Κοινή διακήρυξη για ένα επαναστατικό διεθνιστικό σχέδιο στην Ευρώπη

Τάση για μια Επαναστατική Διεθνή (μόνιμη δημόσια τάση της 4^ης Διεθνούς)

Οι ευρωπαϊκές εκλογές έρχονται σε μια εποχή κρίσης και πολιτικής αποσταθεροποίησης στην Ευρώπη. Οι επιπτώσεις της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης στην ευρωπαϊκή οικονομία κάθε άλλο παρά έχουν παρέλθει, και ένας πιθανός εμπορικός πόλεμος με τις ΗΠΑ του Τραμπ κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των Ευρωπαίων καπιταλιστών. Οι αντιπαλότητες μεταξύ των αστικών τάξεων των διαφόρων ευρωπαϊκών χωρών έρχονται σε αντίφαση με την κοινή τους ανάγκη να συνασπιστούν εναντίον των ΗΠΑ, της Κίνας και της Ρωσίας. Η διαδικασία του BREXIT προκάλεσε παρατεταμένη πολιτική κρίση στη Βρετανία. Εξουθενωτικά μέτρα λιτότητας έχουν επιβληθεί, όχι μόνο στον Νότο, και οι εργατικές τάξεις δέχονται τεράστια επίθεση. 

Σε αυτό το πλαίσιο, τα παραδοσιακά κόμματα που μοιράζονταν την εξουσία στα Ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, δηλαδή η χριστιανοδημοκρατία και η σοσιαλδημοκρατία, δυσκολεύονται σήμερα να κυβερνήσουν. Η ακροδεξιά έχει ενισχυθεί στις περισσότερες χώρες: Γαλλία, Ιταλία, Ουγγαρία, Αυστρία, Ισπανικό Κράτος, Ολλανδία, Γερμανία, Σουηδία, Φινλανδία, Πολωνία, Ελλάδα. Στην Ιταλία και την Ουγγαρία, βρίσκεται ήδη στην κυβέρνηση. Στην Ανατολική Ευρώπη, η κατάρρευση των γραφειοκρατικών καθεστώτων του λεγόμενου Ανατολικού Μπλοκ άφησε πίσω της μια χρόνια κατάσταση κοινωνικής καταστροφής και πολιτικής σύγχυσης.

Ωστόσο, αυτή είναι μόνο η μια πλευρά της σημερινής κατάστασης. Η άλλη πλευρά είναι οι σημαντικοί αγώνες των εργατικών τάξεων και των λαών της Ευρώπης. Πλατιά στρώματα αγωνιστών έχουν αποκτήσει πολύτιμη πολιτική εμπειρία μέσα από τη συμμετοχή τους στις γενικές απεργίες, τα λεγόμενα κινήματα των αγανακτισμένων και τις λαϊκές συνελεύσεις των πρώτον χρόνων της κρίσης, στην Ελλάδα, το Ισπανικό Κράτος και μια σειρά άλλες χώρες. Νέοι αγώνες είναι σε εξέλιξη σήμερα: οι εργατικές απεργίες, οι φοιτητικές κινητοποιήσεις και το κίνημα των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία, οι απεργίες των εργατών της βιομηχανίας στην Ουγγαρία, η νέα άνοδος του φεμινιστικού κινήματος σε όλη την ήπειρο, οι μαζικές αντιφασιστικές διαδηλώσεις στην Ιταλία, τη Γερμανία και άλλες χώρες, το κίνημα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες κλπ. Την ίδια στιγμή, το εθνικό ζήτημα στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει λυθεί ποτέ, με κορυφαία παραδείγματα τον αγώνα της Καταλονίας για ανεξαρτησία και τη συνεχιζόμενη κατοχή της Βόρειας Ιρλανδίας από το Ηνωμένο Βασίλειο. Οι εξεγέρσεις στην Αλγερία και το Σουδάν είναι πηγή έμπνευσης και για τους καταπιεσμένους στην Ευρώπη.

Οι αγώνες αυτοί δίνουν έδαφος για πιθανές εκρηκτικές καταστάσεις, που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν νέες επαναστατικές ευκαιρίες. Οι εξεγερμένες εργατικές τάξεις θα έχουν να αντιμετωπίσουν τόσο τον μηχανισμό του «δικού τους» εθνικού κράτους όσο και τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς θεσμούς όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ότι «ο βασικός εχθρός είναι στην ίδια μας τη χώρα»σημαίνει ότι πρέπει ταυτόχρονα να παλέψουμε ενάντια στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς στους οποίους συμμετέχει η «δική μας» αστική τάξη. Ενώ αντιτασσόμαστε απόλυτα σε κάθε εθνικιστική καπιταλιστική εναλλακτική διαχείριση, γνωρίζουμε ότι οποιαδήποτε αντικαπιταλιστική επαναστατική πολιτική είναι ασύμβατη με τη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Γνωρίζουμε ότι ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον ρατσισμό, τη λιτότητα και την καπιταλιστική κυριαρχία δεν είναι αγώνας που δίνεται στο επίπεδο μιας και μόνης χώρας. Ούτε μπορεί, όμως, να δοθεί χωρίς ρήξη με τις καπιταλιστικές πολιτικές της ΕΕ, με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο,με τις ξενοφοβικές και αντιμεταναστευτικές πολιτικές της Ευρώπης Φρούριο. Για εμάς η ΕΕ είναι καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική ένωση. Επίθεση στην εξουσία της εθνικής αστικής τάξης σημαίνει και ρήξη με όλους τους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενάντια στην Ευρώπη της λιτότητας, του ρατσισμού και της εκμετάλλευσης, υπερασπιζόμαστε τη διεθνιστική αλληλεγγύη∙ αγωνιζόμαστε για μια ελεύθερη σοσιαλιστική συμμαχία των εργατών και των λαών της Ευρώπης.

Οι πρόσφατες εξελίξεις έδειξαν ότι μια τέτοια επαναστατική προοπτική ακυρώνεται εντελώς από πλατιά ρεφορμιστικά κόμματα όπως αυτά που αναδείχτηκαν σε μια σειρά χώρες υποσχόμενα κυβερνήσεις ενάντια στη λιτότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα πήρε την εξουσία το 2015, μόνο και μόνο για να εφαρμόσει σκληρά μέτρα λιτότητας και μεταρρυθμίσεις υπέρ του κεφαλαίου, μετατρεπόμενος σε ιδανικό υπέρμαχο των συμφερόντων των καπιταλιστών. Το Ποδέμος στο Ισπανικό Κράτος έχει ήδη δεσμευτεί στην προοπτική της υποστήριξης μιας κυβέρνησης συνασπισμού με το σοσιαλδημοκρατικό PSOE, το κόμμα που έφερε τη λιτότητα στη χώρα. Στην Πορτογαλία, οι σοσιαλδημοκράτες κυβερνούν με την υποστήριξη της Αριστεράς, του Κομμουνιστικού Κόμματος και του Μπλόκο. Στην Ιταλία, η συμμετοχή στην κυβέρνηση Πρόντι έχει δυσφημίσει την αριστερά, που δεν μπορεί να ανακάμψει εδώ και πάνω από μια δεκαετία. Η ακροδεξιά προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις αποτυχίες της κυρίαρχης ρεφορμιστικής αριστεράς για να ενισχυθεί απέναντι στο «διεφθαρμένο σύστημα».

Η ύπαρξη ανεξάρτητων επαναστατικών κομμάτων είναι, επομένως, ζωτικής σημασίας για την προώθηση μιας επαναστατικής διεξόδου από την κρίση. Στο σημερινό πλαίσιο, είναι σημαντικό να παρουσιάσουμε μια αντικαπιταλιστική εναλλακτική, στους αγώνες αλλά και στις εκλογές, για να εκφραστούν τα ρεύματα που αναδύονται στα αριστερά των ρεφορμιστικών κομμάτων. Ορισμένα τέτοια κόμματα ή ρεύματα υπάρχουν ήδη: το NPA στη Γαλλία, ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Ελλάδα, η οποία και κατεβαίνει ανεξάρτητα στις ευρωεκλογές. Σε άλλες χώρες, είναι σε εξέλιξη διαδικασίες για την οικοδόμηση ανεξάρτητων αντικαπιταλιστικών και επαναστατικών σχηματισμών, συσπειρώνοντας ρεύματα από διαφορετικές παραδόσεις, τα οποία ωστόσο μοιράζονται μια στάση ανεξαρτησίας από όλους τους καπιταλιστικούς θεσμούς και έναν σταθερό προσανατολισμό προς τους μαζικούς αγώνες της εργατικής τάξης.

Θα έπρεπε να είμαστε ικανοί και ικανές να παρουσιάσουμε μια κοινή πλατφόρμα τέτοιων αντικαπιταλιστικών δυνάμεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό θα έπρεπε να είναι και το καθήκον που θέτει η 4^ης Διεθνής, ωστόσο δυστυχώς δεν είναι, λόγω του σημερινού πολιτικού προσανατολισμού της Διεθνούς, όπως και των περισσότερων διεθνών συλλογικοτήτων. Παρόλα αυτά, αυτές οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις θα ενισχυθούν. Εμείς θα βοηθήσουμε να δημιουργηθούν και θα ενισχύσουμε τέτοια εγχειρήματα, παλεύοντας για ένα σύγχρονο μεταβατικό πρόγραμμα και για τα επαναστατικά κόμματα της εποχής μας.