Συμβολή φοιτητικής ομάδας για την συνδιάσκεψη

Απόφαση ολομέλειας φοιτητικής ομάδας

Θεμελιώδης ρόλος μας είναι να αδράξουμε κάθε ευκαιρία στις αναταραχές της ομαλής λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος, για την ανατροπή του. Η οργανωμένη πάλη  μας από τα κάτω αποτελεί αφετηρία αυτής της διαδικασίας. Η δουλειά μας ξεκινάει από την υπεράσπιση του ταξικού συμφέροντος κάθε καταπιεσμένου για την οικοδόμηση της ταξικής αντεπίθεσης.

Μόλις μήνες πριν τα “Δέκατα Γενέθλια”(!) της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, οι αναταράξεις του συστήματος είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτές. Οι αντιφάσεις και οι εσωτερικές συγκρούσεις του κεφαλαίου δείχνουν να μην μειώνονται και συνεχώς υποδεικνύουν την δομική φύση της κρίσης αυτής και το πόσο θάρρος θα έπρεπε αυτό το γεγονός να μας δίνει.

Η κρίση αυτή που στην Ελλάδα έχει προσγειωθεί σαν ένα τσουνάμι μέτρων λιτότητας, δεν αγγίζει σε καμία περίπτωση μόνο τον εργαζόμενο κόσμο ή τους συνταξιούχους. Αντίθετα αλλάζει σε σημαντικό βαθμό τον τρόπο με τον οποίο η νεολαία ζει με πολλούς τρόπους. Ενδεικτικά παραθέτουμε:

–Τρομακτική αύξηση της ανεργίας στη νεολαία αλλά και το νέο μαύρο καθεστώς εργασίας. Ενώ τα ποσοστά ανεργίας βρίσκονται στο 60-70% σε αποφοίτων των περισσότερων κλάδων, η πλειοψηφία της νεολαίας εργάζεται σε πάρα πολύ κακές συνθήκες. Η επισφάλεια, η μαύρη εργασία αλλά και οι συνθήκες γαλέρας αποτελούν πλέον καθεστώς στην εργασία για κάθε νέο. Παράλληλα, πρακτικές εργασίες και η μαθητεία τείνουν να γίνουν η κανονικότητα.

–Εμπέδωση του επιβιωτισμού και της διαρκούς επανακατάρτισης. Αυτή αποτελεί στρατηγική κίνηση του κεφαλαίου στο σήμερα, όπως υποδεικνύουν και τα τελευταία βήματα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης (με άπεξ το τελευταίο, Ν.Γαβρόγλου) αλλά και η Συνθήκη της Μπολόνια. Η ταφόπλακα την οποία θέλουν να φέρουν για την νεολαία λέγεται ατομικός φάκελος προσόντων και έρχεται με διαφορετικούς τρόπους σε όλες της πτυχές της ζωής του νέου. Ήδη από το λύκειο με πολλαπλές εξετάσεις για την εισαγωγή σε ανώτατη σχολή, οι πολυδιασπάσεις πτυχίων και τα ECTS αποτελούν παραδείγματα τρόπων δημιουργίας εργαζομένων διαφορετικών ταχυτήτων.

–Ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η ομοφοβία και ο εθνικισμός όχι απλά ως ιδεολογία αλλά ως υλική συνθήκη που επιβάλλεται σε όλες τις πτυχές των κοινωνικών σχέσεων. Οι διακρίσεις χρησιμοποιούνται για την αναπαραγωγή του συστήματος και την διάσπαση των δυνάμεων όσων έχουν λόγο να το ανατρέψουν. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι καταπιέσεις έχουν οξυνθεί μέσα στα χρόνια της κρίσης καθιστώντας τις γυναίκες, τα LGBT άτομα, τους μετανάστες, τις εθνικές μειονότητες κτλ τα πιο εκμεταλλεύσιμα κομμάτια.

Η  σύγκρουση με τα παραπάνω αποτελεί βασικό στόχο και αφετηρία της παρέμβασης μας και όχι απλά μια αφετηρία της αφήγησης μας.

Α. Εξέλιξη της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης

1 Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στο ελληνικό πανεπιστήμιο είναι η μορφή που παίρνει στον ελλαδικό χώρο, ο συνδυασμός των δύο παγκόσμιων τάσεων στην εκπαίδευση. Της τεχνοκρατικής μεταρρύθμισης που ως στόχο να γίνουν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα πιο αποδοτικά σε σχέση με την σύνδεση τους με την παραγωγή, και της επιχειρηματικής μεταρρύθμισης που σκοπό έχει να γίνουν πεδίο κερδοφορίας και επένδυσης. Το ξέσπασμα της κρίσης αποτέλεσε τομή τόσο για την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση όσο και για την συνείδηση του φοιτητικού σώματος και σφράγισε τις όποιες μεταρρυθμίσεις με την μείωση της κρατικής χρηματοδότησης. Η υπογραφή της συνθήκης της Μπολόνια τη δεκαετία του ’90 όπου εισάγονται οι βασικές κατευθύνσεις της ΕΕ για τα ζητήματα της εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων περιγράφει αυτές τις τάσεις με τον πιο συνολικό τρόπο. Ο νόμος-πλαίσιο Γιαννάκου (ψηφισμένος το 2007), ο νόμος για τη Δια Βίου Μάθηση (ψηφισμένος το 2010), ο νόμος-πλαίσιο Διαμαντοπούλου(ψηφισμένος το 2011)  και ο πιο πρόσφατος νόμος Αρβανιτόπουλου (ο «αναβαπτισμένος» ν. Διαμαντοπούλου- ψηφισμένος το 2012) ήταν η μορφή που πήρε στο ελληνικό σκηνικό αυτή η συνθήκη.

Ο νόμος Γαβρόγλου και άλλα νομοθετήματα που ψηφίστηκαν πρόσφατα προχωρούν στην εμπέδωση των κατευθύνσεων που υπαγορεύονται χρόνια, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ωστόσο κάνει πολλές τολμηρές αλλαγές που εντείνουν πάρα πολύ τους ταξικούς φραγμούς.

Πιο αναλυτικά οι αλλαγές που προωθούνται:

2.1 αυτοχρηματοδότηση: το κόστος φοίτησης μετακυλίεται όλο και περισσότερο στους/ις φοιτητές/τριες. Οι παροχές μειώνονται και η παιδεία χάνει τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της. Επιβάλλονται δίδακτρα  σε όλα τα μεταπτυχιακά προγράμματα. Όλο και περισσότεροι τομείς μέριμνας των ιδρυμάτων δίνονται σε ιδιώτες για να τους διαχειριστούν και να κερδοφορήσουν. Το εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να κοστίζει λιγότερο για το κράτος. Αντίθετα, τα ιδρύματα καλούνται να βρουν από μόνα τους πόρους που χρειάζονται. Έτσι, ο ΕΛΚΕ διευρύνεται για να καλύπτει περισσότερες λειτουργίες των ιδρυμάτων. Αυτό σημαίνει ταυτόχρονα ότι ιδιώτες θα είναι ακόμα πιο εύκολο να επωφεληθούν από την ερευνητική δραστηριότητα των ιδρυμάτων και την πρακτική άσκηση των φοιτητών.

2.2 κατάργηση των ΤΕΙ και αντικατάσταση από διετή προγράμματα σπουδών στα ΑΕΙ: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι πολύ κοντά στο να ολοκληρώσει το έργο του ξεκαθαρίσματος του τοπίου στην ανώτατη εκπαίδευση το οποίο ξεκίνησε το “Σχέδιο Αθηνά”. Η αρχή γίνεται με την συγχώνευση του ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Στόχος είναι η κατάργηση όλων των ΤΕΙ και η αντικατάσταση τους από διετή προγράμματα κατάρτισης. Η τριτοβάθμια υποβαθμίζεται συνολικά και ο κατακερματισμός εντείνεται.

2.3 μοντέλο διοίκησης: ο νόμος Γαβρόγλου θεσπίζει τα Ακαδημαϊκά Συμβούλια που είναι μόνο ένα βήμα παραπέρα από τα Συμβούλια Ιδρύματος που κατάργησε, αφού σε αυτά θα συμμετέχουν τεχνοκράτες και εκπρόσωποι επιχειρηματικών συμφερόντων πολύ πιο ενεργά. Ταυτόχρονα, αλλάζει τον τρόπο εκλογής πρυτάνεων και αντιπρυτάνεων. Η εκλογή θα γίνεται από διαφορετικά ψηφοδέλτια σε μία προσπάθεια να είναι πιο εύκολη η μεταφορά εντολών από το υπουργείο στα ιδρύματα. Αυτό συνοδεύεται από την αποστείρωση των σχολών από τον πολιτικό διάλογο σε επίπεδο συλλόγων με την υπονόμευση του ασύλου.

Σημαντικό σημείο είναι επίσης ότι οι φοιτητές θα μπορούν να εκλέξουν εκπροσώπους σε όλα τα επίπεδα διοίκησης, από τους τομείς τμημάτων μέχρι την σύγκλητο. Το ίδιο θα ισχύει για τους διοικητικούς υπαλλήλους, τους διδακτορικούς και τους μεταπτυχιακούς φοιτητές. Το ζήτημα της συνδιοίκησης ήταν ανέκαθεν ένα πεδίο αντιπαράθεσης εντός φοιτητικού κινήματος και είναι και τώρα επίκαιρο.

2.4 δια βίου μάθηση: τα προγράμματα σπουδών αλλάζουν σχεδόν σε όλες τις σχολές και αυξάνεται η εξειδίκευση. Τα πτυχία δεν είναι ενιαία και αποτοιχίζονται από αυτά τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα (βλ. καθηγητικές σχολές, μηχανικοί). Επιβάλλεται η κινητικότητα και η συνεχής επανακατάρτιση. Ο νόμος Γαβρόγλου θα αποπειραθεί να ενοποιήσει όλες τις δομές κατάρτισης και επιμόρφωσης σε επίπεδο σχολής στα Κέντρα Δια Βίου Μάθησης. Με αυτό τον τρόπο θέλει να μπορεί επίσης να έχει στην εποπτεία του σεμινάρια και επιμορφωτικά προγράμματα που οργανώνονται με ιδιωτική πρωτοβουλία.

B. Ο στόχος της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στην περίοδο της κρίσης.

1.1 διαμόρφωση νέου μοντέλου εργαζομένου: ο εργαζόμενος πρέπει να είναι όσο το δυνατό πιο φθηνός την περίοδο της κρίσης. Δεν πρέπει να έχει κατοχυρωμένο κανένα εργασιακό και επαγγελματικό δικαίωμα. Πρέπει να είναι πειθήνιος και εξατομικευμένος. Η αγανάκτηση του από την επισφάλεια του εργασιακού περιβάλλοντος δεν πρέπει να μετουσιώνεται σε ριζοσπαστικοποίηση και συλλογική διεκδίκηση αλλά σε κυνήγι προσόντων. Προσόντα που είτε κατακτιούνται με την επιμόρφωση είτε με την τζάμπα εργασία για την απόκτηση εμπειρίας και μόνο.

Επιδιώκεται μια συνολική αναδιάρθρωση σε όλα τα επίπεδα της εκπαίδευσης που θα κάνει τον εκπαιδευτικό μηχανισμό πιο αποδοτικό στο να αναπαράγει τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής με την σκληρή και καταπιεστική μορφή που έχουν πάρει στα χρόνια της κρίσης. Ο στόχος είναι η μεγάλη μάζα των νέων να έχει πρόσβαση σε δομές κατάρτισης/εκπαίδευσης από τις οποίες θα παίρνει συγκεκριμένη εξειδίκευση και θα μαθαίνει να επιτελεί πολύ περιορισμένο αριθμό εργασιών για να καλύψει συγκυριακές ανάγκες του κεφαλαίου. Έτσι παραμένει φθηνή και ευάλωτη. Παράδειγμα αποτελεί η προώθηση των ΕΠΑΛ σε σχέση με τα ΓΕΛ.  Ένα σχετικά μικρότερο αλλά ακόμα μαζικό κομμάτι της νεολαίας θα έχει πρόσβαση στα ΑΕΙ και ένα ακόμα μικρότερο σε μεταπτυχιακά κτλ. Το φίλτρο ανάμεσα σε όλες τις βαθμίδες που θα εξασφαλίζει ότι η μεγάλη μάζα θα μένει στην κατάρτιση είναι κατά βάση ταξικό και όχι ιδεολογικό.

1.2 επιχειρηματικοποίηση: οι ευκαιριακές αρπαγές των υποδομών που μπορεί να προσφέρει το πανεπιστήμιο για τις επιχειρήσεις ή για εργολάβους που εκμεταλλεύονται υπηρεσίες είναι μια πραγματικότητα.  Το σχήμα είναι λίγο πολύ γνωστό και από άλλους τομείς: υποβάθμιση, απαξίωση και ιδιωτικοποίηση. Ωστόσο, η υποχρηματοδότηση ως πολιτική επιλογή αποτελεί μοχλό πίεσης για περαιτέρω εκμετάλλευση.

Πρώτον, αφορά στο πως οι φοιτητές χρησιμεύουν ως φθηνό ή τζάμπα εργατικό δυναμικό για επιχειρήσεις, μικρές ή μεγάλες, μέσα από προγράμματα μαθητείας και πρακτικής άσκησης. Πρόκειται για την πλέον εκμεταλλευτική μορφή εργασίας αφού αυτά τα προγράμματα είναι συνήθως επιδοτούμενα και ο εργοδότης δεν καλείται να καλύψει ούτε στο ελάχιστο τους μισθούς των εργαζόμενων φοιτητών, ενώ καρπώνεται το έργο τους απολύτως.

Δεύτερον, αφορά στο πως η ίδια η εκπαιδευτική και ερευνητική λειτουργία του πανεπιστημίου έχει σχέση με επιχειρηματικά συμφέροντα και συγκυριακές ανάγκες του κεφαλαίου. Τα Ακαδημαϊκά Συμβούλια έρχονται να επιτελέσουν αυτό το σκοπό.  Με ένα πιο οργανωμένο, κεντρικά, τρόπο θα μπορούν επιχειρήσεις να εξοικονομούν χρήματα με την χρήση σταθερού κεφαλαίου από τις υποδομές του πανεπιστημίου, να εισάγουν καινοτομίες στα μέσα παραγωγής τους κτλ Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια πολύ πιο άμεση επιρροή και σύνδεση των κατευθύνσεων της εκπαίδευσης με τις ανάγκες της αγοράς.

Να επισημάνουμε πως δεν μιλάμε για ένα πανεπιστήμιο-μαγαζί. Το κράτος θέλει το πανεπιστήμιο στον έλεγχο του για να διασφαλίζει ότι θα ικανοποιούνται οι ανάγκες του συλλογικού κεφαλαιοκράτη μακροπρόθεσμα. Για αυτό το λόγο επίσης, πρέπει να είναι και ο κύριος χρηματοδότης του αφού ένας μεμονωμένος κεφαλαιοκράτης δεν μπορεί να αναλάβει το κόστος της εκπαίδευσης του εργατικού δυναμικού ούτε της έρευνας. Επιχειρηματική λειτουργία άλλωστε υπάρχει στο αστικό πανεπιστήμιο από την γέννηση του “μαζικού πανεπιστημίου”.

2. το αστικό πανεπιστήμιο σε κρίση: Δομικός ρόλος του αστικού πανεπιστημίου είναι να αναπαράγει τις καπιταλιστικές σχέσης παραγωγής. Η κρίση του πανεπιστημίου προκύπτει όταν το ίδιο και η έρευνα που παράγει δεν μπορεί να έρθει σε επαφή με τις ανάγκες της παραγωγής, αγοράς και του κεφαλαίου. Όταν οι απόφοιτοί/ες του δεν μπορούν να βρουν τι αντίστοιχες θέσεις εργασίες για τις οποίες προορίζονται. Η αναρχία στην καπιταλιστική παραγωγή και η άμεση σύνδεση των φοιτητών και της γνώσης που προσλαμβάνουν με τους νόμους της αγοράς, της προσφοράς και της ζήτησης, κάνει αυτή την κρίση δομικό στοιχείο του αστικού πανεπιστημίου που δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του φοιτητικού σώματος. Αυτή η κρίση είναι βασικός παράγοντας διαμόρφωσης της συνείδησης του φοιτητικού σώματος.

Γ. Συνείδηση του φοιτητικού σώματος

1.1 Η σπουδάζουσα νεολαία είναι ένα υποσύνολο μιας κοινωνικής ομάδας με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, της νεολαίας. Η νεολαία είναι μια κοινωνική ομάδα, διαταξική και με ανομοιογενή χαρακτηριστικά λόγω διαφορετικής ταξικής προέλευσης αλλά και προοπτικής στο εσωτερικό της. Γι’ αυτό η νεολαία δεν είναι τάξη διότι εντός της υπάρχουν διαφορετικές μερίδες της κοινωνίας.

Ωστόσο, στην νεολαία επιβάλλεται με διάφορους τρόπους μία βίαιη ομογενειοποίηση. Λόγω αυτής της κατάστασης στο εσωτερικό της η πληττόμενη νεολαία, σύσσωμη, έχει κοινές εμπειρίες και χαρακτηριστικά που προκύπτουν από τους θεσμούς τους οποίους η ίδια είχε περάσει πριν την ενηλικίωση της αλλά και μετά. Θεσμοί που, σίγουρα, την πατρονάρανε και την «κηδεμονεύανε», την συμμετοχή και την κοινωνικοποίηση της σε διάφορες μαζικές δραστηριότητες, κοινωνικές-πολιτιστικές-αθλητικές. Όλοι αυτοί οι θεσμοί όπως είναι και το πανεπιστήμιο, την περιορίζουν και την καταπιέζουν Από εκεί προκύπτει και η κοινή επικοινωνία, η μαζική ταύτιση και επαφή με συνομηλίκους/ες.

1.2 Στο εσωτερικό του πανεπιστημίου, που αποτελεί τέτοιο θεσμό, σχηματίζεται ένα πλειοψηφικό κομμάτι που είναι πληττόμενο. Αυτό συμβαίνει ιστορικά γιατί το μαζικό πανεπιστήμιο δεν μπόρεσε ποτέ να αναλάβει το κόστος φοίτησης εξ’ολοκλήρου και επειδή τα συμφέροντα των αποφοίτων σε μεγάλο βαθμό τείνουν να ταυτίζονται με την προλεταριοποιημένη διανοητική εργασία. Έτσι η πλειτόμενη πλειοψηφία των φοιτητών έχουν κοινή κατεύθυνση-εμπειρία, στο επίπεδο των διεκδικήσεων και αποκτούν μια κοινή συνείδηση του ρόλου τους ως φοιτητές και, στην συνέχεια, ως πληττόμενοι μισθωτοί εργαζόμενοι. Αυτό σημαίνει ότι μέσω των συλλογικών διαδικασιών αιτήματα όπως σίτιση,στέγαση κτλ αλλά και το αίτημα του ενιαίου αδιάσπαστου πτυχίου μπορούν να γίνουν κτήμα τους.

1.3 Αλλά αυτό συναντά ένα όριο αντικειμενικό και υποκειμενικό, που είναι μεταβλητό, διότι η καθιερωμένη κοινωνική-ταξική προέλευση του κάθε φοιτητή καθορίζει και τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας/μια βλέπει τον εαυτό του/της ως μελλοντικός/ή εργαζόμενος/ή, γι’ αυτό και δεν υπάρχουν ενιαία φοιτητικά συμφέροντα.

1.4 Η συνείδηση πολλών φοιτητών/τριών δεν είναι ακόμα, ολοκληρωμένα, διαμορφωμένη και αυτό προκύπτει όχι μόνο από την διαφορά προέλευσης προοπτικής αλλά και από τον ρόλο που παίζουν τα πολιτικά ρεύματα εντός πανεπιστημίου, πως επιθυμούν οι φοιτητές/τριες ως κομμάτια της κοινωνίας να δουν τον εαυτό τους ως μετέπειτα εργαζόμενοι/ες, τι υλικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά παίρνει η αναδιάρθρωση και η αστική στρατηγική στο εσωτερικό του πανεπιστημίου, μαζί με το διαφορετικό επιστημονικό αντικείμενο που έχουν οι διάφορες σχολές, τον ρόλο του πανεπιστημίου στην παραγωγή και αντίστοιχα πόσο καταλυτικό ρόλο εντός συλλόγων και σχολών έχουν οι επαναστατικές δυνάμεις και οι επαναστάτες μαρξιστές και αν αμφισβητούν το πανεπιστήμιο ως θεσμό και την γνώση και έρευνα που δίνει στους φοιτητές. Με αυτόν τον τρόπο συγκροτούνται και τα διάφορα κοινωνικά ρεύματα εντός σχολών.

1.5 Το ΦΚ δεν είναι γενικά ταξικό. Τα ταξικά χαρακτηριστικά τα αποκτά εάν το ίδιο διεκδικεί συγκεκριμένες δημόσιες παροχές, βάζει την ενότητα φοιτών/τριών-εργατών/τριών και συνολικοποιεί τις αντιστάσεις στο φοιτητικό χώρο με τους αντίστοιχους αγώνες εντός κοινωνίας στην βασική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας.

Το φοιτητικό κίνημα είναι κομμάτι, πάντως, της ταξική πάλης και μπορεί να συμβάλει και το ίδιο καθοριστικά σε μια επαναστατική κατεύθυνση ως σύμμαχος της εργατικής τάξης. Με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που έχει και με αναβάθμιση των ταξικών ιδεολογικών αναφορών και φυσιογνωμικών χαρακτηριστικών, έχει αποδειχτεί πως μπορεί να παίξει τον ρόλο της τακτικής πρωτοπορίας, δηλαδή του πυροδότη, του εργατικού κινήματος.

2.1 Σήμερα, υπάρχει συμφωνία ότι η κοινωνία οργισμένη φαίνεται μερικώς να συντηρητικοποιείται, λόγω και της υποχώρησης του κινήματος. Σημάδια κάμψης του φοιτητικού κινήματος, μαζί με το εργατικό, που πάντοτε συνδέονται, υπάρχουν εδώ και χρόνια. Όμως, η κατάσταση δεν είναι μονόπρακτο, διότι σ΄ένα δοσμένο σχηματισμό υπάρχουν αντιφάσεις και δυνατότητες και φαίνεται αυτό με τις ελπιδοφόρες μαζικές κινητοποιήσεις που γίνονται και τους αγώνες που ξεσπάνε, και εντός της νεολαίας. Το κίνημα σήμερα βρίσκεται σε μια κατάσταση ανασύνταξης των δυνάμεών του μαζί με τις ανακατατάξεις που γίνονται στο πολιτικό χάρτη των δυνάμεων της πρωτοπορίας.

2.2 Η οικονομική κρίση αποτέλεσε τομή για την συνείδηση του φοιτητικού σώματος. Με αυτό ως δεδομένο θα πρέπει να μελετήσουμε πως αναδεικνύεται ο καριερισμός, ο επιβιωτισμός, ο επιστημονισμός και ο ανταγωνισμός στο φοιτητικό σώμα.  Αυτό πρέπει να εξεταστεί και με το πως βλέπουν τον εαυτό τους οι φοιτητές/τριες των διαφορετικών στρωμάτων με την ανάλογη πολιτική συγκρότηση που έχουν αυτές οι αντιδραστικές τάσεις, δηλαδή πως συγκροτούνται τα ρεύματα στην συνείδηση φοιτητών με διαφορετική ταξική καταγωγή. Διότι, οι φοιτητές από διάφορα στρώματα παίρνουν όχι μόνο συγκεκριμένες θέσεις στην παραγωγή στο επιστημονικό τους κλάδο αλλά και με την υλική τους κατάσταση καθορίζουν και την αντίστοιχη ακαδημαϊκή τους πορεία, αν λάβουμε υπόψη και τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση.

2.3 Ο αντίπαλος βρίσκεται σε κρίση και προσπαθεί έτσι να χρυσώσει το χάπι. Με την εμπέδωση της επιχειρηματικής λειτουργίας σε τομείς και λειτουργίες του πανεπιστημίου, προσπαθεί να συνδέσει πιο έντονα το πανεπιστήμιο με την αγορά και να κάνει κάποιες λειτουργίες του πιο ανταποδοτικές. Λόγω αυτού του σχεδίου και της κρίσης που έχει διαμορφώνει και την αντίστοιχη επικοινωνιακή διαχείριση και ιδεολογική παρέμβαση με προγράμματα όπως το EESTEC, job fair, οι πρακτικές, οι επιχειρηματικές ομάδες και ομάδες καινοτομίας αλλά και ο εθελοντισμός με τα διάφορα labs. Τα προγράμματα αυτά, με τις «ευκαιρίες» που δίνουν οι start-ups, βοηθούν, πρακτικά, στις συνέπειες της αδιαφορίας, απάθειας, της εργασιακής ευελιξίας, σε αντιλήψεις ότι όλα είναι ζήτημα θέλησης και ο διαχωρισμός της κοινωνίας είναι σε αρίστους, σε αυτούς που προσπαθούν και στους τεμπέληδες. Η πρακτική απόληξη ενός αδηφάγου καπιταλισμού που μιλά στο όνομα της αριστείας, με πλατωνικούς όρους, για να καμουφλάρει τις ταξικές ανισότητες. Η αριστεία μιλά μ’ έναν κυνισμό και με μια αφ’ υψηλού φιλευσπλαχνία για μια κοινωνία μ’ αυτόν που παλεύει και οι κόποι του ανταμείβονται, για τον αποτυχημένο που επειδή είναι αυτό γίνεται ριζοσπάστης και αριστερός, αριστερός ίσον μίζερος, ξεπερασμένος και καταθλιπτικός.

Στην υπεράσπιση της θέσης ότι  οι σπουδές πρέπει να συνδέονται με την αγορά έρχεται και ο εκβιασμός των αξιολογήσεων. Αξιολόγηση του φοιτητή και εργαζόμενου αλλά και της ίδιας της γνώσης που κατέχει ως παραγωγική δύναμη. Με αυτό τον τρόπο οι δεξιότητες αντικαθιστούν την γνώση.

Δ. Δομές του φοιτητικού κινήματος 

1.1 Ένα κίνημα πρέπει να μπορεί να συνολικοποιεί τις αντιστάσεις του και να συμβάλει στην μαζικοποίηση του. Είναι αναγκαίο να μπορεί να συζητάει στα επίδικα που βάζει και για να υπάρχει ανάδραση βάσης-κορυφής και πρέπει να έχει δομές. Έτσι, είναι σημαντικό στην φάση που βρίσκεται αυτή την στιγμή το κίνημα να αδράξουμε την ευκαιρία και να αναστοχαστούμε όλες εκείνες τις δομές στις οποίες συμμετείχαμε και να βγάλουμε συμπεράσματα για το πως συνεχίζουμε.

1.2 Σε μία αλλοτριωμένη κοινωνία, μπορούμε μόνο να προσεγγίσουμε την αληθινή δημοκρατία. Πρώτο κριτήριο είναι λοιπόν το κατά πόσο μια δομή αποτυπώνει τους συσχετισμούς που υπάρχουν στο σώμα το οποίο εκφράζει ή συντονίζει. Δεύτερο κριτήριο είναι το κατά πόσο μία δομή αποκτά δυναμική και προωθεί το σώμα προς μία αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Σημειώνουμε, ότι αυτά τα δύο δεν είναι ανεξάρτητα και επιπλέον ότι το περιεχόμενο και το πολιτικό πρόγραμμα επικαθορίζει την όποια μορφή πάλης και τις δομές.

1.3 Το φοιτητικό κίνημα, όπως και το εργατικό, χρειάζεται να έχει αυτοτελείς δομές λειτουργίας και ανάδρασης της πολιτικής γραμμής του. Στο εργατικό αυτό μπορεί να γίνει σε πρωτοβάθμιο επίπεδο μόνο με την γραμμή του εργατικού ελέγχου στην παραγωγή.

Όμως υπάρχουν και σημαντικές διαφορές μεταξύ συλλόγου και σωματείου, διότι οι φοιτητές δεν είναι τάξη, και άρα ακόμα κι αν υπάρχουν κοινές διεκδικήσεις φοιτητών και εργατών, ο σύλλογος δεν είναι σωματείο. Όσο και αν έχει προλεταριοποιηθεί η διανοητική εργασία και όσο κι αν συμπιέζεται το φοιτητικό σώμα, οι φοιτητές δεν είναι εργάτες και δεν μπορούν να έχουν έλεγχο στα μέσα συντήρησης του αφού το πανεπιστήμιο δεν είναι επιχείρηση.

1.4 Ρόλος των επαναστατών είναι να συμβάλλουν όπου και αν βρίσκονται μέσα από την παρέμβαση τους στις συνδικαλιστικές δομές, να υπερασπίζονται το ταξικό συμφέρον, να προβάλλουν τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες με σκοπό να έχει δομές η τάξη ή η πληττόμενη πλειοψηφία των φοιτητών. Ανάγκη είναι προβάλλουν μια ταξική πολιτική γραμμή που να είναι πλήρως ανεξάρτητη από την αστική πολιτική και να απονεκρώνονται οι αντιλήψεις που θέτουν το ζήτημα της συνδιαχείρισης των θεσμών και αντίστοιχα της διαχείρισης των κερδών του κεφαλαίου.     

Παίρνοντας τα παραπάνω σαν βάση, καθώς και την ανάλυση μας για το πανεπιστήμιο και την συνείδηση του φοιτητικού σώματος, θα κάνουμε κριτική στις δομές που έχουν εμφανιστεί στο φοιτητικό κίνημα.

2.1 συνδιοίκηση: η κρισιακή κατάσταση σ’ ένα χώρο και θεσμό δεν διαμορφώνει μόνο αντίστοιχα αντιδράσεις, δυναμικές διεκδικήσεις και αγώνες αλλά όταν ο θεσμός βρίσκεται σε ανισορροπία βρίσκει την λύση, ενσωματώνοντας εν μέρει, διεκδικήσεις και νίκες των υποτελών του. Αυτό φαίνεται κατά κύριο λόγο με το μοντέλο της συνδιοίκησης. Η συνδιοίκηση ως δομή του πανεπιστημίου υπάρχει για να επεξεργάζεται και να εξειδικεύει τους νόμους για την τριτοβάθμια μέσα στο εσωτερικό ενός ιδρύματος με τα ιδιαίτερα ζητήματα του. Ελέγχει, ρυθμίζει και καθορίζει την λειτουργία ενός ιδρύματος και το πλαίσιο πάνω στο οποίο ένας απόφοιτος θα αναπαράγει την εργατική του δύναμη ως αυριανός εργαζόμενος και συνδέει το πτυχίο και το γνωστικό αντικείμενο με τις επιταγές και τους νόμους της αγοράς.

Έχει αποδειχθεί πολλάκις πως οι θεσμοί τους κράτους δεν αλλάζουν από τα μέσα, όπως και το ίδιο το κράτος. Αυτό που αλλάζει είναι η πολιτική γραμμή αυτών που παρεμβαίνουν και καταλήγει να είναι ρεφορμιστική για να μπορεί να επιβιώσει μέσα σε αυτούς τους θεσμούς. Έτσι, είμαστε ξεκάθαροι/ες ότι σε κάθε φάση του κινήματος, εμείς απέχουμε από τέτοιες δομές.

2.2 διοικητικά συμβούλια: η θέση μας για τα ΔΣ είναι ότι όπου υπάρχουν παρεμβαίνουμε, όπου έχουμε τους συσχετισμούς και την δυναμική, τα απονεκρώνουμε. Η παρέμβαση μας σε αυτά κωδικοποιείται (όπως και για την πλειοψηφία των ΕΑΑΚ) με το σύνθημα «εντός-εκτός-ενάντια». Εννοούμε ότι τα σχήματα, με την εκλογική τους καταγραφή εντός συλλόγου, συμμετέχουν εντός ΔΣ για να εκπροσωπήσουν τις αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων και του Συλλόγου, όταν αυτές αμφισβητούνται από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, καθεστωτικές ή «αγωνιστικές». Τα σχήματα παλεύουν για να επικυρωθούν και να γίνουν σεβαστές οι αποφάσεις όταν αυτές κινούνται σε αγωνιστική κατεύθυνση. Καταχρηστικά τα χρησιμοποιούν λόγω της θεσμικής τους αναγνώρισης από το κράτος ως διαπραγματευτικά χαρτιά. Είναι γραφειοκρατικός θεσμός απομακρυσμένος από τα μάτια των φοιτητών/ριών. Δεν ορίζουμε εκλεγμένους αντιπροσώπους των σχημάτων.

2.3 φοιτητικές εκλογές: τα ΕΑΑΚ δεν πρέπει απλά να συμμετέχουν στις εκλογές λόγω του ότι αποτελούν ιστορική κατάκτηση. Τα σχήματα της ΕΑΑΚ παρεμβαίνουν με αυτοτέλεια σ’ αυτές για να εκφράσουν τα αιτήματα, τους προβληματισμούς και τις ανάγκες του φοιτητόκοσμου και προβάλλει και εκεί μια άλλη πολιτική, αναγκαία αυτοτελή, εργατική και ανεξάρτητη. Δεν έχουμε αυταπάτες για την εκλογική στήριξη που είναι συνήθως αναθετική. Επίσης ασκούμε σκληρή κριτική στα σχήματα τα οποία για να αποκτήσουν τους κατάλληλους συσχετισμούς δεν έκαναν αντικαπιταλιστική απεύθυνση προς τον σύλλογο, όπως έγινε με την συνεργασία με την ΑΡΕΝ και το ΑΡΔΙΝ. Τέτοιοι συσχετισμοί δεν αποτυπώνονται ποτέ στο κοινωνικό και το πολιτικό επίπεδο της δράσης και της ζωής των συλλόγων.

2.4 φοιτητικός έλεγχος: o σύλλογος πρέπει με μαζικούς όρους να παρεμβαίνει από τα έξω στα αποφασιστικά όργανα της σχολής, υπερασπιζόμενος συλλογικές αποφάσεις. Μέσο άσκησης πίεσης αποτελεί η μαζικότητα, η συνειδητότητα της βάσης του συλλόγου που δρα για να υπερασπιστεί αυτές τις αποφάσεις με πρωτοπορεία το αντικαπιταλιστικό σχήμα της σχολής, το σχήμα της ΕΑΑΚ. Ο φοιτητικός έλεγχος από μόνος του φτάνει σε στρατηγικό αδιέξοδο. Μπορεί οι φοιτητές να είναι η μεγαλύτερη αριθμητικά κοινωνική ομάδα στο πανεπιστήμιο αλλά δεν μπορούμε να παραβλέπουμε τους εργαζόμενους των πανεπιστημίων αλλά και ολόκληρη την κοινωνία που επηρεάζεται από την γνώση που παράγει το πανεπιστήμιο. Για τον ίδιο λόγο, είναι μόνο τακτικό το αίτημα “Όλη η εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις”.

Όμως οι φοιτητικοί σύλλογοι με τις γενικές συνελεύσεις μπορούν να συμβάλουν στον έλεγχο της δομής του πανεπιστημίου «από τα κάτω».  Ο έλεγχος χρειάζεται ως γραμμή στις αυτοτελείς δομές του και θα συμβάλει στην ταξική πάλη, στην ενότητα φοιτητών-εργατών μαζί με κοινούς αγώνες και διεκδικήσεις, σ΄ ένα κίνημα πυροκροτητή κοινωνικών αντιστάσεων εντός ΑΕΙ-ΤΕΙ. Αντίστοιχα, θα βοηθήσει με επιστημονική τεκμηρίωση τον αγώνα των εργαζομένων, την συμμαχία με το διοικητικό και εκπαιδευτικό προσωπικό του πανεπιστημίου μέσω των δικών του συλλόγων. Οι έτοιμες δομές του κινήματος θα μπορούν να συμβάλουν σε περίοδο επαναστατικής κρίσης και προεπαναστατικής περιόδου και θα λειτουργούν σε τέτοιες στιγμές ως δομές δυαδικής εξουσίας. Είναι εν τέλει ο “Φοιτητικός και Εργατικός Έλεγχος” το μεταβατικό αίτημα που θα συμβάλει στην οικοδόμηση του “Κόκκινου Πανεπιστημίου”.

3.1 μόνιμο συντονιστικό γενικών συνελεύσεων: είναι δομή που προτείνεται κατά βάση από τις δυνάμεις της ν.Κ.Α. Είναι μία πρόταση που πρώτον, δεν μπορεί να υλοποιηθεί και δεύτερον, δεν θα έπρεπε. Δεν μπορεί, διότι το φοιτητικό κίνημα είναι δομικά ασυνεχές, πέρα από το ότι έχει υφέσεις και οξύνσεις όπως όλα τα κινήματα. Επίσης, δεν είναι και πολιτικά ορθή επιλογή καθώς δεν μπορεί να υπάρχει μια μόνιμη δομή συντονισμού Φ.Σ. που νομιμοποιεί την παρουσία και την εκπροσώπηση αντιδραστικών πλαισίων. Οι φοιτητές δεν είναι τάξη. Δεν σεβόμαστε απριόρι τα αιτήματα τους.

3.2 συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων: αντίθετα, αυτή η πρόταση ξεπερνά τα παραπάνω προβλήματα. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να επισημανθεί  κάτι: ότι πανελλαδικό σ. ΓΣ-Κ έχει να πραγματοποιηθεί από τον Νοέμβριο του 2014. Αποτελεί ωστόσο το πιο πετυχημένο παράδειγμα συντονισμού του φοιτητικού κινήματος στην ιστορία της ΕΑΑΚ και οδηγό για την τακτική και την στρατηγική μας. Ως δομή λειτουργούσε με σκοπό να συντονίζει τις παραμικρές κινήσεις και δυναμικές που υπήρχαν στους συλλόγους με σκοπό να υπάρχει όξυνση του κινήματος ή, κατά κύριο λόγο, την στιγμή που υπήρχε κίνημα και έπαιρνε πρακτική σημασία το τρίπτυχο καταλήψεις-συγκρούσεις-διαδηλώσεις. Ήταν νομιμοποιημένη στα μάτια των φοιτητών και υπήρχε μαζική συμμετοχή. Βοηθούσε και συντελούσε στην εμφάνιση του ΦΚ στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό και εξέθετε πολιτικές δυνάμεις που υποβάθμιζαν την λειτουργία του.

Όμως, είχε έντονες προβληματικές στον τρόπο που γινόταν η συζήτηση εντός του, με μια χαώδη διαδικασία που δεν συνέβαλε στο να βγει συγκεκριμένο συμπέρασμα και να απολήξει σε συγκεκριμένη απόφαση. Δεν θα απαριθμήσουμε όλα τα προβλήματα, ούτε θα κάνουμε εδώ μια συγκεκριμένη πρόταση για το πως πρέπει να λειτουργεί. Σημασία έχει να κρατήσουμε ότι πρέπει να αποτελεί στόχο ο συντονισμός τέτοιου τύπου, δηλαδή των αγωνιστικών αποφάσεων, στην φάση όξυνσης του κινήματος για την περαιτέρω κλιμάκωση του.

Ε. Αποτίμηση των κινητοποιήσεων του προηγούμενου διαστήματος

1 Η πολιτική κρίση εντός ΕΑΑΚ και αυτού που θα αποκαλούσαμε “φοιτητική αριστερά” ήταν ένας από τους βασικούς παράγοντες για τους οποίους δεν υπήρξαν σπουδαίες φοιτητικές κινητοποιήσεις το τελευταίο διάστημα. Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση το φθινόπωρο του 2015 μετά από τη νίκη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, βύθισε την αριστερά στην αμηχανία και σε πολιτική κρίση. Η ρίζα αυτής της κρίσης εντοπίζεται στις αυταπάτες για την αριστερή κυβέρνηση και το πρόγραμμα της, πριν και κατά την ανάδειξη της. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα πρόγραμμα ταξικής συνεργασίας το οποίο έπρεπε να απονομιμοποιήσουμε στις μάζες και όχι να πιστεύουμε ότι θα δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες για το λαϊκό κίνημα. Η αδυναμία της αριστεράς να αντιληφθεί την αντικαπιταλιστική δυναμική της περιόδου την οδήγησε στις ατέρμονες συζητήσεις περί ενότητας και μετωπικής πολιτικής. Μία συζήτηση από τα πριν αποτυχημένη, αφού δεν προτεινόταν κανένα κινηματικό σχέδιο και πολιτικό πρόγραμμα το οποίο θα ενοποιήσει την αριστερά. Η συμφωνία πάνω στην οποία έγιναν οι όποιες συνεργασίες ήταν η “ήττα του κινήματος”. Το βάρος αυτής της λαθεμένης πολιτικής κατεύθυνσης πέφτει στις δυνάμεις της ΑΡΑΝ και της ΑΡΑΣ, δευτερευόντως στη ν.Κ.Α που κράτησε συνολικά μία κεντρίστικη στάση, όπως και στις δυνάμεις που αποχώρησαν από τη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ αλλά θέλουμε να επικεντρωθούμε εδώ στις δυνάμεις της ΕΑΑΚ.

Ωστόσο, και με την απουσία πρωτοπορίας στο νεολαιίστικο κίνημα υπήρξαν αγώνες που δυστυχώς παρέμειναν αποσπασματικοί αλλά είναι υπαρκτοί και πρέπει να αποτιμηθούν.

2.1 Η άδικη καταδίκη της Ηριάννας και του Περικλή πυροδότησε αντιδράσεις σε ολόκληρη την κοινωνία. Οι κινητοποιήσεις και δράσεις αλληλεγγύης ήταν μαζικές ενώ έδωσαν το παρόν και αρκετοί φοιτητικοί σύλλογοι της Αθήνας. Το κλίμα αυτό σε ένα βαθμό μπόρεσε να μεταφερθεί και εντός των σχολών και να τροφοδοτήσει μικρότερους αγώνες για δημοκρατικές διεκδικήσεις. Ωστόσο, το επικοινωνιακό παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ που υποτίθεται ότι συγκρούστηκε με το διεφθαρμένο δικαστικό σύστημα γέμισε αυταπάτες τον κόσμο για τις αληθινές προθέσεις του, που δεν είναι άλλο από το να υλοποιήσει το σχέδιο της τάξης και ασφάλειας. Πρόβλημα αποτέλεσαν για εμάς από την άλλη οι τοποθετήσεις που για να αναδείξουν τις ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ κατέφευγαν στο να καταγγέλουν “την χούντα του ΣΥΡΙΖΑ” με αυτήν ή παρόμοια φρασεολογία, σχετικοποιώντας έτσι το ζητήματα δημοκρατικών ελευθεριών και την πάλη για την διεκδίκηση τους.

2.2 Το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες ήταν ένα από τα πιο ελπιδοφόρα κινήματα των τελευταίων ετών. Μέσα από κινήσεις μέσα στις σχολές, πολιτικές ή κοινωνικές πρωτοβουλίες, καταλήψεις στέγης και καμπάνιες, οι φοιτητές ήταν παρόντες σε ένα κίνημα που μπόρεσε πέρα από τον εκφράσει την διεθνιστική αλληλεγγύη σε αυτό το κομμάτι της κοινωνίας, κατάφερε να βάλει ανάχωμα στην επανεμφάνιση ακροδεξιών φωνών στον δημόσιο λόγο. Ταυτόχρονα, είναι νίκη η επικράτηση του συνθήματος “Ανοιχτά Σύνορα” εντός της αριστεράς η οποία είχε αυταπάτες για καιρό πάνω στο ζήτημα. Πρέπει να ασκηθεί κριτική ωστόσο στις δυνάμεις που επέλεξαν να μην συγκρουστούν πολιτικά με το αστικό κράτος και την κυβέρνηση, και είδαν την αλληλεγγύη ως μόνο στόχο. Αυτές οι επιλογές, όπως η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας έχουν ως αποτέλεσμα να πνίγονται καθημερινά άνθρωποι στο Αιγαίο, να πεθαίνουν από το κρύο στα hot spot, να απελαύνονται αλλά και να γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης αφού το ελληνικό κράτος αρνείται να τους δώσει χαρτιά. Η ίδια κριτική όμως πρέπει να γίνει και στις δυνάμεις που ενώ είχαν καλύτερο πολιτικό λόγο, διάλεξαν να μην εμπλακούν σε δομές αλληλεγγύης και να μην έρθουν σε πραγματική ανάδραση με το υποκείμενο που υποτίθεται εξέφραζαν. Πρέπει να σημειωθεί ότι ως φοιτητική ομάδα, με τις δυνάμεις που μπορούσαμε να διαθέσουμε, παρεμβαίναμε και συμμετείχαμε στην κατάληψη στέγης City Plaza. Η πολιτική κατεύθυνση που πήρε μας ανάγκασε να το εγκαταλείψουμε όπως και τις περισσότερες πολιτικές δυνάμεις που το στήριζαν, ωστόσο ήταν μια σωστή πολιτική επιλογή που έδωσε πολύτιμες εμπειρίες σε όσους/ες ενεπλάκησαν.

2.3 Όσον αφορά σε αμιγώς φοιτητικούς αγώνες παρατηρούμε ότι το τελευταίο διάστημα οι σχολές που καταφέρνουν να κινητοποιούνται με μαχητικότητα είναι αυτές όπου οι φοιτητές πλήττονται υλικά και άμεσα. Τέτοια παραδείγματα είναι η νομική Αθήνας και οι πολιτικοί μηχ. ΑΠΘ για τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά, οι συντονισμένες κινήσεις για τις εστίες και την μέριμνα τον Δεκέμβρη του ΄17, διάφορες σχολές για τις παραμελημένες κτιριακές υποδομές τους και τις συγκοινωνίες, σχολές του ΕΜΠ και της Θεσ/νίκης ενάντια στις αλλαγές στα Π.Σ, οι συνελεύσεις και οι κινητοποιήσεις για τα συγγράμματα το φθινόπωρο του ‘17 κτλ. Αυτοί αγώνες διακρίνονται από την μαχητικότητα στις μορφές πάλης αλλά και από τη μικρή διάρκεια αφού δεν μπόρεσαν ούτε να συνδεθούν μεταξύ τους, ούτε να συνολικοποιηθούν σε οργή απέναντι στην κυβερνητική πολιτική. Επιπλέον, πρέπει να μπει αρνητικό πρόσημο στην αδυναμία που είχαν τα ΕΑΑΚ να συνδεθούν με εργατικούς αγώνες εντός πανεπιστημίων που ξέσπασαν όπως η απεργία των καθαριστριών του ΕΜΠ. Επίσης, αρνητικό πρόσημο μπαίνει στην αδυναμία των ΕΑΑΚ να συνεργαστούν με τις δυνάμεις της αναρχίας και της αυτονομίας στους αγώνες που έδωσε πρόσφατα γύρω από την μέριμνα, την σίτιση και τις μετακινήσεις. Είναι γεγονός ότι δεν έχει γίνει μεγάλη κινητοποίηση στο κέντρο της Αθήνας από τους Φ.Σ από το φθινόπωρο του 2016.

2.4 Η συγχώνευση του ΤΕΙ Αθήνας και του ΤΕΙ Πειραιά, κατάφερε να πυροδοτήσει κινηματικές διαδικασίες στη ΣΓΤΚΣ και την ΣΕΥΠ ενώ τροφοδότησε την πολιτική κουβέντα σχεδόν σε όλες τις σχολές των δύο ΤΕΙ. Η ΣΓΤΚΣ και η ΣΕΥΠ κατάφεραν να κάνουν πολλές συνελεύσεις, καταλήψεις και εξώστρεφες κινητοποιήσεις. Αυτές ο διεργασίες θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο ελπιδοφόρες ωστόσο η παρέμβαση των δυνάμεων της ΚΝΕ και της ΣΣΠ έδωσαν χώρο σε συντεχνιακά αντανακλαστικά με το πολιτικό τους περιεχόμενο, ενώ δρούσαν σεχταριστικά. Κύρια ευθύνη όμως πέφτει στα ΕΑΑΚ που διέλυσαν το διασχηματικό συντονισμό του ΤΕΙ ΑΘήνας και μετέπειτα του ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά. Ευθύνη έχουν επίσης τα σχήματα που ενώ ανοίγονταν ζητήματα σε σχέση με τα επαγγελματικά δικαιώματα στις σχολές τους, δεν επιδίωξαν την σύνδεση με τους φοιτητές του ίδιου κλάδου των ΤΕΙ και αντιμετώπισαν το ζήτημα και τα ίδια συντεχνιακά.

2.5 Τον τελευταίο διάστημα η προπαγάνδα των ΜΜΕ και της κυβέρνησης εναντίον της Τουρκίας έχει εγείρει ένα πολύ ζωντανό διάλογο σε σχέση με τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις της Ελλάδας και το ζήτημα του πολέμου. Η επίσκεψη Ομπάμα, η ανάδειξη του Trump στην εξουσία, οι δαπάνες της κυβέρνησης σε πολεμικό εξοπλισμό, η συμφωνία με την Κύπρο, την Αίγυπτο και το Ισραήλ κτλ έχουν απασχολήσει πολύ τα σχήματα. Έχουν υπάρξει μετατοπίσεις στην αντικαπιταλιστική αριστερά σε πιο διεθνιστικές θέσεις λόγω αυτής της κατάστασης και σε αντιπαράθεση με τις αντιφατικές θέσεις της πατριωτικής αριστεράς της ΛΑΕ. Ενδεικτικό είναι πως τα δύο τελευταία χρόνια, οι κινητοποιήσεις ενάντια στη φιέστα της Χ.Α για τα Ίμια ήταν άκρως επιτυχημένες. Δεν πρέπει να παραβλέψουμε όμως το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα αντιφατικές τοποθετήσεις εντός ΕΑΑΚ που μας επηρεάζουν αρνητικά και χρήζουν αντιπαράθεσης. Δεν πρέπει να επιτρέπουμε να μην παίρνει θέση το φοιτητικό κίνημα απέναντι στα ερωτήματα που τίθενται  στο όνομα ενός αφηρημένου αντικαπιταλιστικού ή αντιπολεμικού περιεχομένου. Αυτό συνέβη με το ζήτημα της Μακεδονίας. Η κυβέρνηση  ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παίρνει μία πολύ επιθετική στάση η οποία θα είναι καταστροφική τόσο για την εργατική τάξη και τη νεολαία της Ελλάδας, όσο και για τους λαούς εκτός των συνόρων. Το διεθνιστικό καθήκον της αριστεράς είναι να αντιπαρατίθεται με αυτή την επιθετικότητα με κάθε ευκαιρία. Δεν ξεχνάμε ότι “ο εχθρός βρίσκεται μέσα στην ίδια μας την χώρα”.

2.6 Η ανάδειξη του Trump επίσης, πυροδότησε αντιδράσεις παγκοσμίως σε σχέση με τον μισογύνικο και ρατσιστικό του λόγο. Αυτό το κλίμα μεταφέρθηκε και στην Ελλάδα και σε συνδυασμό με διάφορα γεγονότα κακοποίησης γυναικών που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας το προηγούμενο διάστημα, είχαν ως αποτέλεσμα την πολύ μαζική πορεία στις 8 Μάρτη του ΄17 στο κέντρο της Αθήνας. Είχε επίσης ως αποτέλεσμα την δημιουργία της ενωτικής πρωτοβουλίας “Καμία Ανοχή” που είναι ένα βήμα πιο κοντά στο να βάλει τέλος σε αυτό τον φοβερό κατακερματισμό του φεμινιστικού κινήματος. Πέρα όμως από τους αντικειμενικούς παράγοντες που συνέβαλαν στην επανεμφάνιση των γυναικείων αγώνων, που είναι η ένταση της εκμετάλλευσης τους μέσα στην κρίση, συνέβαλε σε ένα βαθμό και η συνεπής και διαρκής επιμονή οργανώσεων όπως η δική μας, σε σχέση με αυτό το ζήτημα. Έχουν πολλά να κερδηθούν ακόμα σε αυτό το πεδίο, αν αναλογιστεί κανείς και την προβληματική κατάσταση εντός ΕΑΑΚ με την καταγγελία για ξυλοδαρμό συντρόφισσας από μέλος της ΑΡΙΣ. Η ΑΡΙΣ πρέπει να επωμιστεί το βάρος της συγκάλυψης αυτού του γεγονότος και την πολιτική του υπεράσπιση. Δεν υποκύπτουμε στον εκβιασμό από την μεριά της. Το μέλος σε βάρος του οποίου έγινε η καταγγελία δεν χωρά στους κόλπους της αριστεράς. Ωστόσο, δεν ξεκινάμε από το μηδέν, η κουβέντα δεν πρέπει να πηγαίνει πίσω από τα κεκτημένα του φεμινιστικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής του πτέρυγας. Το δικαίωμα στην γυναικεία αυτοοργάνωση οπως και όλων των καταπιεσμένων πρέπει να είναι αναμφισβήτητο και βασικό πρόταγμα της πάλης μας.

Στ. Ρόλος και καθήκοντα των ΕΑΑΚ

1.1 Η παρακάτω ενότητα δεν είναι μια καταγραφή της πραγματικότητας που καταλήγει σ’ έναν εμπειρισμό. Η αντίληψη αυτή είναι μονοεστιακή διότι αποτυπώνει την πραγματικότητα όπως «είναι», χωρίς να βλέπει δυνατότητες, αντιφάσεις, ρήγματα. Λόγω αυτού δεν μπορεί να χαράξει συγκεκριμένη γραμμή, στρατηγική με τακτικές απολήξεις για την πραγματικότητα, διότι καταφεύγει σε μια «φυγή προς τα εμπρός». Δεν υπάρχει απάντηση στο «τι πρέπει να γίνει» αλλά μόνο στο «τι θέλεις και το πως να το κάνεις».

Αντί να ψάχνουμε το νέο ανασυγκροτημένο κίνημα με τις δομές του και τα εργαλεία του, να γίνουμε χρήσιμοι/ες στο πως να ανασυγκροτήσουμε το υπάρχον φοιτητικό κίνημα που βρίσκεται σε υποχώρηση και, αντίστοιχα, την ραχοκοκαλιά του, τα ΕΑΑΚ, πάνω στο δυσμενές πλαίσιο παρέμβασης στους συλλόγους^. σε πνεύμα μαχητικής θέσης, ανυπακοής και ανεξαρτησίας με τους φορείς κυρίαρχης πολιτικής και κατεύθυνσης.

1.2 Το πιο χρήσιμο δεν είναι να πούμε για «κόκκινο» πανεπιστήμιο και επαναστατική οργάνωση νεολαίας έτσι αξιακά, λόγω του ότι είναι παρακαταθήκες του ρεύματός μας για την νεολαία, αλλά να τα συνδέσουμε στην στρατηγική μας με τα ΕΑΑΚ ως μέτωπο κοινωνικοπολιτικών συσπειρώσεων. Είναι το μόνο όχημα που μπορεί να εκφράσει μια αυτοτελή και διακριτή αντικαπιταλιστική γραμμή, χρήσιμη για τους φοιτητικούς συλλόγους. Αυτό που βιώνουμε είναι η πολιτική στασιμότητα, δηλαδή την λιτότητα ως μονόδρομο, αλλά αυτή η κατάσταση δεν εδράζεται και σε μια οικονομική σταθερότητα. Είναι ο υποκειμενικός παράγοντας που απουσιάζει. Όμως πιστεύουμε στις δυνατότητες που ανοίγονται αλλά και σε μια νέα γενιά συντρόφων που δεν έζησε την απογοήτευση της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και την άνοδο-πτώση του κινήματος.

Γι’ αυτό δεν συναινούμε στο ότι θα πρέπει να αναζητούμε μάχες πάνω σε αιχμές με συγκεκριμένα οικονομικά αιτήματα. Δεν θεωρούμε ότι η μάχη απλά βρίσκεται στην αντιπαράθεση στις συγκλήτους, πόσο μάλλον όταν αυτό σημαίνει ότι θα είμαστε συνομιλήτρια δύναμη μέσα σε αυτές. Δεν υποκύπτουμε σε σχέδια διαχείρισης της ήττας. Το ζήτημα της εργασιακής προοπτικής των φοιτητών δεν πρέπει να αναλύεται πάνω σε μια συντεχνιακή λογική, που εκκινεί από το αίτημα για ισχυρά πτυχία και που έρχεται σε αντίθεση με την ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Το ζήτημα της εργασιακής προοπτικής και των επαγγελματικών δικαιωμάτων όπως ανοίγεται στις περισσότερες σχολές, αφορά στο αν οι απόφοιτοι θα έχουν γενικά το δικαίωμα να εργάζονται, με ποια εργασιακά δικαιώματα και ποιες εργασιακές σχέσεις.

Ούτε όμως, από την άλλη, επειδή το φοιτητικό «υποκείμενο» μπαίνει στα μαθήματα, θα πρέπει συνδικαλιστικά να διαχυθούμε στα μαθήματα, κάνοντας αντιπαράθεση στο τι έπρεπε να μαθαίνουμε και στο τι τελικά μαθαίνουμε. Διότι, έτσι, πάνω στην «αντικειμενικότητα» της γνώσης, ερχόμαστε σε επαφή όλο και πιο πολύ με την αποδοχή μέρους της κυρίαρχης ιδεολογίας όπως και με την εντατικοποίηση και τον επιστημονισμό. Διότι αυτή η γραμμή πέραν από ηττοπαθής είναι και υπεκφυγή της πραγματικότητας. Το αίτημα για γνώση είναι ένα διαχειρίσιμο αίτημα, διότι ναι μεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, αλλά στο καπιταλισμό η γνώση έχει συγκεκριμένα ιδεολογικά χαρακτηριστικά και είναι εργαλείο ηγεμονίας της άρχουσας τάξης στην υποταγή των καταπιεσμένων στρωμάτων σ’ αυτήν. Κανείς σήμερα δεν μας παίρνει την γνώση, η γνώση είναι διάχυτη όσο ποτέ άλλοτε. Πρέπει επίσης να δούμε ότι αυτά που μαθαίνουμε πολλές φορές δεν είναι «λάθος» μόνο στην μεθοδολογία τους αλλά και στον πυρήνα της παρατήρησης-εμπειρίας τους.

1.3 Δεν δεχόμαστε ότι έχουμε υποστεί ήττα, τα πολιτικά μας εργαλεία δεν έχουν αχρηστεύσει. Εάν καταφέρουμε να κρατήσουμε τις υπάρχουσες συνδικαλιστικές πρακτικές που είχαμε, θα βγούμε δικαιωμένοι/ες  προσαρμόζοντας αυτές στην σύγχρονη συνείδηση του φοιτητή. Αφού έχει αλλάξει η συνείδηση του φοιτητικού σώματος και εφόσον το φοιτητικό κίνημα μπορεί να ερχόταν και σε αντιπαράθεση με την εντατικοποίηση και, κατ’ επέκταση, την καριέρα και το βόλεμα, το καθήκον μας σήμερα είναι να αναδείξουμε μια πολιτική συνδικαλιστικής παρέμβασης στους συλλόγους με πιο ταξικές-εργατικές βάσεις και στροφή.

Το ΦΚ πρέπει να έρθει σε ρήξη στο σήμερα με τον επιβιωτισμό, τις λογικές αποδοχής της ζωής με ελάχιστα δικαιώματα, το κυνήγι προσόντων κτλ. Ο ατομικός δρόμος από καριέρα, βόλεμα έγινε εξατομίκευση και ανασφάλεια για το μέλλον. Διεκδικούμε ένα ενιαίο αδιάσπαστο πτυχίο με κατοχυρωμένα εργασιακά-επαγγελματικά δικαιώματα σ’ αυτό. Η διάσπαση του πτυχίου δημιουργεί ένα κατακερματισμένο εργατικό δυναμικό. Απορρίπτουμε μια αντίληψη του παρελθόντος ότι οι μεταπτυχιακοί και διδακτορικοί είναι πλήρως ενσωματωμένοι στην κυρίαρχη ιδεολογία ή ότι στελεχώνουν διευθυντικές θέσεις. Αυτά μπορεί να ισχύουν σε ένα βαθμό, αλλά δεν αποτελούν την κυρίαρχη τάση.

Η πολιτική μας πρέπει να έρχεται σε επαφή με το όλο και πιο πληττόμενο κόσμο των σχολών, που ανήκει στην τάξη, αλλά αναδεικνύουμε ταξική αναφορά και στον κόσμο εκείνο που δεν έχει λόγω κοινωνικής προέλευσης επαφή με την τάξη. Αυτό θα πρέπει να γίνει ανάλογα με την ταξική διάρθρωση που υπάρχει σε κάθε σχολή. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, όταν υπάρχουν στρώματα που η κινητικότητα τους βρίσκεται όλο και πιο κάτω, όταν υπάρχουν φοιτητές που δουλεύουν ταυτόχρονα με τις σπουδές τους, φοιτητές που τελειώνουν πιο γρήγορα τις σχολές τους λόγω οικονομικών δυσκολιών και όταν υπάρχει ένα δυναμικό μισθωτής διανόησης που όλο και έντονα προλεταριοποιείται. Γι’ αυτό τα ΕΑΑΚ δεν πρέπει να επικαλούνται μόνο τα δίκαια του πολυτεχνείου, πάνω στην επαγγελματική προοπτική των πολυτεχνιτών και τον συντεχνιασμό που παίρνει αυτό κάποιες φορές.  Πρέπει να γίνει επαφή του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό μέσα στις υπάρχουσες δομές του κινήματος και όχι σε δομές-μαγαζιά αυτόκεντρης ανάπτυξης. Προπαγανδίζουμε στους συλλόγους μας τα πρωτοβάθμια σωματεία που υπάρχουν ή δημιουργούνται στην βάση της ταξικής ανεξαρτησίας στον αντίστοιχο κλάδο.

Απευθυνόμαστε ως ΕΑΑΚ στην πληττόμενη πλειοψηφία, δεν πλειοδοτούμε σε διάχυτο αντικαπιταλιστικό δυναμικό με αυθόρμητα χαρακτηριστικά ή σε φοιτητές με αριστερή συνείδηση και αντανακλαστικά, αλλά και δεν απολογούμαστε ούτε χαϊδεύουμε αυτιά του αντιδραστικού μπλοκ πάνω σε λογικές προτύπου «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες». Ούτε πρέπει να στηρίξουμε ένα λαϊκισμό «τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών», που στηρίζει ένα συναισθηματικό πλαίσιο στο οποίο γίνεται η πολιτική και δεν βάζει ουσιαστικά σε κίνηση τον κόσμο των συλλόγων από τα κάτω.

1.4 Για να αντιστρέψουμε το κλίμα στους συλλόγους επιμένουμε στις παρακαταθήκες όσο δύσκολο κι αν είναι να υλοποιηθούν με διάρκεια στο σήμερα, όμως αυτές κινούν ένα κόσμο εντός συλλόγου και διαμορφώνουν συνειδήσεις. Αυτές θα πρέπει να τις παλεύουμε στο σήμερα για να διαμορφώσουμε τους αντίστοιχους συσχετισμούς την στιγμή που θα εμφανιστεί μαζικό φοιτητικό κίνημα, με τα χαρακτηριστικά που θέλουμε. Χωρίς να τις φετιχοποιούμε για να βγούμε εμμονικά πιο μαχητικοί/ες. Παρεμβαίνουμε στοχευμένα με αντίστοιχο υλικό απέναντι στις πτυχές της συντηριτικοποίησης και τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που έχει σε κάθε σχολή. Η συνδικαλιστική κουλτούρα και τα χρήσιμα κεκτημένα των σχημάτων και των συντρόφων και των συντροφισσών που τα στελεχώνουν, δεν πρέπει να χαθούν σε αυτή την φάση υποχώρησης του κινήματος. Δεν είναι καιρός για περιχαράκωση, αλλά για θαρρετή διάχυση στον κόσμο που ψάχνει για απαντήσεις.

Πάνω στην συντηριτικοποίηση που με εμφανή τρόπο παρατηρείται προστατεύουμε το κεκτημένο του ασύλου, διότι η αυταρχική θωράκιση πρυτάνεων-διοικήσεων συντελεί σ΄αυτήν. Μέσω του φοιτητικού ελέγχου διαμορφώνουμε μια άλλη κατάσταση όπου τον πρώτο λόγο θα τον έχουν οι φοιτητές μέσω των δομών τους στους φοιτητικούς συλλόγους τους, συμβάλλοντας σε μια συλλογική, συνεχή και προωθημένη κοινή αντίληψη, που θα είναι αντιπαρατιθέμενη στην κυρίαρχη ιδεολογία. Στο εσωτερικό των συλλόγων πρέπει να αντιπαρατίθεται η αστική ηγεμονία του πανεπιστημίου με την ιδεολογική ηγεμονία των από κάτω και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Όταν ακούς για «ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς» στα πανεπιστήμια πρέπει να ξέρεις ότι το σύστημα φοβάται και γι’ αυτό λοιδορεί το άσυλο ως άντρο «ανομίας». Η παραπάνω αντιπαράθεση δεν μπορεί να γίνει χωρίς να υπάρχει άσυλο και συλλογικά σπουδαστικά όργανα. Κάτω από αυτή την πίεση δεν πρέπει να πέφτουμε στο ατόπημα του να καταγγέλλουμε άλλες πολιτικές δυνάμεις, συνήθως της αναρχίας, ως προβοκάτορες ή παρακράτος. Τέτοιες αντιλήψεις υπάρχουν στο επαναστατικό κίνημα από τα γεννοφάσκια του, δεν είναι δημιούργημα καμιάς κυβέρνησης. Το μόνο που καταφέρνουμε με αυτή την καταγγελία είναι να αποφεύγουμε την κοινή δράση και συμπόρευση ενώ τροφοδοτούμε τα αντιδραστικά αντανακλαστικά των φοιτητών/τριών.

Επανοικειοποιούμαστε τον κοινωνικό μας χώρο και δεν δίνουμε χώρο σε επιχειρήσεις, ερευνητικά, σε ομάδες καινοτομίας και ανάπτυξης, με την δημιουργία χώρων για πολιτιστικές ομάδες, στέκια φοιτητικών συλλόγων και για κινηματικές πρωτοβουλίες. Οι φοιτητικές καταλήψεις, η συμμετοχή σε αγωνιστικές πρωτοβουλίες και η επαφή μ’ ένα διάχυτο ριζοσπαστικό κομμάτι, στο πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό, πάνω στην βάση του ενιαίου μετώπου, σε κοινωνικά κινήματα όπως το φεμινιστικό, το ΛΟΑΤΚΙ, περιβαλλοντικό, αντιμιλιταριστικό κτλ. είναι ο δρόμος για αυτή την κατεύθυνση. Θα πρέπει αυτά να συνδεθούν επιτακτικά με την εσωτερική ζωή του συλλόγου.

1.5  Τέλος, το επαναστατικό κίνημα στα πανεπιστήμια πρέπει να μην μασάει ανάμεσα στην διαφορά «ειδική-γενική γνώση» και να αμφισβητεί τον ρόλο του αστικού πανεπιστημίου και την γνώση που παρέχει. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να ζητήσει σφαιρική εποπτεία του αντικειμένου διότι έτσι η υπάρχουσα γνώση και οι σπουδές αμφισβητούνται. Το σύνθημα ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση είναι το καλύτερο πολιτικό κεκτημένο της ιστορικής πορείας των ΕΑΑΚ και πρέπει να είναι η πρώτη μεταβατική διεκδίκηση του αντικαπιταλιστικού προγράμματος. Αντίστοιχα έτσι γίνεται προσιτός ένας άλλος δρόμος, μια άλλη κοινωνία με άλλη παραγωγή. Έτσι η γνώση αποτυπώνεται σε κοινωνικά χρήσιμη για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά της και δεν μπαίνει το κίνημα εύκολα σε αντιλήψεις «είναι χρήσιμο να μαθαίνουμε γνώσεις», διότι έτσι δεν αμφισβητείται το ιδεολογικό πλαίσιο του πανεπιστημίου αλλά κομμάτια του κινήματος και αγωνιστές με αντιφατικό τρόπο στηρίζουν λογικές για απόκτηση skills.

1.6  Για την μετανάστευση επιστημονικού δυναμικού θα πρέπει να αναγνωρίζεται ότι οι ίδιοι πηγαίνουν στην Ευρώπη να δουλέψουν ως μισθωτοί και όχι επειδή έχουν το όνειρο μια καριέρας. Ναι μεν κατά κύριο λόγο φεύγουν νέοι των μικροαστικών στρωμάτων, όμως και οι ίδιοι αντιμετωπίζουν ως εργαζόμενοι τις πολιτικές λιτότητας στις άλλες χώρες της Ευρώπης και δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι φεύγουν επειδή δεν θέλουν να παλέψουν στην χώρα τους και να αγωνιστούν. Αυτό αποτυπώνει μια αντιδραστική θεώρηση, κοντινή με το «τι θέλουν εδώ οι μετανάστες, να μείνουν στην χώρα τους να παλέψουν». Πέραν από τις εθνοπατριωτικές αντιλήψεις της αριστεράς πρέπει να δούμε πως το αντίστοιχο φοιτητικό ελλαδικό κίνημα θα αποκτήσει μόνιμους δεσμούς με τα αντίστοιχα κινήματα της Ευρώπης και πως οι εμπειρίες θα γίνουν κοινό βίωμα πέρα από το εθνικό πλαίσιο αφήγησης της κάθε χώρας. Πως θα κτιστεί ένας διεθνισμός με κάποιες ιδιαιτερότητες σε σχέση με το παρελθόν. Η μόνιμη γκρίνια για τα μυαλά του κινήματος που φεύγουν στο εξωτερικό και βιώνουν μια κατάσταση μη κινήματος στις άλλες χώρες της Ευρώπης και ότι υπάρχει μια υπεροχή των εδώ αποφοίτων διότι στα πανεπιστήμια δίνουν μια γενική γνώση σε σχέση με της Ευρώπης, είναι ένας εμπειρισμός που δεν βοηθάει τους αντίστοιχους συντρόφους να αποκτήσουν δεσμούς με τα κινήματα των καταπιεσμένων των αντίστοιχων χωρών και να έχουν σχέση με τις αντίστοιχες ριζοσπαστικές-επαναστατικές δυνάμεις. Η αντίληψη αυτή τους αδρανοποιεί.

Ζ. Ρόλος και Καθήκοντα της Φοιτητικής Ομάδας της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος

1.1 Μέσα από την παρέμβαση μας στο φοιτητικό σώμα πρέπει να βγαίνουν σαφή προτάγματα για την ριζοσπαστικοποίηση του, αλλά και την οργάνωση του σε κινηματική βάση. Η αμφισβήτηση των κρατικών δομών και θεσμών και η ρήξη με αυτούς είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αποτελεσματικότητα μας. Σε αντιδιαστολή με την λειτουργία αυτών προτάσσουμε την αυτοοργάνωση όλων των φοιτητών τόσο μέσα στις σχολές αλλά και εκτός αυτών μέσα από τις εργατικές λέσχες στις γειτονιές τους, αντιφασιστικές ομάδες/επιτροπές.

1.2 Κατ΄επέκταση των παραπάνω, η αυτό-οργάνωση του φοιτητικού σώματος συνεπάγεται και την αυτοοργάνωση και τον απαραίτητο ταξικό προσανατολισμό της πρωτοπορείας του φοιτητικού κινήματος. Για τον λόγο αυτό πρέπει να ερχόμαστε σε σύγκρουση εντός ΕΑΑΚ με κάθε λογική συνδιαχείρισης με κρατικούς θεσμούς ή όργανα, καθώς η συμμετοχή σε αυτούς σημαίνει και την αποδοχή των όρων με τους οποίους αυτοί λειτουργούν και λαμβάνουν αποφάσεις.

1.3 Καθήκον της φοιτητικής ομάδας και των ΕΑΑΚ, είναι μέσα από ταξικά προσημασμένο φοιτητικό κίνημα και το χτίσιμο των δομών του, να αναδεικνύει και να συμβάλλει στην διαμόρφωση ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος μεταβατικών διεκδικήσεων προς όφελος της πληττόμενης πλειονότητας που ζητάμε να εκφράσουμε. Το σπάσιμο όλων των ταξικών φίλτρων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και το πρόταγμα της ελεύθερης πρόσβασης στην εκπαίδευση για όλους και όλες. Κόντρα στην λογική του ατομικού φακέλου προσόντων με όλες τις εκδοχές του, τα ενιαία και μοναδικά ανά κλάδο πτυχία, η ενιαία πανεπιστημιακή εκπαίδευση, πρέπει να αποτελούν παντιέρα για την φοιτητική ομάδα και τα σχήματα στα οποία αυτή συμμετέχει. Προτάσσουμε τον Φοιτητικό  Έλεγχο για τις σπουδές μας, το αντικείμενο αυτών, την φοιτητική μέριμνα αλλά και την έρευνα εντός πανεπιστημίου.

1.4 Πρέπει επιπλέον να συνεχίσουμε την παρέμβαση μας για την ανάδειξη του αντιφασιστικού κινήματος, καθώς είναι επιτακτική η ανάγκη για επανεμφάνιση του, όχι μόνο ενάντια στην φασιστική ρητορεία αλλά και ενάντια στα ριζοσπαστικά   χαρακτηριστικά δρόμου που παίρνει.   Καθήκον   μας   είναι   να   οξύνουμε   τα   αντιφασιστικά   αντανακλαστικά   των σχημάτων και του κόσμου, τόσο στο εσωτερικό των σχολών, όσο και έξω από αυτές.

1.5 Παραμείναμε υποστηρικτές του έμφυλου και LGBTQI+ κινήματος μέσα στο αμφιθέατρο και προσπαθήσαμε να ευαισθητοποιήσουμε το μόρφωμα σε μια τέτοια κατεύθυνση. Στόχος μας ήταν και παραμένει να μην υπάρχουν μορφές καταπίεσης τόσο στην κοινωνία, όσο και στο εσωτερικό των σχημάτων. Οφείλουμε να ανοίγουμε αυτά τα ζητήματα και το επόμενο διάστημα για να μην γινόμαστε παρατηρητές σεξιστικών και ομοφοβικών συμπεριφορών στο κίνημα, αλλά και στην κοινωνία. Πρόκειται για μία πολιτική και κοινωνική μάχη. Πρέπει επομένως να επιμένουμε να έχει πρακτική αποτύπωση. Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα της γυναικείας αυτοοργάνωσης και των LGBTQI+ ατόμων, και συμβάλλουμε στην δημιουργία τέτοιων ομάδων. 

1.6 Πρέπει να παλεύουμε ασταμάτητα για την οικοδόμηση και ενίσχυση του δημοκρατικού χαρακτήρα του μετώπου της ΕΑΑΚ. Παλεύουμε, αναπτύσσουμε και αναπτυσσόμαστε και οι ίδιοι/ιες μέσα από τα σχήματα της ΕΑΑΚ και μαχόμαστε στην αμεσοδημοκρατική τους λειτουργία. Υπερασπιζόμαστε την δημοκρατία και σε επίπεδο μορφώματος σαν βασική αξία για την αποτελεσματικότερη παραγωγή γραμμής για τον κόσμο στον οποίο απευθύνεται και σηκώνουμε αντιπαράθεση με κάθε λογική γραφειοκρατικοποίησης του.

1.7 Οικοδομούμε τα σχήματα της ΕΑΑΚ και παλεύουμε μέσα από αυτά την γραμμή μας για το φοιτητικό κίνημα. Θέλουμε ΕΑΑΚ αντικαπιταλιστικά, με διακριτή πολιτική γραμμή στο κίνημα, ανεξάρτητη πολιτικά από τον ρεφορμισμό. Θέλουμε ΕΑΑΚ ενωτικά και δημοκρατικά στο κίνημα, που θα οικοδομούν το ενιαίο μέτωπο της νεολαίας και των εργαζομένων απέναντι στην αστική επίθεση.

11.03.2018