριση με τις εθνικές εκλογές είναι επισφαλής αλλά και τα ποσοστά της ακροδεξιάς μετρημένα επί του εκλογικού σώματος προσγειώνονται στο 8,52% (αντί για 21,03%), αυξημένα εν συγκρίσει με το 2023 μόνο κατά 0,98% (και πάντως κατά 96.064 ψήφους). Ας σημειωθεί επιπλέον, ότι η ακροδεξιά κερδίζει μεν 0,98% από το 2023, αλλά βρίσκεται 2% πίσω από το ποσοστό του 2014, όταν το αντιφασιστικό κίνημα εξωθούσε κακήν – κακώς  τη Χρυσή Αυγή στο δικαστήριο!

Το συμπέρασμα ότι έχουμε και στην Ελλάδα φαινόμενο Λεπέν είναι λοιπόν τραβηγμένο από τα μαλλιά: Το μετεωρικό φαινόμενο Λεπέν δεν υπάρχει στην Ελλάδα, τουλάχιστον όχι ακόμα. Η ακροδεξιά πράγματι ανέβηκε εκλογικά. Αλλά ούτε ο μέγεθος ούτε το είδος της ανόδου καθιστούν την ακροδεξιά περισσότερο επικίνδυνη από όσο ούτως ή άλλως ήταν και είναι. Σίγουρα ωστόσο οι συνθήκες για την εκκόλαψη του αυγού του φιδιού έγιναν ευνοϊκότερες και η εργατική τάξη δεν μπορεί να εξαργυρώνει εσαεί τη νίκη της επί της ΧΑ.

Στο διάγραμμα που ακολουθεί απεικονίζεται το σύνολο των κομμάτων με τα ποσοστά τους να αναφέρονται πλέον στο σύνολο του εκλογικού σώματος. Αν και παραμένει το πρόβλημα ότι η ψήφος του μεγιστάνα μετριέται ως απολύτως ισοβαρής με την ψήφο της εργάτριάς του, αυτά τα ποσοστά ενσωματώνουν την αποχή ή τα άκυρα-λευκά ψ

ηφοδέλτια ως πολιτική στάση και όχι ως απλή και αμελητέα απουσία, υποδεικνύοντας έτσι με μεγαλύτερη αξιοπιστία πώς κινείται το εκλογικό σώμα. Υπό αυτή την προοπτική, το Κέντρο φαίνεται να έχει μεγαλύτερο μερίδιο στην καθίζηση. Η δεξιά χάνει κάπου 9% του εκλογικού σώματος από το 2023, πράγμα περίπου φυσικό για κυβερνών κόμμα από την εθνική μέχρι στην Ευρωκάλπη[2],  αλλά μόλις 5% εν σχέσει με το 2014, ενώ το κέντρο χάνει 4% του εκλογικού σώματος από 2

023 και 10% από το 2014. Η Ακροδεξιά παρουσιάζει σταθερή πτώση και παρά την ανάκαμψη μεταξύ 2023 και 2024 βρίσκεται πίσω ακόμα και από το 2019.

Αντίθετα, η Αριστερά έχει μια συνεχή οριακή άνοδο˙ παραμένει ωστόσο 2,5 ποσοστιαίες μονάδες πίσω από την Ακροδεξιά. Οι αριθμοί υπαγορεύουν το συμπέρασμα: Το κέντρο μακράν του να επωφεληθεί από την, όχι και τόσο μεγάλη, πτώση της δεξιάς έπεσε το ίδιο περισσότερο από αυτήν, ενώ η αριστερά αδυνατεί να κεφαλαιοποιήσει εκλογικά τη νίκη του αντιφασιστικού κινήματος που σκόρπισε την ακροδεξιά σε κάπου δεκαοκτώ πολιτικούς σχηματισμούς.

Ένα ακόμα ενδιαφέρον σημείο στη σύγκριση του 2023 με το 2024 είναι το ποσοστό της αποχής στο οποίο αν

τιστοιχεί ποσοτικά η απώλεια σε ψήφους κάθε κόμματος˙ ποιο μέρος της αποχής «διεκδικεί» το κάθε κόμμα:

Όπως φαίνεται, οι απώλειες ψήφων της ΝΔ αντιστοιχούν στο εντελώς δυσανάλογο 81,69% της αποχής, ένα ποσοστό που δεν θα μπορούσαν να εξηγήσουν, τουλάχιστον όχι εξ ολοκλήρου,  οι όποιες αντιμεταθέσεις ψηφο

φόρων. Φαίνεται, ότι ο επικρατέστερος τύπος εκλογέως που δεν προσήλθε στην κάλπη, είναι ο ψηφοφόρος της ΝΔ. Το βέ

βαιο πάντως είναι, ότι αυτός ο ψηφοφόρος δεν είναι αρκετά δυσαρεστημένος ώστε να θελήσει να τιμωρήσει τη ΝΔ στην κάλπη. Πέρα από τις δημοσιογραφικές πομφόλυγες, ο Μητσοτάκης φαίνεται ότι κάπως έτσι διάβασε το αποτέλεσμα: Ένας ντροπαλός ανασχηματισμός, μάλλον αρκεί για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις.

Αντίθετα, κατά ένα παράδοξο μάλιστα τρόπο αν πιστέψουμε τους δημοσιολόγους που μιλάνε για κατάρρευση των ποσοστών της ΝΔ, οι ζυμώσεις είναι πολύ πιο έντονες στη λεγόμενη κεντροαριστερά παρά στη ΝΔ, και δικαίως˙ το πραγματικό παράδοξο θα ήταν το αντίστροφο: όπως δείχνουν τα πράγματα η καθίζηση αφορά μάλλον το ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ παρά τη ΝΔ.

Το πράγμα ωστόσο σχετίζεται και με ένα στρατηγικότερο πρόβλημα. Η αστική τάξη δεν έχει δεύτερο κοινοβουλευτικό πυλώνα. Ο Μητσοτάκης δεν πρόκειται να πάει μακριά˙ έχει ήδη ξοδέψει την πολιτική προίκα του 41%. Μετά από αυτόν (και το μετά δεν είναι οπωσδήποτε μακρινό) τι; Η κίνηση πολιτικής συρραφής του ΠΑΣΟΚ με το ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται από μόνη της αρκετά προβληματική και επιπλέον προσκρούει στις ασύμβατες ιδιοπροσωπίες των δύο πολιτικών αρχηγών, κανείς από τους οποίους δεν έχει τις πολιτικές πλάτες για να σηκώσει τον εναλλακτικό πολιτικό εκπρόσωπο της ελληνικής μπουρζουαζίας. Τα αστικά πολιτικά μαγειρεία χρειάζονται χρόνο και καινούργια υλικά – χαρισματικούς ηγέτες – για να σερβίρουν μια στοιχειωδώς δελεαστική σούπα στο λαουτζίκο. Και η δουλειά τους μπορεί να δυσκολέψει στο βαθμό του ακατόρθωτου αν δεχθούν αρκετή πολιτική πίεση από τον εργατικό παράγοντα. Η πολιτική-κοινοβουλευτική αμηχανία των από πάνω είναι η χρυσή πολιτική ευκαιρία των από κάτω και πεδίο δόξης λαμπρό για όποια αριστερά ευαγγελίζεται την επανάσταση.

Αυτή την ευκαιρία ευνοεί και το γεγονός, ότι η ΝΔ υποχωρεί εκλογικά με μια εκπληκτική οριζόντια ομοιομορφία στις δημοτικές ενότητες της Εκάλης και της Κηφισιάς και τους δήμους Χαλανδρίου, Κερατσινίου-Δραπετσώνας και Παύλου Μελά με τα επίσημα ποσοστά επί των εγκύρων χάνοντας σε όλες  περίπου το ίδιο ποσοστό σε όλες ανεξαρτήτως της ταξικής τους σύνθεσης[3]:

Στη μεσαία στήλη βρίσκονται τα ποσοστά της 9ης Ιουνίου 2024. Οι «καλές» συνοικίες βρίσκονται πάνω από το εθνικό ποσοστό του 28,31% και, όσο πιο καλή είναι μια συνοικία, τόσο πιο ψηλά η ΝΔ. Κάτω από το εθνικό 28,31% βρίσκονται οι εργατικές συνοικίες. Ωστόσο, οι διαφορές από πέρυσι είναι παντού εντυπωσιακά κοντά στο -13%.[4] Το προφανές συμπέρασμα από τις περιοχές της καλής κοινωνίας είναι ότι αστική τάξη δεν έχει αποσύρει την εμπιστοσύνη στο κόμμα της ΝΔ: το 69% της Εκάλης και το 49% της Κηφισιάς δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολίας για αυτό. Το 32,65% του πιο μικροαστικού Χαλανδρίου από την άλλη είναι απολύτως συμβατό με το στόχο του 33% του έθεσε ο Μητσοτάκης.

Αντίθετα, η εργατική τάξη  αποσύρει ακόμα περισσότερο την υποστήριξή της από τη ΝΔ, οποία θα πρέπει να βλέπει με φρίκη το άθλιο 22,57% στο Κερατσίνι και το ακόμα αθλιότερο 17,95% στον Παύλο Μελά.[5] Όσο για το επίμονο -13% απλώς υπογραμμίζει την ομογενοποιημένη αταξική συμπεριφορά του αστικού υποκειμένου πίσω από το παραβάν του εκλογικού κέντρου.

Ωστόσο το -13% στην Εκάλη μπορεί να κινηθεί μόνο δεξιότερα, ενώ το -13% στα Ταμπούρια και στην Αμφιάλη, μπορεί να φτάσει μέχρι την επαναστατική αριστερά και ακόμα παραπέρα, στο δρόμο της κοινωνικής επανάστασης. Το -13% των αποκάτω ανοίγει έναν πολιτικό χώρο για την επαναστατική αριστερά ο οποίος δεν πρέπει να χαθεί, μια ακόμα ευκαιρία που δεν πρέπει να σπαταληθεί: Το -13% των μικροαστών που θα δεχθούν μεγάλο μέρος της επίθεσης του φθινοπώρου περιμένει να δει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει˙ το ίδιο και η φασιστική δεξιά.

Το άμεσο λοιπόν πρόβλημα του Μητσοτάκη δεν είναι το εκλογικό αποτέλεσμα ή τα κοινοβουλευτικά πράγματα, όπου όλα βαίνουν καλώς για μια ΝΔ, που στην εσχάτη περίπτωση μπορεί να υπολογίζει στο παραπροϊόν της διάλυσης της ΧΑ: τον εξαγνισμό της κοινοβουλευτικής ακροδεξιάς από το αυτονόητο συμπέρασμα του κοινού (αστικού) νου: «Οι ναζί της ΧΑ μπήκαν στη φυλακή και στο πολιτικό περιθώριο˙ επομένως όλοι οι άλλοι είναι απλώς η συντηρητική πτέρυγα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου»! Η «σοβαρή» ΧΑ που ήθελαν τα σενάρια του Μπαλτάκου είναι πλέον εδώ και, η απλή αριθμητική λέει ότι 28,31%+9,30%+4,37%=41,98% για αρχή…

Το πρόβλημα του Μητσοτάκη είναι μάλλον η αντίδραση του  -13% των εργατικών συνοικιών απέναντι στην προαναγγελθείσα φθινοπωρινή γενική επίθεση του κεφαλαίου και για τότε κρατάει τον ενδεχόμενο εκλογικό ελιγμό, εν αντιθέσει με τον Μακρόν που είναι υποχρεωμένος να παίξει το ατού των εκλογών εδώ και τώρα.

Η δεξιά πολυκατοικία

Στο λιγότερο ολισθηρό έδαφος της σύγκρισης αποκλειστικά  μεταξύ ευρωεκλογών, η πολιτική δεξιά εμφανίζει την εξής εικόνα:

Η ΝΔ φαίνεται σχεδόν στο επίπεδο του 2014 (-6% των ψήφων του 2014 ) ενώ η ακροδεξιά (-21% των ψήφων του 2014) και η λοιπή δεξιά (-68% των ψήφων του 2014 ) σαφώς κάτω από αυτό. Η διαφορά με το 2014 είναι βέβαια, πως τότε υπήρχε εν αναμονή μια αριστερόστροφη αν και προσωρινά οπισθοχωρημένη εργατική μάζα, που είχε πεισθεί να περιμείνει τη ρεβάνς της κάλπης, ενώ τώρα αυτό που βρίσκεται σε αναμονή είναι μια σαφώς περισσότερο κατακερματισμένη και

 εξατομικευμένη εργατική μάζα. Το γενικό συμπέρασμα είναι αυτό της εκλογικής υποχώρησης της δεξιάς σε όλες τις τις εκφάνσεις. Η ΝΔ και η υπόλοιπη «δημοκρατική» Δεξιά βρίσκονται μιάμιση εκατοστιαία μονάδα  κάτω από τα επίσημα ποσοστά του 2014. Η ακροδεξιά 2,3 εκατοστιαίες μονάδες από τα επίσημα ποσοστά του 2014 και χωρίς τα τάγματα εφόδου που διέθετε τότε. Συνολικά, τα επίσημα ποσοστά της Δεξιάς πολυκατοικίας είναι στο -5,2% από το 2014 και στο -9% από το 2019.

Η Πολιτική Αριστερά

Τα πράγματα στο αριστερό άκρο του πολιτικού φάσματος έχει περιπλέξει η μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ κατά πολλά βήματα δεξιότερα από ό,τι θα μπορούσε να ονομαστεί Αριστερά. Το μέγεθος της ζημιάς που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Αριστερά είναι δυσθεώρητο. Αν  απλώς περιοριστούμε στην εκλογική αποτύπωση της ζημιάς αυτής, το 2014 η Αριστερά μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωνε το 20,07% του εκλογικού σώματος κάπου 2.010.000 ψήφους. Το 2024 έχουν μείνει μόνο 597.000. Αν και η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ συνέβη 1,5 χρόνο μετά το έτος αναφοράς του 2014, θα προτιμήσουμε να προβάλουμε την τωρινή κατάσταση προς τα πίσω, και εκτός από το ΚΚΕ να περιλάβουμε στην Αριστερά το Μέρα25 και την Νέα Αριστερά παρότι πολιτικά βρίσκονται μάλλον στις παρυφές παρά μέσα στην  Αριστερά. Τούτο επειδή αποτελούν προς τα αριστερά θραύσματα του ΣΥΡΙΖΑ και περιλαμβάνουν ένα ζωντανό ακτιβιστικό δυναμικό, αλλά κυρίως επειδή θεωρούνται αριστερά στη συνείδηση των μαζών. Αυτές οι δύο οργανώσεις καταγράφονται αθροιστικά ως αν. Αριστερά. Έχουμε επίσης καταγράψει αθροιστικά τις οργανώσεις του Μ-Λ χώρου υπό το όνομα της ΟΜΛΕ, της μητρικής τους οργάνωσης, όπως και το ΕΕΚ μαζί με την ΟΚΔΕ-Εργατική Πάλη. Όπως έχουμε ήδη σημειώσει η Αριστερά συνολικά έχει ανέβει μια εκατοστιαία μονάδα (1,18% επί των εγγεγραμμένων) από το 2014. Ωστόσο η άνοδος αυτή οφείλεται στην εμφάνιση των θραυσμάτων του ΣΥΡΙΖΑ που συνεισέφεραν κατά +1,4% και στην οριακή άνοδο του ΚΚΕ κατά +0,26%. Αντίθετα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κινήθηκε στο -0,20% και στο -0,28% τα άλλα δύο ρεύματα.

Ο ρεφορμιστικός πόλος του Μερα25 και της Νέας Αριστεράς δεν μπορεί να επιβιώσει εκτός κοινοβουλίου και η περιθωριοποίηση τους είναι μάλλον θέμα χρόνου. Από την άλλη το ΚΚΕ κάνει επίσης βήματα προς τα δεξιά ή καλύτερα βήματα προς την Άκρα Δεξιά, συνεργαζόμενο κινηματικά με τμήματά της γύρω από το μεταναστευτικό, όπως έκανε λχ στη Μυτιλήνη και στη Σάμο[6], αλλά και κοινοβουλευτικά, στη λεγόμενη κεντρική πολιτική σκηνή, στολίζοντας τις εκλογικές του λίστες με εθνικιστές σαν την Κανέλλη, το Ζουράρι και κάμποσους απόστρατους καραβανάδες μέχρι και τον τελευταίο εναγκαλισμό με το Ν. Μαριά.[7]

Μια Αριστερά που δεν έχει να παρουσιάσει παρά έναν αναιμικό ρεφορμιστικό πόλο και έναν επαναστατικό πόλο που φυτοζωεί, βουτηγμένος στις χειρότερες εκδοχές του ενδημικού σεχταρισμού του αριστερού εξωκοινοβουλίου, είναι μάλλον καθησυχαστικός παράγοντας για τα αστικά επιτελεία. Το εκλογικό αποτέλεσμα στην προοπτική της ταξικής αναμέτρησης του φθινοπώρου υποδεικνύει στην επαναστατική Αριστερά μια συνεπή τακτική Ενιαίου Μετώπου πάνω σε ένα σύνολο μεταβατικών αιτημάτων που να συνομιλεί με το επίπεδο της εργατικής ταξικής συνείδησης.

Σημειώσεις:

[1]Τα γραφεία των LR έγιναν Κούγκι! Από Το Ποντίκι : «Ο καθαιρεθείς πρόεδρος κλειδώθηκε στα γραφεία για να μην τον διώξουν» και από τον LeMonde: «Το διήμερο που ο Éric Ciotti οδήγησε στην κατάρρευση τη Δεξιά»

[2]Για παράδειγμα από τις εθνικές του 2007 μέχρι τις ευρωεκλογές του 2009 η ΝΔ έχασε κάπου 10%.

[3]Οι ποσοστιαίες απώλειες της ΝΔ ανά περιφέρεια είναι σε όλη την επικράτεια κατανέμονται σχεδόν ομοιόμορφα (με σταθμισμένο συντελεστή μεταβλητότητας 12%)  από 8,14% μέχρι 16,45% , με σταθμισμένη μέση τιμή 12,46% και σταθμισμένη τυπική απόκλιση 1,5% .

[4]Το -10,41% στο Δήμο Παύλου Μελά εξηγείται από το εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό του 17,95%, που μάλλον τερμάτισε στο σκληρό εκλογικό πυρήνα της ΝΔ στη βόρειο Ελλάδα.

[5]Τι ιστορική ειρωνεία αλήθεια αυτό το όνομα-σύμβολο του εθνικισμού!

[6]Βλέπε: Σάμος: απεργία με ρατσιστικό περιεχόμενο και οι ευθύνες του ΠΑΜΕ

[7]Ένας πολιτικός εναγκαλισμός που κατέστησε τραγικό πρόσωπο το δύσμοιρο Γιάννη Μηλιό: Αποστασιοποιήθηκε από το ΣΥΡΙΖΑ το 2014, παραμονές του εκλογικού θριάμβου, για να γλυτώσει τον εξευτελισμό της συνεργασίας με τον Ακροδεξιό Καμμένο και κατέφυγε στο ΚΚΕ, μόνο και μόνο για τον βρει εκεί 10 χρόνια αργότερα ο ίδιος εξευτελισμός της συνεργασίας του ΚΚΕ με τον …. κατιμά πια του Καμμένου, το Μαριά! Χαλεποί καιροί για Αλτουσεριανούς πρίγκηπες.