Η ώρα των εκλογών πέρασε, ήρθε η ώρα της κοινωνικής πάλης!

Ο Μπαρντελά, η Λε Πεν και ο σύμμαχός τους ο Σιοτί, δεν μπόρεσαν να ανοίξουν σαμπάνιες το βράδυ της Κυριακής˙ τόσο το καλύτερο. Στις τηλεοπτικές οθόνες, το θέαμα της ήττας στα μάτια των ηγετών του Rassemblement Νational, ήταν μια στιγμή ευτυχίας για όλους εκείνους και όλες εκείνες, που δεν είχαν καμιά επιθυμία να «δοκιμάσουν» την ακροδεξιά στην κυβερνητική εξουσία. Ο Μακρόν δέχτηκε το χαστούκι στον πρώτο γύρο, ο Μπαρντελά στο δεύτερο … Από δω και πέρα μένει να ρίξουμε νοκάουτ όλες τις ρατσιστικές και αντικοινωνικές πολιτικές, αλλά αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε μέσα στο εκλογικό ρινγκ.

Ο Μπαρντελά αυτή η φορά δεν είναι για το Ματινιόν …

Με 143 βουλευτές –αριθμό ρεκόρ ασφαλώς– το RN και οι σύμμαχοί του δεν κέρδισαν καμιά κυβερνητική πλειοψηφία, ήρθαν μάλιστα τρίτοι πίσω από το Νέο Λαϊκό Μέτωπο και τους φίλους του Μακρόν. Η στρατηγική που υιοθέτησαν απέναντί του τα υπόλοιπα κόμματα του δεύτερου γύρου, η «απόσυρση υποψηφιοτήτων υπέρ του δημοκρατικού πολιτεύματος» λειτούργησε: παρότι προηγήθηκε στον πρώτο γύρο και παρότι στον δεύτερο γύρο συγκέντρωσε το μεγαλύτερο αριθμό ψήφων από κάθε άλλο εκλογικό μπλοκ, το RN δεν μπορεί να κυβερνήσει. Οι ιδέες του όμως και το βάρος του στην πολιτική ζωή ενισχύονται αδυσώπητα και η εκλογική του επίδοση θα αποφέρει στο RN οικονομικούς πόρους πέρα από κάθε προηγούμενο. Όχι λοιπόν, δεν τελειώσαμε με αυτό το θανάσιμο, για τον κόσμο της δουλειάς και τη νεολαία, δηλητήριο της ακροδεξιάς. Ούτε και με αυτή την υπέρ των πλουσίων και των αφεντικών πολιτική που εφαρμόζει εδώ και χρόνια ο Μακρόν, όπως άλλωστε έκαναν και οι προηγούμενες δεξιές κι αριστερές κυβερνήσεις και η οποία άνοιξε τον δρόμο για το RN.

Ώρα για αλισβερίσι ενάντια στις λαϊκές τάξεις

Κανένα από τα τρία κύρια πολιτικά μπλοκ που διεκδικούν τη διαχείριση των κυβερνητικών υποθέσεων δεν κατορθώνει να αποκτήσει την απόλυτη πλειοψηφία. Ο Μακρόν, για άλλη μια φορά, βρίσκεται στη θέση του «ανώτατου διαιτητή», ενώ μια τεράστια απέχθεια απλώνεται μέσα στις λαϊκές τάξεις: θα κατορθώσουν αυτός και οι σύμμαχοί του να προσελκύσουν κι άλλους, από τη μια ή την άλλη πλευρά, πολιτικούς με την ίδια δουλοπρέπεια προς τα συμφέροντα της εργοδοσίας, ώστε να σχηματίσουν μια, δεξιότερη πάντως, κυβέρνηση; Η συμμαχία του Νέου Λαϊκού Μετώπου έχει ήδη σε μεγάλο βαθμό απλωμένες τις διαιρέσεις της και τις αντιφατικές επιλογές της. Τοποθέτησε και πάλι στη θέση του καβαλάρη το PS [Σοσιαλιστικό κόμμα] και το EELV [το κόμμα των Πρασίνων], που κυβέρνησαν πριν από τον Μακρόν. Θα καταφέρει το ΝΛΜ να βγάλει την πρώτη μετεκλογική εβδομάδα ή θα δει το τέλος της χάρτινης ενότητάς του στο αλισβερίσι γύρω από το ποιον προβάλλει για πρωθυπουργό;

Να ρυθμίσουμε ξανά τα ρολόγια στην ώρα της κοινωνικής πάλης

Ποιος θα μας επιτρέψει να αποσπάσουμε τα επιπλέον 400 ευρώ τον μήνα και να αυξήσουμε τους μισθούς, τις συντάξεις και το εισόδημά μας στα 2.000 ευρώ καθαρά το μήνα; Ποιος θα προσδέσει τους μισθούς μας στον τιμάριθμο; Ποιος θα απαγορεύσει τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα και όλες τις περικοπές θέσεων εργασίας στις δημόσιες υπηρεσίες; Ποιος θα μας επιτρέψει να βγαίνουμε στη σύνταξη στα 60 χρόνια με 37½ χρόνια εργασίας; Ποιος θα καταργήσει όλους τους ρατσιστικούς νόμους που ψηφίστηκαν εδώ και 40 χρόνια και θα εξασφαλίσει τη νομιμοποίηση όλων των χωρίς χαρτιά μεταναστών; Ποιος θα βάλει τέλος στην οικολογική καταστροφή του πλανήτη; Ποιος θα δώσει δουλειά σε όλους μειώνοντας μαζικά τις ώρες και τον φόρτο εργασίας;

Δεν πρόκειται ούτε από τα Ηλύσια, ούτε από το Ματινιόν, ούτε από την Εθνοσυνέλευση να λάβουμε ικανοποίηση! Μόνο με τους αγώνες μας, τις απεργίες μας, τις κινητοποιήσεις μας στους δρόμους˙ έτσι όπως έγινε και το 1936, όταν μετά από ένα μήνα γενικής απεργίας και καταλήψεων των χώρων δουλειάς κερδήθηκαν από την εργοδοσία η πληρωμένη καλοκαιρινή άδεια, η εβδομάδα των 40 ωρών και οι αυξήσεις στους μισθούς … Η τότε κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου δεν ήταν ικανή για τίποτα˙ δεν κατάφερε ούτε καν να δώσει δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες ούτε και την ανεξαρτησία στις αποικίες! Ενόσω θα παραμένουν ανικανοποίητα τα ζωτικά αιτήματα του κόσμου της δουλειάς, η ακροδεξιά θα ακολουθεί την τροχιά της και θα χύνει το φαρμάκι της ρατσιστικής και ξενοφοβικής προπαγάνδας της. Προκειμένου να τα πούμε όλα αυτά και να πείσουμε και τους γύρω μας, καλούμε μαζί με άλλες οργανώσεις σε διαδήλωση στο Παρίσι στις 14 Ιουλίου.