Παγκόσμια Συνέδρια
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ξέχασε προ πολλού κάθε προεκλογική υπόσχεση για ανακούφιση από τη λιτότητα. Από την πρώτη στιγμή της εκλογής της έπιασε δουλειά στην υπηρεσία του συστήματος των καπιταλιστών, συνεχίζοντας το έργο των κυβερνήσεων του δεξιού Σαμαρά, του «τεχνοκράτη» Παπαδήμου και του σοσιαλδημοκράτη Παπανδρέου. Η κυβέρνηση Τσίπρα αγνόησε επιδεικτικά το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος του Ιουλίου του 2015, το οποίο η ίδια είχε προκηρύξει για να το χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό χαρτί με τους δανειστές. Υπέγραψε το 3ο μνημόνιο το καλοκαίρι του 2015 και το νέο μεσοπρόθεσμο την άνοιξη του 2017. Όπως ακριβώς έκαναν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, η σημερινή κυβέρνηση ζει από αξιολόγηση σε αξιολόγηση, παίρνοντας συνεχώς νέα μέτρα ενάντια στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, τους άνεργους και τις άνεργες, τη νεολαία.
Ο Τσίπρας ίσως φιλοδοξούσε να βολέψει με την πολιτική του και την εργατική τάξη και τα αφεντικά. Όμως τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των εργοδοτών είναι ασυμβίβαστα, ακόμα περισσότερο μέσα σε μια τόσο βαθιά κρίση: ο ένας κερδίζει μόνο ό,τι χάνει ο άλλος. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Τσίπρας και κυβέρνησή του πέρασαν αμέσως με το μέρος των ισχυρών. Πρέπει να έχουν, και θα έχουν, την τύχη των προηγούμενων κυβερνήσεων: θα περάσουν στα αζήτητα.
Η λύση βέβαια δεν είναι η επιστροφή στη λαομίσητη δεξιά του νεοφιλελεύθερου Κυριάκου Μητσοτάκη. Ως υπουργός διοικητικής μεταρρύθμισης, ο Μητσοτάκης ήταν βασικός συντελεστής της πολιτικής της άθλιας κυβέρνησης Σαμαρά. Η «υπόσχεσή» του στους εργαζόμενους είναι απολύσεις στο δημόσιο, ελαστικές σχέσεις εργασίες και εύκολες απολύσεις παντού, περισσότερη αστυνομική καταστολή για τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες, παραπάνω δικαιώματα στους εργοδότες. Δεν είναι τυχαίο που η ΝΔ χαιρέτισε πρώτη-πρώτη το σχέδιο της κυβέρνησης Τσίπρα για να περιορίσει δραστικά το δικαίωμα στην απεργία.
Το νεκραναστημένο «κέντρο» των πρώην ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού δεν είναι σε τίποτα διαφορετικό. Τα στελέχη του Κινήματος Αλλαγής, βαθιά χωμένα στο κράτος εδώ και δεκαετίες, περιμένουν να παίξουν το ρόλο του παρτενέρ σε οποιαδήποτε κυβέρνηση, με κορμό είτε τη ΝΔ είτε τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν χρειάζεται και άλλη εφεδρεία, υπάρχουν και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της Ένωσης Κεντρώων.
Οι ναζιστές της Χρυσής Αυγής είναι η πιο αποκρουστική όψη του συστήματος. Οι βουλευτές και τα στελέχη της πούλαγαν τσαμπουκά όσο παίρνανε αδρή χρηματοδότηση από το κράτος, με τις πλάτες εφοπλιστών και την καθημερινή διαφήμιση από κανάλια και εφημερίδες, αλλά τώρα που δυσκόλεψαν για αυτούς τα πράγματα, με το αντιφασιστικό κίνημα και τις δίκες, αλληλοκαρφώνονται και εγκαταλείπουν ένας-ένας το κόμμα για να σώσουν το τομάρι τους. Έτσι ήταν πάντα οι φασίστες: οι πιο θρασύδειλοι και αηδιαστικοί.
Στο περιβάλλον της κρίσης η εργοδοσία έχει αποχαλινωθεί. Μισθοί πιο χαμηλοί και από τον γελοίο κατώτατο μισθό των 586 ευρώ. Εξαντλητικά ωράρια εργασίας και ελαστικές σχέσεις. Οι πιο παράλογες απαιτήσεις από τους εργαζόμενους. Απολύσεις εγκύων γυναικών. Μαύρη ανασφάλιστη εργασία. Άθλιες εργασιακές συνθήκες. Ατομικές συμβάσεις και τρομοκρατία. Δεν χρειάζονται περισσότερες λεπτομέρειες, γιατί είναι πράγματα που τα γνωρίζουν οι περισσότεροι και οι περισσότερες από πρώτο χέρι.
Αυτό που χρειάζεται να πούμε είναι πώς αυτή η κατάσταση δεν είναι αναπόφευκτη μοίρα, αλλά μπορεί να αλλάξει. Δόθηκαν πολύ μεγάλοι εργατικοί αγώνες, και δίνονται ακόμα. Ακόμα και κάτω από τις δυσκολότερες συνθήκες. Η αξιολόγηση στο δημόσιο, που θα άνοιγε το δρόμο για απολύσεις, ματαιώθηκε για δεύτερη φορά. Οι πακιστανοί εργαζόμενοι του εργοστασίου πλαστικών Γεωργίου αντέδρασαν με 19 μέρες απεργίας, συνελεύσεων και κινητοποιήσεων στην απόλυση και τον ξυλοδαρμό του συναδέλφου τους Ασίφ, και πέτυχαν σοβαρές βελτιώσεις στις συνθήκες εργασίας τους. Μαχητικά σωματεία όπως το ΣΜΤ έχουν αποτρέψει απολύσεις. Οι εργαζόμενοι της Ιντραλότ οργανώθηκαν με συνελεύσεις και πέτυχαν σημαντική αύξηση μισθών, σε μια εποχή όπου η τάση είναι η συρρίκνωση των μισθών παντού. Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων απέτρεψαν το άνοιγμα καταστημάτων την Κυριακή σε πολλές περιπτώσεις. Η ΒΙΟΜΕ εξακολουθεί να δουλεύει σε καθεστώς αυτοδιαχείρισης, από τους ίδιους τους εργάτες της, δίνοντας ένα έμπρακτο παράδειγμα ότι μπορούμε χωρίς αφεντικά. Αυτά είναι μερικά παραδείγματα που δείχνουν ότι οι αγώνες όχι μόνο δεν είναι μάταιοι, αλλά μπορούν και στις πιο δύσκολες εποχές να νικούν.
Χρειάζεται για αυτό η αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μόνιμων και προσωρινών, ανδρών και γυναικών, ντόπιων και μετανάστων. Η μεγάλη διαδήλωση στον Ασπρόπυργο, σε αλληλεγγύη με τους Πακιστανούς εργάτες γης που δέχονται καθημερινά ρατσιστικές επιθέσεις στην Γκορυτσά, ήταν ένα σημαντικό παράδειγμα αυτής της έμπρακτη αλληλεγγύης. Οι φετινές διαδηλώσεις στο Κερατσίνι και ενάντια στα κεντρικά γραφεία της Χρυσής Αυγής, στην 4η επέτειο της δολοφονίας του εργατόπαιδου τραγουδιστή Παύλου Φύσσα, έδειξαν ότι οι ναζί δεν έχουν καμία θέση στο δρόμο. Οι πρωτοβουλίες εργατικών σωματείων, όπως της ΠΕΝΕΝ και άλλων, στον Πειραιά και στο Πέραμα είναι σημαντικό κομμάτι του αγώνα ενάντια στο ρατσιστικό και φασιστικό δηλητήριο, που στρέφει τον έναν εργαζόμενο ενάντια στον άλλο, για να αφήσει στο απυρόβλητο τον πραγματικό εχθρό όλων: εφοπλιστές, βιομήχανους και κάθε λογής εργοδότες.
Το πρόβλημα δεν θα λυθεί τελικά μόνο με επιμέρους αγώνες, όσο ηρωικοί και να είναι αυτοί. Το πρώτο μούδιασμα που ακολούθησε την εκλογή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την υπογραφή του 3ου μνημονίου, με την τραγική διάψευση κάθε φρούδας ελπίδας ότι μπορούμε να απαλλαγούμε από τη λιτότητα ψηφίζοντας μια κυβέρνηση, έχει φύγει. Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες βγαίνουν ξανά στο δρόμο, παρότι ακόμα όχι τόσο μαζικά όσο την περίοδο των μεγάλων απεργιών του 2010-2012. Για να ξαναγυρίσουμε στις πραγματικά μεγάλες κινητοποιήσεις, και για να μπορέσουν οι κινητοποιήσεις αυτή τη φορά να νικήσουν, χρειάζεται συνολική απάντηση, οργάνωση και αποφασιστικότητα. Οι καπιταλιστές δεν παραχωρούν τίποτα με διαπραγματεύσεις και διαβήματα: υποχωρούν μόνο όταν φοβούνται ότι θα χάσουν τα πάντα. Και πρέπει να χάσουν τα πάντα.
Χρειάζεται συντονισμός όλων των εργαζομένων, των ανέργων και της νεολαίας για να νικήσουμε. Χρειάζεται όμως και ένα συνειδητό και οργανωμένο κομμάτι. Οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν θα κάνουν ποτέ σοβαρούς αγώνες. Ούτε όμως και οι ηγεσίες της «επίσημης» αριστεράς είναι αποφασισμένες για πραγματική σύγκρουση με τους καπιταλιστές και το σύστημά τους. Η ΛΑΕ δεν έχει αποφασίσει ακόμα αν θέλει ή όχι να διαχωριστεί από τον ΣΥΡΙΖΑ στο συνδικαλισμό. Στο Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Αθήνας έχει τον Πρόεδρο σε κοινό προεδρείο με τους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ λένε μεγάλα αριστερά λόγια, κάνουν κινήσεις εντυπωσιασμού, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουν γραμμή για μαχητικούς αγώνες. Μάζεψαν το κίνημα των αγροτών το χειμώνα του 2016 πίνοντας τσίπουρα με τον Τσίπρα. Δεν έκαναν απολύτως τίποτα εναντίον του νόμου Κατρούγκαλου για το ασφαλιστικό, που μειώνει τις συντάξεις και αυξάνει τις εισφορές για χιλιάδες εργαζόμενους.
Η αντικαπιταλιστική αριστερά είναι η μόνη που κάνει σαφές ότι το πρόβλημα είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός, και ότι πρέπει να συνδυάσουμε τον αγώνα μας για μικρές νίκες σήμερα με την οργάνωση και τη μάχη για να πάρουν την εξουσία οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το σημαντικότερο σημείο αναφοράς αυτής της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που είναι ακόμα μικρή και όχι αρκετά έμπειρη και σαφής, αλλά αποτελεί και τη σοβαρότερη ελπίδα.
Χρειαζόμαστε μαζική αντικαπιταλιστική αριστερά, με ένα πρόγραμμα κατανοητό και ταυτόχρονα επαναστατικό. Δεν μας αρκεί να γυρίσουμε απλώς λίγα χρόνια πίσω, να ανεβάσουμε τον κατώτατο μισθό ξανά στα 751, που και πάλι δεν αρκούν για να ζήσει κανείς όπως πρέπει, ή να τονώσουμε την «εθνική οικονομία» μήπως πληρώσει την κρίση περισσότερο κάποιος άλλος λαός. Χρειάζεται να διεκδικήσουμε αύξηση των μισθών, μείωση των ωρών εργασίας χωρίς μειώσεις στις αποδοχές για να καταπολεμηθεί η ανεργία, συλλογικές συμβάσεις γιατί ο καθένας μόνος του απέναντι στον εργοδότη είναι ανίσχυρος, απαγόρευση των απολύσεων. Χρειάζεται να οργανωθούμε σε σωματεία και σε συνελεύσεις. Χρειάζεται τελικά να περάσει η εξουσία και ο πλούτος στα χέρια αυτών που τον παράγουν: της εργατικής τάξης.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 14/12, ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10.30 ΠΜ ΜΟΥΣΕΙΟ
