Να οικοδομήσουμε ένα διεθνές κίνημα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο! Όχι στην επέμβαση ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ! Έξω τα ρωσικά στρατεύματα από την Ουκρανία!

Διακήρυξη της Τάσης για μια Επαναστατική Διεθνή (TIR), δημόσιας τάσης της ΕΓΤΔ

1. Στις 24 Φεβρουαρίου 2022, ο ρωσικός στρατός, με εντολή του Βλαντιμίρ Πούτιν, διέσχισε τα ουκρανικά σύνορα και εξαπέλυσε μια ιδιαίτερα βάναυση εισβολή στη χώρα, αναπτύσσοντας περισσότερους από 100.000 στρατιώτες. Ιδιαίτερα έντονοι βομβαρδισμοί έπεσαν βροχή στις κύριες πόλεις της χώρας, το Κίεβο και το Χάρκοβο. Άμαχοι στοχοποιούνται εσκεμμένα, όπως δείχνουν οι πύραυλοι που χτύπησαν την Πλατεία Ελευθερίας και στο Πανεπιστήμιο του Χάρκοβου. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, μια πομπή τεθωρακισμένων μήκους περίπου 60 χιλιομέτρων κατευθύνεται προς το Κίεβο, με θερμοβαρικά όπλα, όπλα σχεδιασμένα να προκαλούν μέγιστες απώλειες στον άμαχο πληθυσμό. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που λάβαμε, τα στρατεύματα της Τσετσενίας του Προέδρου Καντίροφ, γνωστά για τη θηριωδία τους και τις ακρότητες κατά του άμαχου πληθυσμού, εντάχθηκαν στις γραμμές του ρωσικού στρατού.
   
2. Όλα αυτά επιβεβαιώνουν τον απόλυτα ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα αυτού του πολέμου. Ο Πούτιν δεν έκρυψε αυτό το γεγονός: υιοθετεί το Μεγαλορωσικό εθνικιστικό λόγο, κατά τον οποίο η Ουκρανία ανήκει ιστορικά στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Στην ομιλία του της 21ης Φεβρουαρίου, ένας από τους κύριους στόχους του Πούτιν αποτέλεσε η πολιτική των Μπολσεβίκων την εποχή της Ρωσικής Επανάστασης. «Η σύγχρονη Ουκρανία δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από τη Ρωσία, συγκεκριμένα από τη Μπολσεβίκικη και την Κομμουνιστική Ρωσία. Αυτή η διαδικασία ξεκίνησε σχεδόν αμέσως μετά την επανάσταση του 1917, και ο Λένιν με τους συνεργάτες του το έκαναν με πολύ βάναυσο προς την ίδια τη Ρωσία τρόπο – διαχωρίζοντας, αφαιρώντας της μέρος των δικών της ιστορικών εδαφών». Κατηγόρησε το Λένιν ότι «παρέδωσε» το Ντονμπάς στην Ουκρανία. Με αυτές τις επιθέσεις στη διεθνιστική πολιτική των Μπολσεβίκων, ο Πούτιν δείχνει ξεκάθαρα το ποιος είναι και ποιον αντιπροσωπεύει: είναι εκπρόσωπος της νέας ρωσικής αστικής τάξης, που γεννήθηκε από τα ερείπια της Σοβιετικής Ένωσης κι έχει τις ρίζες της στην τσαρική φεουδαρχική αυτοκρατορία.
3. Η μεγάλης κλίμακας εισβολή που εξαπέλυσε η Ρωσία κατά της Ουκρανίας δίνει μια νέα διάσταση στη σύγκρουση μεταξύ του ρωσικού ιμπεριαλισμού και του δυτικού ιμπεριαλισμού στις πλάτες των λαών της περιοχής. Αλλά θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι ο σημερινός πόλεμος ξεκίνησε στις 24 Φεβρουαρίου. Από το 2014, στο Ντονμπάς, περισσότεροι από 10.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί σε συγκρούσεις μεταξύ του ουκρανικού στρατού και των μαχητών στο Ντόνετσκ, το Λούγκανσκ και την Κριμαία.
4. Η σημερινή οργή του Κρεμλίνου έχει τις ρίζες της στην εξέγερση του 2013-2014 ενάντια στον φιλορώσο καπιταλιστή Βίκτορ Γιανουκόβιτς. Εκλεγμένος με πολύ ισχνό ποσοστό, οδήγησε το ουκρανικό κράτος εγγύτερα στο ρωσικό, ξεκόβοντας από τις πολιτικές των προκατόχων του, ενώ ταυτόχρονα ασκούσε μια φιλελεύθερη, αντικοινωνική πολιτική βασισμένη στη διασπάθιση των δημοσίων υπηρεσιών. Η εξέγερση του 2013-2014 προήλθε εν μέρει από την οργή ενάντια σε αυτές τις φιλελεύθερες και αυταρχικές πολιτικές. Ήταν όμως οι μικροαστικές τάξεις εκείνες που πρωτοστάτησαν σε αυτή την εξέγερση, με αντιρωσικό και φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό. Αυτή η πολιτική γραμμή ευνόησε την παρουσία ακροδεξιών ομάδων όπως το Svoboda ή ο Pravy Sektor, ένα ανοιχτά νεοναζιστικό κόμμα που ισχυρίζεται ότι ακολουθεί τις ιδέες του συνεργάτη των Ναζί Stepan Bandera. Από το 2014 και μετά, με την εμφάνιση νεοναζιστικών παραστρατιωτικών δυνάμεων στο κίνημα του Μαϊντάν (τις οποίες χρηματοδοτεί τόσο η ουκρανική ολιγαρχία όσο και η Δύση), έχουν λάβει χώρα σφαγές Ρώσων πολιτών, αριστερών, LGBT ατόμων στην Ουκρανία. Όπως για παράδειγμα, ο εμπρησμός της έδρας των Συνδικάτων τον Μάιο του 2014, όπου περισσότεροι από 50 άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί και δολοφονήθηκαν. Στις 22 Φεβρουαρίου 2014, η ουκρανική Ράντα –το κοινοβούλιο– καθαίρεσε τον Βίκτορ Γιανουκόβιτς, ο οποίος κατέφυγε στη Ρωσία και διόρισε προσωρινό πρόεδρο τον Ολεξάντρ Τουρτσίνοφ, έναν υπερσυντηρητικό ομοφοβικό. Ένα από τα πρώτα μέτρα της νέας κυβέρνησης ήταν η κατάργηση του νόμου για τις περιφερειακές γλώσσες, αφαιρώντας τα ρωσικά από τις επίσημες γλώσσες (μαζί με τα ουγγρικά, τα μολδαβικά και τα ρουμανικά). Συγκεκριμένα, αυτό σημαίνει ότι από τώρα και στο εξής όλα τα επίσημα έγγραφα πρέπει να γράφονται μόνο στα ουκρανικά, αλλά και ότι τα ονόματα των πόλεων και τα κύρια ονόματα πρέπει να ακολουθούν την ουκρανική ορθογραφία και προφορά.
5. Απέναντι σε αυτά τα μέτρα διακρίσεων κατά των ρωσόφωνων πληθυσμών στα ανατολικά της χώρας, στις 23 Φεβρουαρίου ξέσπασαν μαζικές διαδηλώσεις στις πόλεις Ντόνετσκ, Κραματόρσκ, Λουχάνσκ, Μαριούπολη και Σλοβιάνσκ, στην περιοχή του Ντονμπάς, και στη χερσόνησο της Κριμαίας. Οι διαδηλωτές απαιτούσαν σεβασμό των δικαιωμάτων τους, δηλαδή την κατάργηση του νόμου για τις περιφερειακές γλώσσες, αλλά και αποκέντρωση της εξουσίας από το Κίεβο προς τις περιφέρειες για περισσότερη αυτονομία. Αυτές οι διαδηλώσεις άσκησαν πραγματική πίεση στην κυβέρνηση και ο νόμος για τις περιφερειακές γλώσσες δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
   Εκμεταλλευόμενος όμως αυτή την κατάσταση διχασμού που προκάλεσαν οι αποφάσεις της κυβέρνησης του Κιέβου, ο Πούτιν παρέταξε τους μισθοφόρους της πολιτοφυλακής Βάγκνερ πλάι στους αυτονομιστές μαχητές στην Κριμαία, το Ντόνετσκ και το Λούγκανσκ. Στις 11 Μαρτίου 2014, το κοινοβούλιο της Κριμαίας κήρυξε την ανεξαρτησία της Δημοκρατίας της Κριμαίας. Στις 16 Μαρτίου, μια παρωδία δημοψηφίσματος που διεξήχθη υπό ρωσική στρατιωτική κατοχή, επισημοποίησε την προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία. Τους επόμενους μήνες, οι αυτονομιστές μαχητές του Ντονμπάς, υποστηριζόμενοι οικονομικά και στρατιωτικά από τη Ρωσία, κήρυξαν την ανεξαρτησία της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ. Αυτή η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας είναι ξεκάθαρα ένας τρόπος χρησιμοποίησης των διαδηλώσεων των Ρωσόφωνων προς όφελός της και δεν έχει καμία σχέση με το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του λαού του Ντονμπάς και του Λούγκανσκ: είναι μια εκδήλωση της επιθετικής βούλησης του Ρώσικου ιμπεριαλισμού απέναντι στην Ουκρανία.

Στις 25 Μαΐου 2014, ο Πέτρο Ποροσένκο, ένας δισεκατομμυριούχος που έκανε την περιουσία του στη βιομηχανία σοκολάτας, εξελέγη πρόεδρος με 54,7% των ψήφων, με μόνο 18 εκατομμύρια Ουκρανούς να συμμετέχουν στην ψηφοφορία, η οποία δεν μπορούσε να διεξαχθεί στις περιοχές της Κριμαίας του Ντόνετσκ. και του Λουγκάνσκ. Αμέσως, ο Ποροσένκο ανέπτυξε μια υπερεθνικιστική και αναθεωρητική πολιτική: αναγνώριση για τους μαχητές των πολιτοφυλακών Bandera που συμμετείχαν στην εξόντωση των Εβραίων κατά τη διάρκεια του Β’ επιβάλλει σε όλη τη σχολική εκπαίδευση την ουκρανική γλώσσα… Υπό την κυβέρνησή του, οι ακροδεξιές πολιτοφυλακές που είχαν διαδηλώσει στο Μαϊντάν και στη συνέχεια πολέμησαν στο Ντονμπάς, είχαν τη δυνατότητα να ενσωματωθούν στον ουκρανικό στρατό, υπό την ηγεσία του αρχηγού του κόμματος Pravy Sektor, Dmytro Iaroch, ο οποίος διορίστηκε σύμβουλος στο Υπουργείο Άμυνας τον Απρίλιο του 2015 (θέση από όπου έκτοτε έχει αποχωρήσει). Με πλήρη υποστήριξη από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ, αύξησε τον προϋπολογισμό του τομέα της άμυνας και της ασφάλειας από 1% του ΑΕΠ σε 5%. Τον Νοέμβριο του 2018 κήρυξε στρατιωτικό νόμο μετά από ένα θερμό επεισόδιο μεταξύ ουκρανικών και ρωσικών πλοίων.

Ταυτόχρονα, ακολούθησε μια οικονομική πολιτική λιτότητας: υπό την πίεση του ΔΝΤ, που επέκρινε τον αργό ρυθμό των μεταρρυθμίσεων, προχώρησε σε πολυάριθμες ιδιωτικοποιήσεις, επιτέθηκε στο συνταξιοδοτικό σύστημα, ενώ οι τιμές του φυσικού αερίου και των τροφίμων εκτοξεύτηκαν. Η αντιδημοφιλία του Ποροσένκο μεγάλωσε στη χώρα. Τα δύο τελευταία χρόνια της θητείας του, το Ινστιτούτο Gallup ανέφερε ότι η Ουκρανία ήταν η χώρα με το χαμηλότερο επίπεδο εμπιστοσύνης στην κυβέρνησή της παγκοσμίωςⁱ. Μετά από μια σειρά οικονομικών σκανδάλων (η περιουσία του αυξήθηκε κατά 400 εκατομμύρια δολάρια μεταξύ 2012 και 2020), ο Ποροσένκο ηττήθηκε σαρωτικά στις εκλογές του 2019, τις οποίες κέρδισε ο Volodymyr Zelensky, μέχρι τότε ηθοποιός, γνωστός κυρίως από τους ρόλους του σε τηλεοπτικές σειρές.

6. Ο σημερινός πρόεδρος, Ζελένσκι, είναι λαϊκιστής, εκλεγμένος με βάση ένα πρόγραμμα γεμάτο μικτές πολιτικές, που συνδυάζει την υπεράσπιση της άμεσης δημοκρατίας και την καταπολέμηση της διαφθοράς, στα λόγια, με υπερφιλελεύθερα μέτρα, όπως η απελευθέρωση της αγοράς γης. Από το 2001, ένα μορατόριουμ εμπόδιζε την ιδιωτικοποίηση δημόσιας γης και απέτρεψε σχεδόν όλες τις μεταβιβάσεις γης σε ιδιώτες. Αυτή η απελευθέρωση της αγοράς αγροτικής έχει προκαλέσει διαδηλώσεις από τους μικροκαλλιεργητές. Πράγματι, η δημιουργία μιας αγοράς για γεωργική γη στην Ουκρανία επιτρέπει στους ολιγάρχες και τις μεγάλες γεωργικές εταιρείες να συνεχίσουν να μονοπωλούν τη γη, ικανοποιώντας παράλληλα τα συμφέροντα ξένων επενδυτών και τραπεζώνⁱⁱ.

Παραδόξως, μία από τις βάσεις στις οποίες εξελέγη ο Ζελένσκι ήταν η χαλάρωση της περικύκλωσης της Ρωσίαςⁱⁱⁱ. Απέσπασε τα μεγαλύτερα εκλογικά του ποσοστά σε ρωσόφωνες περιοχές, οι οποίες θεωρούνται φιλορωσικές. Ρωσόφωνος και ο ίδιος, επέκρινε νόμους που επεκτείνουν τη χρήση της ουκρανικής γλώσσας στα ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ και την καθιέρωση τεστ ουκρανικής γλώσσας για υποψήφιους δημόσιους υπαλλήλους. Την ίδια στιγμή. Ο Ζελένσκι δήλωσε ότι επιθυμεί η Ουκρανία να ενσωματωθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να διεξαγάγει δημοψήφισμα για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ.

7. Από το 2014, ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ και ο ρωσικός ιμπεριαλισμός διεξάγουν έναν πόλεμο αντιπροσώπων στην πλάτη της Ουκρανίας. Ακόμη και πριν διαβεί ο ρωσικός στρατός τα ουκρανικά σύνορα, αυτός ο πόλεμος είχε ήδη προκαλέσει 14.000 θανάτους στην περιοχή του Ντονμπάς. Ενώ τα «Πρωτόκολλα του Μινσκ» που υπέγραψαν η Ρωσία, η Ουκρανία, οι εκπρόσωποι των αυτοαποκαλούμενων δημοκρατιών του Ντόνετσκ και του Λουγκάνσκ, υπό την αιγίδα του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), που υποτίθεται ότι έπρεπε να διασφαλίσουν την κατάπαυση του πυρός, δεν έγιναν από κανένα μέρος σεβαστά. Μεταξύ Φεβρουαρίου και Μαρτίου 2021, ο ΟΑΣΕ παρατήρησε αύξηση 30% στις παραβιάσεις της εκεχειρίας. Ενώ η Ρωσία συγκέντρωνε τα στρατεύματά της στα ουκρανικά σύνορα και χρηματοδοτούσε τους αυτονομιστές μαχητές στο Ντονμπάς, την ίδια στιγμή οι Ηνωμένες Πολιτείες επιτάχυναν την παράδοση όπλων στον ουκρανικό στρατό. Μεταξύ 2018 και 2021, οι Ηνωμένες Πολιτείες παρέδωσαν 77 εκτοξευτές πυραύλων Javelin. Αυτός ο αριθμός αυξήθηκε σημαντικά το 2022 καθώς 300 εκτοξευτές πυραύλων παραδόθηκαν μόνο τον Ιανουάριο. Το 2021, οι Ηνωμένες Πολιτείες παρείχαν περισσότερα από 450 εκατομμύρια δολάρια σε βοήθεια στον ουκρανικό στρατό4^iv.

Αυτές οι μαζικές παραδόσεις όπλων στον ουκρανικό στρατό αποτελούν συνέχεια της λογικής της επέκταση του ΝΑΤΟ που ακολουθεί από τη δεκαετία του 2000 ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Σε αντίθεση με τις δεσμεύσεις της Γερμανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών το 1994, 7 χώρες (Βουλγαρία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία) εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ στις 29 Μαρτίου 2004. Ακολούθησαν το 2009 η Αλβανία και η Κροατία, το 2017 το Μαυροβούνιο και το 2020 η Μακεδονία. Αυτές οι προσχωρήσεις συνοδεύονται προφανώς από ευρείας κλίμακας αναπτύξεις στρατευμάτων και στρατιωτικές ασκήσεις, στην ιμπεριαλιστική λογική της επέκτασης του μπλοκ, που οδήγησε στην εγκατάσταση στρατιωτικών βάσεων κατά μήκος των ρωσικών συνόρων, εκτός Ουκρανίας και Λευκορωσίας. Το ΝΑΤΟ και οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί φέρουν επομένως τη μεγαλύτερη ευθύνη για τη στρατιωτική κλιμάκωση.

Ο πόλεμος στο Ντονμπάς, για τον οποίο επί πολύ καιρό τα δυτικά μέσα ενημέρωσης παρέμειναν εντελώς σιωπηλά, παρείχε ένα εξαιρετικό πεδίο εκπαίδευσης για ακροδεξιούς μαχητές από όλες τις χώρες: και στις δύο πλευρές των συνόρων, και από τη φιλορωσική πλευρά καθώς επίσης και από την φιλοουκρανική πλευρά, ρατσιστικές, αντισημιτικές πολιτοφυλακές, που δηλώνουν ανοιχτά Ναζί, συμμετέχουν στις μάχες.^v

8. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μάχονται για τον πλούτο της Ουκρανίας. Αυτή η χώρα βρίσκεται πράγματι στην τέταρτη θέση του κόσμου ως προς τη συνολική αξία των φυσικών της πόρων: το πρώτο ευρωπαϊκό απόθεμα μεταλλευμάτων ουρανίου, ένα από τα κύρια παγκόσμια αποθέματα μαγγανίου, σιδήρου, υδραργύρου και άνθρακα. Η Ουκρανία είναι επίσης ο σιτοβολώνας της Ρωσίας και της Ευρώπης: ο μεγαλύτερος εξαγωγέας ηλίανθου στον κόσμο, ο δεύτερος παραγωγός κριθαριού, ο τρίτος παραγωγός καλαμποκιού… Και πάνω από όλα, αυτή η χώρα έχει το δεύτερο σε μήκος δίκτυο αγωγών φυσικού αερίου στην Ευρώπη (δυναμικότητας 142,5 δις m³ ροής αερίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση). Έτσι, το μπλοκάρισμα της λειτουργίαw του αγωγού φυσικού αερίου Nord Stream II, που συνδέει τη Ρωσία με τη Γερμανία, τείνει να ξαναμοιράσει την τράπουλα μεταξύ των χωρών εξαγωγής φυσικού αερίου. Ωστόσο, μεταξύ των βασικών εξαγωγέων LNG – εκτός από το Κατάρ, τη Ρωσία, την Αλγερία και τη Νιγηρία – οι Ηνωμένες Πολιτείες πωλούν μέρος του σχιστολιθικού αερίου τους^vi. Αυτό που κινεί τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν είναι η υπεράσπιση της δημοκρατίας σε μια χώρα, όπως μας λέει η προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης. Είναι απλώς ένας πόλεμος για την υπεράσπιση των οικονομικών συμφερόντων της Ρωσίας ή των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι ΗΠΑ είναι ο κυρίως ωφελούμενος από τη διακοπή του εμπορίου μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας, γιατί αυτοί θα αντικαταστήσουν τη Ρωσία στις εξαγωγές φυσικού αερίου προς την Ευρώπη. Επί του παρόντος, το 40% του φυσικού αερίου που καταναλώνεται στην Ευρώπη προέρχεται από τη Ρωσία.
9. Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ο τελευταίος και πιο βάναυσος σπασμός της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού, που βλέπει τους ιστορικούς ιμπεριαλισμούς να αποδυναμώνονται ενώ άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις προσπαθούν να επιβληθούν. Ενώ η κυβέρνηση Τραμπ είχε επικεντρώσει τις κύριες προσπάθειες του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ στην ασιατική ήπειρο και τη σφαίρα του Ειρηνικού, η ιστορική ήττα που υπέστη στο Ιράκ και το Αφγανιστάν την οδήγησε να στρέψει τις προσπάθειές του στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτό εξηγεί μεγάλο μέρος της ιδιαίτερα επιθετικής και πολεμοχαρούς ρητορικής του Μπάιντεν προς τη Ρωσία.

Στην Ευρώπη, η Γαλλία αντιμετωπίζει μια ιστορική πρόκληση για την κυριαρχία της στην αφρικανική ήπειρο. Η αποχώρηση των γαλλικών στρατευμάτων από το Μαλί, έστω και όχι άμεση και συνοδευόμενη από αναδιάταξη σε άλλες χώρες του Σαχέλ, είναι εξίσου μεγάλη ήττα για τον Μακρόν όσο ήταν και το Αφγανιστάν για τον Μπάιντεν.

Αντιμέτωπος με αυτούς τους ιστορικούς ιμπεριαλισμούς που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, ο κινεζικός ιμπεριαλισμός έχει αρχίσει να δείχνει τα δόντια του στην Ταϊβάν. Τα αναπτυξιακά έργα των «Νέων Δρόμων του Μεταξιού» δείχνουν την επιθυμία αυτού του ιμπεριαλισμού να επεκταθεί σε όλη την ασιατική ήπειρο.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Ρωσία, ως ιμπεριαλιστική δύναμη, προσπαθεί να παίξει τον ρόλο της. Σε μια εποχή που οι δυτικοί ιμπεριαλισμοί αντιμετωπίζουν αντιφάσεις, παίζει έναν συγκεκριμένο ρόλο ως χωροφύλακας της αντεπανάστασης: επέμβαση στη Συρία, ανάπτυξη των πολιτοφυλακών Wagner στην αφρικανική ήπειρο, χρηματοδότηση της ακροδεξιάς στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες… Αλλά μπροστά στον κινεζικό γίγαντα και τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς, η Ρωσία παραμένει μια δευτεροκλασάτη ιμπεριαλιστική δύναμη. Εκτός από τις εξαγωγές πετρελαίου και την πολεμική βιομηχανία, η ρωσική οικονομία, ουσιαστικά μαφιόζικη και κυριαρχούμενη από καπιταλιστές της σταλινικής γραφειοκρατίας, παραμένει πολύ αδύναμη^vii. Επιπλέον, ο Βλαντιμίρ Πούτιν αντιμετωπίζει έντονες κοινωνικές και πολιτικές διαμαρτυρίες τα τελευταία δύο χρόνια. Τον Φεβρουάριο του 2021, μετά τη δηλητηρίαση του φιλελεύθερου εθνικιστή αντιπάλου Alexei Navalny, δεκάδες χιλιάδες Ρώσοι διαδήλωσαν^viii. Αλλά ειδικά στις παραμεθόριες χώρες το καθεστώς έχει αμφισβητηθεί πολύ περισσότερο. Στα τέλη του 2020, το καθεστώς Λουκασένκο βρέθηκε αντιμέτωπο με εργατικές απεργίες και διαδηλώσεις. Για να καταστείλει αυτή τη διαμαρτυρία, ο Λουκασένκο έπρεπε να καλέσει τη Μόσχα. Τον Ιανουάριο του 2022, πολύ ισχυρές απεργίες εξεγερτικής φύσης ξέσπασαν στο Καζακστάν. Για να τους καταστείλει, η Ρωσία κάλεσε για πρώτη φορά τις στρατιωτικές δυνάμεις του «Οργανισμού Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας», μιας στρατιωτικής συμμαχίας της Ρωσίας και των χωρών της Κεντρικής Ασίας. Τότε, όλοι οι δυτικοί αστοί ηγέτες, που σήμερα ποζάρουν ως οι μεγαλύτεροι υπερασπιστές της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, δεν είπαν απολύτως τίποτα.

10. Ούτε και η δυναμική των περιφερειακών δυνάμεων σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να παραμεληθεί. Έτσι, η Τουρκία του Ερντογάν, η οποία τα τελευταία χρόνια είχε προσεγγίσει τη Ρωσία, ιδιαίτερα με τη συνεργασία της στη συριακή σύγκρουση, κατήγγειλε αυτό που περιγράφει ως παθητικότητα του ΝΑΤΟ απέναντι στη ρωσική εισβολή και έκλεισε τα στενά του Βοσπόρου στα ρωσικά πλοία. Από την άλλη πλευρά, το Ιράν, το οποίο επίσης πολεμά στο πλευρό της Ρωσίας και της Τουρκίας στη συριακή σύγκρουση, τάχθηκε στο πλευρό της Μόσχας. Στο πλαίσιο του ανταγωνισμού της με την Τουρκία, η Ελλάδα προσπαθεί επίσης να επωφεληθεί και να εμφανιστεί ως ο πιο αφοσιωμένος εταίρος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή, παρέχοντας βασικά αεροδρόμια για πιθανές επιδρομές του ΝΑΤΟ και στέλνοντας όπλα στον ουκρανικό στρατό.

Σε αυτό το παιχνιδάκι του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού και των περιφερειακών δυνάμεων, τα υποτιθέμενα αντίπαλα στρατόπεδα μπορούν να βρεθούν εφήμερα στην ίδια πλευρά όταν πρόκειται για τη διατήρηση των χρηματοπιστωτικών και οικονομικών τους συμφερόντων. Έτσι, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ενέκρινε στις 28 Φεβρουαρίου, με την υποστήριξη της Ρωσίας, ψήφισμα που επεκτείνει το εμπάργκο όπλων στην Υεμένη σε όλους τους αντάρτες Χούτι. Αυτό το ψήφισμα είναι μια λευκή επιταγή προς τον συνασπισμό υπό την ηγεσία της Υεμένης και της Σαουδικής Αραβίας, οι οποίοι παραλαμβάνουν ήδη αποστολές όπλων από το ισπανικό κράτος και τη Γαλλία.

Αυτή η ψηφοφορία είναι μια νέα απόδειξη ότι οι δυτικές και ρωσικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, μαζί με τις περιφερειακές δυνάμεις, σχηματίζουν ένα θεμελιωδώς αντεπαναστατικό τόξο.

11. Όλα αυτά τα γεγονότα δείχνουν τη συνάφεια της θεωρίας της διαρκούς επανάστασης. Στην ιμπεριαλιστική εποχή, τα αστικά δημοκρατικά καθήκοντα είναι αδιαχώριστα από τη σοσιαλιστική επανάσταση. «Για τις χώρες με καθυστερημένη αστική ανάπτυξη και, ειδικότερα, για τις αποικιακές και μισοαποικιακές χώρες, η θεωρία της διαρκούς επανάστασης σημαίνει ότι η αληθινή και πλήρης λύση των δημοκρατικών και εθνικοαπελευθερωτικών καθηκόντων τους μπορεί να είναι μόνο η δικτατορία του προλεταριάτου, που αναλαμβάνει την ηγεσία του καταπιεσμένου έθνους, πάνω απ’ όλα των αγροτικών μαζών του.^ix» Περισσότερο από ποτέ ισχύει αυτό που έγραψε ο Τρότσκι τον Απρίλιο του 1939: «Χρειαζόμαστε ένα σαφές και ακριβές σύνθημα, που να αντιστοιχεί στη νέα κατάσταση. Κατά τη γνώμη μου, υπάρχει αυτή τη στιγμή μόνο ένα τέτοιο σύνθημα: Ενωμένη, ελεύθερη και ανεξάρτητη σοβιετική, εργατική και αγροτική Ουκρανία! Αυτό το πρόγραμμα είναι πριν από όλα μια αδιάλλακτη αντίθεση προς τα συμφέροντας των τριών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, της Πολωνίας, της Ρουμανίας και της Ουγγαρίας. Μόνο αισχροί και ανόητοι ειρηνιστές πιστεύουν ότι η χειραφέτηση και η ενοποίηση της Ουκρανίας μπορεί να επιτευχθεί με ειρηνικά διπλωματικά μέσα, δημοψηφίσματα, αποφάσεις της Κοινωνίας των Εθνών κ.λπ. Δεν είναι φυσικά καλύτεροι από τους ανόητους ειρηνιστές. Ασφαλώς, δεν είναι καλύτεροι ο ένας από τον άλλον, ούτε όλοι εκείνοι οι «εθνικιστές» που προτείνουν να λυθεί το ουκρανικό ζήτημα χρησιμοποιώντας τον έναν ιμπεριαλισμό εναντίον του άλλου. Ο Χίτλερ έδωσε σε αυτούς τους τυχοδιώκτες ένα ανεκτίμητο μάθημα παραδίδοντας (για πόσο καιρό;) την Υποκαρπάθια Ουκρανία στους Ούγγρους, οι οποίοι έσφαξαν αμέσως πολλούς από αυτούς τους Ουκρανούς με αυτοπεποίθηση. Ενόσω το αποτέλεσμα εξαρτάται από τη στρατιωτική δύναμη των ιμπεριαλιστικών κρατών, η νίκη οποιουδήποτε μπλοκ δεν μπορεί παρά να σημαίνει περαιτέρω διαμελισμό και ακόμη πιο βάναυση υποδούλωση του ουκρανικού λαού. Το πρόγραμμα της ουκρανικής ανεξαρτησίας στην εποχή του ιμπεριαλισμού είναι άμεσα και άρρηκτα συνδεδεμένο με το πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης. Θα ήταν εγκληματικό να έχουμε οποιαδήποτε ψευδαίσθηση σε αυτό το θέμα. (…) Μετά από όλες αυτές τις εμπειρίες, μόνο πολιτικά πτώματα απομένουν για να συνεχίζουν να εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε κάποια από τις μερίδες της ουκρανικής αστικής τάξης ως ηγεσία του εθνικού αγώνα για χειραφέτηση. Μόνο το ουκρανικό προλεταριάτο είναι σε θέση όχι μόνο να φέρει σε πέρας αυτό το καθήκον, το οποίο είναι επαναστατικό στην ουσία του, αλλά και να αναλάβει πρωτοβουλία για την επίλυσή του. Το προλεταριάτο και μόνο το προλεταριάτο μπορεί να συσπειρώσει γύρω του τις αγροτικές μάζες και την αυθεντικά επαναστατική εθνική διανόηση. (…) Ο επερχόμενος πόλεμος θα δημιουργήσει μια ευνοϊκή ατμόσφαιρα για κάθε είδους τυχοδιώκτες, θαυματοποιούς και αναζητητές του χρυσόμαλλου δέρατος. Αυτοί οι κύριοι, που τους αρέσει ιδιαίτερα να ζεσταίνουν τα χέρια τους στα εθνικά ζητήματα, δεν πρέπει να μπουν στην εμβέλεια του εργατικού κινήματος. Ούτε ο παραμικρός συμβιβασμός με τον ιμπεριαλισμό, είτε είναι φασιστικός είτε δημοκρατικός! Ούτε η παραμικρή παραχώρηση στους Ουκρανούς εθνικιστές, είτε αντιδραστικούς-κληρικούς είτε ειρηνιστές-φιλελεύθερους! Όχι στα «λαϊκά μέτωπα»! Πλήρης ανεξαρτησία του προλεταριακού κόμματος ως πρωτοπορίας των εργατών!^x».
12. Με αυτά τα ταξικά κριτήρια οι επαναστάτες – μαρξιστές πρέπει να αποτιμήσουν την κατάσταση και τα καθήκοντα που απορρέουν.

Είναι αναμφισβήτητο ότι σήμερα αναπτύσσεται μια λαϊκή αντίσταση στην Ουκρανία ενάντια στη ρωσική εισβολή. Ακόμη και στην κατ’ εξοχήν ρωσόφωνη πόλη Μπερντιάνσκ, οι διαδηλωτές φωνάζουν στους Ρώσους στρατιώτες να «πάνε σπίτι τους». Ως επαναστάτες-μαρξιστές, πρέπει να εκφράσουμε την πλήρη αλληλεγγύη μας σε αυτή τη λαϊκή αντίσταση.

Αυτό ωστόσο, δεν πρέπει να μας τυφλώνει για τον ταξικό χαρακτήρα της κυβέρνησης Ζελένσκι, ούτε για το γεγονός ότι, μέσα από αυτόν τον πόλεμο, αντιπαρατίθενται δύο ιμπεριαλιστικά μπλοκ. Η υπερεπιθετική πολιτική του Πούτιν οδήγησε την ουκρανική κυβέρνηση ακόμη περισσότερο στην αγκαλιά του δυτικού ιμπεριαλισμού. Σήμερα, εξοπλισμένος από όλες τις χώρες της Ευρώπης και τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο ουκρανικός στρατός είναι ακόμη πιο καταδικασμένος να γίνει μόνο θυγατρική του ΝΑΤΟ.

Γι’ αυτό είναι αδύνατο για τους επαναστάτες – μαρξιστές να απαιτήσουν την παράδοση όπλων από τα δυτικά κράτη στο ουκρανικό. Γιατί η παράδοση όπλων στην Ουκρανία δεν θα συμβάλει ούτε στην ειρήνευση της περιοχής ούτε στην ενίσχυση των ταξικών θέσεων στην Ουκρανία. Αντίθετα, σημαίνει επιδείνωση της πολεμικής σπείρας στην περιοχή, για την οποία οι Ουκρανοί άμαχοι θα πληρώσουν με τη ζωή τους, και οι εργατικές τάξεις της Ευρώπης με πολιτικές πληθωρισμού και λιτότητας, μόνο και μόνο για να βοηθήσουν στην ενίσχυση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Μας λένε ότι χωρίς τα όπλα της Δύσης, ο ουκρανικός στρατός είναι καταδικασμένος, ενώ η ήττα του Πούτιν θα ήταν στήριγμα στους επαναστατικούς αγώνες. Αυτό το επιχείρημα είναι κάτι παραπάνω από αμφίβολο. Από το 2011, τα δυτικά κράτη έχουν διοχετεύσει πολλά όπλα στη Λιβύη και τη Συρία: βοήθησε αυτό με οποιονδήποτε τρόπο στην ανάπτυξη επαναστατικών αγώνων εκεί; Αντίθετα, η ιμπεριαλιστική παρέμβαση έχει ωφελήσει μόνο τους πιο αντιδραστικούς. Η Λιβύη – ένα από τα πεδία αντιπαράθεσης μεταξύ του ρωσικού και του δυτικού ιμπεριαλισμού– βρίσκεται τώρα στη μέγγενη φρικτού χάους και στη Συρία το καθεστώς του Μπασάρ Ελ Άσαντ βρίσκεται ακόμα στην εξουσία.

Όσον αφορά τις οικονομικές κυρώσεις, πρέπει ξεκάθαρα να αντιταχθούμε γιατί θα πλήξουν πρώτα και κύρια στις εργατικές τάξεις στη Ρωσία. Μακριά από το να αποσπάσουν τον πληθυσμό από το καθεστώς του Πούτιν, ενώ χιλιάδες Ρώσοι βγαίνουν στους δρόμους ενάντια στον πόλεμο, αυτές οι κυρώσεις θα είναι ένα επιπλέον επιχείρημα για το καθεστώς ώστε να προσπαθήσει να στοιχίσει τον πληθυσμό πίσω του.

13. Το πρώτο καθήκον των επαναστατών-μαρξιστών σε μια περίοδο που βλέπει τον πολλαπλασιασμό των στρατιωτικών αντιπαραθέσεων και τον αυξανόμενο κίνδυνο μιας γενικευμένης σύγκρουσης, είναι η οικοδόμηση ενός διεθνούς κινήματος ενάντια στον πόλεμο για το δικαίωμα των λαών στον αυτοπροσδιορισμό. Για αυτό, ο πολλαπλασιασμός των διαδηλώσεων κατά του πολέμου στη Ρωσία, που αμφισβητούν το καθεστώς Πούτιν, είναι ένα σημαντικό σημείο υποστήριξης. Διότι πράγματι, από την καρδιά της Ρωσίας θα έρθουν οι δυνάμεις που είναι ικανές να σταματήσουν τη δολοφονική επίθεση του Πούτιν. Παντού πρέπει να αναλάβουμε πρωτοβουλίες που θα μας επιτρέψουν να εκφράσουμε την άρνηση του ιμπεριαλιστικού πολέμου βασιζόμενοι στη διεθνή εμπειρία του κινήματος ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ.

Τα συνθήματα που πρέπει να υπερασπιστούν οι επαναστάτες κομμουνιστές σε ένα τέτοιο αντιπολεμικό κίνημα είναι τα εξής:

• Όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία: άμεση αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων! –
• Αλληλεγγύη στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις στη Ρωσία! Ενάντια στην καταστολή τους, απαιτούμε την απελευθέρωση όλων των φυλακισμένων διαδηλωτών!
• Ενάντια στις ιμπεριαλιστικές παρεμβάσεις στην Ουκρανία! Αποχώρηση των στρατευμάτων του ΝΑΤΟ από την Ανατολική Ευρώπη και τον κόσμο! Όχι στη στρατιωτική και οικονομική κλιμάκωση!
• Όχι στην εθνική ενότητα με τον δικό μας ιμπεριαλισμό ή τη δική μας αστική τάξη!
• Ούτε μια δεκάρα, ούτε ένας στρατιώτης, ούτε ένα όπλο για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ενάντια σε κάθε επέμβαση του «δικού μας» ιμπεριαλισμού!
• Ανοίξτε τα σύνορα και καλωσορίστε όλους τους πρόσφυγες, όποια και αν είναι η χώρα καταγωγής τους! Όχι στη ρατσιστική ταξινόμηση μεταξύ «καλών» και «κακών» μεταναστών!

Αυτά τα συνθήματα πρέπει να συνδυαστούν με μια αδιάλλακτη καταγγελία τόσο του φιλο-Πούτιν όσο και του φιλοδυτικού καμπισμού. Στη Ρωσία, το κύριο καθήκον των επαναστατών είναι να πολεμήσουν ενάντια στη ρωσική εισβολή. Στις δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες, η προσπάθεια αποκλεισμού οποιασδήποτε επέμβασης του ΝΑΤΟ ή της ΕΕ στην Ουκρανία πρέπει να συνοδεύεται από την καταγγελία της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και επίσης των εγκλημάτων που διαπράττουν αυτοί οι ιμπεριαλισμοί σε μια ολόκληρη σειρά χωρών, είτε είναι ο ευρωπαϊκός είτε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Οι επαναστάτες σε όλες τις ιμπεριαλιστικές χώρες έχουν το καθήκον να υπενθυμίζουν στο λαό ότι “ο κύριος εχθρός είναι στη χώρα μας”: πρέπει επομένως να καταγγείλουν τις ενέργειες του δικού τους ιμπεριαλισμού, ξεκινώντας από τη διαρκώς αυξανόμενη συγκέντρωση στρατευμάτων στα ρωσικά σύνορα και την παράδοση όπλων στην Ουκρανία.

14. Όσον αφορά το ζήτημα της υποστήριξης στην ουκρανική αντίσταση, είναι σημαντικό να ξεκινήσουμε από τον ταξικό χαρακτηρισμό κάθε εμπλεκόμενου μέρους. Το ουκρανικό κράτος είναι ένα καπιταλιστικό κράτος, η κυβέρνηση Ζελένσκι και ο ουκρανικός στρατός είναι στην πραγματικότητα υποτελείς στο ΝΑΤΟ. Σε μια κατάσταση όπου το εργατικό κίνημα είναι τρομερά αποδυναμωμένο, χωρισμένο μεταξύ φιλοδυτικών και φιλορωσικών, το να ζητάς να δοθούν όπλα στο ουκρανικό κράτος δεν είναι καθόλου μια θέση που επιτρέπει την ενίσχυση των προοδευτικών δυνάμεων.

Ο ρόλος των Επαναστατών-Μαρξιστών είναι να μπλοκάρουν οποιαδήποτε πιθανή ιμπεριαλιστική παρέμβαση της «δικής τους» χώρας, είτε άμεση είτε έμμεση (συμπεριλαμβανομένων των παραδόσεων όπλων που αποφασίζονται από πολλές κυβερνήσεις όπως το Ισπανικό Κράτος, Γερμανικό κράτος η Δανία κλπ) και να επιδιώξει τη δημιουργία δεσμών αλληλεγγύης με τις προοδευτικές και εργατικές δυνάμεις της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Έτσι, η θέση της οργάνωσης Sotsialnyi rukh που απαιτεί «εθνικοποίηση στρατηγικών επιχειρήσεων, καθώς και κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων των δισεκατομμυριούχων για την εξασφάλιση της πρόσβασης του κοινού σε φάρμακα, μεταφορές, στέγαση και τρόφιμα», είναι ένα πρώτο βήμα για να σκιαγραφηθούν οι αντι- καπιταλιστικές απαιτήσεις αμφισβητώντας την κατεύθυνση της αντίστασης στην κυβέρνηση Ζελένσκι. Διαφωνούμε με τη δήλωση του γραφείου της ΤΔ υπέρ της παράδοσης όπλων στην Ουκρανία και των κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Για εμάς, αυτό είναι μια παραχώρηση στην πίεση για εθνική ενότητα στις δυτικές χώρες.

15. Οι πόλεμοι που πολλαπλασιάζονται θα αποτελέσουν πρόσχημα για νέα αντικοινωνικά, αντεργατικά και σχέδια για αυξημένη εθνική ασφάλεια. Έτσι, στη Γαλλία, ο Εμμανουέλ Μακρόν έχει ήδη ανακοινώσει αύξηση του στρατιωτικού προϋπολογισμού, ενώ δήλωσε ότι «πολλοί οικονομικοί κλάδοι υποφέρουν και θα υποφέρουν, είτε επειδή εξαρτώνται από εισαγωγές πρώτων υλών είτε επειδή εξάγουν σε αυτές τις χώρες. Το κόστος των βασικών αγαθών θα ανέβει ξανά. Αυτά τα σχέδια λιτότητας και κοινωνικής καταστροφής είναι βέβαιο ότι θα ξεσηκώσουν αντίσταση. Σε όλα αυτά τα κινήματα που πρόκειται να ξεσπάσουν, το καθήκον των επαναστατών μαρξιστών είναι να διατηρήσουν την πλήρη ανεξαρτησία από την αστική τάξη τους αρνούμενοι την εθνική ενότητα συνδέοντας το κοινωνικό ζήτημα με το ζήτημα του πολέμου, να αναπτύξουν μια διεθνιστική θέση πάλης ενάντια στον πόλεμο για να μπορέσουν έτσι να ξαναβάλουν στο κέντρο την αναγκαιότητα της επανάστασης για έναν κόσμο απαλλαγμένο από τους ιμπεριαλιστές και τους πολέμους τους.

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2022