Παγκόσμια Συνέδρια
Η 8η Μάρτη έχει κατοχυρωθεί στη αντζέντα του παγκόσμιου φεμινιστικού κινήματος ως μέρα αγώνα και δράσης για τη γυναικεία χειραφέτηση. Η ημερομηνία δεν είναι καθόλου τυχαία αφού προέκυψε από την εξέγερση των εργατριών στα υφαντουργεία της Νέας Υόρκης το 1857, με αίτημα τη μείωση του ωραρίου τους απο 16 σε 10 ώρες, όπως και την εξίσωση των μισθών ανδρών και γυναικών. 161 χρόνια μετά, είμαστε και πάλι εδώ, όπως και κάθε χρόνο, να συγκεφαλαιώνουμε τα αιτήματα του φεμινιστικού κινήματος, να συνεχίζουμε τον αγώνα και να επικαιροποιούμε τα αιτήματά μας. Γιατί η 8η Μάρτη για τον κόσμο του κινήματος δεν είναι ούτε μέρα γιορτής ούτε μέρα επετειακή. Είναι μία ακόμα μέρα αγώνα.
Το τελευταίο διάστημα ήρθαμε αντιμέτωπες με πολυάριθμες μάχες που έχουν να κάνουν με τη γυναικεία χειραφέτηση. Τη φετινή χρονιά γυναίκες ανά τον κόσμο οργάνωσαν διαμαρτυρίες ενάντια σε καθετί που απειλεί τα δικαιώματά μας, από την έμφυλη ανισότητα και την ενδοοικογενειακή βία μέχρι τον καθημερινό σεξισμό και τη γυναικοκτονία. Οι κινητοποιήσεις ενάντια στον μισογυνισμό και τον ρατσισμό του Τραμπ, η συμμαχία “Ni una menos” (“Ούτε μία λιγότερη”) ενάντια στη γυναικοκτονία της 21χρονης ακτιβίστριας στην Αργεντινή και οι διαδηλώσεις ενάντια στον σεξισμό και την έμφυλη βία, το μεγάλο ΟΧΙ των γυναικών της Τουρκίας απέναντι στον Ερντογάν, όπως και η μαζικοποίηση των φεμινιστικών διαδηλώσεων και δράσεων με αφορμή την κακοποίηση της 14χρονης στη Λάρισα ή το ζήτημα της γυναικείας αυτοάμυνας είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Από τη μία ήρθαμε αντιμέτωπες με την όλο και μεγαλύτερη καταπάτηση των δικαιωμάτων μας, από την άλλη όμως δεν μπορεί καμιά να παραβλέψει την προσπάθεια του φεμινιστικού κινήματος να παλέψει για αυτά. Και η προσπάθεια αυτή φαίνεται μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο.
Όλες αυτές οι φεμινιστικές κινητοποιήσεις αναδεικνύουν ένα κυρίαρχο ζήτημα: Σε μια περίοδο όλο και μεγαλύτερων κοινωνικών εντάσεων που συνεπάγεται η παρατεταμένη κρίση του συστήματος, ο αγώνας για την απελευθέρωση των γυναικών είναι από τα μεγαλύτερα προτάγματα για την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό συνολικά. Η καταπίεση των γυναικών ήταν και εξακολουθεί να είναι θεμελιακό στοιχείο για τη διατήρηση της ταξικής κοινωνίας και του καπιταλισμού. Ο αγώνας των γυναικών ενάντια στην καταπίεσή τους λοιπόν είναι μια μορφή πάλης ενάντια στην καπιταλιστική κυριαρχία και τις διαιρέσεις που αυτή επιβάλλει ως τρόπο αποδυνάμωσης των αντιδράσεων των εργατικών μαζών που υπόκεινται στην εκμετάλλευση. Αύξηση γυναικείας ανεργίας, απολύσεις, μειώσεις μισθών, περικοπές στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι πια στην ημερήσια διάταξη, καθιστώντας την εργαζόμενη γυναίκα ακόμη πιο ευάλωτη και εξαρτημένη.
Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο σεξισμός είναι άλλωστε ένα από τα μεγάλα όπλα του συστήματος για να διαιρεί το εργατικό κίνημα. Η ανάδειξη λοιπόν της έμφυλης καταπίεσης σε συνδυασμό με την ταξική, φυλετική, πολιτισμική κλπ. μπορεί να οδηγήσει στη ριζοσπαστικοποίηση ευρύτερων στρωμάτων, με στόχο ένα μαζικό και πολυμορφικό γυναικείο κίνημα. Γιατί η δράση γύρω από την έμφυλη καταπίεση μπορεί να αποδομήσει το μύθο για τη γυναικεία κατωτερότητα, αλλά και να αναδείξει τις πολλαπλές ταυτοτικές καταπιέσεις του γυναικείου φύλου.
Τι θέλουμε να πούμε με όλα αυτά; Ότι το φεμινιστικό κίνημα είναι εδώ, και έχει πολλά να πει.
Κοινός αγώνας ενάντια σε καπιταλισμό και πατριαρχία!
Γυναικεία ομάδα ΟΚΔΕ-Σπάρτακος
