Παγκόσμια Συνέδρια
Η «Νέα Λαϊκή Οικολογική και Κοινωνική Ένωση» (NUPES) που δημιουργήθηκε για τις βουλευτικές εκλογές από την ανυπότακτη Γαλλία (FI), το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα (PC), την Ευρώπη Οικολογία-οι Πράσινοι (EELV) και το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS), υπόσχεται να αλλάξει τη ζωή μας κερδίζοντας τις εκλογές… Η ιστορία μας έχει δείξει πολύ καλά ότι δεν πρέπει να πέφτουμε σε τέτοιες ψευδαισθήσεις!
Η Αριστερά στην εξουσία: το έχουμε ήδη δει!
Μεταξύ 1997 και 2002, η κυβέρνηση της Πληθυντικής Αριστεράς, υπό την ηγεσία του Λιονέλ Ζοσπέν, συγκέντρωσε επίσης τα κύρια αριστερά πολιτικά κόμματα της εποχής. Ο απολογισμός της ; Η επέκταση των επισφαλών θέσεων εργασίας, περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις σε σχέση με προηγούμενες δεξιές κυβερνήσεις (Crédit lyonnais, CNP, GAN, France Télécom, Air France, Autoroutes du Sud…), οι νόμοι Chevènement και η απέλαση μεταναστών χωρίς έγγραφα ή ακόμη δύο ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στο πλευρό του ΝΑΤΟ, στο Κόσοβο και το Αφγανιστάν. Και στο τέλος, η πρώτη κιόλας πρόκριση της ακροδεξιάς στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών.
Όσο για τον Ολάντ, με το PS και την EELV, δεν χρειάζονται παλιές αναμνήσεις για τις βάναυσες επιθέσεις ενάντια στον κόσμο της εργασίας, από τον νόμο Μακρόν ως τον νόμο για την εργασία (loi travail), ενάντια στα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, με τη μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης και την καταστολή των διαδηλώσεων, ενάντια στους μετανάστες με την απειλή απώλειας της ιθαγένειας ή ενάντια σε λαούς με τους πολέμους στο Μάλι, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία ή τη Συρία… Και γι’ αυτόν επίσης, ο χρόνος του στην εξουσία τελείωσε με την πρόκριση της Λεπέν στον δεύτερο γύρο.
Ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν και οι σύντροφοί του μπορούν κάλλιστα να μας πουν ότι αυτή τη φορά όλα θα είναι διαφορετικά… Αλλά, πέρα από το γεγονός ότι έχουν επιλέξει να ενσωματώσουν το PS και το EELV στη συμμαχία τους, φιλικά κόμματα της FI και του PC βρίσκονται ή ήταν πρόσφατα στην εξουσία σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Στην Πορτογαλία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS) κυβερνά από το 2015. Στηριζόταν μέχρι πρόσφατα από το Κομμουνιστικό Κόμμα και το Μπλόκο της Αριστεράς, ένα κόμμα της «ριζοσπαστικής αριστεράς»… Σήμερα, η συνταξιοδότηση είναι στα 66,5 έτη. Στο ισπανικό κράτος, το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PSΟΕ) βρίσκεται στην εξουσία από το 2018, μαζί με το Κομμουνιστικό κόμμα και το Podemos, το αντίστοιχο της FI… Το όριο συνταξιοδότησης εκεί είναι στα 65. Στην Ελλάδα, το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που είχε ολοκληρωτική ρήξη με το PS (ως Σοσιαλιστικό Κόμμα αναφέρεται το ΠΑΣΟΚ, στΜ), ήταν στην κυβέρνηση από το 2015 μέχρι το 2019. Η σύνταξη εκεί είναι μεταξύ 65 και 67, ανάλογα με τα έτη εισφορών… Και αυτά είναι μερικά μόνο παραδείγματα των πολιτικών λιτότητας που εφαρμόζουν αυτές οι «αριστερές» δυνάμεις.
Οι πραγματικοί φορείς της εξουσίας δεν εξαρτώνται από τις εκλογές
Το γεγονός ότι αυτά τα κόμματα έχουν προδώσει τα προγράμματά τους, δε συνιστά ατύχημα. Κι αυτό γιατί κανένα από αυτά δεν είχε την πρόθεση να βάλει τέλος στην ατομική ιδιοκτησία των εταιρειών, άρα και στην εξουσία των αφεντικών, δηλαδή αυτών που δεν εκλέγονται. Κανένας νόμος, κανένα υπουργικό διάταγμα δεν μπορεί να βάλει τέλος στον εκβιασμό της απασχόλησης και των απολύσεων, άρα στη δικτατορία των καπιταλιστών.
Μια κυβέρνηση του Μελανσόν που θα θελήσει να επιστρέψει τη συνταξιοδότηση στα 60, θα βρεθεί αναπόφευκτα κάτω από την πίεση του MEDEF [Ένωση των Γαλλικών Εταιρειών] για να το εγκαταλείψει. Στην καλύτερη περίπτωση, θα μπορέσει να διαπραγματευτεί κάποιους διακανονισμούς, στους οποίους όμως οι εργαζόμενοι θα είναι οι χαμένοι.
Η κυβέρνηση Ζοσπέν είχε εφαρμόσει με αυτό το τρόπο τη μείωση του χρόνου εργασίας, στις 35 ώρες. Αλλά το αντιστάθμισε με περισσότερη «ευελιξία»: οι εργαζόμενοι μπορούν να εργάζονται πολύ περισσότερες ώρες ορισμένες εβδομάδες με το πρόσχημα ότι τις άλλες είναι λιγότερο απασχολημένοι, ή τους έχουν επιβληθεί κατακερματισμένες μέρες εργασίας, με τελικά μεγαλύτερη παρουσία στον τόπο εργασίας. Ό,τι παραχωρούσαν οι εργοδότες με το ένα χέρι, το έπαιρναν πίσω με το άλλο…
Η NUPES έχει εξάλλου ένα πρόγραμμα πολύ κατώτερο από αυτό για το οποίο παλεύουν πολλοί εργαζόμενοι. Δεν σκοπεύει να απαγορεύσει τις απολύσεις, αλλά μόνο τις «χρηματιστηριακές» απολύσεις: λες και τα αφεντικά δεν είναι ικανά να μεταφέρουν τα κέρδη τους από τη μια θυγατρική στην άλλη, για να κάνουν τον κόσμο να πιστέψει ότι οι περικοπές θέσεων δικαιολογούνται από τις δυσκολίες της επιχείρησής τους! Η NUPES προτείνει ένα ελάχιστο κατώτατο μισθό στα 1400 ευρώ, δηλαδή 100 παραπάνω από τώρα, λες και με τον καλπάζοντα πληθωρισμό δεν θα αντισταθμιζόταν πολύ γρήγορα τέτοια αύξηση! Το κοινό πρόγραμμα δεν σχεδιάζει ούτε να βάλει τέλος στους πολέμους που διεξάγει η Γαλλία – και στη πραγματικότητα, αρκετά από τα μέλη του έχουν ξεκινήσει μερικούς από αυτούς! – ούτε να νομιμοποιήσει τους μετανάστες χωρίς χαρτιά που ήρθαν στη Γαλλία λόγω της δυστυχίας που δημιούργησε ο γαλλικός ιμπεριαλισμός… Ούτε υποστηρίζει τα αιτήματα των κινημάτων κατά της αστυνομικής βίας στις εργατικές γειτονιές, αλλά ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται μια καλύτερη αστυνομία, σαν ο πρωταρχικός ρόλος της τελευταίας να μην ήταν η υπεράσπιση της ατομικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και της κατεστημένης τάξης εις βάρος των εκμεταλλευόμενων και των καταπιεσμένων.
Ο καπιταλισμός δεν είναι ούτε μεταρρυθμίσιμος, ούτε βελτιώσιμος
Οι μόνες υποχωρήσεις που έχουν επιβληθεί στους πλούσιους και ισχυρούς ήταν μέσω του συσχετισμού των δυνάμεων. Όταν οι εργαζόμενοι σταματούν να λειτουργούν την οικονομία κάνοντας απεργίες, καταλήψεις, μπλόκα, διαδηλώσεις, όταν τα κέρδη σταματούν, τότε η άρχουσα τάξη αναγκάζεται να κάνει παραχωρήσεις. Ακόμη και τότε, ό,τι χάνουν οι εργοδότες όταν τους στριμώχνουν, προσπαθούν να το πάρουν πάλι πίσω το συντομότερο δυνατό. Αν οι συντάξεις των μισθωτών στη Γαλλία δεν έχουν ακόμη λεηλατηθεί όπως αλλού, είναι γιατί κάθε επίθεση προκάλεσε την αντίσταση, όπως τον χειμώνα του 2019-2020.
Αντί λοιπόν να περνούν ώρες και μέρες διαπραγματευόμενοι τις υποτιθέμενες καρέκλες τους στη Βουλή, τα κόμματα που είναι πραγματικά στο πλευρό του εργατικού κόσμου, των από τα κάτω, θα πρέπει να συζητήσουν για την υποστήριξη των απεργιών που πραγματοποιούνται αυτή τη στιγμή σε εταιρείες ή σε δημόσιες υπηρεσίες και να καταρτίσουν ένα πρόγραμμα πάλης ενάντια στην εργοδοσία…
Οπωσδήποτε μια πάλη αντίστασης, αλλά και μια αντεπίθεση για να τεθεί οριστικό τέλος στον καπιταλισμό και να δημιουργηθεί μια κοινωνία απαλλαγμένη από κάθε μορφή εκμετάλλευσης και καταπίεσης, μια κομμουνιστική κοινωνία.
