Παγκόσμια Συνέδρια
Προτείνεται να μπει στο κομμάτι που αναφέρεται στο φοιτητικό κίνημα στην πρόταση πολιτικού κειμένου, γι’ αυτό και αριθμείται έτσι.
5. Φοιτητικό Κίνημα
5.1. Η αστική πολιτική στην εκπαίδευση
Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στο ελληνικό πανεπιστήμιο είναι η μορφή που παίρνει στον ελλαδικό χώρο, ο συνδυασμός των δύο παγκόσμιων τάσεων στην εκπαίδευση. Της τεχνοκρατικής μεταρρύθμισης που ως στόχο να γίνουν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα πιο αποδοτικά σε σχέση με την σύνδεση τους με την παραγωγή, και της επιχειρηματικής μεταρρύθμισης που σκοπό έχει να γίνουν πεδίο κερδοφορίας και επένδυσης. Το ξέσπασμα της κρίσης αποτέλεσε τομή τόσο για την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση όσο και για την συνείδηση του φοιτητικού σώματος και σφράγισε τις όποιες μεταρρυθμίσεις με την μείωση της κρατικής χρηματοδότησης. Ο νόμος Γαβρόγλου και άλλα νομοθετήματα που ψηφίστηκαν πρόσφατα προχωρούν στην εμπέδωση των κατευθύνσεων που υπαγορεύονται χρόνια, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Πιο αναλυτικά, οι αλλαγές που προωθούνται από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (α) αυτοχρηματοδότηση: μείωση της κρατικής χρηματοδότησης με παράλληλη μετακύλιση του κόστους φοίτησης στους φοιτητές/ριες ακόμα και με την επιβολή διδάκτρων (βλέπε μεταπτυχιακά), εκποίηση των υποδομών των ιδρυμάτων (ενοικιάσεις εξοπλισμών, ιδιωτικοποιήσεις σε σίτιση, στέγαση κλπ) ή. (β) αναδιαμόρφωση του χώρου της τεχνικής εκπαίδευσης (καταργήσεις-συγχωνεύσεις ΤΕΙ, διετή προγραμμάτων κατάρτισης, αλλαγές στα ΕΠΑΛ, ενίσχυση της μαθητείας. (γ) ενίσχυση της δια βίου μάθησης: (δ) διαμορφώνει ένα καινούργιο μοντέλο διοίκησης των σχολών που να ευνοεί απο την μία την σύνδεση με τις επιχειρήσεις (αυτονόμηση ΕΛΚΕ) και από την άλλη να κατευνάζει τις εσωτερικές αντιστάσεις. Στόχος της κυβέρνησης είναι ο εργαζόμενος που ετοιμάζει το πανεπιστήμιο να είναι φθηνός, ευέλικτος και ευάλωτος. Επίσης στοχεύει σε ένα πανεπιστήμιο που να αποτελεί ταυτόχρονα πεδίο επένδυσης για το κεφάλαιο. Αυτό είναι που έχει ανάγκη το κεφάλαιο στην Ελλάδα της κρίσης.
5.2 Η σημερινή κατάσταση του φοιτητικού κινήματος
Η έλευση της οικονομικής κρίσης τροφοδοτεί την κουλτούρα της ανταγωνιστικότητας και του επιβιωτισμού στη νεολαία, αποστρέφωντάς την από τη λογική του αγώνα, των συλλογικών διαδικασιών και κατά συνέπεια από τους φοιτητικούς συλλόγους. Η ανασφάλεια για το εργασιακό μέλλον της νεολαίας, δημιουργεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο για την νεολαία των πανεπιστημίων. Ο επιβιωτισμός ενισχύεται και κερδίζει έδαφος ακόμα και έναντι άλλων ατομικίστικων αντιλήψεων όπως για παράδειγμα ο καριερισμός. Πλέον η αποστροφή από την συλλογική πάλη ντύνεται από πολλούς ιδεολογικά υπό το φόβητρο της «σκληρής πραγματικότητας» και λιγότερο υπό το κίνητρο της «καλύτερης θέσης στην κούρσα της επιτυχίας». Αυτή η τάση πλαισιώνεται από τις συντηρητικές εντός σχολών δυνάμεις αλλά και τα κυρίαρχα μέσα, που επιδιώκουν να απονομιμοποιήσουν το άσυλο και τον φοιτητικό συνδικαλισμό (διάφορες επιχειρηματικές ομάδες, “ανεξάρτητοι” φοιτητικοί σχηματισμοί κ.α).
Αναντίστοιχα με τις παραπάνω εξελίξεις, η κινηματική κατάσταση των φοιτητικών συλλόγων όλο και χειροτερεύει. Το φθινόπωρο του 2014, ήταν η τελευταία φορά που το φοιτητικό κίνημα εμφανίστηκε μαζικά και κεντρικά με αξιόλογη διάρκεια. Έκτοτε, ακόμα και οι αλματώδεις αναδιαρθρώσεις που επιδιώκει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν κατάφεραν να πυροδοτήσουν αντίστοιχες διεργασίες στο δρόμο. Ανά περιόδους και ανά χώρους όμως, πτυχές αυτών δεν έμειναν αναπάντητες. Οι φοιτητικοί σύλλογοι κινητοποιήθηκαν μαζί με τον αγώνα των αναπληρωτών εκπαιδευτικών την άνοιξη του 2018 όπως επίσης και πραγματοποιήθηκαν καταλήψεις ενάντια στην συγχώνευση των ΤΕΙ Αθήνας και Πειραιά. Επιπλέον, μαχητικοί αλλά μικρής διάρκειας αγώνες έγιναν σε συλλόγους όπου η θιγόμενη πλειοψηφία των φοιτητών/τριών θίγονταν υλικά και άμεσα (βλ. ενάντια σε Δίδακτρα, Προγράμματα Σπουδών κτλ). Τέλος, η σχετική άνοδος κοινωνικών κινημάτων δηλαδή το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, αντιφασιστικό, ΛΟΑΤΚΙ+ και γυναικείο προσέλκυσαν μεγαλύτερα κομμάτια νεολαίας και δει φοιτητών.
5.3. Οι πολιτικές δυνάμεις
Από τις πολιτικές δυνάμεις στις σχολές η ΔΑΠ ως γνήσιος εκφραστής της αστικής πολιτικής καταφέρνει ακόμα να αναδεικνύεται πρώτη δύναμη. Βλέποντας την κατάσταση εντός φοιτητικών συλλόγων, κάνει στροφή από τον παραδοσιακό συνδικαλισμό και επιδίδεται στην διοργάνωση σεμιναρίων, συνεδρίων κτλ. Η ΠΑΣΠ που καρπώθηκε την ευθύνη για την επιβολή των μνημονίων στην χώρα, καταφέρνει να ενισχύεται παραδόξως τα τελευταία χρόνια. Η ΚΝΕ είναι η δύναμη που υπέστη την μικρότερη μείωση των δυνάμεων της τα τελευταία χρόνια. Παραμένει η δύναμη της διαμαρτυρίας μέσα στις σχολές που διακηρύττει τον αγώνα αλλά εν τέλει μάχεται μόνο για το εφικτό. Το BLOCO δεν μπορεί να κάνει βήματα για να εδραιωθεί ως κυβερνητική παράταξη και έτσι τον ρόλο της παίζει τις περισσότερες φορές η ΔΑΠ. Οι δυνάμεις της αναρχίας/αυτονομίας το τελευταίο διάστημα εμφανίζονται ενδυναμωμένες δίνοντας αμιγώς οικονομικούς αγώνες μέσα στις σχολές. Η ΕΑΑΚ ενώ παραμένει αναγνωρίσιμη δύναμη και σίγουρα η πιο μαχητική, υπέστη μεγάλο χτύπημα τα τελευταία χρόνια. Σε πολλές σχολές συνεργάζεται με την ΑΡΕΝ και το ΑΡΔΙΝ, αλλά αυτή η συμμαχία δεν κατάφερε ποτέ να αποδώσει καρπούς. Την τελευταία τριετία βρίσκεται σε μια συνολική πολιτική κρίση. Με τα σχήματα της να αποδυναμώνονται, την αδυναμία συντονισμού τους και τις πολιτικές οργανώσεις εντός της να κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις, αδυνατεί να παράξει πολιτικό σχέδιο.
5.4 Η ΕΑΑΚ
5.4.1. Η πολιτική κρίση του μορφώματος
Οι ρίζες της κρίσης της ΕΑΑΚ εντοπίζονται στις αυταπάτες του ευνοϊκού ρόλου που θα μπορούσε να παίξει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ για το κίνημα. Η υποτίμηση της δυναμικής της περιόδου και η ηττοπαθής ανάγνωση της συγκυρίας, δεν αφήνει περιθώριο για αποτίμηση και χάραξη ενός νέου σχεδίου. Έτσι, τα σχέδια των οργανώσεων κρίνονται εξαιρετικά αδύναμα μπροστά στην περίοδο. Οι ηγεσίες των μεγάλων οργανώσεων επιμένουν να διατηρούν μια ψευδεπίγραφη ενότητα στο εσωτερικό του μορφώματος, αφήνοντας την αναπαραγωγή εκφυλιστικών φαινομένων εντός της. Η δημιουργία παναριστερών μετώπων από τη μία και η οργανωτική σκλήρυνση του μορφώματος από την άλλη, ως πολιτικές προτάσεις υπέρβασης της πολιτικής κρίσης, αδυνατούν να περιγράψουν μια μαχητική κατεύθυνση. Ταυτόχρονα η πολιτική ηγεμονία επιδιώκεται με οργανωτικούς όρους παρακάμπτοντας την αναγκαία απεύθυνση στο κίνημα. Υπό αυτό το πρίσμα, δεν ελπίζουμε σε καμία σύγκλιση με την ρεφορμιστική γραμμή της ΑΡΑΣ. Ειδικά όταν αυτή φτάνει στο σημείο να διαλύει διαδικασίες της ΕΑΑΚ, κρίνεται αναγκαία η οργανωτική διάσπαση με αυτήν. Η άμεση οργανωτική αντιπαράθεση και οι λογικές “φυσικής εξόντωσης” δεν λύνουν το πρόβλημα, απλά το παρατείνουν , διαμορφώνοντας παράλληλα ένα πολύ αντιλειτουργικό και εσώστρεφο κλίμα εντός του μορφώματος.
5.4.2 Η κρίση των σχημάτων
Η αποστροφή από τον συνδικαλισμό και η κωλυσιεργία στην λήψη πρωτοβουλιών είναι επόμενο των πολιτικών πισωγυρισμάτων της ΕΑΑΚ. Η γείωση της πολιτικής της λοιπόν αναδεικνύεται κρίσιμη και μάλιστα μέσα από ένα μαχητικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα με μεταβατικά αιτήματα για το πανεπιστήμιο και την εκπαίδευση συνολικότερα. Φυσικά αναγκαία προϋπόθεση για τα βήματα αυτά είναι ο τακτικότερος συντονισμός των σχημάτων και μάλιστα με δημοκρατικό τρόπο. Τέλος, η επιστροφή στην ενασχόληση συνολικά με κοινωνικά ζητήματα και δει ο αντιρατσισμός, το αντιφασιστικό και το φεμινιστικό κίνημα πρέπει να ιεραρχηθεί πολύ ψηλά, όπως άλλωστε έδειξαν και πρόσφατα εκφυλιστικά φαινόμενα εντός της ΕΑΑΚ.
Η ΕΑΑΚ πρέπει από δω και πέρα να παράξει κινηματικό σχέδιο στην βάση ενός αντικαπιταλιστικού περιεχομένου, που να είναι ανεξάρτητο από τον ρεφορμισμό. Πρέπει να αποκτήσει ξανά χαρακτήρα μετώπου κοινωνικοπολιτικών συσπειρώσεων που να δίνει σημασία στην συνδικαλιστική δουλειά εντός των συλλόγων. Η δημοκρατία της πρέπει να βασίζεται στις διαδικασίες των σχημάτων για να εμπλέξει νέους αγωνιστές και αγωνίστριες. Να αποκτήσει ξεκάθαρα αντιρατσιστικά, αντιφασιστικά και αντισεξιστικά χαρακτηριστικά.
5.5 Τα καθήκοντα τηε φοιτητικής ομάδας της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος
Η Φοιτητική Ομάδα της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος θα συνεχίσει να δουλεύει για την ενίσχυση των σχημάτων της ΕΑΑΚ στην παραπάνω κατεύθυνση. Μέσα από τα σχήματα θα δουλέψουμε για ένα φοιτητικό κίνημα που θα δρα εκτός και εναντίον των δομών του κράτους, με πραγματική δημοκρατία στο εσωτερικό του και έμφαση στην αυτοοργάνωση. Που θα υπερασπίζεται τα συμφέροντα της θιγόμενης πλειοψηφίας. Επιδιώκουμε την σύνδεση του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό και τα άλλα κοινωνικά κινήματα (αντιφασιστικό, γυναικείο, LGBT), σε ανατρεπτική κατεύθυνση και με μαχητικές μορφές πάλης. Η κρίση του αστικού πανεπιστημίου και η καταπίεση της νεολαίας εντός πανεπιστημίου, δίνουν εκείνα τα χαρακτηριστικά στο φοιτητικό σώμα που καθιστούν όχι απλά αναγκαία αλλά και δυνατή την εμφάνιση ενός τέτοιου κινήματος.
