Παγκόσμια Συνέδρια
Βιβλιοθήκη
Η 1η Μαΐου είναι η ιστορική μέρα της παγκόσμιας εργατικής τάξης, καθώς συμβολίζει τους αγώνες των εργατών και των εργατριών όλου του κόσμου για την κατοχύρωση εργατικών δικαιωμάτων και χειραφέτησης από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Από το Σικάγο του 1886, οι αγώνες για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά και εκμετάλλευση παραμένουν επίκαιροι και αναγκαίοι.
Ιδιαίτερα στην παρούσα συγκυρία οι εργάτες και οι εργάτριες όλων των χωρών βρίσκονται αντιμέτωποι/ες με μία νέα φάση της καπιταλιστικής κρίσης. Το Κραχ των τραπεζών σε ΗΠΑ και Ευρώπη θα επιχειρηθεί να πέσει στις πλάτες των εργαζομένων. Την ίδια στιγμή ο πληθωρισμός εξαερώνει το λαϊκό εισόδημα και υπονομεύει ακόμα και την απλή επιβίωση πλατιών λαϊκών στρωμάτων.
Ο πόλεμος της Ουκρανίας συνεχίζεται για δεύτερο χρόνο. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις φτιάχνουν νέα νεκροταφεία, αυτή τη φορά στην καρδιά της Ευρώπης. Οι ανταγωνισμοί για σφαίρες επιρροής και ενεργειακών πόρων αφήνουν πίσω εκατόμβες νεκρών, πρόσφυγες και κατεστραμμένες πόλεις.
Παράλληλα το έγκλημα των Τεμπών είναι αποτέλεσμα της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων υπηρεσιών και των περίφημων “ανταγωνιστικών και ανταποδοτικών” μεταφορών. Πρόκειται για ένα έγκλημα ταξικό και όχι γενικά εθνικό. Οι κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας που ακολούθησαν σε όλη τη χώρα έδειξαν πως το κινηματικό μούδιασμα των περασμένων ετών μπορεί να ξεπεραστεί και οι δυνάμεις των εργαζομένων μπορούν να μπουν δυναμικά στο προσκήνιο.
Άλλωστε οι μεγάλες και διαρκείς κινητοποιήσεις ενάντια στο νέο ασφαλιστικό νόμο στη Γαλλία και οι εργατικές κινητοποιήσεις σε μια σειρά από χώρες της Ευρώπης, της Λατινικής Αμερικής και της Ασίας αποδεικνύουν πως οι “από πάνω” δεν μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν και οι “από κάτω” δεν νομιμοποιούν τα υπάρχοντα πολιτικά συστήματα.
Σε αυτό το πλαίσιο τα διάφορα φασιστικά, ναζιστικά και ακροδεξιά μορφώματα προσπαθούν να κερδίσουν υποστήριξη και ψήφους από τις λαϊκές μάζες. Η ακροδεξιά κυβέρνηση της Ιταλίας, η διαρκής φασιστική απειλή στη Γαλλία και οι εκλογικές επιτυχίες της ρατσιστικής δεξιάς σε όλη την Ευρώπη μάς βάζουν το καθήκον της πάλης ενάντια στη φασιστική λαίλαπα. Στη χώρα μας, μετά την καταδίκη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, η ακροδεξιά επιχειρεί να ανασυγκροτηθεί τόσο στο δρόμο όσο και στις κάλπες.
Το εργατικό κίνημα πρέπει να παλέψει:
– Ενάντια στις φρούδες προεκλογικές υποσχέσεις των αστικών κομμάτων.
– Ενάντια στην ακρίβεια, την ανεργία και τον πληθωρισμό. Για πλήρη αποκατάσταση των εργασιακών δικαιωμάτων με αυξήσεις στους μισθούς, Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, απαγόρευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης.
– Ενάντια στον εθνικισμό, τον πόλεμο και το φασισμό. Να σταματήσουν τα δις για εξοπλισμούς, που μας φορτώνει η άρχουσα τάξη για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ και τις δικές της φιλοδοξίες στον αντιδραστικό ανταγωνισμό με την τούρκικη αστική τάξη. Έξοδος από το ΝΑΤΟ. Διεθνιστικός αγώνας για την φιλία των λαών ενάντια στους ανταγωνισμούς των καπιταλιστών.
– Κανένα τρένο στις ράγες χωρίς ασφάλεια. Επανενοποίηση κι επανακρατικοποίηση του ΟΣΕ, χωρίς καμία αποζημίωση, και με εργατικό έλεγχο. Κρατικές επενδύσεις για ασφαλές, σύγχρονο και πυκνό σιδηροδρομικό δίκτυο.
ΟΚΔΕ – ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ (ελληνικό τμήμα της Τέταρτης Διεθνούς)
