Η φετινή εργατική Πρωτομαγιά είναι μια ευκαιρία να ξαναβγούνε στους δρόμους οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, όλοι και όλες που πληττόμαστε από τα μέτρα που παίρνουν οι κυβερνήσεις για να ξεπεράσει το κεφάλαιο την κρίση του. Είναι μια ευκαιρία για να δοθεί συνέχεια στους αγώνες, που παρά το μούδιασμα από την αβάσταχτη καθημερινή πραγματικότητα, εξακολουθούν να ξεσπούν τους τελευταίους μήνες και αυτό που χρειάζονται είναι οργάνωση, εμβάθυνση και συνέχεια.
Η εργατική Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, δεν είναι μια γιορτή των λουλουδιών, όπως θέλουν να την παρουσιάσουν τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις τους, που έχουν κάθε συμφέρον να διαγράψουν την εργατική μνήμη. Δεν είναι ακόμα μια άνευρη επέτειος, όπως προσπαθούν να την παρουσιάσουν οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, στερώντας την από οποιοδήποτε μαχητικό εξεγερτικό περιεχόμενο και εντάσσοντας την στο σχέδιό τους για ξεκομμένες κινητοποιήσεις χωρίς συνοχή και προοπτική κλιμάκωσης.
Η εργατική Πρωτομαγιά είναι η μέρα κατά την οποία έχουν γραφτεί οι λαμπρότερες και πιο αιματηρές σελίδες στην ιστορία του εργατικού κινήματος. Η μέρα που η εργοδοσία και οι μηχανισμοί καταστολής θέλουν με το ζόρι, αλλά μάταια, να ξεριζώσουν. Η μέρα που πάντα θα θυμίζει την Αθήνα του ’24, τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης του ’36, τους 200 κομμουνιστές που εκτέλεσαν οι Ναζί στην Καισαριανή, προσπαθώντας να φτύσουν πάνω στον ένα θανάσιμο εχθρό τους: την διεθνή εργατική τάξη. Είναι η μέρα που σε όλες τις πόλεις του κόσμου, οι δρόμοι πλημμυρίζουν σε μια παγκόσμια εργατική γιορτή, που στέκεται πάνω από σύνορα και πατρίδες.
Η φετινή εργατική Πρωτομαγιά έρχεται σε μια περίοδο που οι απειλές για ένοπλες συγκρούσεις στην περιοχή μας πυκνώνουν επικίνδυνα. Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση, προσπαθώντας να εξασφαλίσει τη συναίνεση των εργαζόμενων και λαϊκών μαζών απέναντι στα νέα μέτρα που σχεδιάζει, δημιουργεί καθημερινά ένα κλίμα φόβου και απειλής από τη δήθεν «μονομερή επιθετικότητα» της Τουρκίας. Το ελληνικό κεφάλαιο, στην απέλπιδα προσπάθεια να ξεπεράσει την κρίση του, κλιμακώνει την επιθετικότητά του προς τις γειτονικές χώρες, επιβεβαιώνει το ρόλο στραγγαλιστή και νονού απέναντι στη Δημοκρατία της Μακεδονίας και επιδίδεται σε κούρσες εξοπλισμών στο όνομα της υπεράσπισης των εθνικών συμφερόντων, που δεν είναι παρά τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για τη μοιρασιά των ενεργειακών κοιτασμάτων και των αγωγών στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Σε αυτή του τη σταυροφορία, προσπαθεί να επιστρατεύσει τους εργαζόμενους και τη νεολαία.
Έτσι, η φετινή Πρωτομαγιά λαμβάνει ένα εξόχως διεθνιστικό και αντιπολεμικό περιεχόμενο. Για μια ακόμα φορά, οι εργαζόμενοι και οι καταπιεζόμενοι, θα πρέπει να βροντοφωνάξουμε ότι δεν έχουμε κανένα κοινό συμφέρον με τους εκμεταλλευτές μας. Ότι δεν αναγνωρίζουμε τον εχθρό μας στους γειτονικούς λαούς, αλλά στον εργοδότη μας και στο εγχώριο οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, στην κυβέρνηση και τους συμμάχους της. Ότι μαζί με τους εργαζόμενους των χωρών της περιοχής, θα αρνηθούμε από κοινού να γίνουμε κρέας για τα κανόνια για τα συμφέροντα μιας χούφτας εκμεταλλευτών. Ότι μας ενώνει η διεθνιστική φιλία και τσακίζουμε τους φασίστες με το εθνικιστικό και ρατσιστικό τους δηλητήριο.
Η εργατική Πρωτομαγιά μας δείχνει και το δρόμο που έχουμε ανάγκη να βαδίσουμε προκειμένου να απαλλαγούμε από το σύστημα της φτώχειας, της εκμετάλλευσης, του ρατσισμού και του πολέμου. Μακριά από τις λογικές και πρακτικές της ταξικής συνεργασίας, στην οποία προσπαθούν να μας σύρουν τα «επίσημα» συνδικαλιστικά όργανα. Κόντρα στις συμφωνίες με τον ΣΕΒ και στις «Πανεθνικές Ημέρες Δράσης», μαζί με τα επιμελητήρια και τις εργοδοτικές οργανώσεις, που βαφτίζονται «Κοινωνική Συμμαχία». Ο δρόμος της πραγματικής κοινωνικής συμμαχίας είναι ο δρόμος της ενωτικής ανεξάρτητης ταξικής πάλης, ο δρόμος που θα ενώνει όλα τα επιμέρους κινήματα και αντιστάσεις σε ένα ενιαίο ανατρεπτικό κίνημα, που στην προμετωπίδα του θα γράφει ότι «της γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες μοναχοί τους θα σωθούν».
