Βιβλιοθήκη
Παγκόσμια Συνέδρια
Το κείμενο της «Ιδρυτικής Διακήρυξης» της «Τεταρτοδιεθνιστικής Προγραμματικής Τάσης (ΤΠΤ)» μου προκάλεσε κατ’ αρχήν μια δυσάρεστη έκπληξη καθώς ενόψει του παγκοσμίου συνεδρίου, περίμενα ότι σαν έμπειρα και υπερώριμα πλέον τεταρτοδιεθνιστικά στελέχη, οι πρωτεργάτες της ΤΠΤ, θα επικεντρωθούν σε κάποιου είδους εποικοδομητικές κριτικές αποτιμήσεις (θετικές ή αρνητικές) των πεπραγμένων και της πολιτικής της Τετάρτης Διεθνούς όλο το χρονικό διάστημα από το προηγούμενο παγκόσμιο συνέδριο μέχρι σήμερα. Περίμενα να ασχοληθούν τουλάχιστον με μια αποτίμηση των αποτελεσμάτων της συμμετοχής των τμημάτων μας στους σχηματισμούς των πλατιών ή «ωφέλιμων» κομμάτων στις διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες (Ισπανία, Πορτογαλία, Δανία, Ιταλία κλπ.). Ή έστω να αποτιμήσουν τα οφέλη και το κύρος που αποκόμισε η Τ.Δ. και το ελληνικό τμήμα ειδικότερα από τη πολιτική της ηγεσίας της Τ.Δ. απέναντι στην «ελληνική κρίση». Δηλαδή από την διαρκή ανεπιφύλακτη στήριξη στο ΣΥΡΙΖΑ, από τη συχνή παρουσία των ηγετικών στελεχών της Τ.Δ. στις εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, από την καμαρωτή εμφάνισή τους δίπλα στη Ζωή Κωνσταντοπούλου και στις επιτροπές «διερεύνησης του χρέους» κλπ. κλπ.
Αντί γι’ αυτό η διακήρυξη της ΤΠΤ επικεντρώνεται αποκλειστικά σε μια ολομέτωπη επίθεση ενάντια στα πεπραγμένα και στην πολιτική του ελληνικού τμήματος και στον στολισμό με κοσμητικά επίθετα της πλειοψηφίας της οργάνωσης. Ανεξάρτητα όμως από το περιεχόμενο, την ένταση και τη ποιότητα αυτής της συγκεκριμένης επίθεσης, μια τέτοιου είδους συζήτηση για το εσωτερικό καθεστώς της οργάνωσης, στα πεπραγμένα και στην πολιτική του ελληνικού τμήματος και ακόμη περισσότερο στην τακτική της οικοδόμησής του, νομίζω ότι θα περίμενε κανένας καλόπιστα να αναπτυχθεί στα πλαίσια της εθνικής συνδιάσκεψης της οργάνωσης (που αν δεν κάνω λάθος προγραμματίζεται για το αμέσως επόμενο διάστημα) και όχι στη παρούσα συνδιάσκεψη που αφορά αποκλειστικά το επόμενο παγκόσμιο συνέδριο της ΤΔ.
Ποιος λοιπόν μπορεί να είναι ο λόγος για αυτή τη προσπάθεια μετάθεσης της συζήτησης από το σημερινό διακύβευμα του παγκόσμιου συνεδρίου σε μια άκαιρη εσωτερική αντιπαράθεση; Δυστυχώς δεν μπορεί να είναι άλλος από έναν μίζερο και κοντόφθαλμο τακτικισμό προκειμένου να ξυπνήσουν τα ανακλαστικά και να συσπειρωθούν για τη συνδιάσκεψη κάποιοι σύντροφοι που εδώ και αρκετό καιρό είτε σνομπάρουν αφ’ υψηλού είτε απλώς αρνούνται να συμμετάσχουν στη ζωή της οργάνωσης. Με τον τρόπο αυτό οι πρωτεργάτες της ΤΠΤ πιστεύουν ότι θα αποσπάσουν κάποιο πρόσκαιρο «λάφυρο» στη συνδιάσκεψη για να το προσφέρουν σαν ένδειξη υποταγής στην διεθνή ηγεσία μας. Όμως άραγε δεν αντιλαμβάνονται πόσο αναντίστοιχος της μακριάς αγωνιστικής διαδρομής τους είναι ένας τέτοιος μίζερος τακτικισμός; Θα κλωτσήσουν για μια ακόμη φορά τη καρδάρα με το γάλα υψώνοντας υστερικές φωνές σε μια ανούσια αντιπαράθεση;
Σχετικά με το ύφος
Καθώς λόγω της μόνιμης διαμονής μου τα τελευταία χρόνια εκτός Αθηνών, δεν μου είναι δυνατόν να παρακολουθώ «δια ζώσης» και σε καθημερινή βάση την εσωτερική ζωή της οργάνωσης, το πολεμικό ύφος, οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί και οι απόλυτες εκφράσεις του κειμένου της ΤΠΤ αποτέλεσαν για μένα μια δεύτερη δυσάρεστη έκπληξη. Δεν σας κρύβω ότι η επανειλημμένη χρήση από τους συντάκτες του παλαιο-σταλινικού όρου «φραξιονισμός χωρίς αρχές» μου προκάλεσε κάποια ανατριχίλα καθώς παραπέμπει κατ’ ευθείαν στην σκοτεινή δεκαετία του τριάντα. Τότε οι πρωταγωνιστές της «φραξιονιστικής πάλης χωρίς αρχές» αποστέλλονταν στη Σοβιετική Ένωση για να οδηγηθούν με συνοπτικές διαδικασίες στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Σήμερα οι συντάκτες της διακήρυξης της ΤΠΤ ίσως επιθυμούν απλώς να μας εγκλείσουν σε «πολιτικά αναμορφωτήρια» προκειμένου να επανέλθουμε στον σωστό δρόμο της πεφωτισμένης και αλάθητης διεθνούς ηγεσίας μας. Θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι κι’ αυτό, όπως και να το κάνεις, μια κάποια παρηγοριά.
Δυστυχώς το γεγονός ότι σ. Τ.Α., τις παραμονές της προηγούμενης εθνικής μας συνδιάσκεψης, μου δήλωσε ευθαρσώς ότι θα πρέπει να υποβληθώ σε κάποιου είδους «πολιτική αναμόρφωση» προκειμένου να επανέλθω στον ορθόδοξο τρόπο πολιτικής σκέψης [διατυπώνοντας τη κατηγορία ότι διακινώ εντός της οργάνωσης ύποπτο «λαμπερτιστικό υλικό»] δεν με είχε προ-ιδεάσει για το σημείο που μπορεί να φθάσει η τύφλωση ορισμένων συντρόφων από τον οργανωτικό τους φανατισμό. Το γεγονός αυτό το είχα καλοπροαίρετα αποδώσει τότε σε κάποιες προσωρινές παρωπίδες που δημιουργεί ένας τέλος πάντων ανεκτός οργανωτικός σωβινισμός (συνηθισμένος δηλαδή για τα μέλη ακροαριστερών οργανώσεων αλλά όχι αναμενόμενος από ένα παλιό έμπειρο τεταρτοδιεθνιστικό στέλεχος, με διακηρυγμένες άπειρες φορές τις δημοκρατικές του ευαισθησίες).
Πρέπει ακόμη να δηλώσω ότι η εμμονική αξιοποίηση από τη μεριά της ΤΠΤ του φοβερού σκανδάλου της αναγραφής του ονόματος της οργάνωσης αντί για το «πλειοψηφία της οργάνωσης», παρόλες τις διορθώσεις και τις εξηγήσεις που δόθηκαν αμέσως, πιστεύω ότι δεν τιμά τους συντρόφους της ΤΠΤ.
Οι ιδεολογικές μετατοπίσεις της πλειοψηφίας και οι ιδεοληπτικές αγκυλώσεις της μειοψηφίας
Η ιδεολογική μετατόπιση της οργάνωσης προς «ένα μετασταλινικό αριστερό mainstream» (sic) εντοπίζεται κατά τους συντάκτες της διακήρυξης ΤΠΤ στις θέσεις της για τρία ζητήματα:
α) στην (δήθεν άκριτη) υποστήριξη που παρείχε στους σεπαρατιστές της Ανατολικής Ουκρανίας και κατ’ επέκταση στους ρωσόφιλους ολιγάρχες, σαν ουρά της φιλορωσικής ελληνικής αριστεράς. Η μάχη κατά του αναδυόμενου φασισμού στην Ουκρανία πρέπει να δοθεί, σύμφωνα τους συντάκτες της διακήρυξης της ΤΠΤ, σε μια «τελείως διαφορετική βάση» δηλαδή όταν πλέον οι διεθνιστικές και γνήσια ταξικές δυνάμεις (λέγε με Μπουντραΐσκις) αναλάβουν επιτέλους εκεί την ηγεσία του αντιφασιστικού κινήματος, με τον σχηματισμό διεθνών ταξιαρχιών [προφανώς κάτω από τη καθοδήγηση ενός σύγχρονου πεφωτισμένου Αντόνωφ-Οβσένκο]. Μέχρι τότε οι φασιστικές συμμορίες ας αλωνίζουν ανεμπόδιστες πάνω στα σώματα των ανεπίδεκτων μαθήσεως Ουκρανών εργαζομένων.
β) στην εκτίμησή της για το Brexit στη Βρετανία που οφείλεται, κατά τη διακήρυξη της ΤΠΤ, στον «αφελή φαταλισμό» της ηγεσίας της οργάνωσης [που προφανώς δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει τις γνήσια ταξικές και οπτιμιστικά βολονταριστικές τοποθετήσεις της διεθνούς ηγεσίας όπως για παράδειγμα αυτές σ. Thornet, αυτού του ογκόλιθου της μαρξιστικής σκέψης].
γ) στην έμμεση και με μισόλογα υπεράσπιση μιας «αντιιμπεριαλιστικής γραμμής» που εκφράζεται με τη θέση της στον συριακό εμφύλιο υπέρ του αιμοσταγούς καθεστώτος Άσαντ! Για του λόγου το αληθές, οι συντάκτες της διακήρυξης με αξιοθαύμαστη ταχυδακτυλουργικήμαεστρία, επικαλούνται μια κριτική που εγώ ο ουτιδανός τόλμησα κατά τη γνώμη τους να διατυπώσω(ή έστω να υπαινιχθώ με κάποια φράση) για μια τοποθέτηση του σ. Πουτού (μάλιστα «χωρίς να τον κατονομάζω») σχετικά με το βομβαρδισμό της πόλης Χαν Σεϊχσούν, μέσα στο άρθρο της συγκυρίας που έγραψα για το «Σπάρτακο» του Μαΐου του 2017! Για του λόγου το αληθές παραθέτω στο τέλος του κειμένου ολόκληρη την επίμαχη παράγραφο του άρθρου.
Τέλος πάντων για να σοβαρευτούμε, επειδή τα ζητήματα που θίγονται είναι σοβαρά, πιστεύω ότι οι σύντροφοι της ΤΠΤ όφειλαν τουλάχιστον να έχουν θέσει και αναπτύξει τα όποια επιχειρήματά τους για αυτά τα ζητήματα, από καιρό μέσα στην οργάνωση με τον πιο επίμονο και εξαντλητικό τρόπο. Δυστυχώς όμως η συντριπτική πλειοψηφία των συντρόφων που υπογράφουν σήμερα την διακήρυξη της ΤΠΤ, ουσιαστικά απέχουν από όλες τις διαδικασίες της οργάνωσης εδώ και αρκετό καιρό, μην αντέχοντας προφανώς να συγχρωτίζονται με τους ρωσόφιλους, φαταλιστές και κρυπτο-αντιιμπεριαλιστές της πλειοψηφίας.
Όσο για το άρθρο της συγκυρίας του Μαΐου του 2017, θα ήθελα απλώς να θυμίσω, (χωρίς να μπω εδώ στην ουσία του ζητήματος), ότι όπως έκανα πάντοτε, πριν από την δημοσίευσή του, το κοινοποίησα σε όλα τα μέλη της ΣΕ και στους συμμετέχοντες γενικά στη συγγραφή και στην έκδοση του περιοδικού, με την παράκληση να διατυπώσουν έγκαιρα τις πιθανές παρατηρήσεις τους, διορθώσεις κλπ. Ο σ. Τ.Α. φαίνεται ότι φύλαξε ζηλόφθονα τις αντιρρήσεις του για την υποτιθέμενα επίμαχη φράση, προκειμένου να τις ανασύρει και να τις χρησιμοποιήσει την κατάλληλη στιγμή για να κατακεραυνώσει τον υποφαινόμενο και την ξεστρατισμένη πλειοψηφία της οργάνωσης. Ίσως πάλι να είχε από τότε θεωρήσει περιττή κάθε διαλογική συζήτηση με τα οριστικά απολωλότα πρόβατα του «αριστερού μετασταλινικού mainstream», όπως του λόγου μου.
Για τη τακτική οικοδόμησης
Η ΤΠΤ αποδίδει εντελώς αυθαίρετα και αναπόδεικτα κατά τη γνώμη μου στη πλειοψηφία της οργάνωσης την πρόθεση ότι επιδιώκει με «γραμμική ανάπτυξη» να αυτό-οικοδομηθεί σε επαναστατικό κόμμα εγκαταλείποντας κάθε προοπτική ανασύνθεσης. Καθώς οι περισσότεροι και οι περισσότερες δεν παρακολουθούν πλέον τη καθημερινή δραστηριότητα της οργάνωσης ούτε συμμετέχουν στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ εκτοξεύουν ανενδοίαστα και αφ’ υψηλού κατηγορίες σαν αυτόκλητοι θεματοφύλακες των καλύτερων επαναστατικών παραδόσεων του ρεύματός μας. Πάνω στο μοτίβο αυτό χτίζουν μια ολόκληρη λογική με τερατώδεις βερμπαλισμούς και κατηγορίες. Δυστυχώς οι σύντροφοι αυτοί αφού έχουν αποδειχθεί στο παρελθόν ότι είναι οργανικά ανεπαρκείς (ιδεολογική σύγχυση, ημιμάθεια,μποεμισμός) να συγκροτήσουν με συνέπεια μια στοιχειώδη οργανωτική δομή, αντιμετωπίζουν την εμφάνιση μιας νέας ηγεσίας που διαθέτει πολιτικές και οργανωτικές ικανότητες και επαρκείς γνώσεις, με το φθόνο και τη καχυποψία κάποιου που πιστεύει ότι είναιαδίκως παραγκωνισμένος. Δυστυχώς το να παραδεχτείς τις ικανότητες του συντρόφου σου, χρειάζεται να ξεπεράσεις εκτός των άλλων και τα προσωπικά σου συμπλέγματα.
Όμως αναπτύσσοντας το κατ’ εξοχήν θέμα μιας εθνικής συνδιάσκεψης, δηλαδή τη τακτική οικοδόμησης, η ΤΠΤ μας αποκαλύπτει άθελά της, τη βαθύτερη και διαρκή ταύτισή της με την αντίληψη των «πλατιών κομμάτων», επαναφέροντας έτσι με έμμεσο τρόπο τη συζήτηση στο κυρίως θέμα του παγκόσμιου συνεδρίου. Ανατρέχοντας στις προσπάθειες αντικαπιταλιστικών ανασυνθέσεων του παρελθόντος, μας λέει για τις εμπειρίες της οργάνωσης:
Πρώτα με το εγχείρημα της ΕΑΣ στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, έπειτα με την Πρωτοβουλία για την Ενότητα της Αντικαπιταλιστικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς, αργότερα με το μεταβατικό σχήμα της ΕNANTIA και τέλος με το πιο “επιτυχημένο” σχήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η πραγματικότητα δεν επιβεβαίωσε κανένα από τα προκατασκευασμένα σχήματά μας.
Όταν λοιπόν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τα προκατασκευασμένα σχήματά μας τόσο το χειρότερο για τη πραγματικότητα. Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ δηλαδή δεν συμμετέχουμε γι’ αυτό που είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά γι’ αυτό που νομίζουμε ή γι’ αυτό που θα επιθυμούσαμε να είναι. Όταν η πραγματικότητα διαψεύδει τις επιθυμίες μας τότε κλαψουρίζουμε και σιωπηλά της γυρίζουμε τη πλάτη, χωρίς να κάνουμε απολογισμό, χωρίς να βγάζουμε κάποια συμπεράσματα. Ακριβώς όπως η ηγεσία της ΤΔ στήριξε το ΣΥΡΙΖΑ (τη Ριφοντατσιόνε, το ΠΟΔΕΜΟΣ κλπ.) ξεκινώντας όχι από αυτό που είναι στη πραγματικότητα αλλά από το προκατασκευασμένο σχήμα του «χρήσιμου» ή «πλατιού» κόμματος που είχε στο μυαλό της. Όμως η ανικανότητα να αναγνωρίζεις και να αναλύεις τη συγκεκριμένη κατάσταση για να οργανώσεις κατάλληλα τη παρέμβασή σου και στη θέση της πραγματικότητας να βάζεις απλώς τις μύχιες επιθυμίες σου, μοιραία θα σε οδηγήσει σε ήττες και καταστροφές.
Αφού λοιπόν οι σύντροφοι της ΤΠΤ με περισσή αυτοπεποίθηση αποκλείσουν και γυρίσουν την πλάτη σε όλες τις δυνατές κατευθύνσεις και απόπειρες αντικαπιταλιστικής ανασύνθεσης, αφού ξεμπερδέψουν με μια φράση με την «ΑΝΤΑΡΣΥΑ που σήμερα έχει περιοριστεί σε εκλογικό συνασπισμό»,αφού με περισσή αυταρέσκεια μας χαρακτηρίσουν σαν έναν αποκρουστικό (ή έστω γραφικό) «βάτραχο που φουσκώνει»,μας αφήνουν δειλά και ντροπαλά να εννοήσουμε τη μοναδική ελπιδοφόρα κατεύθυνση προς την οποία θα πρέπει να κινηθούμε και που την ανακάλυψαν αίφνης «μετά το δημοψήφισμα του ’15», δηλαδή ακριβώς τη στιγμή της κατάρρευσης των αυταπατών της διεθνούς ηγεσίας για τον ΣΥΡΙΖΑ :
«Η αντιπολίτευση της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος, αν και διατύπωσε μια ρεαλιστική περιγραφή της υποχώρησης της ταξικής πάλης στην Ελλάδα μετά το δημοψήφισμα του ‘15, βλέπει δυνατότητες ευρύτερης ανασυγκρότησης στο κενό που αφήνει η μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ, αρκεί οι αντικαπιταλιστές και αντικαπιταλίστριες να κινηθούν ώστε το αύριο της ελληνικής αριστεράς να μην κυριαρχηθεί από μια “αριστερά της δραχμής”»
Ας κινηθούμε λοιπόν προς το «κενό» της ΛΑΕ ή του Δικτύου για να διασώσουμε για μια ακόμη φορά το αύριο της ελληνικής αριστεράς, μιας και το σήμερα διαπιστώνουμε ότι είναι καταδικασμένο από τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς εμείς να έχουμε φταίξει σε τίποτε.
Για την οργανωτική συρρίκνωση
Τα τελευταία χρόνια η οργάνωση εκτός από την οργανωτική της ανασυγκρότηση, γνώρισε και την αποχώρηση μιας σειράς συντρόφων. Εξ’ όσων γνωρίζω κανένας από τους αποχωρήσαντες ή τουλάχιστον κανένας από τους πιο αξιόλογους από τους συντρόφους αυτούς, δεν έφυγε κατηγορώντας την ΟΚΔΕ-Σπάρτακος για αντιδημοκρατικό καθεστώς ή αντισυντροφικές συμπεριφορές εκ μέρους της ηγεσίας ή της πλειοψηφίας. Ωστόσο οι σύντροφοι της ΤΠΤ φτάνουν στο σημείο να καταγγέλλουν ακόμη και στέρηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων τους και συμπεριφορές όχλου εκ μέρους της πλειοψηφίας! Εγώ σαν μέλος της ΕΕ δεν έχω τουλάχιστον μέχρι σήμερα ενημερωθεί για τέτοιο περιστατικό. Οι σοβαρές αλλά αόριστες αυτές καταγγελίες θα πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν συγκεκριμένες και να διερευνηθούν εξονυχιστικά τα σχετικά περιστατικά μέχρι την επόμενη εθνική συνδιάσκεψη. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να αιωρούνται αόριστες κατηγορίες και να δηλητηριάζουν το κλίμα μέσα στην οργάνωση.
Από την άλλη πλευρά εγώ έχω σχηματίσει την πεποίθηση ότι οι αποχωρήσεις από την οργάνωση είναι δύο διαφορετικών τύπων. Ο πρώτος τύπος αφορά κάποιους συντρόφους που είχαν καλόπιστα και με ειλικρινή ενθουσιασμό προσκολληθεί για πολλά χρόνια στην διεθνή ηγεσία και αποχώρησαν μετά από την σταδιακή απογοήτευση που τους προκάλεσε η πολιτική της.Καθώς δεν είχαν πλέον το κουράγιο ή και την απαιτούμενη πολιτική συγκρότηση για να της αντιπαρατεθούν συνολικά, επηρεάστηκαν από τον ανερχόμενο αντιεξουσιαστικό «χώρο». Ο δεύτερος τύπος αφορά ορισμένους συντρόφους με αξιόλογες μεν πολιτικές ικανότητες αλλά και με εξόφθαλμα έντονες προσωπικές αρχηγικές φιλοδοξίες που δεν άντεχαν να παραμένουν αυτό-εγκλωβισμένοι σε μια μειοψηφία εντός της οργάνωσης (ένα είδος δυστυχώς πολύ διαδεδομένο στο χώρο της ελληνικής άκρας αριστεράς που ευτυχώς δεν έχει ευδοκιμήσει ιδιαιτέρως στην οργάνωσή μας). Οδηγήθηκαν έτσι στην ανεξάρτητη πολιτική ύπαρξη και στην αναζήτηση «συνεργατών» με βολιδοσκοπήσεις προς κάθε κατεύθυνση.
Συντροφικά
Ν.Τ.
ΥΓ: Σας παραθέτω στη συνέχεια το επίδικο απόσπασμα από το άρθρο της συγκυρίας του περασμένου Μαΐου, ώστε ο κάθε καλόπιστος σύντροφος που δεν το διάβασε (ή όπως είναι φυσικό δεν το θυμάται), να μπορέσει να βγάλει τα συμπεράσματά του:
«Ωστόσο, παρατηρούμε ότι ένα σημαντικό τμήμα της σημερινής ηγεσίας της ΕΑΑ έχει εγκλωβιστεί σε μια αδιέξοδη λογική του ονομαζόμενου «καμπισμού» ή διαφορετικά του «μικρότερου κακού». Ασφαλώς, δεν είναι τυχαίο ότι πρόκειται κυρίως για την ίδια μερίδα της ΕΑΑ που γοητεύεται από τα πολιτικά σχέδια του ρεφορμισμού και αποδεικνύεται επίσης ανίκανη να βγάλει συμπεράσματα από την τραγική, για τους λαούς, κατάληξη των διαδοχικών στρατιωτικών ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων ολόκληρης της περιόδου που άνοιξε μετά από τον «πόλεμο του Κόλπου». Στρατιωτικών επεμβάσεων των οποίων τις πραγματικές σκοπιμότητες η μεθοδική προπαγάνδα των ΜΜΕ προσπαθεί να δικαιολογήσει και να συγκαλύψει κάτω από «ευγενή» κίνητρα καταπολέμησης των «κακών»: κατά του Σαντάμ και των «χημικών οπλοστασίων του» στο Ιράκ, κατά της Αλ Κάιντα και της «τρομοκρατίας των Ταλιμπάν » στο Αφγανιστάν, κατά της δικτατορίας του Καντάφι στη Λιβύη, κατά του «ισλαμικού κράτους» ή του δικτάτορα Άσαντ στη Συρία κλπ.).
Πρέπει να επισημάνουμε ότι από την άλλη πλευρά, ένα άλλο τμήμα της αριστεράς, αντιδρώντας ίσως στην ανεκτικότητα της υπόλοιπης αριστεράς απέναντι στους «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ, εξωραΐζει τον Άσαντ, τον Πούτιν, το Ιράν κλπ., αντιστρέφοντας την επιλογή του «μικρότερου κακού», αλλά διατηρώντας κι αυτοί με τη σειρά τους την ίδια τελικά μεθοδολογία.
Το καθήκον των επαναστατών μαρξιστών παραμένει ένα και μοναδικό: να δυναμώσουν με κάθε τρόπο το αντιπολεμικό κίνημα στο εσωτερικό της ίδιας τους της χώρας, κατά της ιμπεριαλιστικής της εμπλοκής. Αυτή παραμένει και η μοναδική ουσιαστική αλληλεγγύη που μπορούν να προσφέρουν στους λαούς που σφαγιάζονται από τις στρατιωτικές επεμβάσεις και στα κινήματα αντίστασης.»
