Παγκόσμια Συνέδρια
Δεν είναι υγειονομικός κίνδυνος
Δεν είναι δάκτυλος της αντιπολίτευσης
Δεν είναι μέτωπο των δημοκρατικών δυνάμεων
Είναι η οργή της τάξης μας!
Απαγόρευσαν τις συναθροίσεις άνω των τριών ατόμων, κατέβασαν αύρες, έδειραν, συνέλαβαν, πέρασαν χειροπέδες, απείλησαν, ίδρυσαν νέα σώματα αστυνομίας, ρουφιάνεψαν, λογόκριναν, συκοφάντησαν, λύσσαξαν, και τι κατάφεραν; Να διαδηλώνουν κάθε μέρα χιλιάδες άνθρωποι στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, στις γειτονιές, σε όλες τις πόλεις.
Η κυβέρνηση της ΝΔ δεν οξύνει καθημερινά την καταστολή και την καταπίεση από ακροδεξιό βίτσιο. Το κάνει επειδή ξέρει ότι η αγανάκτηση της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων θα ξεσπάσει. Η οργή τους θα ξεσπάσει για τους νεκρούς τους στην πανδημία, για τον κίνδυνο που διατρέχουν κάθε μέρα στη δουλειά τους προκειμένου να μην χάσουν ευρώ οι εργοδότες, για την ανεργία που σκαρφαλώνει ξανά, για τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, για την αστυνομία και τις διαγραφές στα πανεπιστήμια, για τη σεξουαλική και εργασιακή βία που αποκαλύπτεται παντού, για τη σήψη στους χώρους του πολιτισμού και του αθλητισμού, για τα νέα μέτρα λιτότητας που έρχονται με τη λήξη της καραντίνας. Αυτή την αγανάκτηση θέλει να περιορίσει η κυβέρνηση, όσο είναι καιρός. Η κυβέρνηση οξύνει την καταστολή και την καταπίεση γιατί αυτή είναι η ανάγκη και η εντολή της τάξης που εκπροσωπούν, της τάξης των καπιταλιστών.
Η αστυνομία δεν δέρνει τον κόσμο επειδή γέμισε απαίδευτους ειδικούς φρουρούς, ούτε επειδή καταλήφθηκε από φασίστες. Το κάνει επειδή αυτή είναι η δουλειά της, να επιβάλλει με τη βία την ομαλή λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος.
Οι μεγάλες οργισμένες διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών δεν είναι τυχαίο ξέσπασμα. Είναι η φυσική συνέχεια των κινητοποιήσεων του Νοέμβρη και του Δεκέμβρη, που έγιναν σε καθεστώς απόλυτης παρανομίας, των διεκδικήσεων των εργαζομένων στην υγεία, της αποχής των δασκάλων και των καθηγητών από την αξιολόγηση, του φοιτητικού κινήματος ενάντια στον νόμο Κεραμέως, της αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Κουφοντίνα απέναντι στην κρατική εκδικητικότητα, της αντίστασης των φοιτητών στις αστυνομικές εισβολές στο ΑΠΘ, της φεμινιστικής απεργίας και των διαδηλώσεων. Δεν είναι η κορύφωση, γιατί έπεται μαζικότερη συνέχεια.
Η εργατική τάξη, η νεολαία και η μάζα των καταπιεσμένων αγανακτεί για όσα έχουν γίνει, αγωνιά για όσα έρχονται και αντλεί αυτοπεποίθηση από κάθε νέα της κινητοποίηση. Αυτό το μείγμα είναι που φοβίζει όσο τίποτα την αστική τάξη, την κυβέρνηση, το κράτος και τα ΜΜΕ τους.
Το κίνημα που ξεσπάει δεν μπορούν ούτε να το υποκινήσουν, ούτε να το καθοδηγήσουν, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε οι ποικιλόχρωμες «δημοκρατικές» δυνάμεις, που φοβούνται πολύ περισσότερο την έκρηξη της εργατικής τάξης απ΄ ό,τι την καπιταλιστική εκμετάλλευση και τη βία του κράτους. Μπορούν μόνο να ελπίζουν ότι θα το εκμεταλλευτούν εκλογικά, όπως έκαναν και στο παρελθόν. Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε ξανά. Δεν μας αξίζει να ιδρώνουμε και να ματώνουμε στον δρόμο, στις απεργίες και στις καταλήψεις, για να παρακολουθούμε έπειτα απαθώς την εναλλαγή λιγότερο ή περισσότερο επιθετικών κυβερνήσεων που στην ουσία κάνουν την ίδια δουλειά, να υπερασπίζονται τα συμφέροντα των αφεντικών.
Δεν ζητάμε απλώς δημοκρατικά δικαιώματα, ζητάμε τη χειραφέτησή μας. Δεν θέλουμε να μας εκμεταλλεύονται με πιο δημοκρατικούς κανόνες, μέχρι να έρθει ο επόμενος και να τους καταργήσει ξανά, θέλουμε να σταματήσει η εκμετάλλευση και η καταπίεση. Δεν θέλουμε πιο δημοκρατική αστυνομία, θέλουμε να μην ξαναδούμε μπάτσους μπροστά μας.
Τα κόμματα του καπιταλιστικού συστήματος δεν έχουν καμία διάθεση για συμβιβασμό και τίποτα να μας προσφέρουν. Χρειαζόμαστε μια ανεξάρτητη πολιτική έκφραση των συμφερόντων των εργαζομένων και των καταπιεσμένων, μια μαζική αντικαπιταλιστική δύναμη. Την πρώτη ύλη τη δίνουν οι μαζικοί αγώνες.
Για να νικήσουν οι αγώνες, πρέπει να απειληθεί η κυβέρνηση και όλο το σύστημα, όπως απειλήθηκε και στα πρώτα χρόνια της κρίσης. Πρέπει να βρούμε τα αιτήματα και τους τρόπους δράσης που ενώνουν όλες τις καταπιεσμένες ομάδες, τους εργαζομένους σε κάθε χώρο, τη νεολαία στα πανεπιστήμια, στα σχολεία και τον στρατό, τις γυναίκες, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Απέναντι στον κοινό ταξικό εχθρό, υπερασπιζόμαστε το σύνολο της τάξης μας, ακόμα κι όταν η οργή της ξεσπά με τρόπους που μπορεί να θεωρούμε αδιέξοδους, ως «βία των χουλιγκάνων». Δεν μας ενδιαφέρει η ενότητα όλων των «δημοκρατικών» κομμάτων και δυνάμεων στη βάση ενός άχρωμου και άοσμου μεταξύ τους συμβιβασμού. Μας ενδιαφέρει η ενότητα όλων των εργαζομένων και καταπιεσμένων στη βάση των κοινών τους συμφερόντων, πέρα από συντεχνιακές, έμφυλες και φυλετικές διαιρέσεις.
Για να νικήσουμε, πρέπει να κάνουμε τον αντίπαλο να παραλύσει. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να συνδυάσουμε την εξέγερση με την πολιτική συνείδηση, την οργή με την οργάνωση, τη διαδήλωση με τις καταλήψεις και την απεργία, αυτό που πονάει περισσότερο απ’ όλα την άρχουσα τάξη, γιατί πλήττει το ιερό της δισκοπότηρο, το κέρδος.
– Αφοπλισμός της αστυνομίας, κατάργηση ειδικών φρουρών, των ΜΑΤ, Δράση, Δίας, και όλων των ειδικών δυνάμεων.
– Καμία απαγόρευση διαδήλωσης, κανένας αστυνομικός στις διαδηλώσεις.
– Κατάργηση του νόμου Κεραμέως-Χρυσοχοϊδη για τα πανεπιστήμια.
– Άσυλο και χαρτιά σε όλους τους πρόσφυγες, νομιμοποίηση όλων των μεταναστών συναδέλφων μας.
– Να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αξιοπρεπής στέγη για όλους και όλες.
– Δικαίωση όλων των θυμάτων βιασμού και έμφυλης βίας, ανώνυμων και επώνυμων.
– Όχι στον περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης και στον έλεγχο των εργατικών σωματείων από το κράτος – όχι στο κυοφορούμενο νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας.
– Κατάργηση του sms και της απαγόρευσης της κυκλοφορίας.
– Δωρεάν μέτρα προστασίας και επαρκείς δομές υγείας για όλους. Επίταξη της ιδιωτικής υγείας χωρίς αποζημίωση.
– Εμβόλια για όλους εδώ και τώρα. Να καταργηθούν οι πατέντες. Κρατικοποίηση των φαρμακευτικών χωρίς αποζημίωση, για να παράγουμε ό,τι χρειάζεται για την υγεία όλου του πληθυσμού και όχι ό,τι επιτάσσει η κερδοφορία των καπιταλιστών.
– Γενική απεργία για να πάψει κάθε παραγωγή που δεν είναι άμεσα απαραίτητη, με πλήρεις αποδοχές για όλους τους εργαζομένους.
