Παγκόσμια Συνέδρια
Βιβλιοθήκη
του Θοδωρή Μαράκη
Την 1η του Οκτώβρη, ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ κάλεσαν σε γενική απεργία με θέμα το 13ωρο.
Στις 14 Οκτώβρη προκηρύχθηκε μια δεύτερη απεργία, όχι γενική αυτή τη φορά, αλλά από την ΑΔΕΔΥ και μια σειρά Εργατικών Κέντρων. Αυτή η δεύτερη ήταν μια απεργία για την οποία βασικά κινητοποιήθηκε το ΚΚΕ. Το θέμα της ήταν ξανά το 13ωρο. Να σημειώσουμε ότι οι δύο απεργίες, της 1ης και της 14ης Οκτωβρίου, δεν ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένες. Ο λόγος έχει να κάνει με το ότι οι «γενικές απεργίες» έχουν απαξιωθεί στην Ελλάδα, γιατί προκηρύσσονται εθιμοτυπικά – χωρίς κανένα σχεδιασμό και χωρίς καμία σοβαρή πιθανότητα να φέρουν αποτέλεσμα.
Αυτό συνδυάζεται με το γεγονός ότι όταν απεργεί κάποιος/α εργαζόμενος/η, χάνει όχι μόνο το μεροκάματο αλλά και τις ασφαλιστικές εισφορές, τις οποίες καλείται να πληρώσει από την τσέπη του/της. Σε μια κοινωνία όπου, σύμφωνα με έρευνα του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, το 60% του πληθυσμού δεν μπορεί να βγάλει το μήνα (ο μισθός τελειώνει σε 19 μέρες), το γεγονός ότι ο/η απεργός χάνει κατά μέσο όρο από 50€ και πάνω, μετράει και μετράει πάρα πολύ. Πόσο μάλλον, αν κληθεί να συμμετάσχει σε δύο ή τρεις απεργίες σε διάστημα 15 ημερών. Ενδεικτικά, στις 14 Οκτωβρίου στην Αθήνα, υπήρχαν μόνο πέντε έως επτά χιλιάδες συνολικά στις συγκεντρώσεις (ο κύριος όγκος βέβαια, το 60-70% ήταν στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ).
Μια γενική απεργία για να είναι πετυχημένη χρειάζεται, πριν απ’ όλα, αιτήματα τα οποία να αγκαλιάζουν το σύνολο ή την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων˙ να αγκαλιάζουν τους εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα μαζί με τους συμβασιούχους, αυτούς της μερικής απασχόλησης τους εποχιακούς και, βεβαίως, τους άνεργους, από τους οποίους μόνο ένας στους επτά παίρνει το φτωχοεπίδομα της ανεργίας!! (από τις 700 χιλιάδες και πλέον ανέργους μόνο οι 100 χιλιάδες επιδοτούνται). Αυτό είναι το πρώτο.
Το δεύτερο που χρειάζεται είναι η σωστή προετοιμασία της απεργίας από τους συνδικαλιστές και τις εργοστασιακές ή επιχειρησιακές επιτροπές, μέσα από γενικές συνελεύσεις και παρεμβάσεις στους εργοστασιακούς και επιχειρησιακούς χώρους.
Τρίτον, να υπάρχει, μαχητικό μεν, αλλά επίσης ρεαλιστικό και πραγματοποιήσιμο πρόγραμμα κλιμάκωσης.
Αυτές οι προϋποθέσεις δεν υπήρξαν στις απεργίες του Οκτωβρίου στο βαθμό που χρειαζόταν απέναντι σε αυτή την επίθεση της κυβέρνησης του κεφαλαίου.
Τα αιτήματα είχαν περιοριστεί στο 13ωρο, 7ωρο- 5νθήμερο- 35ωρο, έμπαινε γενικά η αύξηση του εισοδήματος και η επαναφορά των ΣΣΕ. Η αιχμή βέβαια ήταν το 13ωρο. Αλλά τι συμβαίνει με το 13ωρο; Ποια είναι η πραγματικότητα σε σχέση με το ημερήσιο ωράριο των εργαζομένων;
Σε μια σειρά κλάδους πχ επισιτισμός, τουρισμός, τράπεζες, στο εργοτάξιο της νέας γραμμής του μετρό οι εργαζόμενοι ήδη δούλευαν 13αωρο κάνοντας υπερωριακή απασχόληση – αν και όχι πάντα με την θέλησή τους – για να αυξήσουν τις αποδοχές τους αφού το μεροκάματο, ο μισθός σκέτος δεν φτάνουν. Σύμφωνα με μελέτη του ΚΕΠΕ από το 2009 μέχρι το 2022 το μεικτό πραγματικό μεροκάματο έχει χάσει 34% της αγοραστικής του δύναμης (!!). Σημειώστε ότι συχνά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι επιδιώκουν να δουλεύουν υπερωριακά, ει δυνατόν μάλιστα ολοχρονίς και όχι μόνο τις ημέρες που ο νόμος προβλέπει !!!
Κατά συνέπεια δίπλα από το «όχι στο 13ωρο» και το «7ωρο-5νθήμερο-35ωρο», χρειαζόταν τουλάχιστον ένα συγκεκριμένο αίτημα για μια αύξηση μισθού και μεροκάματου τέτοια, που να μη νιώθει ο εργαζόμενος την ανάγκη να δουλέψει υπερωριακά, για να πιάσει έτσι τόπο και το αίτημα για 7ωρο. Ας σημειωθεί ωστόσο ότι ένα αίτημα για την εργάσιμη μέρα για να αντιστοιχεί στη σημερινή ανάπτυξη της τεχνολογίας θα πρέπει να απαιτεί μείωση των ωρών εργασίας, τόση ώστε να μηδενισθεί η ανεργία και αύξηση του κατώτατου μισθού όχι λιγότερη από το ποσοστό που έχει χάσει το πραγματικό μεροκάματο, δηλ. 34% για τον κατώτατο μισθό και μεροκάματο, όσο και αν αυτό μπορεί να φαίνεται υπερβολή.
Άλλα αιτήματα θα έπρεπε επίσης να προστεθούν, όπως η γενική αύξηση μισθών και ημερομισθίων κατά 25%, η επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο και στους συνταξιούχους, η επαναφορά της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής (ΑΤΑ) με τιμάριθμο στη βάση των προϊόντων λαϊκής κατανάλωσης, ως αντίδοτο στην καλπάζουσα ακρίβεια, η επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, η μονιμοποίηση των συμβασιούχων με κατάργηση της μερικής απασχόλησης, η αύξηση του επιδόματος ανεργίας στο ύψος του κατώτατου μισθού καθ’ όλη τη διάρκεια της ανεργίας…
Πέραν αυτών, τελευταίος αλλά κρίσιμος παράγοντας για επιτυχημένες γενικές απεργίες θα ήταν μια ισχυρή επαναστατική πτέρυγα σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, η οποία, σε αντίθεση με τον Carl Legien, το σοσιαλδημοκράτη ηγέτη των γερμανικών συνδικάτων του 1905, δεν θα θεωρεί τη γενική απεργία «γενική ανοησία»!!
