Παγκόσμια Συνέδρια
Θα μπορούσε κανείς να πει πολλά πράγματα για αυτά που συνέβησαν το έτος 2015, τόσο στα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, όσο και σε ευρύτερο πολιτικό επίπεδο. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε όμως είναι ότι το ισοζύγιο έχει αρνητικό πρόσημο στο τέλος. Η πολυδιαφημιζόμενη και επίδοξη διαχείριση της κατάστασης από την «κυβέρνηση της αριστεράς», έχει να μας παρουσιάσει μόνο ένα θετικό. Την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και για τα ομόφυλα ζευγάρια – αν και με πολλά σκοτεινά νομικά σημεία – τη στιγμή που το ανερχόμενο ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα τα προηγούμενα χρόνια διεκδικούσε προφανώς πολλά περισσότερα από την παρούσα ελάχιστη δικαιωματική κατάκτηση.
Πολύ σημαντική ημέρα, αναμφισβήτητα, η ψήφιση της επέκτασης του συμφώνου συμβίωσης, όχι όμως εντός βουλής, αλλά εκτός. Πλήθος αγωνιστών και αγωνιστριών του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος, αλληλλέγοι/-ες, πολιτικές οργανώσεις, με την παρουσία τους στην πλατεία Συντάγματος έδειξαν το δρόμο που θα έπρεπε να είχε ακολουθηθεί. Δεν ήταν ημέρα γιορτής, αλλά ημέρα αγώνα για περαιτέρω αστικές διεκδικήσεις, όπως o πολιτικός γάμος για τα ομόφυλα ζευγάρια και για τα πολυσυντροφικά άτομα, η νομική αναγνώριση και κατοχύρωση της ταυτότητας φύλου, η παιδοθεσία κ.ά. Πράγματα που εννοούνται σε ένα σύστημα, όταν όμως δεν μιλάμε για πολίτες 2ης ή 3ης κατηγορίας.
Τους τελευταίους μήνες/χρόνο παρατηρούμε επίσης τη ριζοσπαστική στροφή που κάνουν αρκετές οργανώσεις της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας προς μία συνολικότερη ανάδειξη της διαθεματικότητας που έχουν οι κοινωνικοί αγώνες ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση, στη βάση της ταξικότητας. Ανάμεσα σε όλα που χώρισαν πέρσι αυτές τις πιο πολιτικά ριζοσπαστικές ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεις από το Athens Pride, με κατάληξη την μη συμμετοχή τους σε αυτό, ήταν και ο παραπάνω λόγος.
Η τρανσφοβία, όμως, που επέδειξε πέρσι η οργανωτική επιτροπή του A.P. ήταν ο κύριος λόγος του μποϋκοτάζ από τις οργανώσεις της κοινότητας. Φέτος παρά την άμβλυνση των περσινών διαφορών, με την συμμετοχή μίας τρανς συλλογικότητας στην οργανωτική επιτροπή, η «συμφιλίωση» φαίνεται να είναι προσωρινή καθώς τα προβλήματα ναι μεν καλύφθηκαν, πάρα ταύτα οι διαφορές φαίνεται να μεγαλώνουν και η διαμάχη μετατίθεται πλέον μέσα στην ίδια την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι στην προσπάθεια αυτής της «συμφιλίωσης», το κεντρικό σύνθημα που χρησιμοποιήθηκε για το 2016: «Γυναίκα δεν γεννιέσαι, γίνεσαι/Άντρας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι», εκτός του ότι αποτελεί μία αναφορά στην βάση σκέψης της μητέρας του Φεμινισμού Σιμόν ντε Μποβουάρ, επεκτείνεται επιπλέον και στον τρόπο αντίληψης γενικότερα της κοινωνικής κατασκευής των φύλων, μη εστιάζοντας αποκλειστικά στο γυναικείο φύλο αλλά και στο αντρικό. Όμως το παραπάνω μότο φαίνεται να είναι κάπως προβληματικό καθώς αναφέρεται στην ύπαρξη μόνο των δύο φύλων, τη στιγμή που υπάρχουν πολλαπλά φύλα (και τα οποία κοινωνικά δεν αναγνωρίζονται) πέραν του στερεοτυπικού κοινωνικά κατασκευασμένου δίπολου.
Προφανώς δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε για την άνοδο της ταξικής συνείδησης αν δεν είχαν προηγηθεί μία σειρά από αγώνες και κινήματα τα τελευταία χρόνια σε όλα τα επίπεδα. Όμως μία «Αριστερά», που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοια, ενώ δεν οργανώνει την παρέμβαση της μέσα στην ίδια την κοινωνία και κατ’ επέκταση στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα – πόσο μάλλον μέσα στο εργατικό στρώμα της – και φαινομενικά ασχολείται μόνο με τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές και την Ε.Ε. για το ύψος των νέων περικοπών των εργατικών εισοδημάτων και παροχών, δεν αποτελεί σύμμαχο, αλλά και το κυριότερο, πρεσβευτή της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων.
Σεξισμός, ομοφοβία και τρανσφοβία κυριαρχούν στη σφαίρα της επίσημης πολιτικής και των εκπροσώπων του κράτους. Φυσική βία και παρενοχλήσεις έχουν δυστυχώς γίνει καθημερινότητα, τόσο για τις γυναίκες όσο και για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Τα χυδαία παραληρήματα από την Εκκλησία και τα ΜΜΕ συνεχίζουν ακάθεκτα. Η επίθεση στη Δημόσια και Δωρεάν Υγεία έχει ως αποτέλεσμα την μη πρόσβαση σε αντιρετροϊκά φάρμακα (που δυστυχώς η χρησιμοποίηση τους έχει ταυτιστεί αποκλειστικά και μόνο με την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα). Σημαίνει επίσης ότι η διεκδίκηση για πρόσβαση των τρανς ατόμων σε αυτή καθίσταται πλέον ουτοπική. Ταυτόχρονα, η υλοποίηση της ρατσιστικής συμφωνίας μεταξύ Ε.Ε. και Τουρκίας έχει προσθέσει στη λίστα των απελάσεων έναν Σύριο γκέι προς την «ασφαλή» αυτή χώρα.
Σε ανταπάντηση των παραπάνω επιθέσεων, θεσμικών και μη, η ίδια η κοινότητα έχει πάρει πρωτοβουλίες για την ανάδειξη και την αντίσταση απέναντι σε αυτές. Κινήσεις όπως η πάλη ενάντια στην Ισλαμοφοβία, οι αγώνες για τα αντιρετροϊκά φάρμακα, οι νομικές διεκδικήσεις για την ισότητα στις κοινωνικές παροχές από το κράτος, η συμμετοχή σε αντιρατσιστικές εκδηλώσεις και στο αντιφασιστικό κίνημα είναι ελπιδοφόρες από μόνες τους. Όμως, επιβάλλεται η περαιτέρω σύνδεσή τους με ευρύτερες διεκδικήσεις της καταπιεσμένης και εκμεταλλευόμενης εργατικής τάξης, έτσι ώστε όχι μόνο να μη χαθούν ως στιγμιαίες φωτοβολίδες, αλλά και να συμβάλουν στο στρατηγικό στόχο της ενιαίας αντεπίθεσης προς τα καπιταλιστικά συμφέροντα του διχασμού και διαχωρισμού των επιμέρους ταυτοτήτων που μας χαρακτηρίζουν ως υποκείμενα.
Πολιτικές ΛΟΑΤΚΙ+ ομάδες και ανένταχτες αυτόνομες ΛΟΑΤΚΙ+ συλλογικότητες υπάρχουν και δρουν μαζί με τις οργανώσεις της κοινότητας που προσπαθούν να βρουν τη θέση τους σε αυτή την πολιτική και κοινωνική όξυνση. Η δράση τους ποικίλλει, από τη μικρότερη κλίμακα αντίστασης, μέχρι τη μεγάλη εικόνα. Για παράδειγμα, η ομάδα φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσπάθησε να αναδείξει τα κοινά χαρακτηριστικά που έχει ο αγώνας της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας με τις υπόλοιπες πολιτικές απαντήσεις σε μεγάλη κλίμακα, που έπρεπε να δοθούν. Το έκανε με την παρουσία σε κινητοποιήσεις όπως: πορείες ενάντια στην λιτότητα μαζί με εργατικά σωματεία, οι περσινές πορείες για το τριπλό ΌΧΙ στο δημοψήφισμα, στον Έβρο ενάντια στο Φράχτη, έξω από τον Κορυδαλλό στη δίκη των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, στις εκδηλώσεις εναντίον του ρατσισμού και του φασισμού και υπέρ των μεταναστών και των προσφύγων. Επίσης, η τοποθέτηση της ΑΔΕΔΥ ενάντια στην ομοφοβία και υπέρ των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων, αλλά και η καθημερινή παρουσία, σε εργατικούς χώρους και σωματεία, της κουλτούρας ενάντια στο σεξισμό, στην ομοφοβία, στην τρανσφοβία και στη γενικότερη καταπίεση με βάση το φύλο και το σεξουαλικό προσανατολισμό, είναι σημαντικά βήματα.
Μία σειρά από νίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ κατακτήσεις (μικρές ή μεγάλες) εντός των εργατικών κινημάτων, αλλά και η ταυτόχρονη στροφή της πλειοψηφίας της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας προς τον αγώνα για τον δικό της αυτοπροσδιορισμό με κοινωνικά υλικούς και άυλους όρους, έχει οδηγήσει στην αλληλεπίδραση και την επικοινωνία μεταξύ αυτών των δύο χώρων. Ένας δίαυλος επικοινωνίας με καθημερινή πρακτική, αλλά και με το όραμα εκείνης της συνεργασίας των απεργών ανθρακωρύχων με το «Gay Pride», το 1985 στην Αγγλία της «Θατσερικής» νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Μίας παρόμοιας πολιτικής που ακολουθείται στα μνημονιακά χρόνια, και πολύ πιο σκληρά τον τελευταίο χρόνο από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Τα «ψίχουλα» δικαιωμάτων που παρέχει, δεν φτάνουν για να αναιρέσουν την καταπίεση, το σεξισμό και την εκμετάλλευση. Με την ελεύθερη πτώση των μισθών, την επισφάλεια και τη μαύρη εργασία, την απελευθέρωση των απολύσεων, την καλπάζουσα ανεργία, τον αντι-ασφαλιστικό νόμο, την κατακόρυφη άνοδο των τιμών και της φορολογίας, το ξεπούλημα της δημόσιας και οσονούπω της μικρής ιδιωτικής περιουσίας μέσω των πλειστηριασμών και των funds, τη σκληρή καταστολή και το τσάκισμα όσων αντιστέκονται, η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Η Ελλάδα και η Ευρώπη της ευημερίας, του «πολιτισμού» και των «δημοκρατικών δικαιωμάτων», δείχνουν το αληθινό πρόσωπο τους, μέσω της λιτότητας, του ρατσισμού και του πολέμου. Και σε αυτά χρειάζεται να πάρουμε θέση. Η τεράστια αλληλεγγύη και το κίνημα υπεράσπισης των προσφύγων και μεταναστών, οι αγώνες διεθνώς ενάντια στη λιτότητα και τις διακρίσεις, η άνοδος του αντιφασιστικού κινήματος, είναι μόνο μερικοί σταθμοί που δείχνουν τον δρόμο. Στη Γαλλία, ο εκρηκτικός Μάης και όλο το προηγούμενο διάστημα των κινητοποιήσεων που ξέσπασαν με αφορμή τον εργατικό νόμο του Ολάντ αποδεικνύουν ότι υπάρχει η δύναμη στο δρόμο για να αναχαιτιστεί και να περιθωριοποιηθεί το φασιστικό μόρφωμα της Λεπέν. Χαρακτηριστικό είναι, τέλος, ότι για πρώτη φορά φέτος στο Pride του Παρισιού θα υπάρξει δυναμική και πολιτικά ριζοσπαστική κινητοποίηση με σκοπό να αναδειχτεί η ανάγκη διασύνδεσης των πολλαπλών αγώνων μέσα στην κοινωνία. Κάτι που δεν είναι εντελώς ξέχωρο από την ιστορική φύση του ίδιου του Pride, ενάντια στην εμπορευματοποίηση και το χαρακτήρα γιορτής/φεστιβάλ που έχει τα τελευταία χρόνια.
Να θυμηθούμε το «Stonewall», την αφετηρία του σύγχρονου ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος, και μέρα διεκδίκησης και οργάνωσης των αγώνων μας. Μία μέρα περηφάνιας, όχι μόνο για να «γιορτάσουμε» την διαφορετικότητά μας, αλλά και για να γίνουμε κομμάτι του συνολικότερου κινήματος αμφισβήτησης και αντίστασης στο σύστημα που μας καταπιέζει.
